آموزش مداحی و اشعار مذهبی

      علیرضا لك

      دردها می چكد از حال و هوای سفرش
      گرد غم ریخته بر چادر مشكی سرش

      تك و تنها و دو تا چشم كبود و چند تا ...
      كودك بی پدر افتاده فقط دور و برش

      ظاهراً خم شده از شدت ماتم اما
      هیچ كس باز نفهمیده چه آمد به سرش

      روزها از گذر كوچه آتش رفته
      اثر سوختگی مانده سر بال و پرش 

      همه بغض چهل روزه او خالی شد
      همه كرب و بلا گریه شد از چشم ترش

**********************************

      علیرضا لک

      خواهر نگو، خاکستر خواهر می آید
      با کوهی از غم ، خسته و بی پر می آید

      ای شاهد بر نیزه ی دربدری هام
      چشم تو روشن ، صاحب معجر می آید

      امروز یعنی با صدای «یا حسینم»
      ته مانده ی جانم کنارت در می آید

      ای بی کفن! ای بی سر و سامانی من
      برخیز زینب را ببین با سر می آید

      با دستباف مادر و گهواره و مشک
      همراه من یک حلقه انگشتر می آید

      یادت می آید با چه شکلی رفتم، اکنون
      انگار اصلا یک کس دیگر می آید

      از شهر بی شرم نگاه خیره سر ها
      سقا کجایی؟ دختر حیدر می آید

**********************************

      وحید مصلحی

      بعد یک اربعین رسید از راه
      غم به قلبی  صبور می آید
      قتلگه را دوباره می بیند
      آنکه از راه دور می آید
      
      یادش آمد غروب رفتن را
      لبش از فرط تشنگی می سوخت
      او نگاه پرِاز غم ِ خود را
      بر تن پاره پاره ای می دوخت
      
      یادش آمد که دست و پا میزد
      پیش چشمان زینب آن تشنه
      یادش آمد که خون او میریخت
      از قفا روی تیزی ِ دشنه
      یادش آمد تن ِ پر از چاکش
      جای مرهم که سنگ باران شد
      استخوان های سینه میگویند:
      حال نوبت به  نیزه داران شد
      
      پیش آن بی رمق کمانداران
      هر چه در چنته بود آوردند
      زخم سر نیزه را نشان کردند
      شرط بندان همیشه نامردند
      
      یاد آن ناله های تشنگی و
      لخته خونی که از جبین میریخت
      آب را پیش چشم او قاتل
      خنده میکرد بر زمین میریخت
      
      بر زمین خفته بی رمق دیگر
      او که از نسل ِ آسمانها بود
      یک نفر خود و جامه می کند و
      سر انگشترش چه دعوا بود
      
      پیش چشمان مرد با غیرت
      حمله سمت ِ خیام جایز نیست
      یک نفر نیست تا بگوید رقص
      پیش چشم ِ امام جایز نیست
      
      در کنار مزار خورشیدش
      زینب  از سمت شام می آمد
      او که حالا شبیه مادر بود
      اشک ِچشمش مدام می آمد
      
      خاطراتی که مانده در ذهنش
      از سفر با حرامیانی پست
      پیش او شکوه میکند زینب
      در کنار مزار او بنشست ...
      
      ای برادر ببین که آمده ام
      من چهل روز بعد پر زدنت
      یاد دارم خرابه آمدی و
      من فدای به ما تو سر زدنت
      
      دخترت گریه می نمود از درد
      دختر ِ شام پاره نان میداد
      هم عروسک کشید از دستش
      گوشواره خودش نشان میداد
      
      پیرهن پاره خوب میداند
      که نگاه پلید یعنی چه..!!
      خیزران خورده خوب می فهمد
      ضربه های یزید یعنی چه ..!!
      
      نشود تا ز خاطرم ببرم
      سطح ِ خون, رویِِ ِ خیزران را من
      یا که از کوچه های شهر شام
      بارش ِ سنگ ِ بی امان را من
      
      بعد تو من تمام طفلان را
      زیر بال و پر خودم بردم
      زیر باران تازیان عدو
      از همه بیشتر کتک خوردم
      
      نیمه شبها نوای لالایی
      بر لبان رباب می بینم
      اصغرم با برادرم محسن
      هر شبم را به خواب می بینم
      
      ارغوانی ترین به قافله ام
      میروم سمت شهر پیغمبر
      می برم من برایشان خبر از
      بوسه ی تیغ و گریه ی حنجر

**********************************

      حسن لطفی
      
      باور نمی کنم که رسیدم کنار تو
      باور نمی کنم من و خاک دیار تو

      یک اربعین گذشته و من پیر تر شدم
      یک اربعین گذشت و شدم همجوار تو

      یک اربعین اسیر بلایم اسیر عشق
      یک اربعین دچار فراقم دچار تو

      یک اربعین دویده ام و زخم دیده ام
      دنبال ناله های یتیمان زار تو

      یک اربعین بجای همه سنگ خورده ام
      یک اربعین شده بدنم سنگ سار تو

      یک اربعین به گریه ی من خنده کرده اند
      لبهای قاتلان تو و نیزه دار تو

      مثل رباب مثل همه تار تر شده
      چشمان خسته ی من چشم انتظار تو

      روز تولدم که زدم خنده بر لبت
      باور نداشتم که شوم سوگوار تو

      با تیغ و  تیر و دشنه تو را بوریا کنند
      با سنگ و تازیانه مرا داغدار تو

      یادم نمی رود به لبت آب آب بود
      یادم نمی رود بدن غرقه خار تو

      مانده صدای حرمله در گوش من هنوز
      پستی که نیزه زد به سر شیرخوار تو

      حالا سرت کجاست که بالای سر روم
      گریم برای زخم تن بی شمار تو

      من نذر کرده ام که بخوانم در علقمه
      صد فاتحه برای یل تکسوار تو

      یک مشت خاک روی تو و من دعا کنان
      شاید شوم نشان تو – سنگ مزار تو

**********************************

حبیب چایچیان

      بار بگشائید، اینجا کربلاست
       آب و خاکش با دل و جان آشناست

      بر مشام جان رسد بوی بهشت
       به به از این تربت مینو سرشت

      کربلا، ای آفرینش را هدف
      قبله گاه عاشقان از هر طرف

      طور عشق است و مطاف انبیا
       نور حق اینجاست، ای موسی بیا

      جسم را احیا اگر عیسی کند
       جان و تن را کربلا احیا کند

      گر سلامت رفت، از آتش خلیل
      نور ثار الله شد او را دلیل

      کربلا، قربانگه ذبح عظیم
       عرش رحمان را صراط مستقیم

      گر خدا خواهی، برو این راه را
       کن زیارت کوی ثار الله را

      شد ز عاشورای او یک اربعین
      قتلگاهش را به چشم دل ببین

      ماه، اینجا، واله و سرگشته است
      و آن شهاب ثاقب از خود رفته است

      گرد غم، افشانده بر سر کهکشان
       اشک خون ریزد هنوز از آسمان

      اختران، سوزند چون شمع مزار
      مرغ شب می‌نالد اینجا زار زار

      گاه در صحرا خروش و، گه سکوت
      خفته در اینجا شهیدی لا یموت

      حضرت سجاد بر خاکش نوشت
       تشنه لب شد کشته سالار بهشت

      اربعین است، اربعین کربلاست
      هر طرف غوغائی از غمها بپاست

      گوئی از آن خیمه های نیمسوز
      خود صدای العطش آید هنوز

      هر کجا نقشی، ز داغ ماتم است
      هر چه ریزد اشک، در اینجا، کم است

      باشد از حسرت در اینجا یادها
       هان به گوش دل شنو، فریادها

      در دل هر ذره، صدها مطلب است
       ناله سجاد و اشک زینب است

      باید اینجا داشت گوش معنوی
       تا مگر این گفتگوها بشنوی:

      عمه جان، اینجا حسین از پا فتاد
      چهره بر این تربت خونین نهاد

      عمه جان، این قتلگاه اکبر است
      جای پای حیدر و پیغمبر است

      عمه جان، قاسم، در اینجا شد شهید
       تیر بر قلب حسین اینجا رسید

      عمه جان، عباس اینجا داد دست
       وز غمش پشت حسین اینجا شکست

      اصغر لب تشنه، اینجا، عمه جان
      شد ز تیر حرمله خونین دهان

      از برای غارت یک گوشوار
      شد در اینجا، کودکی نیلی عذار

      تا قیامت، کربلا ماتمسراست
      حضرت مهدی (حسان) صاحب عزاست

**********************************

      محمد بیابانی
      
      ای همسفر قرار تو باور نکردنی است!
      من، اربعین، کنار تو ، باور نکردنی است!

      با نیمه جان مانده خودم را رسانده ام
      اینجا، سر مزار تو، باور نکردنی است!

      بر روی سرخ هم سفرانت نگاه کن
      این باغ لاله دار تو باور نکردنی است!

      در زیر تازیانه به سر شد اسارتم
      تا آمدم دیار تو باور نکردنی است!

      من را ببین و مادر خود را نظاره کن
      قدِّ کمان یار تو باور نکردنی است!

      با آنکه دشمنت همه جا کرد غارتم
      من قهرمان عرصه رزم اسارتم

      ***
      آنان به قلب خون شده جز غم نذاشتند
      چیزی برای خواهر تو کم نذاشتند

      مهمان شام بودم و بر میزبانیم
      یک لحظه چشم خویش روی هم نذاشتند

      جز سنگ و تازیانه و سیلی و کعب نی
      بر زخم های وا شده مرهم نذاشتند

      وقتی که آستین شده معجر برای من
      یعنی که هیچ چیز برایم نذاشتند

      دیگر چه وقت حرف عبا و امامه است
      وقتی به دست های تو خاتم نذاشتند

      دیدی چطور که آل پیمبر عزیز شد
      در مجلسی که دخترک تو کنیز شد

**********************************

      سعید توفیقی

      ای غایب از نظر، نظری کن به خواهرت
      زینب نشسته بر سر قبر مطهرت

      یک اربعین گذشته ولی زنده ام هنوز
      قامت خمیده آمده سرو صنوبرت

      نشناختی مرا ز پس این چروکها
      من زینب توام ز چه رو نیست باورت

      لیلاست این که خیمه زده زیر پای تو
      بار دگر بگو که اذان گوید اکبرت

      این زن که لطمه می زند این گونه بر خودش
      او کیست؟ نجمه است عروس برادرت

      آقا! سکینه جمله ی اشکش سؤالی است
      یعنی کجاست قبر علمدار لشگرت ؟

      در کربلا هنوز زنی گریه می کند
      زینب کش است ناله ی محزون مادرت

      پیغمبری نما و دو دستت برون بیار
      از دست من بگیر بقایای دخترت

      ای پیکری که زخم تنت بی شماره بود
      آورده ام برای تو ته مانده ی سرت

      بگرفتم از امام زمان حُکم نبش قبر
      تا متصل کنم سر پاکت به پیکرت

      باید دوباره وارد گودال خون شوم
      خواهم اگر که بوسه بگیرم ز حنجرت

      من نیز با تو کشته شدم روز واقعه
      اذنی بده که دفن شود با تو خواهرت

      دلشوره داشتم که مبادا کنار تو
      چشم ربابه باز بیفتد به اصغرت

      نذرش قبول سایه نشینی نمی کند
      از بس که بر تو هست وفادار ، همسرت

      لالایی اش امان مرا نیز بریده است
      گوید به ناله ! اصغر من شیر خورده است؟!

**********************************

      آیت الله صافی گلپایگانی

      اربعین است و دل از سوگ شهیدان خون است
      هر که را می‌نگرم غمزده و محزون است

      زینب از شام بلا آمده یا آنکه رباب
      کز غم اصغر بی‌شیر، دلش پرخون است

      یا که لیلی به سر قبر پسر آمده است
      کاشکش از دیده روان همچو شط جیحون است

      مادر قاسم ناکام که می‌نالد زار
      بهر آن طلعت زیبا و قد موزون است

      در ره کوفه و در شام و سرا ظلم یزید
      کس نپرسید ز سجّاد که حالت چون است

      دختر شیر خدا ناطقة آل رسول
      کز نهیب سخنش کفر و ستم موهون است

      کرد ایراد چنان خطبه و ثابت بنمود
      که یزید شقی از دین خدا بیرون است

      زنده دین مانده ز تصمیم و ز ایثار حسین
      حق و حرّیت و اسلام به او مدیون است

      هان بیایید و ببینید که در راه خدا
      صحنة رزم ز خون شهدا گلگون است

      آه و افسوس که کشتند لب تشنه امام
      زخم بر پیکر پاکش ز عدد افزون است

      قصة کرب و بلا قصة صبر است و قیام
      به فداکاری و جانبازی و دین مشحون است

      تا ابد نام حسین بن علی در تاریخ
      با ثبات قدم و نصرت حق، مقرون است

      جاودان عزت حزب الله و انصار خدا است
      خیمة باطل و احزاب دگر وارون است

      هر که در حصن ولایت رود از روی خلوص
      ز آتش دوزخ و آن هول و خطر، مأمون است

      «لطفی» از عاقبت کار مکن قطع امید
      که به الطاف حسین بن علی میمون است

**********************************

      مجید تالش
      
      با دست بسته هست ولی دست بسته نیست
      گر چه سرش شکسته ولی سرشکسته نیست

      هرچند سربه زیر... ولی سرفراز بود
      زینب قیام کرده چون از پا نشسته نیست

      رنج سفر ،خطر، غم بازار،چشم شوم
      داغ سه ساله دیده ولی باز خسته نیست

      حتی اگر به صورت او سنگ می خورد
      هیهات بند معجرش از هم گسسته نیست

      چشم او در اثر حادثه کم سو شده است
      کمرش خم شده و دست به زانو شده است

      بیت بیت دل او از هم پاشیده شده
      صورتش در اثر لطمه خراشیده شده

      گفت برخیز که من زینب مجروح توام
      چند روزیست که محو لب مجروح توام

      این چهل روز به من مثل چهل سال گذشت
      پیر شد زینب تو تا که ز گودال گذشت

      این رباب است که این گونه دلش ویران است
      در پی قبر علی اصغر خود حیران است

      گر چه من در اثر حادثه کم می بینم
      ولی انگار دراین دشت علم می بینم

      دارد انگار علمدار تو برمی گردد
      مشک بر دوش ببین یار تو برمی گردد

      خوب می شد اگر او چند قدم می آمد
      خوب می شد اگر او تا به حرم می آمد

      تا علی اصغر تو تشنه نمی مرد حسین
      تا رقیه کمی افسوس نمی خورد حسین

      راستی دختر تو...دختر تو...شرمنده
      زجر...سیلی...رخ نیلی...سرتو شرمنده

      وای از دختر و از یوسف بازار شدن
      وای از مردم نا اهل و خریدار شدن

      سنگ هایی که پریده است به سوی سر تو
      چه بلایی که نیاورده سر خواهر تو

      سرخی چشم خبر می دهد از دل خونی
      وای از آن لحظه که شد چوبه ی محمل خونی

**********************************

      جواد محدثی

      بسوز ای دل که امروز اربعین است
      عزای پور ختم المرسلین است

      قیام کربلایش تا قیامت
      سراسر درسْ بهر مسلمین است

      دلا کوی حسین عرش زمین است
      مطاف و کعبه دل‏ها همین است

      اگر خیل شهیدان حلقه باشند
      حسین بن علی، آن را نگین است

      دل ما در پی آن کاروان است
      که از کرب و بلا، با غم روان است

      چه زنجیری به دست و بازوان است
      که گریان دیده روح الامین است

      به یاد کربلا دل‏ها غمین است
      دلا خون گریه کن چون اربعین است

**********************************

      محمدعلی مجاهدی (پروانه)

      آنـچـه از مـن خواسـتـی بـا کاروان آورده‏ام
      یک گلستان گل به رسم ارمغان آورده‏ام

      از در و دیـوار عـالـم فـتــنـه می‏بـاریـد و من
      بـی‏پـنـاهـان را بـدیـن دارالامــان آورده‏ام

      اندرین ره از جرس هم بانگ یاری برنخاست
      کــاروان را تــا بـدیـن‏جـا بـا فـغـان آورده‏ام

      تـا نگویـی زیـن سفـر بـا دست خالی آمدم
      یک جهـان درد و غم و سوز نهـان آورده‏ام

      قصه ویـرانه شام ار نـپرسی خوش‏تر است
      چـون از آن گـلـزار، پـیـغـام خـزان آورده‏ام

      دیـده بـودم تـشنـگی از دل قـرارت برده بود
      از بــرایــت دامــنـی اشــک روان آورده‏ام

      تـا بـه دشـت نـیـنـوا بـهـرت عزاداری کـنـم
      یـک نـیـستـان نـالـه و آه و فـغـان آورده‏ام

      تـا نـثـارت ســازم و گــردم بــلا گــردان تــو
      در کـف خـود از بـرایـت نـقـد جـان آورده‏ام

      تـا دل مــهــرآفـریـنــت را نـرنــجــانــم ز درد
      گـوشـه‏ای از درد دل را بــر زبــان آورده‏ام

**********************************

      یوسف رحیمی

      دوباره وقت غم و وقت عزاست
      اربعینِ حضرت خون خداست

      پیرهنای مشکی رو در نیارید
      قافله هنوز تو راه کربلاست

      چِل روزه قافله سامون نداره
      دیگه پای بچه ها جون نداره

      چل روزه سر حسین رو نیزه ها
      غیر موهای پریشون نداره

      کاروان گریه و اشک و عزا
      اومدن تا همه با شور و نوا

      مجلس روضه بگیرند کنارِ
        قبر خاکی شهید کربلا  

      زخمیه پلکای گریه همه
      بساط روضه خونی فراهمه

        چادر فاطمه خیمه عزاست
      معجر خاکیّ عمه پرچمه

      یادی از مادر سادات می کنند
      صبوری رو باز هم اثبات می کنند

      کنار مزار یار تشنه لب
      اشک و آه و گریه خیرات می کنند

      چشما بارونیِ اشک و شبنمه
      صداها زخمی بغض و ماتمه

      پشت خیمه ها رو می گرده یکی
      یکی هم رفته کنار علقمه

      دلا غرق غصه ای نا تمومه
      یکی می گه قبر بابا کدومه

      آروم آروم با خودش می گه رباب
      دیگه زیر سایه رفتن حرومه

      زیر لب روضة لاله می خونند
      نوحه با نوای ناله می خونند

      نکنه جا مونده تو خرابه که
      همه دارن از سه ساله می خونند

      اربعین وقف عزای زینبه
      بیقرار گریه های زینبه

      وقت روضه خوندن سر حسین
      توی کربلا برای زینبه

      داغ لاله می چکه از دل اشک
      چیه جز خون جگر حاصل اشک

      تا قیامت به یاد روز دهم
        می شه خاک کربلا محفل اشک

       یاسر مسافر
      
      یک اربعین گذشته و زینب رسیده است
      بالای تربتی که خودش آرمیده است

      یا ایها الغریب  سلام ای برادرم
      ای یوسفی که گرگ پیرهنت را دریده است

      ازشهر شام کینه رسیده مسافرت
      پس حق بده که چنین داغدیده است

      احساس میکنم که مادرم اینجا نشسته است
      در کربلا نسیم مدینه وزیده است

      بر نیزه بودی  و به سرم بود سایه ات
      با این حساب کسی زینبت را ندیده است

      این گل بنفشه های  تن و چهره ی کبود
      دارد گواه ، زینبتان داغدیده است

      توطعم خیزران و سنگ ها و خواهرت
      طعم فراق و غربت و غم را چشیده است

      آبی به کف گرفته و رو سوی علقمه
      با آه می رود سکینه  و خجلت کشیده است

      این دختر شماست  که خواستند کنیزیش ....
      لکنت گرفته است و صدایش بریده است

      نیزه نشین شد حضرت سقا  و اهلبیت
      زخم زبان زهر کس و ناکس شنیده است
    
      گفتی رقیه ... گفت نمی آیم عمه جان!
      در شام ماند و شهر جدید آفریده است

*************************************************

       غلامرضا سازگار

      من جابر پیر توأم، ای دوست نگاهی
      جز تربت پاک تو، مرا نیست پناهی

      آرند همه بر شهدا، لاله و من هم
      باشد، گلم از سوز جگر، شعله ی آهی

      گوش که شنیده است‌، که با نیزه و خنجر
      بر یک تن مجروح کند، حمله سپاهی

      لب تشنه، سر از پیکر پاک تو، بریدند
      آخر به چه جرمی چه خطایی چه گناهی؟

      دریا به لبت سوخت و این قوم ستمکار
      بر حنجر خشک تو نکردند نگاهی

      با داغ تو، لبخند، حرام است به شیعه
      بی گریه به پایان نرسد، سالی و ماهی

      آن کس که زد آتش به حریم تو بسوزد
      در آتش دوزخ، ابد الدهر، الهی

      خون ریخته از گوش زنی بر روی شانه
      جان داده ز کف، دخترکی بر سر راهی

      و الله نسوزند خلایق به جهنم 
      سوزند اگر در غم تو گاه به گاهی

      «میثم» همه جا، گفته من از آن شمایم
      بسته است خودش را به شما نامه سیاهی

*************************************************

      یوسف رحیمی

      دارد به دل صلابت کوه شكیب را
      از لحظه ای كه بوسه زده زخم سیب را

      با اقتدار فاطمی خود رقم زده
      در کربلا حماسه‌ی أمن یجیب را

      با كاروان نیزه چهل منزل آمده
      این راه پر فراز بدون نشیب را

      كوبید صبح قافله بر طبل روزگار
      رسوایی اهالی شام فریب را

      با خطبه های ناله و اشكش غروب ها
      تفسیر كرد غربت شیب الخضیب را

      شد لاله پوش معجرش از حسرت فراق
      تا دید روی نیزه نگاه طبیب را

      جانش رسید بر لبش از دست خیزران
      طاقت نداشت طعنه‌ی تلخ رقیب را

      می ریخت عطر سیب نفس های خسته اش
      در جان باغ وعده‌ی صبحی قریب را

*************************************************

      علی اکبر لطیفیان

      چل روز می شود كه شدم جبرئیل تو
      ذبح عظیم گشتی و گشتم خلیل تو

      چل روز می شود كه فقط زار می زنم
      كوچه به كوچه نام تو را جار می زنم

      چل روز می شود كه بدون توأم حسین
      حالا پی نتیجه ی خون توأم حسین

      چل روز می شود كه حسین همه شدم
      حیدر شدم، حسن شدم و فاطمه شدم

      مردم به جنگ نائبه الحیدر آمدند
      در پیش من، تمام، به زانو در آمدند

      آثار مرگ در بدنم هست یا حسین
      پس روز اربعین منم هست یا حسین

      آبی كه تر نكرد لب تشنه ی تو را
      حالا نصیب خاك مزارت شده اخا

      چل روز پیش بود همینجا سرت شكست
      اینجا دل من و پدر و مادرت شكست

      چل روز پیش بود به گودال رفتی و ...
      از پشت، نیزه خوردی و از حال رفتی و ...

      از تل زینبیه رسیدم كه وای وای
      بالا سرت نشستم و دیدم كه وای وای

      نیزه ز جای جای تن تو در آمده
      حتی لباسهای تن تو در امده

      جمعیتی كه بود به گودال جا نشد
      یك ضربه و دو ضربه... ولی سر جدا نشد

      دیدم كسی حسین مرا نحر می كند
      آقای عالمین مرا نحر می كند

      من را ببخش دست به گیسوی تو زدند
      من را ببخش چكمه به پهلوی تو زدند

      فرصت نشد ز خاك بگیرم سر تو را
      فرصت نشد در آورم انگشتر تو را

      می خواستم ببوسمت اما مرا زدند
      ناراحتم كنار تو با پا مرا زدند

      بین من و تو فاصله ها سد شدند آه
      با اسب از روی بدنت رد شدند آه

      در شهر كوفه بود كه بال و پرم شكست
      نزدیك خانه ی پدریّ ام سرم شكست

      وای از عبور كردن مثل غلام ها
      وای از نگاههای سر پشت بام ها

      باور نمی كنی كه سرم سایبان نداشت؟!
      در ازدحام، محمل من پاسبان نداشت؟!

      تا شهر شام رفتم و معجر نداشتم
      تقصیر من چه بود؟ برادر نداشتم

      از بس رسید سنگ به سمت جبین من
      نزدیك بود پاره شود آستین من

*************************************************

      محمد امین سبکبار

      تو ساحل خون دلم، که غرق موج ماتمه
      پهلو می گیره کشتی ای، که تو تلاطم غمه

      من تو طواف عشقمو، تو روح کعبه ی منی
      زمزمه دارم رو لبم، با چشمایی که زمزمه

      یوسف کنعان دلم، هر جا باشم تو پیشمی
      تا وقتی بوی پیرهن پاره ی  تو همراهمه

      چله نشین داغ این، دشت گلای لاله ام
      هر جای کربلا برام، یه روضه مجسمه

      روزا میون قافله، شبا تو اوج نافله
      برای زخم سلسله، تسبیح اشکم مرهمه

      با اینکه از هرم صدام، آتیش میگیره آسمون
      با اینکه روی شونه هام، بار غم دو عالمه

      ولی اسیر عشقم و سفیر آزادگیَم
      تو راه دین هر قدمم مثل یک کوه محکمه

      تو این سفر چشم ترم به جز قشنگی ندیده
      حماسه های اربعین ادامه محرمه

*************************************************
    

      بی تو دلم، بسمل بی بال بود
      داغ چهل روزه، چهل سال بود

      طایر جان، دور سرت می‌پرید
      مرغ دلم، گوشه ی گودال بود

      سلسله، گردیده النگوی دست
      خار، به پای همه خلخال بود

      سینه ی ما، داغ روی داغ داشت
      خال لب ما، همه تبخال بود

      همـره ما، تار و نی و چنگ بود
      دسته گل محفل ما، سنگ بود

      *****
      اگر چه، خون جگر آورده‌ام
      پرچم فتح و ظفر آورده‌ام

      ای به فدای تن پاکت، سرم
      بر تن پاک تو، سر آورده‌ام

      بر لب خشک تو ز شام بلا
      اشک فشان، چشم تر آورده‌ام

      گرچه تو خود از همه داری خبر
      من ز سه ساله، خبر آورده‌ام

      داغ بزرگی است غم کودکت
      فاطمـه ی سـه سالـه ی کوچکت

      *****
      خیز، ز جا، ای پسر مادرم
      من نه مگر این که تو را خواهرم

      معجر نو، بر سر خود کرده‌ام
      بس‌که به سر، ریخته خاکسترم

      تو در مدینه، وسط آفتاب
      عبا کشیدی به روی پیکرم

      در پی این قصه، گمانم نبود
      از سر نی، سایه کنی بر سرم

      من نـه فقط هـمسفرت گشته‌ام
      سـوخته‌‌ام و دور سـرت گشته‌ام

      *****
      کرب و بلا، باغ گل ما کجاست؟
      مصحف صد پاره ی زهرا کجاست؟

      ای بدنت پاره‌تر از برگ یاس!
      باغ گل و لاله ی لیلا کجاست؟

      رباب با شاخه ی گل آمده
      غنچه ی پرپر شده ی ما کجاست؟

      رقیّه را، اگر نیاورده‌ام
      سکینه‌ات آمده، سقّا کجاست؟

      آن‌ همه گل در چمنت کو حسین
      لالـه ی بــاغ حسَنَـت کــو حسین

      *****
      شام و کف و خنده و دشنام بود
      عترت تو، در ملاء عام بود

      دسته گل سلسله دار همه
      سلسله و سنگ لب بام بود

      طفل تو، از بیم جنایت گران
      اشک به رخ ریخت و آرام بود

      شب همه، با گریه ی ما صبح شد
      شام هم از غربت ما شام بود

      رأس تو تا، زینتِ دروازه شد
      داغ دل مـا همگی تازه شد

      *****
      پیش بلا، سینه سپر گشته‌ام
      راهی طوفان خطر، گشته‌ام

      چهره برافروز، عزیز دلم
      من پی دیدار تو برگشته‌ام

      گرچه رسیدم ز سفر، سرفراز
      با غم تو، خمیده‌ تر گشته‌ام

      از اینکه تو رفتی و من مانده‌ ام
      خجل ز مادر و پدر گشته‌ام

      داغ تو زخم جگرم شد حسین
      قاتل تو هـمسفرم شد حسین

      *****
      کوه غمت به شانه آورده‌ام
      قامت خم نشانه آورده‌ام

      ناز مرا مکش که از بهر تو
      قصه ی نازدانه آورده‌ام

      کبوتران بال و پر بسته را
      باز به آشیانه آورده‌ام

      خیز و ببین شبیه زهرا شدم
      نشان تازیانه آورده‌ام

      همّت من، فـاتح دینـم شده
      مدال من، زخم جبینم شده

      *****
      ای به ابی انت و امّی فداک
      جانِ اخا! دست، برون کن ز خاک

      سر، که نداری، ز لبت بشنوم
      حرف بزن، از گلوی چاک چاک

      وای اگر رود، ربابت ز دست
      آه اگر سکینه، گردد هلاک

      قلب رباب را بده تسلیت
      اشک سکینه را کن از چهره پاک

      نظر، بـه زین العابدینت، فکن
      زخم غـل جامعه را بوسه زن

      قسم! به خون دل و زخم سرم
      قسم! به کام خشک و چشم ترم

      *****
      قسم! به جان خاتم الانبیا
      قسم! به جانِ پدر و مادرم

      قسم! به دست‌های عبّاس تو
      قسم! به آن دو کودک بی‌سرم

      هزار بار اگر، به شامم برند
      باز تو را، باز تو را، یاورم

      سایه ی من فرش بیابان توست
      لاله ی من، خـار مغیلان توست

      *****
      «میثم» اگر در غم ما، سوخته
      از دل سوزان من آموخته

      ظرف گناهش، پر و دستش تهی
      از همه سو، چشم به ما دوخته

      هر نفسش شعله‌ای از آه ماست
      با نفس ما شرر افروخته

      ناله ی ما، گریه ی ما، سوز ماست
      هر چه که آورده و اندوخته

      اوست که یک عمر، ثناگوی ماست
      خاک قدم‌هـای سگ کوی ماست

*************************************************

      یوسف رحیمی

      با زخم دل و زخم جبینی دیگر
      با ناله و آه آتشینی دیگر
      از ماتم خواهر تو باید جان داد
      از راه رسیده اربعینی دیگر

      *
      با شیون و اشک و ناله بر می گردند
      رفتند چو یاس و لاله بر می گردند
      در قافله جای آفتابی خالی ست
      افسوس که بی سه ساله بر می گردند

      *
      آن خیمه‌ی بی عمود را برپا کرد
      یادی ز لب سوخته‌ی سقا کرد
      در علقه رفته ست سکینه از هوش
      انگار ضریح ماه را پیدا کرد

      *
      با ناله و شور و شین بر می گردد
      با مویه‌ی زینبین بر می گردد
      انگار پس از چهل غروب خونبار
      امروز سر حسین بر می گردد

*************************************************

     غلامرضا سازگار- نوحه
     
      فاتح میدان بلا خواهرم
      هم قدم و هم‌دم و هم سنگرم
      آینه‌دار پدر و مادرم
      خوش آمدی زینبم خوش آمدی زینبم

      من سر نیزه، به تو بالیده‌ام
      صدای حیدر ز تو بشنیده‌ام
      گیسوی خونین تو را دیده‌ام
      خوش آمدی زینبم خوش آمدی زینبم

      از رگ ببریده، صدایت کنم
      با دل بشکسته دعایت کنم
      اشک‌ْفشان، ناله برایت کنم
      خوش آمدی زینبم خوش آمدی زینبم

      یک اربعین خونِ جگر خورده‌ای
      رو به سوی کرب و بلا کرده‌ای
      رقیّه را چرا نیاورده‌ای؟
      خوش آمدی زینبم خوش آمدی زینبم

      برای من ز شام ویران بگو
      از لب و چوب و طشت و قرآن بگو
      ز بازوی بستۀ طفلان بگو
      خوش آمدی زینبم خوش آمدی زینبم

      دختر فاطمه، چها کرده‌ای
      یاد من از مهر و وفا کرده‌ای
      وقت نماز شب دعا کرده‌ای
      خوش آمدی زینبم خوش آمدی زینبم

      نایبة الحیدر بی قرینه
      نمان به کربلا، مرو مدینه
      ترسم ز گریه، جان دهد سکینه
      خوش آمدی زینبم خوش آمدی زینبم

*************************************************

      غلامرضا سازگار- نوحه
     
      بعد از چهل منزل اسارت
      آمده‌ام بهر زیارت
      السلام علیک یا بن زهرا (2)

       ای یوسف زهرا کجایی؟
      گردیده زینب کربلایی
      السلام علیک یا بن زهرا (2)

       دسته‌گلم، گریه و ناله
      سوغاتیم، داغ سه ساله
      السلام علیک یا بن زهرا (2)

       من فاتح کوفه و شامم
      نشان سنگ لب بامم
      السلام علیک یا بن زهرا (2)

      نام تو ذکر لب من بود
      روح نماز شب من بود
      السلام علیک یا بن زهرا   (2)

       در راه تو از جان گذشتم
      با خون پیشانی نوشتم
      السلام علیک یا بن زهرا (2)

       بر پیکرت، ای نور دیده
      آورده‌ام، سر بریده
      السلام علیک یا بن زهرا(2)

*************************************************

     غلامرضا سازگار- نوحه
     
      
      ای ساربان، اینجا باغ گل یاس است
      این قبر ثارالله، این قبر عبّاس است

      خون از دو عین آید، بوی حسین آید
      اینجا حسینم را از من جدا کردند

      لب تشنه رأسش را، از تن جدا کردند
      خون از دو عین آید، بوی حسین آید

      اینجا جدا گردید، دست از تن سقّا
      خون جگر می‌ریخت بر دامن سقّا

      خون از دو عین آید، بوی حسین آید
      اینجا رباب از غم، در التهاب افتاد

      عکس علی اصغر، بر روی آب افتاد
      خون از دو عین آید، بوی حسین آید

      اینجا دو گل از ما جان داده، زیر خار
      لبْ تشنه جان دادند، با دیدۀ خونبار

      خون از دو عین آید، بوی حسین آید
      اینجا به خون، خفتند، هفتاد و دو یارم

      هجده‌گل پرپر، در خاک و خون دارم
      خون از دو عین آید، بوی حسین آید

      اینجا تن قاسم، در خون شناور شد
      یک سیزده‌ساله، صدپاره پیکر شد
      خون از دو عین آید، بوی حسین آید

*************************************************

      علی اکبر لطیفیان

      ای اذان پر از نماز حسین
      جا نماز همیشه باز حسین

      نام سبزت ، اقامه ی زهرا
      زندگی ات ادامه ی زهرا

      مثل بیت الحرام، یا زینب
      واجب الاحترام ، یا زینب

      ذکر ایاک نستعین لبم
      آیه های تو هم نشین لبم

      حضرت مریم قبیله ی ما
      آیة الله ِ ما، عقیله ی ما

      ما دو آئینه ی  مقابل هم
      جلوه های پر از تکامل هم

      بال یکدیگریم، در همه جا
      تا خدا می پریم در همه جا

*************************************************

      مجید لشکری

      یک اربعین، به نیــزه ســر یـار دیده ام
      یک اربعین، چو شمع به پایش چکیده ام

      یک اربعین، به ضربه ی شلّاق ساربان
      بر روی خــارهای مغــیلان دویده ام

      یک اربعین، تمام تنم درد می کند
      با ضـرب تـازیانه ز جـایم پریده ام

      یک اربعین، رقیّه ی تو مُرد از غمت
      اکنون بدون او به کنارت رسیـده ام

      یک اربعین، به شام و به کوفه حماسه ها
      با خطــبه های حیــدری ام آفـریده ام

      یک اربعین، ز چوبه ی محمل سرم شکست
      همچـون پـدر ببیـن تـو جبین دریــده ام

      یک اربعین، کنار عدو، وای! وای! وای!
      بس جورِ طعنه های فراوان کشیده ام

      یک اربعین، به ضربه سیلی ببین حسین
      رویم کبود گشته و قامــت خمیــده ام

*************************************************

     محسن احمدزاده

      من و داغ غمی سنگین چهل روز
      چه ها بر من گذشته این چهل روز

      چهل روز است هجران من و تو
      که هر روزش مرا چندین چهل روز

      مرا جز ضربه های تازیانه
      نداده هیچ کس تسکین چهل روز

      اسارت، طعن دشمن، تهمت دوست
      نصیب عترت یاسین چهل روز

      در این غم خوب می دانی که باید
      چه رنجی برده باشم این چهل روز

      تو و رأسی پر از خاکستر و زخم
      من و پیشانی خونین چهل روز

      من و بغضی چهل ساله که بی تو
      شکسته در گلویم این چهل روز

*************************************************

      جواد حیدری

      من که مأموریت خود را به سر آورده ام
      خاطراتی تلخ از داغ سحر آورده ام

      گوئیا یک عمر بود این اربعینی که گذشت
      از شب مرگ یتیم تو خبر آورده ام

      گوشوار دخترت را پس گرفتم از عدو
      ارث دختر را سر قبر پدر آورده ام

      دست و پایی زخم دیده، قامتی اندر رکوع
      بهترین سوغات را من از سفر آورده ام

      سجده ی شکری نمودم بهر دیدار سرت
      یادگار از سجده ی خود زخم سر آورده ام

      از کبوتر بچه هایی که کنارم بوده اند
      یا اخا بنگر فقط یک مشت پر آورده ام

      اولین بار است، قبرت را زیارت می کنم
      قبر زهرا مادرم را در نظر آورده ام

*************************************************

      
       جواد حیدری

      کاروانی که سر قبر شما آورده ام
      نیمه جان هایی است تا کرب و بلا آورده ام

      من نیابت دارم از مادر زیارت آمدم
      من وصیت های مادر را به جا آورده ام

      کی رود از یاد، وقتی آمدم در قتلگاه
      نیزه بیرون از تن تو بارها آورده ام

      روی نی ما را تو می دیدی کجاها می برند؟
      دخترانت را ز بازار جفا آورده ام

      بارها شد، حرمله خندید بر اشک رباب
      مادری پاره جگر در نینوا آورده ام

      پشت خیمه روی خاکستر به دنبال علی
      بر سر قبر پسر صاحب عزا آورده ام

      دخترت لطمه به پهلو خورده، زیر خاک رفت
      بس حکایت زان شب پرماجرا آورده ام

      شد رقیه پیش مرگ حضرت زین العباد
      تربتی از قبر او بهر شما آورده ام

      ناله اش چون ناله مادر میان کوچه بود
      خاطره از قدرت آن با وفا آورده ام

      تا که دیگر تازیانه ور بیفتد، جان سپرد
      گفت با خود همّت خیرالنساء آورده ام

      تا که با چشم کنیزی بر سکینه ننگرند
      گفت جان خویش را بهر فدا آورده ام

      غیرتش آئینه میر و علمدار تو بود
      من از او شرمندگی خویش را آورده ام

      پاسبان حرمت شیر خدا در شام شد
      داد پیغامی به من تا کربلا آورده ام

      گفت: ای بابا شبیه ات بی کفن تدفین شدم
      رسم عشق و عاشقی را من به جا آورده ام

      مشفق کاشانی

      ساربان از اشتران بگشای بار
      لحظه ای ما را به حال خود گذار

      اینکه بینی سرزمین کربلاست
      خاک او آغشته با خون خداست

      در حریم قدسی صحرای دوست
      بشنو این گلبانگ، این آوای اوست

      نی نوا، در نینوای راستین
      مویه ها دارد ز نای اربعین

      ناله آتش بال در پرواز بین
      هم طراز آه گردون تا زمین

      اشک می ریزد ز چشم کائنات
      در عزای تشنه کامان فرات

      آن بلا جویان که تا بزم حضور
      راه پیمودند با سامان نور

      رایت توحید از اینان پایدار
      ماند و می ماند به دور روزگار

      گر فرات این جا چو دریا خون گریست
      نی عجب، خورشید بر هامون گریست

****************************************************

      سید علی محمد نقیبي

      چهل شب است فقط گریه کرده ام بی تو
       چهل شب است برادر که مانده ام بی تو

       ز بعدِ صحنۀ گودال و بی تو گشتنِ من
       بدون محرم و یاور شکسته ام بی تو

       دلم شکسته ز داغت ولی پیام تو را
       به کل عالم هستی رسانده ام بی تو

       به هر کجا که سرت رفت من هم آمده ام
       گمان مکن که من از پا نشسته ام بی تو

       شبیه فاطمه گشته کبودیِ بدنم
       شبیه مادر مظلومه گشته ام بی تو

       حکایتِ تن بی سر و حلقه انگشتر
       برای کل جهان روضه خوانده ام بی تو

     
****************************************************

      محمد مهدی عبدالهی
       
      اربعین و جاده های بی کسی
      زینب و دنیایی از دلواپسی
      حس نمودم اوج غربت را به تن
      خورده ام طعنه ز اغیارت بسی

      ×××

      آمدم ،حال مرا بنگر حسین
      ای برادر،ای تو هم سنگر حسین
      کوله باری از مراثی در دلم
      کعب نی هر لحظه بر خواهر حسین

      ×××

      بعد تو،این زینب و این ناله ها
      این من و حزن و فراق لاله ها
      ای سرت خورشید بام نیزه ها
      مانده ام بین گل و آلاله ها

      ×××

      در مسیر کوفه تا شام بلا
      من شدم با هر غم تو مبتلا
      بوی خون آید هنوز از قتلگه
      ای شهید خفته در کرب و بلا

      ×××

      من اسارت رفتم و قدم خمید
      نیزه ها از پیکرت گلبوسه چید
      ای تنت زخمی چو قلب دخترت
      همچو مادر، پهلویت دشمن درید

    
****************************************************

      سید هاشم وفایی

      ای آفتاب دیدۀ روشنگرم حسین
      کرده شرار داغ تو خاکسترم حسین

      با دیدن مزار تو بعد از یک اربعین
      آتش فتاده است به چشم ترم حسین

      هر لحظه از فراق تو سالی به ما گذشت
      با آن که نیست دوری تو باورم حسین

      گفتی صبور باشم و بودم، ولی ببین
      داغت چه کرده با دل غم پرورم حسین

      بال و پری نمانده برایم، ولی هنوز
      «تا پر نشسته تیر غمت در پرم حسین»

      بار دگر به ساحل تف دیدۀ فرات
      سوزد به یاد حنجر تو حنجرم حسین

      آثار تازیانه و سیلی هنوز هست
      بر روی کودکان تو و پیکرم حسین

      پرسی اگر ز کودک دُردانه ات ز من
      پرپر زد او کنار سرت در برم حسین

      همراه ناله های من و کودکان تو
      آید صدای زمزمه مادرم حسین

      در این حصار درد «وفائی» به ناله گفت
      در روز اربعین تو نوحه گرم حسین

****************************************************

     غلامرضا سازگار

      ای ساربان ای ساربان محمل نگهدار
      آمد به منزل کاروان منزل نگهدار

      محمل مران محمل مران شهرِ دل اینحاست
      این کاروانِ خسته دل را منزل اینجاست

      اینجا بهار بی خزان من خزان شد
      از برگ برگ لاله هایم خون روان شد

      اینجا همه دار و ندارم را گرفتند
      باغ گل و عشق و بهارم را گرفتند

      اینجا بخاک افتاده بود و هست عباس
      هم مشک خالی هم علم هم دست عباس

      اینجا ز هم پیشانی اکبر جدا شد
      بابا تماشا کرد و فرزندش فدا شد

      اینجا ز آل ا... منع آب کردند
      با تیر طفل شیر را سیراب کردند

      اینجا صدای العطش بیداد کرده
      بر تشنه کامان آب هم فریاد کرده

      اینجا همه از آل پیغمبر بُریدند
      ریحانه  خیرالبشر را سر بُریدند  

      اینجا ستم بر عترت و بر آل گردید
      قرآن به زیر دست و پا پامال گردید

      اینجا بخون غلطید یک گردون ستاره
      اینجا کشید از گوش، دشمن گوشواره

      اینجا زدند آل علی را ظالمانه
      شد یاس ها نیلوفری از تازیانه

      اینجا چو از خانه به دوشان خانه می سوخت
      دامان طفلان چون پرِ پروانه می سوخت

      اینجا به گردون رفت دود آه زینب
      حلق بریده شد زیارتگاه زینب

      اینجا عدو بر زخم پیغمبر نمک زد
      هر برگ گل را مُهری از غصب فدک زد

      اینجا ز گریه ناقه ها در گِل نشستند
      دُردانه های وحی در محمل نشستند

      ای کربلا! گل های سرخ یاس من کو؟
      ای وادی خون! اکبر و عباس من کو؟

      با غنچه نشکفته پرپر چه کردی؟
      با حنجر خشک علی اصغر چه کردی؟

      خونِ جگر از دیده ام بر چهره جاری است
      پیراهن آوردم به همره یوسفم نیست

      تصویر درد و داغ در آئینه دارم
      چون آفتاب، آتش درون سینه دارم

      خاموش و در دل گفتگو با یار دارم
      در سینه داغ هیجده دلدار دارم

      بعد از حسین از عمر خود آزرده بودم
      ای کاش من با آن سه ساله مرده بودم

      اشکم به رخ آهم به دل سوزم به سینه
      بی تو چگونه من روم سوی مدینه؟

      ای کاش چون تو پیکرم صد چاک می شد
      ای کاش جسمم در کنارت خاک می شد

      گیرم که زنده راه یثرب را بپویم
      زهرا اگر پرسد حسینم کو؟ چگویم؟

      بگذار تا سوزِ دلم مخفی بماند
      این صفحه را با سوز خود «میثم» بخواند   

****************************************************

      محمدمهدی عبدالهی
      
      چهل روزه برادر، بی قرارم
      چهل روزه من و احوال زارم

      چهل روزه شده بر نی، سر تو
      زند دائم به سر، این دختر تو

      چهل روزه من و چشم انتظاری
      چهل روزه ز نی، دنبال یاری

      چهل روزه ولی گشته چهل سال
      شدم از داغ تو، بی پر و بی بال

      چهل روزه، جسارت بر حرم شد
      چهل روزه، چه خاکی بر سرم شد

      چهل روزه جمالت را ندیدم
      ز رگ های گلو، بوسه نچیدم

      چهل روزه شده کارم شب و روز
      کنم تفسیر آن، روی دل افروز

      چهل روزه مقیم اشک و آهم
      چهل روزه به نی، مانده نگاهم

****************************************************

      سودابه مهیجى

      چهل شبانه گذر کرد بر زمین بى تو
      چهل شبانه بى عشق، بى یقین، بى تو

      پس از تو پیرهن سوگوار تا به ابد
      چه گریه ها که ندارد در آستین بى تو

      مرا که چله نشینِ خرابه ها شده ام
      مرا که با غم هر ثانیه عجین بى تو

      کسى نبرد به مهمانى دعا و درود
      که عشق بى کس و کار است این چنین بى تو

      به سر سلامتى من چه تلخ آمده اند
      ستاره هاى پریشان هر پسین بى تو

      چهل شب است که خواب غروب مى بینند
      پرندگان غزل مرده زمین بى تو...

****************************************************

     غلامرضا سازگار

      اختر من! هلال من! ماه من
      همسفر و همدم و همراه من

      بی تو دلم طایر بی ‌بال بود
      داغ چهل ‌روزه چهل ‌سال بود

      شعله نثار جگرم کرده‌اند
      با سر تو همسفرم کرده‌اند

      پیش روی محمل من صف‌ زدند
      رقص‌کنان، خنده‌ زنان کف ‌زدند

      محمل ما در ملاء عام بود
      همدم ما سنگ لب ‌بام بود

      دیده به خورشید رخت دوختم
      آب شدم ساختم و سوختم

      رأس تو می‌داد به زینب سلام
      چشم تو می‌گشت به من هم‌ کلام
 
      چشم تو از چار طرف سوی من
      نغمۀ قرآن تو نیروی من

      حال، پی عرض سلام آمدم
      فاتح و پیروز ز شام آمدم

      ای به جمالت نگه فاطمه
      ای سر نی هم‌ سخن ما همه

      باز هم از وحی محمّد بگو
      از گلوی پاره خوش‌ آمد بگو

      آمده‌ام شانه به مویت زنم
      بوسه به رگ‌های گلویت زنم

      دست، برون از جگر خاک کن
      اشک غم از دیده من پاک کن

      ای به لبت زمزمه آب ‌آب
      آب بده آب بده بر رباب

      جان اخا غنچه پرپر کجاست
      آب که آزاد شد اصغر کجاست

      آمدم از شام سوی این حرم
      تا به مزار تو طواف آورم

      مروه مزار تو، صفا علقمه
      سعی کنم پشت سر فاطمه

      آمده‌ام ای همه جا همرهم
      تا سفر خویش گزارش دهم

      نام تو زنده ز قیام من است
      فتح تو در خطبه شام من است

      وحی خدا داشت بیانم حسین
      تیغ علی بود زبانم حسین

      سوختم و سوختم و ساختم
      لرزه به کاخ ستم انداختم

      طفل تو گردید پیام‌ آورت
      شام شد آرامگه دخترت

      گرچه به پای سرت آرام شد
      سفیر دائم تو در شام شد

      زنده شد از دفن شب دخترت
      خاطره دفن شب مادرت

****************************************************

      غلامرضا سازگار

      فاتح شامم و باز آمدم از شام، حسین
      کرده‌ام فتح تو را بر همه اعلام، حسین

      ذوالفقار سخنم معجه حیدر داشت
      فتح شد با نفس حیدری‌ام شام، حسین

      ناله کودک تو کاخ ستم را لرزاند
      گر چه در گوشه ویرانه شد آرام، حسین

      به طواف حرم محترمت گردیده
      جامه ماتم ما حلّه احرام، حسین

      در طواف سر خونین تو خواندیم نماز
      مُهر ما بود فقط سنگ لب ‌بام، حسین

      باورت بود که در حال اسیری ببرند
      دختر فاطمه را در ملاء عام، حسین

      لعنة الله علی آل زیادٍ و زیاد
      که ز خون تو گرفتند همه کام، حسین

      هدیه بردند سر پاک تو را بهر یزید
      تا بگیرند پی قتل تو انعام، حسین

      باورت بود که در شام بلا دخترکت
      بر روی خاک گذارد سر بی ‌شام، حسین

      آتشی بر جگر سوخته «میثم» زن
      که بسوزد ز غمت در همه ایام، حسین

****************************************************

      حیدر توکلی

      الا ای گل که پرپر زیر خاکی
      به زیر خاک و چون دل چاک چاکی

      نمی گویم ز خاکت سر بر آری
      که می دانم برادر سر نداری

      ولی گویم نظر کن زینبت را
      نگه کن خواهر جان بر لبت را

      نمی شد باور قلب حزنیم
      که روزی سنگ قبرت را ببینم

      پس از تو ای عزیز پرپر من
      خدا داند چه آمد بر سر من

      پس از تو لحظه ای شادی ندیدم
      پس از تو رنگ آزادی ندیدم

      پس از تو روزم از شب تیره تر شد
      دما دم مرگ، پیشم جلوه گر شد

      پس از تو حرمتم بشکست دشمن
      پس از تو دست هایم بست دشمن

      پس از تو رفت مردی از میانه
      پس از تو خورد زینب تازیانه

      پس از تو کوفیان بیداد کردند
      مرا با سنگ استمداد کردند

      پس از تو بر دلم آذر کشیدند
      پس از تو از سرم معجر کشیدند

      پس از تو بر در دروازه شام
      مرا دادند اهل شام دشنام

      پس از تو مجلسی بیگانه رفتم
      پس از تو گوشه ویرانه رفتم

****************************************************

      صمصام علوی

      یک اربعین.. بعد تو هق هق زدم حسین
      شعله به غنچه های شقایق زدم حسین

      یک اربعین... سرخ... سما... رنگ گشته است
      صد رعد و برق در غمت آهنگ گشته است

      یک اربعین... مشک به دندان گرفته ام
      از دوری تو آتش حرمان گرفته ام

      یک اربعین... گلایه به دادار کرده ام
      چادر به سر برابر انظار کرده ام

      یک اربعین... فریضه واجب چو خوانده ام...
      سجده فقط به چوبه محمل نشانده ام

      یک اربعین... روزه گرفتم فسرده ام
      خون جگر به موقع افطار خورده ام

      یک اربعین... وقت صلاتم نشسته ام
      من دختر همان زن پهلو شکسته ام

      یک اربعین... دست به گهواره مانده ام
      لالاییت به طفل خیالیت خوانده ام

      یک اربعین... صورت زن ها کبود شد
      در سوگ تو... طفل سه ساله خمود شد

      یک اربعین... سینه خود چاک کرده ام
      اشک یتیم آل علی پاک کرده ام

      یک اربعین... غسل شهادت نموده ام
      دائم وضو به خون گلوی تو بوده ام

      یک اربعین... پیاده فقط راه رفته ام
      شهری به شهر... شام غریبان گرفته ام  

      یک اربعین... حق تو را نقض می کنند
      از هم طلای بی شرفی قرض می کنند

      یک اربعین... دامن خود سنگ کرده اند
      بر این قمار، دیده خود تنگ کرده اند

      یک اربعین... سر تو به زانوی مست هاست
      سگ باز شهر... حاکم میمون پرست هاست

      یک اربعین... دیده به گودال بوده است
      سنگ عدوت شیشه عمر مرا شکست

      یک اربعین... بی می و بی آب و باده ایم
      "ما بیغمان مست دل از دست داده ایم"

      یک اربعین... بوسه سرخ لبم شدی
      تو نخل روزها و چراغ شبم شدی

      یک اربعین... رفتی و من در پی ات شدم
      قرآن نیزه! مثل نوای نی ات شدم

      یک اربعین... عترت تو بی حجاب شد
      از این عذاب سینه زهرا کباب شد

      یک اربعین... دخت تو بی تاب شد حسین
      بی یار و بی برادر و ارباب شد حسین

      یک اربعین... کودک بی آب دیده ایم
      بزم شراب سرخ و می ناب دیده ایم

      یک اربعین... دختر تو «زجر» را چشید
      وز روی مقنعه به سرش دست ها کشید

      یک اربعین... دخت تو دست از زمانه شست
      کردیم کنج کوخک خود قبرکی درست

      یک اربعین... نیامده عباس پس کجاست؟!
      گشته شهید؟! وین همه امید پس چراست؟!

      یک اربعین... بغض گلو را نهفته ایم
      جز یک دروغ... دخترکان را نگفته ایم

      گفتیم... رفته اید... ولی زود می رسید
      اسپند قافله شده پر دود... می رسید

****************************************************     

     محسن مهدوی

      در این سفر ببین كه به پای اراده ام
      بال و پری كه داشتم از دست داده ام

      از بوی دود چادر آتش گرفته ام
      بسیار روشن است كه پروانه زاده ام

      من را به جا نیاوری اکنون بدون شک
      از غصه فراق تو از پا فتاده ام

      ای سر بلند، زینت دوش رسول عشق
      اینك تو زیر خاكی و من ایستاده ام

      افتاده ام به یاد تن پاره پاره ات
      حالا که سر به روی مزارت نهاده ام

      با این قد خمیده، برادر هنوز هم
      من دختر رشیده این خانواده ام

****************************************************
     

    حسین ایمانی

      زینب رسیده از سفر برخیز ارباب
      با کاروانی خون جگر، برخیز ارباب

      برگشته ام از شام و کوفه، قد خمیده
      آورده ام صدها خبر، برخیز ارباب

      شد مقتدای کوفی و شامی سقیفه
      می سوخت خیمه مثل در، برخیز ارباب

      ای کاش تو هم در رکوع بخشیده بودی
      انگشترت شد درد سر، برخیز ارباب

      شد روزگارم تیره، وقتی کنج ویران
      مهمان ما شد تشت زر، برخیز ارباب

      یک جمله از غم های زینب، بشنو کافیست
      با شمر بودم همسفر، برخیز ارباب

      از دختر دردانه ات چیزی نپرسی!!
      جا مانده در وادی شر، برخیز ارباب

      در آرزوی دیدن موعود دارم
      چشمی به راه منتظر، برخیز ارباب

****************************************************
     

     محمد رضا طالبی

      امیر قافله غم ز شام می آید
      سوار محمل و با احترام می آید

      سیاه پوش و عزادار و بی قرار و غریب
      به خاك بوسی قبر امام می آید

      همای عاطفه و مهر در سرای بلا
      شكسته بال و پر از كوی شام می آید

      پرستویی كه ز پرواز خسته گردیده
      به شكوه از سفر سنگ و بام می آید

      یقین كه آتیه سازی شبیه زینب نیست
      كه او برای ثبات قیام می آید

      قسم به چادر خاكی دختران حرم
      كه بوی دود هنوز از خیام می آید

      ز عطر پیروهن كهنه می توان فهمید
      كه بوی یك سفری ناتمام می آید

      كنار قبر پر از فیض اكبر و عباس
      امان كه زینب والا مقام می آید

      رباب با قدحی شیر می رسد از راه
      سكینه با سبدی از طعام می آید

      و نجمه با گل و قند و نبات و آیینه
      كنار قبر پسر با سلام می آید

      گرفته مشك پر آبی به دست دختركی
      كنار قبر شه تشنه كام می آید

      تمام شد همه لحظه های طوفانی
      زمان خواندن حسن ختام می آید

      مبین به چهرهٔ ما ردّ غصه ها مانده
      ببین كه آمده ایم و رقیه جا مانده

****************************************************

      یک اربعین برای تو حیران شدم حسین
      مانند گیسوی تو پریشان شدم حسین

      با چند قطره اشک دل من سبک نشد
      ابری شدم به پای تو باران شدم حسین

      زلفی اگر که ماند برای تو پیر شد
      در اول بهار زمستان شدم حسین

      کوفه به کوفه کوچه به کوچه گذر گذر
      قاری شدی مفسر قرآن شدم حسین

      دیدی چگونه آخر عمری دلم شکست
      دیدی چگونه پاره گریبان شدم حسین

      تو رفتی و کنار خودم گریه می کنم
      دارم سر مزار خودم گریه می کنم

      ای سایه بلند سرم ای برادرم!
      آیینه ی ترک ترک در برابرم

      بالم شکسته است و پرم پر نمی زند
      اما هنوز مثل همیشه کبوترم

      من قول داده ام که بگیرم سر تو را
      از دست نیزه ها و برایت بیاورم

      حالا سری برای تو آورده ام ولی
      خاکستری و خاکی و ای خاک بر سرم!

      بگذار اول سخن و شکوه ام تو را
      ای ماه زینب از نگرانی درآورم

      هر چند کوچه کوچه تماشا شدم ولی
      راحت بخواب دست نخورده است معجرم

      تو رفتی و کنار خودم گریه می کنم
      دارم سر مزار خودم گریه می کنم

      هم پیرهن که ماند برایم بدن نداشت
      هم که تن تو روی زمین پیرهن نداشت

      ای بی کفن برادرم ای بوریا نشین!
      این چادرم لیاقت خلعت شدن نداشت؟

      آن گونه ای که من وسط خیمه سوختم
      پروانه هم دل و جگر سوختن نداشت

      گل های باغت از همه رنگی گرفته اند
      یعنی کسی نبود که دست بزن نداشت

      مردی نبود اگر یل ام البنین که بود
      هرگز کسی نگاه جسارت به من نداشت

اربعین

برچسب‌ها: اربعين

      محمد جواد غفورزاده (شفق)
    
      سحر چون پیک غم از در درآید
      شرار از سینه، آه از دل برآید

      مرا از دیدگان، یک کاروان اشک
      به شوق پای‏بوس رهبر آید

      جدا زین کاروانِ اشک و حسرت
      صدای کاروانی دیگر آید

      گمانم کاروان اهل‏بیت است
      که سوی قبله دل با سر آید

      گلاب از دیده افشان همچو جابر
      که عطر عترت پیغمبر آید

      به رسم دیده بوسی با عزیزان
      به حسرت از مدینه مادر آید

      پس از یک اربعین هجران و دوری
      به دیدار برادر، خواهر آید

      همان خواهر، که کس نشناسد او را
      به باغ لاله‏های پرپر آید

      همان خواهر، که با سحر بیانش
      به هر جا آفریده محشر آید

      همان خواهر، که غوغا کرده در شام
      همان آئینه پیغمبر آید

      همان ویرانگر بنیان تزویر
      همان رسواگر زور و زر آید

      همان خواهر، ولی گیسوپریشان
      سیه‏جامه، بنفشه پیکر آید

      نوای وای وای از قلب زهرا
      صدای های‏های حیدر آید

      ازین دیدار طاقت سوز، ما را
      همه خون دل از چشم تر آید

      میان جبهه با یاد شهیدان
      نوائی خوش ز یک همسنگر آید

      سرودش، حسب‏حال آن کبوتر
      که خونین بال و بشکسته پر آید

      سرودش را بیا با هم بخوانیم
      به امیدی که شام غم سرآید:

      شمیم جانفزای کوی بابم (1)
      مرا اندر مشام جان برآید

      گمانم کربلا شد عمه! نزدیک
      که بوی مشک ناب و عنبر آید

      به گوشم عمه! از گهواره گور
      درین صحرا، صدای اصغر آید

      مهار ناقه را یک دم نگه‏دار!
      به استقبال لیلا، اکبر آید!
    

      (1) چهار بیت آخرین این اثر، از مرحوم جودی خراسانی است.

****************************************************

      مهدی محمدی

      اربعین آمد، دلم را غم گرفت
      بهر زینب عالمی ماتم گرفت

      سوز اهل آسمان آید بگوش
      ناله صاحب زمان آید بگوش

      جان اهل بیت عصمت بر لب است
      كاروان سالار آنها زینب است

      جمله مستان سوی ساقی آمدند
      مستِ مست از جام باقی آمدند

      سینه هـــــا آماج رگــــبار بلا
      جـای زخـــم ریسـمان بر دستها

      هوش از ســر رفته و دل باخته
      جسم خود را بر زمین انداخته

      هـر یكی در جستجوی تربتی
      بر لب هر یك كلامی صحبتی

      قلبها پـــر شِكوه از بیداد بود
      آشنای قبرها سجاد بود

      رهبــــر زینب امام راستین
      حجت حق بود زین العابدین

      با كلامش عمه را مغموم كرد
      تا كه قبر یار را معلوم كرد

      آمده همراه دخت بوتراب
      بر سر آن قبر كلثوم و رباب

      زخمهای این سفر سر باز كرد
      هر كسی درد دلی آغاز كرد  

      زینب از مژگان خود یاقوت سفت
      داستان این سفر را باز گفت

      گفت ای سالار زینب السلام
      ماه شام تار زینب السلام

      بر تـــو پیغام سفــر آورده ام
      از فتوحاتم خبــر آورده ام

      كرد با من این مسیرِ عشق طی
      راس تو منزل به منزل روی نی

      معجرم نیلی شد و مویم سپید
      از غم دوری تو قدم خمید

      گر كه دست رحمت و صبرت نبود
      زینبت در راه كوفه مرده بود

      ظلم دشمن تا كه بی اندازه شد
      ماجراهای سقیفه تازه شد

      ریسمان بر گردن سجاد بود
      غربت بابا مرا در یاد بود

      دیدی از نی دست خواهر بسته بود
      گویی دستان حیدر بسته بود

      یاسها را جــوهـــر نیلی زدند
      بر رخ آن اختران سیلی زدند

      از شماتت كردن دشمن مپرس
      از سه ساله دخترت از من مپرس

      سرِتو یك نیمه شب مهمان او
      با وصالت بر لب آمد جان او

      مرد در ویرانه و من زنده ام
      بی رقیه آمدم شرمنده ام

      بارها از دوری ات جان باختم
      بین مقتل من تو را نشناختم

      گر تو ای لب تشنه بر داری سرت
      حال نشناسی دگر این خواهرت

****************************************************

      مهدی محمدی

      سفر کردم به دنبال سر تو
      سپر بودم برای دختر تو
      چهل منزل کتک خوردم برادر
      به جرم این که بودم خواهر تو

      ****
      حسینم وا حسین گفت و شنودم
      زیارت نامه ام جسم کبودم
      چه در زندان چه در ویرانۀ شام
      دعا می خواندم و یاد تو بودم

      ****
      برای هر بلا آماده بودم
      چو کوهی روی پا استاده بودم
      اگر قرآن نمی خواندی برایم
      کنار نیزه ات جان داده بودم

****************************************************

      شکسته بال ترینم، کبود می آیم
      من از محله  قوم یهود می آیم

      از آن دیار که من را به هم نشان دادند
      به دست های یتیمت دو تکه نان دادند

      از آن دیار که بوی طعام می پیچید
      از آن دیار که طفلت گرسنه می خوابید

      کسی که سنگ به اطفالِ بی پدر می زد
      به پیش چشم علمدار بیشتر می زد

      از آن دیار که چشمان خیره سر دارد
      به دختران اسیر آمده نظر دارد

      از آن سفر که اگر کودکی به جا می ماند
      تمام طول سفر زیر دست و پا می ماند

      به کودکی که یتیم است خنده سر دادند
      به او به جای عروسک سَر پدر دادند

      به جای آن همه گل با گلاب آمده ام
      من از جسارت بزم شراب آمده ام

      از آن دیار که آتش به استخوان می زد
      به روی زخم لبان تو خیزران می زد

    
****************************************************

      وحید قاسمی
     
      بالم شكسته، از پرم چیزی نگویم
      از كوچ پر درد سرم چیزی نگویم

      طوفان سختی باغ مان را زیر و رو كرد
      از لاله های پرپرم چیزی نگویم

      حق می دهم نشناسی ام؛ اما برادر
      از آن چه آمد بر سرم، چیزی نگویم

      وقت وداعِ آخرت، عالم به هم ریخت
      از شیون اهل حرم چیزی نگویم

      آتش گرفتن گر چه رسم و سنت ماست
      از دامن شعله ورم چیزی نگویم

      بگذار سر بسته بماند روضه هایم
      از ماجرای معجرم چیزی نگویم

      كم سو تر از چشمان من، چشمان زهراست
      از گریه های مادرم چیزی نگویم

      آن صحنه های سهمگین یادم نرفته
      افتادنت از روی زین یادم نرفته

      از نعل اسب و بوریا چیزی نگویم
      از آن غروب پر بلا چیزی نگویم

      در عصر عاشورا النگوهام گم شد
      از غارت خلخال ها چیزی نگویم

      گفتم به تو انگشترت را در بیاور!
      از ساربان بی حیاء چیزی نگویم

      در كوچه های كوفه ناموست زمین خورد
      اصلاً شبیه مجتبی؛ چیزی نگویم

      شهر علی نشناخت بانوی خودش را
      از جامه های نخ نما چیزی نگویم

      شاگردهایم سنگ بارانم نمودند
      از چهره های آشنا چیزی نگویم

      بی آبروها! چادرم را پس ندادند
      از این به بعد روضه را... چیزی نگویم

      ای خیزران خورده ، لبم بی حس تر از توست
      از خاك برخیز و بگو كه این سر از توست؟
 
      از خاطراتم همسفر چیزی نگویم
      حتی كمی هم مختصر چیزی نگویم

      منزل به منزل، محملم در تیر رس بود
      از سنگ های خیره سر چیزی نگویم

      حتماً خبر داری مرا بازار بردند
      آن هم منی كه…!؟ بیشتر چیزی نگویم

      از درد پهلو لحظه ای خوابم نمی برد
      از گریه هایم تا سحر چیزی نگویم

      من در مدینه طشت دیدم، سر ندیدم!
      از كاخ شام و طشت زر چیزی نگویم

      طفلی سكینه داشت جان می داد از ترس
      دق می كنم این بار اگر چیزی نگویم

      شرمنده ام كه درد و دل كردم برادر
      بی تو چگونه خانه برگردم برادر
 

****************************************************
     

      محمد جواد خراشادی زاده

      باران ذکر مرثیه از سر شروع شد
      ذکر عزیز حضرت مادر شروع شد

      یک چله از وقوع غمِ آسمان گذشت
      باز التهاب قلب پیمبر شروع شد

      وقتی رسید نوبت صبر و قرار دل
      آن جا دوباره روضه خواهر شروع شد

      واعظ توان خواندن مقتل نداشت و
      مداحی از کناره منبر شروع شد

      وقتی که دید قد کمان رقیه را
      بی اختیار روضه مادر شروع شد

      در کوچه های سینه زنی ذکر یا حسین
      وقتی حدیث واقعه در شروع شد

      می خواند روضه خوان، غم بانوی عالمین
      ناگه صدای لاله پرپر شروع شد...

      «باز این چه شورش است که در خلق عالم است»
      این ناله از مفتح خیبر شروع شد

      در آن میان صدای غریب عروسکی
      می گفت: آه... روضه دختر شروع شد

      آمد صدای گریه نوزاد شیرخوار
      گویا عزای حنجر اصغر شروع شد

      به به ببین چه قدِ بلند و کشیده ای
      آری نوای نوحه اکبر شروع شد
      ...
      ای وای من قلم به خدا مانده از نفس
      باران ذکر مرثیه از سر شروع شد

****************************************************

      محمد فردوسی

      مرغ دل های ما هوایی شد
      گوییا باز کربلایی شد

      صحبت از کربلا میان آمد
      بی جهت نیست اشکمان آمد

      عدّه ای روی لب دعا دارند
      عزم رفتن به کربلا دارند

      چه زمانی! زمان اوج عزا
      اربعینِ حسین، خون خدا

      خوش به حال مقامت ای زائر
      چه بگوید به وصفت این شاعر

      تو مقامت فراتر از عرش است
      ظاهراً پای تو بر این فرش است

      تو همانی که برگزیده شدی
      تو به دست حسین، خریده شدی

      عاقبت کربلا نصیبت شد
      روضةُ الانبیا نصیبت شد

      گرچه توفیق یار ما نشده ...
      گره از کار بسته وا نشده ...

      بنما بی قرار شش گوشه
      یادی از ما کنار شش گوشه

      این که ذکر دمادمت بوده
      مزد اشک محرّمت بوده

      خوش به حالت حسین مزدت داد
      می روی دست حق پناهت باد

      علقمه، کاظمین و کرب و بلا
      یا نجف، کوفه یا که سامرّا

      هر کجا می روی به شور و نوا
      دارد این شاعر التماس دعا

****************************************************

      غلامرضا سازگار

      باغبان از بهر گل‌هایت گلاب آورده‌ام
      بحر بحر از چشم گریان بر تو آب آورده‌ام
      روی نیلی گیسوی از خون خضاب آورده‌ام
      پرچم پیروزی از شـام خـراب آورده‌ام
      آه دل را آتش فریـاد کـردم یـا حسین
      شام ویران را حسین‌آباد کردم یا حسین

      ×××

      خواهرم در این سفر فریاد عاشورا شدی
      یاس بـاغ وحیِ من نیلوفر صحرا شدی
      با کبودی رخت مهرِ جهان ‌آرا شدی
      هر چه می‌بینم شبیهِ مادرم زهرا شدی
      بارها جان دادی اما زنده‌تر گشتی بیا
      دست بسته رفتی و پیروز برگشتی بیا

       ×××

      من خدا را آیت فتح و ظفر بودم حسین
      با سرت تا شام ویران هم‌سفر بودم حسین
      بر دل دشمن ز خنجر تیزتر بودم حسین
      دختران بـی‌پناهت را سپـر بودم حسین
      بس که آمد کعب نی از چار جانب بر تنم
      گشت سر تا پا تنم نیلی‌تر از پیراهنم

       ×××

      زینبـم، پیـروز میـدان بـلا دیدم تو را
      فـاتح روز نبـردِ ابتـلا دیـدم تـو را
      لحظه لحظه قهرمان کربلا دیــدم تو را
      خوانده‌ام قرآن و در طشت طلا دیدم تو را
      تو نگه کردی و دشمن چوب می‌زد بر لبم
      بـر نگاهِ درد خیزت گریـه کـردم زینبم  
      در کنار طشت چندین طایر افسرده بود
      هم لب تو، هم دل مجروح من آزرده بود
      کاش چوب آن ستمگر بر لب من خورده بود
      کاش پای صوت قرآن تو زینب مرده بود
      من كه صبرم غمت برجان خریدم یا حسین
      در کنـار طشت پیـراهن دریدم یا حسین

       ×××

      خواهرم آن شب که در ویرانه مهمانت شدم
      بـا سـر ببْریـده‌ام شمـع شبستـانت شـدم
      شستشو از گرد ره با اشک چشمانت شدم
      چشم خود بستم، خجل از چشم گریانت شدم
      دخترم پرپر زد و جان داد دیدم خواهرم
      زد نفس تا از نفس افتاد دیدم خواهرم

       ×××

      یا اخا آن شب تو کردی با سر خود یاری‌ام
      ورنه می‌شد سیل خون در دیده اشکِ جاری‌ام
      مـاند چون بغض گلـو در سینه آه و زاری‌ام
      کاش می‌مردم من آن شب زین امانت داری‌ام
      دختر مظلومه‌ات با دست زینب دفن شد
      حیف او هم مثل زهرا مادرت شب دفن شد

      ×××

      جان خواهر من سر نی سایه‌بانت می‌شدم
      نیمـه‌های شب چـراغ کـاروانت می‌شدم
      بـا اشـارت‌های چشمم، ساربانت می‌شدم
      گه جلو، گه پشت سر، گه هم‌عنانت می‌شدم
      یاد داری سنگ زد از بام، خصمم بر جبین
      از فـراز نـی سـرم افتـاد بر روی زمین

      ×××

      «یا اخا» خون ریخت از فرق تو و چشم ترم
      تا سرت افتاد از نی، سوخت جان و پیکرم
      من زدم بر سینه، سیلی زد به صورت، مادرم
      کاش پیش سنگ آن ظالم سپر می‌شد سرم
      قصۀ سنگ و جبین، بار دگر تکرار شد
      راس تو افتاد از نی، چشم زینب تار شد

       ×××

      جان خواهر این مصائب در رضای دوست بود
      گـر سـرم افتـاد از نـی، پیش پای دوست بود
      بـر فـراز نـی مـرا حـال و هوای دوست بود
      ایـن اسـارت، این شهادت، از برای دوست بود
      تا در اطراف سر من طایر دل پر زند
      شعله فریاد تو از نظم «میثم» سر زند  

****************************************************     

      سجاد صفری

      چهل شب است چهل شب هوای دل تنگی
      چهل شب است چهل شب فضای دل تنگی

      چهل شب است غم تو به گونه ای دیگر...
      به دل نشسته و خواند نوای دل تنگی

      شب چهلمت آقا چقدر غمگین است
      همین غم است برایم بهای دل تنگی

      حسین ماه محرم تمام شد، غم تو ...
      ...هنوز مانده میان سرای دل تنگی

      میان روضه بی تابی چهل روزه
      چقدر اشک خدایا خدای دل تنگی

      چه کربلا چه مدینه چه کل هست جهان
      برای ماتم تو شد گدای دل تنگی

      اگر حسین نباشد مرا چه غم باشد
      حسین روضه سرخی برای دل تنگی

      گذشت فصل محرم گذشت عمر غمت
      و آه مانده دل ما به پای دل تنگی
     

****************************************************

      مسعود اصلانی

      اربعینی ز تو جدا مانده
       کاروانی که بی صدا مانده

      کاروان شکسته برگشته
       کشته زیر دست و پا مانده

      عوض تکه های پیروهنت
       تکه هایی ز بوریا مانده

      به رخ تک تک عزیزانت
      جای سیلیِ بی هوا مانده

      نه کمر مانده از بدن هاشان
       نه رمق بهر دست ها مانده

      از تو شرمنده ام برادر من
      در خرابه رقیه جا مانده

      روضه خواندم برای صبر خودم
       من نشستم کنار قبر خودم

     
****************************************************

      غلامرضا سازگار

      ای شهیدان شمع روشن، عود در مجمر کنید
       عمـه سـادات از شام آمده، باور کنید

       بـا گلاب اشک خود آیید بهر پیشباز
       شستشو از چهره او گرد و خاکستر کنید

       کـوثر زهـرا ز صحـرای اسـارت آمده
       جای گل با هم نثارش سوره کوثر کنید

       تا گل سرخِ «مبارک باد» بر لیلا برید
       خلعت نو بر تن پاک علی‌اکبر کنید

       سینه‌ای پر شیر از خون دل آورده رباب
       گریه بر لبخندِ خونین علی‌اصغر کنید

       لالـه‌های پـرپـر ام‌البنین، زهرا رسید
       در پیِ عبـاس، استقبال از مادر کنید

       ام‌کلثوم از سفـر آورده رو در علقمه
       لحظه‌ای دلجویی از آن مهربان خواهر کنید

       همره زینب به سوی قتلگاه آرید رو
       گریه بر آن خواهر و آن پیکرِ بی‌سر کنید

       تا سکینه چشم نگشاید به سوی قتلگاه
       خویش را سدّ ره آن نازنین دختر کنید

       طایـران خستـه اینجـا نیست دیگر کعب نی
       ناله و فریاد بر خاک شهیدان سر کنید

       این شما، این کربلا، این علقمه، این قتلگاه
       سرزمین نینـوا را صحنـۀ محشر کنید

       با وضوی اشک رو آرید سوی قتلگاه
       سجده بر زخمِ تنِ آن غرقه خون پیکر کنید

       ای ملایک تا قیامت رود رود و بحر بحر
       اشـک «میثم» را نثـار آل پیغمبر کنید

****************************************************     

       محمدجواد غفورزاده (شفق)

      ما را که غیر داغ غمت بر جبین نبود
      نگذشت لحظه ایی که دل ما غمین نبود

      هر چند آسمان به صبوری چو ما ندید
      ما را غمی نبود که اندر کمین نبود

      راهی اگر نداشت به آزادی و امید
      رنج اسارت، این همه شور آفرین نبود

      ای آفتاب محمل زینب کسی چو من
      از خرمن زیارت تو خوشه چین نبود

      تقدیر با سر تو مرا همسفر نبود
      در این سفر، مقدّر من غیر ازین نبود

      گر از نگاه گرم تو آتش نمی گرفت
      در شام و کوفه، خطبه من آتشین نبود

      در حیرتم که بی تو چرا زنده ام حسین
      عهدی که با تو بستم از اول، چنین نبود

      ده روزه فراق تو عمری به ما گذشت
      یک عمر بود هجر تو، یک اربعین نبود

****************************************************

      یوسف رحیمی

      کاروان می رسد از راه‌، ولی آه
      چه دلگیر چه دلتنگ چه بی تاب
      دل سنگ شده آب، از این ناله جانکاه
      زنی مویه کنان، موی کنان
      خسته، پریشان، پریشان و پریشان
      شکسته، نشسته‌، سر تربت سالار شهیدان
      شده مرثیه خوان غم جانان
      همان حضرت عطشان
      همان کعبۀ ایمان
      همان قاری قرآن، سر نیزۀ خونبار
      همان یار، همان یار، همان کشتۀ اعدا
      کاروان می رسد از راه، ولی آه
      نه صبری نه شکیبی
      نه مرهم نه طبیبی
      عجب حال غریبی
      ندارند به جز ماتم و اندوه حبیبی
      ندارند به جز خاطر مجروح نصیبی
      ز داغ غم این دشت بلا پوش
      به دل هاست لهیبی
      به هر سوی که رفتند
      نه قبری نه نشانی
      فقط می وزد از تربت محبوب
      همان نفحه سیبی
      که کشانده ست دل اهل حرم را

      ×××  

      کاروان می رسد از راه
      و هر کس به کناری
      پر از شیون و زاری
      کنار غم یاری
      سر قبر و مزاری
      یکی با تب و دلواپسی و زمزمه رفته
      به دنبال مزار پسر فاطمه رفته
      یکی با دل مجروح
      و با کوهی از اندوه
      به دنبال مه علقمه رفته
      یکی کرب و بلا پیش نگاهش
      سراب است و سراب است
      دلش در تب و تاب است
      و این خاک پر از خاطره هایی ست
      که یک یک همگی عین عذاب است
      و این بانوی دل سوخته خسته رباب است
      که با دیده خونبار و عزا پوش
      خدایا به گمانش که گرفته ست
      گلش را در آغوش
      و با مویه و لالایی خود می رود از هوش:
      «گلم تاب ندارد
      حرم آب ندارد
      علی خواب ندارد»
      یکی بی پر و بی بال
      دل افسرده و بی حال
      که انگار گذشته ست چهل روز
      بر او مثل چهل سال
      و بوده ست پناه همه اطفال
      پس از این همه غربت
      رسیده ست به گودال
      همان جا که عزیزش
      همان جا که امیدش
      همان جا که جوانان رشیدش
      همان جا که شهیدش
      در امواج پریشان نی و دشنه و شمشیر
      در آن غربت دلگیر
      شده مصحف پرپر
      و رفته ست سرش بر سر نیزه
      و تن بی کفن او، سه شب در دل صحرا
      رها مانده خدایا
      چهل روز شکستن
      چهل روز بریدن
      چهل روز پی ناقه دویدن
      چهل روز فقط طعنه و دشنام شنیدن
      چه بگویم؟
   

موضوعات مرتبط: اربعین

برچسب‌ها: اربعين