آموزش مداحی و اشعار مذهبی

آهم رسد به گردون اشکم به رخ روانه
شد قسمتم که شویم جسم تو را شبانه
ای یار مهربانم فاطمۀ جوانم
    ****
امشب رسیده دستم بر بازوی شکسته
بنشینـم و بگــریم بـر پهلوی شکسته
ای یار مهربانم فاطمۀ جوانم
 ****
در موسم جوانی از من تو را گرفتند
با ضـرب تازیانـه دیگـر چرا گرفتند
ای یار مهربانم فاطمۀ جوانم
****
بر پیکرت بریزم از اشک خود ستاره
غسل تو گشته بر من شهادت دوباره
ای یار مهربانم فاطمۀ جوانم
 ****
چون من کسی نـدارد مراسم شبانه
هم غسل مخفیانه هم دفن مخفیانه
ای یار مهربانم فاطمۀ جوانم
****
بر یار مهربانم خون گریه کن مدینه
هم بــر مدال بازو هم بر مدال سینه
ای یار مهربانم فاطمۀ جوانم

*****************
از غصه های مادر خدا کنه فدا شم                    
میـمیــره تــا میبینه گهواره داداشـــم
مادر خدا نگهدار مادر خدا نگهدار

چشم بابا با مادر مشغول رمز و راز                    
کنج حیاط با گریه براش تابوت می ساز
مادر خدا نگهدار مادر خدا نگهدار

از آخرین کلامش چشماش همش می باره         
امشب مادر بهم گفت حسین کفن نداره
مادر خدا نگهدار مادر خدا نگهدار

مادر با آه و گریه تو گوش من می خونه              
غصه نخور حسن جان زینب پیشت میمونه
مادر خدا نگهدار مادر خدا نگهدار

از اضطراب کوچه هنوز می لرزه دستات             
نمی تونی ببینی از گریه زخم چشمات
مادر خدا نگهدار مادر خدا نگهدار

گل های باغچمون رو رو بسترت می ریزم          
خیلی عذاب کشیدی راحت بخواب عزیزم
مادر خدا نگهدار مادر خدا نگهدار

از داغ خـونــه ما خــدا شــده عــذادار                 
زینب زبون گــرفتــه مادر خـدانــگهــدار
مادر خدا نگهدار مادر خدا نگهدار

موضوعات مرتبط: حضرت فاطمه(س) - شهادت

برچسب‌ها: اشعار زمزمه ای شهادت حضرت زهرا(س)

شب شهادت

*شب تنهایی مولا رسیده      شب معراج یار قد خمیده

خدا صبری دهد بر آل طاها   که فردا میشود زهرا(س) شهیده

علی را در مشام جان       دگر آید بوی هجران

خداحافظ ای قد کمان

خداحافظ الا ای غمگسار من  همه هستم همه دارو ندار من

آه...واویلا واویلا واویلا...
 

*الا ای درد جانت بی کرانه        کنی همراهِ اسماء کار خانه

ولی هر دم بگِریَم یادِ آن دم     که خوردی پیش چشمم تازیانه

زدی آتش دلم آن روز              فنا شد حاصلم آن روز

غمت شد قاتلم آن روز

شبیهِ گل شدی بی جان و پژمرده   به پیش چشم من آن روز زمین خوردی

آه...واویلا واویلا واویلا...
 

*خداحافظ برو ای یاس پرپر            شَوَد مأنوس حیدر دیده ی تر

ولی با اینچنین هجرانَت ای یار      خجالت میکِشم من از پیمبر

به درد عشقت اسیرم       که زانو به بر می گیرم

دعا کن دیگر بمیرم

تو و درد و مِحَن ای وای ازین غربت     من و اشک حسن ای وای ازین غربت

آه...واویلا واویلا واویلا...

*****************************

شهادت

*ثمر داده جفای اهل کینه             زند شیعه ازین ماتم به سینه

شهیده گشته زهرای(س) حزینه    شد عاشورای بانوی مدینه

در این غم و در این عزا                  سرت سلامت ای مولا

الا ای مهدی زهرا(س)

گل چشمت به موج گریه پرپر شد    عزای مادرت زهرای اطهر(س) شد

آه...واویلا واویلا واویلا...
 

*پیام مکتب زهرا(س) همین است     که این سرمایه ی دنیا و دین است

 صراط المستقیم هر دو دنیا              فقط راه امیرالمومنین است

 درخت دین میخواهد خون             که اَکثَر هُم لایَعقِلون

بگو با ناله ای محزون
 

شهیده با دلی سوزان شده زهرا(س)    فداییّ رَهِ قرآن شده زهرا(س)

آه...واویلا واویلا واویلا...

*فلک شد نوحه خوان در کوی زهرا(س)     مَلَک شده مست عطر و بوی زهرا(س)

که ناگه در کنار بستر غم                    چکید اشک علی بر روی زهرا(س)

دو چشم فاطمه(س) واشد          روایتگر غمها شد

کبودی اش هویدا شد

شده زنده به حیدر خاطرات غم                 شده دارالعزا زین غم همه عالم
 

آه...واویلا واویلا واویلا...

*****************************

شام غریبان

*گواهی می‌دهد چشم تر ما      خزانی شد گل نیلوفر ما

رسیده موقع دفن شبانه        شده شام عزای مادر ما

امان از شام غریبان       شده چشم مولا گریان

بیا سلمان بیا سلمان

شده وقت غمی عظمی برای ما       بیا سلمان که بابایم بود تنها

آه...واویلا واویلا واویلا...
 

*بیا تا حال مولایت ببینی     گل از گلزار اشک او بچینی

بیا از بهر دفن مادری که      صدا می‌زد که یا فضه خذینی

رود زهرای(س) قد  کمان      نبی امشب دارد مهمان

بیا سلمان بیا سلمان

رسد تا عرش ، زسوز دل نوای ما    بیا سلمان که بابایم بود تنها

آه...واویلا واویلا واویلا...
 

*زکوه غصه‌ها ریزد گدازه     که داغ سخت جَدّم گشته تازه

 ببین بابای ما یاری ندارد      بیا از بهر تشیع جنازه

در این هنگامه ی هجران      برای دلگرمیّمان

بیا سلمان بیا سلمان

ز فرط گریه بند آمد صدای ما      بیا سلمان که بابایم بود تنها

آه...واویلا واویلا واویلا...

*****************************

بعد شهادت

*تو و از دارِ دنیا پر گشودن    من و اشعار تنهایی سرودن

تو دیدار رخسار پیمبر     علیّ و خاطرات با تو بودن

الا ای شمع انجمن       بده یک دم جواب من

چه سازم با اشک حسن   

به زیر لب بگوید با دلِ چاکی    خودم دیدم به کوچه چادر خاکی

آه...واویلا واویلا واویلا...
 

*تو رفتی و دگر تنها شدم من    اسیر دست ماتمها شدم من

کنم پیدا و پنهان بر تو گریه       عزادار تو ای زهرا(س) شدم من

فداییّ قرآن و دین       ببین ای یار مهجبین

شده حیدر خانه نشین

رسد هر دم به گوشم سوز آوایت   در این خانه عجب خالی بود جایت

آه...واویلا واویلا واویلا...

 

*ببینم نور ماه و روضه خوانم          کِشم با ناله آه و روضه خوانم

به یاد کوچه و سیلی و آتش       کنم من سر به چاه و روضه خوانم

کجایی ای نگار من             گل نیلی عُذار من

خزانی شد بهار من

کجایی ای اُمید نیمه جان من    جوان خسته و قامت کمان من

آه...واویلا واویلا واویلا...

*****************************

زبانحال با حضرت زینب

*بیا ای زینب غمدیده ی من         کنار سُفره ی برچیده ی من

کنم بر تو وصیّت با دلی خون          بیا ای روشنای دیده ی من

اگر چه تو عزاداری       نما با چشم خونباری

یتیمان را پرستاری

عزیز و جان و جانان منی زینب     تو مادر بر یتیمان منی زینب

آه...واویلا واویلا واویلا...

*عزیزم نور چشمم جان مادر   برو آن ساروق ه بسته بیاور

لباسی باشد آن را در بیاور    بگو در کربلا پوشد برادر

ز دشمن جفا می بینی     به مقتل بلا می بینی

ذبیح القفا می بینی

تو می بینی به رویِ نی سر دلبر      به خاک افتاده خونین پیکری بی سر

آه...واویلا واویلا واویلا... 

*ز دلها آتش غم زد شراره          نمایی جسم بی سر را نظاره

به جای من میان قتلگاهش       بزن ناله به جسم پاره پاره 

کنار جسم بی کفن               به صورتت ای جان من

به جای من سیلی بزن

شِنو از روی نیزه سوزِ آه او     بخوان نوحه میان قتلگاه او

وای حسین وای حسین وای حسین وای...

*****************************

در و دیوار
 

*کشد از خانه ام آتش زبانه

                                 بُوَد دریا دردم بی کرانه

عدو در پیش چشمم ظالمانه

                                زده بر جسم یارم تازیانه

دو چشم دخترم تر بود

                   گلم از کینه پرپر بود

                                   میان دیوار و در بود

گل یاسم میان شعله ها افتاد

                   همه دارو ندارم پشت در جان داد

آه..واویلا...

*دلم با درد و ماتم همنشین شد

                       چه ها با ز اهل ظلم و کین شد

دو دستم بسته وحالم پریشان 

                  که زهرا(س) ناگهان نقش زمین شد

من و ذکر یارب یارب

                  من و دل پر تاب و تب

                                 من و اشک چشم زینب

کند گریه به یاد غربت مادر

                       به زیر لب بگوید با دو چشم تر

آه..واویلا...

*به یثرب فتنه سختی به پا شد

                            کزان حقّ رسالت خوش ادا شد

که بعد از رحلت ختم رسولان

                              جفا بر دخترش خیر النّسا شد

لعینان با هم پیوستند

                     دل بنت طاها خستند

                                      وَ پهلویش را بشکستند

به قبل خون صدا زد حضرت زهرا(س)

                           ببین بابا چه ها کرده عدو با ما

آه..واویلا...

*****************************

کوچه

*غم قلب حسن شد بی نهایت

                           امان از این جفا و این جنایت

میان کوچه ها با ضرب سیلی

                            شده زهرا(س) فدایی ولایت

میان کوچه ای تنها

             ز جور و کینه اعدا

                             شده نیلی روی زهرا(س)

زند ناله پیمبر از غم زهرا(س)

                    به روی نیلی و قدّ خم زهرا(س)

آه..واویلا...

*شنیدم ناله های جبرئیلی

                     که روی عصمت الّه گشته نیلی

پی ه بیداری اسلامیان در

                میان کوچه زهرا(س) خورده سیلی

فدای مولا علی بود

           به هر لحظه با علی بود

                              نوای او یا علی بود

رساند بر همه عالم پیام خو

                      که باید شد فدایی امام خود

آه..واویلا...

*الا ای ذکر یا رب گفتگویت

                        بُوَد عرش مُعلا خاک کویت

ز بس که ضربه ی او بوده سنگین

                    کبودی شد عیان در ماه رویت

غمت قاتل مجتبی

                 در آب و گل مجتبی

                                امان از دل مجتبی

امان از ناله و سوز و نوای او

                شده این کوچه ها کرببلای او

آه..واویلا...

*****************************

بستر
 

*گل یاس علی نیلوفری شد     زمان ناله های حیدری شد

زنم برسینه و سر تا قیامت      که بانوی مدینه بستری شد

جفاها دیده واویلا      قدش خمیده واویلا

شود شهیده واویلا

شده پرپر شبیه لاله تا امروز     شود اسلام به خیل ظالمان پیروز
 

آه...واویلا واویلا واویلا...
 

*ز غیر ه روی دلبر دیده بسته        نماز نافله خواند نشسته

ولی حیدر چو می آید به خانه      زجا خیزد به پهلوی شکسته

از آن رنگ و رو واویلا                    ز دست و بازو واویلا

ز درد پهلو واویلا

چو پشت در به زهرا(س) آن اهانت شد   شکسته پهلوی راه ولایت شد
 

آه...واویلا واویلا واویلا...
 

*به عشق رهبر جان بر لبِ خود      فدا شد با نوای یا ربِ خود

به دستی بی رمق در بینی بستر   کشد شانه به موی زینب خود

بگوید زیر لب زهرا(س)   برو آماده شد جانا

برای روز عاشورا

مهیّا شو برای دیدن دلبر   که در گودالِ خون است و ندارد سر

وای ...حسین وای حسین وای حسین وای...

*****************************

بیت الاحزان و احد
 

*ز غربت دل پریشانم خدایا       ببین چشمان گریانم خدایا

زنامردیّ یک عده منافق      اُحد شد بیت الاحزانم  خدایا

پی ه نهی ه از منکرم       سلاح من چشم ترم

برای حفظ رهبرم

کنم در اوج فتنه با دلی آگاه      به این گریه جهاد ه فی سبیل الله

آه...واویلا واویلا واویلا...
 

*مزار حمزه شد دارالبکایم             گرفته دیگر از گریه صدایم

دل عالم شده یک کاسه ی خون   به پای نوحه و مرثیه هایم

نبودی چون گل افسردم          میان کوچه پژمردم

به یک سیلی زمین خوردم

ندارد پاسخی دیگر سلام ما    نبودی تا بگیری انتقام ما
 

آه...واویلا واویلا واویلا...

*به خاک پستی و ذلّت نشستند    نبودی دست مولا را ببستند
 

نبودی پیش چشم کودکانم    ز من هم دست و هم پهلو شکستند
 

غریبی ام منجلی بود   غَمَم غربتِ ولی بود
 

گناهم عشق علی بود
 

عدو آمد چه غوغایی به پا گردید   لگد زد بر در و محسن فدا گردید
 

آه...واویلا واویلا واویلا...

*****************************

نوحه

 
حجتُ اللهِ القائم        اِنتَقِم یا مُنتَقِم

العجل یا بقیه الله        یبن الزهرا آجرک الله

فاطمیه شد صاحب عزایی  

مادرت گوید مهدی کجایی

کی میایی

العجل العجل یابن الزهرا

******

یک شب از درد پهلو        یک شب از درد بازو

خواب راحت مادر ندارد       قصد ماندن دیگر ندارد

مادر زینب یارب جوان است

بر رخش جای سیلی عیان است

قد کمان است

العجل العجل یبن الزهرا

******

یادگاری از مادر        مانده بر دیوار و در

وای من از دست مدینه         می چکد خون از زخم سینه

زد عدو هم کوچه هم به خانه

با غلاف و هم با تازیانه

وحشیانه

العجل العجل یبن الزهرا

*****************************

شام غریبان

سعید پاشازاده
 
حجتُ اللهِ القائم     اِنتَقِم یا مُنتَقِم

العجل یا بقیه الله          یبن الزهرا عاجرک الله

فاطمیه شد صاحب عزائی

مادرت گوید مهدی کجایی

کی میایی

العجل العجل یبن الزهرا

******

وقت غسل و تدفین است       روی لب ها یاسین است

یاس حیدر نیلوفری شد          سهم زینب بی مادری شد

گشته تشیع زهرا شبانه

میرود تابوتش روی شانه

مخفیانه

العجل العجل یبن الزهرا

******

وای از آن ضرب سیلی        وای از آن روی نیلی

نیمه شب در غسل زهرا        زخم پهلو گردیده پیدا

خانه ی زهرا تا شعله ور شد

قتلگاه او در پشت در شد

بی پسر شد

العجل العجل یبن الزهرا
 

 

موضوعات مرتبط: حضرت فاطمه(س) - شهادت

برچسب‌ها: اشعارسینه زنی فاطمیه

 اگر كه راهي پُشتِ دري مواظب باش
فقط به جُرمِ علي باوري مواظب باش

به اين جماعتِ هيزم كِش اعتباري نيست
اگر چه بضعه پيغمبري مواظب باش

تمامِ دلخوشيِ زندگيِ من، حالا
كه بارِ شيشه خود مي بَري مواظب باش

سپاهِ داس ترين ها هجوم آورده
ز برگِ گل تو كه نازك تري مواظب باش

بيا به خاطرِ زينب، هنوز محتاج است
به عشق و عاطفه مادري مواظب باش

قسم نخورده مگر خانه را بسوزاند
بيا به خاطرِ من اي پَري مواظب باش

چنان زدند كه در را ز جا در آوردند
تو را خليله در آتش ز پا در آوردند

خدا به خير كند در شراره افتادي
شكسته بال و پَر از سنگِ خاره افتادي

غرورِ زخمي من زيرِ دست و پا ماندي
اذانِ غُربتِ من از مِناره افتادي

اسيرِ ميخِ در و تازيانه قنفذ
به رنج و دردِ سرِ بي شماره افتادي

به پيشِ چَشمِ من و بچه هاي معصومت
به خاك مثلِ دو تا گوشواره افتادي

عَبا براي تو آوردم اي به خون رفته
كه بينِ معركه، با ماه پاره افتادي

كسي لَگَد نكند بينِ كوچه ات اي كاش
خدا به خير كند كه دوبار افتادي

عليرضا شريف

******************************

آهسته  می شوید یگانه همسرش را
با آب زمزم آیه های کوثرش را

آهسته میشوید غریب شهر یثرب
پشت وپناه وتکیه گاه و یاورش را

تنها کنار نیمه های پیکر خود
می شوید امشب نیمه های دیگرش را

آهسته می شویدمبادا خون بیاید
آن یادگاریهای دیوار ودرش را

پی می برد آن دستهای مهربانش
بی گوشواره بودن نیلوفرش را

می گوید اما باز مخفی می نماید
 با آستینی بغضهای حنجرش را

در خانه‌ی اوپهلوی زهرا ورم کرد
حق دارد او بالا نمی گیرد سرش را

با گریه های دخترانه زینب آمد
بوسد کبودی های روی مادرش را

برشانه های آفتابی اش گرفته
مهتاب هجده ساله‌ی پیغمبرش را

دور از نگاه آسمانها دفن میکرد
در سرزمینهای سؤالی همسرش را

علی اکبر لطیفیان

 

 

موضوعات مرتبط: حضرت فاطمه(س) - شهادت

برچسب‌ها: اشعار شهادت حضرت زهرا(س)

در راه دوست  گرچه کمي لنگ مي زنم
دست شرف به سينه هر ننگ مي زنم

عبدم فقط به دامن شه چنگ مي زنم
شه چون علي ست حرف دل تنگ مي زنم

اينبار گفتم از چه دلم غرق ماتم است
گفتا عزاي مادر سادات عالم است

بايد دوباره کار خود از سر بگيرم و
مثل هميشه اذن ز حيدر بگيرم و

زان پس وضو ز چشمه ي کوثر بگيرم و
رخصت به ذکر نام تو مادر بگيرم و

کودک صفت به مادريت عشق مي کنم
کودک نشد به نوکريت عشق مي کنم

عطري که از حوالي جنت رسيده اي
موجي که تا کرانه ي عصمت رسيده اي

سيبي که بر درخت نبوت رسيده اي
چون لشکري که بهر ولايت رسيده اي

نه سال با پيمبر و نه سال با علي
دادي به هر دوشان ز ازل دست يا علي

تو اُمي و علي و پيمبر دو باب من
برگردد از ازل به شما انتصاب من

حيدر ابوتراب و تو ام التراب من
بودن، نبودن تو حضور و غياب من

همچون که اصل کوزه گري فوت آخر است
خلق تو اصل مطلب لولاک داور است

اي بهترين ترانه ي لب هاي مرتضي
همدست دست حيدر و همپاي مرتضي

مام دو مريم و دو مسيحاي مرتضي
پهلو گرفته کشتي درياي مرتضي

امر شماست امر به معروف، از الست
هرکس که آمرت نبود منکراتي است

روزي که پا به خانه ي شاه عرب زدي
تيغ و سپر شدي سپهي را عقب زدي

تا پاي مرگ، جام بلا لب به لب زدي
با کفن و دفن خود به عدو خشم شب زدي

بانو شما خلاصه به هجده نمي شوي
دنباله دار هستي و کوته نمي شوي

اين روز ها وخامت حالت کُشد مرا
ماه علي خسوف و هلالت کشد مرا

اي قهرمان به سينه مدالت کشد مرا
دستي که چيده ميوه کالت کشد مرا

زينب نبيندت که چنين راه مي روي
خود را کشيده روي زمين راه مي روي

در بين خانه هستي و انگار نيستي
خواب شبانه هستي و انگار نيستي

با نازدانه هستي و انگار نيستي
مشغول شانه هستي و انگار نيستي

حيف از نگاه خانه که مبهوت کرده اي
با خنده اي که صبح به تابوت کرده اي

حيدر غريب گر شده خانه نشين شده
بر گوي چه روي داده حسن هم چنين شده

ذکر مدام خواب شب او همين شده
ديگر نزن بس است نقش زمين شده

روزي که بين کوچه نگاهت سياه شد
ديگر انيس درد علي آب چاه شد

بعد از تو مرتضي اَلِفش دال مي شود
حيدر هماي رحمت بي بال مي شود

يک روزِ او حکايت يک سال مي شود
بانو مگو عليِ تو غسال مي شود

گهواره را نسازد اگر مي شود ولي
تابوت را چگونه بسازد دگر علي

اين غصه ها که از پدرت ارث مي رسد
زين پس به پاره ي جگرت ارث مي رسد

بر خيمه گاه او  شررت ارث مي رسد
بر دخترش که درد سرت ارث مي رسد

يک شب به دامنش همه عرش جا شود
او نيز چون تو نذر ولي خدا شود

مهدي زراعتي

 

موضوعات مرتبط: حضرت فاطمه(س) - شهادت

برچسب‌ها: اشعار شهادت حضرت زهرا(س)

     کاش کوچه ای نبود، کاش خانه در نداشت
      کاش غربت مرا هیچ کس خبر نداشت
      
      کاشکی فدک نبود، حرمت نمک نبود
      کاش این زمین شوم از فدک اثر نداشت
      
      کاش هیچ مادری وقت راه رفتنش
      دست روی شانه ی خسته ی پسر نداشت
      
      قبل از اینکه کوچه ها راه مادر مرا
      سد کنند، مادرم، دست بر کمر نداشت
      
      هرچه ناله می زدم مادر مرا نزن
      بی مروّتِ زبون، باز دست بر نداشت
      
      ریشه ی مرا زدند ساقه ام شکسته شد
      دشمن پلید ما کاشکی تبر نداشت
      
      وای مادرم شبی سر نهاد بر زمین
      چادری به سر کشید سر ز خواب بر نداشت
      
      محسن ناصحی
     
       
      **********************
         
            
      تا خانه بجز راه کم و مختصری نیست
      آهسته برو صبر کن اینجا خطری نیست
      
      بعد از پر وبالی که زدم دور وبرم را
      گشتی که ببینی اثر از بال وپری نیست؟
      
      رفتیم به خانه نکند گریه کنی خب
      قربان تو که خوبتر از تو پسری نیست
      
      وقتی که رسیدیم تنت اینبار نلرزد
      یک طور نشان میدهی اصلا خبری نیست
      
      حالا به رخم خیره شو تا خوب ببینی
      از ضربه ی آن حادثه دیگر اثری نیست؟
      
      از روسری وگوش من این منظره پیداست
      بر شاخه خونی شده دیگر ثمری نیست
      
      حسین رستمی

   **********************

 شده بعد صفر ماه محرم شده بود
      کوچه بن بست، نفس تنگ، هوا سم شده بود
      
      گرگ و میش است هوا کوچه پر از گرگ شده
      روز با شب بنویسید که توأم شده بود
      
      مادری با پسر خویش نمیشد تسلیم
      پشت یک پرده علی باز مجسم شده بود
      
      خاطری در وسط کوچه مشوّش میشد
      پنجه ای بین هوا بود و مصمّم شده بود
      
      پنجه ای بین هوا بود که یک سیلی شد
      فرصتی بود که اینگونه فراهم شده بود
      
      مادر هرکه زمین خورده فقط میداند
      که چرا قوت زانوی حسن کم شده بود
      
      من از آن گیسوی خاکی شده اش دانستم
      چقدر زود یتیمی ش مسلم شده بود
      
      وا نشد پلک گره خورده ی یک چشم کبود
      سیلی سر زده ای وای چه محکم شده بود
      
      تا چهل روز نشد سیر علی را بیند
      تا چهل روز علی بود که مبهم شده بود
      
      شیشه ای با تن دیوار ترک هایی خورد
      ریشه ی خونی یک مقنعه درهم شده بود
      
      سال ها بود سوال همه ی مردم شهر
      پسر ارشد این خانه چرا خم شده بود؟
      **
      اگر شاعر این شعر را میشناسید لطفا اطلاع دهید

**********************

        پس از مصیبت در، در بدر شدم ، مادر
      همین که از خبرت با خبر شدم مادر
      
      نوشته اند : چهل تن به یک نفر من هم
      اسیر صورت آن یک نفر شدم مادر
      
      میان شعله ی آتش چه آمده به رخت
      که من ز داغ رخت شعله ور شدم مادر ؟
      
      چه آمده به سرت ؟ باز چهره پوشاندی !
      دوباره زخمی زخم بصر شدم مادر ؟
      
      حسن نگاه به دیوار خانه می نالد:
      شهید روضه ی مسمار در شدم مادر!
      
      نشسته ام .. که تو شب ها دگر نمی خوابی
      شکسته ام ز غمت، پیر تر شدم مادر
      
      رهم دهید به خانه که بی لیاقت من 
      به روضه خوانیتان مفتخر شدم  مادر
      
      دعا کنید برایم به حق چادرتان
      نیازمند دعای سحر شدم مادر
      
      شما که عازم راه سفر شدی مادر،
      پس از شما چقدر در بدر شدم مادر
      
      مجتبی کرمی

موضوعات مرتبط: حضرت فاطمه(س) - شهادت

برچسب‌ها: اشعار شهادت حضرت زهرا(س)

      با سوز مادرانه فقط گریه می کنی
      هر شب به یک بهانه فقط گریه می کنی
      
      یک شب ز درد سینه فقط آه می کشی
      یک شب ز درد شانه فقط گریه می کنی
      
      می ترسم این سه ساله ی تو کم بیاورد
      وقتی میان خانه فقط گریه می کنی
      
      حنانه ام به جان علی آب رفته ای
      روزانه و شبانه فقط گریه می کنی
      
      هنگام پخت نان که کمی از دل تنور
      آتش کشد زبانه فقط گریه می کنی
      
      من که ندیده ام که چگونه تو را زدند
      از درد تازیانه فقط گریه می کنی
      
      حرفی که با علی غریبت نمی زنی
      آرام و مخفیانه فقط گریه می کنی
      
      بعد از هزار سال تو بر غربت علی
      بانوی بی نشانه فقط گریه می کنی
      
      رضا رسول زاده
       
      **********************
       
           
      دیگر گلی شبیه تو پرپر نمی شود
      زین پس کسی به قدر تو لاغر نمی شود
      
      دستی که زیر چادر خود می کنی نهان
      دیگر سپر به یاری حیدر نمی شود
      
      وقتی که راه می روی از دست من بگیر
      دیوار هم برای تو یاور نمی شود
      
      گرچه پس از تو مونس این کودکان شوم
      اما کسی به خوبی مادر نمی شود
      
      نام فراق می بری و می کشی مرا
      این خانه ام پس از تو منور نمی شود
      
      شهر مدینه ظرفیت پاکی ات نداشت
      یثرب پس از تو شهر پیمبر نمی شود
      
      بالای درب خانه ی حیدر نوشته اند
      هر سوره ای که سوره ی کوثر نمی شود
      
      رضا رسول زاده
       
       **********************       
       
            
      دمی که شعله به دارالشفای من افتاد
      به پشت خانه ی من جانفدای من افتاد
      
      دری که سوخت اساسا ز پایه اش سست است
      لگد زدند و در این سرای من افتاد
      
      چه آمده به سر همسرم نمی دانم
      از آن به بعد دگر با وفای من افتاد
      
      به اذن من همه حمله به سویم آوردند
      و ریسمان به سرو دست های من افتاد
      
      کننده ی در خیبر طناب پیچ که دید
      به گریه مرد یهودی برای من افتاد
      
      قرار بود که زهرا ز من جدا نشود
      به این دلیل به کوچه به پای من افتاد
      
      غلاف دست به کار شد به بازویش بس خورد
      که دست فاطمه از این عبای من افتاد
      
      رضا رسول زاده
       
       **********************       
           
      حریر سبز نبوت چه شد که چین خوردی ؟
      به همسرت که نگفتی کجا زمین خوردی
      
      پس از نبی تو فقط غصه و فقط سیلی
      برای یاری اسلام و حفظ دین خوردی
      
      سر نماز جماعت نگاهشان کردم
      تو لطمه خورده ای از "آن" و یا از "این" خوردی !؟
      
      سند به دست ز مسجد که آمدی بیرون
      چگونه سیلی از آن مرد در کمین خوردی ؟
      
      دو گوشواره شکسته به گوش تو زهرا
      تو هم ز دست و ز دیوار ... ! اینچنین خوردی ؟
      
      گل بنفشه ی حیدر تو جام دردت را
      از این کبودی یکدست بر جبین خوردی
      
      به فکر حال خودت باش ارغوانی من
      چقدر غصه برای من غمین خوردی
      
      رضا رسول زاده
       
      **********************
       
   
       
      پشت در ای گل من برگ و برت مانده به جا
      ملک سوخته ام بال و پرت مانده به جا
      
      پر شده شهر از اینکه تو دگر خواهی رفت
      روی دیوار گلی ام خبرت مانده به جا
      
      من ندیدم تو که دیدی ، ز نگاهت خواندم
      حادثه بین دو چشمان ترت مانده به جا
      
      گریه کم کن که حسین و حسن تو هستند
      داغ ششماهه اگر بر جگرت مانده به جا
      
      من از این خس خس هر نیمه شبت فهمیدم
      زخم بر سینه ی بر من سپرت مانده به جا
      
      با غلافی زد و بازوی تو از کار افتاد
      رد شلاق به دست دگرت مانده به جا
      
      خوب شد دست نبردی تو به گیسو زهرا
      حرف نفرین که زدی تو اثرت مانده به جا
      
      رضا رسول زاده
       
       **********************
       
           
      مردم شهر چه ها بر جگرت آوردند
      شعله بر سوختن بال و پرت آوردند
      دست سمت رخ همچون قمرت آوردند
      گل یاسم چه بلایی به سرت آوردند
      
      خواب بودی ورم پلک ترت را دیدم
      رفتی از هوش کنارم، به خودم لرزیدم
      
      بعد از آن روز که من سوختنت را دیدم
      مُردم و زنده شدم زخم تنت را دیدم
      باورم نیست بمانی کفنت را دیدم
      غیرت کوچه و اشک حسنت را دیدم
      
      چند وقتیست که خوابش پر کابوس شده
      غیرت کودکمان زخمی ناموس شده
      
      وای اگر بال و پرت میل به پرواز کند
      زخم سر بسته ی پهلوت دهن باز کند
      از تب نیمه شب تو سخن آغاز کند
      باید امروز نگاهت کمی اعجاز کند
      
      ورنه از خس خس راه نفست می میرم
      آه ، از شهر مدینه چقدر دلگیرم
      
      اشک چشمان ترت کاش امانت می داد
      سوزش بال و پرت کاش امانت می داد
      دنده ی دردسرت کاش امانت می داد
      شب و درد کمرت کاش امانت می داد
      
      نقشی از صورت خورشید در این شام بکش
      بسترت سرخ شده پس نفس آرام بکش
      
      بشکند دست بزرگی که به رویت بد زد
      از لج من به روی بازوی تو آمد زد
      خواست تا دست بیافتد چقدر بی حد زد
      دشمنت زخم پیاپی به دلم خواهد زد
      
      با زمین خوردن تو سینه ی من تیر کشید
      دست من را نفس خسته به زنجیر کشید
      
      در نگاه تو غم سوختنی معلوم است
      غمت از دوختن پیرهنی معلوم است
      در سراشیبی گودال تنی معلوم است
      کشته بی سر و پاره بدنی معلوم است
      
      تکه های بدنش سهمیه هر نیزه است
      زیر و رو کردن او زیر سر سر نیزه است
      
       مسعود اصلانی
       
       **********************
       
           
      ناگفته ها دارد دل غم پرورت با من
      حرفی بزن از گوشۀ چشم ترت با من
      
      بانوی محجوبم بیا و در میان بگذار
      شرح بلایی را که آمد بر سرت با من
      
      از اتفاقاتی که پیش آمد در آن کوچه
      آن ماجراهایی که گفته دخترت با من
      
      ای کاش امکان داشت راز رو گرفتن را
      یکبار می گفتی به غیر از معجرت با من
      
      از تازیانه با اشاره شکوه ها دارد
      لرزیدن انگشت های لاغرت با من
      
      یک روز کارِ خانه، نان پختن، کمی لبخند
      اما چه کاری کرد روز دیگرت با من
      
      امروز از اول فقط گفتی"حلالم کن"
      ای وای اگر این است حرف آخرت با من
      
      قبل از تو من جان می دهم، احیاء من با تو
      بعدش عزیزم کار غسل پیکرت با من
      
      مصطفی متولی
       
     **********************
       
           
      جان علی! جانم فدایت کَلِّمینِی
      کُشتی مرا با گریه هایت کَلِّمینِی
      
      حرفی بزن، آهی بکش، بیچاره ام کرد
      این اشک های بی صدایت کَلِّمینِی
      
      بسته ست جان من به پلک نیمه جانت
      می میرد آخر مرتضایت کَلِّمینِی
      
      از غصه هایت با علی هم درد دل کن
      ای در صبوری بی نهایت کَلِّمینِی
      
      روضه بخوان امشب بخوان از داغ محسن
      با من بگو از آن حکایت کَلِّمینِی
      
      از ماجرای کوچه که چیزی نگفتی
      تا دق نکرده مجتبایت کَلِّمینِی
      
      پلکي بزن تا قلبهامان جان بگيرد
      جان شهید کربلایت کَلِّمینِی
      
      نيمه نگاهي کن به حال زينبين و
      بردار دست از این دعایت کَلِّمینِی
      
      ذکر شب و روزت شده «عَجِّل وَفاتِی»
      آوای جانسوزت شده «عَجِّل وَفاتِی»
      
      یوسف رحیمی
       
       **********************       
           
      زهرا گمان کنم که زمان سفر شده
      خواب و خوراک تو چه قدر مختصر شده
      
      داری برای مرگ خودت می کنی دعا
      امّا غروب عمر علی جلوه گر شده
      
      در زیر بار غم، بدنت آب رفته است
      حالت شبیه حال دل محتضر شده
      
      در خانه هم برای علی رو گرفته ای
      این صورت کبود تو هم دردسر شده
      
      حرفی بزن و گرنه که دق می کند حسن
      حرفی بزن ببین حسنم، جان به سر شده
      
      خیلی دلت برای حسین شور می زند
      « جانم حسین » های تو غرق شرر شده
      
      در پشت در چه بر سرت آمد که این دو ماه
      دارو دگر به زخم تنت بی اثر شده؟
      
      فهمیده ام که دست به پهلو گرفته ای
      هر چه که پیش آمده از « میخ در » شده
      
      کمتر نفس بکش به خدا می کشی مرا
      خونابه های پهلوی تو بیشتر شده
      
      محمد فردوسی

موضوعات مرتبط: حضرت فاطمه(س) - شهادت

برچسب‌ها: اشعار شهادت حضرت زهرا(س)

      کاش کوچه ای نبود، کاش خانه در نداشت
      کاش غربت مرا هیچ کس خبر نداشت
      
      کاشکی فدک نبود، حرمت نمک نبود
      کاش این زمین شوم از فدک اثر نداشت
      
      کاش هیچ مادری وقت راه رفتنش
      دست روی شانه ی خسته ی پسر نداشت
      
      قبل از اینکه کوچه ها راه مادر مرا
      سد کنند، مادرم، دست بر کمر نداشت
      
      هرچه ناله می زدم مادر مرا نزن
      بی مروّتِ زبون، باز دست بر نداشت
      
      ریشه ی مرا زدند ساقه ام شکسته شد
      دشمن پلید ما کاشکی تبر نداشت
      
      وای مادرم شبی سر نهاد بر زمین
      چادری به سر کشید سر ز خواب بر نداشت
      
      محسن ناصحی
     
       
      **********************
   

  تمام اهل عالم دم گرفتند
      به حال خانه ی ما غم گرفتند
      که روزی روزگاری خانه ی ما
      صفایی داشت آن را هم گرفتند
      **
      کنون افتاده ناله در دل باد
      و حتی آسمان هم ناله سر داد
      نمی دانی چه شد در آن سیاهی
      خودم دیدم که بین کوچه افتاد
      **
      ز چشمش سیلی کین سو گرفته
      که حتی از علی هم رو گرفته
      خودم دیدم که مادر زیر چادر
      دو دستی دست بر پهلو گرفته
      **
      به قلب مادرم زخم فدک خورد
      دل ریش پدر جانم نمک خورد
      خرابم شد به سر انگار دنیا
      که پیش چشم من مادر کتک خورد
       **
      کمی با درد و شبنم راه می رفت
      و با دنیایی از غم راه می رفت
      اگر چه دست بر دیوار می زد
      ولی با قامتی خم راه می رفت
       **
      شدم این روزها غمخوار زهرا
      و مدیون سوال چشم بابا
      همین الان حدود چند روز است
      که می ترسم ببوسم صورتش را
       **
      و دارد می رود از خانه کم کم
      و چشمان پدر با اشک نم نم
      و در زانوی او دیگر رمق نیست
      به روی شانه اش دنیای ماتم
      
      وحید محمدی
       
      **********************
       
             
      من آمدم برا ی یاری علی
      فقط برای ماندگاری علی
      بساز با همه نداری علی
      منم کنیز خانه داری علی
      
      علی شناسی  است راه فاطمه
      علی سـت بهترین گناه فاطمه
      
      علی فقط غم مرا به سینه داشت
      علی مرا فقط در این مدینه داشت
      ولی همان که از غدیر کینه داشت
      برای بی هوا  زدن زمینه داشت
      
      نبی که رفت ناله اش به من رسید
      و پاره ی قباله اش به من رسید
      
      رسیده ام سر قرار گم شده
      رسید دست روزگار گم شده
      به ضرب دور از انتظار گم شده
      حسن بگرد گوشواره گم شده
      
      به هیچ کس نگو که خورده ام زمین
      به هیچ کس نگو عزیزم آفرین
      
      امان من بریده شد امان بده
      حسن، تو چادر مرا تکان بده
      عصا به دست مادر جوان بده
      جلو بیفت خانه را نشان بده
      
      پس از نبی بلا فقط همین نبود
      تمام ماجرا فقط همین نبود
      
      صابر خراسانی
       
     **********************
       
             
      تا خانه بجز راه کم و مختصری نیست
      آهسته برو صبر کن اینجا خطری نیست
      
      بعد از پر وبالی که زدم دور وبرم را
      گشتی که ببینی اثر از بال وپری نیست؟
      
      رفتیم به خانه نکند گریه کنی خب
      قربان تو که خوبتر از تو پسری نیست
      
      وقتی که رسیدیم تنت اینبار نلرزد
      یک طور نشان میدهی اصلا خبری نیست
      
      حالا به رخم خیره شو تا خوب ببینی
      از ضربه ی آن حادثه دیگر اثری نیست؟
      
      از روسری وگوش من این منظره پیداست
      بر شاخه خونی شده دیگر ثمری نیست
      
      حسین رستمی

موضوعات مرتبط: حضرت فاطمه(س) - شهادت

برچسب‌ها: اشعار شهادت حضرت زهرا(س)

     ای روشنایی سحر فاطمیه ام
      صاحب عزای خونجگر فاطمیه ام
      
      ایام میروند به امید دیدنت
      یك بار رد شو از گذر فاطمیه ام
      
      دست مرا بگیر و به دنبال خود ببر
      تا با تو طی شود سفر فاطمیه ام
      
      آقا گناه روزی چشم مرا گرفت
      رزقی بده به چشم تر فاطمیه ام
      
      با خود همیشه گفته ام آیا نمی شود
      دیدار روی تو ثمر فاطمیه ام
      
      وقتی شنیده ام كه میایی به روضه ها
      هرشب اسیر و در به در فاطمیه ام
      
      پایان راه سینه زنی ها شهادت است
      ای كاش گل كند هنر فاطمیه ام
      
      در میزنم كه اذن عیادت دهی به من
      با این امید پشت در فاطمیه ام
      
      محمد بیابانی
       
      **********************
       
       
      هوای شهر بهاری ولی غم انگیز است
      بهار اگر تو نباشی شبیه پائیز است
      
      دلم هوای تو کرده چه میشود آیی
      ببین که کاسه صبرم ز غصه لبریز است
      
      قسم به عصمت زهرا کسی که در قلبش
      ولایت تو ندارد فقیر و بی چیز است
      
      به انتظار قدومت مسافر زهرا
       ببین که جمعه به جمعه گدا سحر خیز است
      
      به عالمی نفروشم دمی ز حالم را
      که انتظار فرج قیمتی ترین چیز است
      
      شنیده ام که به سختی جدا شدند از هم
      در شکسته که با مادرت گلاویز است
      
      فقط تویی که زیارت نموده ای هر شب
      امام زاده ی نازی که بین دهلیز است
      
      یگانه مرهم یاس شکسته سینه بیا
      غریب خسته دل و دلبر مدینه بیا
      
      محمود مربوبی
     
       
         **********************       
             
      تا فکر و ذکر همه دیدار دلبر است
      من در میان جمع و دلم جای دیگر است
      
      من در میان جمع و دلم سمت سامرا
      آنجا که اشک زائرش از آب کوثر است
      
      دیری است رفته است و دگر برنگشته است
      دیری است آسمان دلم بی کبوتر است
      
      او پیش رو نشسته و من کورم از گناه
      او می زند صدا و این گوش من کر است
      
      آواره ی مجالس و از دل شنیده ایم:
      در روضه احتمال حضورش قوی تر است
      
      شاید صدای گریه آقا بلند شد
      چون روضه های مادر او گریه آور است
      
      در فاطمیه پهلوی او تیر می کشد
      او نیز زخمی غم دیوار و آن در است
      
      آقا سری بزن به مدینه نگاه کن
      کوچه بدون نور تو صحرای محشر است
      
      آقا بگو چگونه تحمل بیاورم
      یک زن که در مقابل یک فوج لشگر است
      
      انگار در گلوی شما بغض می شود
      آن ریسمان که بسته به دستان حیدر است
      
      اینجا برادران همه در فکر خنجرند
      شکر خدا که یوسف ما بی برادر است
      
      گرچه پر از گناه ولی در رکابتان
      آخر شهید می شوم این حرف آخر است
      
      اجرا شده توسط حاج منصور ارضی
       
        **********************
       
            
      اگر که درد می کشیم به یار بی توجّه ایم
      به نسخه ی خداییِ نگار بی توجّه ایم
      
      به عشق یار دست از گناه خود نمی کشیم
      به شیوه ی درست انتظار بی توجّه ایم
      
      کنار جاده با دل شکسته ایستاده ایم
      ولی به حرف های آن سوار بی توجّه ایم
      
      اگر هنوز شاخه ی دلم ثمر نمی دهد
      به برکت زمین و کشت و کار بی توجّه ایم
      
      اگر خزان گرفته روزهای سرد انتظار
      به معنی حقیقی بهار بی توجّه ایم
      
      هزار بار خواندی و هزار بار گفتی و
      و ما هزارها هزار بار بی توجّه ایم
      
      گره به کارمان اگر که خورده علت این بُود
      به دست های مردم ندار بی توجّه ایم
      
      زیاد روی توبه های ما حساب وا نکن
      که ما به قول و وعده و قرار بی توجّه ایم
      
      برای وصف یار باید از همه گذشت و محض یار
      هنوز ما به قبله مهزیار بی توجّه ایم
      
      فقط به شوق کعبه ی رخ تو بوده است اگر
      به زخم ها و طعنه های یار بی توجّه ایم
      
      به فکر شال مشکی و عزای مادر توایم
      به جنب و جوش عید و نوبهار بی توجّه ایم
      
      غروب فاطمیّه را نمی دهم به صبح عشق
      گمان مکن به روضه های یار بی توجّه ایم
      
      جواد پرچمی
          
         **********************
       
            
      ما آمديم امشب كه حيران تو باشيم
      آشفته­ي حالِ پريشانِ تو باشيم
      
      تقصيرِ هجران است، تقصيرِ فراق است
      امروز اگر پاره گريبانِ تو باشيم
      
      مثلِ كويرِ تشنه مي مانيم و بايد
      روزي خورِ الطافِ بارانِ تو باشيم
      
      از دردهاي ما طبيبان نا اميدند
      انگار بايد تحتِ درمانِ تو باشيم
      
      شكرِ خدا اين روزها توفيق داريم
      هم ناله­ي چَشمانِ گريانِ تو باشيم
      
      شايد خدا قسمت كند يك فاطميه
      اندازه­ي يك روضه مهمانِ تو باشيم
      
      صاحب عزاي فاطميه بايد امشب
      گريه كنِ شامِ غريبانِ تو باشيم
      
      محمّد بياباني 
      برگرفته از وبلاگ شبگرد بین الحرمین
       
         **********************       
     
       
      راهت نمی افتد به ما انگار یک بار
      بر روی چشمانم قدم بگذار یک بار
      
      دیدند خیلی ها تو را، اما نبوده
      سهم نگاه من از آن بسیار یک بار
      
      بین بساطم نیست آهی که بگیرد
      چشم خریدار تو را ای یار یک بار
      
      یابن الحسن هایم جواب آیا ندارد؟!
      پاسخ بده بر این همه تکرار یک بار
      
      این عاصی بر روی خاک افتاده را هم
      در زمرۀ دلدادگان بشمار یک بار
      
      نا قابل است اما دعا دارم همیشه
      خرج تو گردد جان بی مقدار یک بار
      
      ای کاش می شد که برای ما بگیری
      وقت ملاقاتی از آن بیمار یک بار
      
      بد دید از همسایه ها اما نیفتاد
      او از لبش "الجار ثُم الدار" یک بار
      
      با دردها می ساخت اما دم نمی زد
      از زخم های آتش و مسمار یک بار
      
      محمد بیابانی
     
       
         **********************       
    
       
      توفیق اشک ساری و جاری ندارم  
      خشک است چشمم فیض،سرشاری ندارم
      
      در مجلس ترحیم دل شرکت نمودم
      کاری به جزناله، به جز زاری ندارم
      
      از بس برای این و آن خواندم که حالا
      بَهر تو در حَنجر دگر تاری ندارم
      
      با قلّت سرمایه تاجر گشتم، اما
      کالای ناب و رُنده بازاری ندارم
      
      در حد نام یک خیابان خواندمت، وای
      انگار اصلا با تو من کاری ندارم
      
      با طرز رفتاری که داری، می توان گفت
      تو دوستم داری، من انگاری ندارم
      
      دورم مَزَن، دورت بگردم، حضرت عشق
      جز حائر تو میل پرگاری ندارم
      
      من از تهِ دل دوستت دارم، به قرآن
      حیف، عُرضه ی اِثبات گفتاری ندارم
      
      جز عشق حیدر را که زهرا داده بر من
      در کیسه اَم چیز گهر باری ندارم
      
      کاری بکن تا سائِل زهرا بمانم 
      جز صاحب این خانه من یاری ندارم
      
      حسین قربانچه
       
         **********************       
            
      شاید آقا بیاید این هفته
      پرده از رخ گشاید این هفته
      عمر من طی شده به این امید
      شاید آن هفته، شاید این هفته
      
      جمعه ها می روند از پی هم
      غصه ام سر نیامد آقا، هم
      
      ای نگار دلم، نمی آیی
      غمگسار دلم، نمی آیی
      در دل شعله ها، دلم سوزد
      به کنار دلم، نمی آیی
      
      نفسم بند آمده، از غم
      غصه ام سر نیامد، آقا، هم
      
      پیر هجرت شدم، بیا پیرم
      روی ماهت، ندیده می میرم
      تا زمان رسیدنت، هر سال
      روضه ی فاطمیه می گیرم
      
      صاحب العصر و زمان، عجِّل
      فاطمیه شده، عزیزه دل
      
      سوی من یک نگاه، یک دفعه
      تا شوم رو به راه، یک دفعه
      گر به ما سر زدن خطا باشد
      تو و یک اشتباه، یک دفعه
      
      قدمی رنجه کن، گل نرگس
      بهر زهرا گرفته ام، مجلس
      
      ای سرا پات مثل پیغمبر
      نقش امضات مثل پیغمبر
      فاطمه در میان آتش و آه
      گرم رویات، مثل پیغمبر
      
      ای تمام نیایش زهرا
      زود برگرد، خواهش زهرا
      **
      اگر شاعر این شعر را میشناسید لطفا اطلاع دهید
       
         **********************       
      
       
      وای بر حالم اگر از تو جدا باشم من
      همه عمر گرفتار بلا باشم من
      
      شک ندارم همه خواسته تو این است
      لحظه ای هم که شده عبد خدا باشم من
      
      تا زمانیکه دلم خانه این و آن است
      جا ندارم که پذیرای شما باشم من
      
      چقدر غرق گنه بودم و تو می دیدی
      همه عمرم خجل از روی شما باشم من
      
      تا به کی در پی گیسوی تو آواره شوم
      دردمندانه به دنبال دوا باشم من
      
      گوئیا قسمت من این همه سرگردانی است
      همچو زلف به هم خورده رها باشم من
      
      کاش می شد به دل و جان بکشم ناز تو را
      یار تو مثل امام و شهدا باشم من
      
      کاش می شد به همراه تو یک فاطمیه
      میهمان حرم کرب و بلا باشم من
      
      ای عزیز دل زهرا به کجا خیمه زدی
      زائر خیمه سبزت به کجا باشم من
      
      جان آن مادر غمدیده و بی یار بیا
      به گرفتار میان در و دیوار بیا
      **
      اگر شاعر این شعر را میشناسید لطفا اطلاع دهید
       
        **********************
       
            
      وقتی که نیستی تو بهارم بهار نیست
      وقتی که نیستی تو به دلها قرار نیست
      
      این روزهای تلخ که بی تو به شب رسند
      آهسته مردن است دگر انتظار نیست
      
      من عصرهای جمعه فقط بغض می کنم
      باران اشک های من از اختیار نیست
      
      تسلیم هجر توست دل شرحه شرحه ام
      تیغ فراق هست و مسیر فرار نیست
      
      معلوم شد از اینکه به یاد تو نیستم
      این ناله ها ز دوری تو جز شعار نیست
      
      وقتی پی هر آنچه بجز یار می روم
      فرصت برای عاشقی با نگار نیست
      
      دنیا چو قبله ی دل گمکرده راه شد
      آن دل به سوی خیمه ی تو رهسپار نیست
      
      یا ایهالعزیز به ما هم تصدقی ...
      چیزی میان کاسه ی این بد بیار نیست
      
      اصلا تمام سال مرا فاطمیه کن
      بی نام مادر تو مرا اعتبار نیست
      
      ما را به نام نوکر زهرا شناختند
      خیری جز این طریق در این روزگار نیست
      
      رضا رسول زاده

    **********************

      آشفته بود این دل و بیمار هم شدیم
      بیمار که شدیم گرفتار هم شدیم
      
      ما برای تو نه که باری نبرده ایم
      تازه برای تو همه سربار هم شدیم
      
      ما جای اینکه دلخوشی حضرتت شویم
      ماندیم در گناه و دل آزار هم شدیم
      
      آزرده بود از دل ما قلب یوسف و
      دست تهی روانه ی بازار هم شدیم
      
      وقتی نمیشناسمت آقا چه فایده
      گیرم اگر که دعوت دیدار هم شدیم
      
      ما سنگ بر زلالی آیینه ریختیم
      روشن که هیچ بلکه همه تار هم شدیم
      
      وقتِ گناه، ما جلویش در نیامدیم
      گاهی برای معصیت ابزار هم شدیم
      
      ما را به حال خویش دمی تو رها مکن
      غافل شدیم تا که ز تو خوار هم شدیم
      
      انگار که بدی دلم را ندیده ای
      تازه غریق رحمت بسیار هم شدیم
      
      گرچه گناهکار ولی فاطمیه ها
      گریان روضه ی در و دیوار هم شدیم
      **
      اجرا شده توسط حاج منصور ارضی

موضوعات مرتبط: امام زمان(عج) - مناسبت ها

برچسب‌ها: اشعار امام زمان(عج) - فاطمیه

    این سرخ جامه ی بدنش را عوض کنم ؟
      یا دستمال زخم تنش را عوض کنم ؟
      
      افتاده ام به پای پرستوی زخمی ام
      شاید که قصد پر زدنش را عوض کنم
      
      اسما بیا کمک بده هنگام غسل یاس
      وقتش شده که پیرهنش را عوض کنم
      
      پر کرده خون تازه زمین حیاط را
      باید دوباره من کفنش را عوض کنم
      
      زینب نشسته پشت در و ... یاد فاطمه است
      باید که جای سوختنش را عوض کنم
      
      باید که بعد رفتن زهرا به شیوه ای
      رویای هر شب حسنش را عوض کنم
      
      تقدیر ما نوشته خدا و نمی شود
      شام فراق دل شکنش را عوض کنم
      
      رضا رسول زاده
       
      **********************
       
           
      زینب تورا به جان من آرام گریه کن
      مثل برادرت حسن آرام گریه کن
      
      میدانم آب میشوی از داغ مادرت
      مانند شمع انجمن آرام گریه کن
      
      کمتر به این شمایل نیلی نگاه کن
      سیلی مزن به صورتت آرام گریه کن
      
      اینقدر خاک بر سر و روی خودت مریز
      قدری کنار این بدن آرام گریه کن
      
      دستم رسیده است به زخمی عمیق وای
      زینب بیا بگو به من آرام گریه کن
      
      حالا بیا به یاد حسین غریبمان
      بنشین و پای این کفن آرام گریه کن
      
      مصطفی متولی
       
      **********************
       
          
      زلال آينه ها را به گريه آوردي
      شكوه عرش علا را به گريه آوردي
      
      من الهزيز جهنم الي حظيظ بهشت
      تو از كجا به كجا را به گريه آوردي
      
      الا الهه ی خورشيد پشت ابر كبود
      تمام هفت سما را به گريه آوردي
      
      چرا قنوت شكسته گرفته اي، بانو
      چه كرده اي كه دعا را به گريه آوردي
      
      كنار بستر تو هيبت علي بشكست
      تو مرد هر دو سرا را به گريه آوردي
      
      ندا رسيد حسن را ... ، حسين را  بردار
      خداگواست خدا را به گريه آوردي
      
      یاسر حوتی
       
      **********************
       
             
      آن شب میان خانه مراسم گرفته بود
      پیوند اشکهای علی بود و خون رود
      
      بودند زینب و حسنین و زنی که داشت…
      …می ریخت آب و غیر همین ها کسی نبود
      
      محرم نداشتند بجز آستینشان
      گریه کنان روضه دستی که شد کبود
      
      آنقدر غسل او به نوازش شبیه بود
      انگار کن که فاطمه در خواب رفته بود
      
      تا اینکه دست کوه با بازی او رود خورد
      لرزید زانوانش و آتش فشان نمود
      
      پروانه ها دویده به بالین شمع و بعد
      می سوختند و باز به بالا رسید دود
      
      دودی که پلکهای خدایی به هم کشید
      یک قطره هم چکید و به آن خانه در فرود
      
      فرمود سجده های به تن را قیام کن
      دارد قیام عرش خدا می شود سجود
      
      حسین رستمی

موضوعات مرتبط: حضرت فاطمه(س) - شهادت

برچسب‌ها: اشعار شام غریبان حضرت زهرا(س)

      افتادن و پرپر زدنم دست خودم نیست
      شب تا به سحر سوختنم دست خودم نیست
      
      آخر چه کنم لاغریِ زود رَسَم را
      پیری و شکسته شدنم دست خودم نیست
      
      دستم دو سه ماه است نخورده است به کاری
      انگار کنار بدنم دست خودم نیست
      
      این موی سپید پسرم قلب مرا سوخت
      شرمندگی ام از حسنم دست خودم نیست
      
      اَسما کمکم کرد که آرام بیفتم
      افتادن و برخاستنم دست خودم نیست
      
      هر بازدَمی باز کند زخم تنم را
      خونی شدن پیروهنم دست خودم نیست
      
      از درد شدید است مرا ضعف گرفته
      اینقدر عرق ریختنم دست خودم نیست
      
      از عاطفه ی مادری ام خُرده مگیرید
      گریه به گلِ بی کفنم دست خودم نیست
      
      جواد پرچمی
     
       
      **********************
       
           
      نشسته ام به در خانه و سرای شما
      خدا نوشته مرا از ازل گدای شما
      
      نهاده ام سر خود را به خاک این کوچه
      میان کوچه به جا مانده ردّ پای شما
      
      جسارت است، مرا هم صدا کن، ای پسرم
      غریبه ام که شوم، مادر! آشنای شما
      
      رسیده ام به مدینه ولی کمی دیر است
      نمی شد اینکه مرا می زدند جای شما؟
      
      دلش چگونه می آمد به صورتت می زد؟
      مقابل علی و چشم بچه های شما
      
      مگر چه آمده بر حال و روز پهلویت
      که شانه حسنت می شود عصای شما
      
      گرفته راه نفس، خون تازه می ریزد
      شکسته در وسط سینه ات صدای شما
      
      برای رفتن خود گوئیا دعا کردی
      خدا کند که نگیرد فقط دعای شما
      
      کمی تبرّک، تربت ز کربلا دارم
      که شاید این بشود مرهم و دوای شما
      
      به بیت آخر عمرت تو را قسم مادر
       دعا نما که بمیرم به روضه های شما
      
      محسن حنیفی
    
       
      **********************

       
            
      با چشم های نیمه بازت گاه گاهی
      چشمان خیس و خسته ام را کن نگاهی
      
      وقتی تنور خانه روشن شد برایت
      گفتم خدا را شکر کم کم رو براهی
      
      دستاس را چرخاندی اما رنگ خون شد
      دستاس فهمید از نگاهت بی گناهی
      
      از بس به پای گریه هایت آب رفتی
      چیزی نمانده از وجودت مثل کاهی
      
      پهلو به پهلو میشوی و میچکد خون
      از زخم های پیکرت خواهی نخواهی
      
      از درد شانه، شانه می افتد ز دستت
      خون می نشیند کنج لبهایت ز آهی
      
      در خواب بودی چادرت را باز کردم
      شاید ببینم چهره ات را در پگاهی
      
      دیدم که پائین تر ز چشمان تو پیداست
      زخم عمیق پنج انگشت سیاهی
      
      این چند شب از سرنوشتم روضه خواندی
      از سر گذشتم از جدایی بی پناهی
      
      گفتی غروبی شعله می پیچد به بالم
      گفتی که می سوزم میان خیمه گاهی
      
      در حلقه ی نامحرمان و نیزه داران
      هرجا که می گردم ندارم تکیه گاهی
                    
      حسن لطفی
       
      **********************
       
            
      از بس که غصه بر جگرم پا گذاشته
      خون روی دیده های ترم پا گذاشته
      
      دیگر توان نمانده بیایم زیارتت
      انبوه درد دور و برم پا گذاشته
      
      تنهایی علی که از هرچه بیشتر
      بر زخم های مختصرم پا گذاشته
      
      با پای خود نیامده ام... لطف بچه هاست
      یک شهر روی بال و پرم پا گذاشته
      
      من هم قد حسن شده ام او نیز هم قدم
      ردی خمیده بر کمرم پا گذاشته
      
      گل بوسه های میخ در و تازیانه ها
      بر بوسه هایت ای پدرم پا گذاشته
      
      آنکس که پیش چشم علی میزند مرا
      روی غرور همسفرم پا گذاشته
      
      محسن فقط مدافع من گشت پشت در
      اما کسی بر سپرم پا گذاشته
      **
      اگر شاعر این شعر را میشناسید لطفا اطلاع دهید
       
     **********************

       
           
      مرهم گذار زخم کبود کبوترم
      کوچک ولی ستاره ی شبهای بسترم
      
      جای دعای نیمه شبش طعنه می زنند
      همسایگان به گریه ی بیمار مضطرم
      
      امروز هم گذشت و نشد شانه موی من
      امروز هم گذشت و نشد خوب مادرم
      
      گفتم میان شعله کم از فضه نیستم
      رفتم ولی از آتش در سوخت معجرم
      
      امشب میان خواب حسن بغض خود شکست
      برخیز مادرم که نمیرد برادرم
      
      چندی است نان تازه نخوردم از این تنور
      امشب هوای پخت تو افتاده در سرم
      
      چندی است جای غنچه ی لبخندت ای عزیز
      گل کرده زخم پهلوی تو در برابرم
      
      حسن لطفی
            
      **********************
       
           
      میخواست پا شود کمرش درد میگرفت
      مجروح خانه بال و پرش درد میگرفت
      
      شب زنده دار هر شب سجاده مدتی
      هنگام گریه پلک ترش درد میگرفت
      
      تا میگذاشت سر روی بالش-خدای من-
      از سوز گوش پاره سرش درد میگرفت
      
      فردی که سوخته مدتی آبش نمیدهند
      از شدت عطش جگرش درد میگرفت
      
      وقتی به یاد روی پدر صیحه میکشید
      نای همیشه نوحه گرش درد میگرفت
      
      هربار فضه پیرهنی تازه میگذاشت
      قلب حزین گل پسرش درد میگرفت
      
      علیرضا خاکساری

       **********************

                   
      دير است اي اجل به نجاتم شتاب كن
      جانم بگير و خانه ي غم را خراب كن
      
       چشم انتظار مرگ من اهل مدينه اند
      يارب دعاي شهر مرا مستجاب كن
      
       با التماس گفت بمان خوب ميشوي
      اي زخم سينه ام تو علي را جواب كن
      
       دست شكسته ام كه تكاني نميخورد
      زينب بيا و ظرف حسينم پر آب كن
      
       سر را نميشود كه گذاري به سينه ام
      جايي براي خفتن خود انتخاب كن
      
       سنگيني دري كه مرا پشت خود شكست
      از زخمهاي سرخ و كبودم حساب كن
      
      حسن لطفی
             
      **********************
       
             
      دلیلی هست اگر بی تاب و گریان کسی هستم
      که من عمری ست در این خانه مهمان کسی هستم
      
      برای گریه می میرم، به پای گریه می سوزم
      که شمع روضه ی شام غریبان کسی هستم
      
      در این قحطی کبوتر می شود گاهی نم اشکی
      به گریه سایه بان بیت الاحزان کسی هستم
      
      مریضی دارد این خانه، بهار امسال پاییز است
      پریشان حال داغ برگ ریزان کسی هستم
      
      کسی این جا دعا خوانده: خدایا، جان زهرا را...
      کنار بستری حیرانِ طفلان کسی هستم
      
      بیا ای عید! اما شادی من را نخواهی دید
      مریضی دارد این خانه، پریشان کسی هستم
      
      سید علی رکن الدین
             
     **********************

       
            
      روی دلها میشود غم بار بعضی وقتها
      زندگی هم میشود غمبار بعضی وقتها
      
      در هجوم دردها وقتیکه سینه بشکند
      میکشی حتی نفس دشوار بعضی وقتها
      
      شِکوه وقتی جای تشریک مساعی را گرفت
      گریه مشکل میشود انگار بعضی وقتها
      
      باورش سخت است اما میشود یک زن شود
      با چهل نامرد در پیکار بعضی وقتها
      
      منکر معروف را دیدند و همراهش شدند
      حقِّ حق هم میشود انکار بعضی وقتها
      
      عده ای در خانه ای هستند و بالا میرود
      دود و آتش از در و دیوار بعضی وقتها
      
      حال و روز بچه ها را سخت میریزد بهم
      مادری که میشود بیمار بعضی وقتها
      
      فضّه هم باشد کنارت باز هم بی فایده است
      کار وقتی بگذرد از کار بعضی وقتها
      
      بی هوا وقتیکه با شدت به پهلو میخورد
      کار خنجر میکند مسمار بعضی وقتها
      
      درد پهلوی شکسته ناله ای دارد که شب
      میکند همسایه را بیدار بعضی وقتها
      
      وای از این دنیا که زهرا بین کوچه میشود
      روبرو با یک جنایتکار بعضی وقتها
      
      وای از این دنیا که حتی حیدر از ناموس خود
      میشود شرمنده در انظار بعضی وقتها
      
      مصطفی متولی
       
     **********************

       
            
      روزی که قلبم داغ دار مادرم بود
      بابا دلم خوش بود دستت برسرم بود
      
      بابا دلم خوش بود هستی در بر من
      هستی همیشه هم پدر هم مادر من
      
      هجده بهار زندگانی ام تو بودی
      آری رسول مهربانی ام تو بودی
      
      از ماه و خورشید و ستاره رو گرفتم
      من سال ها با بودن تو خو گرفتم
      
      مهمان هر روز سرایم ، نازنینم
      باور نمی کردم که داغت را ببینم
      
      من ماندم و یک کوه غم با بی قراری
      باور نمی کردم که تنهایم گذاری
      
      سنگ صبور فاطمه، ای چاره سازم
      فکری نکردی باغم وغصه چه سازم
      
      بی مادری کافی نبود ای جان هستی؟
      بارفتنت یک باره قلبم را شکستی
      
      رفتی یتیمی شد نصیب دختر تو
      مشکی به تن کرد دختر غم پرور تو
      
      ما مدتی بابا عزادار تو بودیم
      در حسرت یک بار دیدار تو بودیم
      
      اما نمیدانم چه شد ماتم عوض شد
      تو رفتی و دیگر مدینه هم عوض شد
      
      بعد از تو بین عده ای از روی نفرت
      بالا گرفت دعوا سر حق خلافت
      
      بعد از تو حال و روز ما زار و حزین شد
      بعد از تو دیگر مرتضی خانه نشین شد
      
      روزی چهل بی بند و بار از ره رسیدند
      با بی حیایی خانه را آتش کشیدند
      
      گستاخی از روی عداوت حرف بد زد
      او بر در خانه رسید و با لگد زد
      
      بین در و دیوار من افتادم آن وقت
      در راه دین شش ماهه ام را دادم آن وقت
      
      افتادم و دیدم که پهلویم شکسته
      دیدم به سینه میخ داغ در نشسته
      
      دیدم که طفلم بین آتش جیغ میزد
      قنفذ به دستم با غلاف تیغ میزد
      
      از شدت درد کمر دیگر نگویم
      از کوچه و دست عمر دیگر نگویم
      
      خوردم به دیوار و گرفتم دردشانه
      گوشواره ام را مجتبی آورد خانه
      
      بعد از تو سهم مرتضی دربه دری شد
      زهرای تو سه ماه و اندی بستری شد
      
      علیرضا خاکساری
       
      **********************
       
            
      بارالها تو بگو زخم پرم را چه کنم
      این همه غصه ی پردردسرم را چه کنم
      
      بعد از آن واقعه ی تلخ و اسف باری که...
      تو بگو دختر خونین جگرم را چه کنم
      
      گیرم این دست ورم کرده مداوا کردم
      بعد از آن زخم عمیق کمرم را چه کنم
      
      متوجه نشدم من که ز گوشم افتاد...
      یادگاری قشنگ پدرم را چه کنم
      
      پابه پای من بیچاره علی جان میداد
      درد و دل های یل محتضرم را چه کنم
      
      به علی هم، در و همسایه شکایت کردند
      سوز و اشک و غم و حال سحرم را چه کنم
      
      من زمین خوردم و طفلم جگرش گشت کباب
      پاره های جگر گل پسرم را چه کنم
      
      علیرضا خاکساری

موضوعات مرتبط: حضرت فاطمه(س) - شهادت

برچسب‌ها: اشعار شهادت حضرت زهرا(س)

      آتش زدند بال و پری را که داشتی
      زهرا؛ تمام برگ و بری را که داشتی
      
      از بعد ماجرای در، از دست داده ای
      دید ضعیف و مختصری را که داشتی
      
      از پیچ و تاب پشت در شاخه چیده اند
      با ضربه هایشان قمری را که داشتی
      
      از این به بعد فاطمه باید عوض کنی
      دیگر مسیر رهگذری را که داشتی
      
      از کوچه آمدم تو ز جا برنخواستی
      با همسرت بگو خبری را که داشتی
      
      طوری زدند پوشیه ات لاله گون شده
      طوری که بست چشم تری را که داشتی
      
      شرمنده ام ز روی تو؛ زهرا حلال کن
      این چند وقت درد سری را که داشتی
      
      وقت نماز طرز عبادت عوض شده
      دیدم عبادت سحری را که داشتی
      
      بازوی تو عجب سپری شد برای من
      افسوس که شکسته آن سپری را که داشتی
      
      جان علی به خاطر حیدر بمان نرو
      آلاله ی کبود پیمبر بمان نرو
      **
      اجرا شده توسط حاج منصور ارضی 
       
      **********************
       
           
      فضه در باز کن امروز نگارم خوب است
      باغبانم پشت در باغ و بهارم خوب است
      
      از چه با هول و ولا چشم به بستر داری
      با علی حرف بزن جان بسپارم خوب است؟
      
      چه کنم این همه از کوثر من خون نرود
      مرهم تازه به زخمش بگذارم خوب است؟
      
      فاطمه؛ فاطمه جان؟ همسر خوبم؟ پاشو
      این که من بی سپرم یار ندارم خوب است؟
      
      نگران من و این حالم و این خانه نباش
      تو که خوبی همه ی ایل و تبارم خوب است
      
      از خدا خواسته ام بعد تو و سوختنت
      درب این خانه شود سنگ مزارم؛ خوب است؟
      
      چه کنم فاطمه جان تا که دلت وا بشود
      مهر و سجاده و تسبیح بیارم خوب است؟
      
      قول دادم نکنم گریه؛ بخندی که نشد
      بزنم زیر همه قول و قرارم خوب است؟
      
      حسین قربانچه
      
       
       **********************     
       
      با حال و روز حيدرت اينگونه تا مكن
      اين خانه را به حالِ خودش تو رها مكن
      
      حرفت درون سينه يِ تو گير ميكند
      اين دنده ات شكسته، كسي را صدا مكن
      
      زحمت مكش كه فضه كمك حالِ زينب است
      دستت شكسته است به زور آسيا مكن
      
      پيچيده بين كوچه كه حال شما بد است
      اما شما به حرف زنان اعتنا مكن
      
      داري دوباره در بر ِ من كار ميكني؟
      حيدر نمرده فاطمه كاري شما مكن
      
      اين خانه ام كه بي تو به دردي نميخورد
      اينگونه در برم كفنت را سوا مكن
      
      حامد جولازاده
     
       
       **********************       
            
      هر چند نیمه جان، تو مسیحا تری هنوز
      پیچیده ای به خویش، معما تری هنوز
      
      جز با زبان اشک تکلم نمیکنی
      لب بسته ای ز صحبت و گویاتری هنوز
      
      با این پر شکسته، زمینی نمی شوی
      در آسمان، تو از همه بالاتر ی هنوز
      
      میچرخد آسیابِ همه، از دو چشم تو
      روزی رسان مردم رسوا تری هنوز
      
      سائل رسید از در و نان تو را گرفت
      بر اهل شهر از همه آقا تری هنوز
      
      پیش علی سفارش تابوت داده ای
      یعنی برای مرگ مهیا تری هنوز
      
      رویش، سیاه آنکه رخت را کبود کرد
      میدید چونکه زهره زهراتری هنوز
      
      با ضرب دست نور نگاه تو را گرفت
      با این وجود از همه بیناتری هنوز
      
      شکر خدا بلند شدی کار میکنی
      نسبت به روز قبل سر و پا تری هنوز
      
      از دست و رو و پهلوی تو لاله میدمد
      با زخم های باز شکوفا تری هنوز
      
      اجرا شده توسط حاج منصور ارضی
       
       **********************
       
            
      گل بودی اما بوی خاکستر گرفتی
      آه ای فرشته بین شعله پر گرفتی
      
      با این سرانگشتی که تاول زد در آتش
      امشب گره از موی این دختر گرفتی
      
      با من غریبی می کنی در خانه وقتی
      چشمت به من افتاده چادر سر گرفتی
      
      ای کاش می مردم نمی دیدم چه زخمی
      از ضربه های محکم این در گرفتی
      
      پروانه ها را با تب و تابت مسوزان
      با لاله هایی که بر این بستر گرفتی
      
      با دستمال بسته ی دور سر خود
      جان مرا ای جان من دیگر گرفتی
      
      دلواپس گلبرگهایت مانده ام من
      حالا که ای گل بوی خاکستر گرفتی
      
      علیرضا لک
       
       **********************       
             
      گرفت ابری از آه دور و برت را
      ببین غصه های دل دخترت را
      نیاید که خالی کنی بسترت را
      برای سفر وا مکن پس پرت را
      مرو! یا ببر با خودت حیدرت را
      
      مرا کشته رنگین کمانی که داری
      به صورت گل ارغوانی که داری
      در این سن و سالت خزانی که داری
      هوای پدر کرده جانی که داری
      به گریه سبک کن کمی ساغرت را
      
      اگرچه به نور تو شب ریشه کن شد
      نفس های بی حال تو بغض من شد
      عذاب شب و روزم اشک حسن شد
      ولی داغ من لاله ی پیرهن شد
      غمت می کشد عاقبت همسرت را
      
      بگو نور تا لامکان قد کشیده
      چرا پیش من می رسی قد خمیده
      بگو که حسن بین کوچه چه دیده
      و یا زینب از دور و بر چه شنیده
      که آتش زد این حرف ها دخترت را
      
      تو که یک سپاه از ملک یار داری
      چرا دست بر دوش دیوار داری؟
      چرا دیده ی نیمه بیدار داری؟
      چنان فکر مرگی که انگار داری
      ورق می زنی صفحه ی آخرت را
      
      محمد بختیاری
       
       **********************
       
            
      شایسته است اگر تو سر حرف وا کنی
      مثل قدیم، شوهر خود را صدا کنی
      
      اینگونه که نمی شود ای باوفا عروس
      در خانه ام برای وفاتت دعا کنی
      
      دیشب دوباره زینبت از من سوال کرد
      بابا چه می شود که طبیبی صدا کنی؟
      
      من از ضریح زلف تو حاجت گرفته ام
      باید دوباره آرزویم را روا کنی
      
      من آرزو نموده ام ای دختر رسول
      تو آرزوی خوب شدن از خدا کنی
      
      طرز قیام تو چو رکوع است در نماز
      وقت رکوع از چه قدت را دو تا کنی؟
      
      سائل سراغ نان تنور تو را گرفت
      وقتش رسیده فکر به حال گدا کنی
      
      از گودی دو چشم تو روزم سیاه شد
      زین کاسه ها تو خون به دل مرتضی کنی
      
      آیا شود که از سفر خود حذر کنی؟
      آیا شود که گوشه چشمی به ما کنی؟
      
      محمد سهرابی
      
       
       **********************       
             
      پوشیده است روت چرا پیش همسرت
      شاید کبودتر شده روی منورت
      
      دارم فدای شرم و حیای تو می شوم
      دیگر شکسته هیبت مرد تناورت
      
      هی آه می کشی نکند درد می کشی
      این دستمال چیست چرا بسته ای سرت؟
      
      فکر دلم نباش کمی درد و دل بکن
      این نیمه ی تو است نشسته برابرت
      
      انگار زخم هات دهن باز کرده اند
      چون سرخ تر شدند دو سه جای پیکرت
      
      غم خانه کرده اند پسرهات خانه را
      اما نپرس از دل و از حال دخترت
      
      دستان او به دسته ی دستاس کوچک است
      رحمی بکن به کوچکی اش جان مادرت
      
      حالا برات هر چه توان مانده جمع کن
      یک دفعه پا شو، پر بکش از کنج بسترت
      
      بگذار عطر و بوت بپیچد به خانه مان
      نگذار چاه باشد و نجوای حیدرت
      
      علی اصغر ذاکری 
      
       
       **********************       
           
      وقتی بگو بخندِ تو در خانه جا نشد
      لفظ بیا ببند، به زخمت روا نشد
      
      صبح دراز تو، سر مغرب شدن نداشت
      مویت سفید گشت و رفیق حنا نشد
      
      قدری غذا بخور جگرم ریش ریش شد
      شاید كه ماندی و سفرت از قضا نشد
      
      در خانه روسری به سرت، قاتل من است
      قتل كسی به پارچه ای نخ نما نشد
      
      قحط طبیب اشك علی را مضاف كرد
      قحطی چنین پر آب، عیان هیچ جا نشد
      
      جان خودم قسم، كه همین چند روز پیش
      گفتم كه كج كنم سر این میخ را نشد
      
      پهلوی و روی و موی و وضوی جبیره ات
      چون من بساط قتل كسی رو به را نشد
      
      محمد سهرابي
           
       **********************
       
             
      بی تو این شب، شبِ غم بار مرا می بیند
      درد این درد چه بسیار مرا می بیند
      جز تو یک شهر دلِ آزار مرا می بیند
      چشمت انگار که این بار مرا می بیند
      ولی انگار نه انگار مرا می بیند
      
      بازکن پلک که از خانه خجالت نکشم
      بی تو از آه یتیمانه خجالت نکشم
      شانه ای زن که از این شانه خجالب نکشم
      تو و پیراهن مردانه خجالت نکشم
      چشم بی جان تو ای یار مرا می بیند
      
      زحمتِ دخترِ تب کرده تو را خوب نکرد
      اشکش افسوس که سر دردِ تو را خوب نکرد
      روی نیلی شده ي زرد تو را خوب نکرد
      زخم های جگر مرد تو را خوب نکرد
      چه کنم دخترکت زار مرا می بیند
      
      با که گویم تن بیمار چرا خونین است
      سنگ غلست، در و دیوار چرا خونین است
      باز می شویم و هر بار چرا خونین است
      انحنای نوک مسمار چرا خونین است
      وای از آن میخ که خون بار مرا می بیند
      
      قاتلت گفت که دشمن شکنش را کشتیم
      خوب شد پای علی سینه زنش را کشتیم
      نه فقط فاطمه با او حسنش را کشتیم
      می زند داد به لبخند زنش را کشتیم
      تاکه در مسجد و بازار مرا می بیند
      
      آه از آن روز که کارم به تماشا افتاد
      رد پایی به روی چادرت آنجا افتاد
      من زمین خوردم و بانوی من از پا افتاد
      ضربه ای آمد و بر بازوی تو جا افتاد
      باز این روضه ي دشوار مرا می بیند
      
      قنفذ از راه از آن لحظه که آمد می زد
      تازه می کرد نفس را و مجدد می زد
      وای از دست مغیره چقدر بد می زد
      جای هر کس که در آن روز نمیزد می زد
      باز با خنده در انظار مرا می بیند
      
      می روی زخمی و زخم ِدل من باقی ماند
      راز ِسر بسته یِ چشمانِ حسن باقی ماند
      کفنت می کنم اما دو کفن باقی ماند
      کهنه پیراهن و یك پاره بدن باقی ماند
      پسرت بي سر و دستار مرا ميبيند
      
      ترسم اين است بريزند بدنش را بكِشند
      جلوي دختر ِ من پيرهنش را بكِشند
      نيزه ها نقشه ي برهم زدنش را بكِشند
      دارد آن چشمه ي ديدار مرا ميبيند
      
      حسن لطفي
       
      **********************
       
            
      هرچند پهلویت شکسته ، ناتوانی
      دستم به دامانت، دعا کن تا بمانی
      
      بد جور آزردند قلبت را عزیزم
      شرمنده ام خیری ندیدی از جوانی
      
      با چشم هایت درد دل کن با نگاهم
      چون نا نداری تا بفرمایی زبانی
      
      این روزها اصلاً به جای بغض بانو
      انگار مانده در گلویم استخوانی
      
      زینب چه معصومانه می پرسد که: مادر
      کی باز من را روی زانو می نشانی؟
      
      با کودکانت التماسی از تو داریم
      روی زمین با ما بمان ای آسمانی
      
      علی اصغر ذاکری
       
       **********************       
            
      تویی که حرف دلم را نگفته می دانی
      خدا نکرده، بدی کرده ام نمی مانی
      
      دلت می آید از امشب به بعد گریه کنم
      همیشه دست بگیرم به روی پیشانی
      
      کمی به جزر و مد جان من مدارا کن
      سه ماه می گذرد پشت ابر پنهانی
      
      برای دلخوشی من کمی ز جا بر خیز
      چقدر نافله ات را نشسته می خوانی
      
      عصای پیری تو شانه های زینب شد
      تو  هم به شانه  کمی کم کن از پریشانی
      
      تلاطمی که تو از درد می کنی یعنی
      درون بستری اما هنوز طوفانی
      
      از این محیط غم آزاد کن مرا قدری
      بخند مژده بیاور برای زندانی
      
      حسین رستمی
       
      **********************
       
           
      لرزه نشسته است به دست دعای تو
      شد سر به زیر پیش همه مرتضای تو
      
      حال تو بست دست مرا آن طناب نه
      حالم گرفته است زحال و هوای تو
      
      از داغ های هم، من و تو پیر گشته ایم
      تو می شوی فدای من و من فدای تو
      
      دراین سه ماه زینبمان آب رفته است
      از بس گرفته روزه برای شفای تو
      
      گفتم بیا به خاطر من پشت در نرو
      رفتی شکست قلب من و دنده های تو
      
      بانوی من جوانی من زندگی من
      از خانه ام نرو که نیفتم به پای تو
      
      دارد ز آسمان ملک الموت می رسد
      کم می شود زشهر مدینه صفای تو
      
      محمد حسین رحیمیان
       
       **********************       
            
      بی تو برای حیدرکرار سخت است
      وقتی که درخانه نباشد یارسخت است
      
      تقسیم کارت را به من بسپار زهرا
      با این تن مجروح قطعاً کارسخت است
      
      از رفتنت حرفی نگو خیلی جوانی
      جان حسن دست از سرم بردار، سخت است
      
      باقی پیراهن بماند صبح فردا
      سوزن زدن باچشمهای تارسخت است
      
      خواهی که برخیزی خودم می دانم این را
      این بار هم بی شانه ی دیوار سخت است
      
      هر بار که رد می شوم از درب خانه
      جان تو زهرا دیدن مسمار سخت است
      
      این زخم بازو مثل بازو بند گشته
      شانه به موی زینبت هربار سخت است
      
      این شهردیگرجای ماندن نیست چونکه
      طعنه شنیدن ها سربازار سخت است
      
      با لرزش دست تو می لرزد تن من
      حرفی نمی گویی همین بسیار سخت است
      
      هرکس که آمد دیدنت بادخترت گفت:
      خیلی پرستاری از این بیمار سخت است
      
      مهدی نظری
       
      **********************
       
            
      سلام،آمده ام تاسفارشي بدهم
      دري بسازبرايم دوباره؛ اي نجار
      
      دري كه كنده نگردد به ضربه ي لگدي
      دري مقاوم ومحكم ز بهترين الوار
      
      دري كه رد نشود يك غلاف از لايش
      دري بساز بدون شيار و بي مسمار
      
      براي اينكه كسي مشت روي در نزند
      بيا سه چار كلون اضافه تر بگذار
      
      دري بساز برايم ز چوب هاي نسوز
      دري كه ديرتر آتش بگيرد اي نجار
      
      دري به عرض من و جبرئيل و يك تابوت
      دري به طول قد و قامت خم عمار
      
      درانتها، سر هر ميخ تيز را كج كن
      مهم ترازهمه اين است ! خاطرت بسپار
      
      وحید قاسمی
       
       **********************       
            
      محل دهيد جماعت،غريبه ام اينجا
      غبار پرده ي دل را كمي تكان بدهيد
      چرا جواب سلامم، نگاه سرد شماست؟
      كجاست خانه ي زهرا؟ به من نشان بدهيد
      **
      شنيده ام كه سه ماهي عجیب بيمار است
      گمان کنم که ز حالش کمی خبر داريد
      نرفته ايد چرا پس عيادتش مردم
      از اين لجاجت ديرينه دست برداريد
      **
      كجاست حجره ي يك گل فروش با انصاف؟
      كه چند شاخه ي ياس سپيد از او گيرم
      كجاست مسجد افلاكي پيمبرعشق؟
      كه من ز قبل عيادت در آن وضو گيرم
      **
      عبور مي كنم از كوچه هاي تنگ شما
      شبيه پير عصادار،كُند و آهسته
      خدا به داد زمين خورده هايتان برسد!
      هراس دارم ازاين سنگ هاي برجسته
      **
      سلام حضرت مولا،چه آمده به سرت؟
      بگو به جان حسينت سراب مي بينم
      دلم شكست چرا گريه كرده اي آقا؟
      به روي دست تو جاي طناب مي بينم
      **
      چقدر دوده نشسته به روي اين ديوار!
      چرا شكسته در خانه ات؟ بگو چه شده؟
      سكوت تان جگرم را به درد آورده
      چرا خميده شده شانه ات؟بگو چه شده؟
      
      وحید قاسمی
       
       **********************       
            
      دردهايم را اگر با تو بگويم بيشتر
      لحظه لحظه ميشود بغض گلويم بيشتر
      
      پشت پرچين نگاهت چين پيشاني من
      خوب معلوم است دقت كن به رويم بيشتر
      
      مانده ام آيينه ي از چند جا افتاده ام
      تكّه هايت را كجا بايد بجويم بيشتر
      
      با تو بودن خاطره ، روي تو ديدن آرزوست
      خاطراتم مُرد اما آرزويم بيشتر
      
      خوب شد مسجد نمي آيي ببيني قاتلت
      تازگي ها مينشيند روبه رويم بيشتر
      
      زير نور ماه ميفهمم كه پهلوي تورا
      از تمام عضوها بايد بشويم بيشتر
      
      مسعود اصلانی
       
      **********************
       
            
      با گفتن " ربنا..." دلم میگیرد
      با "حی علی العزا" دلم میگیرد
      تنها نه که فاطمیه ای مادر من
      هرهفته دوشنبه ها دلم میگیرد
      **
      هم سنگ صبور حیدری حق داری
      هم دل نگران دختری حق داری
      با دست شکسته شانه برداشته ای
      سخت است ولی تو مادری حق داری
      **
      بیچاره حسن که از درون می گرید
      بر ملحفه های لاله گون می گرید
      ای وای حسن وای حسن وای حسن
      با دیدن درب خانه خون می گرید
      **
      خوردی به زمین و من عزادار شدم
      با دیدن سینه ی تو بیمار شدم
      با هق هق گریه های خود خوابم برد
      با خس خس سینه ی تو بیدار شدم
      **
      نه گواه غم زهرای علی هاله ی اوست
      بلکه پیراهن او گلشن آلاله ی اوست
      در و دیوار و غلاف و لگد و میخ در و...
      ...بی کسی های علی آلت قتاله ی اوست
      **
      ما قدرت تهدید نداریم عزیزان
      ما فرصت تجدید نداریم عزیزان
      والله خرید دو کیلو پسته بهانه ست
      در فاطمیه عید نداریم عزیزان
      **
      امروزه فقط جنگ کلام است به قرآن
      نوروز هوس های عوام است به قرآن
      شیرینی و آجیل و لباس نو مگیرید
       در فاطمیه عید حرام است به قرآن
      
      علیرضا خاکساری
       
     **********************

       
            
      ای ماه چه کرده با دلم شيون تو
      مانده ‌ست هلالی از تمام تن تو
      ای هستی من کاش به من می گفتی
      تکليف علی چیست پس از رفتن تو؟
      **
      بی تاب، غریب، بی رمق، دل ‌ر‌یشم
      دلتنگ ‌تر ‌و شکسته ‌تر ا‌ز پيشم
      پهلوي شکسته می رود از یادم
      وقتي که به غربت تو مي انديشم
      **
      چندی ست اسیر اشک و آهی زهرا
      دلخسته از این شب سیاهی زهرا
      ای کاش غم از دل علی می بردی
      مانند گذشته با نگاهي زهرا
      **
      جز غربت و آه و ناله ‌سرد‌ی نیست
      جز دیده خون و چهره زردی نیست
      دیدی که کسی درد مرا درک نکرد
      ای مرگ بیا که جز تو همدردی نیست
      **
       قلبی پر از اندوه و جراحت دارد
      از غربت مرتضی مصيبت دارد
      آن روز خودش غسل ‌شهادت می ‌کرد
      می گفت که زخم کهنه زحمت دارد
      **
      دلخسته و بی قرار می خندیدی
      آشفته و داغدار می خندیدی
      اسباب سفر که شد مھیا دیدم
      با دیده‌ي اشکبار می خندیدی
      **
      با زینب خود سرّ ‌کفن ها را ‌گفت
      او روضه کهنه پيرهن ها را گفت
      می گفت «حسین من غریب مادر»
      سر ‌بند نوای سینه زن ها را گفت
      
      یوسف رحیمی
       
      **********************
       
            
      كس ندارد خبر از راز نهان من و تو
      آنچه بگذشت در این بین میان من و تو
      
      " آن زمانیكه زمان یاد ندارد چه زمان "
      آن زمانیكه فقط بود زمان من و تو
      
       نه زمین بود نه خورشید نه آدم نه حوا
      آسمان بود و خدا بود و نشان من و تو
      
       تا خدا درصدد ساختن آدم گشت
      خلقتش را نفسی داد ز جان من و تو
      
      همه ی عالم و آدم همه از روز ازل
      می نشستند سر سفره ی نان من و تو
      
      بانی خلقتشانیم و همین آدم ها
      چند روزیست بریدند امان من و تو
      
      یاد داری كه در این شهر در این خانه ی عشق
      شادی هر دو جهان بود از آن من و تو؟
      
      سرخی چشم غروب است كه خون می بارد
      آسمان نیز شده دل نگران من و تو
      
      گوشه ی خانه مزار من افسرده شده
      دست تقدیر شده فاتحه خوان من و تو
      
      دست تقدیر نگو ، پنجه ی یك گرگ صفت
      كه چنین فاصله انداخت میان من و تو
      
      امیر حسین الفت

موضوعات مرتبط: حضرت فاطمه(س) - شهادت

برچسب‌ها: اشعار شهادت حضرت زهرا(س)

      ای حضرت حوریه ای روح معانی
      ای خاستگاه جلوه های لن ترانی
      حالا نمیشد باز پیش ما بمانی؟
      ما را مبرّا کن از این دل نگرانی
      
      برخیز و بر اهل جهان پیغمبری کن
      بر عالم و آدم دوباره سروری کن
      
      امروز در دستان خود جارو گرفتی
      دیروز حتی از علی هم رو گرفتی
      امروز با شانه خم از گیسو گرفتی
      دیروز خون لخته از پهلو گرفتی
      
      نان می پزی اما دلم خوش نیست خانم
      جان دادنت شایع شده مابین مردم
      
      دیشب که خوابیدی تو را افسرده دیدم
      گلگبرگ هایت را خم و پژمرده دیدم
      رنگ کبودی که به رویت خورده دیدم
      کابوس میدیدی تو را آزرده دیدم
      
      این قصه ی تنهایی ات در کوچه ها چیست
      گفتی نزن؛ من باردارم؛ ماجرا چیست؟
      
      شهر مدینه زندگی ام را نظر زد
      گرگ سقیفه ناگهان از کوچه سر زد
      زهرا دم در رفت و او محکم به در زد
      زهرای من را پیش چشم چل نفر زد
      
      اهل مدینه عاقبت چه بد شدند آه
      با پا ز روی همسر من رد شدند آه
      
      پشت در ماتکمده اخگر که پیچید
      عمامه دور گردن حیدر که پیچید
      پشت تو دائم  چادر و معجر که پیچید
      سوی ضریح پیکر تو در که پیچید
      
      مسمار بین سینه ات جا باز کرد و
      رفت و به سرعت محسنت را ناز کرد و
      
      هر بار میگفتی نزن؛ یا مشت خوردی
      با پشت دستی با چهار انگشت خوردی
      شلاق از پیش و لگد از پشت خوردی
      این ضربه هایی که به قصد کشت خوردی...
      
      ...من خورده بودم زود تر افتاده بودم
      زیر دری که سوخته جان داده بودم
      
      حق نگذرد از قنفذ و جرم گزافش
      دیدم که در کوچه چه جوری با غلافش
      زد روی آرنج تو با آن انعطافش
      پاداش هم میگیرد از کار خلافش
      
      در بین آن کوچه چه کاری داد دستت
      از قسمت پهنا زد و افتاد دستت
      
      باید نخ و سوزن بگیری پر بدوزی
      یک پیرهن با چندتا معجر بدوزی
      پیراهنی ایمن ز یک لشگر بدوزی
      زیر گلو را بلکه محکم تر بدوزی
      
      شاید که روی این یقه، خنجر نیامد
      شاید ته گودال از تن در نیامد
      
      وقتی حسینت تشنه لب افتاده باشد
      در چنگ یک مرد عرب افتاده باشد
      ای کاش قتل او به شب افتاده باشد
      یا جای صورت به عقب افتاده باشد
      
      اینگونه نه از پشت گردن خون می آید
      نه؛ پیرهن از پیکرش بیرون می آید
      
      روزی ز فرق دخترت مو می کشند و
      از دست دخترها النگو می کشند و
      الواط ها در خیمه چاقو می کشند و
      ناموس زهرا را به هر سو می کشند و
      
      حسین قربانچه
      
       
      *********************
       
            
      باز هم ای دختر پیغمبر اکرم بمان
      مرهم درد علی ای درد بی مرهم بمان
      
      زندگیِ روبه راهی داشتم؛ چشمم زدند
      کوری چشم همه با شانه های خم بمان
      
      دست های تو شکسته ش هم پناه مرتضی ست
      تکیه گاه محکم من پشت من محکم بمان
      
      تو نباشی پیش من، این ها زمینم می زنند
      ای علمدار مدینه پای این پرچم بمان
      
      این نفس های شکسته قیمت جان من است
      زنده ام با یک دمت پس لطف کن یک دم بمان
      
      کم ببوس دست مرا دارم خجالت میکشم
      من حلالت میکنم اما تو هم یک کم بمان
      
      آب ها از آسیاب افتاد خوبت میکنم
      یار هجده ساله، هجده سال دیگر هم بمان
      
      رفته رفته کار من دارد به خواهش میکشد
      التماست میکنم، پیشم بمان پیشم بمان
      
      علی اکبر لطیفیان
       
        *********************
       
            
      سه ماهه منتظر این دقیقه ام
      مشغولِ کارِ خانه شوی خوش سلیقه ام
      
      زهرا مرا چه قَدَر بدهکار می کنی
      داری برای دلخوشی ام کار می کنی
      
      آئینه ی پُر از تَرَکم احتیاط کن
      رحمی به حال و روز دل کائنات کن
      
      بدون غنچه، گلی دلنواز نیست
      ویرانه به خانه تکانی نیاز نیست
      
      گیرم که گردگیری امروز هم گذشت
      فصل بهار آمد و این سوز هم گذشت
      
      آشفته خانه ی جگرم را چه می کنی
      خاکی که ریخت به روی سرم را چه می کنی
      
      زهرا به جای نان غم ما را درست کن
      حلوای ختم شیر خدا را درست کن
      
      با درد دنده های شکسته جدال کن
      تقصیر دست بسته من شد... حلال کن
       
             
        *********************
       
           
      ای دل خوشی خانه ام، ای بانوی حرم
      با خود مبر صفا ز سرای محقرم
      
      ای تازیانه خورده پرستوی من مرو
      چهره کبود پَر مکش از لانه، بی پرم
      
      شد فرصتی که خوب تماشا کنم تو را
      فهمیده ام که وای چه ها آمده سرم
      
      من التماس می کنم ای فاطمه بمان
      بگشا دو چشم زخمی خود ، بین که حیدرم
      
      مسجد نشسته بودم و گفتند...فاطمه...
      گفتم که وای خاک دو عالم شده سرم
      
      این راه را ببین که زمین خورده آمدم
      برخیز که به جز تو کسی نیست یاورم
      
      بر خیز با دو دست شکسته تو پاک کن
      یک بار دیگر اشک من از دیده ی ترم
      
      بر خیز یا مرا تو به همراه خود ببر
      برخیز یا بگو که چه سان از تو بگذرم
      
      کابوس زخم هات رهایم نمی کند
      تا مرگ ، یاد سرخی گل های بسترم
      
      رضا رسول زاده
       
       *********************
       
            
      از دست می روی همه دار وندار من
      گفتی تمام عمر تو هستی کنار من
      بی تو شود سیاه دگر روزگار من
      حالا چرا شکسته ای ای ذوالفقار من
      
      من بی سپاه می شوم ای لشکرم بمان
      خانه خراب می شوم ای همسرم بمان
      
      از حیدرت سه ماه چرا رو گرفته ای ؟
      با گریه های مخفی خود خو گرفته ای
      یک دست بر جراحت پهلو گرفته ای
      یک دست بر کبودی بازو گرفته ای
      
      صد پاره فاطمه ز غمت شد دل علی
      تو با همین سکوت شدی قاتل علی
      
      ای استخوان شکسته ی حیدر نفس مکش
      شعله کشد ز آه تو ، دیگر نفس مکش
      باشد برای زخم تو بهتر ، نفس مکش
      رنگین شده ز خون تو بستر ، نفس مکش
      
      از بعد کوچه ها تو سرت خم شده چرا ؟
      زهرای من بگو کمرت خم شده چرا ؟
      
      بانو بنفشه پیکر تو می کشد مرا
      جسم نحیف و لاغر تو می کشد مرا
      خون های روی معجر تو می کشد مرا
      این گریه های دختر تو می کشد مرا
      
      انگار درد بر همه عضوت رسیده است
      زهرا چه می کشی تو که رنگت پریده است
      
      تو کار می کنی ز تنت لاله می چکد
      از گوشه های پیرهنت لاله می چکد
      از زخم های بر بدنت لاله می چکد
      امشب چگونه از کفنت لاله می چکد ؟
      
      امشب بگو علی چه کند روبروی تو ؟
      با فضه من چگونه دهم شستشوی تو ؟
      
      رضا رسول زاده
       
        *********************
       
             
      شکسته قامتی ای یار نیمه جان علی
      چه بی فروغ شدی ماه آسمان علی
      
      مرا به خاک نشانده قد هلالی تو
      گرفته سوسوی چشمان تو توان علی
      
      نفس نفس زنی و ذره ذره آب شوی
      چه زود پیر شدی همسر جوان علی
      
      سه ماه شد که سخن با علی نمی گویی
      سه ماه شد که ندادی رخت نشان علی
      
      همیشه بسترت از برگ های لاله پر است
      گل خزان زده ی سرخ بوستان علی
      
      کسی سراغ تو را از علی نمی گیرد
      مدینه مرگ کند آرزو به جان علی
      
      گرفته ام ز غریبی بغل دو زانویم
      که تاب آورد این داغ بی کران علی ؟
      
      اگر چه بین خسوفی هنوز ماه منی
      بتاب بر من و بر این ستارگان علی
      
      بیا و این دم آخر برای دل خوشی ام
      بخند تا که نمردم ، بخند جان علی
      
      رضا رسول زاده

موضوعات مرتبط: حضرت فاطمه(س) - شهادت

برچسب‌ها: اشعار روز شهادت حضرت زهرا(س)

          
      خادمت جبریل شد بال و پری پیدا کند
      خاک پایت شد مَلَک تاج سری پیدا کند
      
      مصطفی از اولش هم در پی دختر نبود
      بلکه بابای تو شد تا مادری پیدا کند
      
      آن همه معراج رفتن علتش یک سیب بود
      با همان تثبیت شد پیغمبری پیدا کند
      
      بعد تو پیغمبری هم جمع شد اصلا چه کَس
      می تواند در کنار تو سَری پیدا کند
      
      در همین سجاده هم در مَسندِ، الله باش
      فاطمه، باید خدا هم مظهری پیدا کند
      
      مرتضی با آن مقامش تازه گردنبند توست
      تا که هم تو هم خودش یک زیوری پیدا کند
      
      بیشتر دنبال کسب فیض از قرب تو بود
      نه که با وصلت بخواهد همسری پیدا کند
      
      هر که از باب العطایت وارد جنت نشد
      از محالات است باب دیگری پیدا کند
      
      بی گمان محشر خودش اهل شفاعت می شود
      هر که از تو رشته های معجری پیدا کند
      
      از مباهات خدا پیداست که امکان نداشت
      از نماز تو نماز بهتری پیدا کند
      
      تو دعا کن تا بیاید مهدی ات با ذوالفقار
      قبر پنهان گل نیلوفری پیدا کند
       
      اجرا شده توسط حاج منصور ارضی

**************************

      آفتاب لب بامم، دگر امیدی نیست
      رفتنی ام، به دعای سحر امیدی نیست
      
      هرکه از اهل مدینه به سراغم آمد
      بی صدا گفت که خانم بپر امیدی نیست
      
      گفته بودم سپر درد و بلایت باشم
      دست من نیست علی بر سپر امیدی نیست
      
      به گمانم که بنا نیست کنارت باشم
      میروم از بر تو همسفر امیدی نیست
      
      این قَدَر زحمت دارو و دوا را نکشید
      حتم دارم به علاج  کمر امیدی نیست
      
      احتیاجی نبود تا که طبیبی دیگر
      گفته بودم که به دفع خطر امیدی نیست
      
      فضه و زینب ام این بار بلندم کردند
      به توانایی این بال و پر امیدی نیست
      
      شوهر من به کسی که گله میکرد بگو
      خوش خبر باش به زخم جگر امیدی نیست
      
      عجبی نیست علی جان که مَحَلَّت ندهند
      به چنین طایفه ی خیره سر امیدی نیست
      
      تو سلامی بده این بار جوابش با من
      به کمال و ادب رهگذر امیدی نیست
      
      بچه ها نیمه ی شب گریه کنان می گفتند
  " بعد مادر به بقای پدر امیدی نیست " 
       
      علیرضا خاکساری

**************************

      چندی ست که زندگی برایت زهر، است
      چشمان تو با خوشی و خنده قهر است
      آن روز کسی به یاری تو نشتافت
      خونت به خدا به گردن این شهر است
      **
      جز با غم و درد و بی کسی خو نگرفت
      در نزد علی دست به پهلو نگرفت
      در بستر غم سه ماه جان کند اما
      جز مرگ کسی سراغی از او نگرفت
      **
      چشمت به ‌خر‌و‌ش ‌ا‌هل ‌درد‌ی ‌ست ‌که ‌نیست
      دستت به امید هم نبردی ست که نیست
      این شهر شده دیار اشباه رجال
      این راه در انتظار مردی ست که نیست
      **
      قلب تو از اين زمانه ديگر سیر است
      آوازه‌ي گريه هات ‌عالمگیر است
      می خواند خطابه اشک هایت هر روز
      در سنگ اگر چه ناله بی تٔاثیر است
      **
      بردند، تب و تاب و امان را بردند
      بردند ز چشم تو توان را بردند
      جنات فدک که جای خود، این مر‌د‌م
      حتی ز ‌سر ‌تو سايه بان را بردند
      **
      از غربت بی کران خود می سوزد
      باناله در این آمد و شد می سوزد
      از شعله‌ي آه سينه‌ي ‌سوخته اش
      هر روز مدینه تا اُحد می سوزد
       
      یوسف رحیمی

**************************

 
      حالا که رفتی خنده بر لب جا ندارد
      این اشک ها راهی به جز دریا ندارد
      
      دیگر مدینه جای ماندن نیست بابا
      این شهر بی تو حرمت ما را ندارد
      
      گفتند یا شب گریه کن یا روز ... اما
      دل که بگیرد روز و شب معنا ندارد
      
      من خواستم حق ولایت را بگیرم
      ورنه که یک قطعه زمین دعوا ندارد
      
      وقتی سلام مرتضایت بی جواب است
      این درد غربت گریه دارد یا ندارد؟
      
      من آرزو دارم بیایم پیشت اما
      می ترسم از روزی که او زهرا ندارد
       
      سید یاسر افشاری

**************************

      با سوز مادرانه فقط گریه می کنی
      هر شب به یک بهانه فقط گریه می کنی
      
      یک شب ز درد سینه فقط آه می کشی
      یک شب ز درد شانه فقط گریه می کنی
      
      می ترسم این سه ساله ی تو کم بیاورد
      وقتی میان خانه فقط گریه می کنی
      
      حنانه ام به جان علی آب رفته ای
      روزانه و شبانه فقط گریه می کنی
      
      هنگام پخت نان که کمی از دل تنور
      آتش کشد زبانه فقط گریه می کنی
      
      من که ندیده ام که چگونه تو را زدند
      از درد تازیانه فقط گریه می کنی
      
      حرفی که با علی غریبت نمی زنی
      آرام و مخفیانه فقط گریه می کنی
      
      بعد از هزار سال تو بر غربت علی
      بانوی بی نشانه فقط گریه می کنی
       
      رضا رسول زاده

**************************

      دیگر گلی شبیه تو پرپر نمی شود
      زین پس کسی به قدر تو لاغر نمی شود
      
      دستی که زیر چادر خود می کنی نهان
      دیگر سپر به یاری حیدر نمی شود
      
      وقتی که راه می روی از دست من بگیر
      دیوار هم برای تو یاور نمی شود
      
      گرچه پس از تو مونس این کودکان شوم
      اما کسی به خوبی مادر نمی شود
      
      نام فراق می بری و می کشی مرا
      این خانه ام پس از تو منور نمی شود
      
      شهر مدینه ظرفیت پاکی ات نداشت
      یثرب پس از تو شهر پیمبر نمی شود
      
      بالای درب خانه ی حیدر نوشته اند
      هر سوره ای که سوره ی کوثر نمی شود
       
      رضا رسول زاده

**************************

      مردم شهر چه ها بر جگرت آوردند
      شعله بر سوختن بال و پرت آوردند
      دست سمت رخ همچون قمرت آوردند
      گل یاسم چه بلایی به سرت آوردند
      
      خواب بودی ورم پلک ترت را دیدم
      رفتی از هوش کنارم، به خودم لرزیدم
      
      بعد از آن روز که من سوختنت را دیدم
      مُردم و زنده شدم زخم تنت را دیدم
      باورم نیست بمانی کفنت را دیدم
      غیرت کوچه و اشک حسنت را دیدم
      
      چند وقتیست که خوابش پر کابوس شده
      غیرت کودکمان زخمی ناموس شده
      
      وای اگر بال و پرت میل به پرواز کند
      زخم سر بسته ی پهلوت دهن باز کند
      از تب نیمه شب تو سخن آغاز کند
      باید امروز نگاهت کمی اعجاز کند
      
      ورنه از خس خس راه نفست می میرم
      آه ، از شهر مدینه چقدر دلگیرم
      
      اشک چشمان ترت کاش امانت می داد
      سوزش بال و پرت کاش امانت می داد
      دنده ی دردسرت کاش امانت می داد
      شب و درد کمرت کاش امانت می داد
      
      نقشی از صورت خورشید در این شام بکش
      بسترت سرخ شده پس نفس آرام بکش
      
      بشکند دست بزرگی که به رویت بد زد
      از لج من به روی بازوی تو آمد زد
      خواست تا دست بیافتد چقدر بی حد زد
      دشمنت زخم پیاپی به دلم خواهد زد
      
      با زمین خوردن تو سینه ی من تیر کشید
      دست من را نفس خسته به زنجیر کشید
      
      در نگاه تو غم سوختنی معلوم است
      غمت از دوختن پیرهنی معلوم است
      در سراشیبی گودال تنی معلوم است
      کشته بی سر و پاره بدنی معلوم است
      
      تکه های بدنش سهمیه هر نیزه است
      زیر و رو کردن او زیر سر سر نیزه است
       
       مسعود اصلانی

**************************

      آفریدند تو را مادر عالم باشی
      آفریدند تو را تا که مقدّم باشی
      
      آفریدند تو را پیش تر از هر چه که هست
      تا که محبوبه ی حق باشی و اعظم باشی
      
      آفریدند تو را نور دهی چون خورشید
      مایه ی روشنی عالم و آدم باشی
      
      آفریدند تو را پاک تر از حور و ملک
      که تو پاکیزه تر از حضرت مریم باشی
      
      اسوه ی ناله و اشک و غم و دردی زهرا
      که تو مظلومه ترین مادر عالم باشی
      
      یثرب از گریه ی تو یک شب آرام ندید
      لحظه ای بود مگر فاطمه بی غم باشی
      
      به کبودی تو سوگند محبّان توایم
      تو دعاگوی اهالی محرم باشی
       
      رضا رسول زاده

**************************

      
       آسیابت یک طرف افتاده بستر یک طرف
      چادر تو یک طرف افتاده معجر یک طرف
      
      هر چه اینجا هست چشمان مرا خون کرده است
      رنگ این دیوار خانه یک طرف، در یک طرف
      
      گاه دلخون توأییم و گاه دلخون پدر
      وای بابا یک طرف ای وای مادر یک طرف
      
      از کنار تو که می آید به خانه ناگهان
      با سر زانو می افتد مرد خیبر یک طرف
      
      من چگونه پیرهن کهنه تن یارم کنم
      غُصه ي تو یک طرف داغ برادر یک طرف
      
      مثل آنروزی که افتادی می افتد بر زمین
      پیکر من یک طرف او یک طرف سر یک طرف
      
      من دو بوسه می زنم جای تو و جای خودم
      زیر گردن یک طرف رگهای حنجر یک طرف
      
      وای از آن لحظه که می ریزند بین خیمه ها
      گوشواره یک طرف خلخال و معجر یک طرف
       
      علي اكبر لطيفيان

**************************

      آئینه‌ي تجلی اسماء ایزد است
      اين بانويي که روي لبش ذکر أشهد است
      
      صبرش سرآمده دگر از دست این دیار
      با آنکه در ثبات و صبوری زبانزد است
      
      با تازیانه ها به تسلایش آمدند
      دوران رنج و غربت آل محمد است
      
      جان می‌دهد برای غریبی مرتضی
      اندوه و بی‌کسی خودش گرچه بی‌حد است
      
      این پهلوی شکسته چه آورده بر سرش
      با هر نفس زدن نفسش بند آمده ست
      
      شوق زيارت پدر و غربت علي
      حالا ميان رفتن و ماندن مردد است
       
      یوسف رحیمی

**************************

      مأذنه بود و یک سکوت عجیب
      مأذنه بود و بی صدایی محض
      مأذنه بود و غصه ای سنگین
      وز صدای اذان جدایی محض
      **
      مأذنه، آنکه پر هیاهو بود
      حال اکنون اسیر فرجام است
      باورت می شود! مکان اذان
      پنج وعده همیشه آرام است
      **
      مأذنه آنکه پر تلاطم بود
      بی تحرک ترین عمارت بود
      در شگفتم چگونه شد که نریخت
      این چنین ماندنش حقارت بود
      **
      بعد مرگ رسول مثل علی
      مأذنه روزه ی سکوت گرفت
      تا بیاید موذنش از راه
      دل شکسته فقط قنوت گرفت
      **
      کار هر روز مأذنه این بود
      به تماشای فاطمه می رفت
      سایه اش هر غروب در ایوان
      سجده بر پای فاطمه می رفت
      **
      وقت مغرب که فاطمه می شد
      بهر راز و نیاز آماده
      می شد او رو به قبله، می افتاد
      سایه ی مأذنه به سجاده
      **
      تا اذان و اقامه سر می داد
      اشک چشمش زلال می آمد
      دیده تر رو به مأذنه می گفت
      کاش می شد بلال می آمد
      **
      شد دعا مستجاب و در یک روز
      بخت خوابیده حلقه بر در زد
      فاطمه غرق شادمانی شد
      چون بلال آمد و به او سر زد
      **
      خواهش فاطمه از او این بود
      که دوباره اذان بگوید او
      یک اذان مثل آن روزها، با
      لکنت در زبان بگوید او
      **
      رفت او سوی مأذنه، امّا
      دید این مأذنه، نه آن باشد
      گفت با خود خدای من چه شده
      که بهشتم پر از خزان باشد
      **
      دید بر دور مأذنه نقش است
      چند بیت از سروده ی آتش
      مأذنه هم سیاه چهره شده
      سر و پا غرق دوده ی آتش
      **
      دست بر روی گوش خود بگذاشت
      رو به قبله اذان باران گفت
      فاطمه نیم خیز شد وقتی
      بانگ الله اکبر از جان گفت
      **
      تا شهادت به حضرت حق داد
      ناگه از دل کشید فاطمه آه
      تاکه بر مصطفی شهادت داد
      گفت زهرا به ناله یا ابتاه
      **
      لحظه ای بعد از آه او پر شد
      مأذنه از صدای وا اُمّاه
      می دویدند سوی او حسنین
      دیده تر با نوای یا اُمّاه
      **
      حسن آمد به مأذنه او را
      دیده گریان قسم به قرآن داد
      اشک ریزان حسین آمد و گفت
      بس کن آخر که مادرم جان داد 
       
      سعید توفیقی

**************************

      چه ها کرده این شهر با ما پس از تو
      همه خوب بودند اما پس از تو
      
      ندارد خریدار آه غریبان
      شده کار مردم تماشا پس از تو
      
      تنت بر زمین بود و شد در سقیفه
      سر جانشینی‌ت دعوا پس از تو
      
      وصی تو را دست بستند آخر
      دگرگون شده رسم دنیا پس از تو
      
      اگر چه «مرا» می‌زدند این جماعت
      «علی» را شکستند؛ بابا پس از تو
      
      فدایش شدم با تمام وجودم
      ولی باز تنهاست مولا پس از تو
      
      کسی غیر شیون ، کسی غیر ناله
      نیامد به دیدار زهرا پس از تو
      
      ببر دخترت را از این شهر غربت
      که خیری ندیدم ز دنیا پس از تو
      
      دگر پای آتش به اینجا شده باز
      دلم غرق خون شد، مبادا پس از من ...
       
      یوسف رحیمی

**************************

      آسمانی ترین من امشب
      آسمان را چه تیره می بینم
      امشبی را چگونه تا به سحر
      سر قبر ستاره بنشینم
      **
       ای گلم خواب هم نمی دیدم
      قاری ختم امشبت باشم
      فاطمه جان چه قدر دشوار است
      من پرستار زینبت باشم
      **
       آسمانی ترین من امشب
      آسمانت چه دیدنی شده است
      حال و روز غریبی علی و
      کودکانت شنیدنی شده است
      **
       دائما پیش چشم خونبارم
      صحنه درب و خانه می گذرد
      چند وقتی است روزگارم با
      گریه های شبانه می گذرد
      **
      روضه خوان شبانه ی خانه
      سوز دل های غربت حسن است
      روضه اش دائما : کسی راه
      کوچه را روی مادر ما بست
      **
       زینبت ، وارث دعای شبت
      سر سجاده ات دعا می خواند
      زیر لب ، زمزمه کنان می گفت
      کاش مادر کمی دگر می ماند
      **
      درد دلها تمام ناشدنی است
      باید اما ز تو جدا بشوم
      می روم تا شبی دگر بانو
      زائر تربت شما بشوم
       
      وحید محمدی

**************************

      برای روضه ی زهرا به ما توان بدهید
      به چشم گریه کنان اشک بی امان بدهید
      
      برای سینه زدن در عزای مادرمان
      در این حسینیه ها بیشتر زمان بدهید
      
      میان روضه که همسایه ایم بین بهشت
      کنار خانه ی زهرا به ما مکان بدهید
      
      برای گریه بر آنچه که آمده سرمان
      به جای اشک به ما چشم خون فشان بدهید
      
      به آه و زمزمه در روضه ها تسلایی
      به قلب غم زده ی صاحب الزمان بدهید
      
      اگر سوال شد آخر چه شد به مادر ما
      فقط به دیده ی حسرت سری تکان بدهید
      
      نمی شود که بگوییم بین کوچه چه شد
      برای مرثیه خواندن اگر زبان بدهید
      
      به روز حشر زمان حساب ناله زنیم:
      فقط به خاطر زهرا به ما امان بدهید
      
      قسم به عصمت آن چادری که خاکی شد
      مزار مادرمان را نشانمان بدهید
      
      اگر که روزی ما دیدن مدینه نشد
       برات کرب و بلایی به دستمان بدهید
       
      اجرا شده توسط حاج منصور در مسجد ارک

موضوعات مرتبط: حضرت فاطمه(س) - شهادت

برچسب‌ها: اشعار شهادت حضرت زهرا(س)

    
      خادمت جبریل شد بال و پری پیدا کند
      خاک پایت شد مَلَک تاج سری پیدا کند
      
      مصطفی از اولش هم در پی دختر نبود
      بلکه بابای تو شد تا مادری پیدا کند
      
      آن همه معراج رفتن علتش یک سیب بود
      با همان تثبیت شد پیغمبری پیدا کند
      
      بعد تو پیغمبری هم جمع شد اصلا چه کَس
      می تواند در کنار تو سَری پیدا کند
      
      در همین سجاده هم در مَسندِ، الله باش
      فاطمه، باید خدا هم مظهری پیدا کند
      
      مرتضی با آن مقامش تازه گردنبند توست
      تا که هم تو هم خودش یک زیوری پیدا کند
      
      بیشتر دنبال کسب فیض از قرب تو بود
      نه که با وصلت بخواهد همسری پیدا کند
      
      هر که از باب العطایت وارد جنت نشد
      از محالات است باب دیگری پیدا کند
      
      بی گمان محشر خودش اهل شفاعت می شود
      هر که از تو رشته های معجری پیدا کند
      
      از مباهات خدا پیداست که امکان نداشت
      از نماز تو نماز بهتری پیدا کند
      
      تو دعا کن تا بیاید مهدی ات با ذوالفقار
      قبر پنهان گل نیلوفری پیدا کند
       
      اجرا شده توسط حاج منصور ارضی

موضوعات مرتبط: حضرت فاطمه(س) - ولادت،مدح

برچسب‌ها: مدح حضرت زهزا(سلام الله علیها)

      دوباره هیئت ما در عزای مادرتان
      رسیده است به زیر كسای مادرتان
      
      میان ذكر مصیبت عجیب نیست اگر
      شنیده می شود این جا صدای مادرتان
      
      تمام فاطمیه گریه می كنم اما
      خدا گریسته اول برای مادرتان
      
      گران بهاتر از این چشم ها نداشته ایم
      همین دو چشمۀ زمزم فدای مادرتان
      
      امام عصر دل زخم خورده ی ما را
      شكسته تر نكن از ماجرای مادرتان
      
      به چشم های عزادار ما نمی گویی
      كجاست آن حرم با صفای مادرتان؟
      
      اگر كه قسمت مان نیست لااقل ما را
      ببر مدینه، همان كربلای مادرتان
       
      مسعود یوسف پور

**************************

      
      ما آه سرد از دل مضطر کشیده ایم
      بار فراق با مژه ی تر کشیده ایم
      
      همساز روزگار به عشق تو بوده ایم
      از دوری تو رنج مکرر کشیده ایم
      
      هر جا شنیده ایم خبر از تو می دهند
      در طوفشان به شوق رخت پر کشیده ایم
      
      از کوی عاشقان چو گذشتیم، با امید
      ما از پی ات به محفلشان سر کشیده ایم
      
      از بس که از فراق تو افسرده دل شدیم
      بر سینه نقش نرگس پرپر کشیده ایم
      
      آقایی تو باعث این شد به عاشقی
      پا از گلیم خویش فراتر کشیده ایم
      
      خود خواستیم و شکر ، که با لطف حضرتت
      جام بلای بندگی ات سر کشیده ایم
      
      ما بر تسلی دل تو در حسینیه
      هر فاطمیه ناله ی مادر کشیده ایم

      مسعود یوسف پور

**************************

      دنيا چه زیبا می شود وقتی بیایی
      خوشحال زهرا می شود وقتی بیایی
      
      نور تو می تابد به عالم با ظهورت
      خورشید رسوا می شود وقتی بیایی
      
      فصل خزان زندگی پایان بگیرد
      هر غنچه ای وا می شود وقتی بیایی
      
      وقت نمازت از ملازم هایت آقا
      هر روز عیسی می شود وقتی بیایی
      
      با ذوالفقاری که به دست خود بگیری
      حیدر تماشا می شود وقتی بیایی
      
      زخمی که روی سینه ی مادر نشسته
      حتما مداوا می شود وقتی بیایی
      
      گنبد بسازی در بقیع مثل خراسان
      دلها مصفا می شود وقتی بیایی
      
      در کوفه وقتی روضه ی زینب بخوانی
      هر دیده دریا می شود وقتی بیایی
      
      شب های جمعه روضه در صحن اباالفضل
      هر هفته بر پا می شود وقتی بیایی

   رضا رسول زاده

**************************

      مانند یک ابر بهاری یابن الزهرا
      حال و هوای گریه داری یابن الزهرا
      
      این روزها خیلی دلت را غم گرفته
      دلخسته از این روزگاری یابن الزهرا
      
      با واژه ی «مادر» شود آهت کشیده
      در لا به لای اشک و زاری یابن الزهرا
      
      ای وای مادر های تو می گوید آقا
      خیلی برایش بی قراری یابن الزهرا
      
      آقا مگر من مرده ام که مثل حیدر
      سر را به زانو می گذاری یابن الزهرا
      
      آقا! تنم، جانم، همه چیزم فدایت
      آماده ام بر جان نثاری یابن الزهرا
      
      گریه مکن که طفل اشک بی قرارم
      با گریه ات گردیده جاری یابن الزهرا
      
      جز اشک دیده مرهم دیگر ندارم
      با عرض پوزش از «نداری» یابن الزهرا
      
      از این که هستم دوستدار مادر تو
      حتماً مرا تو دوست داری یابن الزهرا
      
      تا این که باشم زائر قامت خمیده
      دنبال یک سنگ مزاری یابن الزهرا
      
  «زهرا» به «زهراها» شده تبدیل... یعنی :
      در کوچه شد آیینه کاری یابن الزهرا

       محمد فردوسی

 

موضوعات مرتبط: امام زمان(عج) - مناسبت ها

برچسب‌ها: امام زمان(ع) و فاطمیه

       
      سلام فاطمیه، سلام ماه ماتم
      سلام اشک و گریه، سلام ناله و غم
      
      سلام ای سیاهی، سلام ای کتیبه
      سلام بزم روضه، سلام نوحه و دم
      
      سلام سینه زن ها، سلام گریه کن ها
      سلام سوز سینه، سلام اشک نم نم
      
      سلام مادر ما، سؤال کَیفَ حالک؟
      سلام آتش و در، سلام زخم مرهم
      
      سلام عصمت الله، سلام عفّت الله
      سلام ای رشیده، سلام قامت خم
      
      سلام لطمه دیده، سؤال! محسنت کو؟
      کجاست غنچه ی تو، کجاست یار و همدم
      
      سلام بی نشانه، سلام درد شانه
      سلام خاک کوچه، سلام مسجد غم
      
      سلام ای مدافع، سلام دست رافع
      سلام دست مجروح، سلام روی مبهم
      
      سلام دل شکسته، سلام دست بسته
      سلام شیر خیبر، سلام مرد عالم
      
      سلام شاه مردان، سلام چشم گریان
      سلام مرد خانه، سلام چشم محرم
      
      سلام، کوثرت کو؟ کجاست یاور تو؟
      سلام غیرت الله، بگو که همسرت کو؟
      
      سعید توفیقی

  ***************

      مانند یک ابر بهاری یابن الزهرا
      حال و هوای گریه داری یابن الزهرا
      
      این روزها خیلی دلت را غم گرفته
      دلخسته از این روزگاری یابن الزهرا
      
      با واژه ی «مادر» شود آهت کشیده
      در لا به لای اشک و زاری یابن الزهرا
      
      ای وای مادر های تو می گوید آقا
      خیلی برایش بی قراری یابن الزهرا
      
      آقا مگر من مرده ام که مثل حیدر
      سر را به زانو می گذاری یابن الزهرا
      
      آقا! تنم، جانم، همه چیزم فدایت
      آماده ام بر جان نثاری یابن الزهرا
      
      گریه مکن که طفل اشک بی قرارم
      با گریه ات گردیده جاری یابن الزهرا
      
      جز اشک دیده مرهم دیگر ندارم
      با عرض پوزش از «نداری» یابن الزهرا
      
      از این که هستم دوستدار مادر تو
      حتماً مرا تو دوست داری یابن الزهرا
      
      تا این که باشم زائر قامت خمیده
      دنبال یک سنگ مزاری یابن الزهرا
         
  «زهرا» به «زهراها» شده تبدیل... یعنی :
      در کوچه شد آیینه کاری یابن الزهرا

       
     ********************

      بسترت را جمع کن از خانه، بیماری بس است
      زیر چشمت گود افتاده، پس زاری بس است
      
      از همان روزی که تو تب کرده ای؛ تب کرده ام
      خوب شد خوبم کنی دو ماهِ بیماری بس است
      
      تو به فکر گریه ای من هم به فکر گریه ام
      این تبسّم کردنِ از روی ناچاری بس است
      
      لاله لاله، لاله لاله، لاله لاله
      جای خالی در لباست نیست گلکاری بس است
      
      من مرتب می کنم این خانه ات را تو فقط
      لحظه ای هم دست از دیوار برداری بس است
      
      ای شکسته بال، پس کی استراحت میکنی
      هر زمان که پا شدم دیدم تو بیداری، بس است
      
      این طرفداریِ از من کار دستت داده است
      بعد از این کاری نکن، دیگر طرفداری بس است
      
      باشد امشب میروم پیش خدا رو می زنم
      بسترت را جمع کن از خانه، بیماری بس است
      
      وقت کردی یک کفن هم بعدِ پیراهن بباف
      زندگی کردن برای من بس است، آری بس است
      
      علی اکبر لطیفیان

   ********************

      گریه، گره گشای تو هفتاد و پنج روز
      رفتن، شده بنای تو هفتاد و پنج روز
      
      روح الامین برای تو روضه می آورد
      این خانه شد حرای تو هفتاد و پنج روز
      
      بانوی گریه! چشم حسن هم ز دست رفت
      با اشک پا به پای تو هفتاد و پنج روز
      
      شانه به شانه با پسرت راه می روی
      شد شانه اش عصای تو هفتاد و پنج روز
      
      آبت نموده بس که تنت زخم خورده است
      این آب و این غذای تو هفتاد و پنج روز
      
      مشغول کار پیرهنی کهنه می شوی
      این سهم کربلای تو هفتاد و پنج روز
      
      محسن حنیفی

     ********************   

      ناگفته ها دارد دل غم پرورت با من
      حرفی بزن از گوشۀ چشم ترت با من
      
      بانوی محجوبم بیا و در میان بگذار
      شرح بلایی را که آمد بر سرت با من
      
      از اتفاقاتی که پیش آمد در آن کوچه
      آن ماجراهایی که گفته دخترت با من
      
      ای کاش امکان داشت راز رو گرفتن را
      یکبار می گفتی به غیر از معجرت با من
      
      از تازیانه با اشاره شکوه ها دارد
      لرزیدن انگشت های لاغرت با من
      
      یک روز کارِ خانه، نان پختن، کمی لبخند
      اما چه کاری کرد روز دیگرت با من
      
      امروز از اول فقط گفتی"حلالم کن"
      ای وای اگر این است حرف آخرت با من
      
      قبل از تو من جان می دهم، احیاء من با تو
      بعدش عزیزم کار غسل پیکرت با من
      
      مصطفی متولی

   ********************

      در آن قبیله که یک عمر نوکری رسم است
      به اسم اعظم تو کیمیاگری رسم است
      
      غلام ایل و تبارت شدم ز کودکی ام
      که در قبیله ی تو ذره پروری رسم است
      
      حرم نداری و وقتی نمی شود بپرم
      شکسته بال شدن چون کبوتری رسم است
      
      سلام دادن ما بر قد شکسته ی تو
      در این حسینیه ها پای هر دری رسم است
      
      شبیه گریه ی تو گریه های مادرها
      زداغ کوچه فقط زیر روسری رسم است
      
      ز چشم زخمی خود کار میکشی بانو
      حسین و گریه بر او روز آخری رسم است
      
      مرا ز کوچه به گودال نیزه ها بردی
      گریز روضه زدن جای دیگری رسم است
      
      شکست پهلوی مردی میان یک گودال
      که سهم بردن از ارث مادری رسم است
      
      محسن حنیفی

     ********************

      جان علی! جانم فدایت کَلِّمینِی
      کُشتی مرا با گریه هایت کَلِّمینِی
      
      حرفی بزن، آهی بکش، بیچاره ام کرد
      این اشک های بی صدایت کَلِّمینِی
      
      بسته ست جان من به پلک نیمه جانت
      می میرد آخر مرتضایت کَلِّمینِی
      
      از غصه هایت با علی هم درد دل کن
      ای در صبوری بی نهایت کَلِّمینِی
      
      روضه بخوان امشب بخوان از داغ محسن
      با من بگو از آن حکایت کَلِّمینِی
      
      از ماجرای کوچه که چیزی نگفتی
      تا دق نکرده مجتبایت کَلِّمینِی
      
      پلکي بزن تا قلبهامان جان بگيرد
      جان شهید کربلایت کَلِّمینِی
      
      نيمه نگاهي کن به حال زينبين و
      بردار دست از این دعایت کَلِّمینِی
      
      ذکر شب و روزت شده «عَجِّل وَفاتِی»
      آوای جانسوزت شده «عَجِّل وَفاتِی»
      
      یوسف رحیمی

    ********************

      زهرا که رفت از خانه؛  اِبْکِ لِلیَتامَي
      با اشک دانه دانه اِبْکِ لِلیَتامَی
      
      تابوت من را نیمه‌ي شب مخفیانه
      بردی به روی شانه اِبْکِ لِلیَتامَی
      
      شمع تو دیگر رو به خاموشی‌ست امشب
      پس با گل و پروانه اِبْکِ لِلیَتامَی
      
      با گیسوی آشفته و بی‌تاب زینب
      همراه مو و شانه اِبْکِ لِلیَتامَی
      
      وقتی حسن از خواب کوچه می ‌هراسد
      بی تاب، بی صبرانه اِبْکِ لِلیَتامَی
      
      هر شب لب خشک حسینم را ببین و
      با آه مظلومانه اِبْکِ لِلیَتامَی
      
      تا زنده ام با اشک خود من را مسوزان
      زهرا که رفت از خانه اِبْکِ لِلیَتامَی
      
      یوسف رحیمی

    ********************

      زهرا گمان کنم که زمان سفر شده
      خواب و خوراک تو چه قدر مختصر شده
      
      داری برای مرگ خودت می کنی دعا
      امّا غروب عمر علی جلوه گر شده
      
      در زیر بار غم، بدنت آب رفته است
      حالت شبیه حال دل محتضر شده
      
      در خانه هم برای علی رو گرفته ای
      این صورت کبود تو هم دردسر شده
      
      حرفی بزن و گرنه که دق می کند حسن
      حرفی بزن ببین حسنم، جان به سر شده
      
      خیلی دلت برای حسین شور می زند
      « جانم حسین » های تو غرق شرر شده
      
      در پشت در چه بر سرت آمد که این دو ماه
      دارو دگر به زخم تنت بی اثر شده؟
      
      فهمیده ام که دست به پهلو گرفته ای
      هر چه که پیش آمده از « میخ در » شده
      
      کمتر نفس بکش به خدا می کشی مرا
      خونابه های پهلوی تو بیشتر شده
      
      محمد فردوسی

موضوعات مرتبط: حضرت فاطمه(س) - شهادت

برچسب‌ها: اشعار شهادت حضرت زهرا(سلام الله علیها)

       
      بهار و ياس خزاني به هم نمي‌آيند
      عصاي دست و جواني به هم نمي‌آيند
      
      تمام دلخوشي من بگو كه تابوت و…
      ...قدي كه گشته كمانی هم نمي‌آيند
      
      كنار بستر تو اشك و التماس از من
      تو و عذار نهاني به هم نمي‌آيند
      
      شفا ز پينه­ی دست تو آبرو دارد
      مگو، مگو نتواني به هم نمي‌آيند
      
      مرا كه خانه نشينم مخواه از اين پس
      به خاك تيره نشاني به هم نمي‌آيند
      
      اميد و آرزوي چار كودك معصوم
      عزا و فاتحه خواني به هم نمي‌آيند

       
      *********************
       
       
      به التماس نگاه یتیمهای خودت
      به دستهای کریمانه ی دعای خودت
      بیا دوباره دعاکن ولی برای خودت
      برای پهلو و بازو و دست و پای خودت
      
      فقط برای نرفتن دعا کنی؛ باشد؟
      برای بی کسی من دعا کنی؛ باشد؟
      
      همینکه دیدمت از صبح بهتری امروز
      به سفره نان خودت را می آوری امروز
      دوباره دست به پهلو نمی بری امروز
      نگو به فکر جدایی ز حیدری امروز
      
      که گفته پیرشدی یا جوانیت رفته
      خدای من نکند مهربانیت رفته
      
       تو بار رفتن بستی، علی حلال کند؟!
      تو بین بستر هستی، علی حلال کند؟!
      تو بین شعله نشستی، علی حلال کند؟!
      تو بین کوچه شکستی، علی حلال کند؟!
      
      تورا به جان حسینت نگو حلالم کن
      از این غریب بخر آبرو حلالم کن
      
      کمی مراقب خود باش... فکر جانت باش
      به فکر من نه... کمی فکر کودکانت باش
      تو باش! با تن زخم و قد کمانت باش
      بمان و قدرت زانوی پهلوانت باش
      
      همان که بست دراین خانه دست حیدر را
      مخواه باز ببیند شکست حیدر را
      
      خدانکرده به تابوت مرگ تن دادی؟
      که دست بی کسی ام را به دست من دادی
      اگر به دخترکت چندتا کفن دادی
      بگو برای حسین از چه پیرهن دادی
      
      چراکه بر بدنش پیرهن نمی ماند
      نه پیرهن که برایش بدن نمی ماند
      
      محمد علی بیابانی
       
       *********************

      
      سایه بالا سرم از سر من کم نشو
      روی نگیر از علی؛پیش علی خم نشو
      
      ای گل بیمار من چقدر تب کرده ای
      آب نشو پیش من اینهمه شبنم نشو
      
      پا نشو کاری نکن این همه زحمت نکش
      تازه زمین خورده ای باز مجسم نشو
      
      دست قنوتت چرا رو به علی می کند
      خجالتم می دهی کعبه دردم نشو
      
      زمزمه شهر را می شنوی ای فاطمه
      برو که راحت شوی اسیر این غم نشو
      
      گريه ات اين روزها كرببلا مي كند
      مادر كرببلا ماه محرم نشو
      
      رحمان نوازنی
       
      *********************

      
      همین که بهتری الحمدلله
      جدا از بستری الحمدلله
      همین که در زدم دیدم دوباره
      خودت پشت دری الحمدلله
      ***
      شنیدم بسترت را جمع کردی
      و با سختی پرت را جمع کردی
      شنیدم آب دادی به حسینم
      حواس دخترت را جمع کردی
      ***
      تو دیگر با حجابت خو گرفتی
      به چندین علت از من رو گرفتی
      گمان کردی ندیدم زیر چادر
      چطوری دست بر پهلو گرفتی
       **
      جواب حرف هایم شد همین! نه؟
      غریبه بودم اما این چنین نه!
      ببینم! قصد رفتن که نداری؟
      نرو! جان امیرالمومنین، نه!
      
      حسین رستمی
       
     *********************

      
      وقتی سرت را روی بالش می گذاری
      خونآبه می گردد ز پهلوی تو جاری
      
      دیشب عوض کردی لباس خونی ات را
      امّا دوباره شد لباست لاله کاری
      
      زهرا مگر میخ در خانه چقدر است
      هر دفعه باید پیرُهن را در بیاری
      
      پهلوی تو خواب و خوراکت را گرفته
      از درد پهلو تا سحرگه بی قراری
      
      با من نمی گویی چه آمد بر سر تو
      بانو شبیه مجتبایم راز داری
      
      اشک جگر دارت ز چشمانت روان است
      با خنده های بی شکیب زخم کاری
      
      درد کمر دیگر امانت را بریده!
      حتّی توانِ راه رفتن هم نداری
      
      دردانۀ من زیر لب آهسته گوید
      چادر نماز خاکیت شد یادگاری
      محمد فردوسی

       
       *********************
      

      
      چه روي نيلي و موي سپيده اي داري
      وجود خسته و قدّ خميده اي داري
      
      چه پيكري چه جمالي چه گوش مجروحي
      چه بازوان كبود و شهيده اي داري
      
      براي شستن تو آب ديده اي دارم
      براي كشتن من زخم ديده اي داري
      
      به روي شانه ي حيدر چه ميكني زهرا
      چه ديدگان به خون آرميده اي داري
      
      حجاب ناله ي من ، آستين پيرهن است
      ببين چه شوهر غربت كشيده اي داري
      
      الا مسافر حيدر ، ستاره ي لاهوت
      خدا كند كه بميرم به زير اين تابوت
      
      علي اكبر لطيفيان

       
     *********************

      
      بايد بري؛ نه ! محض رضاي خدا نگو
      دق مي كنم بدون تو، اين جمله را نگو
      
      زهرا بمان و زندگي ام را به هم نريز
      سنگ صبور من نرو از پيشم اي عزيز
      
      باور نمي كنم كه دلم را تو بشكني
      با رفتنت به زخم غرورم نمك زني
      
      زهرا شب عروسي مان خاطرت كه هست؟
      مهريه ي زلال و روان خاطرت كه هست؟
      
      يادت كه هست قول و قراري كه داشتيم!؟
      يك روح واحديم ؛ شعاري كه داشتيم
      
      اي دل خوشيِ زندگي ام ميشود نري؟
      از حال و روز من، كه شما با خبرتري
      
      گريه نكن محدثه ، غمگين نكن مرا
      با رفتنت غريب تر از اين نكن مرا
      
      خاتون من! قلندر خوبي نبوده ام
      من را ببخش؛ شوهر خوبي نبو ده ام
      
      با درد ِ دنده هاي ِ شكسته جدال كن
      تقصير دستِ بسته ي من شد حلال كن
      
      دلگرمي علي به نظر زود مي روي
      نه سال شد فقط ،چقدر زود مي روي
      
      بعد از تو فيض هاي خدايي نمي رسد
      فرياد مرتضي كه به جايي نمي رسد
      
      زهرا بمان و چهره ي غم را عبوس كن
      زهرا بمان و زينب مان را عروس كن
      
      غصه به كار دل گره ي كور مي زند
      خيلي دلم براي حسن شور مي زند
      
      زهرا نرو، كه بغض بدي در گلوي توست
      دامادي حسين و حسن آرزوي توست
      
      حالا كه اعتنا به قسم ها نمي كني
      فكر حسين تشنه لبت را نمي كني!؟
      
      ديدي كه رنگ از رخ مهتاب مي پرد
      شبها حسين تشنه لب از خواب مي پرد
      
      در باغ ميوه هاي دلت، سيب نوبر است
      اين كربلايي از همه شان مادري تر است
      
      حرف از سفر زدي و تبسم حرام شد
      پيراهن حسين شنيدم تمام شد
      
      باشد برو-قبول- علي بي پناه شد
      باشد قرار بعدي مان قتلگاه شد
      
      باشد برو كه كرببلا گريه مي كنيم
      با هم كنار طشت طلا گريه مي كنيم
      
      وحید قاسمی
       
       *********************
      

      
      اين روزها كه ديدنتان كيميا شده
      اين خانه بي نگاه تو دارالعزا شده
      
      باور نميكنم چقدر آب رفته اي
      حتي براي ناله لبت بي صدا شده
      
      من ميخ بر دلم نه به تابوت ميزدم
      هرچند خنده اي به لبت آشنا شده
      
      شرمنده ام كه بودم و پاي غريبه ها
      با شعله هاي سرخ به اين خانه وا شده
      
      شرمنده ام كه بودم و نامحرمان شهر
      آنگونه در زدند كه از هم جدا شده
      
      فهميده ام چه بر سرت آن روز آمده
      از وضع چادري كه پر از رد پا شده
      
      وقت نفس كشيدن تو اين صداي چيست
      اين استخوان سينه چرا جابه جا شده
      
      پيراهن حسين مرا دوختي ولي
      افسوس حرف روز و شبت بوريا شده
      
      با زينبم بگو سه كفن مانده پيش ما
      با زينبم بگو كه به غم مبتلا شده
      
      با او بگو كه بوسه زند بر گلوي خشك
      بر حنجري كه محمل سرنيزه ها شده
      
      با او بگو كه بوسه زند جاي مادرش
      بر پيكري كه خرد شده ، آسيا شده
      
      حسن لطفي

       
       *********************
      

      
      نشسته ديده به باران ، ولي بهاري نيست
      دلم شكسته گُلم گريه اختياري نيست
      
      تو را به جان علي اينقدر تلاش نكن
      كه از چنين بدني انتظار كاري نيست
      
      بيار بار دلت را به شانه‌هاي علي
      كه در مقابل پيراهن تو باري نيست
      
      براي دست تو اين شانه بار سنگيني است
      عزيز !حال تو كه حال خانه داري نيست
      
      تمام خانه و كوچه پراست از لاله
      خزان بستر تو جاي لاله‌كاري نيست
      
      ميان سينه‌ي مجروح من حرم داري
      چه فرق مي‌كند اين كه تو را مزاري نيست
      
      محمد بختیاری
       
       *********************      

      
      پر می زند به سمت خدا بال بی پرت
      رنگ پرستو  آمده جای کبوترت
      
      حالا که فصل لاله گذشته چرا هنوز….
      ....گل می دهد دوباره گلستان بسترت
      
      یا بین شعله های تبت آب می شوی
      یا اینکه آب می رود از دیده ی ترت
      
      سرگرم زخم داری و درد سرت شدی
      یعنی که سر نمی زنی دیگر به همسرت
      
      تقصیر تو نبوده عزیزم که مدتی . . .
      . . . افتاده است عکس من از چشم لاغرت
      
      اصلاً بیا و روسری ات را گره مزن
      من رد نمی شوم نظری از برابرت
      
      تو پا به پای چادر خود راه می روی
      خیلی مواظبی که نیفتاده از سرت
      
      این نیمه ی شکسته ی تو جوش می خورد
      وقتی کمی تکان نخورد  نیم دیگرت
      
      محمد امین سبکبار

       
     *********************
      

      
      قبل از آنیکه شرر بر جگر من باشی
      تو بنا بود بمانی سپر من باشی
      
      از من غمزده بعد از پدرت رکنی رفت
      تو بنا بود که رکن دگر من باشی
      
      حرف از رفتن خود میزنی و می میرم
      تو چرا زخم دل شعله ور من باشی
      
      آه خوش بود دلم فارغ از این شهر غریب
      فاطمه! تا به ابد دور و بر من باشی
      
      حال همراه شدی دست به دست اجلت
      کاش می شد که فقط همسفر من باشی
      
      تو دعای سفرت خواندی و من در عوضش
      از خدا خواستم ای محتضر من – باشی
      
      پر و بال تو شکستست ولی ممنونم
      با همین حال اگر بال و پر من باشی
      
      همه دیدند تو با سینه زخمت ماندی
      تا در آن موج بلا پشت سر من باشی
      
      کاش می شد که بمانی به برم تا اینکه
      رد جا مانده دیوار و در من باشی
      
      محمد بیابانی
       
       *********************

      
      این مرگ پله پله ی تو غصه خوردنی است
      این دنده ها ز روی لباست شمردنی است
      
      چشم تو خواب دارد و خوابت نمیبرد
      با سیل اشک، خواب ز چشم تو بردنی است
      
      بر استخوان نشست جمال جلالی ات
      این هیبت عظیم به خاطر سپردنی است
      
      این زخم بد قلق، قرق زینبت شکست
      بر سینه جای زخم تو، زینب فشردنی است
      
      فامیل من برای تو خرما خریده اند
      بعد از عیادت تو که گفتند مردنی است
      
      چشم تو گود رفت که عادت کند حسین
      طفلی حسین جانب گودال بردنی است
      
      مویت ربیع الاول بعد از محرم است
      غافل از اینکه گل به سر تو فسردنی است
      
      محمد سهرابی

       
     *********************      

      
       امشب ز فرط گریه صدایش گرفته است
       حتی دل مدینه برایش گرفته است
      
       با نوحه های زینب خود سینه می زند
       ذکر حزین « وااسفایش» گرفته است
      
       با این لباس خاکی و پاره؛ بدون شک
       پایش به گوشه های عبایش گرفته است
      
       هنگام غسل دادن زهرا به گریه گفت:
       این مو که سوخته! که حنایش گرفته است؟
      
       تا چشم او به چادر و سجاده خورد، گفت:
       زهرای من چه زود دعایش گرفته است!
      
       آبی بیاورید،حسینش ز حال رفت
       آقا دوباره هول و ولایش گرفته است
      
      وحید قاسمی
       
    *********************
      

      
      پیش از غروب ابری عمر خزانتان
      جان می دهم به زندگی نیمه جانتان
      
      از چه ز روز حادثه حرفی نمی زنید
      نامحرم است چاهِ دلم با زبانتان؟
      
      وقتی به اذنتان ملک الموت زنده است
      فکری کنید بر اجل ناگهانتان
      
      هر شب به گرد بسترتان دور می زنم
      تا پنجه های مرگ نیفتد به جانتان
      
      شاید به خواب امشبتان محسن آمده
      سوزد تبسّمی ز لب مهربانتان
      
      سجّاده و ستاره و تسبیح شاهدند
      بر گریه ی شبانه و درد نهانتان
      
      دستی که زانوی غمتان را بغل گرفت
      حسرت نهاده است به دل کودکانتان
      
      با هر تپش که قلب حسن تیر می کشید
      می میرد از کبودی قد کمانتان
      
      قلبم شکسته تر شده از دستتان که من
      پیرم ز روزگار غریب جوانتان
      
      چادر به زیر پای شما گیر می کند
      از بس که خم شده کمر ناتوانتان
      
      محض تبرّکی وسط سفره می برم
      آن تکه ای که مانده ز دست پخت نانتان
      
      از چه ردیف دنده ی تان نامنظّم است
      بانو چه آمده به سر استخوانتان
      
      این حال و روزتان پس از آن ضربه ی در است
      این ناله کرده است به احوال آنتان
      
      ای چشم پر ستاره ی آیینه ی علی
      خون می چکد ز قطره ی اشک روانتان
      
      مهمان کنید از لبتان یک علی مرا
      پیش از غروب ابری عمر خزانتان
      
      محمد امین سبکبار
       
       *********************      

      
      داغت که با سکوت سبکترنمي شود
      حرفي بزن جواب که باسرنمي شود
      
      تعريف کن ازاول تنهايي ات بگو
      از هيچکس براي تو مادرنمي شود
      
      از مردم از عيادتشان راستي بگو
      کي گفته بود فاطمه بهتر نمي شود؟
      
      ميخواهم ازغمت نخورم بر زمين ولي
      هربارميرسم جلوي درنمي شود
      
      دربسترت به چشم من انگار زينبي
      آدم سه ماهه اينهمه لاغر نمي شود
      
      حسين رستمی
       
       *********************
      

      
      دوباره سفره ی اشک مرا تو گستردی
       چرا محدثه تابوت خانه آوردی
      
       اثر نداشت مگر دستمال زرد نبی
       هنوز مثل گذشته دچار سر دردی
      
       تمام پنجره ها را گشوده ام زهرا
       کمی نسیم بیاید، چقدر تب کردی
      
       اگر چه دنده ی یک دنده با تو لج می کرد
       صبور بوده به روی خودت نیاوردی
      
       چه آمده به سر چشم هایت ای بانو
       که با دو دست پی جانماز می گردی
      
      وحید قاسمی
       
       *********************      

      
       دو پلک شب شکنت گریه می کند زهرا
        برای سوختنت گریه می کند زهرا
      
       چقدر آب شدی این دو هفته ی آخر
        لباس در بدنت گریه می کند زهرا
      
        کبود تر شده ای، پس نفس عمیق بکش
        تلاش کن؛ حسنت گریه می کند زهرا
      
       دوباره راز گل سرخ سینه افشا شد
       دوباره زخم تنت گریه می کند زهرا
      
       کفن سوا مکن از گنجه ی جهیزیه ات
       حسین بی کفنت گریه می کند زهرا
      
      وحید قاسمی
       
      *********************
      

      
      خونابه های زخم تو آب وضوی من
      لبخند کوچکی به لبت آرزوی من
      
      حرفی بزن عزیز دلم غصه می خورم
      این غصه عقده ایی شده بین گلوی من
      
      ناراحتی ز دست علی؟ پس چرا دگر
      پوشانده ای تو صورت خود پیش روی من
      
      مردم دگر جواب سلامم نمی دهند
      بر باد طعنه رفته همه آبروی من
      
      پیرم نموده ناله واشک شبانه ات
      دیگر نمانده تار سیاهی به موی من
      
      ای ذات آب روح طهارت زلال من
      خونابه های زخم تو آب وضوی من 
      
      وحید قاسمی
       
       *********************

      
      ای تکیه گاه شانه ی بی یاورم مرو
      ای بوسه گاه زخمی بال و پرم مرو
      
      بر زندگی ساده ی نه ساله رحم کن
      من التماس می کنمت همسرم مرو
      
      روز مرا چو چادر خاکی سیه مکن
      ای قبله گاه نور بیا از حرم مرو
      
      دستم به دامنت قسمم را قبول کن
      زهرا به حق اشک دو چشم ترم مرو
      
      خیبر شکن ببین که به زانو در آمده
      بی تو غریب می شوم ای همسرم مرو
      
      باور نمی کنی که بدون تو بی کسم
      کی می شود جدایی تو باورم مرو
      
      سنگ صبور من بروی بهر درد دل
      سر تا کمر به چاه فرو می برم مرو
      
      آنکه ز ساقه نو را شکست«تبت یداه»
      یاس کبود من گل نیلوفرم مرو
      
      زینب شبی لبش در گوشت نهاد و گفت
      کردم دعا که خوب شوی مادرم مرو
      
      قاسم نعمتی
       
      *********************
      

      
      چشمی شبیه چشم تو گریان نمی شود
      زهرا حریف چشم تو باران نمی شود
      
      گیرم که نان بعد خودت هم درست شد
      نان بدون فاطمه که نان نمی شود
      
      برخیز و باز مادری ات را شروع کن
      فضه حریف گریه ی طفلان نمی شود
      
      بدجور جلوه کرده کبودی چشم تو
      طوری که زیر دست تو پنهان نمی شود
      
      معجر بزن کنار و علی را نگاه کن
      خورشید زیر ابر که تابان نمی شود
      
      فهمیده ام ز سرفه ی سنگین سینه ات
      امشب نفس کشیدنت آسان نمی شود
      
      ای استخوان شکسته ی حیدر چه می کنی؟
      با کار خانه زخم تو درمان نمی شود
      
      من خواهشم شده ست که زهرای من بمان
      تو با اشاره گفتی علی جان نمی شود
      
      گفتم که روی خویش عیان کن ببینمت
      گفتی به یک نگاه به قرآن نمی شود
       

     *********************
      

      
      لاله وار از محنت داغ جگر فهمیدم
      تازه در معرکه معنای سپر فهمیدم
      
      خبر سوختن عود تماشایی نیست
      قبل از آنی که بیایم دم در فهمیدم
      
      علت خم شدنت کوتهی جارو نیست
      تا که یک دست گرفتی به کمر فهمیدم
      
      وقت برداشتن شانه کمی شک کردم
      ولی آن لحظه که افتاد دگر فهمیدم...
      
      زحمت اینقدر مکش تا که بگویی چه شده است
      از همان «فضه بیا» داغ پسر فهمیدم
      
      با صدایی که در این خانه رسید از کوچه
      قبل از آنی که بیایم دم در فهمیدم
      
      حسين رستمي

       
     *********************      

      
      ای شهاب سرخ رنگ آسمانی صبر کن
      چند روزی بیشتر تا می توانی صبر کن
      
      با همین احوال، تنها دل خوشی من تویی
      راضی ام من به همین قدّ کمانی صبر کن
      
      کاش میمردم نمی دیدم مسافر میشوی
      تو برای این سفر خیلی جوانی صبر کن
      
      من بدون تو فقط یک جسم بی روحم مرو
      تا بمانم عشق من باید بمانی صبر کن
      
      خُب بگو بانو که قصد کشتنم را کرده ای؟
      می روی با خود مرا هم می کشانی صبر کن
      
      این ستون تا آن ستون شاید فرج باشد، مرو
      چند روزی بیشتر تا می توانی صبر کن...
      
      محمد ناصری

       
  *********************
       
       
      این شانه های خسته ی من ناتوان ترند
      تا زیر بار حادثه طاقت بیاورند
      
      در دست های خیبری ام جان نمانده است
      بی قوت تو راه به جایی نمی برند
      
      از مردمی که خنده به تنهایی ام کنند
      تا کوچه های شهر همه گریه آورند
      
      از احترام و عرض ارادت گذشته کار
      مردم دگر سلام مرا هم نمی خرند
      
      با زینبت حسین و حسن گریه می کنند
      این کودکان غمزده محتاج مادرند
      
      خانوم خانه صبح شد، از جا بلند شو
      تا در نگاه باز تو پر در بیاورند
      
      خورشید تابناک مدینه طلوع کن
      پای غروب چشم تو ارض و سما ترند
      
      بال و پرت شکسته شد اما هنوز هم
      این بال های زخمی تو سایه گسترند
      
      پشت دری شکسته زمین خوردی و بدان
      چشمان من همیشه به دیوار و آن درند
      
      فریاد می زدی و کسی اعتنا نکرد
      همسایه های ما همه هم کور و هم کرند
      
      دیگر برای زینبت از کربلا نگو
      از جسم های غرق به خونی که بی سرند
      
      از تیر و نیزه ها  که به رویای پیکرند
      از دشنه ها که در پی گودی حنجرند
      
      آوارگی و کوچه و بازار بعد از آن
      از مردمی که سنگ روی بام می برند
      
      از کودکی که دامنش آتش گرفته است
      از آن سواره ها که به دنبال دخترند
      
      از لشگری که در پی آن گوشواره ها
      در قحط زار عاطفه صد گوش میدرند
      
      از آن کنیز زاده که فکر کنیزکی است
      از مجلسی که شادی و غم برابرند
      
      از بزم عیش و آیه ی قرآن و ضرب چوب
      از آن نگاه ها که به طشت زر و سرند
      
      از قطره قطره های شراب شراب خوار
      کآمیخته به خون سر و روی دلبرند
      
      از کربلا مگو که ز بس گریه کرده است
      بال و پر ملائکه از اشک او ترند
      
      مسلم بشیری نیا
       
      *********************
      

      
      تنها نگاه ميكني و آه ميكشي
      روزم سياه ميكني و آه ميكشي
      
      رويت گرفته اي ز من و در جواب من
      رو سوي ماه ميكني و آه ميكشي
      
      همسايگان ز گريه ي تو شكوه ميكنند
      گويا گناه ميكني و آه ميكشي
      
      يا خانه را ز ماندن خود ميكني بهشت
      يا قتلگاه ميكني و آه ميكشي
      
      طاقت نداري آه كه بي كس ببيني ام
      عمرم تباه ميكني و آه ميكشي
      
      ديوار هم ز رفتن تو گريه ميكند
      تا عزم راه ميكني و آه ميكشي
      
      بر تو نگاه ميكنم و آه ميكشم
      بر من نگاه ميكني و آه ميكشي

موضوعات مرتبط: حضرت فاطمه(س) - شهادت

برچسب‌ها: اشعار شهادت حضرت زهرا(سلام الله علیها)

       
      امن یجیب خوانم و شب را سحر کنم
      با دانه های اشک لبان تو تر کنم
      
      خانه خراب می شوم آخر ز داغ تو
      پیچیده ام به خویش چه خاکی به سر کنم
      
      اما اگر قرار شد از پیش من روی
      ماندم چگونه این جگرم را خبر کنم
      
      بر روی دامنم بگذارم سر تو را
      تا سیر این جمال کبودت نظر کنم
      
      از بس نگفته ای که چرا سینه ات شکست
      آخر شکایت تو به نزد پدر کنم
      
      اصلا خودت بگو که من غیرتی چه سان
      از این مسیر قتلگه تو گذر کنم
      
      از درد ها برای تو حرفی نمی زنم
      از ترس این که غصه تو بیشتر کنم
      
      یادت که هست آن سپرت را فروختی
      تکلیف بود سینه خود را سپر کنم
      
      خود را زدم به شعله که سالم ببینمت
      قربان موی تو صدها پسر کنم
      
      فرصت نداد تا که خودم را عقب کشم
      پهلو تهی ز ضربه دیوار و در کنم
      
      قاسم نعمتی
       
      *********************
      

      
      خاری به چشمهای من انگار می کِشی
      وقتی که آه از آن دل خونبار می کشی
      
      با خرمنی سپید ز گیسوی خود مرا
      روزی هزار بار تو بر دار می کشی
      
      بر زانوان بی رمقت راه می روی
      بر شانه بار غصه ی بسیار می کشی
      
      انگار سوی چشم تو از بین رفته است
      که این گونه هی تو دست به دیوار می کشی!
      
      شانه به موی دختر دردانه می زنی
      دستی بر آن نگاه گهر بار می کشی
      
      جاروی خانه ... پخت غذا ... روز آخری ...
      داری چقدر از این بدنت کار می کشی...؟
      
      این رو گرفتن تو مرا کشت! ... از چه رو
      چادر به روی دیده و رخسار می کشی؟
      
      معلوم می شود زنفسهای سرخ تو
      دردی که از جراحت مسمار می کشی
      
      ای قبله ی کبود! که با هر نگاه خود
      طرحی ز آتش در و دیوار می کشی
      
      خود را درست لحظه ی پرواز از قفس
      من را شبیه مرغ گرفتار می کشی
      
      خانه خراب گشتم و با رفتنت مرا
      داری به زیر این همه آوار می کشی!
      
      دیگر به غیر مرگ دعایی نمی کنی
      حالا که آه از آن دل خونبار می کشی
      
      هادی ملک پور
       
       *********************
      

      
      این روزهای آخر عمرت بیا بخند
      اصلاً برای من نه برای خدا  بخند
      
      گفتی که گریه هات مرا میکشد علی
      یا گریه میکنم سر سجاده یا بخند
      
      گفتی بلند شو به سوی مسجدت برو
      اینگونه که نمیروم اول شما بخند
      
      باشد قبول رو زدن من قبول نیست
      پس لا اقل به خاطر این بچه ها بخند
      
      اصلاً بنا شد اگر خنده ای کنی
      این سینه ات شکسته فقط بی صدا بخند
      
      وقتی خداست منتظر خیر مقدمت
      خوشحال باش گریه چرا ؟غصه چرا ؟غم چرا؟ بخند
      
      علی اکبر لطیفیان

       
       *********************
      

      
      با سینه ی شکسته علی را صدا مکن
      این گونه پیش من کفنت را سوا مکن
      
      هفتاد و پنج روز، زمن رو گرفته ای
      امروز را بیا و از این کارها مکن
      
      من رو زدم تو خنده به تابوت می کنی؟
      اینگونه با دلی که شکسته است تا مکن
      
      پیراهن اضافه نداری عوض کنی
      پس بر لباس خونی خود اعتنا مکن
      
      از این طرف به آن طرف خانه پیش من
      پیراهن حسین مرا جا به جا مکن
      
      من بیشتر به فکر توأم درد می کشی
      پس زودتر برو، برو فکر مرا مکن
      
      هر قدر هم که باز بگویم نرو بمان
      بی فایده است پس برو و پا به پا مکن
      
      اصلا بیا بدون خداحافظی برو
      حتّی برای ماندن من هم دعا مکن
      
      علی اکبر لطیفیان
       
     *********************

      
      وقتش شده نگاه به دور و برت کنی
      فکری برای این همه خاکسترت کنی
      
      عذر مرا ببخش، دوایی نداشتم
      تا مرهم کبودی چشم ترت کنی
      
      امشب خودم برای تو نان می پزم ولی
      با شرط اینکه نذر تب پیکرت کنی
      
      مجبور نیستی، که برای دل علی
      یک گوشه ای بنشینی و چادر سرت کنی
      
      من قبله و تو در شرف روبه قبله ای
      پس واجب است روی به این همسرت کنی
      
      زحمت مکش خودم به حسین آب می دهم
      تو بهتر است، فکری برای پرت کنی
      
      ای کاش از بقیه ی پیراهن حسین
      معجر ببافی و کفن دخترت کنی
      
      من، زینب، حسن، همه ناراحت توأیم
      وقتش شده نگاه به دورو برت کنی
      
      علی اکبر لطیفیان
       
    *********************
      

      
      زهراست ، یادگاری نور خدای من
      خورشید صبح و ظهر و غروبِ سرای من
      
      پرواز می کنیم از این خانه تا خدا
      من با دعای فاطمه او با دعای من
      
      ما نور واحدیم ، نه فرقی نمی کند
      من جای او بتابم و یا او به جای من
      
      مست تجلیات خداوندی همیم
      من با خدای اویم و او با خدای من
      
      یک طور حرف می زند انگار بوده است
      در ابتدای خلقت و در ابتدای من
      
      دنیا! تمام آنچه که داری برای تو
      یک تار موی خاکی زهرا برای من
      
      کاری که کرد فاطمه کار امام بود
      زهراست پس علی من و مرتضای من
      
      ما یک سپر برای جهازش فروختیم
      چیزی نبود تا که بمیرد به پای من
      
      هر شب دلم به گفتن یک فاطمه خوش است
      از من مگیر دلخوشی ام را خدای من
      
      علی اکبر لطیفیان
       
    *********************
      

      
      هر چند پر شکسته شدی و نمی پری
      اما هنوز، مثل همیشه کبوتری
      
      شکر خدا که پاشدی و راه می روی
      انگار فاطمه کمی امروز بهتری
      
      حتی برای دلخوشیِ ما... چه خوب شد
      مشغول کارِ خانه شدی روز آخری
      
      شانه زدی به موی پریشان دخترم
      می خواستی نشان بدهی باز مادری
      
      با این قنوت نا متعادل چه می کنی
      داری دعا به خانه ی همسایه می بری!؟
      
      هر چند خنده می کنی از دیدنم، ولی
      با طرز راه رفتن خود گریه آوری
      
      بانو! تو را قسم به دلم احتیاط کن
      وقتی که دست جانب دستاس می بری
      
      کم کم بساط زندگیم جمع می شود
      آخر نگاه می کنی ام جور دیگری ...
      
      علی اکبر لطیفیان
       
     *********************      

      
      زهرا ! چه کند می گذرد شستشوی تو
      نیمه شب است و تازه رسیدم به موی تو
      
      این گیسوی سپید به سنّت نمی خورد
      هجده بهاره ای و سپید است موی تو
      
      در من هزار بار تو تکثیر می شوی
      آیینه ام شکسته شدم روبروی تو
      
      ساقی کوثری من اصلا برای توست
      اما چگونه آب بریزم به روی تو
      
      گلبرگ های خشک تو را آب می زنم
      تا در مدینه پخش شود عطر و بوی تو
      
      ای در تمام مرحله ها پا به پای تو
      با خود مرا ببر که شوم کو به کوی تو
      
       علی اکبر لطیفیان
       
      ********************* 
      

      
      سپرده ام به کنیزان و هر چه نوکرتان
      که آینه نگذارند، در برابرتان
      
      که گیسوی تو یکی در میان پر از یاس است
      چه آمده است در این کنج خانه بر سرتان
      
      شکسته ای و همینکه به راه می افتی
      صدای آینه می آید از سراسرتان
      
      چه روی داده که حتی برای یک لحظه
      عقب نمی رود از روی چهره معجرتان
      
      نبیـنمت که به دیوار تکیه می آری
      کنار چشمهای غریب همسرتان
      
      کجاست شانه زدنها که کار هر شب بود
      به گیسوان همیشه نجیب دخترتان
      
      خدا به خیر کند این نفس زدنها را
      که سخت می رسد از سینه تا به حنجرتان
      
      ببین چگونه غرور شکسته ی مردی
      نشسته پای نفسهای رو به آخرتان
      
      علی اکبر لطیفیان

موضوعات مرتبط: حضرت فاطمه(س) - شهادت

برچسب‌ها: اشعار شهادت حضرت زهرا(سلام الله علیها)

       
      دیگر در آسمان امیدم ستاره نیست
      انگار جز یتیم شدن راه چاره نیست
      
      حالا که عازم سفری پس مرا ببر
      درکار خیر حاجت هیچ استخاره نیست
      
      معجر ز چهره باز کن امشب که بعد از این
      فرصت برای دیدن رویت دوباره نیست
      
      جای سلام پلک به هم میزنی چرا
      راهی برای حرف زدن جز اشاره نیست ؟
      
      این یادگارها که به من هدیه میدهی
      در بین شان چرا اثر از گوشواره نیست
      
      معلوم شد چرا ز کفن ها یکی کم است
      سهمی برای آن بدن پاره پاره نیست
      
      علی صالحی
       
      *******************
       
       
      لحظۀ گر گرفتن عشق است
      مادر هرچه عاشق است تويي
      کلبه اي از ملات اشک و غروب
      هرچه اينجا شقايق است تويي
      **
      روي بازوي تو گلي واشد
      که خدا بوسه مي زند برآن
      دور اين گل طواف واجب شد
      بر تمام فرشته هاي جهان
      **
      مادر درد ، مادر باران
      پاي چشمت چرا سياه شده
      يک نفر مرد توي دنيا بود
      او هم از غصه ات تباه شده
      **
      روي تو ماه بود مادرجان
      دستي آمد ، نشست ، سيلي شد
      ماه روي تو در خسوف نشست
      نقره ناب عشق نيلي شد
      **
      رنگ خون ، بوي دود و خاک گرفت
      دامنت را که سايۀ عرش است
      خانه ات سوخت گرچه اين خانه
      باز تحت الحمايۀ عرش است
      **
      تکه اي از تن تو را بردند
      تکه اي که اگر به جا مي ماند
      مثل عباس مي شد و روزي
      قبلۀ سرخ کربلا مي ماند
      **
      ملتمس ، بغض کرده مي سوزند
      روبرويت چهار تکه بهشت
      چارتا بغض که خدا غم را
      جز براي نگاهشان ننوشت
      **
      قلب يک مرد کورۀ درد است
      استخوان و گلوش در جنگند
      پيش دردي که در دلش دارد
      دردهاي زمانه مي لنگند
      **
      هرچه من گريه مي کنم امشب
      قلمم بغض مي کند اما
      با دوتا چشم خيس با دل تنگ
      مي نويسم دوباره يازهرا
      
      علی زارعی رضایی
       
        *******************      

      
      مثل هرروز، روز خانه ما
      با قنوت تو می‌شود آغاز
      بعد آغوش می‌گشایی و ما
      به هوای بهشت در پرواز
      **
      جدّمان گفته بود بوی بهشت
      از پَر چادرت گرفته وجود
      راست می‌گفت، صبح‌ها پیداست
      که بهشت برین نگاه تو بود
      **
      دل مظلوم حضرت مولا
      شور می‌زد در این مدینه تو
      یادمان هست جدّمان احمد
      بوسه می‌زد به دست و سینه تو
      **
      مثل هر روز زندگی جاری است
      تو و دستان نازک و دستاس
      با سرانگشت خود بیا و شانه بزن
      به سر دختران پراحساس
      **
      ناگهان در سکوت خانه ما
      با صدای مهیبِ دقُ الباب
      به خودم آمدم ... و ترسیدم ...
      مادرم رفت سمت در بی‌تاب
      **
      کیست آن سوی در ... نمی‌داند
      خانه مرتضی است این خانه
      با غلاف غضب که می‌کوبد؟
      بر شکوه و جلال کاشانه
      **
      نعره می‌زد که تازیانه کجاست؟
      مادرم پشت در سپر شده بود
      آتش از خانه‌مان زبانه گرفت
      باز هم مادرم پدر شده بود
      **
      ناگهان لحظه در سکوت شکست
      چشم‌ها را به سمت ماه کشید
      میخ آتش گرفته و پهلو
      رنگ مادر پرید و آه کشید
      **
      فضه! آغوش درد را بگشا
      رفت انگار مادرم از دست
      فضه!... آرام‌تر ... تو را به خدا
      به گمانم که پهلویش بشکست
      **
      کاش آتش گرفته بود تنم
      تا نمی‌دیدم ماجرای تو را
      ریسمان بر دو دست بابا بود
      تازه می‌فهمم دردهای تو را
      **
      مثل هر روز نیست امروزم
      تا همیشه پُر است از هجران
      با دو دستش قنوت ... نه یک دست
      آه در بازویش نمانده توان
      **
      رنگ توفان گرفت بغض پدر
      اشک می‌آمد از دو چشم ترم
      تا کبودی صورتت را دید
      رو گرفتی دوباره از پدرم
      **
      گفته بودی که داغ تو تلخ است
      قصه‌ام هرم و دود دارد و من
      مخزن‌العشق فاطمه انگار
      داغ‌های کبود دارد و من
      **
      عطر چادر نماز مادر من
      بوی پس کوچه‌های بارانی است
      این نماز نشسته‌ات مادر
      چقدر بی‌قرار توفانی است
      **
      آستین در دهان گرفته‌ام و
      گریه‌هایم امان نمی‌دهد امشب
      بعد این چند سال می‌فهمم
      که چرا زود پیر شد زینب
      **
      ارث بردم من از تو داغت را
      کربلا انتهای کوچه توست
      آه آتش گرفته پهلویم
      روی نی کربلای کوچه توست
      **
      کربلا داغ‌ها مکرر شد
      آمدم کربلا شهید شدم
      روی نیزه بلند می‌گویم
      پیش داغ تو رو سپید شدم
      
      حامد حجتی
       
       *******************
      

      
      تا سر زند خورشید او از صبح بامش
      یک آسمان مست از تماشای مدامش
      
      تا گردباد شوق او در دشت پیچید
      صدها رمه آهو نشسته بین دامش
      
      در خطبه زار روح بخش او نشستم
      دارد عسل می ریزد از شهد کلامش
      
      او علت پیدایش نور پدر بود
      آری پیمبر غبطه خورده بر مقامش
      
      هر کس که زانو می زند در مکتب او
      باید بگیرد درس مردی از مرامش
      
      اصلا فدک ارزانی دنیایتان باد
      وقتی خدا کرده بهشتی را به نامش
      
      تا با دل و جان پاسدار کعبه باشد
      احرام آتش بسته در بیت الحرامش
      
      یک روز آه آینه باید بگیرد
      هر قلب سنگی که شکسته احترامش
      
      سر تا به پایش ذوالفقار است و رشادت
      آمد برون شمشیر مولا از نیامش
      
      باید علی را یک نفر پاسخ بگوید
      بغض گلوگیری شده زخم سلامش
      
      در باغ زخمش کربلایی ریشه کرده است
      تصویر زینب مانده در قاب قیامش
      
      در انتظارم یک نفر یک روز از راه
      شاید بیاید تا بگیرد انتقامش
      
      سید مسیح شاه چراغی
       
       *******************
       
       
      دستی زمخت راه نگاه مرا گرفت
      قلب خدا ز دیدن این ماجرا گرفت
      
      دیدم سپاه غصه حسن را احاطه کرد
      در صحن چشم های ترش غم عزا گرفت
      
      با رعدو برق سیلی کوبنده ی غضب
      ابری سیاه دیده ی من را فرا گرفت
      
      نامرد بابت همه ی کشته های بدر
      از دختر رسول خدا خونبها گرفت
      
      بر نقش یاس گوشه ی پایین معجرم
      از خون سرخ لاله ی گوشم حنا گرفت
      
      دیدم زمان بوسه ی آجر به معجرم
      در کوچه رقص بشکن ابلیس پا گرفت
      
       وحید قاسمی
        
        *******************       
       
      بلبل ز آشیانه خود دست می کشید
      گل بر سر جوانه ی خود دست می کشید
      
      چون ابر کز تمام خودش دست شسته بود
      از اشک دانه دانه ی خود دست می کشید
      
      حس کرد عمق کاری زخم غلاف را
      وقتی که روی شانه ی خود دست می کشید
      
      با مسیح سر برای وضوی جبیره اش
      بر جای تازیانه ی خود دست می کشید
      
      این آخرین سلام نمازش فقط نبود
      از آخرین بهانه ی خود دست می کشید
      
      رضا جعفری
       
    *******************
       
       
       
      خلافت ننگ مطلق بود ‌٬ تو تمکین نمیکردی
      و عصمت را فدای بیعتی ننگین نمیکردی
      
      از آوار ستم شاید قد توحید خم میشد
      اگر تو دستهایت را ستون دین نمیکردی
      
      تو را بی اخم میبینیم ٬ زخم مهربانیها
      که از اندوه پر بودی ولی نفرین نمیکردی
      
      سفر پایان سختیهاست این را خوب میفهمم
      ولی ای کاش وقتش را خودت تعیین نمیکردی
      
      یقینا باد عالم را به سمت نیستی میبرد
      اگر تو با وجودت خاک را سنگین نمیکردی
      
      و من از شعرهایم مصرعی جایی نمیخواندم
      اگر بانو خودت هر بیت را گلچین نمیکردی...
      
      هادی جانفدا
       
   *******************

      
      باران گرفت و قصه ی دریا شروع شد
      تکبیرهای جنگل و صحرا شروع شد
      
      بابا که رفت دختر خود را بغل کند
      بغضش گرفت و عشق همانجا شروع شد
      
      صف بسته بود جمع ملائک در انتظار
      پرده کنار رفت و تماشا شروع شد
      
      کوثر به جوش آمد و رضوان خروش کرد
      جشن و  سرور عالم بالا شروع شد
      
      چشمش به چشمهای پدر خورد و بعد از آن
      لبخندهای ام ابیها شروع شد
      
      تا سالها برای پدر، مادری کند
      همراه او بماند و پیغمبری کند
      
      تا عشق را نفس بکشد در هوای او
      بابا برای او شود و او برای او
      
      هی دور او بچرخد و پروانه ای شود
      دستش برای موی پدر شانه ای شود
      
      خیره شود به صورت او تا به ماه خود
      بوی بهشت هدیه کند با نگاه خود
      
      تا پاره ی تنش بشود، میوه ی دلش
      آئینه ای مقابل شکل و شمایلش
      
      تا سالها همین بشود ماجرای او:
      بابا برای او شود و او برای او
      
      بادی وزید و خنده ی دریا تمام شد
      احساس خوب جنگل و صحرا تمام شد
      
      **
      
      خورشید او غروب خودش را بغل گرفت
      یخ بست قلب عالم  و گرما تمام شد
      
      آئینه ای شکست و غمی انعکاس کرد
      آئین مهربانی دنیا تمام شد
      
      تنها بهانه بود برای وجود او
      راهی شد و بهانه ی  زهرا تمام شد
      
      **
      
      این کار، کار کیست؟! چه بد می زند به در
      باور نکردنیست ، لگد می زند به در؟!
      
      مشعل گرفته است که آتش به پا کند
      یا با طناب دست شما را جدا کند
      
      شاید تو بی علی شوی و او بدون تو...
      از پشت در صدا بزنی یا علی نرو!
      
      یعنی که قطره قطره بریزی به کوچه ها
      نامش نیفتد از دهنت تا به انتها
      
      یعنی بجنگ! وقت تماشا نمانده است
      یعنی به او نشان بده تنها نمانده است
      
      **
      
      اینجا کجاست؟! چادر خاکی! چه می کنی؟
      تنها ترین نشانه ی پاکی چه می کنی؟!
      
      اینجا غریبه نیست، چرا رو گرفته ای؟!
      آیا تویی که دست به زانو گرفته ای؟!
      
      دیر آمدم بگو که چه کردند کوچه ها
      بانوی قد خمیده! زمین می خوری چرا؟
      
      این کودکت چه دیده که هی زار می زند؟!
      هی دست مشت کرده به دیوار می زند
      
      ***
      
      حق دارد او که طاقت این روز را نداشت
      روزی که خانه دست کم از کربلا نداشت
      
      روزی که از صدای غمت شهر خسته شد
      روزی که چشمهای تو یکباره بسته شد
      
      روزی که زخمهای عمیقت دوا نداشت
      روزی که گریه های تو دیگر صدا نداشت
      
      ای کاش بر زمین اثری از فدک نبود
      ای کاش دست شوهر تو بی نمک نبود
      
      ***
      
      توفان گرفت و آن شب یلدا شروع شد
      خون گریه های عالم بالا شروع شد...
      
      حسن اسحاقی
       
        *******************
      

      
      اين روزها مسير حياتش عوض شده
      شهر مدينه اي که صراطش عوض شده
      
      از ياد رفت «آل محمد» به راحتي
      بعد از پيامبر، صلواتش عوض شده
      
      هيزم کنار خانه‌ی زهرا براي چيست؟
      ترحيم مصطفاست، بساطش عوض شده
      
      بر آستانه‌ی در «جنت» دخيل بست
      حتي مرام شعله‌ی آتش عوض شده
      
      باران تازيانه و گلبرگ هاي ياس؟
      اين شهر، بارش حسناتش عوض شده
      
      اما چرا نشسته به پهلوي فاطمه
      انگار ميخ در ثمراتش عوض شده
      
      اين فاطمه ‌ست که ز علي رو گرفته است؟
      يا آفتاب خانه صفاتش عوض شده
      
      عطري کبود مي وزد از سمت معجرش
      در بين کوچه ها نفحاتش عوض شده
      
      او رفتني است، اين در و ديوار شاهدند
      اين روزها اگر حرکاتش عوض شده
      
      نه سنگ قبر و گنبد و گلدسته و ضريح
      حتي شمايل عتباتش عوض شده
      
      یوسف رحیمی
       
    *******************
       
       
      بانو سلام ! نام تو را بوسه مي زنم
      چون زخم ، التيام تو را بوسه مي زنم
      
      با شعر آمدم به تماشاي نام تو
      آيينه بوي ماه گرفت از کلام تو
      
      حس مي کنم به غربت خود خو گرفته اي
      اي کشتي نجات ! که پهلو گرفته اي
      
      در پشت در هجوم خطر را چه مي کني ؟
      با آتشي که سوخته در را چه مي کني؟
      
      در مي زنند و پشت در آتش به پا شده ست
      يکباره کوهِ زمزمه ها بي صدا شده ست
      
      انگار زخم و کينه دهان باز کرده است
      حجم هجوم ، ممتد بي منتها شده ست
      
      با تکّه تکّه هاي دري که شکسته اند!
      ارکان خاک يکسره از هم جدا شده ست
      
      تکليف يک کبوتر پهلو شکسته چيست؟
      وقتي در آشيانه اش آتش به پا شده ست
      
      با خود به کوچه هاي عزا مي کشي مرا
      بانوي بي نشان ! به کجا مي کشي مرا ؟
      
      هرچند شهر، يکسره بيگانگي کند !
      آتش به گرد شمع تو پروانگي کند
      
      در شام تيره ، قصّه ماه کبود بود
      باران شعله شعله و رگبار دود بود
      
      در متن شعله قصد خليلي نداشتي
      سيلي زدند و طاقت سيلي نداشتي
      
      خورشيد ماه در تب و تاب محاق تو
      غم ماجراي کوچکي از اتفاق تو
      
      بانو سلام ! زمزمه تازه ات کجاست؟
      داغي ز داغ هاي بي اندازه ات کجاست؟
      
      آرام و سرد مي گذرم از هواي تو
      چون خاک سر گذاشته ام روي  پاي تو
      
      شبگرد کوچه هاي جهانم گذاشتي
      با داغ تازه اي که به جانم گذاشتي
      
      در باغ شب ، شکفتن زهرايي ات چه شد؟
      دستان گرم ام ابيهايي ات چه شد؟
      
      دستت کبود مي شود و تار مي شوم
      هر سال با عزاي تو تکرار مي شوم
      
      با خود به کوچه هاي عزا مي کشي مرا
      بانوي بي نشان ! به کجا مي کشي مرا ؟...
      
      ابراهیم قبله آرباطان
       
       *******************
       
       
      حرفي نداشت چشم ترم جز رثاي تو
      جاري ست بين هر غزلم رد پاي تو
      
      هر سال فاطميه دلم شور مي زند
      در کوچه هاي غربت و اشک و عزاي تو
      
      بگذار ما به جای تو خون گريه مي کنيم
      ديگر توان گريه نمانده براي تو
      
      ديدم چقدر قلب تو بی صبر می شود
      با شکوه های بی کسی مرتضای تو:
      
      اين قدر رو گرفتنت از من براي چيست
      حالا دگر غريبه شده آشناي تو؟
      
      از گريه ی شبانه و نجواي كودكان
      بايد به گوش من برسد ماجراي تو
      
      بانو كمي به حال حسينت نظاره كن
      حرفي بزن كه دق نكند مجتباي تو
      
      حالا ببين که روضه گرفتند كودكان
      در پشت درب خانه براي شفاي تو
      
      برخيز و با نگاه ترت يا علی بگو
      جان می دهد به قلب شکسته صدای تو
      
      ديدم تو را که آرزوي مرگ مي کني
      بانو بس است! کشته علي را دعاي تو
      
      هم ناله با وصيت تو ضجّه می زنم
      با روضه های بی کفن کربلای تو
      
      یوسف رحیمی
       
       *******************
       
      بیمار خسته است بیا و ثواب کن
      جز مرگ هر که خواست عیادت جواب کن
      
      آتش به جان من زند آب دو دیده ات
      کمتر مرا ز غصه از این بیش آب کن
      
      نه سال خاطرات عجب زود سر رسید
      بدرود باورق ورق این کتاب کن
      
      گر باز هم عدو به در خانه حمله کرد
      تا زنده است فاطمه رویش حساب کن
      
      از نقش صورتم اثری روی در بجاست
      پس بعد من نظاره عکسم به قاب کن
      
      دیگر توان روی گرفتن نمانده است
      ای سیل سرخ اشک تو کار نقاب کن
      
      پیراهنی که دوختم بهر محسنم
      زینب بگیر بر تن طفل رباب کن
      

       
  *******************       
       
      آن که باخلقت تو هرچه که بود آورده
      جبرییلش به سجود تو سجود آورده
      
      نه...غلط گفتم از آغاز خدا با نورت
      نه فقط آنچه که بود آنچه نبود آورده
      
      سر سجاده شب ماه شب اول ماه
      سرتعظیم به پیش تو فرود آورده
      
      باد از خاک سر کوی تو سوغات سفر
      یک بغل رایحه عنبر و عود آورده
      
      مادرآب تویی و پدرخاک علی
      آب و خاکی که گلم را به وجود آورده
      
      چند قرنی ست که مضمون بلند عمرت
      شاعران را به سرگفت و شنود آورده
      
      هیزم آورد درخانه تو کینه ولی
      آتش فاجعه راچشم حسود آورده
      
      ای که همرنگ بلالت شده دیوارحرم
      چه بلایی به سرت آتش و دود آورده
      
      آه...خورشید علی باد مخالف چندی ست
      درحوالی رخت ابر کبود آورده
      
      باعث سجده به دامان تو در علقمه شد
      آنکه بر فرق علمدار عمود آورده
      
      محسن عرب خالقی
       
        *******************
      

      
      من بودم ودیوارهای کوچه ی بن بست      
      با کودکم در انتهای کوچه ی بن بست
      
      طوفان گرفت و هردومان از ترس لرزیدیم
      لعنت براین آب وهوای کوچه ی بن بست
      
      پایم به سنگی گیر کرد و کوزه ام افتاد
      من ماندم و هول و ولای کوچه ی بن بست
      
       در گودی زیر دو چشمم می توانی دید
       گودال سرخ کربلای کوچه ی بن بست
      
       زد زیر گریه، خشت خشتِ خانه ی حیدر
      از ناله ی واغربتای کوچه ی بن بست
      
      دیدم حسن خیلی پی آن گوشواره گشت
      با چشم گریان هر کجای کوچه ی بن بست
      
      از قعر دریای بلا طفلی نجاتم داد
      می خوانم او را ناخدای کوچه ی بن بست
      
      تا روز محشر هیئتی ها اشک می ریزند
      با شعرهای ماجرای کوچه ی بن بست
      
      بر چهره ی سینه زنانم بین هر روضه
      حک می شود جغرافیای کوچه ی بن بست
      
      وحید قاسمی
       
        *******************
       
      
       
      صحبت از فاطمه سر فصل غزل خوانی ماست
      گریه در روضۀ او مسلک عرفانی ماست
      
      ما پریشان غم مادرمان فاطمه ایم
      غربتش علت این گریۀ طولانی ماست
      
      هر کسی در پی دارو و دوا می گردد
      نمک روضۀ او نسخۀ درمانی ماست
      
      هرکسی رخت عزا کرده به تن می داند
      که چنین پیرهنی علّت سلطانی ماست
      
      لعن بر قاتل صدیقۀ کبری بی شک
      مُهر تأیید و قبولی مسلمانی ماست
      
      روضه خوان ، روضۀ دیوار و در و کوچه نخوان
      سر شکستن سند غیرت ایرانی ماست
      
      محسن مهدوی
       
        *******************
       
       
      عکس مدینه را که به دیوار می زنم
      پشت بقیع می روم و زار می زنم
      
      حالا که شعر آمد و بغض مرا شکست
      حرف از نگفته های تو بسیار می زنم
      
      شکرانه ی نفس زدن بین روضه ها
      هر لحظه نام فاطمه را جار می زنم
      
      هرجاکه، مادری به زمین می خورد فقط
      با دست چاره بر سر ناچار می زنم
      
      وقتی که صحبت از در و دیوار می شود
      دیوانه وار بر در و دیوار می زنم
      
      حس می کنم شکستگی سینه تورا
      سینه میان کوچه که هر بار می زنم
      
      حجم تمام سینه من تیر می کشد
      وقتی گریز روضه به مسمار می زنم
      
      گاهی کبوترانه به قم پرکشیده و
      از دوری مزار شما زار می زنم
      
      علی اشتری 
       
       *******************
       
       
      ای مه و ماه فدایت مادر
      عشق دربان سرایت مادر
      
      کوثر رحمتی و در قرآن
      کرده تمجید خدایت مادر
      
      تو به حدی به پدر نزدیکی
      به تو می گفت: فدایت مادر
      
      مثل خورشیدی و هی می بارد
      نور حق از سر و پایت مادر
      
      هر کسی خواست به جایی برسد
      چشم دارد به دعایت مادر
      
      برسد بر همه ی عالمیان
      رزق و روزی ز عطایت مادر
      
      چادر خاکی تو خیمه ی عشق
      ما غلامان سرایت مادر
      
      آرزوی همه ی ما این است
      که بمیریم برایت مادر
      
      بعد ده قرن هنوز از کوچه
      می رسد سوز صدایت مادر
      
      کاش وقتی که زمین می خوردی
      عرش می ریخت به پایت مادر
      
      تو سرآغاز شهادت بودی
      کوچه شد کرببلایت مادر
      
      کاشکی یک نفر از سینه زنان
      پشت در بود بجایت مادر
      
      کاشکی صورت ما نیلی بود....
      ما بمیریم برایت مادر
      
      درد پهلوی تو ما را کشته......
      سینه زن هات فدایت مادر
      
      مهدی صفی یاری
       
      *******************       
       
      در اتاق بدنش غنچه ی بی تاب شده
      همچو یک عکس که با میخ درش قاب شده
      
      تق تق پای کسی بر سر مسمار در است
      به گمانم که به لالای همان خواب شده
      
      یک گل یاس که با غنچه در آتش می سوخت
      همچو یک شمع که در شعله ی خود آب شده
      
      به کدامین گنه آتش زده اندش شاید
      جرمش این بود که مهریه ی او آب شده
      
      آسمان در حق شب شد و بر صفحه ی آن
      محسن و فاطمه چون اختر و مهتاب شده
      
      از زمانی که فرو رفت به پهلویش میخ
      چیدن غنچه ی شش ماهه دگر باب شده
      
      فاطمه کو که ببیند گل شش ماه رباب
      روی دستان پدر بوده و سیراب شده
      
      مرقد محسن او در بدنش بود ولی
      مرقد طفل رباب سینه ی ارباب شده
      
      محمد مهدی حبیبی کرمانی
       
        *******************      

      
      امشب، مدینه در دلش درد است، بانو
      حال و هوای کوچه‏ها سرد است، بانو
      
      پشت دری، یاس سپیدی، سخت پژمرد
      یاس عزیز من، چرا زرد است، بانو
      
      آیینه‏ها، حتی حضورت را ندیدند
      سنگی به دستی ناجوان‏مرد است، بانو
      
      امشب، دلم پرواز را از یاد، بُرده‏ست
      «پهلو به پهلو در دلم، دَرد است، بانو!»
      
      دیشب، غروب غربتت، مولا چه می‏گفت
      انگار او هم با تو همدرد است، بانو!...
      
      امشب، مدینه در دلش دَرد است، بانو!
      حال و هوای کوچه‏ها سرد است، بانو!
      
      زینب مسرور
       
        *******************
       
                      
      بنویسید این چنین بوده ست
      رسمِ تاریخ، رسمِ کین بوده ست
      
      بنویسید شب سحر نشده
       زود، حتی علی خبر نشده
      
       تا سلیمان شبی ز پا افتاد
       حلقه در دستِ دیوها افتاد
      
       ماه از هر طرف محاصره شد
       در دل هر ستاره دلهره شد
      
       بین آتش وجودِ ماه گم است
       ماه در این شبِ سیاه گم است
      
       رقصِ آتش، دری که میسوزد
       سوره ی کوثری که میسوزد
      
       نفسش صد بهار می ارزد
       این گلِ پرپری که میسوزد
      
       در دلِ کودکان چه میگذرد؟
       مهربان مادری که میسوزد
      
       یادگاری فقط همین مانده
       تکه ی چادری که میسوزد
      
       چه شده ست ای خدایِ ابراهیم؟
       می رسد های های ابراهیم
      
      در طوافند گردِ چادر او
       انبیا پا به پایِ ابراهیم
      
       شمع گشتن جزای هر کس نیست
       نیست آتش برای ابراهیم
      
       تا نگیرد تبر به دستش باز
       شد قلم دست های ابراهیم
      
       بنویسید نیمه شب پنهان
       بنویسید آستین به دهان
      
       ماه گمنام روی شانه ی کوه
       کوهِ قامت شکسته لرزان
      
       خاک شد ماه در سیاهی شب
       این هلال خمیده ی بی جان
      
       جای باران ستاره می ریزد
       ابرها بی قرار و بی سامان
      
      خط به خط، صفحهِ صفحه ی تاریخ
      این کتابِ قطور بی پایان
      
       هم چنان مثل شمع می بارد
       هم چنان فاطمیه ها دارد
      
      محمد مهدی خانمحمدی
       
        *******************       
       
      مرا به خانه زهرای مهربان ببرید
      به خاک بوسی آن قبر بی نشان ببرید
      
      اگر نشانی شهر مدینه را بلدید
      کبوتر دل ما را به آشیان ببرید
      
      مرا اگر شَوَم از دست برنگردانید
      به روی دست بگیرید و بی امان ببرید
      
      کجاست آن جگر شرحه شرحه تا که مرا
      به سوی سنگ مزارش ، کشان کشان ببرید
      
      مراکه مِهر بقیع است در دلم چه شود
      اگر به جانب آن چار کهکشان ببرید
      
      نه اشتیاق به گل دارم و نه میل بهار
      مرا به غربت آن هیجده خزان ببرید
      
      کسی صدای مرا در زمین نمی شنود
      فرشته ها ! سخنم را به آسمان ببرید
      
      افشین علاء

موضوعات مرتبط: حضرت فاطمه(س) - شهادت

برچسب‌ها: اشعار شهادت حضرت زهرا(سلام الله علیها)

     تا آيه آيه سورة كوثر مقدس است
      شان تو اي مليكة محشر مقدس است
      
      بال بهشت فرش قدمهات مي شود
      يعني مقام عصمت مادر مقدس است
      
      قلبي كه فاطميه ی غمهات مي شود
      نذر نگاه تو شده ، ديگر مقدس است
      
      تا روضه روضة تو و گريه براي توست
      اين اشكهاي پاك و مطهر ، مقدس است
      
      بانو به احترام تو و عطر نام تو
      گلهاي ياس سبز و معطر مقدس است
      
      وقتي كه ريخت پال و پرت بين كوچه ها
      ديگر گل بنفشة پرپر مقدس است
      
      دور و بر بقيع تو بانوي بي نشان
      حتي غبار بال كبوتر مقدس است
      
      خونت نوشت بر تن تاريخ تا ابد
      هر كس شود فدايي رهبر مقدس است
      
      یوسف رحیمی       

  *********************
       
      در مدينه مي زنند اين خانه را در بيشتر
      رفت و آمدها شده بعد از پيمبر بيشتر
      
      گل که پرپر شد شميمش را همه حس مي‌کنند
      مي رسد از کوچه عطر ياس پرپر بيشتر
      
      اجر پيغمبر ادا با شعله های کینه شد
      بین آن دیوار و در شد سهم کوثر بيشتر
      
      چوب مي‌سوزد ولي آهن ز جنس ديگري‌ست
      داغ شد در بين آتش ميخ آن در بيشتر
      
      آه سيلي بي هوا سخت است از نامحرمان
      پيش چشم غيرت اللّهي شوهر بيشتر
      
      کاش جای دست مولا چشم او را بسته بود
      پیش چشمان علی می‌ زد به مادر بیشتر
      
      داغ محسن، هجر بابا، زخمهای بی‌شمار
      از نفس انداخت او را فکر حیدر بیشتر
      
      با عمویش حمزه از دوران غربت گفته است
      از دو دست بسته‌ي سردار خیبر بیشتر
      
      خواست تا روي کبودش را نبيند مرتضي
      ياري‌اش کرده ست بين خانه معجر بيشتر
      
      قلب زينب خون شده از حرف هاي مادرش
      از وصيت هاي او در روز آخر بيشتر
      
      کهنه پيراهن براي کشتن زينب بس است
      مي‌کشد او را ولي گودال و خنجر بيشتر
      
      در هجوم سنگ ها لب مي‌شود پرپر ولي
      بر فراز نيزه اي باشد اگر سر بيشتر
      
      آه جانسوز است چوب خیزران و زخم لب
      پیش چشم خسته و خونبار خواهر بیشتر
      
      باز سیلی التیام داغ بابایی شده
      ارث مادر می رسد بی شک به دختر بیشتر
      
      یوسف رحیمی
       
       *********************      

      
      آتش افروخته و مادری افتاده زمین
      در بر دیده از خون تری افتاد زمین
      
      پشت در بود ولی پشت ولی بود یقین
      ناگهان مادر و بعدش دری افتاد زمین
      
      هیچکس فکر نمیکرد که سیلی بخورد
      گوئیا حیدر و پیغمبری افتاد زمین
      
      تا که آتش به سر چادر او پنجه کشید
      با دو تا ضربه پر آخری افتاد زمین
      
      بی حیا دید علی را و به طعنه میگفت:
      خوب شد فاطمه آخر سری افتاد زمین
      
      روزها طی شد و مسمار چونان تیری شد
      خورد بر حنجره و پیکری افتاد زمین
      
      کاش میشد که دگر قصه به پایان برسد
      از فراز سر یک نی سری افتاد زمین
      
      اینکه عباس سر نیزه سرش می افتاد
      از سر دخترکی روسری افتاد زمین
      
      دختری از سر یک ناقه زمین خورد ولی
      گوئیا پشت دری مادری افتاد زمین
      
      مهدی نظری
       
      *********************
      

       بگذار ببینیم همه، پا شدنت را
      آغاز کنی حرف مداوا شدنت را
      
      نورانیتم بسته به نورانیت توست
      پنهان مکن ای فاطمه زهرا شدنت را
      
      زهرا گره ام باز شد اما گره ات نه
      پیچیده نوشتند معما شدنت را
      
      طفلان تو با گریه به سجاده نشستند
      امروز که دیدند مهیا شدنت را
      
      دیروز تمام بدن تو سپرم شد
      امروز تماشا شده ام تا شدنت را
      
      نزدیک سه ماه است که یک گوشه می افتی
      بگذار ببینیم همه ، پا شدنت را
      
      علی اکبر لطیفیان

       
       *********************      

      
       السلام ای ثمر عمر پیمبر زهرا
      داده طاها لقبت حضرت مادر زهرا
      کفو و همتای علی فاتح خیبر زهرا
      به ائمه شده ای حجت اکبر زهرا
      
      التماسیم و به الطاف شما محتاجیم
      با همان دست ، دعا کن به خدا محتاجیم
      
      وقت آن است که از خاک تو زر جمع کنیم
      چادرت را بتکانی و قمر جمع کنیم
      باید از بین کلام تو نظر جمع کنیم 
      باز هم خطبه بخوانی و گهر جمع کنیم
      
      آن کسانی که به آئین خدا محتاجند
      به بیانات تو در دین خدا محتاجند
      
      بگو از راه خدایی که فراموش شده
      بگو از راهنمایی که فراموش شده
      از رسول دوسرایی که فراموش شده
      بگو از حق ولایی که فراموش شده
      
      پهلویت گر چه شکسته است ولی حرف بزن
      باز هم فاطمه ! از حق علی حرف بزن
      
      تو همان جمع فضائل، تو همان جمع صفات
      تو همان جلو هی توحید  و همان جلو ی ذات
      احتجاجات تو لبریز دلیل و آیات
      راه بیراهه شود ! دم نزنی تو...! هیهات
      
      بگو این فتنه ی با رایت اسلام از چیست ؟
      بی تفاوت شدن امت اسلام از چیست ؟
      
      با ولای تو نوشتند نجات ما را
      با تو امروز نداریم غم فردا را
      پس مگیر از لب ما خواهش "یا زهرا" را
      انقلاب تو گرفته است همه دنیا را
      
      امت واحده محتاج تو یاری توست
      شور بیداری اسلام ز بیداری توست
      
      از تو ما یاد گرفتیم که رحمت باشیم
      اهل بنده شدن و اهل عبادت باشیم
      در خوشی های زمان یاد قیامت باشیم
      همه جا گوش به فرمان ولایت باشیم
      
      چیست فرمان ولایت ؟ همه باهم بودن
      همه در دایره ی فاطمه با هم بودن
      
      ای به زخم رخ و پهلوی تو اکرام و سلام
      ای که خون پسرت گشته قوام اسلام
      فرصت گفتن از تو شده در این ایام
      کربلا شرح غم توست به معنای تمام
      
      از علی و غم او تو سخن آغاز نما
      سفره ی درد غریبانه خود باز نما :
      
      غم علی ، غصه علی ، ناله علی ، آه علی
      نور الله علی ، شمس علی ، ماه علی
      اول و آخر معراج علی ، راه علی
      پهلویم داد شهادت : ولی الله علی
      
      خوش ترین درد علی ، خسته ترین مرد علی
      به زمین خوردن من نیز صدا کرد علی
      
      چند وقتیست سرم روی تنم می افتد
      دست من نیست که گاهی بدنم می افتد
      نقش لاله به روی پیرهنم می افتد
      دست من کار کند ، مطئنم می افتد
      
      من چگونه بپرم بال و پرم سوخته است
      به خدا بیشتر از تو جگرم سوخته است
      
      من ز تب کردن و بیمار شدن خسته شدم
      بر سر خادمه سربار شدن خسته شدم
      با تن سوخته تب دار شدن خسته شدم
      من از این دست به دیوار شدن خسته شدم
      
      شانه از دست من افتاد ، دل زینب سوخت
      چشم من بر حسن افتاد ، دل زینب سوخت
      
      آنقدر آب شدم من که تنی نیست که نیست
      مثل تصویر شدم من، بدنی نیست که نیست
      جز "حلالم کن علی جان " سخنی نیست که نیست
      هر چه گشتم به خدا یک کفنی نیست که نیست
      
      کاشکی زوتر این پیرهن آماده شود
      بهر فردای حسینم کفن آماده شود
      
      علی اکبر لطیفیان

       
     *********************
      

      
      موجی رسید هیبت دریا تکان نخورد
      آتش گرفت دامنش اما تکان نخورد
      
      او قول داده بود فدای علی شود
      در پشت در به خاطر مولا تکان نخورد
      
      زهرا خودش علیست چرا کم بیاورد
      چون کوه از مقابل آنها تکان نخورد
      
      با هیبت از حریم ولایت دفاع کرد
      طوری که آب در دل مولا تکان نخورد
      
      مسمار لعنتی به پرش گیر کرده بود
      این بود علتش اگر از جا تکان نخورد
      
      وقتی نیاز داشت نیازش زنانه بود
      وقتی دوید خادمه آقا تکان نخورد
      
      آن ضربه ی غلاف مگر که چه کرده بود
      ازآن به بعد بازوی زهرا تکان نخورد
      
       علی اکبر لطیفیان

       
       *********************
       
       
      یکبار نفس کوته و صد بار کشیده
      حتما شده این سینه به مسمار کشیده
      
      تصویر تو مبهم شده ی دست کسی نیست
      تحلیل من این است به دیوار کشیده
      
      از مرگ طلب کردن تو لحظه به لحظه
      پیداست که خیلی دلت آزار کشیده
      
      جارو مزن آنقدر، کمی فکر خودت باش
      از دست شکسته چه کسی کار کشیده؟
      
      از قرمزی رخت تو پیداست که راحت
      بالا نرسیده آه به اجبار کشیده
      
      نه سال؟ همین؟ ماندن تو راه ندارد
      کار تو به انگار و نه انگار کشیده
      
      یک بار علی گفتی صد بار علی جان
      یک بار نفس کوته و صد بار کشیده
      
      علی اکبر لطیفیان

      *********************
       
       
      دربسترم و خسته ام و تاب ندارم
      شبها من ازآن ضربه در خواب ندارم
      
      انگار بعید است دگر زنده بمانم
      برگونه به جز گریه وسیلاب ندارم
      
      با بازوی بشکسته قنوتم شده ناقص
      غیر از دل پر آه به محراب ندارم
      
      از شعله چو شمعی شدم و رو به زوالم
      جز خون که زسینه رودم آب ندارم
      
      از روی علی بسکه رخ خویش گرفتم
      خجلت زده ام چهره شاداب ندارم
      
      در صورت من نقش زپستی و بلندی است
      جز روی ورم کرده در این قاب ندارم
      
      از ضربه آن دست نشست ابر به رویم
      خاموش شدم هاله مهتاب ندارم
      
      چندی ست نشُسته م تن و قامت طفلان
      آخر چه کنم دست بدن ساب ندارم
      
      مجتبی صمدی شهاب
       
      *********************
       
       
      بیتوته کرده درد به هر عضو جسم من
      گشته است معدنی ز جراحات این بدن
      
      دیگر کسی به خانه من سر نمی زند
      ای مرگ لا اقل تو به من یک سری بزن
      
      از من نمانده است به جز استخوان و پوست
      گم گشته است پیکر من بین پیرهن
      
      تعظیم من به پیش علی شد همیشگی
      دیگر مرا نیاز نباشد به خم شدن
      
      آتش به جان خسته و پر درد می زند
      این گریه های مخفی و بی هق هق حسن
      
      لرزه نشانده بر بدنم وقت احتضار
      آینده پر از غم این طفل بی کفن
      
      محمد حسین رحیمیان
       
     *********************
       
       
      افتاده شانه باز هم از دست لاغرت
      شرمنده اي دوباره ز گيسوي دخترت
      
      در گوشه اي نشسته فقط آه ميكشد
      مادر ، ز دست مي رود آخر كبوترت
      
      آبي نخورده است ، غذايي نخورده است
      دارد حسين ميشكند مثل شوهرت
      
      چيزي بگو گمان كنم امروز بهتري
      ساكت نباش فاطمه جان ، جان مادرت
      
      زهرا، براي دلخوشي حيدرت بمان
      اين مرد خيبر است ، شكسته برابرت
      
      وقتي نفس ميكشي اي زخمي علي
      آلاله ميچكد دل شبها به بسرت
      
      دارد سه ماه ميشود اي مادر بهشت
      پنهان نشسته چهره ي تو زير معجرت
      
      بانو ببين براي شما شعر گفته ام
      دنيا ، بدون فاطمه ام خاك بر سرت
      
      سيد محمد جوادي
 
       *********************
       
       
      السلام ای طلیعه ی انوار
      مادر طیّبات و پاکی ها
      اعتبار قنوت اهل زمین!
      آسمانی ترین خاکی ها
      **
      با نفس های خویش آوردی
      عطری از یاس و سیب را در باد
      آن قدر اوج عرش رفتی که
      روی خورشید سایه ات افتاد
      **
      نور چشمانت ای ولایت محض
      معرفت داده هر وجودی را
      تو خودت نه! که جای خود بانو
      چادر خاکی ات یهودی را
      **
      یک مسلمان نمود و جان بخشید
      تن بی روح اعتقادش را
      مثل این که به تازگی پیدا
      کرده گم کرده و مرادش را
      **
      رفته دل های ما به روزی که
      از غم و درد پیکرت گفتی
      درد دل کردی و به آهی سرد
      حرف هایت به دخترت گفتی:
      **
      زینبم ای عصای کوچک من
      کمکم کن زجای برخیزم
      من که طوبای سبز بودم آه...
      لیک حالا شبیه پاییزم
      **
      با همین دست لرزه افتاده
      کفنی دوختم برای خویش
      نه فقط من،مدینه هم دارد
      انتظار غروب من از پیش
      **
      حرف آخر...ببخش دخترکم
      گر که تنها گذارمت زینب!
      وعده ی ما کنار نهر فرات
      به خدا می سپارمت زینب!
      
      توحید شالچیان ناظر
       
     *********************

      
      امروز كه جز عشق تو پندار ندارم
      جز جان به قدوم تو سزاوار ندارم
      اى دلبر من غير تو دلدار ندارم
      با غير تو اى شير خدا كار ندارم
      
      من فاطمه‏ام واهمه از نار ندارم
      
      امروز به سر چون كه تو دستار ندارى
      با حكم نبى فرصت گفتار ندارى
      ليكن تو مپندار كه يك يار ندارى
      يا اينكه غريب استى و دلدار نداري
      
      من فاطمه‏ام مانع گفتار ندارم
      
      فرياد كه بردند ز من بوالحسنم را
      گم كرده‏ام امروز خدايا وطنم را
      پامال نمودند الهى چمنم را
      وا مى‏كنم امروز به نفرين دهنم را
      
      در راه تو از نعره زدن عار ندارم
      
      خون در دلم از داغ تو اندوخته بهتر
      در محفل من شمع تو افروخته بهتر
      آن سينه كه شد محرم تو دوخته بهتر
      مويى كه به كارم نخورد سوخته بهتر
      
      من حوصله ي اين همه آزار ندارم
      
      چون پاى تو آيد به ميان مادّه ي شيرم
      گردست دهد در وسط كوچه بميرم
      عالم همه فهميد به عشق تو اسيرم
      با نام تو در نار بگويم كه مجيرم
      
      من خود شررم واهمه از نار ندارم
      
      جان مى‏دهم امروز كه دلدار بماند
      بر صفحه جان نقش تو اى يار بماند
      زهراى تو بين در و ديوار بماند
      قدرى ز لباسم نوك مسمار بماند
      
      من وحشتى از لطمه ي مسمار ندارم
      
      تبدار شده در تب و تاب تو تن من
      بيمار شده از غم عشقت بدن من
      
      بشنو تو در اين لحظه على جان سخن من
      اينگونه مبين سرخ شده پيرهن من
      
      و اللَّه كه من جامه ي گل‏دار ندارم
      
      اكنون كه عدو دست يداللهى توبست
      اينگونه مپندار كه زهراى تو بنشست
      بر معجر خود گر بنهد فاطمه‏ات دست
      از جاى درآرد به خدا هر چه ستون است
      
      صد حيف كه من رخصت پيكار ندارم
      
      رفتند بنى هاشم و درد است به سينه
      تكذيب شده فاطمه از فرقه ي كينه
      حيدر شده محزون چو من زار و حزينه
      امّيد مدد در همه ي شهر مدينه
      
      جز حمزه و جز جعفر طيار ندارم
      
      محمد سهرابي

       
*********************       
       
      چه شده شکر خدایا تو توان داری که
      سر پا گشته ای و دست به دیواری که
      
      دلخوشی بر دل حیدر  شب آخر باشی
      آن قدر فکر دل حیدر کراری که
      
      چرخ دستاس بچرخانی و جو آرد کنی
      با وجودی که شما زخمی مسماری که
      
      نود و چند شبی کرده زمین گیر تو را
      نود و چند شبی هست عزاداری که
      
      سوگوار غم ششماهه ی خود می گویی:
      بشکند،نیست شود، دست تبهکاری که
      
      به زمین زد من و این باغچه ی یاس مرا
      آن قدر آمد و میکرد لگد کاری که ...
      
      توحید شالچیان ناظر
       
      *********************
       
       
      زندگي در دل اين شهر حرام است علي
      به خدا كار من خسته تمام است علي
      
      طاير عشق تو را بال و پري نيست دگر
      مرغ عمرم بنگر بر سر بام است علي
      
      غم مخور هيچ ، كه در شهر سلامت نكنند
      به لب بسته ي من باغ سلام است علي
      
      با اشاره غم دل با پسرم ميگويم
      ذوالفقار حسن من به نيام است علي
      
      تو طبيبانه به بهبود من زار نكوش
      عمر بيمار تو امروز تمام است علي
      
      تو و اين شهر بگوييد به حالم پس از اين
      به دل قاتل من عيش مدام است علي
      
      شب تشييع ، تنم را تو از آن كوچه مبر
      آخرين خواهشم و ختم كلام است علي
      
      جواد محمد زماني

     *********************
       
       
      سال ها گریه کنِ حضرت زهرا هستم
      از ازل معتکف هیئت زهرا هستم
      
      چشم بارانی من هدیه شده از مادر
      مورد مغفرت و رحمت زهرا هستم
      
      با همه بار گناهی که به گردن دارم
      باعث درد و غم و زحمت زهرا هستم
      
      این عزاداری ما رفع بلا خواهد کرد
      چون که تحت نظر دولت زهرا هستم
      
      فاطمیه شب و روزش غم و اندوه من است
      نوحه خوانِ همه ی غربت زهرا هستم
      
      کوچه و پنجه ی زهرا و کمربند علی
      جذبه ی حیدری قدرت زهرا هستم
      
      وای از پشت در و میخ در و آتش و دود
      زخمی جلوه ی یک همت زهرا هستم
      
      از علی گفت و فدای دو ید حیدر شد
      متعجب شده ی غیرت زهرا هستم
      
      آن قدر سخت قدم زد که علی می گوید
      غصه دار کمر و قامت زهرا هستم
      
      علی از چادر خاکی گلش می نالد
      که زمین خورده ی این عفت زهرا هستم
      
      محسن نصر اللهی
       
      *********************
      

      
      من بيشتر براي شما گريه ميكنم
      ديگر نپرس اينكه چرا گريه ميكنم
      
      آقا تمام فاطمه نذر نگاه توست
      آري امير ، داغ تو را گريه ميكنم
      
      از دست مهرباني همسايه ها دگر
      از اين به بعد پيش خدا گريه ميكنم
      
      جاني نمانده است كه ريزم به پايتان
      بي جانم و بدون صدا گريه ميكنم
       
       *********************

       
      گفتم براي فاطمه جاني نمانده است
      حتي براي اشك تواني نمانده است
      
      گفتي بمان ، امان بده با حيدرت برو
      وقت سفر رسيده اماني نمانده است
      
      بعد از سه ماه ، ماه به تو سرزده بيا
      سيرم نگاه كن كه زماني نمانده است
      
      اين پير زن جوانِ دو سه ماه قبل توست
      در پيكرم اثر ز جواني نمانده است
      
      ماهه شكسته ي نود و پنج روزه ام
      تا لحظه ي غروب زماني نمانده است
      
      او رفت و هر چه بود خدا برد با خودش
      حتي ز قبر يار نشاني نمانده است
      
      محمد ناصري

       *********************
      

      
      رفتی شکست دست و دل آسمانی ام
      رفتی رسید نوبت قامت کمانی ام
      
      رفتی و باز شد همه دست های پست
      بابا حکایتی شده بی تو جوانی ام
      
      «شرمنده ام حمایت من بی نتیجه ماند »
      خانه نشین شده همه زندگانی ام
      
      خانه به جای یاس پر از بوی دود شد
      تاول زده تمام تن ارغوانی ام
      
      پهلو شکسته ، پیر ،زمین گیر و محتضر
      رفتی و شد تمامی اینها نشانی ام
      
      لعنت به آن که طفل مرا پیر کرده است
      کار حسن شده همه شب روضه خوانی ام
      
      محمد حسین رحیمیان
       
       *********************
      

      
      امشب بساط عشق به نامت فراهم است
      تصویر قامت خمتان هم مجسم است
      
      انگار فاطمیه شده ، نه فکر می کنم
      ماه عزای شیعه شده ، یا محرم است
      
      از فاطمیه فقط غصه می چکد ولی
      جانم اگر برون رود از غصه ها کم است
      
      رخساره ای به ضربه ی دستی سیاه شد
      من مانده ام که ضربه اش اینقدر محکم است
      
      سهم علی و فاطمه هر یک جدا جدا
      یک پهلوی شکسته و یک آسمان غم است
      
      باز این چه شورش است دوباره به پا کنید
      قامت دو تا شد است و قیامت همین دم است
      
      محمد رضا ناصری
       
       *********************       
       
      من بی قرار روضه ی زهرای اطهرم
      خدمتگزار روضه ی زهرای اطهرم
      
      روزی که روزی همه را داد ذوالمنن
      بر من ولای فاطمه را داد ذوالمنن
      
      با مهر او حوالی عشق خدا شدم
      دیوانه ی ولای علی مرتضی شدم
      
      با مهر او حیات مجدد گرفته ام
      اسلام واقعی ز محمد گرفته ام
      
      یک شب که خواب آمد و هست مرا گرفت
      دیدم نگار آمد و دست مرا گرفت
      
      فارغ دلم ز فکر غم انتظار کرد
      آمد قرار سینه مرا بی قرار کرد
      
      روح مرا به وادی عشق خدا کشید
      در مجلس منوری از انبیا کشید
      
      دیدم تمام در بر آدم نشسته اند
      با احترام محضر خاتم نشسته اند
      
      آنجا خلیل خادم و جبرئیل سینه زن
      موسی کلیم همره او مانده از سخن
      
      عیسی مسیح گوشه ای از مجلس خدا
      در زمزمه بیا قمر نرگس خدا
      
      ناگه نگار بر سر منبر نهاد پا
      این گونه گفت مدحت زهرای مصطفی
      
      بسم اللهش سلام به زهرای عشق بود
      روضه نبود جنت اعلای عشق بود
      
      بعد از سپاس خالق یکتا امیر عشق
      گفتا سلام مادر خیر کثیر عشق
      
      اول سلام بر سکنات الهی ت
      دوم سلام بر وجنات الهی ت
      
      سوم سلام بر دل پر از خدای تو
      بر دست های زخمی و مشکل گشای تو
      
      چهارم سلام بر همه ی جلوه های تو
      بر گریه های نیمه شب و ربنای تو
      
      پنجم سلام بر تو و بابات مصطفی
      بر همسر غیور و صبور تو مرتضی
      
      مادر سلام بر تو و اولاد پاک تو
      مانده هنوز مخفی از خلق خاک تو
      
      مادر سلام بر همه ی غصه های تو
      بر غربت مدینه ی کرب و بلای تو
      
      مادر سلام بر خم ابروی زخمیت
      بر پهلوی شکسته و بازوی زخمیت
      
      مادر سلام بر تو و تابوت چوبیت
      بر آفتاب دیده ی پاک و غروبیت
      
      مادر سلام بر همه ی ناله های تو
      آتش گرفت خاک زمین زیر پای تو
      
      اینجای روضه یار گریبان درید و گفت
      آه از درون سینه ی خسته کشید و گفت
      
      مادر سلام بر تو و حیدر که شب نخفت
      بر غنچه ای که در وسط شعله ها شکفت
      
      فریاد وای از همه ی انبیاء بلند
      آواز آه از دل عرش خدا بلند
      
      اما سخن میان زبانها ادامه داشت
      او می سرود روضه و غوغا ادامه داشت
      
      ناگه کلام رنگ خدایی تری گرفت
      شوری عجیب مجلس پیغمبری گرفت
      
      زهرا اگر نبود خدا عالمی نداشت
      زهرا اگر نبود علی پرچمی نداشت
      
      زهرا اگر نبود تکامل فسانه بود
      حتی خدا بدون دلیل و نشانه بود
      
      زهرا اگر نبود سعادت سراب بود
      فریاد وا خدا به خدا بی جواب بود
      
      زهرا اگر نبود هدایت ضلال بود
      فهمیدن نجات و تعالی محال بود
      
      زهرا اگر نبود شفاعت خرافه بود
      حتی قلم ز جرم خلایق کلافه بود
      
      زهرا اگر نبود ولایت هلاک بود
      دین خدا و عشق علی زیر خاک بود
      
      زهرا اگر نبود کسی سینه زن نبود
      از شور و عشق و نغمه ی مستی سخن نبود
      
      کم کم اذان صبح شد و حرف ناتمام
      مولا نمود بهر نماز شبش قیام
      
      ناگه به خویش آمدم و غرق التهاب
      دیدم که خواب بودم و با چشم پر ز آب
      
      روی لبم نوای غریبانه ای نشست
      بغضم به یاد خواب خوش دیشبم شکست
      
      گفتم سلام مادر اعجاز فاطمه
      سوز مرا به گریه نما ساز فاطمه
      
      محمدرضا نجفی

       
      *********************
       
       
      شکر می گویم خدا را چون که خوان فاطمه
      باز هم گسترده شد بر شیعیان فاطمه
      
      فاطمیّه آمد و دست مرا زهرا گرفت
      تا که باشم چند روزی میهمان فاطمه
      
      در میان مصحفش نام مرا هم او نوشت
      روزی ام شد نوکری آستان فاطمه
      
      با همه روی سیاهم آبرویم را نبرد
      شد نصیبم موج عفو بی کران فاطمه
      
      بر تنم رخت سیاه نوکری پوشیده ام
      تا کمی باشم شبیه کاروان فاطمه
      
      ما همه فرزند و او هم مادر ما شیعه هاست
      شکر حق هستیم ما از دودمان فاطمه
      
      آمدم هیئت برای مادرم گریه کنم
      گریه بر عمر کم و قدّ کمان فاطمه
      
      بسته ام احرام اشکم را که باشم مرهمش
      در طوافم من به دور آشیان فاطمه
      
      چند روزی می شود که مادرم در بستر است
      بوی آتش می دهد باغ جنان فاطمه
      
      انتقام او به دست ذوالفقار مهدی است
      مهدی زهرا بیا... آقا... به جان فاطمه
      
      با ظهور تو گره از کار شیعه وا شود
      می شود پیدا مزار بی نشان فاطمه
      
      محمد فردوسی
       
       *********************       
       
      باید برای فاطمه مشکی به تن کنیم
      باید  ز داغ او دل خود پر محن کنیم
      
      باید که جان دهیم در این فاطمیه ها
      باید که یک دهه فقط از او سخن کنیم
      
      ای کاش بین سینه ی من تیر می کشید
      شاید که درک غصه ی قلب حسن کنیم
      
      از دست داده ایم مادر تازه جوانمان
      خرده مگیر گریه اگر مثل زن کنیم
      
      وقتی گریز روضه ی ما کربلایی است
      باید کمی اشاره به آن پیرهن کنیم
      
      در انتهای روضه ی زهرا نشسته ایم
      گریه برای آن پسر بی کفن کنیم
      
      یاسر مسافر

موضوعات مرتبط: حضرت فاطمه(س) - شهادت

برچسب‌ها: اشعار شهادت حضرت زهرا(سلام الله علیها)