آموزش مداحی و اشعار مذهبی

       علي كسي است كه كوثر از او سبو دارد
      جهان نظام خودش را فقط ازاو دارد
      
      فقط به خاطرحُب و ولايت مولاست
      اگربهشت خداوند رنگ و بو دارد
      
      علي كسي است كه عالم گداي قنبر اوست
      اگرچه گوشه پيراهنش رفو دارد
      
      براي اينكه علي پابه سينه اش بنهد
      خداست شاهد من كعبه هم وضو دارد
      
      علي كسي است كه هرشب كنارسجاده
      بدون واسطه با دوست گفتگو دارد
      
      ولادتش هدف كعبه رامشخص كرد
      زخاك پاي علي كعبه آبرو دارد
      
      علي كه پشت نبردش زره نمي خواهد
      اگرچه لشگري ازسنگ روبرو دارد
      
      رسيد آنكه خداكعبه رابه او بخشيد
      گه ولادت او كعبه مدتي خنديد
      
      رسيد حيدر و اين خاك نور باران شد
      به يمن آمدنش عالمي مسلمان شد
      
      همين كه دروسط كعبه او تولد يافت
      گلِ خدا شد و كعبه به پاش گلدان شد
      
      تمام گرمي بازار حسن يوسف بود
      پس ازعلي چقدرنرخ يوسف ارزان شد
      
      علي قدم زد و خورشيد زيرپاي علي
      زخاك سر زده و آفتابگردان شد
      
      امام كعبه رسيد و به يمن آمدنش
      سرود روي لب مصطفي علي جان شد
      
      براي آمدنش كعبه پيش دستي كرد
      و سينه چاكي او زودتر نمايان شد
      
      اگرچه قنبراو پادشاه قلب من است
      ولي گداي علي هركه گشت سلمان شد
      
      لبش كه وا شد و ‌ذكرخدا به لب آورد
      زمين نه عالم هستي بهشت عرفان شد
      
      علي امام من است و منم غلام علي
      علي براي تمامي خلق سلطان شد
      
      بنام شيرخدا لااله الا الله
      پس از رسول مكرم علي ولي الله
      
      ولاي شيرخدا آخرش ثمر دارد
      چرا كه حب علي روي دل اثردارد
      
      تمام لشكردشمن به خاك مي ريزند
      اگر اراده كند ذوالفقار بردارد
      
      تمامي غزوات رسول شاهد بود
      ميان لشكر اسلام علي جگر دارد
      
      زضربه هاي سرذوالفقار معلوم است
      يدالله است علي واقعا هنر دارد
      
      علي نياز به خوُد و زره نخواهد داشت
      چرا كه از پر و بال ملك سپر دارد
      
      اگرشكست نخورده زجنگ برگشته
      دعاي فاطمه اش را به پشت سردارد
      
      شجاعتش به كنار او معلم فضل است
      به اين دليل كه مثل حسن پسر دارد
      
      زچشم او همه عرش نور مي گيرند
      چراكه دامن او حضرت قمر دارد
      
      بگو به مردم عالم بياورد يك بار
      شبيه زينب او كسي اگر دارد
      
      حسين اوست بهشتم تمام زندگيم
      من از گدايي مولا دراوج بندگيم
      
      من ازقديم به اين خانواده عبد درم
      فداي محسن او صدهزار چون پسرم
      
      تمام هستي خود را فروختم ديروز
      كه نذرآمدنش قد كعبه گل بخرم
      
      دوباره زائر ميخانه ی نجف شده ام
      فتاد باردگر سوي صحن اوگذرم
      
      بخاطر همه چيز ازخدام ممنونم
      كه ياعليست نمازم دعاي هرسحرم
      
      بدون  راه نجاتي به بركت مولا
      خدا گواست در آماج كوهي ازخطرم
      
      گه ولادت من باطنين ياحيدر
      گره زده دل من را به صحن او پدرم
      
      امام حضرت زهرا امير ملك ولا
      فداي اينهمه لطف و صفات چشم ترم
      
      شبي كه برلب من ذكر حيدري دادند
      همينكه گفتم علي حكم نوكري دادند
      
      مهدی نظری
       
      *******************
       
            
      اي ابتدات نقطه پايان آسمان
      وي انتهات مثل خداوند، لامكان
      
      ممسوس ذات حضرت الله اكبري
      با اين حساب ، فهم كمالت نمي توان
      
      گفتم : " چگونه مدح تو خوانم " ؟ ندا رسيد
      " درسجده آي و سوره توحيد را بخوان "
      
      ماصنع دستهاي شما بوده ايم ؛ پس
      اينگونه مي شود كه تو باشي خدايمان
      
      دركعبه پا نهادي و كعبه شكاف خورد
      يعني كه جاي توست دل دلشكستگان
      
      كعبه سپيد رو شدو زلفش سياه شد
      هم خود به سجده آمدو هم سجده گاه شد
      
      (مهرت به كائنات برابر نمي شود)
      حب تو آينه است ـ مكدر نمي شود
      
      مريم ـ بنفشه ـ ياس ـ اقاقي . . . خود بهشت
      بي لطف دستهات ـ معطر نمي شود
      
      گرصد هزار شير نر بيشه هاي جنگ
      هرگز يكي شبيه به حيدر نمي شود
      
      حتي محمدي كه خودش فخرعالم
      تامرتضي نداشت ، پيمبر نمي شود
      
      با ما كسي كه سفره اش از مرتضي جداست
      سوگند مي خورم كه برادرنمي شود
      
      اين سفره بوي عطر گل ياس مي كند
      با گندمي كه فاطمه دستاس مي كند
      
      رمز حيات ، قبضه شمشير مرتضاست
      هفت آسمانيان ، همه تسخير مرتضاست
      
      قرآن ؛ زلال آينه ، تصوير ناب ؛ اوست
      هر آيه آيه ؛ آينه ،تفسير مرتضاست
      
      جنات عدن، روضه رضوان، بهشت قرب
      درسايه سار شاخه انجير مرتضاست
      
      اينكه خدا به ديده مردم يزرگ شد
      تأثير جاودانه تكبير مرتضاست
      
      صبرش شبيه ضربه خندق ستودني ست
      آري ؛ بقاء شيعه به تدبير مرتضاست
      
      سلطان عشق..! حضرت والا مقام ها..!
      تسيلم تو ، شكوه تمام سلام ها
      
      اي ميوه رسيده باغ خدا علي
      آب و غذاي سفره اهل ولا علي
      
      بدر و حنين و خيبر و خندق كه جاي خود
      تنزيل آيه هاي علق در حــرا ... علي
      
      سـّر عظيم ليله الاسراء ؛ عروج بود
      من نفـْس ظاهري محمد الي. . .علي
      
      تفسير ناب سوره توحيد ؛ مي شود. . .
      . . . تلخيص در عبارت يك جمله  "يـاعلـي"
      
      با نوح و با كليم و مسيحا و با كليـم
      هرجا تو ديده مي شوي در هر كجا علي
      
      تو دركمال مطلق و انسان كاملي
      درمشكلات سخت ؛ تو حل المسائلي
      
      چيزي شبيه رايحه اي مي وزيد و رفت
      شبها به شانه ؛ نان و رطب مي كشيد و رفت
      
      افسوس قدر و منزلتش را نداشتند
      تا درجوار كوثر خود آرميد و رفت
      
      زهرا همان علي و علي نيز فاطمه است
      شكر خدا فراق به پايان رسيد و رفت ...
      
      مردي كه شاهد صدمات مدينه بود
      يك روز مرد ... و در سحري شد شهيد رفت
      
      گرچه كنار بسترش از مردها  پر است
      اما؛ دريغ محسن خود را نديد و ... رفت
      
      غير از علي به عام امكان مدار نيست
      خلقت بدون اسم علي استوار نيست
      
      یاسر حوتی
       
   *******************
       
                   
      تا زمین قدم برداشت ، آسمان نوشت علی
      آسمان که برپا شد ، کهکشان نوشت علی
      
      کهکشان که پیدا شد ، یک جهان نوشت علی
      این جهان که معنا شد ، بیکران نوشت علی
      
      بیکرانه‌ها پر شد ، لامکان نوشت علی
      با هرآنچه که میشد ، با همان نوشت علی
      
      با قلم نوشت علی ، با زبان نوشت علی
      و سپس هر آنچه داشت ، در توان نوشت علی
      
      روی صورت انسان ، روی جان نوشت علی
      با غبار او روی ، چشممان نوشت علی
      
      آنقدر نوشت از او ، تا جهان پر از او شد
      تا که دست حق رو شد ، ذکر عاشقان هو شد
      
      پس دو مرتبه روی ، صورتم نوشت علی
      دوست داشت پس روی ، قسمتم نوشت علی
      
      در رگم که جاری شد ، غیرتم نوشت علی
      پا شدم زمین خوردم ، همتم نوشت علی
      
      تا کمی ضعیف شدم ، قوتم نوشت علی
      آمدم ذلیل شوم ، عزتم نوشت علی
      
      پس خدا خودش روی ، قیمتم نوشت علی
      روی بیرق سبزِ ، هیئتم نوشت علی
      
      آنقدر نوشت علی ، روی سرنوشت من
      تا فقط علی باشد ،‌ خانه بهشت من
      
      روز اول خلقت ، با علی حساب شدم
      در قنوت او بودم ، تا که مستجاب شدم
      
      زیر پای او ماندم ، تا غبار ناب شدم
      بر سرم چنان تابید ، تا که آفتاب شدم
      
      آنقدر که او تابید ، از خجالت آب شدم
      در غدیر چشمانش ،‌ من هم انتخاب شدم
      
      آنقدر نگاهم کرد ، تا که من خراب شدم
      زیر جوشش چشمش ، ماندم و شراب شدم
      
      مِی شدم پیاله شدم ، مست بوتراب شدم
      هی علی علی گفتم ، در علی مذاب شدم
      
      می‌نویسم از عشقم ، می‌نویسم از دردم
      غیر دور چشمانش ، هیچ جا نمی‌گردم
      
      کعبه پلک زد آری ، صبح نور پیدا شد
      کعبه در طوافش رفت ، تا درِ حرم وا شد
      
      قبله از سر جایش ، پیش پای او پا شد
      زیر پای او زمزم ، چشمه چشمه دریا شد
      
      کعبه از نفس افتاد ، نوبت مسیحا شد
      او شفا گرفت و بعد ،‌ تازه دور موسا شد
      
      پا برهنه راه افتاد ،‌ تا دلش مصفا شد
      هر کسی که او را دید ، بدتر از زلیخا شد
      
      یوسفانه مجنون شد ، یوسفانه لیلا شد
      هر کسی که دورش گشت،نور چشم زهرا شد
      
      ما کجا و این کعبه ، اینکه کعبه زهراست
      ما محب دریاییم ، جای ما فقط دریاست
      
      توی محفل ذکرش ، درّ ناب می‌ریزند
      پای هر علی گفتن ، هی ثواب می‌ریزند
      
      روی ما فرشته‌ها ، هی گلاب می‌ریزند
      توی جام خالیّ ، ما شراب می‌ریزند
      
      روی چشممان خاک ، بوتراب می‌ریزند
      در شب سیاه ما ،‌آفتاب می‌ریزند
      
      روی ما دعاهای ، مستجاب می‌ریزند
      در حساب فردامان ، بی حساب می‌ریزند
      
      کبریا که می‌بخشد ، این همه به عشق او
      چون علی به ما آموخت ، لااله الا هو
      
      ساکنان بالاها ، زیر گنبدش هستند
      خیل انبیا جزو ، نور بی حدش هستند
      
      فاطمه ، نبی تنها ، این دو هم قدش هستند
      مرتضی و زهرا هم ، عشق احمدش هستند
      
      روز و شب همیشه در ، رفت و آمدش هستند
      شیعیان نمک دارند ، تا زبانزدش هستند
      
      کربلا و سامرا ، صحن مرقدش هستند
      و قم و خراسان هم ، خاک مشهدش هستند
      
      ما که درّ و مروارید ، توی این صدف داریم
      ما بهشت خود را از ، تربت نجف داریم
      
      وقتی از دل یک سنگ ، خوب موشکافی شد
      سنگ یا علی میگفت ، آنقدر که صافی شد
      
      آنقدر که چون دُر شد ، چون عقیق شافی شد
      شعر آفرینش هم ،‌ با علی قوافی شد
      
      این کتاب خلقت هم ، با علی صحافی شد
      عشق هم بدون او ، قصه‌ای خرافی شد
      
      هر کجا کم آوردیم ، با علی تلافی شد
      اینکه دور او گشتیم ، وای عجب طوافی شد
      
      کعبه بی علی پوچ است ، کعبه بی علی سنگ است
      کعبه در مدار خود ، با علی هماهنگ است
      
      دست کعبه را اما بر سرش نمی‌بندند
      راه را بر یاسِ ، پرپرش نمی‌بندند
      
      تازیانه بر روی ، همسرش نمی‌بندند
      شعله‌های آتش را ، بر درش نمی‌بندند
      
      ریسمان به دستان ، دخترش نمی‌بندند
      کربلا که آب بر ، اصغرش نمی‌بندند
      
      آه کربلا گفتم ، آسمان به خود لرزید
      کوفه باز هم اشک ، دختر علی را دید
      
      رحمان نوازنی

موضوعات مرتبط: امام علی(ع) - ولادت،مدح

برچسب‌ها: اشعار ولادت امیرالمومنین علیه السلام مهدی وحیدی

الا کرم ز تو مشهور يا امام جواد
کلام توست همه نور يا امام جواد

ائمه‌اند جواد و توئي جواد همه
که گشته جود تو مشهور يا امام جواد

سزد ز لعل لب حضرت رضا ريزد
به مدح تو دُر منثور يا امام جواد

اگر چه نزد شما آبروي نيست، مرا
مکن ز درگه خود دور يا امام جواد

گدايي‌ام به درت جز بهانه‌اي نبوَد
مراست وصل تو منظور يا امام جواد

به روي زائر تو بوسه مي‌زند جبريل
به ذکر «سيعک مشکور» يا امام جواد

به کاظمينِ تو روي نياز برده کليم
سلام مي‌دهد از طور يا امام جواد

جحيم اگر تو نگاهش کني حديقه گل
بهشت بي تو کم از گور يا امام جواد

اگر چه ران ملخ هم ندارم اي مولا
مرا بخوان به درت مور يا امام جواد

قضا به حکم تو محکوم، اي وليِ خدا
قدر به امر تو مأمور يا امام جواد

لباس نور مرا بر تن از ولادت توست
گناه، وصل? ناجور يا امام جواد

خدا ثناي تو را گفته و چگونه مرا
بوَد ثناي تو مقدور يا امام جواد

لب تو داشت تبسّم، ولي دلت را بود
هزارها غم مستور يا امام جواد

نديد دختر مأمون جلال و قدر تو را
چو بود چشم دلش کور يا امام جواد

هزار مرتبه نفرين به دختر مأمون
که شد به قتل تو مسرور يا امام جواد

فراز بام به گرد تن تو بگرفتند
پرندگان هوا شور يا امام جواد

شهادت تو در آن حجره با لب تشنه
بوَد تجسّم عاشور يا امام جواد

عنايتي که شود روز حشر «ميثم» هم
به دوستي تو محشور يا امام جواد

غلامرضا سازگار

 

موضوعات مرتبط: امام جواد(ع) - ولادت،مدح

برچسب‌ها: اشعار ولادت امام جواد(ع) مهدی وحیدی

  
   
       
      ماخشكساليم و شما باران مايي
      درياي لطف و فضل بي پايان مايي
      
      وقتي كه اسم فاطمه روي لب ماست
      بوي تو مي آيد، يقين مهمان مايي
      
      شاگرد درس تو كرامت پيشه گان اند
      استاد درس مكتب عرفان مايي
      
        هركس كه باشد منكرت پست است اما
      من مطمئنم اينكه تو، قرآن مايي
      
      آنكس كه با تو رفت بيراهه نرفته
      دركشتي فيض خدا، سكان مايي
      
      ازلطف و احسان شما، ازعلم و جودت
      بي پرده مي گويم شما ايمان مايي
      
      تو در دل خوبان عالم جاي داري
      زيرا كه نور ديده سلطان مايي
      
      چشم و چراغ هشتمين ماه خدايي
      يعني كه فرزندعلي موسي الرضايي
      
      آنقدركه چشمان زيباي تو ناز است
      مانند سجاده به طاق عرش باز است
      
      وقتي كه اسم تو مي آيدآسمان هم...
      ...با ذكرنامت غرق در سوز و گداز است
      
      يك دوقدم بردار كه عالم ببيند
      خاك زمين ازگامهايت دلنواز است
      
      روزقيامت مي شود فهميد اين را :
      هركس كه قدري با تو باشد سرفراز است
      
      ماراهم از حال دعايت جرعه اي ده
      آقا امامت كن بيا وقت نماز است
      
      مرغ سحر ديشب تمام ذكرش اين بود
      نام جواد از روز اول چاره ساز است
      
      وقتي كه تو روبه خدا غرق دعايي
      انگار كه حيدر كنار جانماز است    
      
       مارا بخر تا كه براي تو بمانيم
      روزيمان كن تا گداي تو بمانيم
        
      در هر نگاه تو صفارا مي توان ديد
      قطعا علي موسي الرضا را مي توان ديد  
      
      درنيمه شبهاي خدايي تو آقا
      هرشب سرشك ربّنا را مي توان ديد
      
      آقا بجان نوكرانت كفر اين نيست
      درچشمهاي تو خدا را مي توان ديد
      
      دست گدا وقتي كه سوي تو دراز است
      لطف امام مجتبي را مي توان ديد
      
      هرشب كنار سفره ات خضر و كليم اند
      چون حضرت خيرالنسا را مي توان ديد
      
      عالم فقير دستهايت هست زيرا
      درخانه تو انبيارا مي توان ديد
      
      از آسمان كاظمين ازروي گنبد
      گلدسته هاي كربلا را مي توان ديد
      
      از صحن تو تا كربلا يك راه دارد
      يك جاده اي كه نام ثارالله دارد  
      
      مهدی نظری 
       
      *********************
       
       
      آمدي تا که عشق ما بشوي
      ثمر کار انبيا بشوي
      
      در زمان قنوتهاي دلم
      پاسخ ذکر ربّنا بشوي
      
      آمدي تا به عرصه ي بخشش
      در صف بندگي خدا بشوي
      
      کربلا مشهد است و آمده اي
      تا علي اکبر رضا بشوي
      
      نقل کردند اين حکايت تو
      برکت بارد از ولادت تو
      
      آمدي استعاره ها گم شد
      اي نهادم گزاره ها گم شد
      
      داستانهاي حاتم طايي
      وسط برگه پاره ها گم شد
      
      با حضورت قدي علم کردي
      زير پايت مناره ها گم شد
      
      جلوه اي کرده اي به نيمه ي شب
      ماه بين ستاره ها گم شد
      
      آمدي مثل سوره ي کوثر
      سندم آيه ي هوالابتر
      
      درک عشق تو درک اسرار است
      روي تو روي نور الانوار است
      
      دست رد روي سينه اي نزدي
      حرف من نيست ،عين آمار است
      
      گر مرا پيش تو عقيقه کنند
      باز هم چشم تو طلبکار است
      
      بارها حاجت مرا دادي
      اين براي هزارمين بار است
      
      باز هم چون هميشه پر دردم
      عشقتان را فقط طلب کردم
      
      بين آيات، والضحي عشق است
      نهمين رؤيت خدا عشق است
      
      دل بيمار و حضرت آقا
      مردن و بودن و شفا ؛ عشق است
      
      بين اين قبله هاي بي همتا
      کاظمين، مشهدالرضا عشق است
      
      از براي زيارت سلطان
      در باب الجواد را عشق است
      
      چيست خورشيد ؟ انعکاس شما
      چيست قرآن؟ اقتباس شما
      
      شاعر اين حضورتان شده ام
      قالي زير پايتان شده ام
      
      نذر تو کرده آن قدر مادر
      تا زماني که من جوان شده ام
      
      جشن امسالتان چه رويايي است
      چون که هم سن و سالتان شده ام
      
      چون که در کودکي شدي رهبر
      مؤمن صاحب الزمان شده ام
      
      اي که هستي جواد مادر زاد
      جشن ميلاد تو مبارک باد
      
      رضا تاجیک
       
        *********************
      

      
      قسم به آنکه به گنجشک بال و پر داده
      همان که بال قنوت دم سحر داده
      
      قسم به سوره ی خورشید و آیه آیه ی آن
      که نور را به دل روشن بشر داده
      
      قسم به آه درختی بدون بَر،که جبر
      شکوه ساقه ی خود را به یک تبر داده
      
      دمیده بر دم صور مدینه اسرافیل
      ترانه خوانده و آواز عشق سر داده
      
      که هان تمامی هفت آسمان نظاره کنید
      فلک به دامن خورشیدتان قمر داده
      
      کسی که وارث پیغمبر است ابتر نیست
      خدا دوباره به این خاندان پسر داده
      
      پسر نه کوثر قرآن ضامن آهو
      جواد آل علی جان ضامن آهو
      
      همان که سجدگهش آسمان عیسی شد
      همان که خاک درش کوه طور موسی شد
      
      همان که آرزویش بر دل زکریا ماند
      همان که دیدن او آرزوی یحیی شد
      
      همان که ذره شد از لطف چشم او خورشید
      همان که قطره ز شوق نگاش دریا شد
      
      همان که روشنی چشم آسمانی هاست
      ستاره ی سحر آسمان بابا شد
      
      همان که در وسط طعنه ها و تهمت ها
      رسید و قصه ی کوثر دوباره احیا شد
      
      مدینه مکه و ریحانه هم خدیجه ی آن
      رضا رسول خدا و جواد ،زهرا شد
      
      رسید سیب بهشت خدا، خدا را شکر
      رسید یوسف یعقوب ما،خدا را شکر
      
      به شیوه ی پدر این چشم مهربان شده است
      همان نگاه همان عاطفه همان شده است
      
      همان صمیمیت و گرمی و صفای سبز
      همان پناه که آهو دخیل آن شده است
      
      اگر غلط نکنم بوی یاس می آید
      اگر درست بگویم رضا جوان شده است
      
      جواد،جود خداوند آسمانها هست
      که با زبان زمینی او بیان شده است
      
      منم گدای امامی که قرص مهر و ماه
      به دست سائل او مثل قرص نان شده است
      
      فقط نه ملجأ حاجات مردمان زمین
      که مأمن همه ی آسمانیان شده است
      
      کسی که سائل این خانه هست می داند
      جواد، جود کند سائلی نمی ماند
      
      مخاطب همه ی نامه های من شده ای
      توسلی همه روزه برای من شده ای
      
      خودت نه حرز جوادت برای ما کافی ست
      هزار شکر خدا را دعای من شده ای
      
      در این زمین که هوای نفس کشیدن نیست
      حیات من نفس من هوای من شده ای
      
      دلم بهانه صحن تو دارد آقا باز
      بهانه ی سفر کربلای من شده ای
      
      مرا سفر ،سفر کاظمین قسمت کن
      مرا زیارت قبر حسین قسمت کن
      
      محسن عرب خالقی
       
     *********************       
       
      بر آن شديم باز كه دلبر بياوريم
      در آسمان، ستاره ی ديگر بياوريم
      
      بايد دوباره نخل ولا را ثمر دهيم
      يعني به باغ عشق صنوبر بياوريم
      
      خورشيد روي ديگري از نسل ياسها
      مهتابي از تبار بيمبر بياوريم
      
      اي جبرئيل مژده بده بر رضايمان
      بايد براي پر زدنش پر بياوريم
      
      تا چشمهاي ابتريان كورتر شود
      بايد دوباره سوره كوثر بياوريم
      
      اين طفل باب رحمت و باب مراد ماست
      از اهل بيت ماست همانا جواد ماست
      
      دستان ابرها سبد گاهواره اش
      پر ميكشند حور و ملك با اشاره اش
      
      دنيا ترانه خوان قدومش غزل غزل
      جنت قصيده ايست ز يك استعاره اش
      
      از عرش تا زمين همه صف بسته منتظر
      دل بيقرار مانده به شوق نظاره اش
      
      در لابلاي بال سپيد فرشتگان
      خورشيد ديگريست رخ ماهپاره اش
      
      غرق ستاره ميكند آغوش عشق را
      وقتي رسيده با قدم پر ستاره اش
      
      با خنده اش گل از گل بابا شكفته است
      بر روي دست مادرش آرام خفته است
      
      وقتي كه آمدي تو،باران نزول كرد
      از فرط شوق بر تنمان جان نزول كرد
      
      جبريل بهر تهنيت از نزد كردگار
      همراه خيل حوري و قلمان نزول كرد
      
      گويا دوباره مثل تمام كريمها
      كاملترين كرامت انسان نزول كرد
      
      در ليله هاي قدر خدا دفعه نهم
      قرآن دوباره بر روي قرآن نزول كرد
      
      اي يوسف رضا كه به بازار حسن تو
      نرخ فروش يوسف كنعان نزول كرد
      
      اي آسمان جود بباران كرامتت
      در خرمن وجود بباران كرامتت
      
      تو كوثر آمدي و ز كوثر چكيده اي
      در ظلمت هميشه ی دنيا سپيده اي
      
      تو اولين ولي خدايي كه اينچنين
      در سن كودكي به امامت رسيده اي
      
      مأمون و  پور اكثم ، نزد تو عاجزند
      با تيغ علم گردنشان را بريده اي
      
      تو آن نسيم سبز در اوج طراوتي
      كه در كوير مرده دلها وزيده اي
      
      ما در مسير پرتو باب المراديت
      تو در جوار جد خودت آرميده اي
      
      مرده است هر كسي نرود زير دين تو
      جانهاي ما فداي تو و كاظمين تو
      
      پروردگارمان كه تورا آفريده است
      ما را اسير دست شما آفريده است
      
      قبل از ازل كه وصله جود شما شديم
      مارا به خاطر تو گدا آفريده است
      
      يعني به جز شما به كسي رو نميزنيم
      وقتي جواد ابن رضا آفريده است
      
      يعني تويي كه نقطه عطف كرامتي
      خالق براي جود خدا آفريده است
      
      با هديه اش براي امام رئوفمان
      بابي براي حاجت ما آفريده است
      
      با نام تو هر آينه دلشاد ميشود
      هر كس دخيل بنجره فولاد ميشود
      
      محمد بیابانی
       
     *********************
       
       
      نسیمی از سر زلفت بهار دنیا شد
      تو آمدی و امیدی به عشق پیدا شد
      
      تو آمدی و خبر آمد از سرادق عرش
      زمین برای همیشه پر از مسیحا شد
      
      درست مثل زمان تولد زهرا
      مدینه مثل زمین های مکه زیبا شد
      
      هزار حظ منزه به دیده اش آمد
      همین که چشم ستاره به روی تو وا شد
      
      و آسمان اگر امروز این همه بالاست
      به پای قامت طوبایی شما پا شد
      
      صدای پای کریمانه تو می آید
      دلم به پشت در خانه تو می آید
      
      تو نور عشقی و حق آفتابتان کرده است
      دعای سبزی و حق مستجابتان کرده است
      
      میان خیل هزاران  هزار بخشنده
      برای جود خودش انتخابتان کرده است
      
      هزار و چهار صد سال می شود که خدا
      مرا پیاله به دست شرابتان کرده است
      
      تو را سرشته و ادغام کرده با قرآن
      تو را نوشته و حالا کتابتان کرده است
      
      قسم به کعبه برای شفاعت فرداست
      اگر جواد الائمه خطابتان کرده است
      
      خدا سرشته تو را تا که مثل نور کند
      کریمی اش به کریمی تو ظهور کنتد
      
      مسیح سبز نفس های تو حیاتم داد
      شعاع نور ضریحت به جاده ام افتاد
      
      برای آنکه خدا حاجت مرا بدهد
      مرا نوشت و مرید  تو را نوشت مراد
      
      به روی صفحه پیشانی ام ملائک تو
      نوشته اند سگ خانه امام جواد
      
      چگونه لطف نداری به این اسیری که
      غلام حلقه به گوش تو بوده مادر زاد
      
      صدای اول عشق و صدای آخر عشق
      تمام عشقی و ای عشق خانه ات آباد
      
      رسیده است به روی مهت سلام رضا
      علی اکبر در خانه امام رضا
      
      تو آمدی پی اکرام و هم نشینیمان
      جواب عاطفه باشی به مستکینیمان
      
      تو آمدی  ز طبق های آسمان پایین
      و کردی از پی چشمانتان زمینیمان
      
      چگونه دست توسل نیاوریم آقا
      تو آمدی که همیشه گدا ببینیمان
      
      تویی تو ماحصل چله ی توسل ها
      تویی شراب طهورای اربعینیمان
      
      تویی که حق خدایی به گردنم داری
      تو آفریده شدی تا بیافرینیمان
      
      تو را جواد و مرا آفریده ات کردند
      قتیل آن دو کمان کشیده ات کردند
      
      نگاه بی مثلت از تبار خورشید است
      ضریح چشم قشنگت مدار خورشید است
      
      کواکب از جریان تو نور می گیرند
      طلوع نور شما تا دیار خورشید است
      
      تو انعکاس جمال امام خورشیدی
      شبیه آینه ای که کنار خورشید است
      
      همین که سردی مان رفت و فصل گرما شد
      به گوش خویش سرودم که کار خورشید است
      
      قسم به حرمت خاک زمین کرب و بلا
      به آن دیار که مه پاره یار خورشید است
      
      جواب کودک خورشید سر بریدن نیست
      جواب نور گلوی سحر بریدن نیست
      
      علی اکبر لطیفیان

       
       *********************

      
      بر سر آنم زبان بگشايم و آوا كنم
      خويش را در محضر مولاي خود پيدا كنم
      
      تا بگويد سر گذشت غربتش را بهر من
      سر گذارم بر قدومش با دلش نجوا كنم
      
      او امام هشتم و آئينه ذات خداست
      عالمي را من فقط با نام او شيدا كنم
      
      تا كه مولانا رضا از دست من گردد رضا
      از زبان حال او گويم روايت اي خدا
      
      سالها من منتظر بودم كه آيد گوهرم
      اين مبارك كودك و نور دو چشم مادرم
      
      او مبارك تر بود از هر چه مولود است وبس
      او محمد يا جواد است وبود تاج سرم
      
      او امامت را برايم تا ابد تثبيت كرد
      كرد رسوا فتنه ي خصم لعين و ابترم
      
      او مسيح عترت صديقه ي اطهر بود
      در مقام عصمتش همپايه ي كوثر بود
      
      كودك است اما چو لب وا كرد غوغايي نمود
      خطبه اي كوتاه خواند و كار زيبايي نمود
      
      آنچنان شيوا سخن گفت و عدو را پست كرد
      آنكه اهلش بود گفتا كار زهرايي نمود
      
      رفع تهمت كرد، از آن كه ز مريم برتر است
      بهر مادر كودك نازم مسيحايي نمود
      
      گفت من  از نسل زهرايم عزيز حيدرم
      من جواد ابن الرضا آئينه پيغمبرم
      
      گر نمي آمد بناي دين حق كامل نبود
      دشمن من شاد مي شد گر مرا حاصل نبود
      
      گر نمكي آمد اگر چه بعد عمري انتظار
      تهمت ديرينه ي ابتر مرا باطل نبود
      
       بهر ديدار جمال نازنين كودكم
      كس شبيه من چنين آشفته و بيدل نبود
      
      پيش زهرا سر فرازم اين جواد من بود
      ني كه بهر شيعه اين باب المراد من بود
      
      دست از او بر مداريد اين گل زهرا بود
      دست او باز است وكارش حل مشكل ها بود
      
      ني فقط آبادي دنيا بخواهيد از جواد
      در قيامت كار او زيباتر از دنيا بود
      
      كم از او هرگز مخواهيد اين جفا بر او شود
      عاشق ديدار سائل چشم اين  آقا بود
      
      هستي ام دار وندار من همين دردانه است
      هر كه صاحب عقل باشد بهر او ديوانه است
      
      با چه جرات شرح او صاف كمالش مي كنيد
      با قياس يوسفي وصف جمالش ميكنيد
      
      يوسف از درياي زيبايي او يك قطره است
      از خدا گو ئيد گر نشر خصالش مي كنيد
      
      اين جواد من شبيه من غريب وبي كس است
      منعم از گريه چرا وقت وصالش مي كنيد
      
      گو ئيا مي بينم اينك در جواني دلبرم
      مي شود مظلوم كشته مثل زهرا مادرم
      
      ماهيان بحر و مرغان هوا گريان او
      جمله ذرات دو عالم ميشود نالان او
      
      از شرار زهرو از سوز عطش پرپر زند
      كف زند شادي نمايد زوج بي ايمان او
      
      در شب ميلاد او من روضه خواني مي كنم
      جان من كه باب او هستم فداي جان او
      
      اولين مرثيه خوان و روضه خوان او منم
      هر كه گويد از غم او ميزبان او منم
      
      جواد حيدري

    *********************

      
      وقتي بساط عشق بازي چيده مي شد
      سجاده سبزي کنارش ديده مي شد
      
      يک پيرِ عاشق بادعاي مستجابش
      در امتحان عاشقي سنجيده مي شد
      
      صبرش اگر چه شهره ي هفت آسمان بود
      گه گاهي از زخم زبان رنجيده ميشد
      
      گويا دوباره کوثري در بين راه است
      کم کم سحر شام دل غمديده مي شد
      
      از نور زهراييِ اين  فرزندخورشيد
      طومار غربت در جهان برچيده ميشد
      
      دانيد اين اسطوره دلدادگي کيست؟
      در آسمانها اين چنين ناميده ميشد
      
      او کيست؟آقازاده شمس الشموس است
      آرامش جان و دل سلطان طوس است
      
      او مثل نوري جلوه کرد و بهترين شد
      همچون رسول الله پيغمبر ترين شد
      
      از آسمانها آمد و جاري تر از اشک
      مانند زهرا مادرش کوثرترين شد
      
      سر تا به پايش بود توحيد مجسم
      بر باده رب الکرم ساغر ترين شد
      
      او چندسالي گرچه مهمان بود ما را
      اما تجلي کرد و نام آور ترين شد
      
      بر تار گيسويش گره خورده دل ما
      اين شاه زاده ،تک پسر، دلبرترين شد
      
      شد زنده ياد يوسف ليلا دوباره
      ابن الرضا بود و علي اکبر ترين شد
      
      در چند جايي که عيان شد غيرت او
      با نام زهرا مادرش حيدر ترين شد
      
      فرمودبابايش از او بهتر نباشد
      مولود ازاو بابرکت تر نباشد
      
      او آمد و ابن الرضايي کرد مارا
      از برکت نامش خدايي کرد مارا
      
      مشتي زخاکيم و قدم بر ما نهاد و
      تا عرش برد و کبريايي کرد مارا
      
      دست کريم اين امام ذره پرور
      يک عمر مشغول گدايي کرد مارا
      
      صوت دل آراي مناجاتش سحرها
      سر مست جانان و هوايي کرد مارا
      
      بوسيدن خال رطب دارش در اين ماه
      مهمان بزم باصفايي کرد مارا
      
      يک قطره ي اشک از کنار سفره ي او
      هر نيمه شب مردي بکايي کرد مارا
      
      از گوشه صحن و سراي کاظمينش
      مست حسين و کربلايي کرد مارا
      
      نيمه نگاه اوست تسکين الفؤادم
      کلب امير کاظمين ،عبدالجوادم
      
      لبخند او آرامش جان رضاشد
      يوسف شدو مهمان کنعان رضا شد
      
      سجاده بابا شده گهواره ي او
      لالايي اش آهنگ قرآن رضا شد
      
      ابرو تکان مي داد و بابا عشق ميکرد
      با غمزه اي جانانه جانان رضا شد
      
      آمد که باقي مانده توحيد باشد
      با نام او شيعه مسلمان رضا شد
      
      قدش عصاي پيري ِ اين پيرمرد است
      قد راست کرد اصل ارکان رضا شد
      
      هر کس که از باب الجواد آمد زيارت
      با دست پر مشمول احسان رضا شد
      
      اما خدالعنت کند فاميل  بد را
      که باعث قلب پريشان رضا شد
      
      امشب دلم جايي دگر هم پرگشوده
      ارباب ما آغوش بر اصغر گشوده
      
      امشب نمي دانم چرا در پيچ و تابم
      اشک دو چشمانم کند نقش بر آبم
      
      مي جوشم و مي جوشم و لبريزم از اشک
      چله نشيني پاي خَم کرده شرابم
      
      امشب دخيل گوشه گهواره هستم
      دلگرمم و ايمن قيامت از عذابم
      
      عشاق را گويم ازين پس تا قيامت
      با نام اصليم کنيد اينسان خطابم
      
      عالم همه دانند در کوي محبت
      من ريزه خوار سفره ي طفل ربابم
      
      با اذن سقا در حرم سرباز عشق ِ
      ششماه سردار خيام بوترابم
      
      اي کاش همچون حق شناس پاک طينت
      عبد علي اصغر کند  زهرا حسابم
      
      حالا که غم آلود گشته ناله هايم
      انگار باب القبله ي کرب و بلايم
      
      او را خدا مي خواست مه پاره ببيند
      مسند نشين کنج گهواره ببيند
      
      بر روي دستان پدر با کام عطشان
      با روي خونين ، حنجري پاره ببيند
      
      وقتيکه جسمش روي دستان پدر بود
      آقاي عالم را چه بيچاره ببيند
      
      يک عمر با زخمي که مانده روي سينه
      دور حرم بانويي آواره ببيند
      
      اما در آخر چون عموجانش ابالفضل
      اورا صف ِمحشر همه کاره ببيند
      
      لب تشنگان اشک را اين طفل ساقيست
      شش ماه تا قرباني ششماهه باقيست
      
      قاسم نعمتي

موضوعات مرتبط: امام جواد(ع) - ولادت،مدح

برچسب‌ها: اشعار ولادت امام جواد(ع) مهدی وحیدی

      شبي كه آمدي و عرش در هوات افتاد
      ستاره دور و بر عطر خنده هات افتاد
      
      همينكه عطر نفسهات در زمان پيچيد
      زمين براي بزرگي به دست و پات افتاد
      
      براي دلبري از چشم بي قرار حسين
      هماي عشق به چشمان دلربات افتاد
      
      بزرگ مرد قبيله،علي اصغر عشق
      كنار نام شما راهي از نجات افتاد
      
      شكوفه سحر بيت حضرت ارباب
      تو آمدي و علي باز در حيات افتاد
      
      همينكه پاي تو در چشم شهر سكني كرد
      عطش به چشم پر از آتش فرات افتاد
      
      تو مستجاب ترين ذكر هر دعا هستي
      ضمان حاجت هر درد بي دوا هستي
      
      تو مثل يك گل سرخي كه بال و پر داري
      براي دلبري از دلبران هنر داري
      
      تمام اهل شما دلبرند اما تو
      كرشمه و جنم و ناز بيشتر داري
      
      اگر چه كودكي اما گواه تاريخ است
      بزرگي از پر قنداقه ات به سر داري
      
      تويي كه يك تنه يك لشگري براي حسين
      شبيه حضرت سقا دل و جگر داري
      
      تو حرف آخر و فصل الخطاب بابايي
      چرا نيامده حالا سر سفر داري
      
      قسم به اشك رباب و به خنده هاي حسين
      مباد لحظه اي دست از دلم تو برداري
      
      پناه لحظه دلواپسي علي اصغر
      جواب روز غم و بي كسي علي اصغر
      
      چقدر زير گلويت سفيد و جذاب است
      به قب قبت اثر بوسه هاي ارباب است
      
      به شوق خنده تو تا به صبح بيدار است
      به يك كرشمه چشمت رباب بي تاب است
      
      براب لحظه به لحظت،براي آينده
      رباب نقشه كشيدست،حيف بر آب است
      
      دو فصل تاج سر خاكيان شدي و حيف
      كه مثل چشم تو بخت رباب در خواب است
      
      نواي نغمه لالاييت چه دلگير است
      ترنمي كه نوايش عمو عمو آب است
      
      عطش رسيد و ترك شد لب شما ميسوخت
      براي لحظه قربانيت خدا ميسوخت
      
      پدر كه قصه ذبح عظيم ميداند
      براي زير گلوي تو روضه ميخواند
      
      چقدر نازك و نرم است حنجرت،حتي
      كه رد باد به زير گلوت ميماند
      
      تمام آرزوي مادرت فقط اين است
      كه سال بعد برايت تولد افشاند
      
      ولي هنوز زماني نميشود كه رباب
      كنار نيزه براي تو فاتحه خواند
      
      رسيده است غروب عظيم عاشورا
      تو روي دست پدر سبز ميشوي حالا
      
      حسن کردی
       
      *********************
       
     
       
      از لا به لای دفتر شعرم عبور خواهم کرد
      امشب تمام قافیه ها را مرور خواهم کرد
      
      انشای جمله های ملیحانه تو را
      با کاغذی زجنس محبت نمور خواهم کرد
      
      امشب به زیر پرچم عشق تو آمدم
      مدح تو را ز جوهری از جنس نور خواهم کرد
      
      حالا برای رسیدن به شأن تو
      بالی برای پر زدنم جفت و جور خواهم کرد
      
      ای پیر کو چک ای گل دردانه ی رباب
      از خواندنم برای تو حس غرور خواهم کرد
      
      اکنون مرا بهار دل انگیز دیگری
      کی می رسد پیاله ی لبریز دیگری
      
      امشب به سمت و سوی تو پرواز می کنم
      با بردن نوای تو اعجاز می کنم
      
      گفتم علی اصغر و لبریز از خمم
      با جرعه ای ز جام تو آغاز می کنم
      
      عاشق تر از همیشه نگاهم به سوی توست
      با اشک خود محبتم ابراز می کنم
      
      دل را دخیل یک پر قنداقه شما
      بستم و قفل بسته ی خود باز می کنم
      
      هر لحظه ، هر دقیقه ، تمامی عمر خود
      حوض دو چشم خود ز تو نمساز می کنم
      
      ای ماورای هر چه غزل در نگاه عشق
      ساکن شدم به عشق تو در خانقاه عشق
      
      امشب میان شعر و غزل بنده عابرم
      با بیمه ای به اسم تو آسوده خاطرم
      
      شش ماهه ای که یک شبه ، صد سال رفته ای
      آقا محل بده به خدا بنده شاعرم
      
      نذر شما و مادرتان ، شیره ی عسل
      سر را بزن فدای شما بنده حاضرم
      
      ای آنکه گوشه چشمی به ما کنی
      شاید عوض شود به دمت هست و ظاهرم
      
      امشب تمام قافیه هایم بدل شده
      شعرم پر از طراوت طعم عسل شده
      
      یک آیه از اهالی بالا رسیده است
      زیباترین ستاره زهرا رسیده است
      
      در نیل غصه های زمین یک عصا بزن
      گویا دوباره حضرت موسی رسیده است
      
      هر کس که مرده دل شده در عصر حاضرش
      مژده بده به او که مسیحا رسیده است
      
      باید سوار کشتی اهل یقین شوی
      بر ساحل نگاه تو دریا رسیده است
      
      امشب دوباره ساکن میخانه می شویم
      شاید دوباره حضرت مولا رسیده است
      
      شکر خدا که عنایتتان شامل شده
      ابیاتی از دهان شما حاصلم شده
      
      این ها گذشت و واقعه از راه می رسد
      یوسف دوباره بر ته یک چاه می رسد
      
      باید دوباره خواند غزل های نا تمام
      وقتی پیامی از خود الله می رسد
      
      مادر نشسته منتظر ماه پاره اش
      اما فقط ز خیمه ی او آه می رسد
      
      مولای ما کنار فرات و علی به دست
      اما ز لحظه ای که حرمله آنگاه می رسد
      
      این ها معادلات غریبانه ی غم است
      این ها گذشت و واقعه از راه می رسد
      
      حسین دست غریبی خود به زانو زد
      برای جرعه ی آبی به حرمله رو زد
      
      با حنجری شکسته خدا را صدا زدی
      در لا به لای خون خودت دست و پا زدی
      
      کوچکترین شهید حرم در سرای عشق
      از سال شصت و یک سخن آشنا زدی
      
      آری ، چگونه خوانمت از روی نیزه ها ؟
      کوچکترین سری که تکیه بر این نیزه ها زدی
      
      باور نمی کنم عزیز دلم روی نیزه ای
      آتش به عمه و من و این خیمه ها زدی
      
      جمعه غروب ، روز دهم ، در نگاه آب
      یک مهر سرخ آخر این ماجرا زدی
      
      آقا ببخش قصد جسارت نداشتم
      بر این ردیف و قافیه عادت نداشتم
      
      محمد مهدی نسترن

       
   *********************
        
      چشم يعقوب مسيل نيل است
      كودكي در بغل راحيل است
      
      مي توان خواند زپيشاني طفل
      چون مسيحا نفس انجيل است
      
      آيه ها مي چكد از لعل لبش
      گريه اش لحن خوش ترتيل است
      
      بال فطرس شده گهواره ي او
      سايه بانش پر جبرائيل است
      
      علوي زاده اي از نسل خليل
      اين پسر كنيه اش اسماعيل است
      
      خنده اش روح غزل هاي بهار
      خنده اش شعر پر از تمثيل است
      
      عرشيان سر خوش آهنگ وطرب
      تار و دف در كف اسرافيل است
      
      ريسه آويخته از عرش به فرش
      اين هنرمندي ميكائيل است
      
      مات و مبهوت ملائك ديدند
      خنده اي بر لب عزرائيل است
      
      رونقي داده به بازار شعف
      حجره ي غصه وغم تعطيل است
      
      صدقه مي دهد امشب آقا
      دست هر حور و ملك زنبيل است
      
      چه صف طول و درازي دارند
      آخرين كس ته صف هابيل است
      
      هاتفي گفت به ارباب بهشت
      پسرت مايه ي فخر ايل است
      
      وقت كوچ است ، برو قافله دار
      نفرات سفرت تكميل است
      
      وحید قاسمی
       
     *********************

             
      در واژگان شعر من طفلی بخواب است
      گویی که او دردانه ی ناز رباب است
      
      لالا بخواب آرام ای زیبای بابا
      حالا که بابایت به لبخندی مجاب است
      
      شاعر به لبخندش  شدم وقتی که خوابید
      شاعر نه ؛ بیتابی که خود در پیچ وتاب است
      
      اشکی میان واژه های شعر خندید
      یعنی که خون او به فردایی حساب است
      
      لبخند تو ؛ آری تمام جرمت این بود
      تیری به لبخندت ببین حالا جواب است
      
      گل غنچه ؛ای غلتان خون در اوج معنی
      یعنی که اینجا نقطه اوج کتاب است
      
      محسن اولاد
       
      *********************

    
        
      زلال اشك تو رشك فرات است
      فرات از صافى چشم تو مات است
      
      وجود تو تعادل بخش این نهر
      كه بى تو آبگیرى بى ثبات است
      
      نماز صبر مى‏خواند كنارت
      غمت گرداب كشتى نجات است
      
      نیازى نیست تا حكمت بخوانیم
      وجودت شرح اسماء و صفات است
      
      من از عمر كمت خواندم كه روحت
      به این كثرت سرا بى‏التفات است
      
      نخ قنداقه پر پیچ و تابت
      مدار كهكشان و ممكنات است
      
      رضا جعفری
       
    *********************

  
        
      تو را من مى‏شناسم بى قرینى
      سوار كوچك نیزه نشینى
      
      میان آیه‏هاى سوره فجر
      تو هم كوتاه و هم كوچكترینى
      
      بگوید با زبان سرخ خونت
      تو هم دلواپس فرداى دینى
      
       به چشمان زمینى، آفتابى
      به چشم آسمان، ماه زمینى
      
       دلم را بین دست تو سپردم
      تو هم مانند جدّ خود امینى
      
      بسوزان، آب كن، از نو بریزم
      یقین دارم تو هم مى‏آفرینى
      
      رضا جعفری
       
   *********************
       
      گلویت را شبى ترسیم كردم
      و جاى تیر را ترمیم كردم
      
      کشیدم لحظه خندیدنت را
      محبت را به خود تفهیم كردم
      
      زمان خفتن و بیدارى‏ام را
      به وقت چشم تو تنظیم كردم
      
      گرفته جرعه‏اى از چشم مستت
       میان تشنگان تقسیم كردم
      
      نشستم پاى درس حنجر تو
      سپس بر اهل دل تعلیم كردم
      
      همه آنچه ندارم را در آن شب
      به پیش پاى تو تقدیم كردم
      
      رضا جعفری

موضوعات مرتبط: حضرت علی اصغر(ع) - ولادت،مدح

برچسب‌ها: اشعار ولادت حضرت علی اصغر(ع) مهدی وحیدی

      دلگير تر از سينه‌ي تنگم قفسي نيست
      در خانه‌ي تنهايي من همنفسي نيست
      تنهاتر از اين بي‌كس دلمرده كسي نيست
      من يكسره فريادم و فريادرسي نيست
      
      در حسرت آغاز بهار است كويرم
      
      واكن دهن شيشه‌ي من را به لبي يا
      دم كن نفس شرجي من را به تبي يا
      پر كن بغل سرد مرا يك دو شبي يا
      سر كن با من چند سحر در رجبي يا
      
      فرصت بده تا پيش قدمهات بميرم
      
      وقتي كه به موي تو مسير دلم افتاد
      صدها گره‌ي كور سرِ مشكلم افتاد
      شور لب تو بر بدن ساحلم افتاد
      صد شكر كه در خانه‌ي تو منزلم افتاد
      
      در پيچ و خم عشق تو در آمده پيرم
      
      آغاز بهار است صداي قدم تو
      جنگل شدم از آب و هواي قدم تو
      سر مي‌دود از شوق براي قدم تو
      چشمان مدينه شده جاي قدم تو
      
      از هرچه به غير از قد و بالاي تو سيرم
      
      جان همه‌ي شهر به گيسوي تو بسته است
      نان همه بر همت بازوي تو بسته است
      بند دل عيسي به دم هوي تو بسته است
      طاقي است دل ما كه به ابروي تو بسته است
      
      با دست تو ورز آمد از آغاز خميرم
      
      با آمدنت ختم شده غصه‌ي بابا
      لبخند تو شد ساحل آرامش دريا
      شد بسته در تهمت بي‌پايه و بي‌جا
      مبهوت شد از ذره‌اي از علم تو يحيي(يحيي بن اكثم)
      
      گفتي كه من از طايفه‌ي علم غديرم
      
      خورشيد شدي ساقي اين نور علي شد
      نوري نبوي آمد و منشور علي شد
      آتش خودِ حق بود ولي طور علي شد
      تأكيد به مستي شد و انگور علي شد
      
      از عقل جدا شد سرِ اين كوچه مسيرم
      
      حرف از علي و آينه‌ها شد چه بجا شد
      دستم پُر باران دعا شد چه بجا شد
      غم ، پشت سرم آبله‌پا شد چه بجا شد
      اين شعر فقط صرف خدا شد چه بجا شد
      
      از شعله‌ي اين راز گُل انداخت ضميرم
      
      محمد بختیاری 
       
      **********************

      
      حس باران در نگاه ساده ات
      شوق رفتن در مسير جاده ات
      
      مبدا مشهد، مقصد من كاظمين
      نقشه ي راهم گل سجاده ات
      
      مي روم از سنگلاخ عاشقي
      تا نهايت هاي دور افتاده ات
      
      رفتن و رفتن بدون  وقفه اي
      شيوه ي شب گردي دلداده ات
      
      مي رسم يك روز بر دروازه ي
      چشم هاي مهربان و ساده ات
      
      جا گرفته كهكشاني از غزل
      در مدار زلف پيچ افتاده ات
      
      در تفرج گاه صبح شعر من
      دب اكبر مي شود كباده ات
      
      حضرت والا،  امام عالمين
      يوسف زهراي شهر كاظمين
      
      ساحل درياي جودت بيكران
      هفت دريا قطره اي از فضلتان
      
      سفره ي احسانتان گسترده است
      حاتم طائي نشسته پاي آن
      
      من گداي اهل بيتم، اي امير
      باب حاجات من است اين آستان
      
      روزي من را خدا دست تو داد
      كاسه اي آب و كمي خرما و نان
      
      قرص نان ها دست پخت فاطمه ست
      شك ندارم اي كريم مهربان
      
      گندمش را از بهشت آورده اي
      از زمين هاي خودت در آسمان
      
      خانه ات آباد باشد تا ابد
      كوري چشم حسودان زمان
      
      حضرت والا، امام عالمين
      يوسف زهراي شهر كاظمين
      
      آينه در آينه پيغمبريد
      ساقيان گرد حوض كوثريد
      
      سوره ي كوثر جواب محكم
      آنكه مي گويد شماها ابتريد
      
      چارده نوريد، نور لايزال
      بر سرير كبريايي زيوريد
      
      عرشيان را درس ايمان داده ايد
      در دو عالم اهل وعظ و منبريد
      
      هر سحر بعد از نماز صبح تان
      روضه خوان روضه هاي مادريد
      
      در قيامت جان پناه شيعيان
      بر تمام عرش سايه گستريد
      
      شك ندارم كه مرا همراه تان
      روز محشر سمت جنت مي بريد  
      
      حضرت والا، امام عالمين
      يوسف زهراي شهر كاظمين
      
      وحید قاسمی
       
         **********************       
    
       
      هر که سر خدمت نگار ندارد
      هر چه که هم باشد اعتبار ندارد
      
      بحث سر دیدن کریمی یار است
      ور نه گدا بودن افتخار ندارد
      
      وقت کرم دست تو به دست گدا خورد
      بهتر از این لطف روزگار ندارد
      
      شانه بزن بیشتر به زلف کمندت
      این دل ما ترس تار و مار ندارد
      
      صبح قیامت اگر تو دلبر مایی
      هیچ کسی با بهشت کار ندارد
      
      تا که خدا هست شاه و گدا هست
      شاه اگر یار ماست روزی ما هست
      
      لطف تو باشد اگر، حساب کدام است
      مهر تو باشد اگر، عذاب کدام است
      
      علت خلقت تویی در عشق و گر نه
      جبر کدام است و انتخاب کدام است
      
      چله ای باید گرفت تا که بفهمیم
      سرکه کدام است یا شراب کدام است
      
      این پدر پیر تو چگونه بخوابد
      پهلوی گهواره ی تو، خواب کدام است
      
      روی تو و روی او... چگونه بفهمیم
      در وسط این دو، آفتاب کدام است
      
      هیچ کسی مثل تو وجود ندارد
      مثل تو و سفره ی تو جود ندارد 
      
      باز بینداز سمت ما نظرت را
      نوکر دربار کن غلام درت را
      
      جای تو عرش است و خاک قابل تو نیست
      این طرفی کرده ای چرا گذرت را
      
      بعد چهل سال گریه کردن و هجران
      این همه خوشحال کرده ای پدرت را
      
      بعد چهل سال، عاقبت شده وقتش
      تا بگذارد به روی سینه سرت را
      
      وای اگر وا شود ز چهره نقابت
      پر کنی از کشته کشته دور و برت را
      
      شهر پر است از حسود، حرز بینداز
      یا که عوض کن مسیر رهگذرت را
      
      در همه مولودهای قوم پیمبر
      هیچ کسی نیست از تو با برکت تر
      
      لطف تو را از ازل زیاد نوشتند
      آینه ات را خدا نژاد نوشتند
      
      خاک سر راه تو بهانه ی خلق است
      خاک مرا از همین بلاد نوشتند
      
      ایل و تبار مرا مرید نوشتند
      ایل و تبار تو را مُراد نوشتند
      
      هر چه خدا جود داشت داد به دستت
      نام تو را این چنین، جواد نوشتند
      
      یا کرم و یا جواد عبد تو هستم
      حضرت باب الجواد عبد تو هستم
      
      هفت زمین در خور کبوتر تو نیست
      غیر بلندای عرش بستر تو نیست
      
      وقت نماز شبت تجلی الله
      هیچ کسی جز تو در برابر تو نیست
      
      خواست پدر بوسه اش برای تو باشد
      خوب شد این که کسی برادر تو نیست
      
      گر چه علی اکبرِ امامِ رضایی
      زخم ولی بر ضریح پیکر تو نیست
      
      این شب جمعه بده جواب همه را
      آب مگر مهریه ی مادر تو نیست
      
      از چه علی اصغر از فرات ننوشید
      از چه از آن مایه ی حیات ننوشید
      
      علی اکبر لطیفیان 
 
       
         **********************       
            
      آسمان اشک شوق می بارید
      عشق روی زمین قدم می زد
      دست باران به شانه ها می خورد
      خلوت باغ را بهم می زد
      **
        اسکله بر افق تبسم کرد
      موج و ساحل کنار هم ماندند
      جزر ومد کف زدند و رقصیدند 
      و صدفها ترانه می خواندند
      **
      پر و بال کبوتران واشد      
      دل خود را به آسمان دادند
      ماتشان برده بود و از بالا
      خانه ای را بهم نشان دادند
      **
      خانه ی آیه ها و آینه ها  
      کعبه تنها رفیق و همگامش
      قعر زیر بنای آن خورشید
      پاتوق هر فرشته ای بامش
      **
      ناگهان عرش بر زمین افتاد 
      فرش تعظیم کرده و پا شد
      و ملائک به چشم خود دیدند 
      سرزمین مدینه زيبا شد
      **
      ازدحام گدا چنان پشتِ   
      در خانه  هجوم  آوردند
       به گمانم که روزی ِخود را  
      تا نگیرند بر نمی گردند
      **
      نهمین نور خانواده ی عشق 
      هشتمین طفل مادر دنیا
      پسر ماهِ حضرت خورشید
      پدر جود و مهربانی ها
      **
      هنر یک نگاه او حاتم  
      بسکه از رتبه ی کرم رد شد
      باعث قحطی گدا شده است   
      دست و دل بازی اش زبانزد شد
       **                          
      السلام ای امام سائلها 
      حضرت عشق همجوار خدا
      دامنت رابه دست ما برسان 
      لطف حق٬ ای خزانه دار خدا
      **
      جود تو علت وجود من است 
      سوره ی کوثر امام رضا
       تو جوانی جوانی ام به فدات
      ای علی اکبر امام رضا
      **
      تو بهاری وسبزی و سروي 
      ماخمیده درخت پائیزیم
      گریه ی تو ز ماتم زهراست
      مابرای تو اشک می ریزیم
      **
      گرچه بی ارزشیم و سرباریم
      ماخریده شدیم گریه کنیم
      خنده اصلاً به ما نمی آید
      آفریده شدیم گریه کنیم
      
      حامد خاكي
 
       
        **********************
       
            
      در ساحل جود خدا باران گرفته
      باران نور و رحمت و احسان گرفته
      
      در هر نگاه اين قبيله هل اتائي ست
      چشم تهيدستان عالم جان گرفته
      
      مي بارد انوار کرم از هر کرانه
      شب هاي دلگير زمين پايان گرفته
      
      داده خدا ماهي به خورشيد رئوفش
      آري دعاي حضرت جانان گرفته
      
      از عرش جنت سوره‌ی ياسين رسيده
      خاک مدينه عطر الرّحمان گرفته
      
      نسل امامت مي شود پاينده با او
      از برکتش دلهاي شيعه جان گرفته
      
      او می رسد جود و سخا معنا بگیرد
      در قلب عالم نور رحمت پا بگیرد
      
      عالم همه قطره اگر دريا تو هستي
      کل خلائق عبد اگر مولا تو هستي
      
      فيض وجود توست رزق اهل دنيا
      باران جود عالم بالا تو هستي
      
      اي آسمان لطف غير از آستانت
      سائل کدامین سو نهد رو، تا تو هستي
      
      مانده ست ابتر کيدِ بدخواهان شيعه
      روشن ترين تفسير اعطينا تو هستي
      
      مانند کوثر چشمه‌ی جاري نوري
      با اين حساب آئينه‌ی زهرا تو هستي
      
      بابات بوده پاره‌ی قلب پيمبر
      آرامش هر لحظه‌ی بابا تو هستي
      
      ابن الرضایی تو کريم بن کريمي
      ما چون گدایی یا اسیری یا یتیمی
      
      چشمان تو جنت! نه جنت آفريني ست
      در هر نگاه روشنت خلد بريني ست
      
      هر واژه‌ی تو عطر و بوي وحي دارد
      وقتي که خلق و خوي تو روح الاميني ست
      
      با عشق تو قلبي نمي سوزد در آتش
      آقا ولاي تو عجب حصن حصيني ست
      
      گويا گره خورده دلم با عرش اعلي
      هر رشته از مهر شما حبل المتيني ست
      
      اذن حضور اينجا فقط اخلاص و تقواست
      چشمان تو خورشيد هر اهل يقيني ست
      
      کي لايق وصف شکوه بي حد تو
      اين شعرها اين واژه هاي اينچيني ست
      
      اي آسمان! اي بي کران! اي بي نهايت!
      من را ببخش آقا اگر شعرم زميني ست
      
      من روزي هر ساله ام را از تو دارم
      چشمان من بر دستهاي نازنيني ست
      
      عمريست که ريزه خور اين آستانم
      در وصف جود بي کرانت ناتوانم
      
      هر شب دل من سائل باب المراد است
      آنجا که حاجتمند درگاهش زياد است
      
      آنجا که اميد و پناه آخر ماست
      آنجا که اوج هر توسل يا جواد است
      
      جز آستان تو پناهي که نداريم
      اين استغاثه با تمام اعتقاد است
      
      بي لطف تو از دست خواهد رفت عبدت
      يک گوشه چشمي سائل تو خانه زاد است
      
      ماها کجا و سائلي آستانت
      بر خاک راهت آسمان هم سر نهاده ست
      
      آقا شفيع ما به درگاه خدايي
      وقتي که جودش را به چشمان تو داده ست
      
      مداح چشمانت کسي غير از خدا نيست
      بر ما مگيري خرده، واژه کم سواد است
      
      در مشهد سلطان ايران هم که هستيم
      دلهاي ما پروانه‌ی باب الجواد است
      
      آقا دل من در هواي کاظمين است
      در حسرت يک بوسه بر قبر حسين است
      
      یوسف رحیمی
       
         **********************       
          
      در خلوت یاران اثری بهتر از این نیست
      در چله گرفتن ثمری بهتراز این نیست
      
      ما خم شراب از جگر غوره گرفتیم
      در میکده ی ما هنری بهتر از این نیست
      
      سجاده بیارید که تا صبح نخوابیم
      در بین سحرها – سحری بهتر از این نیست
      
      ما درد نگفتیم ولی باز دوا کرد
      در شهر، طبیب دگری بهتر از این نیست
      
      حق داشت بنازد پدر پیر مدینه
      در هیچ کجایی پسری بهتر از این نیست
      
      گفتند جواد است سر راه نشستیم
      در جمع گدایان خبری بهتر از این نیست
      
      پر کرد به اجبار خودش کیسه ی ما را
      در کوچه ی ما رهگذری بهتر از این نیست
      
      گفتند سلامی بده و زائر او باش
      دیدیم در عالم سفری بهتر از این نیست
      
      پس زائر یاریم توکلت علی الله
      ما عبد نگاریم توکلت علی الله
      
      ابروی تو و تیغ بلا فرق ندارند
      در طرز شهادت شهدا فرق ندارند
      
      کافی است که پای تو به یک سنگ بگیرد
      این گونه که شد سنگ و طلا فرق ندارند
      
      ایام طفولیت تو عین بزرگی است
      در معجزه، ایام خدا فرق ندارند
      
      از رحمت تو دور نبودند،سیاهان
      وقت کرم تو، فقرا فرق ندارند
      
      پایین سرسفره تو نیز چو بالاست
      در خانه ی تو شاه و گدا فرق ندارند
      
      ما کار نداریم رضا یا که جوادی
      در مذهب ما آینه ها فرق ندارند
      
      تو آمده ای تا که سرآمد شده باشی
      یکبار دگر نیز محمد شده باشی
      
      بیمار شدن از من و عیسی شدن از تو
      لب تشنه شدن از من و دریاشدن از تو
      
      در راه عصای تو بیان کرد: امامی!
      اعجاز عصا از تو و موسی شدن از تو
      
      در مهد به اثبات خودت سعی نمودی
      در کودکی ات این همه والا شدن از تو
      
      چهل سال پدر – چشم به راه پسرش بود
      حالا یکی یک دانه ی بابا شدن از تو
      
      چشمان موفق به امید تو نشسته است
      پس دست شفا از تو و بینا شدن از تو
      
      تا زائر سرو قد و بالای تو باشد
      جانم پسرم از پدر و پاشدن از تو
      
      بگذار قدم های تو را خوب ببیند
      در قامت تو جلوه ی محبوب ببیند
      
      هستند کریمان دو عالم سرخوانت
      یکبار نخورده است گره کیسه ی نانت
      
      اصلا حرم شاه خراسان حرم توست
      هرصحن که گشتیم در آن بود نشانت
      
      انگار که گهواره تو عرش زمین بود
      وقتی پدر پیر تو می داد تکانت
      
      تکبیر تو از داخل گهواره رسیده است
      هستم اگر امروز مسلمان اذانت
      
      یکبار پدر گفتن تو گر نمی ارزید
      صدبار نمی رفت به قربان زبانت
      
      از چشم پدر دور مشو – گرگ زیاد است
      براین پدرت حق بده باشد نگرانت
      
      در راه مبادا قدمت خار ببیند
      آن صورت چون برگ تو آزار ببیند
      
      یک روز می آید که می افتد بدن تو
      لب تشنه بمانی و بخشکد چمن تو
      
      یک روز می آید که می افتی و کنیزان
      در خانه برقصند کنار بدن تو
      
      ای یوسف زهرا - دل یعقوب فدای ...
      آن لحظه ی خاکی شدن پیرهن تو
      
      هرچند کلام تو در آواز شود گم
      اما نزند هیچ کسی بر دهن تو
      
      علی اکبر لطیفیان
       
     **********************
       
           
      طوبای تو میان دلم قد کشیده است
      بین من و خیال خودم سد کشیده است
      
      احساس می کنم به تو نزدیک می شوم
      جذر مرا نگاه تو مد کشیده است
      
      این جذبه طلایی بالا نشین تو
      بال مرا حوالی گنبد کشیده است
      
      دست خدای عز و جل روی قلب ما
      این بار سوم است محمد کشیده است
      
      نوری رئوف در حرمت موج می زند
      الطاف کاظمین به مشهد کشیده است
      
      بخشنده تو ،خدای کرم تو ، جواد تو
      ابن الرضا تو ، حضرت باب المراد تو
      
      بگذار خاک پای تو نقاشی ام کنند
      سجاده ی دعای تو نقاشی ام کنند
      
      بگذار بر کنار قدم های هر شبت
      با رشته عبای تو نقاشی ام کنند
      
      بال و پرم بده که شبیه کبوتری
      امروز در هوای تو نقاشی ام کنند
      
      بگذار از زمان ازل تا همیشه ها
      آقای من برای تو نقاشی ام کنند
      
      وقتی میان خانه دعا پخش میکنی
      مسکین ترین گدای تو نقاشی ام کنند
      
      بخشنده تو ، خدای کرم تو ، جواد تو
      ابن الرضا تو ، حضرت باب المراد تو
      
      ای بالش تو دست امام رئوف ما
      ای  سایه بان روی تو بال فرشته ها
      
      تا آمدی امام رضا گریه اش گرفت
      ای مستجاب چله سجاده دعا
      
      تا یک تبسمی نکنی پا نمی شود
      خورشید از مقابل گهواره شما
      
      اینگونه بی نقاب نظر می خوری عزیز
      اینقدر در مقابل آیینه ها نیا
      
      آقا قرار ما سر میدان کاظمین
      ای اولین زیارت ما بعد کربلا
      
      بخشنده تو ، خدای کرم تو ، جواد تو
      ابن الرضا تو ، حضرت باب المراد تو
      
      هر صبح چهارشنبه مقیم تو می شوم
      از زائران صبح نسیم تو می شوم
      
      روزی اگر به طور مرا راهیم کنند
      سوگند میخورم که کلیم تو می شوم
      
      وقتی که از محله ما میکنی عبور
      کوچه نشین دست کریم تو می شوم
      
      بر پشت بام گنبد زرد و طلائیت
      مثل کبوتران حریم تو می شوم
      
      کم کم در ابتدای خیابان کاظمین
      دارم همان گدای قدیم تو می شوم
      
      بخشنده تو ،خدای کرم تو ، جواد تو
      ابن الرضا تو ، حضرت باب المراد تو
      
      علی اکبر لطیفیان

موضوعات مرتبط: امام جواد(ع) - ولادت،مدح

برچسب‌ها: اشعار ولادت امام جواد(ع) مهدی وحیدی

ای سرنهاده بر دل صحرا ظهور کن
آقا قسم به غربت مولا ظهور کن

حرمت نمانده است برای مقدسات
آقا تو را به حرمت زهرا ظهور کن

یک روز هتک حرمت و یک روز نبش قبر
تا درد ما رسد به مداوا ظهور کن

هرچند که گمان نکنم یابد التیام
این جای زخم دشنه اعدا ظهور کن

می ترسم از جسارت این قوم بی حیا
ای پاسدار زینب کبری ظهور کن

این شام گوئیا که همان شام پربلاست
تا روی نی نیامده سرها ظهور کن

امروز جمعه نیست ولی زودتر بیا
می ترسم از رسیدن فردا ظهور کن

دیگر زلا یکلف نفسا گذشته کار
طاقت نمانده است به دلها ظهور کن

آقا چقدر جمعه و دلواپسی چقدر
دق می دهد فراق تو مارا ظهور کن

گر حکم صبر می دهی آقا به روی چشم
هر گه که بود میل تو آقا ظهور کن

یاسررحمانی

موضوعات مرتبط: امام زمان(عج) - مناسبت هاتخريب قبور اهل بيت

برچسب‌ها: امام زمان(ع) و هتک حرمت به حجربن عدی

امشب به شبستان ولایت قمر آمد
خورشید جمالات خدا جلوه‌گر آمد

طوبـای تمنـای رضـا را ثمـر آمد
در بیت رضا بـاز رضای دگـر آمد

میـلاد جـواد ‌بـن جـواد بـن جـواد است
این باب مراد است مراد است مراد است

خیزید که امشب شب شادی و سرور است
خیزیـد کـه میــلاد تجلی گــه نــور است

هر لحظه هزاران شب شوق و شب شور است
از پـا ننشینیـد شـب صبـح ظهــور است

رخسـار خداونـد، عیان آمده امشب
یا باز، محمّد به جهان آمده امشب؟

این موهبت و لطف خداداد، مبارک
بر آل محمّـد شـب میـلاد، مبارک

این عید بود بر همه اعیاد، مبارک
میـلاد جـواد بـن ‌رضا بـاد، مبارک

جود و کرم و لطف حق آغاز شد امشب
قرآن به روی دست رضا باز شد امشب

سـر تـا بـه قدم آینـۀ حسن خدایی
کارش ز همه خلق جهان عقده‌گشایی

جان همگـان در قـدمش باد فدایی
جود آمـده بـر درگـه او بهـر گدایی

در وسعـت ملـک ازلـی نـور ببینید
ای چشم بد از ماه رخش دور! ببینید

ای ماه رجب بوسه بزن بر سر و رویش
ای مهر ببـر سجده به خاک سر کویش

ای لیلۀ قـدر این تـو و این طرۀ مویش
ای خلـق خـدا روی بیـارید بـه سویش

این باب کرم، باب دعا، باب مراد است
والله جواد است جواد است جواد است

ای چشم رضا محـو تماشای جمالت
جبریل، پرش سوخته در سیر کمالت

خورشید بـرد سجده به ایوان جلالت
میراث محمّد شرف و خُلق و خصالت

بالیده رضا لحظه ‌به ‌لحظه به وجودت
مشهورتر از کـل امامان شده جودت

داده است خداوند به فضل تو گواهی
در کودکی‌ات سینـه پـر از علـم الهی

دادی خبـر از ابـر و هوا و یم و ماهی
مأمون که نبودش به درون غیر سیاهی

گویی که شراری شد و یکباره برافروخت
در آتش بغض و حسد و کینۀ خود سوخت

در سن طفولیتت ای عالِم عالَم
علم ازل و علـم ابد بود مجسم

زانو زده در محضر تو زادۀ اکثم
نه زادۀ اکثم که تمام علما هم

تـا زنگ ز آینـۀ دل‌هـا همه شوید
قرآن به زبان تو سخن گفته و گوید

من سائل لطف و کرمت بودم و هستم
هرجا که روم در حرمت بودم و هستم

یک قطرۀ کوچک ز یمت بوده و هستم
موری سـر خاک قدمت بودم و هستم

با آن که گناهم را دانستی و دانی
آنی ز دل خویش نراندی و نرانی

هرچنـد کـه دائم خجلم از گل رویت
سوگند بـه رویت نـروم از سـر کویت

امـروز دگـر گشتـم ریـگ تـه جویت
ای لطف و کرم عادت و احسان همه خویت

تنها نه ز رأفت به روی دوست بخندی
بر دشمن خـود هم درِ این خانه نبندی

من شاخۀ خـاری به گلستان شمایم
هرجا بنشینم بـه سـر خوان شمایم

یک عمر نمک‌گیـر نمکدان شمایم
از لطف شمـا نیـز ثنـاخوان شمایم

ای چشم تـو چشم کـرم و لطف الهی
باشد که به «میثم» کنی از لطف نگاهی

موضوعات مرتبط: امام جواد(ع) - ولادت،مدح

برچسب‌ها: ولادت امام جواد(ع)

ارباب بى كفن ، همه  عالم  فداى  تو
زهرا گرفته مجلس روضه براى تو
در لیلة  الرغائب و  در بین  روضه ها
ما   آرزویمان  شده، كربُ بَلاى   تو

*******************

باید دری برای  مناجات  وا  شود
تا درد بی دوای گناهم دوا شود
باید کسی که نزد خدا دارد ابرو
وقت سحر به یاد دلم در دعا شود

*******************

یا الهی گشته امشب محفل عشق و دعا
ما  بگوییم   آرزوها  را به  درگاه  شما
آرزوی این حقیر امشب فقط یک واژه است                
کربلا و کربلا و کربلا و کربلا

*******************

از درد زمانه ی فلج میخوانم
از ساحت آخرین حجج میخوانم
در خلوت "لیلة الرغائب" آری
"عجل لولیک الفرج" میخوانم

*******************

در ليلة الرغائب
هر دم به شو رو شينم
محتاج يك برات از
دست خود حسينم

اصغر چرمى

موضوعات مرتبط: لیله الرغائب

برچسب‌ها: اشعار لیله الرغائب

می برم نام تو را تا ببری نام مرا
پُرکن از جام لب خویش همه جام مرا

خاک هم گاه گداری بدهد طعم عسل
بوسه از خاک رهت کرده عوض کام مرا

خاطرم نیست چه شد بر تو گرفتار شدم
پهن کردی سر گیسوی خودت دام مرا

هرنفس بی تو شده مردن تدریجی من
رنگ و بویی بده این گردش ایام مرا

اگر این سر به سر راه تو افتد زیباست
به شهادت بنما ختم سر انجام مرا

نذر کردم که دگر سمت گناهی نروم
شرطش این است حمایت کنی اقدام مرا

دل من ظرف بلوریست پر از خون جگر
کنج میخانه مبین گریه آرام مرا

به خدا کرببلایی شدنم دست شماست
جان عباس فراموش مکن نام مرا

به پریشانی گیسوی سر ام بنین
دیگر امضا بنما برگه اعزام مرا

روضه خوان گفت حسین؛ بوی حرم شد احساس
وعده ما سحری پای ضریح عباس

قاسم نعمتی

موضوعات مرتبط: امام زمان(عج) - مناسبت هاشب نهم محرم

برچسب‌ها: اشعار امام زمان(ع)

      بانو زبانزد است حیایی که داشتی
      تاریخ ثبت کرده وفایی که داشتی
      
      نازل شود به وحی خدا مدح وصف تو
      با آن مقام پیش خدایی که داشتی
      
      در آسمان حیدر و زهرا پریده ای
      مهد کمال بود هوایی که داشتی
      
      با حضرت عقیله ی صحرای کربلا
      مشهور بود صدق و صفایی که داشتی
      
      دیدند اهل کوفه که حیدر ظهور کرد
      با خطبه ها و صوت رسایی که داشتی
      
      دیدی مصیبتی که دگر کس نمی رسد
      به ابتدای صبر و رضایی که داشتی
      
      قربانیِ تو نزد خدایت قبول شد
      یک عمر ماند رنگ حنایی که داشتی
      
      ام البنین به شهر مدینه که روضه داشت
      گل می نمود آه و بکایی که داشتی
      
      با زینب و رباب فقط ناله می زدی
      با خاطرات کرب و بلایی که داشتی
      
      تقسیم شد میان اسیران اهل بیت
      در شهر شام آب و غذایی که داشتی
      
      حتی زن یزید لعین گریه اش گرفت
      با دیدن خرابه و جایی که داشتی
      
      عباس بود روی نی و بست چشم خود
      وقتی که دید تاول پایی که داشتی
      
      در خیمه های سوخته آمد چه بر سرت؟
      بعد از غروب و شام عزایی که داشتی
      
      یاد صدای فاطمه افتاد پشت در
      زینب شنید سوز صدایی که داشتی
      
      شکر خدا نبود ببیند برادرت
      بردند گوشوار طلایی که داشتی
      
      شکر خدا نبود حسین تو بشنود
      در زیر تازیانه نوایی که داشتی
       
      رضا رسول زاده
      
       
      *********************************
       
      
      ما از می جام عاشقی سرمستیم
      بر مرحمت دخت علی دل بستیم
      محشر که بیاید همگی میگوییم
      ما گریه کنان ام کلثوم هستیم 

      ****
      ای عالمه ی علوم دین ادرکنی
      ای چادر تو حبل متین ادرکنی
      یاسَیِّدَةَ النِّسا أَنَا سائِلِکُم
      ای دخت امیر مومنین ادرکنی 

      ****
      ای روشنی نسل طهورای فاطمه
      ای سردبیر مجمع شورای فاطمه
      بی شک و شبهه عمه ی سادات عالمی
      ای هم ردیف زینب کبرای فاطمه
      **
      ملیکه ی دو سرایی و نوحه گر هستی
      خمیده ای به گمانم شکسته پر هستی
      میان روضه ی امشب به خاطرم آمد
      تو از غریب مدینه غریب تر هستی 

      ****
      تندیس حلم و حجب و حیایی بزرگوار
      سنگ صبور شیر خدایی بزرگوار
      محشر به إذن مادر سادات فاطمی
      آری شما شفیعه ی مایی بزرگوار 

      ****
      عزیز فاطمه در معرض خطر بودی
      ز بانوان حرم تو گرسنه تر بودی
      "سری به نیزه بلند است در برابر" تان
      تمام واقعه را تو نظاره گر بودی
       
      علیرضا خاکساری
       
      *********************************       
             
      در علم و فضيلت و ادب دريايي
      در عصمت و صبر و علم بي همتايي
      سجاده‌ی تو شميم کوثر دارد
      تو آينه‌ی ‌حقيقي زهرايي

      ****
       اي روح زلال! نور کوثر داري
      تو عطر گل ياس پيمبر داري
      در حجب و حيا آينه‌ی فاطمه اي
      در وقت خطابه شور حيدر داري
 
      ****
      اي پشت و پناه قافله، چون زينب
      همراز نماز نافله، چون زينب
      در شام نيفتاده اي از پا، بانو
      يک لحظه در اين مقابله چون زينب

      ****
      هر چند که بي صبر و قراري بانو
      هر چند غريب و داغداري بانو
      در کوفه‌ی بي کسي و شام غربت
      چون کوه وقار استواري بانو
  
      ****
      در روز دهم چو شمع افروخته اي
      در آتش بي کسي و غم سوخته اي
      تا سرحد جان حمايت از مولا را
      از مادر خود فاطمه آموخته اي
 
      ****
      از ديده اگرچه خون دل افشاندي
      آن روز تمام کوفه را لرزاندي
      اي دخت علي، هيمنه‌ی کوفي ها
      مي ريخت به هر خطابه که مي خواندي

      ****
      آن روز رسيده بود جانت بر لب
      مي سوخت تمام پيکر تو در تب
      پروانه صفت گرم طواف عشقي
      ذکر لب خسته‌ی تو: زينب زينب
   
      ****
      آن ماتم بي کرانه را معنا کن
      آن غربت جاودانه را معنا کن
      يک بار براي زائرانت بانو
      تو ضربه‌ی تازيانه را معنا کن

      ****
      شش ماه شبيه روضه خوان مي خواندي
      از غربت و داغ بي کران مي خواندي
      از نيزه و قتلگاه و خون مي گفتي
      از طشت طلا و خيزران مي گفتي
       
      یوسف رحیمی
       
       *********************************
       
             
      ای مقـــامت فـراتـر از مریــــم
      ای شکوهـت رسـاتـر از حــــوا
      ام کلثــوم خواهــر زینب
      عصمت الله دوم زهـرا  
 
      ****
      پیش پایـت تــمام حـــور و ملـــک
      در رکـــــوع و سجـــــود افتـــــاده
      نســل برتـر ز خانــــواده نـــــور..!
      دخت مـولا و فاطمـه  زاده
   
      ****
      ای حجابت فرشته را چادر
      حوریان در طواف معجر تو
      آن قدر ناز داری ای بانو..!
      بال جبریل فرش معبـر تو
    
      ****
      از نفسهایت ای نسیم بهشت..!
      بــوی عطــر و گــلاب می آیــــد
      التمــاس دعـای نیمــه شبـــان
      سوی تو مستجـــــاب می آیــد
  
      ****
      تو کجـــــا و تبـــــار ناپـاکان
      تـو ملیکـه ز عالــم ملکـــــــوت
      تـو بهشتـی چـه نسبتی داری
      به کویــر و به دوزخ و برهــوت

      ****
      قرص خورشید و زمهیر سیاه
      جمع ایمان و کفـر ممکن نیست
      هرکـــه ایــن قصـه را کنـد بــاور
      به خدا شیعه نیست مؤمن نیست

      ****
      انتــهـای عــروج جبـرائـــیل
      اولیــن پــله مقــــام شمــا
      کربـلا زنـده مانـده امــا، بـا
      خطبه زینب و کلام شمـا
 
      ****
      مثل زینب غروب عاشورا
      داغـــــدار بـــــرادرت بـــودی
      آمــــدی در حوالـــی گـــودال
      و کمک حـــال مـــادرت بودی

      ****
      دست سنگین عصر عاشورا
      روی مـــاه تو را کبـود، نمود
      آن طرف زینبی که بود سپـر
      این طرف تو میان آتش و دود
   
      ****
      مثل زینب  میان بزم شراب
      تکیـــه گــاه یتیــم اربـابــــــی
      کربلا؛ کوفه؛ شام؛ کرب و بلا
      تا مـدینـه چـو مـاه، می تابی

      ****
      زینـب و تـــــو؛ مکمــــل عشـقـیـــد
      تو درخشــنده؛ زینب  المــاس است
      ادبـــت در مـقــابــــــل خـــواهـــــــــــــر
      در مثل، چون حسیـن و عباس است
       
      یاسر حوتی

موضوعات مرتبط: حضرت ام کلثوم(س) - رحلت

برچسب‌ها: اشعار رحلت حضرت ام کلثوم(س)

      تنها غریب ؛بی کس و بی آشیان شدی
      تبعیدی مجاور یک پادگان شدی
      
      طوفان غم شکوه بهار تو را گرفت
      بیهوده نیست این همه رنگ خزان شدی
      
      آقا! مدینه، سامره فرقی نمیکند
      وقتی شبیه مادر خود قد کمان شدی
      
      مانند کوه مانده ای و ایستاده ای
      هرچند بارها هدف دشمنان شدی
      
      دیروز گنبد حرمت بر زمین نشست
      امروز نیز هجمه ی زخم زبان شدی
      
      سیلی محکمی زده نامت به دشمنان
      تو خار چشم طرح زنا زادگان شدی
      
      آقا غرور سینه زنانت شکسته شد
      حرمت شکسته ی ستم این و آن شدی
      
      اینک بگو که شیر درآید ز پرده باز
      وقتی دوباره سخره ی نا بِخردان شدی
      
      گاهی بلاکش ستم ناروا شدی
      گاهی پیاده در پی مرکب روان شدی
      
      گاهی به یاد کرب و بلا گریه کردی و
      گاهی کنار قبر خودت روضه خوان شدی
      
      گاهی تو را به مجلس مِی برد دشمنت
      پر غصه از تعارف نامحرمان شدی
      
      گیرم تو را به بزم شرابی کشیده اند
      کی میهمان طشت زر و خیزران شدی
      
      بزم شراب رفتی و یاور نداشتی
      با یاد عمه جان خودت خون فشان شدی
      
      اگر شاعر این شعر را میشناسید لطفا اطلاع دهید

       
      ************************************
       
       
      تنها امام سامره تنها چه ميكني؟
      در كاروان سراي گداها چه ميكني؟
      
      دارم براي رنگِ تنت گريه ميكنم
      پايِ نفس نفس زدنت گريه ميكنم
      
      باور كنيم حرمت تو مستدام بود؟
      يا بردن تو بردنِ با احترام بود؟
      
      باور كنيم شأن تو را رَد نكرده است؟
      اين بد دهانِ شهر به تو بد نكرده است؟
      
      گرد و غبار، روي تو اي يار ريختند
      روي سر ِتو از در و ديوار ريختند
      
      مردِ خدا كجا و اينهمه تحقير وايِ من
      بزم شراب و آيه ي تطهير وايِ من
      
      هرچند بين ره بدنت را كشيد و بُرد
      دستِ كسي به رويِ زن و بچه ات نخورد
      
      باران نيزه، نيزه نصيب تنت نشد
      دست كسي مزاحم پيراهنت نشد
      
      اين سينه ات مكان نشست كسي نشد
      ديگر سر تو دست به دست كسي نشد
      
      علی اکبر لطیفیان
     
       
    ************************************
   
       
      صدای زمزمه ی جامعه کبیره ی توست
      که چشم ها همه اشک و نگاه خیره ی توست
      
      هر آنکسی که در امواج عشق افتاده
      برای عرض ادب در پی جزیره ی توست
      
      کلاس درس محبت کلامکم نور است
      اگر محب علی گشته ایم سیره ی توست
      
      شما که محبط وحیید و معدن رحمت
      تمام دار و ندارم غم عشیره ی توست
      
      میان صحنه ی محشر شفاعتی بکنید
      صدای ضجه ، صدای غلام تیره ی توست
      
      کنار ذره ای از ناخن شما باید
      تمام ناقه ی صالح به سجده در آید
      
      قدم زدی به مسیر مدینه ، سامرا
      به جاده های کویر مدینه ، سامرا
      
      تمام غربت چشم تو را شهادت داد
      مناره های منیر مدینه ، سامرا
      
      چه زخم ها که به قلب شما زدند آقا !
      ستمگران حقیر مدینه ، سامرا
      
      دوباره روز دوشنبه چه نحس می آمد
      به سمت شهر فقیر مدینه ، سامرا
      
      برای مادر خود گریه می کنید انگار
      بنال مرغ اسیر مدینه ، سامرا
      
      برای بانوی پهلو شکسته ی حیدر
      برای صورت نیلی حضرت مادر
      
      دوباره اشک غزل های منزوی ای وای
      شراره می چکد از چشم مثنوی ای وای
      
      شکست حرمت گنبدطلای سامرا
      شکست بغض فضاهای معنوی ای وای
      
      اگر چه منزلتت خدشه بر نمی دارد
      دچار زخم جسارات می شوی ای وای
      
      شما کجا و زمین گدا نشین مسیر
      شبیه عمه به ویرانه می روی ای وای
      
      بمیرم از چه پس مرکب سیاهی ها
      کنار مردم این شهر می دوی ای وای
      
      برای گریه کنانت اگر جسارت نیست ،
      بگو که زخم روی ناخن شما از چیست ؟؟!
      
      به دور مرقدت امشب ملایکه دارند ؛
      بررای غربت چشمانت اشک می بارند
      
      چقدر بی خرد است آن عدو نمی داند
      درندگان به کف پات سجده می آرند
      
      به سوی بزم شرابت کشند اما شام
      امان ز مردم پستی که بین بازارند
      
      برای دیدن سرها هجوم آوردند
      جماعتی همه رفتند سنگ بردارند
      
      به سمت بزم شراب این صدای گریه ی کیست ؟
      صدای شیهه ی شلاق های دربارند
      
      صدای گریه ی زهرا ، قرائت قرآن
      صدا صدای تلاقی خیزران ، دندان
      
      مجتبی کرمی
       
     ************************************
      
     
       
      یامن ارجوه رجب
      
      بگذار کمی عرض ارادت بنویسم
      دور از تو و با نیت قربت بنویسم
      
       سجاده ی شب پهن شده، حی علی شعر
      بگذار برایت دو سه رکعت بنویسم
      
      بگذار که ده مرتبه در ظلمت این شهر
      یا هادی و یا هادیِ امت بنویسم
      
      شاید که چنان رود سر راه بیایم
      بر صفحه ی صحرای جنون خط بنویسم
      
      مقصود من از "یا من ارجوه رجب ها"
      غیر از تو، که را وقت عبادت بنویسم؟
      
      با ذره ای از مهر تو، ای چشمه ی خورشید
      از نور تو، تا روز قیامت بنویسم
      
      با این همه آلودگی، ای آیه تطهیر
      از سوره ی انفاق و کرامت بنویسم
      
      برداشته باد از رخ تو پرده و من نیز
      بی پرده برای تو روایت بنویسم
      
      شیر آمده از پرده برون با نفس تو
      تا من هم از این رتبه ی خلقت بنویسم
      
      تو ضامن شیر و پدرت ضامن آهوست
      حق دل من نیست که حسرت بنویسم
      
      من شاعر چشم تو ام، المنّة لِلّه
      پس می شود از روی بصیرت بنویسم
      
      هر لحظه چنان لاله بر افروختم از داغ،
      هر آینه از درد به حیرت بنویسم
      
      از غفلت ما بوده که شاهین شده کرکس
      پس با قلم شرم ز غفلت بنویسم
      
      از سنگ زدن بر دل آیینه بگویم
      از سوختن پرده ی حرمت بنویسم
      
      دست و قلمم نه، دهنم بشکند امروز
      چیزی اگر از حد جسارت بنویسم
                                                               
      من آمده ام نقطه سر خط بنویسم
      از جامعه، از شرح زیارت بنویسم
      
      ای مهبط وحی، ای نفست معدن رحمت
      بگذار که از چشمه ی حکمت بنویسم
      
      وقتی که تویی راه رسیدن به خداوند
      این قافیه را نیز هدایت بنویسم
      
      آه ای دهمین ذکر مجیبّ الدعواتم
      مضطرم و بگذار که حاجت بنویسم
      
      حالا که نوشتند: و کنتم شفعایی
      بگذار ز اسباب شفاعت بنویسم
      
      از خون گلویی که به قنداقه نشسته
      از دست قلم گشته ی غیرت بنویسم
      
       من آمده ام نقطه سر خط بنویسم
      از مردم نا مرد شکایت بنویسم
      
      از زهر جگر سوز نوشتم که بسوزم
      از تشنگی ات وقت شهادت بنویسم
      
      از رفتن باپای پیاده پی مرکب
      از ماندن درهرم حرارت بنویسم
      
      شب... بزم شراب...آیه تطهیر...تعارف
      باید چقدر ذکر مصیبت بنویسم
      
      من آمده ام نقطه سرخط بنویسم
      برمنتقمش نامه دعوت بنویسم
      
      محسن عرب خالقی
       
     ************************************
       
     
       
      چون یا کریمِ خسته و بی بال و پر شده
      در حجره ای که بسته درش محتضر شده
      
      برگـشته رنگ و روش تنش تیر می کشد
      وقتی كه زهر بر بدنش كارگر شده
      
      بـا چشم تـار تا به زمین خورد لب فشرد
      این ضـعف چـیره بر بـدنش دردسـر شده
      
      یك دست زد به پهلو یك دست روی خاك
      یـعنی كه ارث مادری اش بیـشـتر شده
      
      دارد به روی مادر خود فكر می كند
      خورشید عشق هر نفسش شـعله ور شده
      
      دریا میان چشم تـَرَش جا گرفـته است
      آری دوباره روضه ی زهرا گرفته است
      
      حبیب نیازی
     
       
    ************************************
       
      
       
      مثل امواج خروشان كه به ساحل برسند
      وقت آن است كه عشاق به منزل برسند
      
      هادی راه تو هستی و یقیناً بی تو
      ناگزیرند از آغاز به مشكل برسند
      
      رهروان از تو و از جامعه تا بی خبرند
      كی به درك قلم و قاف و مزمل برسند
      
      واجب دین خدا بودی و تركت كردند
      در شتابند به انجام نوافل برسند
      
      در جهان حاكم جبار فراوان دیدیم
      كه بعید است به پای متوكل برسند
      
      سامرای تو مدینه ست مبادا یك روز
      صحن های تو به ویرانی كامل برسند
      
      با هم از غربت و داغ تو سخن می گویند
      شاعرانی كه به درك متقابل برسند
      
      واژه ها كاش كه از سوی تو الهام شوند
      تا به این شاعر آشفته ی بیدل برسند
      
      احمد علوی
       
    ************************************
       
     
       
      آیینه چشم می کندم سیر حالتان
      حیرانم از روایت فعل محالتان
      
      مظلومی آنقدر که ندارند اتفاق
      حتی مورخان به سر سن و سالتان
      
      از میوه های علم شما سیر میشویم
      حتی اگر به ما برسد سیب کالتان
      
      نفرین به ما اگر به تمنای روشنی
      بیرون بیاوریم سر از زیر بالتان
      
      ابن الرضای دومی و سجده میکنیم
      بر آفتاب مشرقی بی زوالتان
      
      هرکس که سائل کرمت شد کریم شد
      کوچک شد آنکه پیش تو،عبدالعظیم شد
      
       احسان خانواده تان از قدیم بود
      آنقدر روی بام شما یاکریم بود
      
      راه تو را نیاز به خدمتگذار نیست
      پرده نگاه دار سرایت نسیم بود
      
      ای آسمان چه شد که شدی همنشین خاک
      وقتی خدای عزوجلت ندیم بود
      
      ای آنکه چوبدستی بازی کودکیت
      مثل عصای معجزه های کلیم بود
      
      بیراهه بود راه ،بدون هدایتت
      تنها صراط نور شما مستقیم بود
      
      نام تو جلوه ایست از اسما پنجتن
      هم گشته ای امام علی، هم ابالحسن
      
      وقتش شده که باز به سجاده رو کنید
      وقتش رسیده با خودتان گفت و گو کنید
      
      وقتش رسیده است که در چنته ی قنوت
      کار شفاعت همه را باز رو کنید
      
      بایدحصیر ساده ی بی آبروی را
      جا زیر پای داده و با آبرو کنید
      
      گیرم که آب سرد نیاورد خادمت
      باید به آب گرم بهشتی وضو کنید
      
      باید که باز زخم و جراحات شیعه را
      با دست مرحمتگر مرهم، رفو کنید
      
      امشب دوباره سمت خدا ساده میروید
      از جاده ی حصیریِ سجاده میروید
      
      آقا از اینکه اینهمه تنها شدی ببخش
      از اینکه خرج مردم دنیا شدی ببخش
      
      مظلومی مقام تو تقصیر دشمن است
      اما غریب بین احبا شدی ببخش...
      
      تا قبل از این برای تو کاری نکرده ایم
      مظلو م بی وفا شدن ما شدی ببخش
      
      تقصیر ماست حرمتتان را شکسته اند
      زخمی بی تفاوتی ما شدی ببخش
      
      حالا برای پرزدنت گریه میکنیم
      هی در ازای پرزدنت گریه میکنیم
      
      حسین رستمی
       
      ************************************
      
      
       
      بالاتری ز مدح و ثنا أیها النقی
      ابن الرضای دوم ما أیها النقی
      
      با حبّ تو عبادت ما عین بندگی ست
      هادی آل فاطمه یا أیها النقی
      
      دارم ولی شناسی خود را ز نور تو
      مولای من ولی خدا أیها النقی
      
      با آن نقاوت نقوی یک نگاه کن
      پاکیزه کن وجود مرا أیها النقی
      
      با صد امید همچو گدایان سامرا
      پر می کشیم سوی شما أیها النقی
      
      بخشنده تر ز حاتم طائی تویی تویی
      مسکین ترم ز هرچه گدا أیها النقی
      
      من هرچه خواستم تو عنایت نموده ای
      یک حاجتم نگشته روا أیها النقی
      
      گردد جوانی ام همه ترویج مکتبت
      جانم شود فدای تو یا أیها النقی
      
      باید برای غربت تو بی امان گریست
      با ناله هاي حضرت صاحب زمان گریست
      
      شرمنده از قدوم تو چشمان جاده بود
      دشمن سواره آمد و پایت پیاده بود
      
      آن ناخن شکسته و آن کاروان سرا
      توهین به ساحت تو برایش چه ساده بود
      
      بارانی ست از غم تو چشم سامرا
      با دیدن تو اشک ملک بی اراده بود
      
      وقتی که آسمان ز غمت سینه چاک شد
      دیدی که عرش سر روی زانو نهاده بود
      
      زهر ستم چه با جگر پاره پاره کرد
      دیگر نفس ... نفس ... به شماره فتاده بود
      
      شکر خدا که دشمن تو خیزران نداشت
      هر چند دل ، شکسته از آن بزم باده بود
      
      آقا بیا و با دل غرق به خون بخوان
      از آن سه ساله که پدر از دست داده بود
      
      جانش رسید بر لبش از ضربه های چوب
      وقتی کنار طشت طلا ایستاده بود
      
      آرام قلب خسته اش از دست رفته بود
      چشم به خون نشسته اش از دست رفته بود
      
      یوسف رحیمی
       
    ************************************
       
     
       
      آقا سلام  بغض غریبی گرفته ام
      انگار غربتت کمرم را شکسته است
      اصلاً چهار پاره شدم من برایتان
      من؛ زائری که دل به ضریح تو بسته است
      
      در گیرو دار هجمه ی این نانجیب ها
      دل بسته ام فقط به دعای کبیره ات
      اصلاً عجیب نیست که هی نعره می زنند
      این ها کمر به قتل شما و عشیره ات ...
      
      این ها که قلب جامعه ات را شکسته اند
      غرقند در «ضلال مبینی» که دوزخ است
      آسوده در توهمشان راه  می روند
      بر روی خاک های زمینی که دوزخ است
      
      ما را ببخش اگر دلتان را شکسته اند
      آماده ایم پای شما سر بیاوریم
      ما مردمان غافل این قصه ایم ؛ پس
      فرصت بده که از دلتان در بیاوریم
      
      ما زائران حلقه به گوش توایم که
      از دوری ات به هر در و دیوار می زنیم
      دل ها همیشه راهی دیدار سامراست
      تا زنده ایم دست به این کار می زنیم
      
      ازبس که جای خالی ات احساس می شود
      چشمان شیعیان شده کورِ هدایتت
      آقا برای ما کمی آب آوری بکن
      ما تشنه ایم ؛ تشنه ی نورِ هدایتت
      
      در « إهدناالصراط » شما راه می روند
      آن ها که سامرای تو را گریه می کنند
      همراه ما ، زمین و بیابان و آسمان
      سرداب با صفای تو را گریه می کنند
      
      دارد هوای شعر پر از گریه می شود
      اینجا کسی دلش به هوای تو تنگ نیست
      دشمن که بی حیاست ولی در مرام ما
      « بی حرمتی به ساحت خوبان قشنگ نیست »
      
      سجاد سعیدنژاد 
       
    ************************************
      
      
       
      یادتان هست نوشتم که دعا می خواندم
      داشتم کنج حرم جامعه را می خواندم
      
      از کلامت چه بگویم که چه با جانم کرد
      محکماتِ کلماتِ تو مسلمانم کرد
      
      کلماتی که همه بال و پر پرواز است
      مثل آن پنجره که رو به تماشا باز است
      
      کلماتی که پر از رایح? غار حراست
      خط به خط جامعه آیین? قرآن خداست
      
      عقل از درک تو لبریز تحیر شده است
      لب به لب کاس? ظرفیت من پر شده است
      
      هم? عمر دمادم نسرودیم از تو
      قدر درکِ خودمان هم نسرودیم از تو
      
      من که از طبع خودم شکوه مکرر دارم
      عرق شرم به پیشانیِ دفتر دارم
      
      شعرهایم همه پژمرد و نگفتم از تو
      فصلی از عمر ورق خورد و نگفتم از تو 
      
      دل ما کی به تو ایمان فراوان دارد
      شیرِ در پرده به چشمان تو ایمان دارد
      
      بیم آن است که ما یک شبه مرداب شویم
      رفته رفته نکند جعفر کذاب شویم
      
      تا تو را گم نکنم بین کویر ای باران!
      دست خالیِ مرا نیز بگیر ای باران!
      
      من زمین گیرم و وصف تو مرا ممکن نیست
      کلماتم کلماتی ست حقیر ای باران!
      
      یاد کرد از دل ما رحمت تو زود به زود
      یاد کردیم تو را دیر به دیر ای باران!
      
      نام تو در دل ما بود و هدایت نشدیم
      مهربانی کن و نادیده بگیر ای باران!
      
      ما نمردیم که توهین به تو و نام تو شد
      ما که از نسل غدیریم، غدیر ای باران!
      
      پسر حضرت دریا! دل ما را دریاب
      ما یتیمیم و اسیریم و فقیر ای باران!
      
      سامرا قسمت چشمان عطش خیزم کن
      تا تماشا کنمت یک دل سیر ای باران!
      
      بگذارید کمی از غمتان بنویسم
      دو سه خط روضه از این درد نهان بنویسم
      
      گریه بر داغ شما عین ثواب است ثواب
      بار دیگر پسر فاطمه و بزم شراب
      
      سید حمیدرضا برقعی

   ************************************
 

از همان ابتدایت ای آقا
شده ام آشنایت ای آقا

من فقیر و یتیم و مسکینم
من گدایم گدایت ای آقا

با ظهور هلال ماه رجب
می شوم مبتلایت ای آقا

می شود پهن بین هر خانه
سفره های غذایت ای آقا

دست و دل بازیت چه بسیار است
کرده غوغا عطایت ای آقا

پدر و مادرم به قربانت
همه چیزم فدایت ای آقا

تا زمانی که من نفَس دارم
می نویسم برایت ای آقا 

می نویسم که خیلی آقایی
می نویسم که یابن الزهرایی

تویی «آقا» و ما همه «بنده»
ظرف ما از وجودت آکنده

مهبط الوحی و معدن العلمی
علم در پیش تو سرافکنده

نه که یک مرتبه ... هزاران بار
داده ای تو خبر ز آینده

هادی راه ما احادیثت
نظراتت همیشه سازنده

کوری چشم دشمنان حسود
تویی آن آفتاب تابنده ...

... که همیشه هدایتت باقی است
پرتو نور توست پاینده

کافی است تا کمی اشاره کنی
شیر در پرده می شود زنده

تویی آن کس که می زند زانو
پیش پای تو شیر درّنده

چه کسی گفته که تو بی یاری؟!
لشکری از فرشتگان داری

با وجود تو کیمیا دارم
خوش به حالم که من تو را دارم

حال و روز مرا ببین آقا
 شوق دیدار سامرا دارم

دل من لک زده برای حرم
تا بیایم حرم، دعا دارم

مطمئنّم که می رسم پابوس
چون که یار گره گشا دارم

نوکری روسیاه و بد داری
دلبری خوب و باوفا دارم

با دعای تو بچه هیأتی ام
بین هیأت«بروـ بیا» دارم

می زنم لطمه بر سر و صورت
در عزای تو من عزادارم

بعد از آنی که زهر نوشیدی
به خودت بین حجره پیچیدی

باز هم رنج بی حساب ای وای
باز هم روضه و عذاب ای وای

بی حیاهای مست و لایَعقل
کارشان کار ناصواب ای وای 

 بی اجازه هجوم آوردند
به در بیت آفتاب ای وای

نیمه ی شب شبیه اجدادت
می دویدی چه با شتاب ای وای

پشت مرکب کشان کشان رفتی
وَ شدی نقش بر تراب ای وای

وارث حیدری و جا مانده
روی دستت رد طناب ای وای

چیده شد در مقابل چشمت
جام های پر از شراب ای وای

با تماشای بزم باده و جام
زنده شد خاطرات مجلس شام

روضه می خواند و بر دهان می زد
آتش روضه را به جان می زد

با همان سوز سینه و اشکش
تیشه بر ریشه ی خزان می زد

روضه ها روضه های سختی شد
چه گریزی در آن میان می زد! ...

... خنده های یزید بی احساس
طعنه هایی به جدّمان می زد

جلوی چشم دخترش، نامرد ...
  ... به لبش چوب خیزران می زد

ناله می زد تو را خدا بس کن
ولی عمداً چه بی امان می زد

می دوید او به سمت بابایش
به روی خود دوان دوان می زد

به عموجان خود توسل کرد
حرف هایی به پهلوان می زد

ناگهان مثل فاطمه افتاد
عاقبت از غم پدر جان داد

محمد فردوسی

موضوعات مرتبط: امام هادی(ع) - شهادت

برچسب‌ها: اشعار شهادت حضرت امام هادی النقی(ع)

همیشه روی به درگاه حق تعالی کن
تمام خواهش خود را ز او تمنا کن

به هر طرف که هوا و هوس کشید مرو
و بند معصیت از دست و پای خود وا کن

ز فیض ماه رجب بهره گیر و از حالا
برای ماه خدا خویش را مهیا کن

کنار سفره ی ذکر و دعای این ایام
دعا برای ظهور عزیز زهرا کن

موضوعات مرتبط: * آغاز ماه های قمریماه رجب

برچسب‌ها: آغاز ماه رجب

آهم رسد به گردون اشکم به رخ روانه
شد قسمتم که شویم جسم تو را شبانه
ای یار مهربانم فاطمۀ جوانم
    ****
امشب رسیده دستم بر بازوی شکسته
بنشینـم و بگــریم بـر پهلوی شکسته
ای یار مهربانم فاطمۀ جوانم
 ****
در موسم جوانی از من تو را گرفتند
با ضـرب تازیانـه دیگـر چرا گرفتند
ای یار مهربانم فاطمۀ جوانم
****
بر پیکرت بریزم از اشک خود ستاره
غسل تو گشته بر من شهادت دوباره
ای یار مهربانم فاطمۀ جوانم
 ****
چون من کسی نـدارد مراسم شبانه
هم غسل مخفیانه هم دفن مخفیانه
ای یار مهربانم فاطمۀ جوانم
****
بر یار مهربانم خون گریه کن مدینه
هم بــر مدال بازو هم بر مدال سینه
ای یار مهربانم فاطمۀ جوانم

*****************
از غصه های مادر خدا کنه فدا شم                    
میـمیــره تــا میبینه گهواره داداشـــم
مادر خدا نگهدار مادر خدا نگهدار

چشم بابا با مادر مشغول رمز و راز                    
کنج حیاط با گریه براش تابوت می ساز
مادر خدا نگهدار مادر خدا نگهدار

از آخرین کلامش چشماش همش می باره         
امشب مادر بهم گفت حسین کفن نداره
مادر خدا نگهدار مادر خدا نگهدار

مادر با آه و گریه تو گوش من می خونه              
غصه نخور حسن جان زینب پیشت میمونه
مادر خدا نگهدار مادر خدا نگهدار

از اضطراب کوچه هنوز می لرزه دستات             
نمی تونی ببینی از گریه زخم چشمات
مادر خدا نگهدار مادر خدا نگهدار

گل های باغچمون رو رو بسترت می ریزم          
خیلی عذاب کشیدی راحت بخواب عزیزم
مادر خدا نگهدار مادر خدا نگهدار

از داغ خـونــه ما خــدا شــده عــذادار                 
زینب زبون گــرفتــه مادر خـدانــگهــدار
مادر خدا نگهدار مادر خدا نگهدار

موضوعات مرتبط: حضرت فاطمه(س) - شهادت

برچسب‌ها: اشعار زمزمه ای شهادت حضرت زهرا(س)

شب شهادت

*شب تنهایی مولا رسیده      شب معراج یار قد خمیده

خدا صبری دهد بر آل طاها   که فردا میشود زهرا(س) شهیده

علی را در مشام جان       دگر آید بوی هجران

خداحافظ ای قد کمان

خداحافظ الا ای غمگسار من  همه هستم همه دارو ندار من

آه...واویلا واویلا واویلا...
 

*الا ای درد جانت بی کرانه        کنی همراهِ اسماء کار خانه

ولی هر دم بگِریَم یادِ آن دم     که خوردی پیش چشمم تازیانه

زدی آتش دلم آن روز              فنا شد حاصلم آن روز

غمت شد قاتلم آن روز

شبیهِ گل شدی بی جان و پژمرده   به پیش چشم من آن روز زمین خوردی

آه...واویلا واویلا واویلا...
 

*خداحافظ برو ای یاس پرپر            شَوَد مأنوس حیدر دیده ی تر

ولی با اینچنین هجرانَت ای یار      خجالت میکِشم من از پیمبر

به درد عشقت اسیرم       که زانو به بر می گیرم

دعا کن دیگر بمیرم

تو و درد و مِحَن ای وای ازین غربت     من و اشک حسن ای وای ازین غربت

آه...واویلا واویلا واویلا...

*****************************

شهادت

*ثمر داده جفای اهل کینه             زند شیعه ازین ماتم به سینه

شهیده گشته زهرای(س) حزینه    شد عاشورای بانوی مدینه

در این غم و در این عزا                  سرت سلامت ای مولا

الا ای مهدی زهرا(س)

گل چشمت به موج گریه پرپر شد    عزای مادرت زهرای اطهر(س) شد

آه...واویلا واویلا واویلا...
 

*پیام مکتب زهرا(س) همین است     که این سرمایه ی دنیا و دین است

 صراط المستقیم هر دو دنیا              فقط راه امیرالمومنین است

 درخت دین میخواهد خون             که اَکثَر هُم لایَعقِلون

بگو با ناله ای محزون
 

شهیده با دلی سوزان شده زهرا(س)    فداییّ رَهِ قرآن شده زهرا(س)

آه...واویلا واویلا واویلا...

*فلک شد نوحه خوان در کوی زهرا(س)     مَلَک شده مست عطر و بوی زهرا(س)

که ناگه در کنار بستر غم                    چکید اشک علی بر روی زهرا(س)

دو چشم فاطمه(س) واشد          روایتگر غمها شد

کبودی اش هویدا شد

شده زنده به حیدر خاطرات غم                 شده دارالعزا زین غم همه عالم
 

آه...واویلا واویلا واویلا...

*****************************

شام غریبان

*گواهی می‌دهد چشم تر ما      خزانی شد گل نیلوفر ما

رسیده موقع دفن شبانه        شده شام عزای مادر ما

امان از شام غریبان       شده چشم مولا گریان

بیا سلمان بیا سلمان

شده وقت غمی عظمی برای ما       بیا سلمان که بابایم بود تنها

آه...واویلا واویلا واویلا...
 

*بیا تا حال مولایت ببینی     گل از گلزار اشک او بچینی

بیا از بهر دفن مادری که      صدا می‌زد که یا فضه خذینی

رود زهرای(س) قد  کمان      نبی امشب دارد مهمان

بیا سلمان بیا سلمان

رسد تا عرش ، زسوز دل نوای ما    بیا سلمان که بابایم بود تنها

آه...واویلا واویلا واویلا...
 

*زکوه غصه‌ها ریزد گدازه     که داغ سخت جَدّم گشته تازه

 ببین بابای ما یاری ندارد      بیا از بهر تشیع جنازه

در این هنگامه ی هجران      برای دلگرمیّمان

بیا سلمان بیا سلمان

ز فرط گریه بند آمد صدای ما      بیا سلمان که بابایم بود تنها

آه...واویلا واویلا واویلا...

*****************************

بعد شهادت

*تو و از دارِ دنیا پر گشودن    من و اشعار تنهایی سرودن

تو دیدار رخسار پیمبر     علیّ و خاطرات با تو بودن

الا ای شمع انجمن       بده یک دم جواب من

چه سازم با اشک حسن   

به زیر لب بگوید با دلِ چاکی    خودم دیدم به کوچه چادر خاکی

آه...واویلا واویلا واویلا...
 

*تو رفتی و دگر تنها شدم من    اسیر دست ماتمها شدم من

کنم پیدا و پنهان بر تو گریه       عزادار تو ای زهرا(س) شدم من

فداییّ قرآن و دین       ببین ای یار مهجبین

شده حیدر خانه نشین

رسد هر دم به گوشم سوز آوایت   در این خانه عجب خالی بود جایت

آه...واویلا واویلا واویلا...

 

*ببینم نور ماه و روضه خوانم          کِشم با ناله آه و روضه خوانم

به یاد کوچه و سیلی و آتش       کنم من سر به چاه و روضه خوانم

کجایی ای نگار من             گل نیلی عُذار من

خزانی شد بهار من

کجایی ای اُمید نیمه جان من    جوان خسته و قامت کمان من

آه...واویلا واویلا واویلا...

*****************************

زبانحال با حضرت زینب

*بیا ای زینب غمدیده ی من         کنار سُفره ی برچیده ی من

کنم بر تو وصیّت با دلی خون          بیا ای روشنای دیده ی من

اگر چه تو عزاداری       نما با چشم خونباری

یتیمان را پرستاری

عزیز و جان و جانان منی زینب     تو مادر بر یتیمان منی زینب

آه...واویلا واویلا واویلا...

*عزیزم نور چشمم جان مادر   برو آن ساروق ه بسته بیاور

لباسی باشد آن را در بیاور    بگو در کربلا پوشد برادر

ز دشمن جفا می بینی     به مقتل بلا می بینی

ذبیح القفا می بینی

تو می بینی به رویِ نی سر دلبر      به خاک افتاده خونین پیکری بی سر

آه...واویلا واویلا واویلا... 

*ز دلها آتش غم زد شراره          نمایی جسم بی سر را نظاره

به جای من میان قتلگاهش       بزن ناله به جسم پاره پاره 

کنار جسم بی کفن               به صورتت ای جان من

به جای من سیلی بزن

شِنو از روی نیزه سوزِ آه او     بخوان نوحه میان قتلگاه او

وای حسین وای حسین وای حسین وای...

*****************************

در و دیوار
 

*کشد از خانه ام آتش زبانه

                                 بُوَد دریا دردم بی کرانه

عدو در پیش چشمم ظالمانه

                                زده بر جسم یارم تازیانه

دو چشم دخترم تر بود

                   گلم از کینه پرپر بود

                                   میان دیوار و در بود

گل یاسم میان شعله ها افتاد

                   همه دارو ندارم پشت در جان داد

آه..واویلا...

*دلم با درد و ماتم همنشین شد

                       چه ها با ز اهل ظلم و کین شد

دو دستم بسته وحالم پریشان 

                  که زهرا(س) ناگهان نقش زمین شد

من و ذکر یارب یارب

                  من و دل پر تاب و تب

                                 من و اشک چشم زینب

کند گریه به یاد غربت مادر

                       به زیر لب بگوید با دو چشم تر

آه..واویلا...

*به یثرب فتنه سختی به پا شد

                            کزان حقّ رسالت خوش ادا شد

که بعد از رحلت ختم رسولان

                              جفا بر دخترش خیر النّسا شد

لعینان با هم پیوستند

                     دل بنت طاها خستند

                                      وَ پهلویش را بشکستند

به قبل خون صدا زد حضرت زهرا(س)

                           ببین بابا چه ها کرده عدو با ما

آه..واویلا...

*****************************

کوچه

*غم قلب حسن شد بی نهایت

                           امان از این جفا و این جنایت

میان کوچه ها با ضرب سیلی

                            شده زهرا(س) فدایی ولایت

میان کوچه ای تنها

             ز جور و کینه اعدا

                             شده نیلی روی زهرا(س)

زند ناله پیمبر از غم زهرا(س)

                    به روی نیلی و قدّ خم زهرا(س)

آه..واویلا...

*شنیدم ناله های جبرئیلی

                     که روی عصمت الّه گشته نیلی

پی ه بیداری اسلامیان در

                میان کوچه زهرا(س) خورده سیلی

فدای مولا علی بود

           به هر لحظه با علی بود

                              نوای او یا علی بود

رساند بر همه عالم پیام خو

                      که باید شد فدایی امام خود

آه..واویلا...

*الا ای ذکر یا رب گفتگویت

                        بُوَد عرش مُعلا خاک کویت

ز بس که ضربه ی او بوده سنگین

                    کبودی شد عیان در ماه رویت

غمت قاتل مجتبی

                 در آب و گل مجتبی

                                امان از دل مجتبی

امان از ناله و سوز و نوای او

                شده این کوچه ها کرببلای او

آه..واویلا...

*****************************

بستر
 

*گل یاس علی نیلوفری شد     زمان ناله های حیدری شد

زنم برسینه و سر تا قیامت      که بانوی مدینه بستری شد

جفاها دیده واویلا      قدش خمیده واویلا

شود شهیده واویلا

شده پرپر شبیه لاله تا امروز     شود اسلام به خیل ظالمان پیروز
 

آه...واویلا واویلا واویلا...
 

*ز غیر ه روی دلبر دیده بسته        نماز نافله خواند نشسته

ولی حیدر چو می آید به خانه      زجا خیزد به پهلوی شکسته

از آن رنگ و رو واویلا                    ز دست و بازو واویلا

ز درد پهلو واویلا

چو پشت در به زهرا(س) آن اهانت شد   شکسته پهلوی راه ولایت شد
 

آه...واویلا واویلا واویلا...
 

*به عشق رهبر جان بر لبِ خود      فدا شد با نوای یا ربِ خود

به دستی بی رمق در بینی بستر   کشد شانه به موی زینب خود

بگوید زیر لب زهرا(س)   برو آماده شد جانا

برای روز عاشورا

مهیّا شو برای دیدن دلبر   که در گودالِ خون است و ندارد سر

وای ...حسین وای حسین وای حسین وای...

*****************************

بیت الاحزان و احد
 

*ز غربت دل پریشانم خدایا       ببین چشمان گریانم خدایا

زنامردیّ یک عده منافق      اُحد شد بیت الاحزانم  خدایا

پی ه نهی ه از منکرم       سلاح من چشم ترم

برای حفظ رهبرم

کنم در اوج فتنه با دلی آگاه      به این گریه جهاد ه فی سبیل الله

آه...واویلا واویلا واویلا...
 

*مزار حمزه شد دارالبکایم             گرفته دیگر از گریه صدایم

دل عالم شده یک کاسه ی خون   به پای نوحه و مرثیه هایم

نبودی چون گل افسردم          میان کوچه پژمردم

به یک سیلی زمین خوردم

ندارد پاسخی دیگر سلام ما    نبودی تا بگیری انتقام ما
 

آه...واویلا واویلا واویلا...

*به خاک پستی و ذلّت نشستند    نبودی دست مولا را ببستند
 

نبودی پیش چشم کودکانم    ز من هم دست و هم پهلو شکستند
 

غریبی ام منجلی بود   غَمَم غربتِ ولی بود
 

گناهم عشق علی بود
 

عدو آمد چه غوغایی به پا گردید   لگد زد بر در و محسن فدا گردید
 

آه...واویلا واویلا واویلا...

*****************************

نوحه

 
حجتُ اللهِ القائم        اِنتَقِم یا مُنتَقِم

العجل یا بقیه الله        یبن الزهرا آجرک الله

فاطمیه شد صاحب عزایی  

مادرت گوید مهدی کجایی

کی میایی

العجل العجل یابن الزهرا

******

یک شب از درد پهلو        یک شب از درد بازو

خواب راحت مادر ندارد       قصد ماندن دیگر ندارد

مادر زینب یارب جوان است

بر رخش جای سیلی عیان است

قد کمان است

العجل العجل یبن الزهرا

******

یادگاری از مادر        مانده بر دیوار و در

وای من از دست مدینه         می چکد خون از زخم سینه

زد عدو هم کوچه هم به خانه

با غلاف و هم با تازیانه

وحشیانه

العجل العجل یبن الزهرا

*****************************

شام غریبان

سعید پاشازاده
 
حجتُ اللهِ القائم     اِنتَقِم یا مُنتَقِم

العجل یا بقیه الله          یبن الزهرا عاجرک الله

فاطمیه شد صاحب عزائی

مادرت گوید مهدی کجایی

کی میایی

العجل العجل یبن الزهرا

******

وقت غسل و تدفین است       روی لب ها یاسین است

یاس حیدر نیلوفری شد          سهم زینب بی مادری شد

گشته تشیع زهرا شبانه

میرود تابوتش روی شانه

مخفیانه

العجل العجل یبن الزهرا

******

وای از آن ضرب سیلی        وای از آن روی نیلی

نیمه شب در غسل زهرا        زخم پهلو گردیده پیدا

خانه ی زهرا تا شعله ور شد

قتلگاه او در پشت در شد

بی پسر شد

العجل العجل یبن الزهرا
 

 

موضوعات مرتبط: حضرت فاطمه(س) - شهادت

برچسب‌ها: اشعارسینه زنی فاطمیه

 اگر كه راهي پُشتِ دري مواظب باش
فقط به جُرمِ علي باوري مواظب باش

به اين جماعتِ هيزم كِش اعتباري نيست
اگر چه بضعه پيغمبري مواظب باش

تمامِ دلخوشيِ زندگيِ من، حالا
كه بارِ شيشه خود مي بَري مواظب باش

سپاهِ داس ترين ها هجوم آورده
ز برگِ گل تو كه نازك تري مواظب باش

بيا به خاطرِ زينب، هنوز محتاج است
به عشق و عاطفه مادري مواظب باش

قسم نخورده مگر خانه را بسوزاند
بيا به خاطرِ من اي پَري مواظب باش

چنان زدند كه در را ز جا در آوردند
تو را خليله در آتش ز پا در آوردند

خدا به خير كند در شراره افتادي
شكسته بال و پَر از سنگِ خاره افتادي

غرورِ زخمي من زيرِ دست و پا ماندي
اذانِ غُربتِ من از مِناره افتادي

اسيرِ ميخِ در و تازيانه قنفذ
به رنج و دردِ سرِ بي شماره افتادي

به پيشِ چَشمِ من و بچه هاي معصومت
به خاك مثلِ دو تا گوشواره افتادي

عَبا براي تو آوردم اي به خون رفته
كه بينِ معركه، با ماه پاره افتادي

كسي لَگَد نكند بينِ كوچه ات اي كاش
خدا به خير كند كه دوبار افتادي

عليرضا شريف

******************************

آهسته  می شوید یگانه همسرش را
با آب زمزم آیه های کوثرش را

آهسته میشوید غریب شهر یثرب
پشت وپناه وتکیه گاه و یاورش را

تنها کنار نیمه های پیکر خود
می شوید امشب نیمه های دیگرش را

آهسته می شویدمبادا خون بیاید
آن یادگاریهای دیوار ودرش را

پی می برد آن دستهای مهربانش
بی گوشواره بودن نیلوفرش را

می گوید اما باز مخفی می نماید
 با آستینی بغضهای حنجرش را

در خانه‌ی اوپهلوی زهرا ورم کرد
حق دارد او بالا نمی گیرد سرش را

با گریه های دخترانه زینب آمد
بوسد کبودی های روی مادرش را

برشانه های آفتابی اش گرفته
مهتاب هجده ساله‌ی پیغمبرش را

دور از نگاه آسمانها دفن میکرد
در سرزمینهای سؤالی همسرش را

علی اکبر لطیفیان

 

 

موضوعات مرتبط: حضرت فاطمه(س) - شهادت

برچسب‌ها: اشعار شهادت حضرت زهرا(س)

در راه دوست  گرچه کمي لنگ مي زنم
دست شرف به سينه هر ننگ مي زنم

عبدم فقط به دامن شه چنگ مي زنم
شه چون علي ست حرف دل تنگ مي زنم

اينبار گفتم از چه دلم غرق ماتم است
گفتا عزاي مادر سادات عالم است

بايد دوباره کار خود از سر بگيرم و
مثل هميشه اذن ز حيدر بگيرم و

زان پس وضو ز چشمه ي کوثر بگيرم و
رخصت به ذکر نام تو مادر بگيرم و

کودک صفت به مادريت عشق مي کنم
کودک نشد به نوکريت عشق مي کنم

عطري که از حوالي جنت رسيده اي
موجي که تا کرانه ي عصمت رسيده اي

سيبي که بر درخت نبوت رسيده اي
چون لشکري که بهر ولايت رسيده اي

نه سال با پيمبر و نه سال با علي
دادي به هر دوشان ز ازل دست يا علي

تو اُمي و علي و پيمبر دو باب من
برگردد از ازل به شما انتصاب من

حيدر ابوتراب و تو ام التراب من
بودن، نبودن تو حضور و غياب من

همچون که اصل کوزه گري فوت آخر است
خلق تو اصل مطلب لولاک داور است

اي بهترين ترانه ي لب هاي مرتضي
همدست دست حيدر و همپاي مرتضي

مام دو مريم و دو مسيحاي مرتضي
پهلو گرفته کشتي درياي مرتضي

امر شماست امر به معروف، از الست
هرکس که آمرت نبود منکراتي است

روزي که پا به خانه ي شاه عرب زدي
تيغ و سپر شدي سپهي را عقب زدي

تا پاي مرگ، جام بلا لب به لب زدي
با کفن و دفن خود به عدو خشم شب زدي

بانو شما خلاصه به هجده نمي شوي
دنباله دار هستي و کوته نمي شوي

اين روز ها وخامت حالت کُشد مرا
ماه علي خسوف و هلالت کشد مرا

اي قهرمان به سينه مدالت کشد مرا
دستي که چيده ميوه کالت کشد مرا

زينب نبيندت که چنين راه مي روي
خود را کشيده روي زمين راه مي روي

در بين خانه هستي و انگار نيستي
خواب شبانه هستي و انگار نيستي

با نازدانه هستي و انگار نيستي
مشغول شانه هستي و انگار نيستي

حيف از نگاه خانه که مبهوت کرده اي
با خنده اي که صبح به تابوت کرده اي

حيدر غريب گر شده خانه نشين شده
بر گوي چه روي داده حسن هم چنين شده

ذکر مدام خواب شب او همين شده
ديگر نزن بس است نقش زمين شده

روزي که بين کوچه نگاهت سياه شد
ديگر انيس درد علي آب چاه شد

بعد از تو مرتضي اَلِفش دال مي شود
حيدر هماي رحمت بي بال مي شود

يک روزِ او حکايت يک سال مي شود
بانو مگو عليِ تو غسال مي شود

گهواره را نسازد اگر مي شود ولي
تابوت را چگونه بسازد دگر علي

اين غصه ها که از پدرت ارث مي رسد
زين پس به پاره ي جگرت ارث مي رسد

بر خيمه گاه او  شررت ارث مي رسد
بر دخترش که درد سرت ارث مي رسد

يک شب به دامنش همه عرش جا شود
او نيز چون تو نذر ولي خدا شود

مهدي زراعتي

 

موضوعات مرتبط: حضرت فاطمه(س) - شهادت

برچسب‌ها: اشعار شهادت حضرت زهرا(س)

     کاش کوچه ای نبود، کاش خانه در نداشت
      کاش غربت مرا هیچ کس خبر نداشت
      
      کاشکی فدک نبود، حرمت نمک نبود
      کاش این زمین شوم از فدک اثر نداشت
      
      کاش هیچ مادری وقت راه رفتنش
      دست روی شانه ی خسته ی پسر نداشت
      
      قبل از اینکه کوچه ها راه مادر مرا
      سد کنند، مادرم، دست بر کمر نداشت
      
      هرچه ناله می زدم مادر مرا نزن
      بی مروّتِ زبون، باز دست بر نداشت
      
      ریشه ی مرا زدند ساقه ام شکسته شد
      دشمن پلید ما کاشکی تبر نداشت
      
      وای مادرم شبی سر نهاد بر زمین
      چادری به سر کشید سر ز خواب بر نداشت
      
      محسن ناصحی
     
       
      **********************
         
            
      تا خانه بجز راه کم و مختصری نیست
      آهسته برو صبر کن اینجا خطری نیست
      
      بعد از پر وبالی که زدم دور وبرم را
      گشتی که ببینی اثر از بال وپری نیست؟
      
      رفتیم به خانه نکند گریه کنی خب
      قربان تو که خوبتر از تو پسری نیست
      
      وقتی که رسیدیم تنت اینبار نلرزد
      یک طور نشان میدهی اصلا خبری نیست
      
      حالا به رخم خیره شو تا خوب ببینی
      از ضربه ی آن حادثه دیگر اثری نیست؟
      
      از روسری وگوش من این منظره پیداست
      بر شاخه خونی شده دیگر ثمری نیست
      
      حسین رستمی

   **********************

 شده بعد صفر ماه محرم شده بود
      کوچه بن بست، نفس تنگ، هوا سم شده بود
      
      گرگ و میش است هوا کوچه پر از گرگ شده
      روز با شب بنویسید که توأم شده بود
      
      مادری با پسر خویش نمیشد تسلیم
      پشت یک پرده علی باز مجسم شده بود
      
      خاطری در وسط کوچه مشوّش میشد
      پنجه ای بین هوا بود و مصمّم شده بود
      
      پنجه ای بین هوا بود که یک سیلی شد
      فرصتی بود که اینگونه فراهم شده بود
      
      مادر هرکه زمین خورده فقط میداند
      که چرا قوت زانوی حسن کم شده بود
      
      من از آن گیسوی خاکی شده اش دانستم
      چقدر زود یتیمی ش مسلم شده بود
      
      وا نشد پلک گره خورده ی یک چشم کبود
      سیلی سر زده ای وای چه محکم شده بود
      
      تا چهل روز نشد سیر علی را بیند
      تا چهل روز علی بود که مبهم شده بود
      
      شیشه ای با تن دیوار ترک هایی خورد
      ریشه ی خونی یک مقنعه درهم شده بود
      
      سال ها بود سوال همه ی مردم شهر
      پسر ارشد این خانه چرا خم شده بود؟
      **
      اگر شاعر این شعر را میشناسید لطفا اطلاع دهید

**********************

        پس از مصیبت در، در بدر شدم ، مادر
      همین که از خبرت با خبر شدم مادر
      
      نوشته اند : چهل تن به یک نفر من هم
      اسیر صورت آن یک نفر شدم مادر
      
      میان شعله ی آتش چه آمده به رخت
      که من ز داغ رخت شعله ور شدم مادر ؟
      
      چه آمده به سرت ؟ باز چهره پوشاندی !
      دوباره زخمی زخم بصر شدم مادر ؟
      
      حسن نگاه به دیوار خانه می نالد:
      شهید روضه ی مسمار در شدم مادر!
      
      نشسته ام .. که تو شب ها دگر نمی خوابی
      شکسته ام ز غمت، پیر تر شدم مادر
      
      رهم دهید به خانه که بی لیاقت من 
      به روضه خوانیتان مفتخر شدم  مادر
      
      دعا کنید برایم به حق چادرتان
      نیازمند دعای سحر شدم مادر
      
      شما که عازم راه سفر شدی مادر،
      پس از شما چقدر در بدر شدم مادر
      
      مجتبی کرمی

موضوعات مرتبط: حضرت فاطمه(س) - شهادت

برچسب‌ها: اشعار شهادت حضرت زهرا(س)

      با سوز مادرانه فقط گریه می کنی
      هر شب به یک بهانه فقط گریه می کنی
      
      یک شب ز درد سینه فقط آه می کشی
      یک شب ز درد شانه فقط گریه می کنی
      
      می ترسم این سه ساله ی تو کم بیاورد
      وقتی میان خانه فقط گریه می کنی
      
      حنانه ام به جان علی آب رفته ای
      روزانه و شبانه فقط گریه می کنی
      
      هنگام پخت نان که کمی از دل تنور
      آتش کشد زبانه فقط گریه می کنی
      
      من که ندیده ام که چگونه تو را زدند
      از درد تازیانه فقط گریه می کنی
      
      حرفی که با علی غریبت نمی زنی
      آرام و مخفیانه فقط گریه می کنی
      
      بعد از هزار سال تو بر غربت علی
      بانوی بی نشانه فقط گریه می کنی
      
      رضا رسول زاده
       
      **********************
       
           
      دیگر گلی شبیه تو پرپر نمی شود
      زین پس کسی به قدر تو لاغر نمی شود
      
      دستی که زیر چادر خود می کنی نهان
      دیگر سپر به یاری حیدر نمی شود
      
      وقتی که راه می روی از دست من بگیر
      دیوار هم برای تو یاور نمی شود
      
      گرچه پس از تو مونس این کودکان شوم
      اما کسی به خوبی مادر نمی شود
      
      نام فراق می بری و می کشی مرا
      این خانه ام پس از تو منور نمی شود
      
      شهر مدینه ظرفیت پاکی ات نداشت
      یثرب پس از تو شهر پیمبر نمی شود
      
      بالای درب خانه ی حیدر نوشته اند
      هر سوره ای که سوره ی کوثر نمی شود
      
      رضا رسول زاده
       
       **********************       
       
            
      دمی که شعله به دارالشفای من افتاد
      به پشت خانه ی من جانفدای من افتاد
      
      دری که سوخت اساسا ز پایه اش سست است
      لگد زدند و در این سرای من افتاد
      
      چه آمده به سر همسرم نمی دانم
      از آن به بعد دگر با وفای من افتاد
      
      به اذن من همه حمله به سویم آوردند
      و ریسمان به سرو دست های من افتاد
      
      کننده ی در خیبر طناب پیچ که دید
      به گریه مرد یهودی برای من افتاد
      
      قرار بود که زهرا ز من جدا نشود
      به این دلیل به کوچه به پای من افتاد
      
      غلاف دست به کار شد به بازویش بس خورد
      که دست فاطمه از این عبای من افتاد
      
      رضا رسول زاده
       
       **********************       
           
      حریر سبز نبوت چه شد که چین خوردی ؟
      به همسرت که نگفتی کجا زمین خوردی
      
      پس از نبی تو فقط غصه و فقط سیلی
      برای یاری اسلام و حفظ دین خوردی
      
      سر نماز جماعت نگاهشان کردم
      تو لطمه خورده ای از "آن" و یا از "این" خوردی !؟
      
      سند به دست ز مسجد که آمدی بیرون
      چگونه سیلی از آن مرد در کمین خوردی ؟
      
      دو گوشواره شکسته به گوش تو زهرا
      تو هم ز دست و ز دیوار ... ! اینچنین خوردی ؟
      
      گل بنفشه ی حیدر تو جام دردت را
      از این کبودی یکدست بر جبین خوردی
      
      به فکر حال خودت باش ارغوانی من
      چقدر غصه برای من غمین خوردی
      
      رضا رسول زاده
       
      **********************
       
   
       
      پشت در ای گل من برگ و برت مانده به جا
      ملک سوخته ام بال و پرت مانده به جا
      
      پر شده شهر از اینکه تو دگر خواهی رفت
      روی دیوار گلی ام خبرت مانده به جا
      
      من ندیدم تو که دیدی ، ز نگاهت خواندم
      حادثه بین دو چشمان ترت مانده به جا
      
      گریه کم کن که حسین و حسن تو هستند
      داغ ششماهه اگر بر جگرت مانده به جا
      
      من از این خس خس هر نیمه شبت فهمیدم
      زخم بر سینه ی بر من سپرت مانده به جا
      
      با غلافی زد و بازوی تو از کار افتاد
      رد شلاق به دست دگرت مانده به جا
      
      خوب شد دست نبردی تو به گیسو زهرا
      حرف نفرین که زدی تو اثرت مانده به جا
      
      رضا رسول زاده
       
       **********************
       
           
      مردم شهر چه ها بر جگرت آوردند
      شعله بر سوختن بال و پرت آوردند
      دست سمت رخ همچون قمرت آوردند
      گل یاسم چه بلایی به سرت آوردند
      
      خواب بودی ورم پلک ترت را دیدم
      رفتی از هوش کنارم، به خودم لرزیدم
      
      بعد از آن روز که من سوختنت را دیدم
      مُردم و زنده شدم زخم تنت را دیدم
      باورم نیست بمانی کفنت را دیدم
      غیرت کوچه و اشک حسنت را دیدم
      
      چند وقتیست که خوابش پر کابوس شده
      غیرت کودکمان زخمی ناموس شده
      
      وای اگر بال و پرت میل به پرواز کند
      زخم سر بسته ی پهلوت دهن باز کند
      از تب نیمه شب تو سخن آغاز کند
      باید امروز نگاهت کمی اعجاز کند
      
      ورنه از خس خس راه نفست می میرم
      آه ، از شهر مدینه چقدر دلگیرم
      
      اشک چشمان ترت کاش امانت می داد
      سوزش بال و پرت کاش امانت می داد
      دنده ی دردسرت کاش امانت می داد
      شب و درد کمرت کاش امانت می داد
      
      نقشی از صورت خورشید در این شام بکش
      بسترت سرخ شده پس نفس آرام بکش
      
      بشکند دست بزرگی که به رویت بد زد
      از لج من به روی بازوی تو آمد زد
      خواست تا دست بیافتد چقدر بی حد زد
      دشمنت زخم پیاپی به دلم خواهد زد
      
      با زمین خوردن تو سینه ی من تیر کشید
      دست من را نفس خسته به زنجیر کشید
      
      در نگاه تو غم سوختنی معلوم است
      غمت از دوختن پیرهنی معلوم است
      در سراشیبی گودال تنی معلوم است
      کشته بی سر و پاره بدنی معلوم است
      
      تکه های بدنش سهمیه هر نیزه است
      زیر و رو کردن او زیر سر سر نیزه است
      
       مسعود اصلانی
       
       **********************
       
           
      ناگفته ها دارد دل غم پرورت با من
      حرفی بزن از گوشۀ چشم ترت با من
      
      بانوی محجوبم بیا و در میان بگذار
      شرح بلایی را که آمد بر سرت با من
      
      از اتفاقاتی که پیش آمد در آن کوچه
      آن ماجراهایی که گفته دخترت با من
      
      ای کاش امکان داشت راز رو گرفتن را
      یکبار می گفتی به غیر از معجرت با من
      
      از تازیانه با اشاره شکوه ها دارد
      لرزیدن انگشت های لاغرت با من
      
      یک روز کارِ خانه، نان پختن، کمی لبخند
      اما چه کاری کرد روز دیگرت با من
      
      امروز از اول فقط گفتی"حلالم کن"
      ای وای اگر این است حرف آخرت با من
      
      قبل از تو من جان می دهم، احیاء من با تو
      بعدش عزیزم کار غسل پیکرت با من
      
      مصطفی متولی
       
     **********************
       
           
      جان علی! جانم فدایت کَلِّمینِی
      کُشتی مرا با گریه هایت کَلِّمینِی
      
      حرفی بزن، آهی بکش، بیچاره ام کرد
      این اشک های بی صدایت کَلِّمینِی
      
      بسته ست جان من به پلک نیمه جانت
      می میرد آخر مرتضایت کَلِّمینِی
      
      از غصه هایت با علی هم درد دل کن
      ای در صبوری بی نهایت کَلِّمینِی
      
      روضه بخوان امشب بخوان از داغ محسن
      با من بگو از آن حکایت کَلِّمینِی
      
      از ماجرای کوچه که چیزی نگفتی
      تا دق نکرده مجتبایت کَلِّمینِی
      
      پلکي بزن تا قلبهامان جان بگيرد
      جان شهید کربلایت کَلِّمینِی
      
      نيمه نگاهي کن به حال زينبين و
      بردار دست از این دعایت کَلِّمینِی
      
      ذکر شب و روزت شده «عَجِّل وَفاتِی»
      آوای جانسوزت شده «عَجِّل وَفاتِی»
      
      یوسف رحیمی
       
       **********************       
           
      زهرا گمان کنم که زمان سفر شده
      خواب و خوراک تو چه قدر مختصر شده
      
      داری برای مرگ خودت می کنی دعا
      امّا غروب عمر علی جلوه گر شده
      
      در زیر بار غم، بدنت آب رفته است
      حالت شبیه حال دل محتضر شده
      
      در خانه هم برای علی رو گرفته ای
      این صورت کبود تو هم دردسر شده
      
      حرفی بزن و گرنه که دق می کند حسن
      حرفی بزن ببین حسنم، جان به سر شده
      
      خیلی دلت برای حسین شور می زند
      « جانم حسین » های تو غرق شرر شده
      
      در پشت در چه بر سرت آمد که این دو ماه
      دارو دگر به زخم تنت بی اثر شده؟
      
      فهمیده ام که دست به پهلو گرفته ای
      هر چه که پیش آمده از « میخ در » شده
      
      کمتر نفس بکش به خدا می کشی مرا
      خونابه های پهلوی تو بیشتر شده
      
      محمد فردوسی

موضوعات مرتبط: حضرت فاطمه(س) - شهادت

برچسب‌ها: اشعار شهادت حضرت زهرا(س)

      کاش کوچه ای نبود، کاش خانه در نداشت
      کاش غربت مرا هیچ کس خبر نداشت
      
      کاشکی فدک نبود، حرمت نمک نبود
      کاش این زمین شوم از فدک اثر نداشت
      
      کاش هیچ مادری وقت راه رفتنش
      دست روی شانه ی خسته ی پسر نداشت
      
      قبل از اینکه کوچه ها راه مادر مرا
      سد کنند، مادرم، دست بر کمر نداشت
      
      هرچه ناله می زدم مادر مرا نزن
      بی مروّتِ زبون، باز دست بر نداشت
      
      ریشه ی مرا زدند ساقه ام شکسته شد
      دشمن پلید ما کاشکی تبر نداشت
      
      وای مادرم شبی سر نهاد بر زمین
      چادری به سر کشید سر ز خواب بر نداشت
      
      محسن ناصحی
     
       
      **********************
   

  تمام اهل عالم دم گرفتند
      به حال خانه ی ما غم گرفتند
      که روزی روزگاری خانه ی ما
      صفایی داشت آن را هم گرفتند
      **
      کنون افتاده ناله در دل باد
      و حتی آسمان هم ناله سر داد
      نمی دانی چه شد در آن سیاهی
      خودم دیدم که بین کوچه افتاد
      **
      ز چشمش سیلی کین سو گرفته
      که حتی از علی هم رو گرفته
      خودم دیدم که مادر زیر چادر
      دو دستی دست بر پهلو گرفته
      **
      به قلب مادرم زخم فدک خورد
      دل ریش پدر جانم نمک خورد
      خرابم شد به سر انگار دنیا
      که پیش چشم من مادر کتک خورد
       **
      کمی با درد و شبنم راه می رفت
      و با دنیایی از غم راه می رفت
      اگر چه دست بر دیوار می زد
      ولی با قامتی خم راه می رفت
       **
      شدم این روزها غمخوار زهرا
      و مدیون سوال چشم بابا
      همین الان حدود چند روز است
      که می ترسم ببوسم صورتش را
       **
      و دارد می رود از خانه کم کم
      و چشمان پدر با اشک نم نم
      و در زانوی او دیگر رمق نیست
      به روی شانه اش دنیای ماتم
      
      وحید محمدی
       
      **********************
       
             
      من آمدم برا ی یاری علی
      فقط برای ماندگاری علی
      بساز با همه نداری علی
      منم کنیز خانه داری علی
      
      علی شناسی  است راه فاطمه
      علی سـت بهترین گناه فاطمه
      
      علی فقط غم مرا به سینه داشت
      علی مرا فقط در این مدینه داشت
      ولی همان که از غدیر کینه داشت
      برای بی هوا  زدن زمینه داشت
      
      نبی که رفت ناله اش به من رسید
      و پاره ی قباله اش به من رسید
      
      رسیده ام سر قرار گم شده
      رسید دست روزگار گم شده
      به ضرب دور از انتظار گم شده
      حسن بگرد گوشواره گم شده
      
      به هیچ کس نگو که خورده ام زمین
      به هیچ کس نگو عزیزم آفرین
      
      امان من بریده شد امان بده
      حسن، تو چادر مرا تکان بده
      عصا به دست مادر جوان بده
      جلو بیفت خانه را نشان بده
      
      پس از نبی بلا فقط همین نبود
      تمام ماجرا فقط همین نبود
      
      صابر خراسانی
       
     **********************
       
             
      تا خانه بجز راه کم و مختصری نیست
      آهسته برو صبر کن اینجا خطری نیست
      
      بعد از پر وبالی که زدم دور وبرم را
      گشتی که ببینی اثر از بال وپری نیست؟
      
      رفتیم به خانه نکند گریه کنی خب
      قربان تو که خوبتر از تو پسری نیست
      
      وقتی که رسیدیم تنت اینبار نلرزد
      یک طور نشان میدهی اصلا خبری نیست
      
      حالا به رخم خیره شو تا خوب ببینی
      از ضربه ی آن حادثه دیگر اثری نیست؟
      
      از روسری وگوش من این منظره پیداست
      بر شاخه خونی شده دیگر ثمری نیست
      
      حسین رستمی

موضوعات مرتبط: حضرت فاطمه(س) - شهادت

برچسب‌ها: اشعار شهادت حضرت زهرا(س)

     ای روشنایی سحر فاطمیه ام
      صاحب عزای خونجگر فاطمیه ام
      
      ایام میروند به امید دیدنت
      یك بار رد شو از گذر فاطمیه ام
      
      دست مرا بگیر و به دنبال خود ببر
      تا با تو طی شود سفر فاطمیه ام
      
      آقا گناه روزی چشم مرا گرفت
      رزقی بده به چشم تر فاطمیه ام
      
      با خود همیشه گفته ام آیا نمی شود
      دیدار روی تو ثمر فاطمیه ام
      
      وقتی شنیده ام كه میایی به روضه ها
      هرشب اسیر و در به در فاطمیه ام
      
      پایان راه سینه زنی ها شهادت است
      ای كاش گل كند هنر فاطمیه ام
      
      در میزنم كه اذن عیادت دهی به من
      با این امید پشت در فاطمیه ام
      
      محمد بیابانی
       
      **********************
       
       
      هوای شهر بهاری ولی غم انگیز است
      بهار اگر تو نباشی شبیه پائیز است
      
      دلم هوای تو کرده چه میشود آیی
      ببین که کاسه صبرم ز غصه لبریز است
      
      قسم به عصمت زهرا کسی که در قلبش
      ولایت تو ندارد فقیر و بی چیز است
      
      به انتظار قدومت مسافر زهرا
       ببین که جمعه به جمعه گدا سحر خیز است
      
      به عالمی نفروشم دمی ز حالم را
      که انتظار فرج قیمتی ترین چیز است
      
      شنیده ام که به سختی جدا شدند از هم
      در شکسته که با مادرت گلاویز است
      
      فقط تویی که زیارت نموده ای هر شب
      امام زاده ی نازی که بین دهلیز است
      
      یگانه مرهم یاس شکسته سینه بیا
      غریب خسته دل و دلبر مدینه بیا
      
      محمود مربوبی
     
       
         **********************       
             
      تا فکر و ذکر همه دیدار دلبر است
      من در میان جمع و دلم جای دیگر است
      
      من در میان جمع و دلم سمت سامرا
      آنجا که اشک زائرش از آب کوثر است
      
      دیری است رفته است و دگر برنگشته است
      دیری است آسمان دلم بی کبوتر است
      
      او پیش رو نشسته و من کورم از گناه
      او می زند صدا و این گوش من کر است
      
      آواره ی مجالس و از دل شنیده ایم:
      در روضه احتمال حضورش قوی تر است
      
      شاید صدای گریه آقا بلند شد
      چون روضه های مادر او گریه آور است
      
      در فاطمیه پهلوی او تیر می کشد
      او نیز زخمی غم دیوار و آن در است
      
      آقا سری بزن به مدینه نگاه کن
      کوچه بدون نور تو صحرای محشر است
      
      آقا بگو چگونه تحمل بیاورم
      یک زن که در مقابل یک فوج لشگر است
      
      انگار در گلوی شما بغض می شود
      آن ریسمان که بسته به دستان حیدر است
      
      اینجا برادران همه در فکر خنجرند
      شکر خدا که یوسف ما بی برادر است
      
      گرچه پر از گناه ولی در رکابتان
      آخر شهید می شوم این حرف آخر است
      
      اجرا شده توسط حاج منصور ارضی
       
        **********************
       
            
      اگر که درد می کشیم به یار بی توجّه ایم
      به نسخه ی خداییِ نگار بی توجّه ایم
      
      به عشق یار دست از گناه خود نمی کشیم
      به شیوه ی درست انتظار بی توجّه ایم
      
      کنار جاده با دل شکسته ایستاده ایم
      ولی به حرف های آن سوار بی توجّه ایم
      
      اگر هنوز شاخه ی دلم ثمر نمی دهد
      به برکت زمین و کشت و کار بی توجّه ایم
      
      اگر خزان گرفته روزهای سرد انتظار
      به معنی حقیقی بهار بی توجّه ایم
      
      هزار بار خواندی و هزار بار گفتی و
      و ما هزارها هزار بار بی توجّه ایم
      
      گره به کارمان اگر که خورده علت این بُود
      به دست های مردم ندار بی توجّه ایم
      
      زیاد روی توبه های ما حساب وا نکن
      که ما به قول و وعده و قرار بی توجّه ایم
      
      برای وصف یار باید از همه گذشت و محض یار
      هنوز ما به قبله مهزیار بی توجّه ایم
      
      فقط به شوق کعبه ی رخ تو بوده است اگر
      به زخم ها و طعنه های یار بی توجّه ایم
      
      به فکر شال مشکی و عزای مادر توایم
      به جنب و جوش عید و نوبهار بی توجّه ایم
      
      غروب فاطمیّه را نمی دهم به صبح عشق
      گمان مکن به روضه های یار بی توجّه ایم
      
      جواد پرچمی
          
         **********************
       
            
      ما آمديم امشب كه حيران تو باشيم
      آشفته­ي حالِ پريشانِ تو باشيم
      
      تقصيرِ هجران است، تقصيرِ فراق است
      امروز اگر پاره گريبانِ تو باشيم
      
      مثلِ كويرِ تشنه مي مانيم و بايد
      روزي خورِ الطافِ بارانِ تو باشيم
      
      از دردهاي ما طبيبان نا اميدند
      انگار بايد تحتِ درمانِ تو باشيم
      
      شكرِ خدا اين روزها توفيق داريم
      هم ناله­ي چَشمانِ گريانِ تو باشيم
      
      شايد خدا قسمت كند يك فاطميه
      اندازه­ي يك روضه مهمانِ تو باشيم
      
      صاحب عزاي فاطميه بايد امشب
      گريه كنِ شامِ غريبانِ تو باشيم
      
      محمّد بياباني 
      برگرفته از وبلاگ شبگرد بین الحرمین
       
         **********************       
     
       
      راهت نمی افتد به ما انگار یک بار
      بر روی چشمانم قدم بگذار یک بار
      
      دیدند خیلی ها تو را، اما نبوده
      سهم نگاه من از آن بسیار یک بار
      
      بین بساطم نیست آهی که بگیرد
      چشم خریدار تو را ای یار یک بار
      
      یابن الحسن هایم جواب آیا ندارد؟!
      پاسخ بده بر این همه تکرار یک بار
      
      این عاصی بر روی خاک افتاده را هم
      در زمرۀ دلدادگان بشمار یک بار
      
      نا قابل است اما دعا دارم همیشه
      خرج تو گردد جان بی مقدار یک بار
      
      ای کاش می شد که برای ما بگیری
      وقت ملاقاتی از آن بیمار یک بار
      
      بد دید از همسایه ها اما نیفتاد
      او از لبش "الجار ثُم الدار" یک بار
      
      با دردها می ساخت اما دم نمی زد
      از زخم های آتش و مسمار یک بار
      
      محمد بیابانی
     
       
         **********************       
    
       
      توفیق اشک ساری و جاری ندارم  
      خشک است چشمم فیض،سرشاری ندارم
      
      در مجلس ترحیم دل شرکت نمودم
      کاری به جزناله، به جز زاری ندارم
      
      از بس برای این و آن خواندم که حالا
      بَهر تو در حَنجر دگر تاری ندارم
      
      با قلّت سرمایه تاجر گشتم، اما
      کالای ناب و رُنده بازاری ندارم
      
      در حد نام یک خیابان خواندمت، وای
      انگار اصلا با تو من کاری ندارم
      
      با طرز رفتاری که داری، می توان گفت
      تو دوستم داری، من انگاری ندارم
      
      دورم مَزَن، دورت بگردم، حضرت عشق
      جز حائر تو میل پرگاری ندارم
      
      من از تهِ دل دوستت دارم، به قرآن
      حیف، عُرضه ی اِثبات گفتاری ندارم
      
      جز عشق حیدر را که زهرا داده بر من
      در کیسه اَم چیز گهر باری ندارم
      
      کاری بکن تا سائِل زهرا بمانم 
      جز صاحب این خانه من یاری ندارم
      
      حسین قربانچه
       
         **********************       
            
      شاید آقا بیاید این هفته
      پرده از رخ گشاید این هفته
      عمر من طی شده به این امید
      شاید آن هفته، شاید این هفته
      
      جمعه ها می روند از پی هم
      غصه ام سر نیامد آقا، هم
      
      ای نگار دلم، نمی آیی
      غمگسار دلم، نمی آیی
      در دل شعله ها، دلم سوزد
      به کنار دلم، نمی آیی
      
      نفسم بند آمده، از غم
      غصه ام سر نیامد، آقا، هم
      
      پیر هجرت شدم، بیا پیرم
      روی ماهت، ندیده می میرم
      تا زمان رسیدنت، هر سال
      روضه ی فاطمیه می گیرم
      
      صاحب العصر و زمان، عجِّل
      فاطمیه شده، عزیزه دل
      
      سوی من یک نگاه، یک دفعه
      تا شوم رو به راه، یک دفعه
      گر به ما سر زدن خطا باشد
      تو و یک اشتباه، یک دفعه
      
      قدمی رنجه کن، گل نرگس
      بهر زهرا گرفته ام، مجلس
      
      ای سرا پات مثل پیغمبر
      نقش امضات مثل پیغمبر
      فاطمه در میان آتش و آه
      گرم رویات، مثل پیغمبر
      
      ای تمام نیایش زهرا
      زود برگرد، خواهش زهرا
      **
      اگر شاعر این شعر را میشناسید لطفا اطلاع دهید
       
         **********************       
      
       
      وای بر حالم اگر از تو جدا باشم من
      همه عمر گرفتار بلا باشم من
      
      شک ندارم همه خواسته تو این است
      لحظه ای هم که شده عبد خدا باشم من
      
      تا زمانیکه دلم خانه این و آن است
      جا ندارم که پذیرای شما باشم من
      
      چقدر غرق گنه بودم و تو می دیدی
      همه عمرم خجل از روی شما باشم من
      
      تا به کی در پی گیسوی تو آواره شوم
      دردمندانه به دنبال دوا باشم من
      
      گوئیا قسمت من این همه سرگردانی است
      همچو زلف به هم خورده رها باشم من
      
      کاش می شد به دل و جان بکشم ناز تو را
      یار تو مثل امام و شهدا باشم من
      
      کاش می شد به همراه تو یک فاطمیه
      میهمان حرم کرب و بلا باشم من
      
      ای عزیز دل زهرا به کجا خیمه زدی
      زائر خیمه سبزت به کجا باشم من
      
      جان آن مادر غمدیده و بی یار بیا
      به گرفتار میان در و دیوار بیا
      **
      اگر شاعر این شعر را میشناسید لطفا اطلاع دهید
       
        **********************
       
            
      وقتی که نیستی تو بهارم بهار نیست
      وقتی که نیستی تو به دلها قرار نیست
      
      این روزهای تلخ که بی تو به شب رسند
      آهسته مردن است دگر انتظار نیست
      
      من عصرهای جمعه فقط بغض می کنم
      باران اشک های من از اختیار نیست
      
      تسلیم هجر توست دل شرحه شرحه ام
      تیغ فراق هست و مسیر فرار نیست
      
      معلوم شد از اینکه به یاد تو نیستم
      این ناله ها ز دوری تو جز شعار نیست
      
      وقتی پی هر آنچه بجز یار می روم
      فرصت برای عاشقی با نگار نیست
      
      دنیا چو قبله ی دل گمکرده راه شد
      آن دل به سوی خیمه ی تو رهسپار نیست
      
      یا ایهالعزیز به ما هم تصدقی ...
      چیزی میان کاسه ی این بد بیار نیست
      
      اصلا تمام سال مرا فاطمیه کن
      بی نام مادر تو مرا اعتبار نیست
      
      ما را به نام نوکر زهرا شناختند
      خیری جز این طریق در این روزگار نیست
      
      رضا رسول زاده

    **********************

      آشفته بود این دل و بیمار هم شدیم
      بیمار که شدیم گرفتار هم شدیم
      
      ما برای تو نه که باری نبرده ایم
      تازه برای تو همه سربار هم شدیم
      
      ما جای اینکه دلخوشی حضرتت شویم
      ماندیم در گناه و دل آزار هم شدیم
      
      آزرده بود از دل ما قلب یوسف و
      دست تهی روانه ی بازار هم شدیم
      
      وقتی نمیشناسمت آقا چه فایده
      گیرم اگر که دعوت دیدار هم شدیم
      
      ما سنگ بر زلالی آیینه ریختیم
      روشن که هیچ بلکه همه تار هم شدیم
      
      وقتِ گناه، ما جلویش در نیامدیم
      گاهی برای معصیت ابزار هم شدیم
      
      ما را به حال خویش دمی تو رها مکن
      غافل شدیم تا که ز تو خوار هم شدیم
      
      انگار که بدی دلم را ندیده ای
      تازه غریق رحمت بسیار هم شدیم
      
      گرچه گناهکار ولی فاطمیه ها
      گریان روضه ی در و دیوار هم شدیم
      **
      اجرا شده توسط حاج منصور ارضی

موضوعات مرتبط: امام زمان(عج) - مناسبت ها

برچسب‌ها: اشعار امام زمان(عج) - فاطمیه

    این سرخ جامه ی بدنش را عوض کنم ؟
      یا دستمال زخم تنش را عوض کنم ؟
      
      افتاده ام به پای پرستوی زخمی ام
      شاید که قصد پر زدنش را عوض کنم
      
      اسما بیا کمک بده هنگام غسل یاس
      وقتش شده که پیرهنش را عوض کنم
      
      پر کرده خون تازه زمین حیاط را
      باید دوباره من کفنش را عوض کنم
      
      زینب نشسته پشت در و ... یاد فاطمه است
      باید که جای سوختنش را عوض کنم
      
      باید که بعد رفتن زهرا به شیوه ای
      رویای هر شب حسنش را عوض کنم
      
      تقدیر ما نوشته خدا و نمی شود
      شام فراق دل شکنش را عوض کنم
      
      رضا رسول زاده
       
      **********************
       
           
      زینب تورا به جان من آرام گریه کن
      مثل برادرت حسن آرام گریه کن
      
      میدانم آب میشوی از داغ مادرت
      مانند شمع انجمن آرام گریه کن
      
      کمتر به این شمایل نیلی نگاه کن
      سیلی مزن به صورتت آرام گریه کن
      
      اینقدر خاک بر سر و روی خودت مریز
      قدری کنار این بدن آرام گریه کن
      
      دستم رسیده است به زخمی عمیق وای
      زینب بیا بگو به من آرام گریه کن
      
      حالا بیا به یاد حسین غریبمان
      بنشین و پای این کفن آرام گریه کن
      
      مصطفی متولی
       
      **********************
       
          
      زلال آينه ها را به گريه آوردي
      شكوه عرش علا را به گريه آوردي
      
      من الهزيز جهنم الي حظيظ بهشت
      تو از كجا به كجا را به گريه آوردي
      
      الا الهه ی خورشيد پشت ابر كبود
      تمام هفت سما را به گريه آوردي
      
      چرا قنوت شكسته گرفته اي، بانو
      چه كرده اي كه دعا را به گريه آوردي
      
      كنار بستر تو هيبت علي بشكست
      تو مرد هر دو سرا را به گريه آوردي
      
      ندا رسيد حسن را ... ، حسين را  بردار
      خداگواست خدا را به گريه آوردي
      
      یاسر حوتی
       
      **********************
       
             
      آن شب میان خانه مراسم گرفته بود
      پیوند اشکهای علی بود و خون رود
      
      بودند زینب و حسنین و زنی که داشت…
      …می ریخت آب و غیر همین ها کسی نبود
      
      محرم نداشتند بجز آستینشان
      گریه کنان روضه دستی که شد کبود
      
      آنقدر غسل او به نوازش شبیه بود
      انگار کن که فاطمه در خواب رفته بود
      
      تا اینکه دست کوه با بازی او رود خورد
      لرزید زانوانش و آتش فشان نمود
      
      پروانه ها دویده به بالین شمع و بعد
      می سوختند و باز به بالا رسید دود
      
      دودی که پلکهای خدایی به هم کشید
      یک قطره هم چکید و به آن خانه در فرود
      
      فرمود سجده های به تن را قیام کن
      دارد قیام عرش خدا می شود سجود
      
      حسین رستمی

موضوعات مرتبط: حضرت فاطمه(س) - شهادت

برچسب‌ها: اشعار شام غریبان حضرت زهرا(س)

      افتادن و پرپر زدنم دست خودم نیست
      شب تا به سحر سوختنم دست خودم نیست
      
      آخر چه کنم لاغریِ زود رَسَم را
      پیری و شکسته شدنم دست خودم نیست
      
      دستم دو سه ماه است نخورده است به کاری
      انگار کنار بدنم دست خودم نیست
      
      این موی سپید پسرم قلب مرا سوخت
      شرمندگی ام از حسنم دست خودم نیست
      
      اَسما کمکم کرد که آرام بیفتم
      افتادن و برخاستنم دست خودم نیست
      
      هر بازدَمی باز کند زخم تنم را
      خونی شدن پیروهنم دست خودم نیست
      
      از درد شدید است مرا ضعف گرفته
      اینقدر عرق ریختنم دست خودم نیست
      
      از عاطفه ی مادری ام خُرده مگیرید
      گریه به گلِ بی کفنم دست خودم نیست
      
      جواد پرچمی
     
       
      **********************
       
           
      نشسته ام به در خانه و سرای شما
      خدا نوشته مرا از ازل گدای شما
      
      نهاده ام سر خود را به خاک این کوچه
      میان کوچه به جا مانده ردّ پای شما
      
      جسارت است، مرا هم صدا کن، ای پسرم
      غریبه ام که شوم، مادر! آشنای شما
      
      رسیده ام به مدینه ولی کمی دیر است
      نمی شد اینکه مرا می زدند جای شما؟
      
      دلش چگونه می آمد به صورتت می زد؟
      مقابل علی و چشم بچه های شما
      
      مگر چه آمده بر حال و روز پهلویت
      که شانه حسنت می شود عصای شما
      
      گرفته راه نفس، خون تازه می ریزد
      شکسته در وسط سینه ات صدای شما
      
      برای رفتن خود گوئیا دعا کردی
      خدا کند که نگیرد فقط دعای شما
      
      کمی تبرّک، تربت ز کربلا دارم
      که شاید این بشود مرهم و دوای شما
      
      به بیت آخر عمرت تو را قسم مادر
       دعا نما که بمیرم به روضه های شما
      
      محسن حنیفی
    
       
      **********************

       
            
      با چشم های نیمه بازت گاه گاهی
      چشمان خیس و خسته ام را کن نگاهی
      
      وقتی تنور خانه روشن شد برایت
      گفتم خدا را شکر کم کم رو براهی
      
      دستاس را چرخاندی اما رنگ خون شد
      دستاس فهمید از نگاهت بی گناهی
      
      از بس به پای گریه هایت آب رفتی
      چیزی نمانده از وجودت مثل کاهی
      
      پهلو به پهلو میشوی و میچکد خون
      از زخم های پیکرت خواهی نخواهی
      
      از درد شانه، شانه می افتد ز دستت
      خون می نشیند کنج لبهایت ز آهی
      
      در خواب بودی چادرت را باز کردم
      شاید ببینم چهره ات را در پگاهی
      
      دیدم که پائین تر ز چشمان تو پیداست
      زخم عمیق پنج انگشت سیاهی
      
      این چند شب از سرنوشتم روضه خواندی
      از سر گذشتم از جدایی بی پناهی
      
      گفتی غروبی شعله می پیچد به بالم
      گفتی که می سوزم میان خیمه گاهی
      
      در حلقه ی نامحرمان و نیزه داران
      هرجا که می گردم ندارم تکیه گاهی
                    
      حسن لطفی
       
      **********************
       
            
      از بس که غصه بر جگرم پا گذاشته
      خون روی دیده های ترم پا گذاشته
      
      دیگر توان نمانده بیایم زیارتت
      انبوه درد دور و برم پا گذاشته
      
      تنهایی علی که از هرچه بیشتر
      بر زخم های مختصرم پا گذاشته
      
      با پای خود نیامده ام... لطف بچه هاست
      یک شهر روی بال و پرم پا گذاشته
      
      من هم قد حسن شده ام او نیز هم قدم
      ردی خمیده بر کمرم پا گذاشته
      
      گل بوسه های میخ در و تازیانه ها
      بر بوسه هایت ای پدرم پا گذاشته
      
      آنکس که پیش چشم علی میزند مرا
      روی غرور همسفرم پا گذاشته
      
      محسن فقط مدافع من گشت پشت در
      اما کسی بر سپرم پا گذاشته
      **
      اگر شاعر این شعر را میشناسید لطفا اطلاع دهید
       
     **********************

       
           
      مرهم گذار زخم کبود کبوترم
      کوچک ولی ستاره ی شبهای بسترم
      
      جای دعای نیمه شبش طعنه می زنند
      همسایگان به گریه ی بیمار مضطرم
      
      امروز هم گذشت و نشد شانه موی من
      امروز هم گذشت و نشد خوب مادرم
      
      گفتم میان شعله کم از فضه نیستم
      رفتم ولی از آتش در سوخت معجرم
      
      امشب میان خواب حسن بغض خود شکست
      برخیز مادرم که نمیرد برادرم
      
      چندی است نان تازه نخوردم از این تنور
      امشب هوای پخت تو افتاده در سرم
      
      چندی است جای غنچه ی لبخندت ای عزیز
      گل کرده زخم پهلوی تو در برابرم
      
      حسن لطفی
            
      **********************
       
           
      میخواست پا شود کمرش درد میگرفت
      مجروح خانه بال و پرش درد میگرفت
      
      شب زنده دار هر شب سجاده مدتی
      هنگام گریه پلک ترش درد میگرفت
      
      تا میگذاشت سر روی بالش-خدای من-
      از سوز گوش پاره سرش درد میگرفت
      
      فردی که سوخته مدتی آبش نمیدهند
      از شدت عطش جگرش درد میگرفت
      
      وقتی به یاد روی پدر صیحه میکشید
      نای همیشه نوحه گرش درد میگرفت
      
      هربار فضه پیرهنی تازه میگذاشت
      قلب حزین گل پسرش درد میگرفت
      
      علیرضا خاکساری

       **********************

                   
      دير است اي اجل به نجاتم شتاب كن
      جانم بگير و خانه ي غم را خراب كن
      
       چشم انتظار مرگ من اهل مدينه اند
      يارب دعاي شهر مرا مستجاب كن
      
       با التماس گفت بمان خوب ميشوي
      اي زخم سينه ام تو علي را جواب كن
      
       دست شكسته ام كه تكاني نميخورد
      زينب بيا و ظرف حسينم پر آب كن
      
       سر را نميشود كه گذاري به سينه ام
      جايي براي خفتن خود انتخاب كن
      
       سنگيني دري كه مرا پشت خود شكست
      از زخمهاي سرخ و كبودم حساب كن
      
      حسن لطفی
             
      **********************
       
             
      دلیلی هست اگر بی تاب و گریان کسی هستم
      که من عمری ست در این خانه مهمان کسی هستم
      
      برای گریه می میرم، به پای گریه می سوزم
      که شمع روضه ی شام غریبان کسی هستم
      
      در این قحطی کبوتر می شود گاهی نم اشکی
      به گریه سایه بان بیت الاحزان کسی هستم
      
      مریضی دارد این خانه، بهار امسال پاییز است
      پریشان حال داغ برگ ریزان کسی هستم
      
      کسی این جا دعا خوانده: خدایا، جان زهرا را...
      کنار بستری حیرانِ طفلان کسی هستم
      
      بیا ای عید! اما شادی من را نخواهی دید
      مریضی دارد این خانه، پریشان کسی هستم
      
      سید علی رکن الدین
             
     **********************

       
            
      روی دلها میشود غم بار بعضی وقتها
      زندگی هم میشود غمبار بعضی وقتها
      
      در هجوم دردها وقتیکه سینه بشکند
      میکشی حتی نفس دشوار بعضی وقتها
      
      شِکوه وقتی جای تشریک مساعی را گرفت
      گریه مشکل میشود انگار بعضی وقتها
      
      باورش سخت است اما میشود یک زن شود
      با چهل نامرد در پیکار بعضی وقتها
      
      منکر معروف را دیدند و همراهش شدند
      حقِّ حق هم میشود انکار بعضی وقتها
      
      عده ای در خانه ای هستند و بالا میرود
      دود و آتش از در و دیوار بعضی وقتها
      
      حال و روز بچه ها را سخت میریزد بهم
      مادری که میشود بیمار بعضی وقتها
      
      فضّه هم باشد کنارت باز هم بی فایده است
      کار وقتی بگذرد از کار بعضی وقتها
      
      بی هوا وقتیکه با شدت به پهلو میخورد
      کار خنجر میکند مسمار بعضی وقتها
      
      درد پهلوی شکسته ناله ای دارد که شب
      میکند همسایه را بیدار بعضی وقتها
      
      وای از این دنیا که زهرا بین کوچه میشود
      روبرو با یک جنایتکار بعضی وقتها
      
      وای از این دنیا که حتی حیدر از ناموس خود
      میشود شرمنده در انظار بعضی وقتها
      
      مصطفی متولی
       
     **********************

       
            
      روزی که قلبم داغ دار مادرم بود
      بابا دلم خوش بود دستت برسرم بود
      
      بابا دلم خوش بود هستی در بر من
      هستی همیشه هم پدر هم مادر من
      
      هجده بهار زندگانی ام تو بودی
      آری رسول مهربانی ام تو بودی
      
      از ماه و خورشید و ستاره رو گرفتم
      من سال ها با بودن تو خو گرفتم
      
      مهمان هر روز سرایم ، نازنینم
      باور نمی کردم که داغت را ببینم
      
      من ماندم و یک کوه غم با بی قراری
      باور نمی کردم که تنهایم گذاری
      
      سنگ صبور فاطمه، ای چاره سازم
      فکری نکردی باغم وغصه چه سازم
      
      بی مادری کافی نبود ای جان هستی؟
      بارفتنت یک باره قلبم را شکستی
      
      رفتی یتیمی شد نصیب دختر تو
      مشکی به تن کرد دختر غم پرور تو
      
      ما مدتی بابا عزادار تو بودیم
      در حسرت یک بار دیدار تو بودیم
      
      اما نمیدانم چه شد ماتم عوض شد
      تو رفتی و دیگر مدینه هم عوض شد
      
      بعد از تو بین عده ای از روی نفرت
      بالا گرفت دعوا سر حق خلافت
      
      بعد از تو حال و روز ما زار و حزین شد
      بعد از تو دیگر مرتضی خانه نشین شد
      
      روزی چهل بی بند و بار از ره رسیدند
      با بی حیایی خانه را آتش کشیدند
      
      گستاخی از روی عداوت حرف بد زد
      او بر در خانه رسید و با لگد زد
      
      بین در و دیوار من افتادم آن وقت
      در راه دین شش ماهه ام را دادم آن وقت
      
      افتادم و دیدم که پهلویم شکسته
      دیدم به سینه میخ داغ در نشسته
      
      دیدم که طفلم بین آتش جیغ میزد
      قنفذ به دستم با غلاف تیغ میزد
      
      از شدت درد کمر دیگر نگویم
      از کوچه و دست عمر دیگر نگویم
      
      خوردم به دیوار و گرفتم دردشانه
      گوشواره ام را مجتبی آورد خانه
      
      بعد از تو سهم مرتضی دربه دری شد
      زهرای تو سه ماه و اندی بستری شد
      
      علیرضا خاکساری
       
      **********************
       
            
      بارالها تو بگو زخم پرم را چه کنم
      این همه غصه ی پردردسرم را چه کنم
      
      بعد از آن واقعه ی تلخ و اسف باری که...
      تو بگو دختر خونین جگرم را چه کنم
      
      گیرم این دست ورم کرده مداوا کردم
      بعد از آن زخم عمیق کمرم را چه کنم
      
      متوجه نشدم من که ز گوشم افتاد...
      یادگاری قشنگ پدرم را چه کنم
      
      پابه پای من بیچاره علی جان میداد
      درد و دل های یل محتضرم را چه کنم
      
      به علی هم، در و همسایه شکایت کردند
      سوز و اشک و غم و حال سحرم را چه کنم
      
      من زمین خوردم و طفلم جگرش گشت کباب
      پاره های جگر گل پسرم را چه کنم
      
      علیرضا خاکساری

موضوعات مرتبط: حضرت فاطمه(س) - شهادت

برچسب‌ها: اشعار شهادت حضرت زهرا(س)

      آتش زدند بال و پری را که داشتی
      زهرا؛ تمام برگ و بری را که داشتی
      
      از بعد ماجرای در، از دست داده ای
      دید ضعیف و مختصری را که داشتی
      
      از پیچ و تاب پشت در شاخه چیده اند
      با ضربه هایشان قمری را که داشتی
      
      از این به بعد فاطمه باید عوض کنی
      دیگر مسیر رهگذری را که داشتی
      
      از کوچه آمدم تو ز جا برنخواستی
      با همسرت بگو خبری را که داشتی
      
      طوری زدند پوشیه ات لاله گون شده
      طوری که بست چشم تری را که داشتی
      
      شرمنده ام ز روی تو؛ زهرا حلال کن
      این چند وقت درد سری را که داشتی
      
      وقت نماز طرز عبادت عوض شده
      دیدم عبادت سحری را که داشتی
      
      بازوی تو عجب سپری شد برای من
      افسوس که شکسته آن سپری را که داشتی
      
      جان علی به خاطر حیدر بمان نرو
      آلاله ی کبود پیمبر بمان نرو
      **
      اجرا شده توسط حاج منصور ارضی 
       
      **********************
       
           
      فضه در باز کن امروز نگارم خوب است
      باغبانم پشت در باغ و بهارم خوب است
      
      از چه با هول و ولا چشم به بستر داری
      با علی حرف بزن جان بسپارم خوب است؟
      
      چه کنم این همه از کوثر من خون نرود
      مرهم تازه به زخمش بگذارم خوب است؟
      
      فاطمه؛ فاطمه جان؟ همسر خوبم؟ پاشو
      این که من بی سپرم یار ندارم خوب است؟
      
      نگران من و این حالم و این خانه نباش
      تو که خوبی همه ی ایل و تبارم خوب است
      
      از خدا خواسته ام بعد تو و سوختنت
      درب این خانه شود سنگ مزارم؛ خوب است؟
      
      چه کنم فاطمه جان تا که دلت وا بشود
      مهر و سجاده و تسبیح بیارم خوب است؟
      
      قول دادم نکنم گریه؛ بخندی که نشد
      بزنم زیر همه قول و قرارم خوب است؟
      
      حسین قربانچه
      
       
       **********************     
       
      با حال و روز حيدرت اينگونه تا مكن
      اين خانه را به حالِ خودش تو رها مكن
      
      حرفت درون سينه يِ تو گير ميكند
      اين دنده ات شكسته، كسي را صدا مكن
      
      زحمت مكش كه فضه كمك حالِ زينب است
      دستت شكسته است به زور آسيا مكن
      
      پيچيده بين كوچه كه حال شما بد است
      اما شما به حرف زنان اعتنا مكن
      
      داري دوباره در بر ِ من كار ميكني؟
      حيدر نمرده فاطمه كاري شما مكن
      
      اين خانه ام كه بي تو به دردي نميخورد
      اينگونه در برم كفنت را سوا مكن
      
      حامد جولازاده
     
       
       **********************       
            
      هر چند نیمه جان، تو مسیحا تری هنوز
      پیچیده ای به خویش، معما تری هنوز
      
      جز با زبان اشک تکلم نمیکنی
      لب بسته ای ز صحبت و گویاتری هنوز
      
      با این پر شکسته، زمینی نمی شوی
      در آسمان، تو از همه بالاتر ی هنوز
      
      میچرخد آسیابِ همه، از دو چشم تو
      روزی رسان مردم رسوا تری هنوز
      
      سائل رسید از در و نان تو را گرفت
      بر اهل شهر از همه آقا تری هنوز
      
      پیش علی سفارش تابوت داده ای
      یعنی برای مرگ مهیا تری هنوز
      
      رویش، سیاه آنکه رخت را کبود کرد
      میدید چونکه زهره زهراتری هنوز
      
      با ضرب دست نور نگاه تو را گرفت
      با این وجود از همه بیناتری هنوز
      
      شکر خدا بلند شدی کار میکنی
      نسبت به روز قبل سر و پا تری هنوز
      
      از دست و رو و پهلوی تو لاله میدمد
      با زخم های باز شکوفا تری هنوز
      
      اجرا شده توسط حاج منصور ارضی
       
       **********************
       
            
      گل بودی اما بوی خاکستر گرفتی
      آه ای فرشته بین شعله پر گرفتی
      
      با این سرانگشتی که تاول زد در آتش
      امشب گره از موی این دختر گرفتی
      
      با من غریبی می کنی در خانه وقتی
      چشمت به من افتاده چادر سر گرفتی
      
      ای کاش می مردم نمی دیدم چه زخمی
      از ضربه های محکم این در گرفتی
      
      پروانه ها را با تب و تابت مسوزان
      با لاله هایی که بر این بستر گرفتی
      
      با دستمال بسته ی دور سر خود
      جان مرا ای جان من دیگر گرفتی
      
      دلواپس گلبرگهایت مانده ام من
      حالا که ای گل بوی خاکستر گرفتی
      
      علیرضا لک
       
       **********************       
             
      گرفت ابری از آه دور و برت را
      ببین غصه های دل دخترت را
      نیاید که خالی کنی بسترت را
      برای سفر وا مکن پس پرت را
      مرو! یا ببر با خودت حیدرت را
      
      مرا کشته رنگین کمانی که داری
      به صورت گل ارغوانی که داری
      در این سن و سالت خزانی که داری
      هوای پدر کرده جانی که داری
      به گریه سبک کن کمی ساغرت را
      
      اگرچه به نور تو شب ریشه کن شد
      نفس های بی حال تو بغض من شد
      عذاب شب و روزم اشک حسن شد
      ولی داغ من لاله ی پیرهن شد
      غمت می کشد عاقبت همسرت را
      
      بگو نور تا لامکان قد کشیده
      چرا پیش من می رسی قد خمیده
      بگو که حسن بین کوچه چه دیده
      و یا زینب از دور و بر چه شنیده
      که آتش زد این حرف ها دخترت را
      
      تو که یک سپاه از ملک یار داری
      چرا دست بر دوش دیوار داری؟
      چرا دیده ی نیمه بیدار داری؟
      چنان فکر مرگی که انگار داری
      ورق می زنی صفحه ی آخرت را
      
      محمد بختیاری
       
       **********************
       
            
      شایسته است اگر تو سر حرف وا کنی
      مثل قدیم، شوهر خود را صدا کنی
      
      اینگونه که نمی شود ای باوفا عروس
      در خانه ام برای وفاتت دعا کنی
      
      دیشب دوباره زینبت از من سوال کرد
      بابا چه می شود که طبیبی صدا کنی؟
      
      من از ضریح زلف تو حاجت گرفته ام
      باید دوباره آرزویم را روا کنی
      
      من آرزو نموده ام ای دختر رسول
      تو آرزوی خوب شدن از خدا کنی
      
      طرز قیام تو چو رکوع است در نماز
      وقت رکوع از چه قدت را دو تا کنی؟
      
      سائل سراغ نان تنور تو را گرفت
      وقتش رسیده فکر به حال گدا کنی
      
      از گودی دو چشم تو روزم سیاه شد
      زین کاسه ها تو خون به دل مرتضی کنی
      
      آیا شود که از سفر خود حذر کنی؟
      آیا شود که گوشه چشمی به ما کنی؟
      
      محمد سهرابی
      
       
       **********************       
             
      پوشیده است روت چرا پیش همسرت
      شاید کبودتر شده روی منورت
      
      دارم فدای شرم و حیای تو می شوم
      دیگر شکسته هیبت مرد تناورت
      
      هی آه می کشی نکند درد می کشی
      این دستمال چیست چرا بسته ای سرت؟
      
      فکر دلم نباش کمی درد و دل بکن
      این نیمه ی تو است نشسته برابرت
      
      انگار زخم هات دهن باز کرده اند
      چون سرخ تر شدند دو سه جای پیکرت
      
      غم خانه کرده اند پسرهات خانه را
      اما نپرس از دل و از حال دخترت
      
      دستان او به دسته ی دستاس کوچک است
      رحمی بکن به کوچکی اش جان مادرت
      
      حالا برات هر چه توان مانده جمع کن
      یک دفعه پا شو، پر بکش از کنج بسترت
      
      بگذار عطر و بوت بپیچد به خانه مان
      نگذار چاه باشد و نجوای حیدرت
      
      علی اصغر ذاکری 
      
       
       **********************       
           
      وقتی بگو بخندِ تو در خانه جا نشد
      لفظ بیا ببند، به زخمت روا نشد
      
      صبح دراز تو، سر مغرب شدن نداشت
      مویت سفید گشت و رفیق حنا نشد
      
      قدری غذا بخور جگرم ریش ریش شد
      شاید كه ماندی و سفرت از قضا نشد
      
      در خانه روسری به سرت، قاتل من است
      قتل كسی به پارچه ای نخ نما نشد
      
      قحط طبیب اشك علی را مضاف كرد
      قحطی چنین پر آب، عیان هیچ جا نشد
      
      جان خودم قسم، كه همین چند روز پیش
      گفتم كه كج كنم سر این میخ را نشد
      
      پهلوی و روی و موی و وضوی جبیره ات
      چون من بساط قتل كسی رو به را نشد
      
      محمد سهرابي
           
       **********************
       
             
      بی تو این شب، شبِ غم بار مرا می بیند
      درد این درد چه بسیار مرا می بیند
      جز تو یک شهر دلِ آزار مرا می بیند
      چشمت انگار که این بار مرا می بیند
      ولی انگار نه انگار مرا می بیند
      
      بازکن پلک که از خانه خجالت نکشم
      بی تو از آه یتیمانه خجالت نکشم
      شانه ای زن که از این شانه خجالب نکشم
      تو و پیراهن مردانه خجالت نکشم
      چشم بی جان تو ای یار مرا می بیند
      
      زحمتِ دخترِ تب کرده تو را خوب نکرد
      اشکش افسوس که سر دردِ تو را خوب نکرد
      روی نیلی شده ي زرد تو را خوب نکرد
      زخم های جگر مرد تو را خوب نکرد
      چه کنم دخترکت زار مرا می بیند
      
      با که گویم تن بیمار چرا خونین است
      سنگ غلست، در و دیوار چرا خونین است
      باز می شویم و هر بار چرا خونین است
      انحنای نوک مسمار چرا خونین است
      وای از آن میخ که خون بار مرا می بیند
      
      قاتلت گفت که دشمن شکنش را کشتیم
      خوب شد پای علی سینه زنش را کشتیم
      نه فقط فاطمه با او حسنش را کشتیم
      می زند داد به لبخند زنش را کشتیم
      تاکه در مسجد و بازار مرا می بیند
      
      آه از آن روز که کارم به تماشا افتاد
      رد پایی به روی چادرت آنجا افتاد
      من زمین خوردم و بانوی من از پا افتاد
      ضربه ای آمد و بر بازوی تو جا افتاد
      باز این روضه ي دشوار مرا می بیند
      
      قنفذ از راه از آن لحظه که آمد می زد
      تازه می کرد نفس را و مجدد می زد
      وای از دست مغیره چقدر بد می زد
      جای هر کس که در آن روز نمیزد می زد
      باز با خنده در انظار مرا می بیند
      
      می روی زخمی و زخم ِدل من باقی ماند
      راز ِسر بسته یِ چشمانِ حسن باقی ماند
      کفنت می کنم اما دو کفن باقی ماند
      کهنه پیراهن و یك پاره بدن باقی ماند
      پسرت بي سر و دستار مرا ميبيند
      
      ترسم اين است بريزند بدنش را بكِشند
      جلوي دختر ِ من پيرهنش را بكِشند
      نيزه ها نقشه ي برهم زدنش را بكِشند
      دارد آن چشمه ي ديدار مرا ميبيند
      
      حسن لطفي
       
      **********************
       
            
      هرچند پهلویت شکسته ، ناتوانی
      دستم به دامانت، دعا کن تا بمانی
      
      بد جور آزردند قلبت را عزیزم
      شرمنده ام خیری ندیدی از جوانی
      
      با چشم هایت درد دل کن با نگاهم
      چون نا نداری تا بفرمایی زبانی
      
      این روزها اصلاً به جای بغض بانو
      انگار مانده در گلویم استخوانی
      
      زینب چه معصومانه می پرسد که: مادر
      کی باز من را روی زانو می نشانی؟
      
      با کودکانت التماسی از تو داریم
      روی زمین با ما بمان ای آسمانی
      
      علی اصغر ذاکری
       
       **********************       
            
      تویی که حرف دلم را نگفته می دانی
      خدا نکرده، بدی کرده ام نمی مانی
      
      دلت می آید از امشب به بعد گریه کنم
      همیشه دست بگیرم به روی پیشانی
      
      کمی به جزر و مد جان من مدارا کن
      سه ماه می گذرد پشت ابر پنهانی
      
      برای دلخوشی من کمی ز جا بر خیز
      چقدر نافله ات را نشسته می خوانی
      
      عصای پیری تو شانه های زینب شد
      تو  هم به شانه  کمی کم کن از پریشانی
      
      تلاطمی که تو از درد می کنی یعنی
      درون بستری اما هنوز طوفانی
      
      از این محیط غم آزاد کن مرا قدری
      بخند مژده بیاور برای زندانی
      
      حسین رستمی
       
      **********************
       
           
      لرزه نشسته است به دست دعای تو
      شد سر به زیر پیش همه مرتضای تو
      
      حال تو بست دست مرا آن طناب نه
      حالم گرفته است زحال و هوای تو
      
      از داغ های هم، من و تو پیر گشته ایم
      تو می شوی فدای من و من فدای تو
      
      دراین سه ماه زینبمان آب رفته است
      از بس گرفته روزه برای شفای تو
      
      گفتم بیا به خاطر من پشت در نرو
      رفتی شکست قلب من و دنده های تو
      
      بانوی من جوانی من زندگی من
      از خانه ام نرو که نیفتم به پای تو
      
      دارد ز آسمان ملک الموت می رسد
      کم می شود زشهر مدینه صفای تو
      
      محمد حسین رحیمیان
       
       **********************       
            
      بی تو برای حیدرکرار سخت است
      وقتی که درخانه نباشد یارسخت است
      
      تقسیم کارت را به من بسپار زهرا
      با این تن مجروح قطعاً کارسخت است
      
      از رفتنت حرفی نگو خیلی جوانی
      جان حسن دست از سرم بردار، سخت است
      
      باقی پیراهن بماند صبح فردا
      سوزن زدن باچشمهای تارسخت است
      
      خواهی که برخیزی خودم می دانم این را
      این بار هم بی شانه ی دیوار سخت است
      
      هر بار که رد می شوم از درب خانه
      جان تو زهرا دیدن مسمار سخت است
      
      این زخم بازو مثل بازو بند گشته
      شانه به موی زینبت هربار سخت است
      
      این شهردیگرجای ماندن نیست چونکه
      طعنه شنیدن ها سربازار سخت است
      
      با لرزش دست تو می لرزد تن من
      حرفی نمی گویی همین بسیار سخت است
      
      هرکس که آمد دیدنت بادخترت گفت:
      خیلی پرستاری از این بیمار سخت است
      
      مهدی نظری
       
      **********************
       
            
      سلام،آمده ام تاسفارشي بدهم
      دري بسازبرايم دوباره؛ اي نجار
      
      دري كه كنده نگردد به ضربه ي لگدي
      دري مقاوم ومحكم ز بهترين الوار
      
      دري كه رد نشود يك غلاف از لايش
      دري بساز بدون شيار و بي مسمار
      
      براي اينكه كسي مشت روي در نزند
      بيا سه چار كلون اضافه تر بگذار
      
      دري بساز برايم ز چوب هاي نسوز
      دري كه ديرتر آتش بگيرد اي نجار
      
      دري به عرض من و جبرئيل و يك تابوت
      دري به طول قد و قامت خم عمار
      
      درانتها، سر هر ميخ تيز را كج كن
      مهم ترازهمه اين است ! خاطرت بسپار
      
      وحید قاسمی
       
       **********************       
            
      محل دهيد جماعت،غريبه ام اينجا
      غبار پرده ي دل را كمي تكان بدهيد
      چرا جواب سلامم، نگاه سرد شماست؟
      كجاست خانه ي زهرا؟ به من نشان بدهيد
      **
      شنيده ام كه سه ماهي عجیب بيمار است
      گمان کنم که ز حالش کمی خبر داريد
      نرفته ايد چرا پس عيادتش مردم
      از اين لجاجت ديرينه دست برداريد
      **
      كجاست حجره ي يك گل فروش با انصاف؟
      كه چند شاخه ي ياس سپيد از او گيرم
      كجاست مسجد افلاكي پيمبرعشق؟
      كه من ز قبل عيادت در آن وضو گيرم
      **
      عبور مي كنم از كوچه هاي تنگ شما
      شبيه پير عصادار،كُند و آهسته
      خدا به داد زمين خورده هايتان برسد!
      هراس دارم ازاين سنگ هاي برجسته
      **
      سلام حضرت مولا،چه آمده به سرت؟
      بگو به جان حسينت سراب مي بينم
      دلم شكست چرا گريه كرده اي آقا؟
      به روي دست تو جاي طناب مي بينم
      **
      چقدر دوده نشسته به روي اين ديوار!
      چرا شكسته در خانه ات؟ بگو چه شده؟
      سكوت تان جگرم را به درد آورده
      چرا خميده شده شانه ات؟بگو چه شده؟
      
      وحید قاسمی
       
       **********************       
            
      دردهايم را اگر با تو بگويم بيشتر
      لحظه لحظه ميشود بغض گلويم بيشتر
      
      پشت پرچين نگاهت چين پيشاني من
      خوب معلوم است دقت كن به رويم بيشتر
      
      مانده ام آيينه ي از چند جا افتاده ام
      تكّه هايت را كجا بايد بجويم بيشتر
      
      با تو بودن خاطره ، روي تو ديدن آرزوست
      خاطراتم مُرد اما آرزويم بيشتر
      
      خوب شد مسجد نمي آيي ببيني قاتلت
      تازگي ها مينشيند روبه رويم بيشتر
      
      زير نور ماه ميفهمم كه پهلوي تورا
      از تمام عضوها بايد بشويم بيشتر
      
      مسعود اصلانی
       
      **********************
       
            
      با گفتن " ربنا..." دلم میگیرد
      با "حی علی العزا" دلم میگیرد
      تنها نه که فاطمیه ای مادر من
      هرهفته دوشنبه ها دلم میگیرد
      **
      هم سنگ صبور حیدری حق داری
      هم دل نگران دختری حق داری
      با دست شکسته شانه برداشته ای
      سخت است ولی تو مادری حق داری
      **
      بیچاره حسن که از درون می گرید
      بر ملحفه های لاله گون می گرید
      ای وای حسن وای حسن وای حسن
      با دیدن درب خانه خون می گرید
      **
      خوردی به زمین و من عزادار شدم
      با دیدن سینه ی تو بیمار شدم
      با هق هق گریه های خود خوابم برد
      با خس خس سینه ی تو بیدار شدم
      **
      نه گواه غم زهرای علی هاله ی اوست
      بلکه پیراهن او گلشن آلاله ی اوست
      در و دیوار و غلاف و لگد و میخ در و...
      ...بی کسی های علی آلت قتاله ی اوست
      **
      ما قدرت تهدید نداریم عزیزان
      ما فرصت تجدید نداریم عزیزان
      والله خرید دو کیلو پسته بهانه ست
      در فاطمیه عید نداریم عزیزان
      **
      امروزه فقط جنگ کلام است به قرآن
      نوروز هوس های عوام است به قرآن
      شیرینی و آجیل و لباس نو مگیرید
       در فاطمیه عید حرام است به قرآن
      
      علیرضا خاکساری
       
     **********************

       
            
      ای ماه چه کرده با دلم شيون تو
      مانده ‌ست هلالی از تمام تن تو
      ای هستی من کاش به من می گفتی
      تکليف علی چیست پس از رفتن تو؟
      **
      بی تاب، غریب، بی رمق، دل ‌ر‌یشم
      دلتنگ ‌تر ‌و شکسته ‌تر ا‌ز پيشم
      پهلوي شکسته می رود از یادم
      وقتي که به غربت تو مي انديشم
      **
      چندی ست اسیر اشک و آهی زهرا
      دلخسته از این شب سیاهی زهرا
      ای کاش غم از دل علی می بردی
      مانند گذشته با نگاهي زهرا
      **
      جز غربت و آه و ناله ‌سرد‌ی نیست
      جز دیده خون و چهره زردی نیست
      دیدی که کسی درد مرا درک نکرد
      ای مرگ بیا که جز تو همدردی نیست
      **
       قلبی پر از اندوه و جراحت دارد
      از غربت مرتضی مصيبت دارد
      آن روز خودش غسل ‌شهادت می ‌کرد
      می گفت که زخم کهنه زحمت دارد
      **
      دلخسته و بی قرار می خندیدی
      آشفته و داغدار می خندیدی
      اسباب سفر که شد مھیا دیدم
      با دیده‌ي اشکبار می خندیدی
      **
      با زینب خود سرّ ‌کفن ها را ‌گفت
      او روضه کهنه پيرهن ها را گفت
      می گفت «حسین من غریب مادر»
      سر ‌بند نوای سینه زن ها را گفت
      
      یوسف رحیمی
       
      **********************
       
            
      كس ندارد خبر از راز نهان من و تو
      آنچه بگذشت در این بین میان من و تو
      
      " آن زمانیكه زمان یاد ندارد چه زمان "
      آن زمانیكه فقط بود زمان من و تو
      
       نه زمین بود نه خورشید نه آدم نه حوا
      آسمان بود و خدا بود و نشان من و تو
      
       تا خدا درصدد ساختن آدم گشت
      خلقتش را نفسی داد ز جان من و تو
      
      همه ی عالم و آدم همه از روز ازل
      می نشستند سر سفره ی نان من و تو
      
      بانی خلقتشانیم و همین آدم ها
      چند روزیست بریدند امان من و تو
      
      یاد داری كه در این شهر در این خانه ی عشق
      شادی هر دو جهان بود از آن من و تو؟
      
      سرخی چشم غروب است كه خون می بارد
      آسمان نیز شده دل نگران من و تو
      
      گوشه ی خانه مزار من افسرده شده
      دست تقدیر شده فاتحه خوان من و تو
      
      دست تقدیر نگو ، پنجه ی یك گرگ صفت
      كه چنین فاصله انداخت میان من و تو
      
      امیر حسین الفت

موضوعات مرتبط: حضرت فاطمه(س) - شهادت

برچسب‌ها: اشعار شهادت حضرت زهرا(س)

      ای حضرت حوریه ای روح معانی
      ای خاستگاه جلوه های لن ترانی
      حالا نمیشد باز پیش ما بمانی؟
      ما را مبرّا کن از این دل نگرانی
      
      برخیز و بر اهل جهان پیغمبری کن
      بر عالم و آدم دوباره سروری کن
      
      امروز در دستان خود جارو گرفتی
      دیروز حتی از علی هم رو گرفتی
      امروز با شانه خم از گیسو گرفتی
      دیروز خون لخته از پهلو گرفتی
      
      نان می پزی اما دلم خوش نیست خانم
      جان دادنت شایع شده مابین مردم
      
      دیشب که خوابیدی تو را افسرده دیدم
      گلگبرگ هایت را خم و پژمرده دیدم
      رنگ کبودی که به رویت خورده دیدم
      کابوس میدیدی تو را آزرده دیدم
      
      این قصه ی تنهایی ات در کوچه ها چیست
      گفتی نزن؛ من باردارم؛ ماجرا چیست؟
      
      شهر مدینه زندگی ام را نظر زد
      گرگ سقیفه ناگهان از کوچه سر زد
      زهرا دم در رفت و او محکم به در زد
      زهرای من را پیش چشم چل نفر زد
      
      اهل مدینه عاقبت چه بد شدند آه
      با پا ز روی همسر من رد شدند آه
      
      پشت در ماتکمده اخگر که پیچید
      عمامه دور گردن حیدر که پیچید
      پشت تو دائم  چادر و معجر که پیچید
      سوی ضریح پیکر تو در که پیچید
      
      مسمار بین سینه ات جا باز کرد و
      رفت و به سرعت محسنت را ناز کرد و
      
      هر بار میگفتی نزن؛ یا مشت خوردی
      با پشت دستی با چهار انگشت خوردی
      شلاق از پیش و لگد از پشت خوردی
      این ضربه هایی که به قصد کشت خوردی...
      
      ...من خورده بودم زود تر افتاده بودم
      زیر دری که سوخته جان داده بودم
      
      حق نگذرد از قنفذ و جرم گزافش
      دیدم که در کوچه چه جوری با غلافش
      زد روی آرنج تو با آن انعطافش
      پاداش هم میگیرد از کار خلافش
      
      در بین آن کوچه چه کاری داد دستت
      از قسمت پهنا زد و افتاد دستت
      
      باید نخ و سوزن بگیری پر بدوزی
      یک پیرهن با چندتا معجر بدوزی
      پیراهنی ایمن ز یک لشگر بدوزی
      زیر گلو را بلکه محکم تر بدوزی
      
      شاید که روی این یقه، خنجر نیامد
      شاید ته گودال از تن در نیامد
      
      وقتی حسینت تشنه لب افتاده باشد
      در چنگ یک مرد عرب افتاده باشد
      ای کاش قتل او به شب افتاده باشد
      یا جای صورت به عقب افتاده باشد
      
      اینگونه نه از پشت گردن خون می آید
      نه؛ پیرهن از پیکرش بیرون می آید
      
      روزی ز فرق دخترت مو می کشند و
      از دست دخترها النگو می کشند و
      الواط ها در خیمه چاقو می کشند و
      ناموس زهرا را به هر سو می کشند و
      
      حسین قربانچه
      
       
      *********************
       
            
      باز هم ای دختر پیغمبر اکرم بمان
      مرهم درد علی ای درد بی مرهم بمان
      
      زندگیِ روبه راهی داشتم؛ چشمم زدند
      کوری چشم همه با شانه های خم بمان
      
      دست های تو شکسته ش هم پناه مرتضی ست
      تکیه گاه محکم من پشت من محکم بمان
      
      تو نباشی پیش من، این ها زمینم می زنند
      ای علمدار مدینه پای این پرچم بمان
      
      این نفس های شکسته قیمت جان من است
      زنده ام با یک دمت پس لطف کن یک دم بمان
      
      کم ببوس دست مرا دارم خجالت میکشم
      من حلالت میکنم اما تو هم یک کم بمان
      
      آب ها از آسیاب افتاد خوبت میکنم
      یار هجده ساله، هجده سال دیگر هم بمان
      
      رفته رفته کار من دارد به خواهش میکشد
      التماست میکنم، پیشم بمان پیشم بمان
      
      علی اکبر لطیفیان
       
        *********************
       
            
      سه ماهه منتظر این دقیقه ام
      مشغولِ کارِ خانه شوی خوش سلیقه ام
      
      زهرا مرا چه قَدَر بدهکار می کنی
      داری برای دلخوشی ام کار می کنی
      
      آئینه ی پُر از تَرَکم احتیاط کن
      رحمی به حال و روز دل کائنات کن
      
      بدون غنچه، گلی دلنواز نیست
      ویرانه به خانه تکانی نیاز نیست
      
      گیرم که گردگیری امروز هم گذشت
      فصل بهار آمد و این سوز هم گذشت
      
      آشفته خانه ی جگرم را چه می کنی
      خاکی که ریخت به روی سرم را چه می کنی
      
      زهرا به جای نان غم ما را درست کن
      حلوای ختم شیر خدا را درست کن
      
      با درد دنده های شکسته جدال کن
      تقصیر دست بسته من شد... حلال کن
       
             
        *********************
       
           
      ای دل خوشی خانه ام، ای بانوی حرم
      با خود مبر صفا ز سرای محقرم
      
      ای تازیانه خورده پرستوی من مرو
      چهره کبود پَر مکش از لانه، بی پرم
      
      شد فرصتی که خوب تماشا کنم تو را
      فهمیده ام که وای چه ها آمده سرم
      
      من التماس می کنم ای فاطمه بمان
      بگشا دو چشم زخمی خود ، بین که حیدرم
      
      مسجد نشسته بودم و گفتند...فاطمه...
      گفتم که وای خاک دو عالم شده سرم
      
      این راه را ببین که زمین خورده آمدم
      برخیز که به جز تو کسی نیست یاورم
      
      بر خیز با دو دست شکسته تو پاک کن
      یک بار دیگر اشک من از دیده ی ترم
      
      بر خیز یا مرا تو به همراه خود ببر
      برخیز یا بگو که چه سان از تو بگذرم
      
      کابوس زخم هات رهایم نمی کند
      تا مرگ ، یاد سرخی گل های بسترم
      
      رضا رسول زاده
       
       *********************
       
            
      از دست می روی همه دار وندار من
      گفتی تمام عمر تو هستی کنار من
      بی تو شود سیاه دگر روزگار من
      حالا چرا شکسته ای ای ذوالفقار من
      
      من بی سپاه می شوم ای لشکرم بمان
      خانه خراب می شوم ای همسرم بمان
      
      از حیدرت سه ماه چرا رو گرفته ای ؟
      با گریه های مخفی خود خو گرفته ای
      یک دست بر جراحت پهلو گرفته ای
      یک دست بر کبودی بازو گرفته ای
      
      صد پاره فاطمه ز غمت شد دل علی
      تو با همین سکوت شدی قاتل علی
      
      ای استخوان شکسته ی حیدر نفس مکش
      شعله کشد ز آه تو ، دیگر نفس مکش
      باشد برای زخم تو بهتر ، نفس مکش
      رنگین شده ز خون تو بستر ، نفس مکش
      
      از بعد کوچه ها تو سرت خم شده چرا ؟
      زهرای من بگو کمرت خم شده چرا ؟
      
      بانو بنفشه پیکر تو می کشد مرا
      جسم نحیف و لاغر تو می کشد مرا
      خون های روی معجر تو می کشد مرا
      این گریه های دختر تو می کشد مرا
      
      انگار درد بر همه عضوت رسیده است
      زهرا چه می کشی تو که رنگت پریده است
      
      تو کار می کنی ز تنت لاله می چکد
      از گوشه های پیرهنت لاله می چکد
      از زخم های بر بدنت لاله می چکد
      امشب چگونه از کفنت لاله می چکد ؟
      
      امشب بگو علی چه کند روبروی تو ؟
      با فضه من چگونه دهم شستشوی تو ؟
      
      رضا رسول زاده
       
        *********************
       
             
      شکسته قامتی ای یار نیمه جان علی
      چه بی فروغ شدی ماه آسمان علی
      
      مرا به خاک نشانده قد هلالی تو
      گرفته سوسوی چشمان تو توان علی
      
      نفس نفس زنی و ذره ذره آب شوی
      چه زود پیر شدی همسر جوان علی
      
      سه ماه شد که سخن با علی نمی گویی
      سه ماه شد که ندادی رخت نشان علی
      
      همیشه بسترت از برگ های لاله پر است
      گل خزان زده ی سرخ بوستان علی
      
      کسی سراغ تو را از علی نمی گیرد
      مدینه مرگ کند آرزو به جان علی
      
      گرفته ام ز غریبی بغل دو زانویم
      که تاب آورد این داغ بی کران علی ؟
      
      اگر چه بین خسوفی هنوز ماه منی
      بتاب بر من و بر این ستارگان علی
      
      بیا و این دم آخر برای دل خوشی ام
      بخند تا که نمردم ، بخند جان علی
      
      رضا رسول زاده

موضوعات مرتبط: حضرت فاطمه(س) - شهادت

برچسب‌ها: اشعار روز شهادت حضرت زهرا(س)

          
      خادمت جبریل شد بال و پری پیدا کند
      خاک پایت شد مَلَک تاج سری پیدا کند
      
      مصطفی از اولش هم در پی دختر نبود
      بلکه بابای تو شد تا مادری پیدا کند
      
      آن همه معراج رفتن علتش یک سیب بود
      با همان تثبیت شد پیغمبری پیدا کند
      
      بعد تو پیغمبری هم جمع شد اصلا چه کَس
      می تواند در کنار تو سَری پیدا کند
      
      در همین سجاده هم در مَسندِ، الله باش
      فاطمه، باید خدا هم مظهری پیدا کند
      
      مرتضی با آن مقامش تازه گردنبند توست
      تا که هم تو هم خودش یک زیوری پیدا کند
      
      بیشتر دنبال کسب فیض از قرب تو بود
      نه که با وصلت بخواهد همسری پیدا کند
      
      هر که از باب العطایت وارد جنت نشد
      از محالات است باب دیگری پیدا کند
      
      بی گمان محشر خودش اهل شفاعت می شود
      هر که از تو رشته های معجری پیدا کند
      
      از مباهات خدا پیداست که امکان نداشت
      از نماز تو نماز بهتری پیدا کند
      
      تو دعا کن تا بیاید مهدی ات با ذوالفقار
      قبر پنهان گل نیلوفری پیدا کند
       
      اجرا شده توسط حاج منصور ارضی

**************************

      آفتاب لب بامم، دگر امیدی نیست
      رفتنی ام، به دعای سحر امیدی نیست
      
      هرکه از اهل مدینه به سراغم آمد
      بی صدا گفت که خانم بپر امیدی نیست
      
      گفته بودم سپر درد و بلایت باشم
      دست من نیست علی بر سپر امیدی نیست
      
      به گمانم که بنا نیست کنارت باشم
      میروم از بر تو همسفر امیدی نیست
      
      این قَدَر زحمت دارو و دوا را نکشید
      حتم دارم به علاج  کمر امیدی نیست
      
      احتیاجی نبود تا که طبیبی دیگر
      گفته بودم که به دفع خطر امیدی نیست
      
      فضه و زینب ام این بار بلندم کردند
      به توانایی این بال و پر امیدی نیست
      
      شوهر من به کسی که گله میکرد بگو
      خوش خبر باش به زخم جگر امیدی نیست
      
      عجبی نیست علی جان که مَحَلَّت ندهند
      به چنین طایفه ی خیره سر امیدی نیست
      
      تو سلامی بده این بار جوابش با من
      به کمال و ادب رهگذر امیدی نیست
      
      بچه ها نیمه ی شب گریه کنان می گفتند
  " بعد مادر به بقای پدر امیدی نیست " 
       
      علیرضا خاکساری

**************************

      چندی ست که زندگی برایت زهر، است
      چشمان تو با خوشی و خنده قهر است
      آن روز کسی به یاری تو نشتافت
      خونت به خدا به گردن این شهر است
      **
      جز با غم و درد و بی کسی خو نگرفت
      در نزد علی دست به پهلو نگرفت
      در بستر غم سه ماه جان کند اما
      جز مرگ کسی سراغی از او نگرفت
      **
      چشمت به ‌خر‌و‌ش ‌ا‌هل ‌درد‌ی ‌ست ‌که ‌نیست
      دستت به امید هم نبردی ست که نیست
      این شهر شده دیار اشباه رجال
      این راه در انتظار مردی ست که نیست
      **
      قلب تو از اين زمانه ديگر سیر است
      آوازه‌ي گريه هات ‌عالمگیر است
      می خواند خطابه اشک هایت هر روز
      در سنگ اگر چه ناله بی تٔاثیر است
      **
      بردند، تب و تاب و امان را بردند
      بردند ز چشم تو توان را بردند
      جنات فدک که جای خود، این مر‌د‌م
      حتی ز ‌سر ‌تو سايه بان را بردند
      **
      از غربت بی کران خود می سوزد
      باناله در این آمد و شد می سوزد
      از شعله‌ي آه سينه‌ي ‌سوخته اش
      هر روز مدینه تا اُحد می سوزد
       
      یوسف رحیمی

**************************

 
      حالا که رفتی خنده بر لب جا ندارد
      این اشک ها راهی به جز دریا ندارد
      
      دیگر مدینه جای ماندن نیست بابا
      این شهر بی تو حرمت ما را ندارد
      
      گفتند یا شب گریه کن یا روز ... اما
      دل که بگیرد روز و شب معنا ندارد
      
      من خواستم حق ولایت را بگیرم
      ورنه که یک قطعه زمین دعوا ندارد
      
      وقتی سلام مرتضایت بی جواب است
      این درد غربت گریه دارد یا ندارد؟
      
      من آرزو دارم بیایم پیشت اما
      می ترسم از روزی که او زهرا ندارد
       
      سید یاسر افشاری

**************************

      با سوز مادرانه فقط گریه می کنی
      هر شب به یک بهانه فقط گریه می کنی
      
      یک شب ز درد سینه فقط آه می کشی
      یک شب ز درد شانه فقط گریه می کنی
      
      می ترسم این سه ساله ی تو کم بیاورد
      وقتی میان خانه فقط گریه می کنی
      
      حنانه ام به جان علی آب رفته ای
      روزانه و شبانه فقط گریه می کنی
      
      هنگام پخت نان که کمی از دل تنور
      آتش کشد زبانه فقط گریه می کنی
      
      من که ندیده ام که چگونه تو را زدند
      از درد تازیانه فقط گریه می کنی
      
      حرفی که با علی غریبت نمی زنی
      آرام و مخفیانه فقط گریه می کنی
      
      بعد از هزار سال تو بر غربت علی
      بانوی بی نشانه فقط گریه می کنی
       
      رضا رسول زاده

**************************

      دیگر گلی شبیه تو پرپر نمی شود
      زین پس کسی به قدر تو لاغر نمی شود
      
      دستی که زیر چادر خود می کنی نهان
      دیگر سپر به یاری حیدر نمی شود
      
      وقتی که راه می روی از دست من بگیر
      دیوار هم برای تو یاور نمی شود
      
      گرچه پس از تو مونس این کودکان شوم
      اما کسی به خوبی مادر نمی شود
      
      نام فراق می بری و می کشی مرا
      این خانه ام پس از تو منور نمی شود
      
      شهر مدینه ظرفیت پاکی ات نداشت
      یثرب پس از تو شهر پیمبر نمی شود
      
      بالای درب خانه ی حیدر نوشته اند
      هر سوره ای که سوره ی کوثر نمی شود
       
      رضا رسول زاده

**************************

      مردم شهر چه ها بر جگرت آوردند
      شعله بر سوختن بال و پرت آوردند
      دست سمت رخ همچون قمرت آوردند
      گل یاسم چه بلایی به سرت آوردند
      
      خواب بودی ورم پلک ترت را دیدم
      رفتی از هوش کنارم، به خودم لرزیدم
      
      بعد از آن روز که من سوختنت را دیدم
      مُردم و زنده شدم زخم تنت را دیدم
      باورم نیست بمانی کفنت را دیدم
      غیرت کوچه و اشک حسنت را دیدم
      
      چند وقتیست که خوابش پر کابوس شده
      غیرت کودکمان زخمی ناموس شده
      
      وای اگر بال و پرت میل به پرواز کند
      زخم سر بسته ی پهلوت دهن باز کند
      از تب نیمه شب تو سخن آغاز کند
      باید امروز نگاهت کمی اعجاز کند
      
      ورنه از خس خس راه نفست می میرم
      آه ، از شهر مدینه چقدر دلگیرم
      
      اشک چشمان ترت کاش امانت می داد
      سوزش بال و پرت کاش امانت می داد
      دنده ی دردسرت کاش امانت می داد
      شب و درد کمرت کاش امانت می داد
      
      نقشی از صورت خورشید در این شام بکش
      بسترت سرخ شده پس نفس آرام بکش
      
      بشکند دست بزرگی که به رویت بد زد
      از لج من به روی بازوی تو آمد زد
      خواست تا دست بیافتد چقدر بی حد زد
      دشمنت زخم پیاپی به دلم خواهد زد
      
      با زمین خوردن تو سینه ی من تیر کشید
      دست من را نفس خسته به زنجیر کشید
      
      در نگاه تو غم سوختنی معلوم است
      غمت از دوختن پیرهنی معلوم است
      در سراشیبی گودال تنی معلوم است
      کشته بی سر و پاره بدنی معلوم است
      
      تکه های بدنش سهمیه هر نیزه است
      زیر و رو کردن او زیر سر سر نیزه است
       
       مسعود اصلانی

**************************

      آفریدند تو را مادر عالم باشی
      آفریدند تو را تا که مقدّم باشی
      
      آفریدند تو را پیش تر از هر چه که هست
      تا که محبوبه ی حق باشی و اعظم باشی
      
      آفریدند تو را نور دهی چون خورشید
      مایه ی روشنی عالم و آدم باشی
      
      آفریدند تو را پاک تر از حور و ملک
      که تو پاکیزه تر از حضرت مریم باشی
      
      اسوه ی ناله و اشک و غم و دردی زهرا
      که تو مظلومه ترین مادر عالم باشی
      
      یثرب از گریه ی تو یک شب آرام ندید
      لحظه ای بود مگر فاطمه بی غم باشی
      
      به کبودی تو سوگند محبّان توایم
      تو دعاگوی اهالی محرم باشی
       
      رضا رسول زاده

**************************

      
       آسیابت یک طرف افتاده بستر یک طرف
      چادر تو یک طرف افتاده معجر یک طرف
      
      هر چه اینجا هست چشمان مرا خون کرده است
      رنگ این دیوار خانه یک طرف، در یک طرف
      
      گاه دلخون توأییم و گاه دلخون پدر
      وای بابا یک طرف ای وای مادر یک طرف
      
      از کنار تو که می آید به خانه ناگهان
      با سر زانو می افتد مرد خیبر یک طرف
      
      من چگونه پیرهن کهنه تن یارم کنم
      غُصه ي تو یک طرف داغ برادر یک طرف
      
      مثل آنروزی که افتادی می افتد بر زمین
      پیکر من یک طرف او یک طرف سر یک طرف
      
      من دو بوسه می زنم جای تو و جای خودم
      زیر گردن یک طرف رگهای حنجر یک طرف
      
      وای از آن لحظه که می ریزند بین خیمه ها
      گوشواره یک طرف خلخال و معجر یک طرف
       
      علي اكبر لطيفيان

**************************

      آئینه‌ي تجلی اسماء ایزد است
      اين بانويي که روي لبش ذکر أشهد است
      
      صبرش سرآمده دگر از دست این دیار
      با آنکه در ثبات و صبوری زبانزد است
      
      با تازیانه ها به تسلایش آمدند
      دوران رنج و غربت آل محمد است
      
      جان می‌دهد برای غریبی مرتضی
      اندوه و بی‌کسی خودش گرچه بی‌حد است
      
      این پهلوی شکسته چه آورده بر سرش
      با هر نفس زدن نفسش بند آمده ست
      
      شوق زيارت پدر و غربت علي
      حالا ميان رفتن و ماندن مردد است
       
      یوسف رحیمی

**************************

      مأذنه بود و یک سکوت عجیب
      مأذنه بود و بی صدایی محض
      مأذنه بود و غصه ای سنگین
      وز صدای اذان جدایی محض
      **
      مأذنه، آنکه پر هیاهو بود
      حال اکنون اسیر فرجام است
      باورت می شود! مکان اذان
      پنج وعده همیشه آرام است
      **
      مأذنه آنکه پر تلاطم بود
      بی تحرک ترین عمارت بود
      در شگفتم چگونه شد که نریخت
      این چنین ماندنش حقارت بود
      **
      بعد مرگ رسول مثل علی
      مأذنه روزه ی سکوت گرفت
      تا بیاید موذنش از راه
      دل شکسته فقط قنوت گرفت
      **
      کار هر روز مأذنه این بود
      به تماشای فاطمه می رفت
      سایه اش هر غروب در ایوان
      سجده بر پای فاطمه می رفت
      **
      وقت مغرب که فاطمه می شد
      بهر راز و نیاز آماده
      می شد او رو به قبله، می افتاد
      سایه ی مأذنه به سجاده
      **
      تا اذان و اقامه سر می داد
      اشک چشمش زلال می آمد
      دیده تر رو به مأذنه می گفت
      کاش می شد بلال می آمد
      **
      شد دعا مستجاب و در یک روز
      بخت خوابیده حلقه بر در زد
      فاطمه غرق شادمانی شد
      چون بلال آمد و به او سر زد
      **
      خواهش فاطمه از او این بود
      که دوباره اذان بگوید او
      یک اذان مثل آن روزها، با
      لکنت در زبان بگوید او
      **
      رفت او سوی مأذنه، امّا
      دید این مأذنه، نه آن باشد
      گفت با خود خدای من چه شده
      که بهشتم پر از خزان باشد
      **
      دید بر دور مأذنه نقش است
      چند بیت از سروده ی آتش
      مأذنه هم سیاه چهره شده
      سر و پا غرق دوده ی آتش
      **
      دست بر روی گوش خود بگذاشت
      رو به قبله اذان باران گفت
      فاطمه نیم خیز شد وقتی
      بانگ الله اکبر از جان گفت
      **
      تا شهادت به حضرت حق داد
      ناگه از دل کشید فاطمه آه
      تاکه بر مصطفی شهادت داد
      گفت زهرا به ناله یا ابتاه
      **
      لحظه ای بعد از آه او پر شد
      مأذنه از صدای وا اُمّاه
      می دویدند سوی او حسنین
      دیده تر با نوای یا اُمّاه
      **
      حسن آمد به مأذنه او را
      دیده گریان قسم به قرآن داد
      اشک ریزان حسین آمد و گفت
      بس کن آخر که مادرم جان داد 
       
      سعید توفیقی

**************************

      چه ها کرده این شهر با ما پس از تو
      همه خوب بودند اما پس از تو
      
      ندارد خریدار آه غریبان
      شده کار مردم تماشا پس از تو
      
      تنت بر زمین بود و شد در سقیفه
      سر جانشینی‌ت دعوا پس از تو
      
      وصی تو را دست بستند آخر
      دگرگون شده رسم دنیا پس از تو
      
      اگر چه «مرا» می‌زدند این جماعت
      «علی» را شکستند؛ بابا پس از تو
      
      فدایش شدم با تمام وجودم
      ولی باز تنهاست مولا پس از تو
      
      کسی غیر شیون ، کسی غیر ناله
      نیامد به دیدار زهرا پس از تو
      
      ببر دخترت را از این شهر غربت
      که خیری ندیدم ز دنیا پس از تو
      
      دگر پای آتش به اینجا شده باز
      دلم غرق خون شد، مبادا پس از من ...
       
      یوسف رحیمی

**************************

      آسمانی ترین من امشب
      آسمان را چه تیره می بینم
      امشبی را چگونه تا به سحر
      سر قبر ستاره بنشینم
      **
       ای گلم خواب هم نمی دیدم
      قاری ختم امشبت باشم
      فاطمه جان چه قدر دشوار است
      من پرستار زینبت باشم
      **
       آسمانی ترین من امشب
      آسمانت چه دیدنی شده است
      حال و روز غریبی علی و
      کودکانت شنیدنی شده است
      **
       دائما پیش چشم خونبارم
      صحنه درب و خانه می گذرد
      چند وقتی است روزگارم با
      گریه های شبانه می گذرد
      **
      روضه خوان شبانه ی خانه
      سوز دل های غربت حسن است
      روضه اش دائما : کسی راه
      کوچه را روی مادر ما بست
      **
       زینبت ، وارث دعای شبت
      سر سجاده ات دعا می خواند
      زیر لب ، زمزمه کنان می گفت
      کاش مادر کمی دگر می ماند
      **
      درد دلها تمام ناشدنی است
      باید اما ز تو جدا بشوم
      می روم تا شبی دگر بانو
      زائر تربت شما بشوم
       
      وحید محمدی

**************************

      برای روضه ی زهرا به ما توان بدهید
      به چشم گریه کنان اشک بی امان بدهید
      
      برای سینه زدن در عزای مادرمان
      در این حسینیه ها بیشتر زمان بدهید
      
      میان روضه که همسایه ایم بین بهشت
      کنار خانه ی زهرا به ما مکان بدهید
      
      برای گریه بر آنچه که آمده سرمان
      به جای اشک به ما چشم خون فشان بدهید
      
      به آه و زمزمه در روضه ها تسلایی
      به قلب غم زده ی صاحب الزمان بدهید
      
      اگر سوال شد آخر چه شد به مادر ما
      فقط به دیده ی حسرت سری تکان بدهید
      
      نمی شود که بگوییم بین کوچه چه شد
      برای مرثیه خواندن اگر زبان بدهید
      
      به روز حشر زمان حساب ناله زنیم:
      فقط به خاطر زهرا به ما امان بدهید
      
      قسم به عصمت آن چادری که خاکی شد
      مزار مادرمان را نشانمان بدهید
      
      اگر که روزی ما دیدن مدینه نشد
       برات کرب و بلایی به دستمان بدهید
       
      اجرا شده توسط حاج منصور در مسجد ارک

موضوعات مرتبط: حضرت فاطمه(س) - شهادت

برچسب‌ها: اشعار شهادت حضرت زهرا(س)