آموزش مداحی و اشعار مذهبی

       رفت و تماشاي قفايش را به من داد
      آن گريه هاي پشت پايش را به من داد
      
      با گريه خاكستر شدن را ياد دادم
      ديروز كه پروانه جايش را به من داد
      
      تقصيرها را گردنم انداخت معشوق
      با اين بهانه انزوايش را به من داد
      
      طي ميكنم صحرا به صحرا جاده ها را
      رحمت بر آنكه گيوه هايش را به من داد
      
      قصد كليم الله بودن كرده بودم
      ناراحتم تنها عصايش را به من داد
      
      بدجور نخلستان نشينم كرد آخر
      وقتي نجف حال و هوايش را به من داد
      
      دردم حسين است و دوايم هم حسين است
      هم درد داد و هم دوايش را به من داد
      
      از حاجيان كعبه هم حاجي ترم كرد
      وقتي طواف كربلايش را به من داد
      
      يك عده اي را كعبه ، من را كربلا بُرد
      به ديگران سنگ و طلايش را به من داد
      
      اول دلم را ارباً اربا كرد بعداً
      بين ِ كفن ها بوريايش را به من داد
      
      علی اکبر لطیفیان

*******************

      دل و جان در گرو حضرت جانان داریم
      هر چه نعمت بود از محضر ایشان داریم
      
      سالیانی است که ما ریزه خور اربابیم
      از سر سفره ی او رزق فراوان داریم
      
      پای از روضه ی ارباب طریقت نکشیم
      تا که در سینه نفس تاکه به تن جان داریم
      
      نم نم اشک مصیبت به عزای تو خوش است
      از دم روضه ی تو جلوه دو چندان داریم
      
      تا خدایی خدا هست گدایان تو ایم
      دل خوشیم تا ابد الدهر که سلطان داریم
      
      اولین مستمع مجلس روضه زهراست
      روضه آهسته بخوانید که مهمان داریم
      
      پیر میخانه ی عشاق خمینی فرمود :
      هر چه داریم ز سالار شهیدان داریم
      
      تفرقه ظلم و ستم راه ندارد در ما
      تا که جمهوری اسلامی ایران داریم
      
      گر خدا اذن دهد سینه زنان می آییم
      روز محشر روی لب ذکر حسین جان داریم
      
      با وجودی که ز هجران دل ما غم بار است
      به ظهور پسر فاطمه ایمان داریم
      
      احسان محسنی فر

      
      گر بال و پر زند پرش از دست می رود
      گر تیر را کِشد...سرش از دست می رود
      
      مانده به معرکه ، برود خیمه ؟ مانده است
      بین دو راهی اصغرش از دست می رود
      
      مأیوس ایستاده و قنداقه روی دست
      دارد امید آخرش از دست می رود
      
      قنداقه را اگر ببرد جانب حرم
      دارد یقین که مادرش از دست می رود
      
      اصغر بُدند جمله شهیدان رفته اش
      حالا علی اکبرش از دست می رود
         
       
      *********************
       
      پسرم از نفس افتاد... به دادم برسید
      داد از این همه بی داد به دادم برسید
      
      تشنه ام ؛شیر ندارم ؛چه کنم ؛حیرانم
      باید آخر چه به او داد به دادم برسید
      
      دیگر از شدت گرما و عطش همچو کویر
      چاک خورده لب نوزاد به دادم برسید
      
      بوی آب و دل بی تاب و سپاهی بی رحم
      طفلی و این همه جلاد به دادم برسید
      
      آب دامی ست که دلبند مرا صید کند
      وای از حیله ی صیاد به دادم برسید
      
      با پدر رفت و ندانم چه شده کز میدان...
      شاه پیغام فرستاد : به دادم برسید
      
      بارالها چه بلایی سرش آمد که حسین
      میزند این همه فریاد به دادم برسید

       
      *********************       
       
      دست را بر طناب می گیرد
      بچه را از رباب می گیرد
      
      بچه را از رباب می گیرد
      خیمه را اضطراب می گیرد
      
      دست و پا می زند علی اصغر
      تیر دارد شتاب می گیرد
      
      مگر این حنجر بهم خورده
      چند قطره آب می گیرد
      
      از سوال نکرده اش حنجر
      به سه صورت جواب می گیرد
      
      آه از غنچه گلی این بار
      تیر دارد گلاب می گیرد
      
      تا که اصغر سوار عرش شود
      خود مولا رکاب می گیرد
       
       
      *********************       
       
      وقت آن است بگیری قمرش گردانی
      پسرت را به فدای پدرش گردانی
      
      ایستاده به روی پای خودش از امروز
      مرد گشته ، ببرش مرد تَرَش گردانی
      
      بی گناهی تو اثبات شود می ارزد
      پس ببر تا سند معتبرش گردانی
      
      تو فقط نیزه نخور صدعلی اصغر به فدات
      دادمش بلکه بگیری سپرش گردانی
      
      گلویش تازه گل انداخته من می ترسم
      صبرکن تا صدقه دور سرش گردانی
      
      جان من قول بده پیش کسی رو نزنی
      جان من قول بده زودبرش گردانی
      
      طفل من تا بغل توست خیالم جمع است
      نکند حرمله را با خبرش گردانی
      
      علی اکبر لطیفیان
       
      *********************
       
       
      اين طفل كه لب تشنه ي يك قطره آب است
      يك قطره از اشكش چو فيض صد شراب است
      
      كرب و بلا حالا دو تا خورشيد دارد
      بر روي دست آفتابي ، آفتاب است
      
      اين كه جلوي خيمه ها زانو زده كيست؟
      شايد زبانم لال بيچاره رباب است
      
      اصلاً بيا و فرض كن كن كه آب خورده
      اصلاً بيا و فرض كن يك گوشه خواب است
      
      اينكه نميخوابد علي تقصير تو نيست
      به جاي لالا بر لب تو آب آب است
      
      گيسو نكش اينقدر تو تازه عروسي
      اي كاش ميشد زودتر دست تو را بست
      
      حالا دلت كه سوخته ما را دعا كن
      خانم دعاي تو يقيناً مستجاب است
      
      علی اکبر لطیفیان

       
     *********************
       
       
      سپاه را چقدر سیر کرد آب فرات
      چه زود این همه تغییر کرد آب فرات
      
      چه کرد با جگر تشنه ها نمی دانم
      رُباب را که زمین گیر کرد آب فرات
      
      رُباب را چقدر در حرم خجالت داد
      همان دو لحظه که تاخیر کرد آب فرات
      
      سفید شد همه گیسویش یکی یکی
      عروس فاطمه را پیر کرد آب فرات
      
      همان که آبرویت را ز گریه اش داری
      سه شعبه در گلویش گیر کرد... آب فرات
      
      دو قطره آب ندادی و شاه عطشان را
      چقدر حرمله تحقیر کرد، آب فرات
      
      دوباره آب رسید و دوباره شیر آمد
      ولی چه سود، کمی دیر کرد آب فرات
      
      تمام اهل حرم تشنه... اسب ها سیراب
      سپاه را چقدر سیر کرد آب فرات
      
      علی اكبر لطیفیان 
       
      *********************
       
       
      حالا برای خنده که دیر است گریه کن
      بابا نخواب… موقع شیر است گریه کن
      
      درمانده ام میان دو راهی کجا روم
      چشمم که رفته است سیاهی کجا روم
      
      جان رباب من به همه رو زدم نشد
      دنبال آب من به همه رو زدم نشد
      
      عمه تو را ز دور نشان می دهد نخواب
      هی شانه رباب تکان می دهد نخواب
      
      شد وقت بازی ات کمرت را گرفته ام
      با احتیاط زیر سرت را گرفته ام
      
      همبازی تو ساقه تیر است گریه کن
      بابا نخواب موقع شیر است گریه کن
      
      قنداقه ات که بست لبت باز شد علی
      خندید مادرت چقدر ناز شد علی
      
      افسوس مادر تو شب شادی ات ندید
      چشم رباب حجله دامادی ات ندید
      
      در خیمه گرم کرده خودش مجلست علی
       جای نفس بلند شده خس خست علی
      
      تا پشت خیمه کار پدر سر به زیری است
      تازه زمان دیدن دندان شیری است
      
      دیدی که دید حرمله هم ناامیدی ام
      لبخند می زند به محاسن سفیدی ام
      
      خون تو را به چهره که پاشید وای من
      تا خیمه صوت قهقهه پیچید وای من
      
      با این لبی که مثل حصیر است گریه کن
      بابا نخواب موقع شیر است گریه کن
      
      قنداقه ات هنوز به بازوست مانده است
      اما سر تو بند به یک پوست مانده است
      
      خشکش زده دهان تو پیداست نای آن
      بیرون زده سه شعبه ای از لابلای آن
      
      تیری که چشمهای عمو را گرفته است
      با قطر خویش راه گلو را گرفته است
      
      تیری چنان کشید که گفتم کمان شکست
      تقصیر تیر بود اگر استخوان شکست
      
      رویت عجیب مثل کویر است گریه کن
      بابا نخواب موقع شیر است گریه کن
      
      رحمی به من بکن جگرم تیر می کشد
      بعد از برادرت کمرم تیر می کشد
      
      سر درد مادر تو مرا آب کرد و کشت
      وقتی به عمه گفت سرم تیر می کشد
      
      با پنجه قبر می کنم و خواهرت رسید
      دارد ز حنجر پسرم تیر می کشد
      
      گودال توست کوچک و گودال من بزرگ
      بعد از تو عمه از جگرم تیر می کشد
      
      لختی گذشت پیرزنی غرق درد گفت
      یک پیرزن به گریه به یک پیرمرد گفت
      
      رفتی حسین جسم تو را بوریا گرفت
      وقتی که تیر بچه ما را ز ما گرفت
      
      تازه شروع ضجه ما بعد از این شده
      دیدم جماعتی همگی دست چین شده
      
      با نیزه بلند زمین شخم می زند
      دنبال راس هجدهمین شخم میزند
      
      دیدم که غربتت سندش روی نیزه است
      یک شیرخواره با لحدش روی نیزه رفت
      
      بال و پرش جدا شد و افتاد بر زمین
      از نی سرش جدا شد و افتاد بر زمین
      
      در حرم زاری مکن از بهر آب
      چون خجالت می کشم من از رباب
      
      غم مخور ای کودک دُردی کشم
      من خودم تیر از گلویت می کشم
       
       
     *********************

       
      ازحرم طفل رباب ِتازه ای برخاسته
      شال بسته ، با نقابِ تازه ای برخاسته
      
      گرچه افتادند رویِ خاک ها خورشیدها
      تازه مغرب ، آفتابِ تازه ای برخاسته
      
      باد دارد از مسیر ِ چشمهایش می وَزَد
      لاجرم بویِ شرابِ تازه ای برخاسته
      
      بیشتر شد تشنگی ها ، او خودش  آب ، آب بود
      پشتِ پایش آب…آبِ تازه ای برخاسته
      
      با همه پیغمبران ، پیغمبری ام فرق کرد
      رویِ دستم یک کتابِ تازه ای برخاسته
      
      آن همه لبیک گفتن یکطرف ، این یکطرف
      پرسش ِ ما راجوابِ تازه ای برخاسته
      
      ریخت برهم لشگری را تاکه بر دستم رسید
      با حضورش بوترابِ تازه ای برخاسته
      
      زود یا خوابش کنید و یا مُراعاتش کنید
      تازه این کودک زخوابِ تازه ای برخاسته
      
      این بلاتکلیفی ام ازناتوانی نیست نیست
      تیر با یک پیچ و تابِ تازه ای برخاسته
      
      گردنی که خشک باشد آخرش این میشود
      تیر هم که باشتابِ تازه ای برخاسته
      
      روی این دستم تنش ؛ برروی این دستم سرش
      آه بفرستم کدامش را برای مادرش
      
      علی اکبر لطیفیان
       
      *********************       
      خدا کند برسد خیمه تاب داشته باشد
      برای مادر اصغر جواب داشته باشد
      
      گمان نمی کنم از این به بعد مادر تنها
      بدون کودک و گهواره خواب داشته باشد
      
      عمود خیمه ی او را به حالتی بگذارید
      که روز دورو برش آفتاب داشته باشد
      
      به خیمه ای ببریدش رباب را که در آنجا
      نه شیر خواره ببیند نه آب داشته باشد
      
      گذشت واقعه آنجا رسیده ایم که باید
      غزل زمان بیانش حجاب داشته باشد
      
      یزید بود ولیکن رباب فکر نمی کرد
      که ظرف داخل دستش شراب داشته باشد...
      
      علی زمانیان

       
    *********************

      کاش میشد که نسیمی خبرت را می برد
      خبر سوختن بال و پرت را می برد
      
      کاش میشد که زبان دور لبت چرخاندن
      اثری داشت که سوز جگرت را می برد
      
      کاش جای عطشی که رمقت را برده
      خواب می آمد و چشمان ترت را می برد
      
      تو روی دست پدر عازم میدان بودی ؟
      یا که تقدیر گلویت پدرت را می برد
      
      لب زدن ها پدرت را نگرانت کرده
      عطش تو نفس مختصرت را می برد
      
      فاصله کم شده و حرمله با قدرت زد
      دست بابات نبود تیر سرت را می برد
      
      خوب شد تیر سه پر گرچه سپر را کج کرد
      سنگرت بود و گرنه سپرت را می برد
      
      دست و پا می زنی اما پدرت حیران است
      گلویت زیر عبا تا به حرم پنهان است
      
      این طرف ناله و آن سوی ولی غوغا شد
      گرچه لب خشک ولی چشم همه دریا شد
      
      مادرش زد به سر و عمه کنارش افتاد
      ناله زد وای علی خواهرش از جا پا شد
      
      بدن کوچک از پوست به سر بند شده
      دفن شد زیر لحد باز پدر تنها شد
      
      بعد ازآن واقعه یعنی دم غارت کردن
      حرمله پشت حرم آمد و واویلا شد
      
      مادرش گفت که ای حرمله لعنت بر تو
      به روی نیزه نزن، زخم گلویش وا  شد
      
      مادرش داشت کنار پسرش جان می داد
      از غم سوختن بال و پرش جان می داد
      

       
      *********************
       
       
      دل آقا اسير زلفت بود
      خنده ات باده ي حياتش بود
      نخ قنداقه ي مطهرتان
      لنگر کشتي نجاتش بود
      **
       يل شش ماهه اي عجيب که نيست
      نوه ي حيدري جگر داري
      بي جهت حرمله سه شعبه نساخت
      با عمو مي پري جگر داري
      **
       گریه هایت برای آب نبود
      پدرت را غریب می دیدی
      تا که پلک تو را عطش می بست
      خواب شیب الخضیب می دیدی
      **
      حنجرت را بهانه می دیدند
      بغض شان جنگ با علی دارد
      کوفه با دیدنت هراسان گفت :
      چقدر کربلا علی دارد
      **خورجینی که در خیال خودش
      سود خلخالها کلان تر بود
      از هیاهوی نیزه ها فهمید
      از پدر هم سرت گران تر بود
      **
       رفتی از نیزه سر در آوردی
      بین سرها ، سری در آوردی
      ناقه ی عمه را حجاب شدی
      وقتی از سایه معجر آوردی
      
      وحید قاسمی
       
     *********************
       
       
      وقتش شده بر دست بگیرد جگرش را
      مردی كه شكسته‌ست مصیبت كمرش را
      
      پروانه به هم ریخته گهوارۀ خود را
      تا باز كند از پر قنداق، پرش را
      
      تلخ است پدر گریه كند، طفل بخندد
      سخت است كه پنهان بكند چشم ترش را
      
      دور و برش آن‌قدر كسی نیست كه باید
      این طفل در آغوش بگیرد پدرش را
      
      مادر نگران است، خدایا ! نكند تیر
      نیت كند، از شیر بگیرد پسرش را
      
      هم چشم به راه است كه سیراب بیارند
      هم دلهره دارد كه مبادا خبرش را...
      
      ای وای از آن تیر و كمانی كه گرفته‌ست
      این بار سپیدی گلویی نظرش را
      
      وقتش شده بر دست بگیرد جگرش را
      مردی كه شكسته‌ست مصیبت كمرش را
      
      علی عباسی
       
      *********************
       
       
      میان خطبه، میان بگو مگو انداخت
      همان که ولوله در لشگر عدو انداخت
      
      همان که خیره به دست حسین شد... آری
      چرا نگاه به باریکی گلو انداخت؟
      
      نشست و ..تیر میان کمان گرفت و کشید
      نشست تیر و سرش را ز روبه رو انداخت
      
      امیدبود که رحمی کند ولی افسوس
      میان این همه امید و آرزو انداخت
      
      تو را حسین چه ناباورانه می نگرد
      که بود غنچه او را ز رنگ و رو انداخت
      
      تو تشنه بودی و بابا فقط به خاطر تو
      به قوم سنگدل رو سیاه ، رو انداخت
      
      تو تشنه بودی و این خشکی لبت همه را
      به یاد علقمه و قصه ی عمو انداخت
      
      حسین خون گلو را به آسمان پاشید
      سپس عبای خودش را به روی او انداخت
      
      و پشت خیمه  همین دفن کردنش بس بود
       به نیش نیزه  کسی را به جستجو انداخت
      
      خدا به گریه کنان تو آبرو بخشید
      و دشمن تو خودش را از آبرو انداخت
      
      هادی ملک پور
       
  *********************
       
       
      بست بر روی سر عمامه پیغمبر را
      رفت تا بلکه پشیمان بکند لشکر را
      
      من به مهمانی تان سوی شما آمده‌ام
      یادتان نیست نوشتید بیا؟ آمده‌ام
      
      ننوشتید بیا کوه فراهم کردیم؟
      پشت تو لشکر انبوه فراهم کردیم
      
      ننوشتید زمین ها همه حاصلخیزند؟
      باغ هامان همه دور از نفس پاییزند
      
      ننوشتید که ما در دلمان غم داریم؟
      در فراوانی این فصل تو را کم داریم
      
      ننوشتید که هستیم تو را چشم به راه؟
      نامه نامه لک لبیک ابا عبدالله
      
      حرف هاتان همه از ریشه و بُن و باطل بود
      چشمه هاتان همگی از ده بالا گِل بود
      
      باز در آینه، کوفی صفتان رخ دادند
      آیه‌ها را همه با هلهله پاسخ دادند
      
      نیست از چهره آیینه کسی شرمنده
      که شکم ها همه از مال حرام آکنده
      
      بی‌گمان در صدف خالی‌شان درّی نیست
      بین این لشکر وامانده دگر حرّی نیست
      
      بی وفایی به رگ و ریشه آن مردم بود
      قیمت یوسف زهرا دو سه مَن گندم بود
      
      آی مردم پسر فاطمه یاری می‌خواست
      فقط از آن همه یک پاسخ آری می‌خواست
      
      چه بگویم به شما هست زبانم قاصر
      دشت لبریز شد از جمله هل من ناصر
      
      در سکوتی که همه مُلک عدم را برداشت
      ناگهان کودک شش ماهه علم را برداشت
      
      همه دیدند که در دشت هماوردی نیست
      غیر آن کودک گهواره نشین مردی نیست
      
      آیه آیه رجز گریه تلاوت می کرد
      با همان گریه خود غسل شهادت می کرد
      
      گاه در معرکه آن کار دگر باید کرد
      گریه برنده تر از تیغ عمل خواهد کرد
      
      عمق این مرثیه را مشک و علم می دانند
      داستان را همه اهل حرم می دانند
      
      بعد عباس دگر آب سراب است سراب..
      غیر آن اشک که در چشم رباب است رباب…
      
      مرغِ در بین قفس این در و آن در می‌زد
      هی از این خیمه به آن خیمه زنی سر می زد
      
      آه بانو چه کسی حال تو را می فهمد؟
      علی از فرط عطش سوخت، خدا می فهمد
      
      می رسد ناله آن مادر عاشورایی
      زیر لب زمزمه دارد: پسرم لالایی
      
      کمی آرام که صحرا پر گرگ است علی
      و خدای من و تو نیز بزرگ است علی
      
      کودک من به سلامت سفرت، آهسته
      می‌روی زیر عبای پدرت آهسته
      
      پسرم می روی آرام و پر از واهمه‌ام
      بیشتر دل نگران پسر فاطمه ام
      
      پسرم شادی این قوم فراهم نشود
      تاری از موی حسین بن علی کم نشود
      
      تیر حس کردی اگر سوی پدر می‌آید
      کار از دست تو از حلق تو بر می‌آید
      
      خطری بود اگر، چاره خودت پیدا کن
      قد بکش حنجره‌ات را سپر بابا کن
      
      سید حمید برقعی
       
    *********************
       
       
      یابن خیر النساء خداحافظ
      در پناه خدا، خداحافظ
      
      تو هنوزم مرا نبوسیدی
      پدر تشنه ها خداحافظ
      
      دست کم می شود مرا ببری
      مرد بی انتها خداحافظ
      
      خواهشی قبل بُردنم دارم
      التماس دعا خداحافظ
      
      بی قراری، قرار می خواهی
      من نمردم، که یار می خواهی
      
      پر پرواز و بال پروازی
      انتهای زمان آغازی
      
      چه کنم یار کوچکت باشم
      چه کنم تا دلت شود راضی
      
      اکبرت رفت با عمو چه شود
      یک نگاهی به من بیندازی
      
      هر چه باشم منم علی هستم
      از چه با بی کسیت می سازی؟
      
      یاد دارم مرا بغل کردی
      گفتی ای یار آخرم نازی
      
      سخنانت عجیب غوغا کرد
      بند قنداقه ی مرا وا کرد
      
      روی دستان باب من رفتم
      با سرم باشتاب، من رفتم
      
      خیمه پرسید بر نمی گردی؟
      مگر اینکه به خواب، من رفتم
      
      مشک سقاییِ عمویم کو ؟
      تا کنم پُر ز آب، من رفتم
      
      چه کنم واقعاً پدر تنهاست
      عذر خواهم رباب، من رفتم
      
      پشت سرهای ما چه می ریزی
      اشک غم جای آب، من رفتم
      
      گر چه بی شیر، زاده ی شیرم
      می روم انتقام می گیرم
      
      وقت آن شد خودی نشان بدهم
      نا توانم تو را توان بدهم
      
      در میان قنوت دستانت
      چون علی اکبرت، اذان بدهم
      
      دوست دارم کنار پیکر تو
      با لبی خشک و تشنه جان بدهم
      
      یا ز سر نیزه چون سرت با سر
      به سر عمه سایبان بدهم
      
      یا همین که رباب لا لا گفت
      با سرم نیزه را تکان بدهم
      
      تا ز حلقم سپیده پیدا شد
      حرمله با سه شعبه اش پا شد
      
      یک سه شعبه مرا ز عمه گرفت
      خنده را بی حیا، ز عمه گرفت
      
      در هیاهوی دست و پا زدنم
      بی سر و بی صدا ز عمه گرفت
      
      تیر پایان به جمله داد و مرا
      در هوا بی هوا ز عمه گرفت
      
      تن من دست خاک، سر را هم
      سر این نیزه ها ز عمه گفت
      
      اصغرت بال و پر در آورده
      از سر نیزه سر در آورده
      
      نیزه دارم همین که راه افتاد
      موی من شانه شد به پنجه ی باد
      
      مادرم مات خنده ام شده بود
      از تماشام، گریه سر می داد
      
      درِ دروازه را که رد کردیم
      دور و اطراف شهر سنگ آباد
      
      سنگشان بی هوا به سر می خورد
      سرم از روی نیزه می افتاد
      
      همسفرها به من نمی گویید
      سنِّ شش ماهگی مبارک باد؟
      
      سدّ برخورد سنگ و سر نشدم
      بی بدن بودنم، اجازه نداد
      
      حال که، تکلیف من مشخص شد
      اصغر از محضرت مرخص شد
      
      حامد خاکی
       
      *********************
       
       
      اوّلین روز است که بی گهواره می گردی علی
      یک شبه مادر برای خود شدی مردی علی
      
      آخرین باری که بستم بند این قنداق را
      بر دلم افتاد دیگر بر نمی گردی علی
      
      خنده ات شرمنده می سازد پدر را گریه کن
      بس کن این لبخند، اشکم را در آوردی علی
      
      زانویت را جمع کردی بسکه پیچیدی ز تیر
      دست ها را مست کردی بسکه پر دردی علی
      
      باز کن از ساقه ی این تیر انگشتان خود
      نیست همبازی تو بی چاره ام کردی علی
      
      بی تعادل هستی و ماتم چگونه با سرت
      حجم تیر حرمله را تاب آوردی علی
      
      می زنی لبخند و پیدا می شود سرهای تیر
      عاقبت دندان شیری هم در آوردی علی
      
      حسن لطفی

      بنویسید مرا بی سر و سامان حسین
      جگری سوخته و پاره گریبان حسین
      
      پای شش گوشه گدا را بنشانید و سپس
      بنگارید مرا دست به دامان حسین
      
      روضه ای باز بخوانید و ، هلاکم بکنید
      روی قبرم بنویسید پریشان حسین
      
      پروراندند مرا پای همین هیئت ها
      از همان روز ازل خورده ام از نان حسین
      
      کاش در کرببلا جام شهادت نوشم
      بسرایند مرا جزء شهیدان حسین
      
      شبِ بی گریه در این عشق حرام است مرا
      این چنین است شبِ ریزه خور خوان حسین
      
      بنویسید روی مشک علمدار حرم
      جان عالم به فدای لب عطشان حسین
      
      به خدا این پسر حضرت زهرا باشد
      روی خاک است چرا پیکر عریان حسین
      
      رضا باقریان

***********************

      در غم تو ، گریه در صبح و مسا والاتر است
      چشم جاری ، از تمام چشمه ها بالاتر است
      
      گریه ی طفلانه ای دارم که شکرش واجب است
      از بزرگی کردن ، این حال و هوا بالاتر است
      
      قصدم از این رفت و آمد ها ، تماشای تو بود
      دیدن روی طبیبان ، از دوا بالاتر است
      
      حمدلله روزی ام شد باز گریانت شوم
      روضه ها عرش است ، از اینجا ،کجا بالاتر است
      
      خوب بنگر در میان نوکرانت یا حسین
      دستهای خالی این بینوا بالاتر است
      
      بر روی نی کرد ،دشمن جمله سرها را ولی
      رأس سقا را نفهمیدم چرا بالاتر است
      
      در ازای صد هزاران عمره ، تنها لحظه ای
      معتکف بودن میان کربلا بالاتر است
      
      آنقدر با درد جان کندی که فهمید عالمی
      فاطمه ذبح عظیمش از منا بالاتر است
      
      بقعه ها بالا سری دارند ، اما کربلا
      احترام و حرمت پایین پا بالاتر است
      
   

***********************

      تا بیرقت به روی سرم سایه گستر است
      من کافرم اگر که دلم جای دیگر است
      
      از هر کجا که پر بکشم کربلا روم
      تا هست گنبد تو کبوتر کبوتر است
      
      ما را ز جمع اهل قیامت قلم زنید
      هر شب میان روضه مان شور محشر است
      
      ما را دوباره عمه سادات خوانده است
      شکر خدا که بر دلمان نام نوکر است
      
      ما را همیشه وقف عزاخانه کرده اند
      عاشق شدیم اگر همه از نذر مادر است
      
      آتش زدیم هرچه که داریم پای عشق
      آقا سری بزن که نفسهای آخر است
      
      حسن لطفی

***********************

      جمع رسل محو در صفات تو هستند
      وقف نشان دادن حیاط تو هستند
      
      ذات وجودی انبیای الهی
      جمع شده در میان ذات تو هستند
      
      جلوی ربی عارفان حقیقت
      کاسه به دست تجلیات تو هستند
      
      جلوه مکن بندگان به کفر می افتند
      جلوه نکرده هنوز مات تو هستند
      
      جام بهشتی و نهر های بهشتی
      گوشه ای از برکت فرات تو هستند
      
      گندم شهر ری ات که روزی ما شد
      دوستانت پی زکات تو هستند
      
      روز قیامت اگر نیامده از راه
      منتظر کشتی نجات تو هستند
      
      طفل رضیع تو دستگیر دو عالم
      گر چه کودک ولی پیر دو عالم
      
      علی اکبر لطیفیان

***********************

      جز بر آن تیغ دو ابروی تو سر نفروشم
      غرقه ی درد، ولی زخم جگر نفروشم
      
      زندگی بی نمک روضه ی تو شیرین نیست
      نمک شور تو بر کوه شکر نفروشم
      
      دل به شب های عزاداری تو خوش کردم
      خرقه ی مشکی خود را به سحر نفروشم
      
      گریه آباد شدم خانه ات آباد حسین
      به دو صد درّ و گهر دیده ی تر نفروشم
      
      دستهایم عوض کرببلا...؛ می ارزد
      ببُریدش، که پرم را به ضرر نفروشم
      
      وقت پرپر زدنم رقص طرب خواهم کرد
      دست را می دهم و باده طلب خواهم کرد
      
      پر شکسته به تمنای چمن می آیم
      آخر الامر به دیدار تو من می آیم
      
      گرچه قسمت نشده تا به حضورت برسم
      عطر سیبم که گه از سوی قرن می آیم
      
      وقت رجعت که سر از خاک برون می آری
      بی کفن سوی تو من پاره کفن می آیم
      
      آن قدر در وسط روضه زبان می گیرم
      لال هم گر که بمیرم به سخن می آیم
      
      باز از آن چه که آمد سر تو می گویم
      باز از غارت انگشتر تو می گویم
      
      محسن حنیفی

          
      
      بكش به رويِ سرِ خسته ام پَرِ خود را
      به اين دو چشم، عبايِ معطّرِ خود را
      
      ميانِ گريه كُنانت رسيده ام شايـد
      به كربلا برساني كبـوترِ خـود را
      
      به ما بهشت نوشتند ما نمي خواهيم
      كنارِ خويش نگه دار نوكرِ خود را
      
      كنارِ شانه ي لرزان تو چه مي چسبد
      به پاي تو بگذارم شبي سـرِ خود را
      
      بصيرت است همين روضه و به اين بيرق
      گـره زديـم تمـاميِ بـاورِ خود را
      
      به جمعِ سينه زنانت رسيده ام هر شب
      به پـا كنيد همه شورِ محـشرِ خود را
      
      حسين گفتنِ ما دستِ ما نبود از توست
      بگو به زمـزمـه، ذكرِ مـكرر خود را
      
      بـراي عمّه تان نـذر كرده ايم آقـا
      بياوريم نـفسهاي آخرِ خود را  
      
      حسن لطفي

  
      گفتند میایی ؛خودت هم بی قراری
      ما منتظر ماندیم و طی شد روزگاری
      
      در جستجوی خیمه ی سبزی که گفتند...
      آواره ایم آواره ی کوه و صحاری
      
      بچه که بودم مادرم هر جمعه میگفت :
      می آید از سمت مدینه تک سواری
      
      چشم دلم افسوس که کور است و دیری ست
      فهمیده ام باید بسازم با نداری
      
      ما بی شما خیلی دوامی هم نداریم
      این عمرها را نیست دیگر اعتباری
      
      مُردند پیران و جوانان پیر گشتند
      خیلی مصیبت دارد این چشم انتظاری
      
      آقا بیا از این جهان رفع ستم کن
      بر هم بزن رسم و رسوم برده داری
      
      آل خلیفه تا به کی باید بگیرد
      با کُشته های شیعه عکس یادگاری
      
      آقا نمیخواهم که وقتت را بگیرم
      میدانم  امشب با عمویت وعده داری
      
      میدانم امشب آمدی با یاد قاسم
      بر زخم جان مجتبی مرهم گذاری
      
      قاسم که خود شیواترین نوع غزل بود
      حالا شده چون جمله های اختصاری
      
      عباس احمدی

***********************

      ما که در فطرت ذاتی به خدا محتاجیم
       بیشتر از همه بر کرببلا محتاجیم
      
      به همین سینه زدن، ناله زدن، گریه و شور
       ما به این نوکریِ بزم عزا محتاجیم
      
      به دم نوحه، به مظلوم کشیدن، به دعا
        به حسینیه و این حال و هوا محتاجیم
      
      روزمان شب نشود تا که نگوییم حسین
       ما به ذکر تو به همراه بکاء محتاجیم
      
      شهدا سینه‌زن اکبر لیلا بودند
       ما به فرهنگ اصیل شهدا محتاجیم
      
      ما به آن‌کس که در این خیمه‌ی تو جان داده
       تا شفاعت کند او روز جزا محتاجیم
      
      زشت باشد که سر نوکرت از تن نرود
      تا رود این سر ما پای شما محتاجیم
      
      ما فقط نه، که همه خیل رسل می‌گویند
       یابن‌زهرا ،به تو ای خون خدا محتاجیم
      
      ما گدای حسن و نسل کریمش هستیم
       ریزه خوار کرم طفل یتیمش هستیم
      
      اگر شاعر این شعر را میشناسید لطفا اطلاع دهید

***********************

      هر كه محروم است از تو مَحرم مِیخانه نیست
      هر كه با آتش نمی جوشد دلش پروانه نیست
      
      من اویسم قسمتم انگار دیدارت نشد
      از قَرَن می آیم و ارباب امّا خانه نیست
      
      گشتم و گفتند بر این روضه ها سر می زنی
      بانی این اشك ها جز چشم صاحب خانه نیست
      
      من حسینی زاده ام از شیر و اشكِ مادرم
      سینه ام با آتشِ عشق شما بیگانه نیست
      
      حس این دیوانگی تقصیر خاك كربلاست
      سال ها در كربلا گشتیم جز دیوانه نیست
      
      باز هم موی شما با ناله ها آشفته شد
      كار گیسوی پریشان شما با شانه نیست
      
      مثل زن های پسر از دست داده آمدیم
      خانه ی چشمان ما از سیل جز ویرانه نیست
      
      بس كه امشب گل به غم های یتیمت ریختیم
      آه دیگر لاله ای در گوشه ی گلخانه نیست
      
      حسن لطفی

      دریا به چشم گریه کنانت چو شبنم است
      یعنی که هر چه گریه برایت کنم کم است
      
      شکر خدا که با همه ناقابلی مان
      اشکی برای عرض ارادت فراهم است
      
      دیوار کعبه گشت سیه پوش داغ تو
      یعنی تمام سال خدا هم محرم است
      
      زهرا به دست سینه زنت آب می دهد
      هرکس که هست با تو در این خیمه محرم است
      
      بگذار تا نفس بزنم در عزای تو
      این آرزوی هر شب عیسی بن مریم است
      
      یک گوشه از تمامی شش گوشه ات حسین
      دارالشفای درد غریبان عالم است
      
      بانی روضه هات خدا بود خود نوشت
      هرکس که شد به عشق تو دیوانه آدم است
      
      حسن لطفی

***********************

      عشق را در سحر نگاه کنید
      ذکر خود را اله اله کنید
      
      گاه تصویر ماه در چاه است
      دل ما را محیط ماه کنید
      
      عاشقان را بنا نبود اصلا
      این همه سال زابراه کنید
      
      سر عاشق شدن فلک شده ام
      نکند مثل من گناه کنید
      
      اگر عاشق شدی یک روزی
      بنشینید و آه آه کنید
      
      عاشقان را بعید می دانم
      بتوانید سر به راه کنید
      
      هیچ دنبال عاشقی نروید !
      حال روز مرا نگاه کنید
      
      بَرده آوردم تا بخرند
      سر و روی مرا سیاه کنید
      
      اشتباهاً مرا پذیرفتن
      پس شما هم اشتباه کنید
      
      بنویسید خویش را سائل
      بعد از آن کار پادشاه کنید
      
      بدنم را شبی که من مُردم
      لحظه ای رو به قتلگاه کنید
      
      کفنم را درآورید و سپس
      گریه بر بوریای شاه کنید
      
      در دهانم همین که تربت رفت
      بنشینید و آه آه کنید
      
      شب بی گریه من نمی خواهم
      بعد مردن کفن نمی خواهم
      
      علی اکبر لطیفیان

      آیینه‌ ی مرد جمل آمد به میدان
      یک شیر دل مانند یل آمد به میدان
      با سیزده جام عسل آمد به میدان
      ای لشگر کوفه اجل آمد به میدان
      
      باید که قبر خویش را آماده سازید
      در دل جگر دارید اگر بر او بتازید
      
      رفته به بابایش که این‌گونه شریف است
      از نسل پاک صاحب دین حنیف است
      قاسم اگر چه قدّ و بالایش ظریف است
      امّا خدایی او سپاهی را حریف است
      
      گوید به او عمّه: به بدخواه تو لعنت
      مه‌ پاره‌ ی نجمه! به بدخواه تو لعنت
      
      شاگرد رزم حضرت عباس، قاسم
      آمد ولی در هیبت عباس، قاسم
      در بازوانش قدرت عباس، قاسم
      به‌ به که دارد غیرت عباس، قاسم
      
      عمّامه‌ ی او را عمویش با نمک بست
      مانند بابایش حسن، تحت‌الحنک بست
      
      قاسم حریف تن به تن دارد؟ ندارد
      این نوجوان جوشن به تن دارد؟ ندارد
      چیزی کم از بابا حسن دارد؟ ندارد
      اصلاً مگر ازرق زدن دارد؟ ندارد
      
      ازرق کجا و شیر میدان خطرها
      قاسم بُوَد رزمنده‌ی نسل قمرها
      
      وقت پریدن ناگهان بال و پرش ریخت
      یک لشکری را ریخت آخر پیکرش ریخت
      از میمنه تا میسره روی سرش ریخت
      از روی زین افتاد قلب مادرش ریخت
      
      مثل مدینه کوچه ای را باز کردند
      پرتاب سنگ و نیزه را آغاز کردند
      
      محمد فردوسی
       
      ***********************
       
      
      دُرّ یتیمم رنگی از گوهر نداری
      در حنجر پُر خون خود جوهر نداری
      
      دندان تو با نعل مرکب ها شکسته
      یک جای سالم در سر و پیکر نداری
      
      چشم تو را با گوشه عمامه بستم
      حالا همان عمامه را بر سر نداری
      
      خوب است رفتی و ندیدی غربت من
      ظلمی که در راه است را باور نداری
      
      ای کشته زهرایی پهلو شکسته
      حسرت برای روضه مادر نداری؟
      
      وقتی که من سر میدهم آیم به پیشت
      دیگر غمی غیر از غم معجر نداری
      
      اگر شاعر این شعر را میشناسید لطفا اطلاع دهید
       
     ***********************
       
     
      تا كه از چهره ات نقاب افتاد
      رونق از بزم آفتاب افتاد
      
      چهره ي مجتبائي ات گُل كرد
      در دل دشت التهاب افتاد
      
      ديد عباس رزم شاگردش
      ديد صحرا در اضطراب افتاد
      
      همه از نعره ي تو فهميدند
      کار با پور بوتراب افتاد
      
      تا حريف نبرد تو نشدند
      بارش سنگ در شتاب افتاد
      
      گویيا زخم آتشين خوردي
      يا عمو گفتي و زمين خوردي
      
      به سرت سر رسيده ام برخيز
      شاخه ياس چيده ام برخيز
      
      سيزده سال انعكاس حسن
      پسر قد كشيده ام برخيز
      
      خاطرات قديمي یثرب   
      اشك هاي چكيده ام برخيز
      
      تا نفس هاي آخرت نشود
      تا كنارت رسيده ام برخيز
      
      من جوان مرده ام بمان پیشم
      خسته ام قد خميده ام برخيز
      
      با تنت در برابرم چه كنم
      شرمگين برادرم چه كنم
      
      يافتي گرچه آرزويت را
      مي كشي با غمت عمويت را
      
      همگي ايستاده مي خندند
      كن نظر دشت روبه رويت را
      
      چقدر سنگ بر مزار تو هست
      كه شكسته چنين سبويت را
      
      كه در اين خاك پرپرت كرده
      بين خون قاب كرده رويت را
      
      لب خود وا مكن كه می بينم
      زخم سر نيزه در گلويت را
      
      كه زده شانه ات به پنجه خويش
      كه چنين تاب داده مويت را
      
      حيف مشتي ز كاكلت مانده
      گيسويت دست قاتلت مانده
      
      بیشتر مثل مجتبي شده اي
      ولي افسوس بي صدا شده اي
      
      مثل آئينه اي كه خورده زمين
      تكه تكه جدا جدا شده اي
      
      قد كشيدي شبيه عباسم
       هر كجا تيغ خورده وا شده ای
      
      هركجا دست مي زنم گود است
      واي من غرق رد پا شده اي
      
      زير سنگيني هزاران اسب
      به گمانم که آسيا شده اي
      
      سينه ات بس كه جا به جا شده است
      استخوان ها پر از صدا شده است
      
      اگر شاعر این شعر را میشناسید لطفا اطلاع دهید
       
        ***********************       
      
      نفسم حبس شد از آنچه که چشمم دیده
      پر و بال نفسم را پر و بالت چیده
      
      هر تنی مثل تو پرپر بشود می پاشد
      بدنت از عسل اینگونه به هم چسبیده
      
      نقل دامادی تو بود ؛مبارک باشد
      سنگ هایی که به روی سر تو باریده
      
      چه قدر خار به زخم بدنت می بینم
      چه قدر پیکر تو روی زمین چرخیده
      
      چه قدر موی تو در دور و برت ریخته است
      پیچش زلف تو در دست چه کس پیچیده
      
      نیست تیغی که لبی از تن تو تر نکند
      بس که از پیکر تو چشمه ی خون جوشیده
      
      چه قدر خاک نشسته به تنت، اما نه
      تن تو مثل غباری به زمین خوابیده
      
      هر کجا می نگرم زخم هلالی داری
      رختی از نقش سم اسب تنت پوشیده
      
      صفحه صفحه شده ای و به خودم می گویم
      این کتابی است که شیرازه ی آن پاشیده
      
      موسی علیمرادی
       
        ***********************       
      
      مردن به زیر پای تو أحلی من العسل
      پرپر شدن برای تو أحلی من العسل
      
      بی شک برای من پدری کرده ای … عمو
      آن طعم بوسه های تو أحلی من العسل
      
      بوسیدن لبان تو شیرین تر از شکر
      بوئیدن عبای تو أحلی من العسل
      
      آه ای عمو به شکل یتیمانه پر زدن …
      … با نیزه … تا خدای تو أحلی من العسل
      
      من مثل مادرت سپر جان حیدرم
      پهلوی من فدای تو أحلی من العسل
      
      من می روم که از لبه ی تیغ بگذرم
      من می روم بجای تو … أحلی من العسل
      
      مجتبی حاذق
       
        ***********************
       
       
      قد کشید و بلند بالا شد
      تا فلک پر زد و مسیحا شد
      
      به همین قدر اکتفا فرمود
      بند کفش اش نبست و موسی شد
      
      آب و آیینه را خبر بکنید
      رخ داماد عشق زیبا شد
      
      دست و پا زد که یعنی این جایم
      علت این بود زود پیدا شد
      
      طفل معصوم گفت تشنه لبم
      همه جا شرم مال سقا شد
      
      نوه ی مرتضی و فاطمه بود
      زائر مرتضی و زهرا شد
      
      صبح پایش رکاب را پس زد
      عصر قدش چو قد آقا شد
      
      چند ابرو اضافه بر رخ داشت
      یا سم اسب بر رخش جا شد؟
      
      ارباً اربا شد از درون بدنش
      این حسن زاده پور لیلا شد
      
      سخت پیچیده است پیکر او
      علت مرگ او معما شد
      
      قاتلی دور دست خود تاباند
      زلفش از پیچ بس چلیپا شد
      
      دست خط پدر غمش را برد
      یک دهه پیش از این گره وا شد
      
      بازویش زیر سم مرکب رفت
      دست خط مبارکی تا شد
      
      سنگ بازی شده است با سر او
      چون چو طفلان سوار نی ها شد
      
      سر مپیچ از عمو بده بوسه
      گردنت گر چه بی مدارا شد
      
      رو به قبله کند چگونه تو را
      بندهایت ز یکدگر وا شد
      
      محمد سهرابی
       
        ***********************       
       
      چشم هایش همه را یاد مسیحا انداخت
      در حرم زلزله ی شور تماشا انداخت
      
      هیچ چیزی که نمی گفت فقط با گریه
      جلوی پای عمو بود خودش را انداخت
      
      با تعجب همه دیدند غم بدرقه اش
      کوه طوفان زده را یک تنه از پا انداخت
      
      بی زره رفت و بلا فاصله باران آمد
      هر کس از هر طرفی سنگ به یک جا انداخت
      
      بی تعادل سر زین است رکابی که نداشت
      نیزه ای از بغل امد زد و او را انداخت
      
      اسب ها تاخته و تاخته و تاخته اند
      پس طبیعی است چه چیزی به تنش جا انداخت
      
      با عمو گفتن خود جان عمو را برده
      آنکه چشمش همه را یاد مسیحا انداخت
      
      علیرضا لک
       
       ***********************
       
       
      شور و شوقم را ببین، یاور نمی‌خواهی عمو؟
      اکبری یک ذرّه کوچکتر نمی‌خواهی عمو؟
      
      تاب دوریِ مرا اینجا دل پاکت نداشت
      قاسمت را پیش خود آن ور نمی‌خواهی عمو؟
      
      چهره‌ی زهرائیم زیباست امّا یک رجز
      روز آخر با دم حیدر نمی‌خواهی عمو؟
      
      شال بر دوش و گریبان باز و صورت قرص ماه
      در میان کربلا محشر نمی‌خواهی عمو؟
      
      وقت رفتن تو مگر با یاد زهرا مادرت
      بر فراز نیزه هجده سر نمی‌خواهی عمو؟
      
      پیکرم شاید که پای اسب‌ها را خسته کرد
      یک فدایی این دم آخر نمی‌خواهی عمو؟
      
      یادگاری از حسن بودم گلی از باغ عشق
      از برادر هدیه‌ای پرپر نمی‌خواهی عمو؟
      
      قاسم صرافان

آمده دشمن بد مست عمو اینجاها
چقدَر پاره ی سنگ است عمو اینجاها

از چپ و راست برای تو بلا می آید
چقدَر تیر رها هست عمو اینجاها

از حرم تا خود گودال حراجی زده اند
همه با پا و سر و دست عمو اینجاها

دور و اطراف تو را نیزه شکسته سد کرد
شده انگار که بن بست عمو اینجاها

سر من رفت چقدر اسب دوان آمده است
چقدر سینه که نشکست عمو اینجاها

گرم تو بودم و انگار حواسم شد پرت
دست بی جان من از زیر لباسم شد پرت

بعد هر زخم که خوردی تو ،نمک می آید
لشگری آمده و شمر کمک می آید

مطمئن نیست مگر مادر تو اینجا نیست؟
پس چرا باز هراسان دو به شک می آید

بعد گرمای نفس گیر دو سه روز اخیر
خبر آمدن باد کتک می آید

آخرش قرعه به نام چه کسی می افتد؟
اصلا انگار برای همه تک می آید

مشعل و آتش و اطفال و صدای سیلی
جنسشان جور شده بوی فدک می آید

استخوان ها رقیه چه صدایی کردند
دردم از گفتن آن چند ترک می آید

بین آغوش تو کم شد همه ی فاصله ها
خوب شد قسمت پاهام نشد سلسله ها

رضا دین پرور
 

**********************

از میان خیمه تا گودال … با سر آمده
این برادر زاده که جای برادر آمده

کیست این آزاده که پرواز دارد می کند
کیست این آزاده … انگار از قفس در آمده

هر طریقی بوده از عمه جدا گردیده و
از پس چشمان خیس خواهرت برآمده

با نوای لا افارق با نگاهی اشکبار
تا میان معرکه با حال مضطر آمده

خون ابراهیم در رگهاش جاری گشته است
مثل اسماعیل اگر تا زیر خنجر آمده

مثل سقای حرم ، با بوسه ی شمشیرها
دستش آویزان شده … از جای خود درآمده

آه … خنجر پشت خنجر … در میان قتلگاه
تا که تیری آمده ، یک تیر دیگر آمده

او به روی سینه ی معشوق مأوا کرده و
صبر تیر حرمله انگار که سر آمده

حق الطاف عمو را خوب جبران کرده است
این برادرزاده که جای برادر آمده

مجتبی حاذق

***********************

خودش به دست خودش کودک انتخاب شده
ستاره ای است که هم سطح آفتاب شده

علی اصغر شش ماهه رفت و او مانده
هزار مرتبه از این قضیه آب شده

هزار بار دم رفتنش به سمت جلو
یکی رسیده و او نقشه اش خراب شده

عذاب می کشد از اینکه راه می رود و
تمام دلخوشی عمه و رباب شده

سپاه عمه اسیرند و طفل خوشحال است
که جزو لشکر عباس احتساب شده

مگر که کودک بی ادعا گناهش چیست
که بین لشکریان کشتنش ثواب شده

کجای دشت نشستی بلند شو عباس
که بی تو کشتن اطفال نیز باب شده

همین که تیر به سمتش روانه شد خندید
که با رقیه سر جنگ بی حساب شده

حسین کل کتاب غم است عبدالله
به تیر حرمله یک برگ این کتاب شده
 

**********************

یاس خوشبویی به روی یاسمن افتاده است
باز بین عرشیان ذکر نزن افتاده است

رفته تا بوسه دهد بر دست اربابش اگر
روی انگشتر عقیقی از یمن افتاده است

لب دو تا ،صورت دو تا ،اعضای این پیکر دو تا
تیغ در فکر نبرد تن به تن افتاده است

نیزه ها گفتند دیگر نوبت قلب عموست
قلب عبدالله دیگر از دهن افتاده است

خاک خوش بوی مدینه یا که عطر کربلاست
روی جسم این حسینیه حسن افتاده است

جیبی و کوچک ولی با خط غمناک حسن
پاره قرآنی کنار پیرهن افتاده است

جسم عبدالله آویزان شده بر جسم تو
حرمله قطعاً به فکر دوختن افتاده است

      گرچه از داغ جوان تا شده ای ؛ ما هستیم
      و که گفته است که تنها شده ای ؟ ما هستیم
      تو چرا بار دگر پا شده ای ؟ ما هستیم
      ما نمردیم مهیا شده ای ، ما هستیم
      
      رخصت دیدن تو فرصت ما شد اما
      نوبتی هم که بود نوبت ما شد آقا
      
      به درخیمه ما نیز هر از گاه بیا
      با دل ما سه نفر راه بیا راه بیا
      چشمهامان پر حرف است که کوتاه بیا
      تو بیا با قدمت گرچه با اکراه بیا
      
      تا ببینی که به تیغ و زره آراسته اند
      تند بادند که در معرکه برخاسته اند
      
      باز میدان ز تو ، جنبش طوفان با من
      تخت از آن تو و پیش تو ،جولان با من
      شاه پیمانه ز تو ،عهد به پیمان با من
      ذره ای غم به دلت راه مده جان با من
      
      آمدم گرم کنم گوشه بازارت را
      تا نگاهی بکنی این سه بدهکارت را
      
      به کفم خيرعمل خيرعمل آوردم
      دو شکر قند دو شهد و دو عسل آوردم
      من از این دشت شقایق دو بغل آوردم
      دو سلحشور ز صفین و جمل آوردم
      
      تیغ دارند و پی تو به صلایی رفتند
      شیرهایم به پدر نه ،که به دایی رفتند
      
      دست رد گر بزنی دست ز دامان نکشم
      دست از این خیمه رسد از سر پیمان نکشم
      بعد از این شانه به گیسوی پریشان نکشم
      تیغ می گیرم و پا از دل میدان نکشم
      
      به تو سوگند که یک دشت به هم می ریزم
      چشم تا کار کند تیغ و علم می ریزم
      
      دختر مادرم و جان پس در خواهم داد
      او پسر داده و من هم دو پسر خواهم داد
      جگرش سوخت اگر من دو جگرخواهم داد
      ميخ اگر خورد به تن ،تن به تبر خواهم داد
      
      چادرش را به کمر بست اگر می بندم
      دلِ تو مادریُ روضه ی او سوگندم :
      
      قنفذ از راه از آن لحظه که آمد میزد
      تازه میکرد نفس را و مجدد میزد
      وای از دست مغیره چقدر بد میزد
      جای هر کس که در آن روز نمی زد میزد
      
      مادرم ناله به جز آه علی جان نکشید
      دست او خرد شد و دست زدامان نکشید
      
      وای اگر خواهر تو حیدر کرار شود
      حرمم صاحب یک ،نه دو علمدار شود
      لشگری پا و سر و دست تلنبار شود
      بچه ی شیر ،خودش شير جگردار شود
      
      در دلم خون تو با صبرحسن می جوشد
      خون زهراست که در رگ رگ من می جوشد
      
      وقت اوج دو كبوتر دو برادر شده بود
      نيزه و تير تبرها دو برابرشده بود
      خيمه اي سدّ دو چشم تر مادر شده بود
      ضربه هاشان چه مكرر چه مكررشده بود
      
      روي پيشاني زينب دو سه تاچين افتاد
      تا كه از نيزه سر اين دو به پايين افتاد
      
      حسن لطفی

      
      *********************
      
      
      ای سالها کنار من و آشنای من
      هستم برای تو ،تو هستی برای من
      
      این سرزمین که قتلگه ما دو تا شده
      هم کربلای توست وَ هم کربلای من
      
      مهریه ی عروسی من دیدن تو بود
      ای آشنای من همه در لحظه های من
      
      نجمه دو تا پسر ، تو دو تا ؛ ای برادرم
      حالا رسیده است زمان دو تای من
      
      بد کردم ای برادر من خواهرت شدم؟
      این رسم ها نبود به جای وفای من
      
      تقصیر من که نیست ؛دلم شور میزند
      بگذار لحظه ای تو خودت را به جای من
      
      دل دل نکن اجازه بده جعفرت شوند
      دیدی اگر ظهور نکردند به پای من
      
      بگذار آخر عمری نذر من ادا شود
      باید خلاصه یک نفر اینجا فدا شود
      
      اگر شاعر این شعر را میشناسید لطفا اطلاع دهید
      
      *********************
      
      
      خوب میدانم اینجا از کسی سر نیستند
      چشم در راه محبت های مادر نیستند
      
      سخت شرمنده ست زینب از حسین خویش که
      با علی ها ،هدیه های او برابر نیستند
      
      وقت تزیین کردن عون و محمد با زره
      از صمیم قلب خوشحال است ،دختر نیستند
      
      مادری در خیمه اش میداد دلداری به خویش :
      بچه های من که رعناتر از اکبر نیستند
      
      بچه های من اگر لب تشنه هم جان می دهند
      هر دو تا هم تشنه تر از حلق اصغر نیستند
      
      تا که آرامش بگیرد بارها با خویش گفت:
      پیش عباس و حسین ،اینها برادر نیستند
      
      چون رباب و نجمه ،نه ؛خاموش ماند و گفت که
       با حسین ابن علی آنها که خواهر نیستند
      
      تا فقط خواهر شود در کربلا این بار گفت:
      بچه های من خدا را شکر ؛دیگر نیستند
      
      اگر شاعر این شعر را میشناسید لطفا اطلاع دهید
      
      *********************
      
      
      حرم امن نگاه تو که باشد بهتر
      گِله از چشم سیاه تو که باشد بهتر
      
      زندگی بی تو اگر هست خدایی ننگ است
      مرگ در خِیل سپاه تو که باشد بهتر
      
      سایه ات تا که بماند به سر اهل حرم
      نعش ها بر سر راه تو که باشد بهتر
      
      کفن ماست دو تا برگ برات جنت
      پای این برگه گواه تو که باشد بهتر
      
      دو قمر از سحر خانه ی زینب هستیم
      ما دو تا شیر نر از خانه ی زینب هستیم
      
      سر زلف تو سلامت ،سر ما رفته به باد
      مادر ما به جز عشقت که به ما یاد نداد
      
      از ازل دست تمنای دو عاشق پیشه
      پای شش گوشه ی آن قلب رحیمت افتاد
      
      به نخ معجر زینب به نخ چادر او
      میدهد چشم تو آخر به دل ما ،مراد
      
      احتیاطا که به انگور لبت دست زدیم
      سفره ای پهن شد از این هوس مادر زاد
      
      حکم شد تا که علی اکبر زینب باشیم
      مرهم زخم دل مضطر زینب باشیم
      
      سر چه خوب است که در پات سر نیزه شود
      بدنی زود تر از تو سپر نیزه شود
      
      مثل آن لحظه ی تاریخی اربا اربا
      وا شود راه و تماشا ،گذر نیزه شود
      
      بین هرچیز که فکرش به سر دشمن هست
      به قد و قامت مان تا به کمر نیزه شود
      
      شاخه ی ادعیه ی مادرمان از طوبی ست
      آرزو کرده تن ما شجر نیزه شود
      
      سفره ی نذر ابالفضل ادا خواهد شد
      حاجت عمه ی سادات ادا خواهد شد
      
      رضا دین پرور
      
      *********************
      
      
      برگرد سمت خیمه ها … تنهای تنها
      من بی تو خواهم مرد ای آقای تنها
      
      آماده کردم هرچه باشد را برایت
      آورده ام عون و محمد را برایت
      
      حالا که پر ، وا می کنند آقا نگو نه
      آقا بزرگی کن بیا ،حالا نگو نه
      
      راضی نشو با گریه برگردند خیمه
      هرآنچه می خواهی بگو اما نگو نه
      
      من یادشان دادم که پیش تو بگویند:
      دایی به جان مادرت زهرا … نگو نه
      
      حالا رها هستند و میدان روبروشان
      پای رکاب تو شهادت آرزوشان
      
      آن طور تربیت شدند اینها که بی تو
      پایین نخواهد رفت آبی از گلوشان
      
      خونی که جاری می شود از جسم آنها
      در بین مقتل می شود آب وضوشان
      
      دل کنده ام از دسته گلهایم برادر
      حالا چنان کوهی سر پایم برادر
      
      پنهان نگشتم تا که اشکم را نبینی
      همواره با این اشک پیدایم برادر
      
      تا که خجالت را نبینم در نگاهت
      از خیمه ام بیرون نمی آیم برادر
      
      مجتبی حاذق

      
      *********************
      
      
      دو تا نهال دو تا سرو ایستاده شدند
      دو خوشه ی نرسیده دو جام باده شدند
      
      مقام زینب کبری ببین که این دو پسر
      فقط به خاطر مادر امامزاده شدند
      
      تمام آبروی باغبان همین دو گلند
      که در حفاظت از باغ استفاده شدند
      
      به داست دایی اگر چه سوار اسب شدند
      به دست نیزه و شمشیرها پیاده شدند
      
      کنار اکبر و قاسم میان دارالحرب
      دو طفل باعث تکمیل خانواده شدند
      
      پیام غربت زینب شدند آن روزی
      که سربریده نه چون نامه سرگشاده شدند
      
      اگر چه سوم شعبان نشد محرم شد
      به وقتش این دو به ارباب هدیه داده شدند
      
      حلال زاده به دائیش می رود آخر
      غریب وار اسیر حرام زاده شدند
      

      
      *********************
      
      
      ای برادر بگو چکارکنم
      ناله از بی کسی خود نزنی
      می شود تاکه زنده ام اینقدر
      حرف دل واپسی نزنی
      **
      من نمردم که ایستاده ای و
      مثل ابر بهاری می باری
      همه رفتند با اجازه ی تو
      تو نگفتی که خواهری داری
      **
      بعد پنجاه سال خواهر تو
      آمده حرف آبرو بزند
      به امید اجازه دادن تو
      آمده زینبت که رو بزند
      **
      بچه ها بین خیمه منتظرند
      و به دست خودم کفن شده اند
      خون شیر است در رگ آن ها
      هر دوتا هدیه های من شده اند
      **
      نا امیدم نکن برادر جان
      چادر مادرم که یادت هست
      قسمش را که رد نخواهی کرد
        آتش و معجرم که یادت هست
      **
      مادرم پشت در که یادت هست
      هیزم و کوچه ها که یادت هست
      به روی چادرش برادر جان
      وای من رد پا که یادت هست
      **
      پس قسم می دهم اجازه بده
      بچه هایم به پات سر بدهند
      بچه هایم کمند می شد کاش
      خواهرانت برات سر بدهند
      **
      گفته ام با نبردشان من را
      پیش چشم تو روسپید کنند
      مثل لیلا و نجمه زینب را
      بروند مادر شهید کنند
      **
      دوست دارم که پای غربت تو
      زیر شمشیردست وپا بزنند
      مویشان را کسی به پنجه گرفت
      جای مادر تو را صدا بزنند
      **
      ای برادر نگاه خواهم کرد
      که خدایی شیره خواره شوند
      با سر داس و نیزه وشمشیر
      لحظه ای که پاره پاره شوند
      **
      این همه نیزه آمده اما
      بدترین نیزه نیزه کوفه است
      دلم از کوفه زخم ها دارد
      کوفه عهد و وفاش معروف است
      
      مسعود اصلانی
      
      *********************
      
      
      نه به اندازۀ علی اکبر
      ولی آن قدرها جگر داریم
      تو به روی خودت نیاوردی
      ما که از قلب تو خبر داریم
      **
      به همین ذکر یا علی، مادر
      که نوشتیم روی پیشانی
      همۀ آرزوی مان این است
      بر تن ما کفن بپوشانی
      **
       تو به خیمه بمان مراقب باش
      داییِ ما غم تو را نخورد
      آن قدر غُصه خورده، حداقل
      غُصۀ ماتم تو را نخورد
      **
      دو برادر کنار هم بهتر
      می توانند یاورش باشند
      می توانند در مقابل سنگ
      روی نی حامیِ سرش باشند
      **
       آن قدر تیر و نیزه می بارد
      خم به ابرویمان نیاوردیم
      مادرم! تو دعا کن آخر کار
      لا اقل تکه تکه برگردیم
      
      محسن ناصحی
      برگرفته از وبلاگ حسینیه
      
      **********************
      
      
      دیروز نه امروز نه فردا همیشه
      عاشق شدن از روز اوّل تا همیشه
      من با توام با درد تو تنها همیشه
      هر جا که باشی با شُمام اینجا همیشه
      
      عاشق شدن یعنی همین شیدا شدن ها
      بر نیمه ی مجنون خود لیلا شدن ها
      
      می میرم از این داغِ جانکاهی که داری
      بندِ دلم پاره شد از آهی که داری
      تا روی نیزه میروی راهی که داری
      در عمق گودال است آن شاهی که داری
      
      ای سایه ام روز تلافی است امروز
      در خیمه ی من هم کلافی است امروز
      
      این دو غزال افتاده در دام تو هستند
      تکبیر گوی قبله ی نام تو هستند
      سرمست آب و دانه ی نام تو هستند
      یعنی که خواهرزاده ی جام تو هستند
      
      اینها که پای مکتب من رشد کردند
      از نسل طوفان بوده و مَرد نبردند
      
      بگذار سیراب، از نیل تو باشند
      قربانی آیات ترتیل تو باشند
      ای کعبه ام بگذار در ایل تو باشند
      این بچّه های من اَبابیل تو باشند
      
      من باشم و آن وقت تو از پا بیفتی
      در زیر تیغ و نیزه ها تنها بیفتی
      
      هرگز نبینم حزن غُربت در گلویت
      باشد نصیب من همه درد و بلایت
      سرمایه ای دارم که می ریزم به پایت
      این بچّه های من فدای بچّه هایت
      
      در پایت افتاده دلم را می پسندی؟
      یا هدیه ی ناقابلم را می پسندی؟
      
      این ها نشان از جعفر طیّار دارند
      از زندگی در زیر ظلمت آه دارند
      با عشق سوزان تو تنها کار دارند
      تیغ دوسر بوده دمی خونبار دارند
      
      این دو، دو شیر بیشه های ذوالفقارند
      با نعره هاشان کلّ لشکر تار و مارند
      
      ماندم در این خیمه که شرمت پا نگیرد
      در قلب تو کوه خجالت جا نگیرد
      یک لحظه غم چشم تو را آقا نگیرد
      اصلاً خدای تو، تو را از ما نگیرد
      
      ای من فدای آیه آیه آیه ی تو
      روی سر زینب بماند سایه ی تو
      
      این ها فدای تار موی اصغر تو
      هر دو بلا گردانِ جانِ دختر تو
      هستند رزم آمیز میرِ لشکر تو
      بر نِی ببینم راس شان دور سرِ تو
      
      طاقت ندارند اینکه در خیمه نشینند
      با دست بسته مادر خود را ببینند

  در کارِ عشق دوری و هجران به ما رسید
      یوسف که رفت غصّه کنعان به ما رسید
      
      ما سال ها پای وصالت گریستیم
      یعقوب وار دیده ی گریان به ما رسید
      
      با زلف خویش زلف دلم را گِره بزن
      شاید هوای زلفِ پریشان به ما رسید
      
      باید کویر می شدم و خشک می شدم
      کردی دعا و این همه باران به ما رسید
      
      یک لحظه چشم از دلِ بی تاب بر ندار
      دور از تو غم، به سرعت طوفان به ما رسید
      
      از ما همیشه درد سر ما به تو رسید
      از تو همیشه رحمت و احسان به ما رسید
      
      دل های ما کنارِ شما آبرو گرفت
      آقا چقدر از کرَمَت نان به ما رسید
      
      ما بابِ میل تو نشدیم عاقبت ولی
      لطف تو هر دقیقه و هر آن به ما رسید
      
      خوب است وقت روضه تو ما را خبر کنی
      شاید نوای آن دلِ سوزان به ما رسید
      
      یکبار هم از نیابت ما کربلا برو
      توفیق هرچه هست ز جانان به ما رسید
      
      کارِ تو و دعایِ تو و رحمتِ تو بود
      حبِّ رقیه ای شدن آسان به ما رسید
      

      
      ********************
      
      
      درونِ طالعِ امسالِ ما خدا بنویس
      هر آنچه خیر كه باشد برای ما بنویس
      
      ببین گناه دلم را ز پا در آورده
      برایِ این دلِ درمانده ام شِفا بنویس
      
      درونِ دفترِ خود از میانِ منصب ها
      همیشه روبرویِ اسمِ من، گدا بنویس
      
      بیا و یكسره كن كار را دگر امسال
      خودت ظهورِ خودت را دگر بیا بنویس
      
      بیا برایِ من و اربعینِ امسالم
      اگر كه زحمتِتان نیست، كربلا بنویس
      
      دوباره كرب و بلا گفتم و دلم لرزید
      خودت كمك كن و باقیِ روضه را بنویس
      
      اگر كه حرفِ سر و پیكر است و انگشتر
      همه جدا شده ها را جدا جدا بنویس
      
      كفن به دردِ تنِ زخمی اش نمی خورده
      برای ما كمی از رازِ بوریا بنویس
      
      ببخش خاطرتان را اگر می آزارم
      اگر كه صحبتِ سیلی است بی هوا بنویس
      
      محمد رسولی
      برگرفته از وبلاگ حسینیه
      
      ********************
      
      
      اگر عبورِ تو یك شب نصیبِ ما گردد
      نصیبِ چشمِ ترم خاكِ كربلا گردد
      
      حسین گفتنِ تو می كند حسینیه ام
      حسین گو كه حرم در دلم بنا گردد
      
      حسین گو كه مرا اوّلِ دهه بكُشی
      بگو كه حق عزایت كمی ادا گردد
      
      تو می رسی كه سلامی كنی به گریه كُنش
      اگر برای شما روضه ای به پا گردد
      
      كمی ز شانه ی خود این غُبار را بتكان
      كه تربت حرمش خرج این عزا گردد
      
      قرار بود مرا عاقبت به خیر كنند
      نوشت مادرتان سهم ما گدا گردد
      
      غرض ز مجلستان دركی از بصیرت هاست
      مباد آن كه به یك ناله اكتفا گردد
      
      ز ما گذشت عزیزم ولی خدا نكند
      فراق هم به فراق تو مبتلا گردد
      
      جراحتی به جگر داری و از آن ترسم
      به یادِ عمّه تان زخم بسته وا گردد
      
      حسن لطفی
      
      ********************
      
      
      بوي سيبِ حرم از سمتِ سحر مي آيد
      قطعِ اين فاصله از دستِ تو بر مي آيد
      
      روز و شب كارِ شما گريه شده مي دانم
      باز از دامنتان بويِ جگر مي آيد
      
      كاشكي قدر بدانيم جواني ها را
      زود بر شاخه در اين فصل ثمر مي آيد
      
       تا نشستيم در اين حلقه سرِ مجلسمان
      مادرت دست شكسته به كمر مي آيد
      
      روزها سايه نشينِ قَدمش خورشيد است
      هر كه در سايه ي اين بيرق اگر مي آيد
      
      مي رسد جمعه اي و پيشِ‌تو دم مي گيريم
      عاقبت غُربتِ اين جمع به سر مي آيد
      
      تا كه آبي بزند بر لبِ ‌لب تشنه ي ما
      مادرِ سينه زنان زود ز در مي آيد
      
      كفنم پيرهنِ مشكيِ من كاش شود
      رنگِ مشكي به كفن هم چقدر مي آيد
      
      علت اول دیوانگی ماست حسین
      باز از مستيِ ديوانه خبر مي آيد
      
      حسن لطفی

      ********************
      
      
      اگر چه چشمِ تري زير آن قدم داريم
      دوباره مثل دو چشمت هواي غم داريم
      
      نگاهِ فاطمه ما را رعيتت كرده
      هزار شكر كه ما نسبتي به هم داريم
      
      دوباره مادرتان چاي روضه را دم كرد
      دوباره بين حسينيه و تو دم داريم
      
      دوباره وقتِ زمين خوردنِ تو آمده است
      دوباره يك دهه غم هاي پشتِ هم داريم
      
      تو بوي كرب و بلا مي دهي... بيا بنشين
      تو شالِ خاكي و ما حسرتِ حرم داريم
      
      از آن زبانِ مقدس از آن لبانِ كبود
      اميد گفتنِ يك بار نوكرم داريم
      
      براي آنكه بسوزيم شعله مي خواهيم
      براي آنكه بميريم گريه كم داريم
      
      بيا به خاطر ام البنين بده اذني
      كه كشته گانِ شب روضه ي علمداريم
      
      اگر شاعر این شعر را میشناسید لطفا اطلاع دهید
      
      *********************
      
      
      دیدم به خواب ، آن آشنا دارد می آید
      دیدم كه بر دردم دوا دارد می آید
      
      دیدم كه با شال عزا و چشم گریان
      مولایمان صاحب عزا دارد می آید
      
      تو بانی این روضه ای دریاب ما را
      آغوش خود بگشا گدا دارد می آید
      
      امشب نمی دانم چه سریّ هست كاینجا
      بوی شهیدان خدا دارد می آید
      
      در این دهه خط مقدم هیئتِ ماست
      از جبهه بوی كربلا دارد می آید
      
      اینجا صدای گریه و عطر و مناجات
      از سنگر رزمنده ها دارد می آید
      
      آقا سوالی داشتم، از سمت گودال
      آوای وا اُمّا چرا دارد می آید
      
      آقا بگو جدّت مراقب باشد آخر
      یك خنجر تیز از قفا دارد می آید
      
      آتش به جان خیمه ها افتاده از درد
      پایان تلخ ماجرا دارد می آید
      
      همراه با آن قافله با دست بسته
      یك خانم چادر سیا دارد می آید
      
      عباس احمدی

  
     
      دوباره شعله بر اين سينه ي حزين افتاد
      كه باز بر جگرت داغِ آتشين افتاد
      
      نسيم بوي گُل آورد، چشمِ تو خون شد
      گمان كنم كه دلت يادِ لاله چين افتاد
      
      به روضه ديدنش از تو شنيدنش از ما
      چه ديده اي كه به پيشاني تو چين افتاد
      
      هميشه سجده ي ما رو به روي شش گوشه ست
      هزار شكر كه بر تُربتش جبين افتاد
      
      دلِ شكسته ي ما خرجِ كاشيِ حرم است
      به لطفِ توست كه اين آينه زمين افتاد
      
      حسين قاتل تو شد حسين قاتل ما
      ببين چه مي كني آقا دوباره با دلِ ما
      
      حسن لطفي
      
      *******************
      
      زیباتر از عزای محرم ندیده ام
      شکر خدا دوباره به هیئت رسیده ام
      
      اوج سعادت است که در روضه شما
      من هم کنار مادر قامت خمیده ام
      
      روز ازل که فرصت یک انتخاب بود
      شکر خدا که بزم تو را برگزیده ام
      
      شیرینی تمام جهان را زدم کنار
      از آن زمان که طعم غمت را چشیده ام
      
      تحویل سال ماست حلول محرمت
      از این جهت لباس جدیدی خریده ام
      
      شکر خدا ز خواب غم انگیز ماه ها
      من با صدای طبل محرم پریده ام
      
      با یاد کربلای تو از پرچم سیاه
      هر وقت دل شکسته شدم بوسه چیده ام
      
      از هر کجا که مجلس روضه به پا شده
      باز این چه شورش است و چه ماتم شنیده ام
      
      با یاد آن سه ساله که پایش رمق نداشت
      دنبال دسته های عزایت دویده ام
      
      امشب دوباره سینه زنان را صدا کنید
      من روضه خوان پادشه سر بریده ام
      
      مهدی نظری
      
      *******************
      
      
      در بساطِ جگرم ناله و آهي دارم
      مثل گيسوي تو من روز سياهي دارم
      
      شرط عاشق شدن اصلاً به جگر داشتن است
      من سراپا جگرم ، هر چه بخواهي دارم
      
      عاشقت بودن اگر معصيت است باكي نيست
      روز و شب شكر كه من كوهِ گناهي دارم
      
      همه يِ چشم اميدم به كريمان باشد
      صبح فردا به نگاهِ تو نگاهي دارم
      
      سر  من نذرِ گدايانِ علي و زهرا
      سر به راه هستم و احوالِ به راهي دارم
      
      نوكري كردنِ اين قوم مرا بالا بُرد
      با گداييِّ حسين مَنسَب شاهي دارم
      
      به حسين بن علي پشت و پناهم گرم است
      اي خدا شكر ، عجب پشت و پناهي دارم
      
      تا نفس هست مرا كرب و بلا مهمان كن
      عُمر  من ميرود و چند صباحي دارم
      
      رضا قربانی
      
      *******************
      
      
      در كنار تو وجودم به خدا نزديك است
      هركه نزديك خدا شد به شما نزديك است
      
      تو خودت حافظ من باش به يغما نروم
      دام ابليس به من در همه جا نزديك است
      
      اعتقاد دلم اين است كه در هئيت ها
      دست احسان كريمان به گدا نزديك است
      
      شكوه اى نيست اگر غرق مصيبت شده ام
      طالب وصل هميشه به بلا نزديك است
      
      تا همين جا به خدا قافيه را باخته ام
      مرگ اين غم زده، بى چون و چرا نزديك است
      
      دل بى تاب مرا روى گسل ساخته اند
      غافل از يار شوم زلزله ها نزديك است
      
      هركه دارد هوس كرببلا گريه كند
      گريه كن ها سفر كرببلا نزديك است
      
      گرچه دور از حرم كرببلاييم ولى
      بازهم شكر، خراسان رضا نزديك است
      
      علی ذوالقدر
      
      *******************
      
      
      اشعار سرخ دل شکنش را بیاورید
      دم نوحه های سینه زنش را بیاورید
      
      دارد صدای قافله از دور می رسد
      اسفند وقت آمدنش را بیاورید
      
      بعد از کتیبه های حسینیه زود تر
      سینی چای ریختنش را بیاورید
      
      دادم لباس مشکی خود را به مادرم
      آری بساط دوختنش را بیاورید
      
      دلشوره های خواهر او بیشتر شده
      آری بساط غم نداشتنش را بیاورید
      
      سر نیزه های کوفه صدا میزدند تو را :
      ما تشنه ایم ؛پس بدنش را بیاورید
      
      حالا رسیده عصر دهم گفت خواهرش
      اموال غارتی تنش را بیاورید
      
      اگر شاعر این شعر را میشناسید لطفا اطلاع دهید
      
      *******************
      
      
      رنگ مشکیِ عزاداری در عالم پخش شد
      سوخت دل‌ها دود اسپند محرم پخش شد
      
      تا ابد باز این چه شورت را بنازم محتشم
      این چه شعری بود که ،در خلق عالم پخش شد
      
      منبری یا نوحه‌خوان یا سینه‌زن یا گریه‌کن
      هر چه منصب بود یک جا زیر پرچم پخش شد
      
      چای تلخ روضه زخم قلب ما را خوب کرد
      حبه‌ی قندی به ما دادند و مرهم پخش شد
      
      هرچه که ما برده ایم از سهم هیئت برده‌ایم
      در حسینیه کرم، هم جمع شد هم پخش شد
      
      از محرم می‌توان فهمید روزی دست کیست؟
      فاطمه آهی کشید و بین ما غم پخش شد
      
       اشک زینب روی پاره پاره‌ی باران چکید
      بهترین تفسیر از ‌‌آیات مریم پخش شد
      
      هر کس آمد بی نصیب از قتلگاهت برنگشت
      نامنظم شد تنش اما منظم پخش شد
      
      حق مطلب بر زمین می‌مانْد اگر زینب نبود
      خون دل‌ها خرده شد تا این‌که کم کم پخش شد
      
      اگر شاعر این شعر را میشناسید لطفا اطلاع دهید
      
      *******************
      
      
      با یک تبسم به قناری ها زبان دادی
      آن را که فکرش را نمیکردند ، آن دادی
      
      خاموش بودم ؛سرد بودم ؛بی رمق بودم
      تو آمدی و جان به این آتش فشان دادی
      
      دنیا میان خواب غفلت بود تا اینکه
      از جای خود برخاستی او را تکان دادی
      
      کاغذ شدی خونت مرکب شد نوشتی عشق
      اینگونه پای اعتقادت امتحان دادی
      
      تو تا دم آخر سر حرف خودت ماندی
      هیهات منا الذله را آخر نشان دادی
      
      انگشت دست نازنینت را جدا کردند
      دستی که با آن کوفیان را آب و نان دادی
      
      اگر شاعر این شعر را میشناسید لطفا اطلاع دهید
      
      *******************
      
     
      عهد با چشم پر از مهر تو ما مي بنديم
      كوله بار سفری تا به خدا مي بنديم
      
      قبله آنجاست كه اقبال دل آن سو باشد
      پس اقامه به سوي كرببلا مي بنديم
      
      بست فطرس پر ما را به پر قنداقت
      ما پر خويش به اميد شفا مي بنديم
      
      تا ابد بنده و پا بست تو ما مي مانيم
      دل بر آن زلف پريشان و رها مي بنديم
      
      ما حبيبيم كه چون پير غلام تو شديم
      سرخ تر در يم خون باز حنا مي بنديم
      
      باز بر بام تو بنشسته و پر مي گيريم
      روزي از نو شده و عشق ز سر مي گيريم
      
      محسن حنیفی
 
      ********************
      
      
      باده نوشيم در اين باديه سامان داريم
      گريه زاديم فقط ميل به باران داريم
      
      سيب هستيم كه از عطر تو ما لبريزيم
      آبداريم و سر سفره ي تو نان داريم
      
      ما نمك گير سر سفره ي نذري توايم
      هر چه داريم ز الطاف كريمان داريم
      
      خوب يا بد همه جمعيم كه حرّت بشويم
      ما به اعجاز دو چشمان تو ايمان داريم
      
      ارث از عابس تو برده كمي مجنونيم
      دائما دست بر اين چاك گريبان داريم
      
      همه ي سال برايت به عزا مشغوليم
      با دوخط روضه كه از شاه خراسان داريم
      
      تشنه بود و سر اوگشت جدا يابن شبيب
      دشنه اي برد سر جدا مرا يابن شبيب
      
      محسن حنیفی

      
      ********************
      
      
      در طریقت زحمت بسیارها باید کشید
      تا تقرب منت جام بلا باید کشید
      
      یار ما بد نیست از ما یک ملاقاتی کند
      گه کریمان را به بالین گدا باید کشید
      
      در مسیر دلبر ما چشم پاکی واجب است
      گر نظر خورد انتقامش را ز ما باید کشید
      
      نیست توجیه قبولی دیدگان خشک را
      ازمیان چاه،گاهی آب را باید کشید
      
      وقت روضه زودتر از هر چه باید گریه کرد
      سفره که آماده شد ،فورا غذا باید کشید
      
      الدواء عند الحسین و الشفاء عند الحسین
      بهر درمان یافتن دست از دوا باید کشید
      
      رفته رفته وقت ما دارد به پایان می رسد
      تاکه عمری هست ناز یار را باید کشید
      
      رو به قبله کردن ما بین قبر انصاف نیست
      صورت ما را به سمت کربلا باید کشید
      
      عاشقان بی کفن ها ،با کفن بیگانه اند
      بعد مردن روی ما یک بوریا باید کشید
      
      علی اکبر لطیفیان

      همیشه کوچه ما عطری از شما دارد
      که آشنا به دلش میل آشنا دارد
      
      بگو که جسم که را در بغل گرفتی که
      دوباره روضه ما بوی بوریا دارد
      
      هزار شکر که مژگان به ما حواله شده
      غبار پای تو تأثیر کیمیا دارد
      
      شبیه چشم شما سرخ میشود چشمش
      کسی که چشم بر آن ریشه ی عبا دارد
      
      علاج تشنگی ام را فرات هم نکند
      تنور سینه من داغ کربلا دارد
      
      به سینه میزنم و حلقه میزنم بر در
      در این معامله یک دست هم صدا دارد
      
      دلم هوای حرم کرده خوب میدانم
      برات کرب و بلا را فقط رضا دارد
      
      دوباره خرجی ما بی حساب زهرا داد
      همیشه سفره ی گرمش هوای ما دارد
      
      حسن لطفی
      
      **********************
      
      اشعار امام زمان(عج) - شام غریبان
      
      دم میدهی به سینه که طوفانی ام کنی
      تا زائر شکسته ی بارانی ام کنی
      
      ده شب گذشت خوب نمک گیرتان شدم
      میخواستی که تشنه ی مهمانی ام کنی
      
      حالا که تشنه ات شدم آبی بریز تا
      با روضه های فاطمه قربانی ام کنی
      
      من را ببر به روضه ی یابن الشبیب ها
      تا میهمان شاه خراسانی ام کنی
      
      با ناله های عمه تان زار میزنم
      آتش بزن که شام غریبانی ام کنی

      **
      اگرشاعر این شعر را میشناسید لطفا اطلاع دهید
      
      ********************
      
      اشعار امام زمان(عج) - عاشورا
      
      ای جان به قربان تو و سوز صدایت
      نامی ببر از ما میان هر دعایت
      
      امروز روز حاجت دنیایی ام نیست
      امروز می خواهم شوم من هم نوایت
      
      ای صبح و مسا هم ناله داری
      یا که تنها روضه بگیری یاد شاه کربلایت
      
      بیش از هزار و چند سال است ای عزیزم
      چشمان تو گرید به یاد عمه هایت
      
      در خیمه ات پیراهنی آویزه داری
      پیراهنی که کرده آقا مبتلایت
      
      آقا بیا با یا لثارات الحسینت
      بستان تقاص خون شاه سرجدایت
      
      بستان تقاص حرمتی را که شکستند
      از دشمنان نانجیب و بی حیایت
      
      ای کاش می شد صبح عاشورای امسال
      تو کربلا باشی و ما هم زیر پایت
      **
      اگر شاعر این شعر را میشناسید لطفا اطلاع دهید
      
      ********************
      
      اشعار امام زمان(عج) - شب تاسوعا
      
      دوباره شعله بکش دودمان آدم را
      که با تو زار بگرییم غم محرم را
      
      چقدر بغض من امشب هوای تو دارد
      که پاره کرده خیال تو بند قلبم را
      
      کجایی و به کدامین ستون نهادی سر
      رسیده ای که بگریی هزار و یک غم را
      
      نشسته ایم به گرییم با شما تا صبح
      چه میشود بخری گریه های با هم را
      
      کنار مادر خود زار میزنی آقا
      به دست خاک دهی گیسوان درهم را
      
      برای آنکه کمی مثل تو شوم امشب
      بریز روی سرم خاک های عالم را
      
      شب نهم شده و روضه خوانی اش با توست
      کمی نفس بده این حلقه های ماتم را
      
      شبیه چشم عمو چشم هایتان زخم است
      خدا مرا بکشد در صدایتان زخم است
      **
      اگر شاعر این شعر را میشناسید لطفا اطلاع دهید 
      
      ********************
      
      اشعار امام زمان(عج) - شب تاسوعا
      
      اگرچه سنگ شکسته تمام بال و پرم
      مرا بهشت ببر، نه مرا ببر به حرم
      
      مرا ببر که شبیه کبوتران از صبح
      تمام روز به دور سر شما بپرم
      
      قسم که منت سلطانی جهان نکشم
      اگر که پا بگذاری دمی به چشم ترم
      
      به درد میخورد این چشم های ناقابل
      که من به این مژه هایم غلام رفتگرم
      
      مرا بکُش نرسم تا به روضه ی گودال
      مرا بکُش که نبینم چه آمده به سرم
      
      گذر کن از سر قبر من و حسین بگو
      که زیر سنگ لحد شعله ور شود جگرم
      
      برای مرحمتی روضه ای بخوان و ببین
      که سینه میزنم آنقدر تا کفن بدرم
      
      نشسته فاطمه پائین پای شش گوشه
      هنوز زمزمه دارد که تشنه، ای پسرم
      
      خدا به خیر کند روضه های سقا شد
      بیا و رحم کن آقا به قلب محتضرم
      **
      اگر شاعر این شعر را میشناسید لطفا اطلاع دهید
      
       *********************
      
      اشعار امام زمان(عج) - شب تاسوعا
      
      ای وعده ی خدا ز چه تأخیر کرده ای؟
      دیکر برای آمدنت دیر کرده ای
      
      در اشتیاق پیرهنت سالیان سال
      یعقوب چشم های مرا پیر کرده ای
      
      خورشید اهل بیت، طلوعی دوباره کن
      عمرم به آخر آمده و دیر کرده ای
      
      قابل نبوده ام به حسابم بیاوری
      در بی تفاوتی همه گیر کرده ای
      
      با ربنای نافله هایت، دل مرا
      در روضه ها تو صاحب تأثیر کرده ای
      
      با گریه بر مصائب مظلوم کربلا
      آیات سرخ قافله تفسیر کرده ای
      
      هر خیمه ای که روضه ی عباس خوانده شد
      گریه برای دست علمگیر کرده ای
      
      احسان محسنی فر
      
      *********************
      
      
      هر شب میان هیئت تو فکر می کنم
      آقا به صبر و طاقت تو فکر می کنم
      
      ما را شکسته طعنه ی طوفان روزگار
      دارم به استقامت تو فکر می کنم
      
      خون می شود دل تو ز اعمال شیعیان
      بر مهر بی نهایت تو فکر می کنم
      
      غم های بی کران دلم می رود ز یاد
      وقتی به اوج غربت تو فکر می کنم
      
      ده قرن می شود که تو خون گریه می کنی
      بر قلب پر جراحت تو فکر  می کنم
      
      هر سال روضه های تو تکرار می شود
      بر این همه مصیبت تو فکر می کنم
      
      یوسف رحیمی

      
      *********************
      
      
      از غم هجر دلم شوق گریبان دارد
      دل هجران زده آیا سر و سامان دارد؟
      
      نه فقط در غم دلبر دل من می سوزد
      هرطرف می نگرم عاشق حیران دارد
      
      چند سال است که من منتظرم برگردی
      ای مسافر، سفر هجر تو پایان دارد
      
      گر که یوسف نکند میل به دیدار وطن
      دل یعقوب به برگشتنش ایمان دارد
      
      چشم آلوده به دیدار تو نایل نشود
      تا که بر راه نظر پرده عصیان دارد
      
      کرم توست که ما را بخری ورنه گدا
      چه متاعی جهت عرضه به سلطان دارد
      
      هرچه گفتیم کمی از غمتان کم نشده
      کربلایت چقدر رنج فراوان دارد
      
      شب و روز تو شده گریه به غمهای حسین
      چشمهایت خبر از سینه سوزان دارد
      
      عالم از گفتن یک نام دگرگون شده است
      چه سروشی است که این ذکر حسین جان دارد
      **
      اگرشاعر این شعر را میشناسید لطفا اطلاع دهید
      
      *********************
      
      اشعار امام زمان(عج) - شب هفتم
      
      از دست فراقت گِله دارم، گله دارم
      هر روز همین مسأله دارم، گله دارم
      
      جا مانده ترین لاله ی باغ شهدایم
      دلتنگی صد قافله دارم، گله دارم
      
      من داغ برادر به جگر دارم و سوزم
      زین غم که از او فاصله دارم، گله دارم
      
      بی کرب و بلا، هیچ دم آرام نگیرم
      آقا دل کم حوصله دارم، گله دارم
      
      از این که به پشت تو نخواندیم نمازی
      وقتی که به لب نافله دارم، گله دارم
      
      ما هر چه که خواندیم، فقط بارش زهراست
      گاهی که خیال صله دارم،گله دارم
      
      یک نامه نشد تا که برایت بنویسم
      صدها ورق باطله دارم، گله دارم
      
      عمری ست که با دیدن هر کودک در خواب
      من پرسشی از حرمله دارم، گله دارم :
      
      گیرم که زدی تیر، چرا خنده نمودی
      صد زخم از آن هلهله دارم، گله دارم
      
      *********************
      
      اشعار امام زمان(ع) - شب هفتم
      
      چه غم اگر، که نگاه همه جوابم کرد
      نگاه مادرت امسال هم حسابم کرد
      
      دعای مادر تو بود و آمین رسول
      خدا برای عزای تو مستجابم کرد
      
      بگو بهشت که بر ما قلم کشد زهرا
      برای خاک حسینیه انتخابم کرد
      
      مرا نوشت کبوتر، به کربلایم برد
      مرا نوشت بگریم، خودش گلابم کرد
      
      نفس بده که بسوزم، من از نفسهایت
      که سنگ بودم و داغ حسین آبم کرد
      
      غبار بودم و شش گوشه اش، عقیقم ساخت
      گناه بودم و لطف شما ثوابم کرد
      
      حسین کُشت تو را بس که میکنی گریه
      تو هم مرا بکش آقا، که غم خرابم کرد
      
      دلم قرار ندارد گمان کنم امشب
      که آه تو پُر دلشوره ی ربابم کرد
      **
      اگر شاعر این شعر را میشناسید لطفا اطلاع دهید
      
      *********************
      
      اشعار امام زمان(عج) - ششم محرم
      
      برای بار غمت شانه ای خم آوردم
      بگیر دست مرا ، جان تو کم آوردم
      
      مرا مران که برای شفاعتم امشب
      لباس مشکی داغ محرم آوردم
      
      مرا به جمع گدایان خویش مهمان کن
      بگو به مادرتان جنس در هم آوردم
      
      دوباره موسم حج آمد و ندیدمتان
      ولی به نیتتان آب زمزم آوردم
      
      شب یتیم نوازی توست، منتظرم
      ببین شکسته سری پای پرچم آوردم
      
      شب شنیدن خون روضه های قاسم شد
      بگیر دست مرا جان تو کم آوردم
      **
      اگرشاعر این شعر را میشناسید لطفا اطلاع دهید
      
      *********************
      
      
      چه می شود که شبی بشنوم صدایت را
      به درد، گریه کنم زخم روضه هایت را
      
      بگو کجا زده ای خیمه در کدامین دشت
      به این دو چشم که طی کرده رد پایت را
      
      زمان بدون تو امشب چه سرد می گذرد
      بیا که گرم کنی مجلس عزایت را
      
      جسارت است ولی می شود همین شب سرد
      کشی به روی سرم لحظه ای عبایت را
      
      گمان کنم که صدایت گرفته چون زینب
      میان بغض صدا می زنی خدایت را
      
      حسن لطفی
      
      ********************
      
      
      چه تلخ می شود این لحظه ها بدون شما
      چه تلخ تر همه ی عمر ما بدون شما
      
      منم غریبه و شب تیره و مسیرم سخت
      کجا روم چه کنم بی شما بدون شما
      
      کجاست خیمه سبزت که راه گم کردم
      مرا بخوان نروم هیچ جا بدون شما
      
      تمام لطف نفسهای ما حضور شماست
      چگونه بال زنم تا خدا بدون شما
      
      قسم به شال عزایی که بسته ای به کمر
      چه سرد می شود این روضه ها بدون شما
      
      حسن لطفی
      
      ********************
      
      
      شبی دم سحری در دعایتان آقا
      کنید اندکی یاد گدایتان آقا
      
      مرا به نیمه ی شب ها برای نافله ها
      صدا کنید... فدای صدایتان آقا
      
      شکسته بال ترینم ولی مرا ز کرم
      پرم دهید میان هوایتان آقا
      
      دلم گرفته خدا خیرتان دهد یکبار
      دهید اجازه بیفتم به پایتان آقا
      
      به روی پنجه قد افراشتم به جلب نظر
      سوا کنید که باشم برایتان آقا
      
      ره ثواب بجوی زلف بخت مرا
      گره زنید به شال عبایتان آقا
      
      حدید زنگی قلب مرا جلا دهید
      مریض عشقم و لنگ دوایتان آقا
      
      شرر به سینه زده غصه ی مدینه تان
      نمک به زخم زده کربلایتان آقا
      
      برات کرب و بلا رفتن مرا بدهید
      شبی دم سحری در دعایتان آقا
      
      برگرفته از وبسایت دوستداران حاج منصور
      
      ********************
      
      
        آقا بیا که پیش قدمهات پا شوم
      در محضرت نشینم و مست از لقاء شوم
      
      یادم اگر کنی به دعای سحرگَهَت
      من نیز می شود که ز عصیان جدا شوم
      
      من نذر کرده ام که به صبح ظهور تو
      آیی و پیش مقدم پاکت فدا شوم
      
      حیف است با دلی که به تو خو گرفته است
      بر غیر مهر فاطمی ات مبتلا شوم
      
      گفتی ز حال و روز تو غفلت نمی کنم
      من دائما ز یاد تو غافل چرا شوم
      
      می آمدی و می طلبیدم تو را چو آب
      اما نشد که طالب آب بقا شوم
      
      آزرده خاطر از گنه عاشقان شوی
      شرمنده ام که باعث اخم شما شوم
      
      ماه محرم است بگو روضه ات کجاست؟
      تا میهمان هیئت آل عبا شوم
      
      گریه کنان به سینه زنم در غم حسین
      بلکه کمی شبیه تو صاحب عزا شوم
      
      یک شب مرا به شوق زیارت صدا نما
      تا آنکه زائر سحر کربلا شوم
      **
      اگر شاعر این شعر را میشناسید لطفا اطلاع دهید
      
       ********************
      
      
      آقا دوباره برق نگاهت پر از غم است
      تندیس نور، بر تنتان رخت ماتم است
      
      ای ماه مهر و عاطفه، ماه عزا شده
      اوضاع آسمان و زمین سخت در هم است
      
      در این دهه به یک دو سه روضه رضا مشو
      یک عمر نوح گریه به جان شما کم است
      
      هر جا که هیئتی ست به پا کعبه ی دل است
      هر جا که دیده ای ست خروشان چو زمزم است
      
      اول صدای ناله ی زهرا شود بلند
      مادر یقین به گریه ز هرکس مقدم است
      
      رخصت بده ظهور شما را طلب کنیم
      از آن کسی که اشرف اولاد آدم است
      
      یک کربلا نصیب دل سنگمان کنید
      این آرزوی سینه زنان در دو عالم است
      **
      اگرشاعر این شعر را میشناسید لطفا اطلاع دهید
      
      ********************
      
      اشعار امام زمان(عج) - شب سوم       
      
      دیده در حسرت دیدار شما مانده هنوز
      به تمنای نگاهت دل ما مانده هنوز
      
      بوسه یک روز به خاک قدمت خواهم زد
      لب به امید همان بوسه به پا مانده هنوز
      
      فقرا پیش کریمان که معطل  نشوند!
      منتظر برسر راه تو گدا مانده هنوز
      
      در نبودت زدلم صدق و صفا کم کم رفت
      مِهرت اما به دلم، شکر خدا مانده هنوز
      
      می شود دیدن روی تو نصیبم، یا،نه؟
      دل من بین همین خوف ورجاءمانده هنوز
      
      به همان ناله ی بین در و دیوار قسم
      مادرت چشم براهت بخدا مانده هنوز
      
      ای امید همه دل های شکسته برگرد
      دختری درعقب قافله جا مانده هنوز
      
      همه حاجات به لطف تو روا شد اما
      با شما یک سفر کرب وبلا مانده هنوز
      
      سید مجتبی شجاع
      
      **********************
      
      هر چند پای گریه سبکبارتر شدیم
      از اشکهای چشم تو بیمارتر شدیم
      
      هر چند زیر بیرقتان سینه می زنیم
      هر چند یاد داغ علمدار، تر شدیم
      
      ما را ببخش پای شما کم گذاشتیم
      امسال آمدیم و گنهکارتر شدیم
      
      امسال هم که خرجی شبهای ما رسید
      امسال هم دوباره بدهکارتر شدیم
      
      الطاف بی دریغ تو ما را جریح کرد
      تقصیر ما نبود طلبکارتر شدیم
      
      دل نه ، میان سینه ی مان زینبیه هست
      معلوم شد چه شد که گرفتارتر شدیم
      
      ما را گره زدند به غمهای عمه ات
      امشب برای کیست عزادارتر شدیم
      **
      اگرشاعر این شعر را میشناسید لطفا اطلاع دهید
       
      **********************
      
   
      این روزها برای شما غصه میخورم
      دلداده ام به پای شما غصه میخورم
      
      وقتی تو نیستی دل من شور میزند
      جان سوز تر برای شما غصه میخورم
      
      با گفتن از فراق شما گریه میکنم
      با خواندن دعای شما غصه میخورم
      
      یاران به کوی وصل شما غرق شادی اند
      دورم من از سرای شما غصه میخورم
      
      گاهی پیاده عازم صحرای غم شوم
      دنبال خیمه های شما غصه میخورم
      
      تنها ترین مسافر این شهر بی وفا
      میسوزم از وفای شما غصه میخورم
      
      با هر گناه دور ز من میشوی و من
      با شرم در وفای شما غصه میخورم
      
      پرونده گناه مرا کم مرور کن
      آقای خودم به جای شما غصه میخورم
      
      وقتی حضور گرم تو در روضه حس شود
      من هم به اقتدای شما غصه میخورم
      
      هنگام نوحه خوانی و شور حسینیان
      در حسرت صدای شما غصه میخورم
      
      گاهی که حنجرم ز عطش خشک میشود
      بر جدّ سر جدای شما غصه میخورم
      
      هستی کلید دار حریم حسین و من
      با یاد کربلای شما غصه میخورم
      
      تو دیده ای آنچه فقط ما شنیده ایم
      با یاد کربلای شما غصّه می خورم
      
      احسان محسنی فر

      
      *********************
      
      
      شبهای بی قراری چشمم سحر نشد
      دلواپسی و غربت و اندوه سر نشد
      آهم کشید شعله ولی بال و پر نشد
      اصلاً کسی ز حال دلم با خبر نشد
      
      فرموده ای که شرط وصالت صبوری است
      وقتی زمان زمانه‌ی هجران و دوری است
      
      ای طلعة الرشیده‌ی من أیها العزیز
      ای غرة الحمیده‌ی من أیها العزیز
      ای نور هر دو دیده‌ی من أیها العزیز
      خورشید من سپیده‌ی من أیها العزیز
      
      اين جمعه هم غروب شد اما نیامدی
      ای آخرین سلاله‌ی زهرا نیامدی
      
      وقتی که هست چشم تر تو مطاف اشک
      گم می شود دوباره دلم در طواف اشک
      چشمان بی قرار من و اعتکاف اشک
      آقا بخر مرا به همین دو کلاف اشک
      
      این اشک ها شده همه‌ی آبروی من
      چشمی گشا به روی من ای آرزوی من
      
      آمد محرم و غم عظمای کربلا
      خون می تراود از دل صحرای کربلا
      چشمان توست مصحف غم های کربلا
      داری به دوش پرچم آقای کربلا
      
      هر صبح و شام غرق عزا گریه می‌کنی
      با روضه های کرب و بلا گریه می‌کنی
      
      در حیرتم که با دلت این غم چه می‌کند
      شب های داغ و شیون و ماتم چه می‌کند
      با چشمهات اشک دمادم چه می‌کند
      زخمی ترین غروب محرم چه می‌کند
      
      امشب بیا که روضه بخوانی برایمان
      صاحب عزای خون خدا صاحب الزمان
      
      امشب بيا و با دل خونين جگر بخوان
      از ماه خون گرفته و شق القمر بخوان
      از شام بي کسي و شب بي سحر بخوان
      از روضه هاي عمه تان بيشتر بخوان
      
      وقتی که چشمهای تو از غم لبالب است
      آئینه‌ی غریبی و غمهای زینب است
      
      اين خاک غرق ندبه و آه است العجل
      هر صبح جمعه چشم به راه است العجل
      آل عبا بدون پناه است العجل
      بر روی نیزه ها سر ماه است العجل
      
      یا این دل شکسته‌ی ما را صبور کن
      یا لا اقل به خاطر زینب ظهور کن
      
      یوسف رحیمی
       
      *********************
      
     
      آقا سلام ماه محرم شروع شد
      بازاین چه شورش است و چه ماتم شروع شد
      
      آقا سلام تحفه اشکی به من دهید
      ماه گدایی من و چشمم شروع شد
      
      یادم نرفته است نگاه شما به ما
      از گریه های ماه محرم شروع شد
      
      قد قامت الحسین که تشنه شهید شد
      قد قامت العزا غم عالم شروع شد
      
      ده روز اعتکاف دوچشمم برایتان
      در روضه مثل مسجد اعظم شروع شد
      
      هاجر به پای روضه اصغر نشسته است
      تا این که جوشش دل زمزم شروع شد
      
      آقا سلام نیت گریه نموده ام
      شیرین ترین عبادت ما هم شروع شد
      
      رحمان نوازنی
      
      *********************
      
      
      هزار شکر که از خون دل وضویی هست
      لباس مشکی ما هست آبرویی هست
      
      بیا حسین بگو تا که ما به سر بزنیم
      میان شاه و گدا، راه گفت و گویی هست
      
      همیشه سنگ غمت را به سینه ام زده ام
      خوشم برای شکستن، مرا سبویی هست
      
      دوباره چشم شما زخم می شود، دیر است
      مرا ببین، که به چشمت هنوز سوئی هست
      
      مرا برای مُحرّم دوباره محرم کن
      منای کرب بلا هست و آرزویی هست
      
      مرا بکِش به همان روضه های ناگفته
      همیشه پیش شما روضه ی مگویی هست
      
      گمان کنم نرسم تا به شام عاشورا
      فقط برای همین چند شب گلویی هست
      
      علی اکبر لطیفیان
      
       *********************
      
      اشعار امام زمان(عج) - اول محرم
      
      ای واسطه ی فیض دو سرا… آجرک الله
      وی حجت حق صاحب عزا… آجرک الله
      
      با ناله ی زهراست عجین سوز صدایت
      هم ناله ی ام النجبا آجرک الله
      
      دریاب مرا در غم سالار شهیدان
      ای منتقم خون خدا آجرک الله
      
      اذنی بده تا گریه کن جد تو باشیم
      هر جا که شود روضه به پا آجرک الله
      
      ما روضه گرفتیم قدم رنجه نمایی
      تا جلوه کنی بر دل ما آجرک الله
      
      ما هرچه که داریم از آن گوشه ی چشم است
      تو روی مگردان ز گدا آجرک الله
      
      راضی به رضای تو شدن خیر و فلاح است
      کی میشوی از شیعه رضا آجرک الله
      
      ای بانی هر ساله ی روضه مددی کن
      در روضه بیابیم تو را آجرک الله
      
      بر عاشق جا مانده ات ارباب عطا کن
      یک تذکره ی کرب و بلا آجرک الله
      **
      اگر شاعر این شعر را میشناسید لطفا اطلاع دهید
      
       *********************
      
      اشعار امام زمان(عج) - اول محرم
      
      سلام ای از روی تو پیدا
      رُخَت پنهان و اَنوارت هویدا
      الهی خانه ات آباد جانا
      سلام ای خانه ات دلهای شیدا
      **
      سلامم بر نماز و بر سلامت
      سلامم بر قنوت و ربَّنایَت
      سلامم بر قیام و بر قعودت
      به قرآن و به تبیین و صدایت
      **
      سلام من به لبخند ملیحت
      به اشک و گریه ها و های هایت
      دعا کردی من بی­معرفت را
      به قربان مناجات و دعایت
      **
      رکوع و سجده ات تفسیر معراج
      سلام من به مُهر کربلایت   
      به گَردِ راه خود هم یک نگاهی
      نشسته گرد غم بر شانه هایت
      **
      عزاداری عزادارم به حزنت
      به قربان پر شال عزایت
      منِ نالایق و همراهت ای کاش
      بیایم کربلا از ردِّ پایت
      **
      تمام آسمان را غم گرفته
      دلم را حُزن یک عالم گرفته
      بهشتی که در آن جای عزا نیست
      محرم آمد و ماتم گرفته
      **
      دوباره خانه ها ماتم سرا شد
      حسینیه شد و کرببلا شد
      هلال ماه غم شد خنجری و
      میان قلب آل الله جا شد
      **
      همه مانند زهرا نوحه خوانند
      ملائک سینه زن در آسمانند
      در این َبزم عزا ما میهمانیم
      ابالفضل و شهیدان میزبانند
      **
      اگرشاعر این شعر را میشناسید لطفا اطلاع دهید
      
       *********************
      
      اشعار امام زمان(عج) - پیشواز محرم
      
      هرچند دلی در گرو یار نداریم
      حاجت که به جز وصل تو دلدارنداریم
      
      از غفلت و جهل است گرفتار گناهیم
      ور نه به خدا نیّت آزار نداریم
      
      قهریم ز سجّاده و اذکار و نوافل
      چندیست سحر دیده ی بیدار نداریم
      
      احساسِ نیازی به ظهورِ تو نکردیم
      این است که بر وصلِ تو اصرار نداریم
      
      بردیم به کوی دِگران دستِ طلب را
      گویی که ولی نعمتی اِنگار نداریم
      
      یک گوشه نشستیم که تشریف بیاری
      جز صاحب خانه به کسی کار نداریم
      
      جز اشک به آوارگی یوسفِ زینب
      کالای دِگر رونقِ بازار نداریم
      
      ما را به محرّم برسان اِی گلِ نرگس
      هرچند که مثل تو عزادار نداریم
      
      زود است که از سمتِ حرم ناله بیاید
      برگرد حسین! قافله سالار نداریم
      
      نزدیکِ خیام آمده دشمن به یقینم
      فهمیده دگر میر و علمدار نداریم
      
      
      *********************
      
      اشعار امام زمان(عج) - پیشواز محرم
      
      فقط ز نرگس چشمت نگاه می خواهم
      به قدر یک ، دو ، سه لحظه پناه می خواهم
      
      شبیه برکه ی کوچک که دور افتاده است
      برای قاب دلم عکس ماه می خواهم
      
      میان راه وصالت همیشه سر گردان
      شب چهلم عهد است ، راه می خواهم!
      
      صدای ماه محرم به گوشها خورده است
      ز دست های تو شال سیاه می خواهم
      
      دم محرم و آقا کمی دعایم کن...
      دعای خیر و کمی سوز و آه می خواهم
      
      ماشاالله دهدشتی
      
      ********************
      
      اشعار امام زمان(عج) - پیشواز محرم
      
      این من و هجر تو و حال به هم ریخته ام
      رحم کن بر من و احوال به هم ریخته ام
      
      منم آن عاشق جامانده ی روز عرفه
      سر به زیرم سر اعمال به هم ریخته ام
      
      آرزو داشتم امسال بیایم عرفات
      گریه دار از غم هر سال به هم ریخته ام
      
      هر دل آشفته پی هم نفسی می گردد
      چند وقتی است به دنبال به هم ریخته ام
      
      به گمانم که قرار است نبینم رویت
      با غمت خورده رقم فال به هم ریخته ام
      
      درد، بالاتر از این نیست برایم انگار
      دوری از توست در اقبال به هم ریخته ام
      
      خوش به حال شهدایی که سبکبال شدند
      به پریدن نرسد بال به هم ریخته ام
      
      همه دلشوره ی من ماه محرم باشد
      مادرت با خبر از حال به هم ریخته ام
      
      به تو و گریه هنگام غروبت سوگند
      فکر جدّ تو و گودال به هم ریخته ام
      
      چه کنم دست خودم نیست دلم بی تاب است
      وقت آوارگی قافله ی ارباب است
      
      قاسم نعمتی

      اشعار امام زمان(عج) - خداحافظی محرم
      
      ای داغدار اصلی این روضه ها بیا
      صاحب عزای ماتم کرب و بلا بیا
      
      تنها امید خلق جهان یابن فاطمه
      ای منتهای آرزوی اولیاء بیا
      
      بالا گرفته ایم برایت دو دست را
      ای مرد مستجاب قنوت و دعا بیا
      
      فهمیده ایم با همه دنیا غریبه ای
      دیگر به جان مادرت ای آشنا بیا
      
      از هیچکس به جز تو نداریم انتظار
      بر دستهای توست فقط چشم ما بیا
      
      هفته به هفته می گذرد با خیال تو
      پس لا اقل به حرمت خون خدا بیا
      
      بیش از هزار سال تو خون گریه کرده ای
      ای خون جگر ز قامت زینب بیا
      
      عرض ارادت کم ما را قبول کن
      امسال هم محرم ما را قبول کن

      **
      از وب سایت دوستداران حاج منصور
      
        *******************
      
      صدای گریه تان پیر کرده عالم را
      بیا که با تو بپوشم لباس ماتم را
      
      هزار شکر نمردم که باز میبینم
      کتیبه های عزا ؛ مشکی محرّم را
      
      برای عمه خود تا که روضه میخوانی
      به گریه شعله زنی دودمان آدم را
      
      دخیل بسته ام امسال قبل جان دادن
      ببینم اشک تو را روضه مجسّم را
      
      به نور خویش عزاداری مرا پُر کن
      به سایه ات بپذیر از گدات این کم را
      
      مرا شبیه شهیدان شهید عشقت کن
      به بال شوق و بصیرت بگیر دستم را
      
      بیا ؛به رفیقان رفته ام سوگند
      که با تو زار بگریم تمام این غم را
      
      علی ناظمی
      
      *******************
      
      
      از هجر تو طبیعت ما گریه می کند
      چشم تمام آینه ها گریه می کند
      
      چشم انتظار آمدنت شیر خواره‌ای است
      گهواره‌ای به کرب و بلا گریه می کند
      
      پای سه ساله‌ای که پر تاول آمده است
      دارد به اشک آه و دعا گریه می کند
      
      در علقمه به خاطر تو مشک پاره ای
      دارد کنار دست جدا گریه می کند
      
      گودال سرخ روز عطش نعره می کشد
      از روضه های خون خدا گریه می کند
      
      علی اشتری
      
      *******************
      
      
      بر پا شده حسینیه گریه ها بیا
      بر روی چشم های تر از اشک ما بیا
      
      شال عزای تو به عزایم نشانده است
      وقت عزای مان شده صاحب عزا بیا
      
      از معرفت تهی ام و از مصلحت پُرم
        تا زیر و رو شَوَم ز قدوم شما بیا
      
      یادش به خیر صحن رضا زار می زدم:
      آقا نشسته ام دَم ایوان طلا بیا
      
      ایوان طلا اگر که نشد تا ببینمت
      وقت سحر زیارت پائین پا بیا
      
      ای خاک بر سرم که نشد خاک پای تو
      یک شب خرابه دل من هم بیا بیا
      
      من را که کُشت وا ابتاهای عمه ات
      یک سر به خاک کشته کرب و بلا بیا
      **
      اگر شاعر این شعر را میشناسید لطفاً اطلاع دهید
      
      *********************
      
      
      جایی نداشتیم اگر این روضه ها نبود
      عشقی نبود اگر غم کرب و بلا نبود
      
      از دستمال اشک تو خونابه میچکد
      آقا مگر به زخم دو چشمت دوا نبود ؟
      
      من را کسی به قدر دو گندم نمیخرید
      این چشم اگر به خیمه تان آشنا نبود
      
      بر ما ز آبروی خودت خرج کرده ای
      ای وای اگر که لطف نگاه شما نبود
      
      از ما مگیر یک نفس این یا حسین را
      آقا حسین گفتن ما دست ما نبود
      
      ما با لباس نوکری اش زنده مانده ایم
      عمری نبود اگر غم ارباب ما نبود
      **
      اگر شاعر این شعر را میشناسید لطفاً اطلاع دهید
      
      *******************
      
      
      چشم انتظار مانده ام امّا نیامدی
      کُشتی مرا و بر سرم آقا نیامدی
      
      چنگی نمی زند به دلم اشک های من
      وقتی که تشنه هستم و دریا نیامدی
      
      من با لباس نوکری احرام بسته ام
      وقت طواف کعبه ی دلها نیامدی
      
      دیشب میان روضه نگاهم به راه بود
      گفتم که می رسی به تماشا نیامدی
      
      شاید نشسته بودی و بر سینه می زدی
      جای دگر؛ به روضه ی زهرا نیامدی
      
      شاید دوباره کرب وبلا رفته بودی و
      تا صبح می زدی به سر آنجا نیامدی
      
      امشب شب یتیم نوازی دست توست
      مگذار تا بگویمت آقا نیامدی
      **
      شاعر این شعر را اگر میشناسید لطفاً اطلاع دهید
      
      *******************
      
      
      دلتنگی غروب همه جمعه های من
      کی میرسد به صحن حضورت صدای من
      
      دیگر دلم برای شما پر نمیزند
      برگرد و بال تازه بیاور برای من
      
      غیر از ضرر برای تو چیزی نداشتم
      حتی نیامده ست به کارَت دعای من
      
      اشکت اگر به نامه اعمال من نبود
      بخشش نبود شامل یا ربنای من
      
      یک روز محض خاطر این چند قطره اشک
      وا میشود به خیمه سبز تو پای من
      
      با تو هوای ماه عزا چیز دیگریست
      ای بانی مُحرم و صاحب عزای من
      
      امشب میان سینه زدن ها و اشک ها
      مُهری بزن به نامه کرب و بلای من
      
      محمد بیابانی
      
      ********************
      
      
      نمی رسم من از این جاده ها به گرد شما  
      به خاک پای گدایان کوچه گرد شما
         
      خدا کند که عنان گیر مرکبت باشم
      فـــدای پا به رکــابــان در نبرد شما
      
      ارادتی به تو و خانواده ات دارم
      منـم غــلام غــلامان فرد فرد شما
      
      چرا شبیه گذشته مرا نمی خواهی
      مگر نمی خورم آقای من به درد شما
      
      رسیده باز سه شنبه شب خجالتم از
      مرور نامه ی اعمال و آه و سرد شما
      
      محمد حسن بياتلو
      
      ********************
      
      
      دلم گرفته ز یارم خبر نمی آید
      چرا خزان جدایی به سر نمی آید
      
      به راه آمدنش خشک شد دو چشم ترم
      چرا مسافر من از سفر نمی آید
      
      کسی که عادتش احسان و سجیه اش کرم است
      چرا سراغ من محتضر نمی آید
      
      در این دیار که عشاق تو فراوانند
      دگر غلام تو مد نظر نمی آید
      
      چه در زمان فراق و چه در وصال از ما
      به غیر نوکری ات بیشتر نمی آید
      **
      اگر شاعر این شعر را میشناسید لطفاً اطلاع دهید
      
      ********************
      
      
      اين هفته هم گذشت تو اما نيامدي
      خورشيد خانواده‌ي زهرا نيامدي
      
      از جاده‌ي هميشه چشم انتظارها
      اي آخرين مسافر دنيا نيامدي
      
      صبحي كنار جاده تو را منتظر شديم
      «آمد غروب ، رفت و تو آقا نيامدي»
      
      از ناز چشمهاي تو اصلاً بعيد نيست
      شايد كه آمدي گذر ما نيامدي
      
      امروزمان كه رفت چه خاكي به سر كنيم
      آقاي من اگر زَد و فردا نيامدي
      
      غيبت بهانه اي است كه پاكيزه تر شويم
      تا روبرويمان نشدي تا نيامدي
      
      «يابن الحسن بياي»قنوتم وظيفه است
      ديگر به ما چه آمده‌اي یا نيامدي
      
      علی اکبر لطیفیان
      
      *********************
      
      
      نـاز از تـو، نيـاز و تمنّـا ز مـا، بــه روي چشم
      منّت كشي ز يوسف بطحـا، به روي چشم
      
      گفتـي گنـه نكن، به خدا سعي مي كنم
      قدري دگـر نما تـو مدارا، به روي چشم
      
      امـري اگـر بـُود، به كس ديگري مگو
      من مُرده ام مگـر گل زيبا، به روي چشم
      
      قدري تو دور كن ز دلم، حُبّ نفس را
      مُردن به عشـق حضرت زهرا، به روي چشم
      
      بگـذار يـك نمـاز، بـه تو اقتدا كنـم
      عرفان و پاك بـازي و تقوا، بـه روي چشم
      
      مسكيـن نـواز! دلبر با معرفت، حبيب
      آخر چه مي شود بنهي پا به روي چشم؟
      **
      شاعر این شعر را اگر میشناسید لطفاً اطلاع دهید
      
      ******************
      
      
      کجاست آنکه دوباره مرا تکان بدهد؟
      وچشم های خودم را به من نشان بدهد
      
      تمام عقربه ها زنده اند و می گردند
      دل من است که چیزی نمانده جان بدهد!
      
      کجاست آنکه خودم را بگیرد از من و بعد
      مرا به دست غزلهای بی کران بدهد
      
      هنوز وقت زیادی برای ماندن هست
      چه می شود که زمانه کمی زمان بدهد؟
      
      دلم هوای رسیدن به انتها کرده
      کجاست آنکه به من جام شوکران بدهد؟
      
      خدای واقعی ام سالهاست گم شده است
      کجاست آنکه خدا را به من نشان بدهد
      
      میثم امانی
      
      ********************
      
  صبح جمعه
       
      صدای آمدنت را به گوش ما برسان
      زمان غیبت خود را به انتها برسان
      
      نگاه نافذ خود را بر این گدا انداز
      برای درد نهفته کمی دوا برسان
      
      اگرچه بهر ظهورت نکرده ام کاری
      بیا و بر لب ما فرصت دعا برسان
      
      به صبح جمعه ی موعود زائرم فرما
      به خاکبوسی روز فرج مرا برسان
      
      برای روز ظهور تو کعبه پا برجاست
      بیا سرور دوباره بر آن بنا برسان
      
      کنار تربت زهرا به وقت نافله ات
      دعای خویش به یاری این گدا برسان
      
      نوشته ام به وصیت اگر میسر شد
      بیا و مرده ما را به کربلا برسان
      
      جواد حیدری
      
      ********************
      

      
      ... ایاک نعبد و ایاک نستعین
      یعنی سلام مسجد مولای آخرین !
      
      شبهای چارشنبه به انگشت کیستی
      دنیا رکاب و گنبد فیروزه ای نگین
      
      ای جمکران بگو کجاست آخرین امید
      أین الشموس الطالعه ، أین مه جبین ؟
      
      دنیای من گوشه ی مسجد نشستن است
      و  زل زدن به گردش تسبیح زائرین
      
      بگذار در کنار تو باشم تمام عمر
      بگذار در کنار تو باشم فقط همین
      
      زهرا بشری موحد
      
      *******************
      
      
      آسمان خشک شد و نیست خبر، یعنی چه؟
      شعر می بارد و اکسیر هنر یعنی چه؟
      
      رنگ این قافیه از غم شد و وزنش ماتم
      هی ردیفم شده :او رفته سفر...،یعنی چه؟
      
      روضه خوان گفت تو را کرب و بلا خواهم برد
      هر که دارد هوس خون جگر یعنی چه؟
      
      روضه خوان گفت زنی پشت دری...اما  بعد...
      تو بیا ترجمه کن سینه و در یعنی چه؟
      
      گفت مردی شده غربت زده و محرم چاه
      پس«علیٌ بشرٌ کیفَ بَشر»*یعنی چه؟
      
      گفت یک کودک لب تشنه به دنبال سراب
      بر کف دست پدر... تیر سه سر یعنی چه؟
      
      آه ای حضرت موعود بیا ثابت کن
      "ارثِ این مادرِ خم گشته کمر"یعنی چه؟
      
      یحیی نژاد سلامتی
      
      ********************
      
      
      دلم دوباره خبر میدهد ظهور تو را
      بدون فاصله حس می کنم حضور تو را
      
      به من مگو که نرفته چگونه برگردد
      مسیر جاده خبر میدهد عبور تو را
      
      کدام آینه در این زمانه ناقص نیست؟
      که خوب جلوه دهد انعکاس نور تو را
      
      شبی به سینه ی طوفانی ام به صید بیا
      مگر که لمس کنم رشته های تور تو را
      
      من از زیارت ناحیه خوب دانستم
      شکسته است کسی شیشه ی غرور تو را
      
      رضا جعفری

      
      هرکسی خواسته باشد به خدایی برسد
      باید از کشتی تو راهنمایی برسد
      
      نه فقط فطرس پر سوخته ی تو حتی
      بی تو جبریل محال است به جایی برسد
      
      سر به زیر قدم توست بها میگیرد
      پس چه بهتر سر ما نیز به پایی برسد
      
      نیستم عاشق اگر منت درمان بکشم
      به روی چشم اگر از تو بلایی برسد
      
      وقت تو وقت شریفی است ولی بین مسیر
      منتظر می شوی اینقدر گدایی برسد
      
      بعد از این وقت کرم پشت در خانه مرو
      بگذار این دل ما هم به نوایی برسد
      
      ما هنوزم که هنوز است سر کار تواییم
      تا ببینیم که از تو چه عطایی برسد
      
      طلب ماست نداریم همین ما را بس
      اگر از مادر تو چند دعایی برسد
      
      رحمت واسعه ات کیسه ی ما را پر کرد
      این چه لطفی است به هر بی سر و پایی برسد
      
      گریه کن های تو همسایه ی زهرا هستند
      بگذارید فقط روز جزایی برسد
      
      یا حسین است و یا ذکر شریف زینب
      اگر از ما به صف حشر صدایی برسد
      
      به پریشانی گیسوت قسم نزدیک است
      که به ما هم خبر کرببلایی برسد
      
      علی اکبر لطیفیان
      
      ***********************
      
      
      سوگند می خورم که بمانم گدایتان
      هر صبح جمعه روضه بخوانم برایتان
      
      سوگند می خورم که شب و روز٬ روز و شب
      مانند ابر گریه ٬ ببارم به پایتان
      
      آقا چقدر مثل علی حرف می زنی
      من عاشقم به لهجه و لحن صدایتان
      
      روز ازل که دست خداوند می نوشت
      مارانوشته اند برای عزایتان
      
      بار گناه قامت من را خمیده بود
      اما خمیده تر شده در روضه هایتان
      
      شکر خدا که باز خدا قسمتم نمود
      تا که دوباره رد شوم از کوچه هایتان
      
      یاد رقیه تو مرا پیر کرده است
      از روضه های کعب نی و بچه هایتان ...
      
      حتی اگر جان بدهم باز هم کم است
      از آنهمه کبودی وآن زخم هایتان
      
      این کوفیان تلف شده بودند از عطش
      باران نمی گرفت اگر از دعایتان
      
      آن کودکی که از پدرت رزق می گرفت
      شمشیر و کعب نی زده بر جای جایتان
      
      این پست ها که در پی انگشتر تواند
      خواهند برد پیرهن وهم عبایتان
      
      آقا چقدر درد غریبی کشیده ای
      جانم ٬تنم ٬ سرم ٬همه چیزم فدایتان
      
      آقا تمام حاجت خودراگرفته ام
      بوسه اگر زنم به ضریح طلایتان
      
      با این امید زندگیم در ادامه است
      خاکم کنند در حرم کربلایتان
      
      مهدی نظری
      
      ********************
      
   
      
       وقتش رسيده است،كه سلمان مان كني
       مجذوب چند آيه ي قرآن مان كني
      
       ما بت پرست كعبه ي عشقيم،ياحسين
       قرآن ز ني بخوان كه مسلمان مان كني
      
       ما ذهن مان به درك مقامت نمي رسد
       اي كاش مور ملك سليمان مان كني
      
       قدري ز روي نيزه براي خدا بخند
       تا آشنا به واژه ي عرفان مان كني
      
       با صوت جانگداز لب سنگ خورده ات
       مانند زلف خويش،پريشان مان كني
      
       دنبال نيزه ي تو به هر سو دويده ايم
       چيزي نمانده بي سروسامان مان كني
      
       مجنون تان شديم وبه جاي كوير ودشت
       مي خواستي كه مرد نيستان مان كني
      
       ما تشنه ايم،حضرت آقا نمي شود؟
       مهمان چند قطره ي باران مان كني
      
       ما را گداي خانه ي خود كن،همين بس است
       كي گفته ايم حاجي دكان مان كني!؟
      
      وحید قاسمی
      
      ********************
      
      
      لحظه گریه چشمها زیباست
      اشکهای تووصلِ بر دریاست
      
      جای شکراست اینکه تا محشر
      علم شاه کربلا برپاست
      
      کاش راهی کربلابشویم
      گریه واقعی ما آنجاست
      
      کعبه هم چون توقبله ای دارد
      قبلۀ کعبه روبه کرببلاست
      
      هرکسی گریه کرد وگفت حسین
      روز محشرشفیع اوطاهاست
      
      این سعادت برای ما کافیست
      بانی روضه زینب کبراست
      
      خضرهم سینه میزنداینجا
      کفشدار دم درش عیساست
      
      همگی گردسفره اش هستیم
      سینه زن بودن افتخار ماست
      
      غصۀ رفتن بهشت نخور
      چونکه محشربهشت مال شماست
      
      خواب دیدم که روز مرگ من
      لحظه های غروب تاسوعاست
      
      خوب شد خرجی ام مشخص شد
      وسط ظهر روز عاشوراست
      
      پادشاهم کفن نداشت ولی
      کفنم دست مادرش زهرآست
      
      مهدی نظری
      
      ********************
      
      
      ذکر نزول عطا، یا حسن و یا حسین
      علت لطف خدا، یا حسن و یا حسین
      
      تا که خدایی شوم، کرب و بلایی شوم
      می زنم از دل صدا، یا حسن و یا حسین
      
      بانی اشک دو چشم، رحمت جاری حق
      آبروی چشم ها، یا حسن و یا حسین
      
      قبلة حاجات ما، اوج عبادات ما
      روح مناجات ما، یا حسن و یا حسین
      
      یکی بدون حرم، یکی بدون کفن
      سرم فدای شما، یا حسن و یا حسین
      
      هر دو شهید مادر، هر دو غریب مادر
      کشتة یک ماجرا، یا حسن و یا حسین
      
      حسن امام حسین، حسین اسیر حسن
      هردو به هم مبتلا، یا حسن و یا حسین
      
      تاب و قرار زینب، ذکر فرار زینب
      در وسط شعله ها، یا حسن و یا حسین
      
        علی اکبر لطیفیان
       از وبلاگ نود و پنج روز باران
      
      ********************
      
      ای که نام تو شهید الشهداست
      تو حسینی و مرامت زیباست
      
      به همه گفته ام و می گویم
      صاحب بی کفن من آقاست
      
      هرکه در پای غمت می گرید
      سرو کارش به خدا با زهراست
      
      تا کنم خرج و شوم خرج، تو را
      نزد حق دست دعایم به سماست
      
      همه ی حاجتم از حق این است
      که نبینم دلم از روضه جداست
      
      اشک، سرمایه ی هر سینه زن است
      اینکه من گریه کنم کار خداست
      
      جنت بی تو جهنم باشد
      با تو بودن همه ی عزت ماست
      
      گراجازه برسد از زهرا
      یا حسین ذکر لبم روز جزاست
      
      گرچه محبوبترین آرزویم
      آمدن تا حرم کرب وبلاست
      
      چه بیایم چه نیایم حرمت
      همه ی زندگی ام وقف شماست
      
      می رود ماه محرم اما
      همه شب در دل من روضه به پاست
      
      به رباب و علی اصغر سوگند
      تا ابد بر تو بمانم پابند
      
      جواد حیدری
      
      ********************
      
      
      غفلت اگر که دامن ما را رها کند
      دل دائما هوای حریم شما کند
      
      بودن میان روضه ی تو اعتبار ماست
      ما را خدا زروضه مبادا جدا کند
      
      مالم اگر حلال بود خرج روضه است
      تا مادرت به روزی ما اعتنا کند
      
      باشد صله به مادر تو گریه بر غمت
      در بین گریه فاطمه ما را دعا کند
      
      قیمت بده به ما که نداریم ارزشی
      شاید خدا که هستی ما را فدا کند
      
      ما خلق گشته ایم شبیه شما شویم
      چشمان ما به چشم شما اقتدا کند
      
      بی غسل و بی کفن شدنم آرزو بود
      ارباب ما بگو زعنایت خدا کند
      
      باید زچشم حضرت عباس روضه خواند
      شاید خدای قسمت ما کربلا کند
      
      با دیده ای که تیر میانش نشسته است…
      آیا شود که گوشه ی چشمی به ما کند
      
       جواد حیدری
      
      ********************
      
      آفريدند مرا تا كه گدايت باشم
      سائل دائمي دست عطايت باشم
      
      آفريدند مرا از تو بگيرم عصمت
      شيعه چشم و دل غرق عزايت باشم
      
      تا خدا هست تو هم باقي بالله هستي
      مي‌شوم مثل تو گر از شهدايت باشم
      
      چون عزاي تو بقاي همه دين خداست
      آمدم گرمي اين بزم عزايت باشم
      
      تو قتيل‌العبراتي كه خدا فرموده:
      «اي حبيبم من الله بهايت باشم»
      
      گر نشد زنده بيايم به حريمت مددي
      تا كه مدفون شده در كرببلايت باشم
      
      اشك ما تلبيه ماست به هل من ناصر
      داده‌اي اذن كه اين گونه فدايت باشم
      
      شدي آواره كه اسلام نگردد تحريف
      كاش آواره اين حكم ولايت باشم 
      
      جواد حيدري
      
      ********************
      
      
      آفریدند تو را تا که مسیحا باشی
      همه چون خادم دربار و تو آقا باشی
      
      آفریدند تو را از طبَق گریه‌ی نور
      تا که جان‌سوزترین واژه‌ی دنیا باشی
      
      آفریدند تو را تا که فقط ناز کنی
      همه مجنون تو باشند و تو لیلا باشی
      
      کم بیارند به پیش کرمت، اهل کرم
      دیگران قطره‌ی ناچیز و تو دریا باشی
      
      تو قتیل‌العبراتی، نه که بر گریه‌ی ما
      کشته‌ی چشم تر زینب کبری(س) باشی
      
      بر سر نیزه نشستی و تلألؤ کردی
      مثل خورشیدی و زیباست که بالا باشی
      
      خیزران خورده‌ترین قاری قرآن خدا
      تشت زر دیده‌ترین حضرت یحیی باشی
      
      علی‌اکبر لطیفیان
      
      ********************
      
      
      اصلاًحسین جنس غمش فرق می کند
      این راه عشق پیچ وخمش فرق می کند
      
      اینجاگدا همیشه طلبکار می شود
      اینجا که آمدی کرمش فرق می کند
      
      شاعر شدم برای سرودن برایشان
      این خانواده، محتشمش فرق می کند
      
      "صد مرده زنده می شود از ذکر یا حسین"
      عیسای خانواده دمش فرق می کند
      
      از نوع ویژگی دعا زیر قبه اش
      معلوم می شود حرمش فرق می کند
      
      تنها نه اینکه جنس غمش جنس ماتمش
      حتی سیاهی علمش فرق می کند
      
      با پای نیزه روی زمین راه میرود
      خورشید کاروان قدمش فرق می کند
      
      من از حسینُ منی  پیغمبر خدا
      فهمیده ام حسین "همش" فرق می کند
      
      علی زمانیان
      
      ********************
      
      
      شکر خدا که نوکری ام را قبول کرد
      احرام حج دلبری ام را قبول کرد
      
      شکر خدا که هیئتی ام کرده باز هم
      نذر و نیاز مادری ام را قبول کرد
      
      شکر خدا که نام مرا هم نوشته اند
      یک عمر مشق حیدری ام را قبول کرد
      
      شکر خدا که عاقبتم را به خیر کرد
      بی دست و پا و بی سری ام را قبول کرد
      
      شکر خدا که با همه روسیاهی ام
      این گریه های آخری ام را قبول کرد
      
      بی بال و پر ، به عکس حرم خیره می شدم
      با اینهمه کبوتری ام را قبول کرد
      
      شکر خدا که اول ماه محرمی
      ارباب باز نوکری ام را قبول کرد
      
      مهدی صفی یاری
      
      ********************
      
      
      شادی هردو جهان بی تو مرا جز غم نیست
      جنت بی تو عذابش ز جهنم كم نیست
      
      در دم مرگ اگر پا به سرم بگذاری
      عمر جاوید به شیرینی آن یك دم نیست
      
      حرم قرب خدارا كه دل عاشق توست
      طرفه بیتی است كه روح القدسش محرم نیست
      
      بگذار آدمیان طعنه زنندم گویند
      هر كه خود را سگ كوی تو نخواند آدم نیست
      
      نیست بر خامشی آتش دوزخ سیلش
      از یم اشك غمت هر كه به چشمش نم نیست
      
      تا خدایی خدا هست لوای تو به پاست
      زانكه جز دست خدا حافظ این پرچم نیست
      
      هم خدا داند و هم عالم و آدم دانند
      كه به جز رأیت عشق تو در این عالم نیست
      
      دوزخ ارزانی آنانكه ندارند غمت
      با غمت هیچ مرا زآتش دوزخ غم نیست
      
      ملك هستی همه ماتمكده ی توست حسین
      جایی از ملك جهان خالی از این ماتم نیست
      
      گوهر اشك عزای تو به هر كس ندهند
      اهرمن را شرف داشتن خاتم نیست
      
      گریه بر پیكر مجروح تو باید همه دم
      كه جراحات تنت را به از این مرهم نیست
      
      تو به جا ماندی و ظالم اثرش هم شد محو
      پایه ظلم كه در دار جهان محكم نیست
      
      سائل تو است كسی كز تو تو را خواهد و بس
      آنكه شد طالب تو در طلب درهم نیست
      
      سینه كردی هدف تیر كه میدانستی
      زنده بی مرگ تو دین نبی اكرم نیست
      
      هیچ مظلوم همانند تو در قلزم خون
      سر جدا با گلوی تشنه كنار یم نیست
      
      گو ببرند سر دار زبان در كامش
      غیر مدح تو ثنایی به لب (میثم) نیست
      
      حاج غلامرضا سازگار
      
      ********************
      
      
      خاندان علی و ننگ مذلت هیهات
      دامن فاطمی و لکه بیعت هیهات
      
      علم حادثه بردار سفر باید کرد
      پای در معرکه بگذار خطر باید کرد
      
      باربربند دگر ترک وطن باید کرد
      تیغ برگیر که باتیغ سخن باید گفت
      
      جاده در جاده به دیدار خدا باید رفت
      خسته ، پای آبله تا کرببلا باید رفت
      
      طاقت هجر نداری ره هجرت بازاست
      پای اگر هست تورا جاده جنت باز است
      
      فصل وصل است گر از فاصله ها درگذرید
      ای مجانین حق از سلسله ها درگذرید
      
      سر به شمشیر سپارید که تقدیر این است
      شکوه زنهار که تاوان جنون سنگین است
      
      عشق گوید که ازاین مرحله چون باید رفت
      بی سر وبی کفن ،آغشته به خون باید رفت
      
      هرکه دارد هوس کرببلا بسم الله
      هرکه دارد سر همراهی ما بسم الله
      
      خیمه رانیز دمی چند به ظلمت بسپار
      راه رجعت به سلامت طلبان بسپار
      
      هرکه را ذوق جراحت نبود برگردد
      هر که را ذوق شهادت نبود برگردد
      
      هان که فردا سرو شمشیر به هم خواهد خورد
      سرنوشت همه با تیغ رقم خواهد خورد
      
      عشق طوفان جنون دگر انگیخته بود
      عطش و حنجر و خنجر به هم آمیخته بود
      
      آسمان در قدح تشنه هفتاد و دوصبح
      یک افق باده زدریای شفق ریخته بود
      
      ماند هفتاد و دو شوریده از آو مدعیان
      همه را عشق به غربال بلا بیخته بود
      
      در شگفتم که کسی جز شهدا زنده نماند
      عشق از آن محشر کبری که بر انگیخته بود
      
      محشری بود تماشایی و عاشورایی
      که به تصویر نیاید زقلم فرسایی
      
      شهسواران پی معراج کمر می بستند
      زره حادثه مردانه به برمی بستند
      
      مرگ از هیبت آنها متواری می شد
      تافرا سوی صف خصم فراری می شد
      
      همه را شوق که از کاش زنو زنده شویم
      زخمها خورده و درخون خود افکنده شویم
      
      کاش صدبار بمیریم و زنو جان گیریم
      پیر رخصت دهد و جانب میدان گیریم
      
      تانفس می دمد از حنجره تکبیر زنیم
      در رکاب پسر فاطمه شمشیر زنیم
      
      ********************
      
      
      به سینه هر که تمنای کربلا دارد
      همیشه در دل خود روضه ای به پا دارد
      
      کسی که عشق تو دارد دگر چه کم دارد
      بدون عشق تو عالم کجا بها دارد
      
      به غیر تو که کَرَم می چکد ز انگشتت
      کجا پادشهی این همه گدا دارد
      
      تو همچو من سر کویت هزارها داری
      ولی بدان که گدایت فقط تو را دارد
      
      بزن به تیغ و بسوزان دست بادم ده
      بیا که این دل عاشق سر بلا دارد
      
      اگر چه پا نزدم صحن کربلای تو را
      دلش خوش است حضوری به روضه ها دارد
      
      به عرض یار رسانید ای سبک روحان
      میان قافله جایی برای ما دارد ؟
      
      چو می رسد دلم از گردش زمانه به تنگ
      دعا و عرض سلامی به کربلا دارد
      
      همه ز لطف حسین است آبرو داریم
      گدا هر آنچه که دارد ز پادشاه دارد
      
      ********************
      
     
      اي كاش ماجراي بيابان دروغ بود
      اين حرف‌هاي مرثيه‌خوانان دروغ بود
      
      اي كاش اين روايت پر غم، سند نداشت
      بر نيزه‌ها نشاندن قرآن دروغ بود
      
      يا گرگ‌هاي تاخته بر يوسف حجاز
      چون گرگ‌هاي قصه كنعان دروغ بود
      
      حيف از شكوفه‌ها و دريغ از بهار...كاش
      بر جان باغ، داغ زمستان دروغ بود
      
      محمد مهدی سیار
      
      ********************
      
      
      یک جهان روضه و یک ماه محرم داری
      آه آقای غریبم چقدر غم داری
      
      تا ابد هم که بخوانم همه مرثیه است
      باز هم روضه نا خوانده به عالم داری
      
      این همه زائر دلسوخته خاکت را
      از ازل داشته ایی تا به ابد هم داری
      
      درد دل کن که نماند به دلت چون پدرت
      خواهرت هست کنارت تو که محرم داری
      
      بهترین نوحه ما هست "غریب مادر"
      صاحب روضه بگو بهتر از این دم داریم؟
      
      تا که نومید نگردد ز درت محتاجی
      تو هم انگشت هم انگشتر خاتم داری
      
      وقت تدفین تو ای شعر غریبی پسرت
      دید در وزن تنت چند هجا کم داری
      
      محسن عرب خالقی
      
      ********************
      
      
      از عرش از میان حسینیه‌ی خدا
      آمد صدای ناله‌ی «حیّ علی العزاء»
      
      جمع ملائکه همه گریان شدند و بعد
      گفتند تسلیت همه بر ساحت خدا
      
      جبریل بال خدمت خود را گشود و گفت
      یارب! اجازه هست شوم فرش این عزا؟
      
      آدم زجنت آمد و ناله‌کنان نشست
      در بزم استجابت بی‌قید هر دعا
      
      او که هزار بار به گریه نشسته بود
      یک «یا حسین» گفت و همان لحظه شد به پا
      
      آری تمام رحمت خود را خدا گرفت...
      گسترد بر محرم این اشک و گریه‌ها
      
      آن‌گاه گفت: روضه بخوان «أیّها الرسول»
      جانم فدای تشنه لب دشت کربلا
      
      روضه تمام گشت ولی مادری هنوز
      آید صدای گریه‌اش از بین روضه‌ها
      
      رحمان نوازنی

      
      در كوچه ها نسیم بهشت محرم است
      این شهر بی مجالس روضه جهنم است
      
      پیراهن سیاه عزاداری شما
      زیباترین تجلی عشق مجسم است
      
      شكر خدا كه هیئتمان باز دایر است
      شكر خدا كه بر سر این كوچه پرچم است
      
      بیرون ندیده اید زنی ایستاده است؟
      بالش شكسته قدش هم كمی خم است
      
      لبخند تلخ فاطمه بر تك تك شما
      یعنی خوش آمدید و همان خیر مقدم است
      
      من كه ندیدمش دم در، خب شما چطور؟
      صد حیف سوی چشم گنهكار ما كم است
      
      پرواز می كنیم  از این پیله های تنگ
      فصل بلوغ شیعه یقینا محرم است
      
      در مجلس عزای امام قتیل اشك
      روضه به شور و واحد و نوحه مقدم است
      
      وحید قاسمی
      
      ********************
      
      
      بوی محرم آمده ما را صدا کنید
      ما را دوباره در غم خود مبتلا کنید
      
      سالی به انتظار شما گریه کرده ایم
      شاید به چشم قدمی آشنا کنید
      
      این هم شما و این دل ناقابلی که هست
      وقتش شده که روضه خود را بپا کنید
      
      قلبم برای سینه زدن تنگ آمده
      رخصت دهید و در دلمان کربلا کنید
      
      شال عزا به گردن من بسته مادرم
      دارد امید درد مرا هم دوا کنید
      
      چشم انتظار اذن علمدار مانده ایم
      خواهید جان دهیم و یا سر جدا کنید
      
      ********************
      
      
      تاریخ عاشورا به خون تحریر خواهد شد
      فردا قلم ها تیغه ی شمشیر خواهد شد
      
      هر چند فردا با غروبش می رود اما
      این داستان یک روز عالم گیر خواهد شد
      
      این ماجرا تا روز محشر تازه می ماند
      هر لحظه اش با اشک ها تکثیر خواهد شد
      
      سقای تو فردا بدون دست هم باشد
      با یک نگاهش کربلا تسخیرخواهد شد
      
      از دیدن حال علی اصغر در آغوشت
      دریا هم از نامی که دارد سیر خواهد شد
      
      آنها تو را کنج قفس در بند می خواهند
      اما مگر این شیر در زنجیر خواهد شد
      
      هر بوسه ی جدت محمد روز عاشورا
      بر زخم های  پیکرت تفسیر خواهد شد
      
      این صحنه ها تکرار یک تاریخ ننگین است
      قرآن به روی نیزه ها تکفیر خواهد شد
      
      جایی به نام کربلا هفتاد و دو دریا
      در ذهن عاشورائیان تصویر خواهد شد
      
      شاعر برایش گفتن از آن روز آسان نیست
      در هر هجا همراه شعرش پیر خواهد شد
      
      دیشب کنار قبر شش گوشه غزل خواندم
      من حتم دارم خواب من تعبیر خواهد شد
      
      محمد رفیعی
      
      ********************
      
      
      شاید تو خواستی غزلی را که نذر توست
      اینگونه زخم خورده و بی سر بیاورم
      
       یک قطعه خواندی از روی نی، شاعرت شدم
      آن قطعه را نشد به غزل دربیاورم
      
       یک پرده خواندی از روی نی، آتشم زدی
      این شعله را چگونه به دفتر بیاورم
      
       با حنجر تو کاری اگر خنجری نداشت
      کاری نداشت واژه ی بهتر بیاورم
      
       وقف تو اشک ها و غزل هام، تا اگر
      گفتی گواه عشق بیاور بیاورم
      
       فصل عزا تمام شد اما چگونه من
      پیراهن عزای تو را دربیاورم
      
       تا می وزید نام تو پر می کشید دل
      چیزی نمانده بود که پر دربیاورم
      
       نزدیک بود در تب گودال قتلگاه
      از عرش ربنای تو سردربیاورم
      
       با اشک آمدم به وداعت که لااقل
      آبی برایت این دم آخر بیاورم
      
       این واژه ها به کار رثایت نیامدند
      با زخم های تو چه برابر بیاورم؟
      
       آخر نشد که آب برایت بیاورند؟
      این روضه را گذاشتم آخر بیاورم
      
       امسال هم دعای فرج، بی جواب ماند
      من می روم برای تو یاور بیاورم
      
      قرآن بخوان که گوش دلم با صدای توست
      این بیت هم، سر غزلی که فدای توست
      
      حسن بیاتانی
      
      ********************
      
      
      وقتی که روی نیزه کمی سر گذاشتی
      در چشم ما دو بغض شناور گذاشتی
      
      آنقدر روی نیزه به معراج رفته ای
      پا از حریم عرش فراتر گذاشتی
      
      وقتی که خم شدی به روی نیزه ، باد گفت :
      بر روی شانه های خدا سر گذاشتی
      
      در آسمان نیزه حرم ساختی و بعد
      دورش هزار دسته کبوتر گذاشتی
      
      یعنی که ما کبوتر اشک شما شدیم
      در چشم ما دو بال مطهر گذاشتی
      
      هر چه لبان تشنه ی تو تشنه تر شدند
      در چشم ما دو چشمه کوثر گذاشتی
      
      وقتی رسول گریه شدی روی نیزه ها
      این کار را به عهده خواهر گذاشتی
      
      از هجمه های سنگ، سرت بازهم شکست
      اما تو سر به دامن مادر گذاشتی
      
      رحمان نوازنی
      
      ********************
      
      
      چقدر بر سر نیزه خدا خدا کردی
      در آسمان که نشستی، مرا دعا کردی
      
      به کربلا نرسیدم ؛ قضا شد ه بودم
      در این "نمازِ محرم" مرا ادا کردی
      
      چقدر نامه در خانه ام فرستادی
      چقدر دعوت رسمی از این گدا کردی
      
      اگر چه من نشنیدم ولی شما هر بار
      به دیدن و به رسیدن مرا صدا کردی
      
      برای اینکه بگیری دو دست دور مرا
      به روی نیزه ، سر زُلف را رها کردی
      
      برای اینکه منم جزو کربلا باشم
      قنوت گریه گرفتی و ربّنا کردی
      
      چه فرق می کند امروز یا همان دیروز
      مرا به مقتل خود بردی و فدا کردی
      
      چه مقتلی که پر از گریه های مادر بود
      تو نیز گریه در آغوش نیزه ها کردی
      
      رحمان نوازنی
      
      ********************
      
      
      دوباره روضه گرفتی و جانمان دادی
      مسیر کرببلا را نشانمان دادی
      
      شکسته بال ترین فطرس زمین بودیم
      ولی تو بال و پر آسمانمان دادی
      
      بدون آب و هوای بهشت می مردیم
      هوای روضه؛ هوای بهشتمان دادی
      
      اگر چه دیر رسیدیم روز عاشورا
      ولی برای رسیدن زمانمان دادی
      
      اگر چه دیر رسیدیم و سر به نیزه شدی
      به روی نیزه ولی سایبانمان دادی
      
      از آن همه عظمت عاجزانه لال شدیم
      ولی به گریه دوباره زبانمان دادی
      
      به دست گریه زینب اسیرمان کردی
      برای این همه ماتم توانمان دادی
      
      رحمان نوازنی
      
      ********************
      
      
      لبريز آه و ندبه و غم گريه مي‌کنم
      دلتنگم و به ياد حرم گريه مي‌کنم
      
      شايستة زيارت شش گوشه نيستم
      اين روزها به حال خودم گريه مي‌کنم
      
      تا تلّ زينبيّه و گودال قتلگاه
      تا خيمه ها قدم به قدم گريه مي‌کنم
      
      با علقمه، به يادت لبت آب مي‌شوم
      با روضه هاي مشک و علم گريه مي‌کنم
      
      حتي اگر که خون بچکد از نگاه من
      هر صبح و شام نه، همه دم گريه مي‌کنم
      
      .... گفتند چشم خواهرت از دست رفته بود
      معلوم شد براي تو کم گريه مي‌کنم
      
      یوسف رحیمی
      
      ********************
      
      
      قالی شدم تا بر سر دار شما باشم
      سردار زیر پای زوٌار شما باشم
      
      من والدینم را فدای مویتان کردم
      شاید که قسمت شد که عمار شما باشم
      
      دیوانه ام اما شفا هرگز نمیخواهم
      خیلی دعا کردم که بیمار شما باشم
      
      دارد محرم میرسد عشاق برخیزید
      امسال قسمت شد که چاپار شما باشم
      
      پیراهن مشکی خود را هم کفن کردم
      تا در قیامت هم عزادار شما باشم
      
      سید محمد حسینی
      
      ********************
      
      
      هر چه بلا که بر سر عالم می‌آورد
      منّت گذاشته سر ما هم می‌آورد
      
      ابر بلا اگر که ببارد زیاد و تند
      ایوب با وقار دلم کم می‌آورد
      
      آیینه‌ی هم‌اند تمامی عاشقان
      ارثی که نوح می‌برد آدم می‌آورد
      
      دارد افق وصال مرا جار می‌زند
      دارد مناره‌ای سر حالم می‌آورد
      
      روح‌القدس به معبد معصوم چشم من
      آن را که داده است به مریم می‌آورد
      
      قدیسه‌های آه من از حال رفته‌اند
      از بس که کشته‌های دمادم می‌آورد
      
      تنها نه فرش می‌کند او بال خویش را
      تابوت گریه‌های مرا هم می‌آورد
      
      این آتشی که در شریان‌های «ناحیه» است
      مثل همیشه اشک مرا دم می‌آورد
      
      از معجزات نام زلالش یکی همین:
      از زیر پای زمزمه زمزم می‌آورد
      
      حا، سین، یاء و نون، ندارد اثر چنان
      ترکیب این حروف جدا غم می‌آورد
      
      رضا جعفری
      
      ********************
      
      
      من را برای بزم عزا آتشم زنید
      آری، تو رو خدا، برای خدا آتشم زنید
      
      من را خدا برای شما آفریده است
      دست شماست تا که کجا آتشم زنید
      
      پای فرات و علقمه، فرقی نمی‌کند
      من را بَرید و کرببلا آتشم زنید
      
      اصلا برای گرمیِ بازار روضه‌ات
      زهراخرید مرا تا آتشم زنید
      
      هر شب به حاجتی سر این روضه می‌رسم
      شاید میان بزم عزا آتشم زنید
      
      این چشم‌ها مقدم پاهای زینب است
      من را برای زینب کبری آتشم زنید
      
      اشکی دهید و در همه جا، آتشم کشید
      من را برای خون خدا آتشم زنید
      
      حمیدرضا بشیری
      
      ********************
      
      
      شکر خدا که بال و پری داده ای مرا
      نام و نشان معتبری داده ای مرا
      
      من یک گدای بی سر و پا بودم و شما
      یک آبروی مختصری داده ای مرا
      
      اصلا گدا خجالتی اش هیچ خوب نیست
      شکر خدا شما جگری داده ای مرا
      
      نان و نوای من همه از روضه شماست
      از عشق ، قلب شعله وری داده ای مرا
      
      امسال هم که هیئت تان پا گرفته است
      شکر خدا که چشم تری داده ای مرا
      
      من آمدم که گریه کن غربت ات شوم
      در گوش جان من خبری داده ای مرا
      
      ای روی نیزه رفته به جان خودت قسم
      در روضه مژده سفری داده ای مرا
      
      ذاکر گریز زد به لب چوب خورده ات
      شکر خدا که گوش کری داده ای مرا
      
      . من طاقتم کجاست که گودال می بری
      ...اصلا خدا ، عجب جگری داده ای مرا
      
      مهدی صفی یاری
      
      ********************
      
      بگیر بال مرا باز در هوای خودت
      مرا ببر به کنارت، به کربلای خودت
      
      نفس بزن که مذابم کنی در این شب‌ها
      نفس بده که بسوزم فقط برای خودت
      
      دلم کتیبه‌ی اشعار محتشم شده است
      بزن به سینه‌ام آتش، به روضه‌های خودت
      
      از آن زمان که به پایم نوشته شد، این زخم
      نشسته بر جگرم داغ بوریای خودت
      
      وصیتم شده آقا! مرا کفن نکنند
      مگر به پیرهن مشکی عزای خودت
      
      حسن لطفی
      
      ********************

      
      تا که خون در رگ است و جان به تنم
      به عزیزت قسم که سینه زنم
      
      آنکه از گاهواره تا مردن
      دیده اش از غمت تر است، منم
      
      شیر مادر نخورده بابایم
      تربتت را نهاد در دهنم
      
      عاقبت بین روضه می میرم
      جامه نوکری شود کفنم
      
      یا کریم کریم می باشم
      من حسینی ز دولت حسنم
      
      در جوانی ز ماتمت پیرم
      گر بگویی بمیر می میرم
      
      من که اینگونه در هیا هویم
      تا نفس هست از تو می گویم
      
      جان زهرا همیشه وقت نماز
      مهری از تربت تو می جویم
      
      کنج هیئت دل کدر شده را
      زود با اشک و آه می شویم
      
      عطر سیب حضور سرخت را
      دائما بین روضه می بویم
      
      روضه خوان قتلگاه رفته و من
      زائر ناله های بانویم
      
      مادرت بود بیقرارم کرد
      در این خانه ماندگارم کرد
      
      ای خدا در تلاوتت جاری
      سر نی دلبری و دلداری
      
      از همان جا به ما شراب بده
      تو به این دلبری سزاواری
      
      سطحی از خیزران به لبهایت
      می نشیند چو میشوی قاری
      
      مادر داغ دیده ات در عرش
      می زند ناله می کند زاری
      
      زینبت محو صوت قرآنت
      ای بنازم چه خواهری داری
      
      ای به نی ،جن و انس حیرانت
      پدر و مادم به قربانت
      
      مادرت بار عام فرموده
      برفقیران سلام فرموده
      
      اشک ما را به یمن روضه تان
      تا ابد ناتمام فرموده
      
      سینه زن ها و گریه کن ها را
      یک به یک احترام فرموده
      
      روضه خوان را به هر کجا برده
      یاد غم های شام فرموده
      
      آخر کار گوشه هیئت
      گریه کرده مدام فرموده....
      
      ...قد مادر ز غصه تاست حسین
      تا سرت روی نیزه هاست حسین
      
      از دلی زار و سینه ای بی تاب
      السلام علیک یا ارباب
      
      در طلوع همیشه ات بر نی
      محض دل های بی قرار بتاب
      
      تا نرفتم ز دست آقا جان
      این غلام سیاه را دریاب
      
      یک اشاره برای گریه بس است
      به علی اصغرت ندادند آب
      
      شب هفتم برای این روضه
      ناله ها کردم که : وای رباب
      
      بوی شش گوشه می دهد این آه
      قبره فی قلوب من والاه
      
      ای همه شادی و عزایم تو
      هم مناجات و هم دعایم تو
      
      نیمه شب در قنوت نافله ها
      روح العفو و ربنایم تو
      
      وقت خواب و زمان بیداری نه
      که شب ها و روزهایم تو
      
      نوکر از تبار خونت من
      تویی ارباب با وفایم تو
      
      دم مردن در اوج تنهایی
      آنکه ماند فقط برایم تو
      
      روز وشب از غم تو می بارم
      به همه گفته ام  تو را دارم
      
      در فقیری سرآمدم آقا
      به گدایی زبانزدم آقا
      
      تو که از حال من خبر داری
      هر چه تو خوب، من بدم آقا
      
      من فقیرم فقیر مادر زاد
      تو کریمی که آمدم آقا
      
      شب قبرم ز مقدمت روز است
      به از این حسن پا قدم آقا
      
      گاه در اوج روضه می بینم
      دم حسین است و بازدم آقا
      
      گر روم مبتلای غیر شوم
      با شما عاقبت به خیر شوم
      
      خوب دانم که کمتر از آنم
      که بگویم ز نسل سلمانم
      
      لکن از ابتدا به لطف خدا
      نوکرت بوده ام و میمانم
      
      خیلی از وقت ها برای دلم
      قدر یک آه روضه میخوانم
      
      سر جدا ،نیزه ،بوریا ،صحرا
      سم اسب، استخوان، نمی دانم
      
      کاش میشد که بعد مردن هم
      بشنوم از زبان خویشانم....
      
      ...بس که نالید و بس که هق هق کرد
      عاقبت بین روضه ها دغ کرد
      
      حسین خدایار
      
      ********************
      
      
      اشکی برای گریه به این دیده ها دهید
      دستی برای سینه زدن دست ما دهید
      
      روزی اشک ما بود از روضه ی شما
      جز روضه رزق گریه ی مار را کجا دهید
      
      زنجیر و شال و بیرق و پیراهن سیاه
      چشم انتظار مانده که اذن عزا دهید
      
      این جا مریض هرچه بخواهید حاضر است
      هرکس گرفت چشم شما را شفا دهید
      
      حاجت گرفته بودم و خود بی خبر از آن
      از بس که حاجت دل ما بی صدا دهید
      
      بانی روضه های محرم که گشته اید
      بانی خیر گشته به ما کربلا دهید
      
      محسن عرب خالقی
      
      ********************
      
      
      پیراهن عزای تو "جوشن کبیر" ماست
      ذکر سلام بر تو" دعای مجیر" ماست
      
      پیراهنی که پرچم سیّار کربلاست
      بر شانه بلند ، ولی سر بزیر ماست
      
      ما را دراین لباس بهشتی کفن کنید
      زیرا پر از شمیم خوش و دلپذیر ماست
      
      ما از غبار روضه ، شفاها گرفته ایم
      فردا هم ، این لباس عزا، دستگیر ماست
      
      هرکس بر این لباس عزا طعنه می زند
      فردا برای یک نخ آن هم ،اسیر ماست
      
      روضه شروع شد؛ روضه ی جانسوز پیرهن
      آن پیرهن که سایه عرش حریر ماست
      
      جانم فدای پیرهن مثله مثله اش
      آن کشته فتاده به هامون امیر ماست
      
      رحمان نوازنی
      
      ********************
      
      
      خودم را ازاول ، دوباره کشیدم
      نشستم برایت ستاره کشیدم
      
      کمی گریه کردم و پایین چشمم
      نشستم دو تا راه چاره کشیدم
      
      نشستم در این روضه های پر از نور
      بهشتی پر از استعاره کشیدم
      
      و آن دست هایی که سینه زنت بود
      شبیه هزاران مناره کشیدم
      
      به دنبال تو انبیاء را پیاده
      تو را روی نیزه سواره کشیدم
      
      و چندین شب بعد، در یک خرابه
      تو را روی دست ستاره کشیدم
      
      نمی شد بخوانی ؛ ولی روضه اش را
      فقط یک کمی با اشاره کشیدم
      
      قدش کوچکش خم شده بود و او را
      در آغوش یاس بهاره کشیدم
      
      دل علقمه خون شد آن لحظه که
      سرش معجری پاره پاره کشیدم
      
      رحمان نوازنی
      
      ********************
      
      
      يك عمر  در عزاي تو باران نوشته ايم
      اسم "هواللطيف" فراوان نوشته ايم
      
      اسم هو الطیف خدا را یکی یکی
      دور و بر حسینه ها مان نوشته ایم
      
      با دست خط گریه عزای حسین را
      یک عمر بر کتیبه ایمان نوشته ایم
      
      مومن دلش عزای حسین است و والسلام
      این را برای هر چه مسلمان نوشته ایم
      
      ما جمله " حسین و نعم الامیر" را
      روی کفن به دیده گریان نوشته ایم
      
      هر قطره می چکیم که پیدایتان کنیم
      بر روی پلکمان غم کنعان نوشته ایم
      
      اين گريه اين عبادت شيرين خويش را
      نذر كبوتران خراسان نوشته ايم
      
      سرهاي ما اگر چه به نيزه نشد ولي
      در پای نیزه  گریه فراوان نوشته ایم
      
      رحمان نوازنی
      
      ********************
                                                                               
      
      باران بریز بر دل باران نخورد ه ام
      بی گریه بر تو، مثل زمین های مرده ام
      
      حالا محرم است و بهار است و زندگی
      خود را به دست زندگی تو سپرده ام
      
      گریه برای تو بخدا یک وظیفه است
      آن را از انبیاء خدا ارث برده ام
      
      آن "مشک ِگریه" بود که سقا به دوش داشت
      حالا گذاشته است خدا روی گـُرده ام
      
      در روضه ها هوای دلم صاف صاف شد
      از بسکه ابرهای دلم را فشرده ام
      
      در پای نیزه خواهر زهراییت نوشت:
      ای جان من ! برادر سیلی نخورده ام
      
      داغت به روی نیزه مرا می کشد حسین
      هر داغ را به داغ تو کوچک شمرده ام
      
      رحمان نوازنی
      
      ********************
      

      روضه خوان آمده وباز نگاهم تر نیست
      دوست دارم بپرم تا حرم ،اما پر نیست
      
      سینه زنهای اهالی بهشتید شما
      مطمئنا" زشما هیچ کسی برتر نیست
      
      همه مستیم توکلت علی الله بگو
      مستی واقعی از غیر می کوثر نیست
      
      فکر ارباب خودت باش نه فکر دنیا
      نوکر شاه که در وادی سیم و زر نیست
      
      سالها قبل دلم شور ونواهایی داشت
      ذره ای از تب عشقش به دلم دیگر نیست
      
      دلم آلوده شده ، روضه ندارد تأثیر
      ورنه این گوش همان طور که بوده ،کر نیست
      
      هرکه ارباب خودش را به کسی بفروشد
      به تن پاره ارباب قسم نوکر نیست
      
      هرکه با روضه عجین نیست خدا می داند
      لایق نوکری فاطمه وحیدر نیست
      
      هرکه با نام رقیه جگرش می سوزد
      دم مردن به بر فاطمه بی یاور نیست
      
      من قسم می خورم آقا که به توگریه کنم
      در این خانه نگهدار مرا بهتر نیست ؟
      
      باز هم روضه تو اشک مرا جاری کرد
      یاد گودال تو افتاده ام واکبر نیست
      
      به همان لحظه که زینب به کنارت آمد
      دید افتاده به خاکی وبه جسمت سر نیست
      
      تا بغل کرد تنت را به تو می گفت حسین :
      خوب شد این ته گودال برت مادر نیست
      
      تا به دستت نظر انداخت به صورت می زد
      دید آنجا که هم انگشت وهم انگشتر نیست
      
      بارها ار سر نیزه سر عباس افتاد
      هرچه گشتند سر ساقی آب آور نیست
      
      گریه می کرد رباب و به رقیه می گفت
      نه گمانم که سر نیزه، علی اصغر نیست
      
      مهدی نظری

       
      مويم سپيد مي كني اما نمي كشي
      جانم به لب رسيده كه من را نمي كشي
      
      از پيرمردهاي عزايت شنيده ام
      ما را كه پير كرده اي آقا نمي كشي
      
      خونم بريز و دور كن از خويش چشم بد
      با ظرف آب آمدم اينجا  نمي كشي
      
      من ذره ذره آب شدم پاي نوحه ات
      من را ميان ذكر حسينا نمي كشي
      
      قابل نبوده ام كه مرا در كنار خويش....
      ...يك شب به پاي گريه ي زهرا نمي كشي
      
      آتش گرفته ام كه ببيني چه مي كشم
      اما چرا به وقت تماشا نمي كشي
      
      امشب ميان روضه تان داد مي زنم:
      من را براي زينب كبري نمي كشي؟
      
      حسن لطفی
      
      **********************
      
      
      برای سینه زدن رخصتی بده آقا‏
      به دست خسته ی من قدرتی بده آقا‏
      
      شبیه سال گذشته دوباره آمده ام
      برای خوب شدن فرصتی بده آقا‏
      
      دوباره قصد نمودم که نوکرت باشم
      در این دوماه عزا همتی بده آقا‏
      
      دعای خیر پدر بود آمدم اینجا
      به سفره ی پدرم برکتی بده آقا‏
      
      از آن قواره ی مشکی که دست فاطمه است‏
      به روضه خوان خودت خلعتی بده آقا‏
      
      زغصه های سر غرق خون تو بر نی
      چگونه سرشکنم، جرأتی بده آقا‏
      
      سر مطهرتان بارها ز نی افتاد‏
      میان روضه به من طاقتی بده آقا‏
       
      وحید قاسمی
      
      *********************
      
      
      وقتي كه سوغات فرشته تربت توست
      عرش خدا هم گوشه اي از هيئت توست
      
      پس تا كه در عرش خدا روضه بگيرند
      پيراهن پاره نشان هيئت توست
      
      بالا ترين تسبيح در بين ملائك
      هنگام روضه اشك و ذكر غربت توست
      
      چشمان دريايي فطرس داد ميزد
      بال و پري دارم اگر از منّت توست
      
      اي آفرينش بر مدار چشمهايت
      عزت اگر داريم ما از عزت توست
      
      فرداي محشر پرده ها تا كه بيفتد
      چشم همه بر بخشش و بر رحمت توست
      
      آه اي قتيل گريه ها اي صاحب اشك
      چشمان باراني ما در خدمت توست
      
      حسن كردي
      
      *******************
      
      
      كم كم ميان روضه تان پير ميشوم
      از زندگي بدون شما سير ميشوم
      
      وقتي دلم براي شما تنگ ميشود
      هر جا كه روضه هست سرازير ميشوم
      
      من يا حسين زنده به اشكم خدا گواست
      با گريه بر شماست كه تكثير ميشوم
      
      وقتي كه اشك دادي و اينجا نشسته ام
      يعني كه با نگاه تو تقدير ميشوم
      
      يك روز پاي عكس ضريح تو دق كنم
      يك روز زير پاي تو تصوير ميشوم
      
      حسن کردی
      
      *******************
      
      
      شكر خدا كه نوبت ماتم به ما رسيد
      اذن عزاي ماه محرم به ما رسيد
      
      شكر خدا كه چله نشيني گرفته است
      كوبيدن سياهي و پرچم به ما رسيد
      
      ده روز آسمان به زمين وصل ميشود
      ده شب هواي عرش معظّم به ما رسيد
      
      هر روز روي بال ملك گريه ميكنيم
      ارثي كه از قبيله آدم به ما رسيد
      
      تأثير رفت و آمد عطر نگاه توست
      چشمي اگر شبيه به زمزم به ما رسيد
      
      از عرش چشمهاي شما تا قلم گذشت
      ناگاه شور و زمزمه و دم به ما رسيد
      
      مقتل بخوان خودت و بگو قتل صبر چيست
      از شرح ماجراي شما كم به ما رسيد
      
      حسن کردی
      
       ******************
      
      
      باز پیراهن مشکی به تنم کرد ارباب
      باز دلبسته این پیرهنم کرد ارباب
      
      ای خدا شکر که در هیئت امسالش هم
      باز مشغول به سینه زدنم کرد ارباب
      
      هر کسی در پی دلدار خودش می گردد
      باز آواره ی دور از وطنم کرد ارباب
      
      من که عمریست نشد نوکر خوبی باشم
      از سر لطف اُویس قَرَنم کرد ارباب
      
      من کجا روضه کجا هیئت ارباب کجا؟
      یا حسین گفتم و شیرین دهنم کرد ارباب
      
      خواب آنشب اثر سینه زدن هایم بود
      باز پیراهن مشکی به تنم کرد ارباب
      
      من به عالم ندهم لذت مردن را با...
      ...فکر خوبی که برای کفنم کرد ارباب
      
      مهدی صفی یاری
      
      ********************
      
      
      ماه عزا رسیده و دل ها پر از غم است
      مشکی به تن کنید که ماه محرّم است
      
      پیراهن سیاه عزاداری حسین
      احرام نوکری تمامی عالم است
      
      ماه محرّم آمده خیمه به پا کنید
      دلهای ما حسینیّه ی بزم ماتم است
      
      هر کس برای بزم عزا کار می کند
      مُزدش بُوَد به دست کسی که قدش خم است
      
      شکر خدا که حضرت زهرا مرا خرید
      لطف و عطای او به گدایش دمادم است
      
      دریای چشممان چقدر موج می زند
      یعنی بساط گریه ی ما هم فراهم است
      
      شکر خدا که از غم ارباب بی کفن
      چشمم شبیه چشمه ی جوشان زمزم است
      
      آقا قسم به نام تو ما با شما خوشیم
      بی تو برای ما همه عالم جهنّم است
      
      گریه برای داغ تو رزق حلال ماست
      این اشک ها به زخم عمیق تو مرهم است
      
      بزم تو را به عالم و آدم نمی دهیم
      هیئت برای ما به خدا عرش اعظم است
      
      شش گوشه ی حریم تو بیت الحرام ماست
      یعنی به داغ اعظم تو سینه مَحرم است
      
      هر کس که دید گوشه ای از روضه های تو
      گر خون چکد ز چشم ترش باز هم کم است
      
      محمد فردوسی
      
      ******************

      
      سرم از خاک غم بردار ارباب
      به روی دامنت بگذار ارباب
      
      در این دنیا تو هستی آشنایم
      مرا دست کسی نسپار ارباب
      
      نشسته پشت در؛ به انتظارم
      مرا کی می کنی احضار ؟ ارباب
      
      شبی در خواب میگفت با من
      صدایت میکند انگار ارباب
      
      اگر در خانه ات جایی ندارم...
       مرا کن نوکر دربار ارباب
      **
      اگر شاعر این شعر را میشناسید لطفاً اطلاع دهید
      
      ********************
      
      
      از غــمـــت ذره ذره آب شـــــدم
      گــل نــبــودم ولــی گــلاب شــدم
      
      هر زمـانی کـــه آب نــوشــیـــدم
      یادت افــتــادم و کــبـــاب شــــدم
      
      هر کجا شـیــر خــواره ای دیــدم
      بــی قــرار غـــم ربــــاب شـــدم
      
      از غـمـت ســالـهـا گــریـســتــم و
      در خُــم عـشــق تــو شــراب شدم
      
      پشت پایی زدم به هر چه که هست
      تا که از عـشـق تـــو خــراب شـدم
      
      پــادشــاه زمـیــــن شــدم وقــتــی
      بـــه غــلامــیــت انـتـخــاب شـدم
      
      مــن دعـــای قــــــنــوت زهـــرایم
      آن دعــــایــی کــه مســتـجاب شدم
      
      خانم ن .قبادی
      
      *********************
      
      
      بال فرشته که خاک پای حسین است
      فرش حسینیه ی عزای حسین است
      
      فاطمه دنبالش هست صبح قیامت
      هر که به دنبال دسته های حسین است
      
      شعر من و تو که افتخار ندارد
      تا که خدا مرثیه سرای حسین است
      
      رحمت زهرا برای اینکه ببارد
      منتظر گریه ای برای حسین است
      
      در دل مردم چه هست کار نداریم
      در دل ما که برو بیای حسین است
      
      دست به سمت کسی دراز نکردیم
      هر دو جهان دست ما گدای حسین است
      
      گندم شهر حسین روزی ما شد
      باز سر سفره ها غذای حسین است
      
      قیمت اشکِ برای خون خدا هست
      دست همان کس که خونبها حسین است
      
      پرچم کرب و بلا همیشه بلند است
      حافظ پرچم اگر خدای حسین است
      
      هر چه که ما خواستیم فاطمه داده
      آنچه فقط مانده کربلای حسین است
      
      علی اکبر لطیفیان
      
      ********************
      
      
      پروانه ام دوباره مرا آتشم زنید
      هر لحظه هر نفس همه جا آتشم زنید
      
      پای فرات ، علقمه فرقی نمیکند
      دست شما ست تا که کجا آتشم زنید
      
      اصلا برای گرمی شبهای ماتمت
      من را خریده اید که تا آتشم زنید
      
      هر شب به حاجتی سر این روضه می رسم
      شاید میان بزم عزا آتشم زنید
      
      من را گره زنید به این بیرق بلند
      روزی میان کرب و بلا آتشم زنید
      
      عمری میان روضه ی تان گریه می کنم
      با این امید تا که شما آتشم زنید
      
      این چشم ها حواله ی غم های زینب است
      اشکی دهید و در همه جا آتشم زنید
      
      حسن لطفی
      
      *******************
      
      
      جای گله زفاصله ها گریه می کنم

      با نام سیدالشهدا گریه می کنم

      من که تمام عمر ز داغت گریستم

      در بین قبر هم چه بسا گریه می کنم

      باید هزار سال برای تو گریه کرد

      قدر هزار سال تو را گریه میکنم

      من سمت روضه میروم و عابری به من

      می گوید التماس دعا گریه می کنم

      حالا تو بخش بخش شدی،"یا" شدی و "سین"

      حالا تو را هجا به هجا گریه می کنم

      تو در ازای اشک به من کربلا بده

      من در ازای کرب و بلا گریه می کنم....
      
      مهدی پورپاک
      
      ********************
      
      
       در دایره ی عشق گرفتار حسینم
       حیران شده ی چرخش پرگار حسینم
      
       فریاد زند چاک گریبان جنونم
       عمریست که منصورم و بردار حسینم
      
       انگشت نمای همه ی رهگذرانم
       دیوانه ی زنجیری بازار حسینم
      
       این زاغ بد آواز سزاوار غضب نیست
       من مرغ ستایشگر گلزار حسینم
      
       خوشبخت ترینم که نیازم به کسی نیست
       چون ریزه خور سفره ی دربار حسینم
      
       در زندگیم واسطه ی فیض الهی است
       من تا ابدالدهر بدهکار حسینم
      
       فردای قیامت همه سر گشته؛ ولی من
       آسوده میان صف زوار حسینم
      
       در باغ جنان از کرم حضرت معبود
       همسایه ی دیوار به دیوار حسینم
      
      وحید قاسمی
      
      *******************
       
      
      هر که با خاک درت کام لبش بردارد
       از همان کودکیش چشم به کوثر دارد
      
      اولین آرزویم هست همانی باشم
      که به لب نام تو تا لحظه ی آخر دارد
      
       چند صد حج پیاده ست ثواب آنکه
      قصد پا بوسی شش گوش تو در سر دارد
      
      پادشاهان همه مبهوت مقامت گویند
       این چه شاهی است مگر این همه نوکر دارد
      
      چشم هایم شده چون شاخه ی پر باری که
      چار فصلش زغمت میوه ی نوبر دارد
      
      هر که از داغ تو نگریسته پیغمبر نیست
      گریه بر توست مدالی که پیمبر دارد
      
      هر که از داغ تو نگریست پیغمبر نیست
      گریه بر توست مدالی که پیمبر دارد
      
      تکیه بر نیزه ی غربت زدی وفرمودی
      چشم غارت به حرم این همه لشکر دارد
      
      خواهرش گفت سرش را سر نیزه نزنید
      کین هلال سر نی آمده دختر دارد
      
      محسن عرب خالقی
      
      ********************
      
      
      یک روز در عزای خودت میکشی مرا
      در اوج روضه های خودت میکشی مرا
      
      یک روز سرخ، مثل غروب محرمی
      آقا خودت برای خودت میکشی مرا
      
      گاهی فراز نیزه و گاهی نشیب طشت
      در مروه، در صفای خودت میکشی مرا
      
      آن لحظه ای که دخترکت را کنیز خواند
      آن لحظه پا به پای خودت میکشی مرا
      
      ای قاری کلام خدا، روی نیزه با
      تفسیر آیه های خودت میکشی مرا
      
      شیب الخضیب، زیر تکاپوی تیغ ها
      با قطعه قطعه های خودت میکشی مرا
      
      حسین خدایار
      
      ********************
       
      
      مثل بال شکسته ی «فطرس»
      مرهم شانه های «درداییل»
      آمدی تا جبین بساید باز
      پای گهواره ی تو «میکاییل»
      **
      مثل بیست وسه سال رنج رسول
      پنج سالِ صبوری حیدر
      جگر خونی حسن بودی
      مثل یک شعر در دل دفتر
      **
      با طبق های نور ، با تکبیر
      جبرییل و هزار دسته پری
      تا خود آفتاب می آیند
      با تو ، با تو که بهترین خبری
      **
      بانگ الله اکبرت پیچید
      هفت اقلیم و هفتصد دریا
      از همان روز رسم دنیا شد
      هفت تکبیر در نماز خدا
      **
      بوسه می زد لب رسول الله
      هفت جای مبارک بدنت
      آسمان و زمین در این لحظه
      اشک می ریخت بر حریر تنت
      **
      تو چراغ هدایت مایی
      ای دعای تو مستجاب ترین
      آیه آیه ترانه نازل کن
      چشم هایت درِ بهشت برین
      **
      سینه ات سینه ی رسول خدا
      می تپد قلب آسمان در تو
      ای تداعی راه رفتن عشق
      انعکاس زمین ، زمان در تو
      **
      دست تو دست های پیغمبر
      عشق تو عشق به رسول خدا
      بر مدار دل تو می چرخد
      کل سیاره های این دنیا
      **
      همه ی قصه های قرآنی
      سوره ها معنی روایت توست
      پرده برداراز شب وحشی
      سینه ها تشنه ی هدایت توست
      **
      بیست و هفت رجب ، وداعی تلخ
      فکر سرخ قیام در سر توست
      نه ...پیامبر نرفته ، او با توست
      در کنارت ببین که اکبر توست
      **
      ایستادی کنار میدان و
      تکیه دادی به تیغه ی شمشیر
      با یزیدان سر سخن داری
      بر لب تو نبوده جز تکبیر
      **
      می شناسید آی ...جدم را؟
      پدرم را ، و یا عمویم را؟
      خون من را حلال می دانید؟
      تیغتان می برد گلویم را؟
      **
      چشمشان کور و گوششان کر باد
      این جماعت اسیر دنیایند
      شعله ی بغض کهنه ای دارند
      همگی دشمنان مولایند
      **
      کربلا محشر است و می بینی
      اکبرت را ، خود پیمبر را
      و پیمبر نظاره خواهد کرد
      بر کف خاک جسم بی سر را
      **
      خبرت کوچه کوچه می پیچد
      در مدینه نه..در همه دنیا
      شیون است و غروب و بغضی تلخ
      کربلا مانده آه...بی فردا
      
      رضا نیکو کار

       
      اگر چه مثل محّرم نمی شوم هرگز
      جدا ز روضه و ماتم نمی شوم هرگز
      
      مرا ببخش مرا چون که خوب می دانم
      که توبه کردم و آدم نمی شوم هرگز
      
      اسیر جاذبه ی  حُسن یوسف یاسم
      که محو در گل مریم نمی شوم هرگز
      
      گناه کارم و حتی بدون اذن شما
      بدان نصیب جهنم نمی شوم هرگز
      
      به جان عشق قسم غیر چهارده معصوم
      به پای هیچ کسی خم نمی شوم هرگز
      
      قسم به قلب سپیدت سیاهپوش کسی
      بجز شهید محّرم نمی شوم هرگز
      
      نَمی فُرات بیاور چرا که من قانع
      به سلسبیل و به زمزم نمی شوم هرگز
      
      در انتهای غزل من دوباره می خواهم
      فقط برای تو باشم نمی شوم هرگز
      
      سیدحمیدرضا برقعی
      
      *********************
      
      
      آدم شود هر آنکه به اندازه نَمی    
      گرید برای اشرف اولاد آدمی
      
         این اشک ها چه معجزه ها که نمیکند    
      بر هر دل شکستۀ آشفته ماتمی
      
         سرمایۀ قیامت من گریه من است    
      حتی به قطره ای و نه یا قدر شبنمی
      
      کی میشود که جان بدهی قلب مرده را    
      با آن دم خدایی عیسی بن مریمی
      
        اصلاً بعید نیست خدا را چه دیده ای    
      جان میدهم برای تو آخر محرمی
      
         آقا فدای نامِ شما،نام کربلا    
      هر دو شده بهانۀ هر گریه و غمی
      
      قربان محتشم که چه زیبا سروده است    
      بازاین چه شورش است که در خلق عالمی
      
      حی علی البکاء که محرم رسیده است
      وقت عزا و نوحه و ماتم رسیده است
      
      احسان بمانی
      
      ********************
      
      
      ای دل محرم آمده وقت عزا شده
      ماه عزای حضرت خون خدا شده
      
      ماتم میان چشم همه موج میزند
      چشمان گریه چشمه شور و شفا شده
      
      ما اهل روضه زنده به بوی محرمیم
      دلهای ما حسینیه ی کربلا شده
      
      بازار و کوچه ها همه با گریه آشناست
      هرجا گذر کنی غم عظمی به پا شده
      
      دستی که وقف روضه شده سینه میزند
      مرهم به زخم سینه خیر النسا شده
      
      صاحب عزای مجلس ارباب مادر است
      با دست های فاطمه هیئت بنا شده
      
      علی ناظمی
      
      ******************
      
      
      در سینه ام ولای شما موج می زند
      شوق حـــریم کرب و بــلا موج می زند
      
      این جا نشسته ایم که شاید نظر کنی
      این جا که ازدحام گدا موج می زند
      
      وقتی زچشم های همه اشک می چکد
      لطف و عطا و عفو خدا موج می زند
      
      وقتی به یاد علقمه ات خیس می شویم
      دریـا زدیده ی تر ما مــوج می زند
      
      روضه نشین حضرت سالار زینبیم
      تا ذکـــر سید الشهدا موج می زند
      
      اصغر زفرط تشنگی از هوش رفته است
      با من بگو فرات چرا موج می زند؟
      
      محمد حسن بياتلو
      
      *********************
      
      تمام حاجت ما را خدا به ما داده
      که از صفای حسینش به ما صفا داده
      
      تمام آرزویم دیدن محرم بود
      که فیض درک عزایت خدا به ما داده
      
      بهار اشک رسید و خدا به دیده ما
      ز چشم حضرت زهرا کمی بکاء داده
      
      به قیمت همه عالم نمی دهم هرگز
      دل شکسته ی خود را که حق عطا داده
      
      برای درک محرم به خود رجوعی کن
      که اصل طینت ما را زکربلا داده
      
      از آنکه هستی خود را تمام داده حسین
      خدا خدایی خود را به خونبها داده
      
      هرآنکه خدمت دائم دراین حرم دارد
      گرفته آنچه خدایش به انبیا داده
                 **         
      شاعر این را اگر میشناسید لطفاً اطلاع دهید
      
      *******************
      
      
      این روزها که حال و هوایم بهاری است
      یک آسمان، ستاره از این چشم جاری است
      
      شرمنده ام که خرج عزایت نمی کنم
      شرمنــده ام قسم به خــدا از نداری است
      
      بوی محرم ات همه جا را گرفته است
      حالا نصیبـم از غــم تو آه و زاری است
      
      اسپند و شال و بیرق و زنجیر حاضر است
      دل گرم ناله کردن و دل بی قراری است
      
      چشمت چرا محل به دو چشمم نمی دهد
      از چشم من ز داغ شما گریه جاری است
      
      هرکس که خواستید به او کربلا دهید
      مـا تابعيم و لطف شما اختیــاری است
      
      محمد حسن بياتلو
      
      *******************
      
      
      شکر خدا هنوز تو را گریه می کنم
      از ابتــــدای روز تو را گـــریه می کنم
      
      بی اختیار تا به حسینیه می رسم
      با اشک و آه و سوز تو را گریه می کنم
      
      ممنونم از شما که مرا راه دادی ام
      در پای روضه ات دل پر آه دادی ام
      
      باران عشق نم نمتان باورم نبود
      اصلاً طلوع ماتمتان باورم نبود
      
      اینکه ، دوباره اذن دهی تا که من شوم ....
      ....گریه کن محرّمتان باورم نبود
      
      بر لطف خویش شاهد عینی نمودی ام
      شکر خدا دوباره حسینی نمودی ام
      
      در تکیه ات نشسته ام و زار می زنم 
      دارم تمام نام تو را جار می زنم
      
      با شور تو به مرتبه ی خلسه می رسم
      طعنه به هرچه عاقل و هشیار می زنم
      
      شکر خدا که قطره ز دریا گرفته ام
      در کوچه های سینه زنی جا گرفته ام
      
      دارم دوباره از غمتان گریه می کنم
      با ضرب نوحه و دمتان گریه می کنم
      
      شكرخداي عز وجل كه هنوز هم
      تحت لــواي پرچمتان گريه مي كنم
      
      این اعتقاد ماست وَ هرگز شعار نیست
      چیزی شبیه به عَلمت مانــدگار نیست
      
      امسال هم برای خودت وقفمان بکن
      در خاک کربلای خودت وقفمان بکن
      
      یک گوشه ای به ما بده از کار هیأتت
      در مجلس عزای خودت وقفمان بکن
      
      با دست خویش روزی هر روزمان بده
      اشک روان و سینه ی پر سوزمان بده
      
      ای نفس مطمئنه به ما اعتماد کن
      ارباب عاطفه ز گدا نیز یاد کن
      
      از سفره ی وسیع شما کم نمی شود
      امسال رزق هیأتی ام را زیاد کن
      
      ارباب بازهم به گدایت کرم نما
      از هر جهت برای خودت نوکرم نما
      
      سعيد توفيقي
      
      ********************
      
      
      این کاسه های اشک دو تا چشمه شفاست
      این آب گرمِ چشمه تنزیهی خداست
      
      کم حرف می زنیم و فقط گریه می کنیم
      چون اشک صادقانه ترین گفتگوی ماست
      
      سرگرم دیدن " من و ما " هم نمی شویم
      در بین گریه ها سر ما گرم کربلاست
      
      اینجا حسینه است ؛هوایش بهشتی است
      اینجا نفس بکش که هوایش پر از خداست
      
      اینجا به روی عرش الهی نشسته ایم
      چون بال جبرییل خدا فرش این عزاست
      
      آقا دو دست ما و سر زلف نیزه ات
      زلفی که روی دست خدا سمت ما رهاست
       
        رحمان نوازنی
      
      ********************
      
      
      ای کاش این غزل و غمش، ابتدا نداشت
      جغرافیا برای زمین ،کربلا نداشت
      
      این شعر داغ زد به دلم تا نوشته شد
      این بیت ها مرا به چه رنجی که وا نداشت
      
      فرمان رسیده بود کماندار را و بعد...
      ...تیر از کمان رها شد و طفلی که نا نداشت
      
      قصد پسر نمود و به قلب پدر نشست
      تیری که قدر یک سر سوزن خطا نداشت
      
      تنها حسین مانده که دیگر به پیکرش
      جایی برای بوسه ی شمشیرها نداشت
      
      بر سینه اش نشست و خنجر کشید و ... نه
      دیگر غزل تحمل این صحنه را نداشت
      
      این جنگ و سرنوشت غریبش چه آشناست
      قرآن دوباره جز به سر نیزه جا نداشت
      
      تنها سه سال ، آه سه سال عمر کرده بود
      اما کسی به سن کمش اعتنا نداشت
      
      با چشمهای کوچک خود دید آنچه را
      گرگ درنده هم به شکارش روا نداشت
      
      پایان گرفت جنگ و به آخر رسید ... نه
      این قصه از شروع خودش انتها نداشت
      
      محمد رفیعی
      
      ********************
      
      
      دلم همیشه گرفته به یاد کرب و بلا
      مقــدس است برایم همیشه شال عزا
      
      همیشه و همه جا دم زنینوا زده ام
      مقــدس است برایـم همیشه راه شما
      
      به یاحسین دلم را گره زدند آقا
      به لوح سینه من حک شده است یا زهرا
      
      خدا کند که بمیرم نیاید آن روزی
      کــه صورتم نشود تر به یاد عاشورا
      
      به عشق کرببلایت همیشه بیمارم
      جــوانی ام همه دم وقف اکبر لیلا
      
      رواست جان بدهم از غریبی ات آقا
      که تشنه لب شده ای کشته بر لب دریا
      
      کجا روم به که گویم که جسم اطهرتان
      سه روز بی کفن افتاده روی خاک بلا
      
      تویی که قاری قرآن آسمان هایی
      به روی منـبر نیزه چه می کــنی حالا
      **
      شاعر این شعر را اگر میشناسید لطفاً اطلاع دهید
      
      *******************
      
     
      من اشک بخون تپیده ام یا مولا
      از چشم غمت چکیده ام یا مولا
      دانی که چرا مرید راهت شده ام
      از بسکه یزید دیده ام یا مولا
      **
      گویند تمام روز ها عاشوراست
      گویند تمامی زمین کرببلاست
      این حرف بجاست چون کسی مثل حسین
      هر موقع و هر کجا که باشد تنهاست
      **
      هر همسفری که برده بودی مولا
      بر دشنه ی خون سپرده بودی مولا
      آن لحظه که رو بسوی میدان کردی
      هفتاد و دو زخم خورده بودی مولا
      **
      هم دشت بزیر خونشان بود دریغ
      هم خون شفق بر آسمان بود دریغ
      آن روز غروب را مجسم بکنید
      آن سرخترین روز جهان بود دریغ
      **
      همزاد دلیری و شجاعت بودی
      همپایه آسمان مناعت بودی
      در مسجد کربلا در آن ظهر غریب
      هم پیشنماز و هم جماعت بودی
      
      علیرضا دهقانیان
      
      ********************
      
      
      من با حسین آدم و عالم خریده ام
      دنیا و آخرت همه با هم خریده ام
      
      شکر خدا که گریه کن روضه ها شدم
      با چشمهام چشمه ی زمزم خریده ام
      
      او صله داده است که من بعد چند سال
      پیراهنی برای محرم خریده ام
      
      با بچه های هیئت همرنگ گشته ام
      من هم لباس مشکی ماتم خریده ام
      
      تنها غمی که هست در عالم غم شماست
      شادم از اینکه یک دل از این غم خریده ام
      
      باید که با حسین خدا را به جان خرید
      با این حساب من چقدر کم خریده ام 
      
      نادر حسینی
      
      *******************
      
      
      هی خیس میشویم وعطشناک می رویم
      مـا تـشنگان بـه چشمه ی افلاک میرویم
      
      نا پاک و پاک هرچه که هستیم و بوده ایم
      ایـنـجـا کــه آمـدیـم هـمـه پـاک مـی رویم
      
      با گریه بر شــمـا مــتولد شــدیــم و بــاز
      بـا روضـه ی وداع تـو در خاک می رویم
      
      سیـنـه نمی زنـیـم پـروبـال مـی زنـیــم
      تــا بـیـکران به سینه ی صدچاک میرویم
      
      ایــاک نسـتـعـیـن مـن اسـم قشنگ توست
      ما بـا تـو تا پـرسـتـش ایـاک مــی رویــم
      **
      شاعر این شعر را اگر میشناسید لطفاً اطلاع دهید
      
      ********************
      
      خواهان تو هرقدر هنر داشته باشد
      اول قدم آن است جگر داشته باشد
      
      جز گریه ی طفلانه ز من هیچ نیاید
      دیوانه محال است خطر داشته باشد
      
      با ما جگری هست که دست دگران نیست
      از جرآت ما کیست خبر داشته باشد
      
      اینجا که حرام است پریدن ز لب بام
      رحم است بر آن مرغ که پر داشته باشد
      
      تیغ کرم تو بکند کار خودش را
      هر چند گدای تو سپر داشته باشد
      
      در فضل تو امید برای چه نبندم
      جایی که شب امید سحر داشته باشد
      
      چون شمع سحرگاه مرا کشته ی خود کن
      حیف است که گریان تو سر داشته باشد
      
      بگشای در سینه ی ما را به رخ خویش
      شاید که دلم میل سفر داشته باشد
      
      می گریم و امید که آن روز بیاید
      بنیاد مرا سیل تو برداشته باشد
      
      رحمت به گدایی که به غیر تو نزد روی
      هرچند که خلق تو گهر داشته باشد
      
      خورشید قیامت چه کند سوختگان را
      در شعله کجا شعله اثر داشته باشد؟
      
      ما را سر این گریه به دوزخ نفروشند
      حاشا که شرر هیزم تر داشته باشد
      
      ما حوصله ی صف کشی حشر نداریم
      باید که جنان درب دگر داشته باشد
      
      ما را به صف حشر معطل نکن ای دوست
      هر چند که خود قند و شکر داشته باشد
      
      دانی ز چه رو زر طلبیدم ز در تو
      چون وقت گدا قیمت زر داشته باشد
      
      ما   در تو گریزیم ز گرمای قیامت
      مادر چو فراری ز پسر داشته باشد
      
      جز گریه رهی نیست به سرمنزل مقصود
      هیهات که این خانه دو در داشته باشد
      
      عدلش نرود زیر سوال آن شه حاکم
      گر چند نفر را به نظر  داشته باشد
      
      گفتی که بیایید ولی خلق نشستند
      درد است که شه سائل کر داشته باشد
      
      محمد سهرابی
      
      ********************
      
      
      آن باده ای خوش است که نذر سبو شود
      آن غصه ای خوش است که آه  گلو شود
      
       اصلاً به یک دوقطره نباید بسنده کرد
      آن چشمه،چشمه است،که یک روز"جو" شود
      
      وقتی دلم شکست،گرو میگزارمش
      خوب است، آبروی جگر "آب رو"  شود
      
      عشاق راه دربه در ناله ی هم اند
      مستانه ناله کن که دلی زیرو رو شود
      
      ما در حسینیه به خداوند می رسیم
      ذکر حسین جلوه کند ذکر هو شود
      
      روزی  اگر بناست که قربا نی ام کنند
      اینکار بهتر است به ابروی او شود
      
      باید که سجده کرد خدا، یا حسین را ؟
      فردا که باخدای خودش روبررو شود
      
      آقایی کریم اجازه نمی دهد
      تا اینکه دست ما به صف حشر رو شود
      
      این گریه ی برای توعین طهارت است
      عابد چرا معطل آب وضو شود
      
      هرکس که سربه زیر تو شد سربلند شد
      بی آبرو کنار تو با  آبرو شود
      
      علی اکبر لطیفیان
      
      *********************
      
      
      وقتی که بی قرار غمت رب العالم است
      عبدی چو من به روضه توجان دهدکم است
      
      من نوکر يكي دوشب تو نيَم حسين
      هــر لحظه لحظه ی همه عمرم محرم است
      
      دارم نیازها به درخانه ات ولی
      گــریه برای تو به نیــازم مقـدم است
      
      اشکی که میتراود از عمق وجود من
      ولله جــاودانه تر از چاه زمزم است
      
      اشکی که خالصانه بریزد برای تو
      احیا کننده ی دم عیسی بن مریم است
      
      آنجا که روضه ی تو بود جنت من است
      جنت برای من تو نباشی جهنم است
      
      مهدي ماهوش
      
      ********************
      
      
      تن که بیمار طبیبان شد دچارش بهتر است
      دل که نذر کربلا شد بی قرارش بهتر است
      
      بردن چیزی به دربار کریمان خوب نیست
      سائل آقا شدن اصلاً ندارش بهتر است
      
       ما چرا بی چاره، آنها که حسینی نیستند
      هر که شد وقف محرم روزگارش بهتر است
      
      فاطمه با گریه اش ما را اسیر خود نمود
      آری آری گریه اصلاً گریه دارش بهتر است
      
      نوکری آسوده میمیرد که بیند بعد او
      در غلامی از خودش ایل و تبارش بهتر است
      
       سن پیری بیشتر از هرچه باید گریه کرد
      میوه خسته زمستان آب دارش بهتر است
      
       روز روشن بود آقا کشته شد پس بعد از این
      گریه ماه محرم آشکارش بهتر است
      
      علي اكبر لطيفيان
      برگرفته از وبلاگ نودو پنج روز باران
      
      *******************
      
      گرچه یکی یکی و جدا می برندمان
      شکر خدا به کرببلا می برندمان
      
      ماه محرم است و زمان ،غرق ماتم است
      باز این چه شورش است و کجا می برندمان؟
      
      ما نذر کرده ایم که قربانیش شویم
      دارند یک به یک به منا می برندمان
      
      حالا که حجم کل حسینیه ها کم است
      از خاک کنده و به سما می برندمان
      
      اول میان خیل ملک سینه می زنیم
      بعداً به هیأت شهدا می برندمان
      
      سربند یا حسین به ما می دهند و بعد
      با هروله به عرش خدا می برندمان
      
      جان می دهیم در وسط روضه ها سپس
      در خاک با لباس سیا می برندمان
      
      این دل حسینی و رضوی بوده از ازل
      از کربلا  بهشت رضا می برندمان
      
      گیرم به کربلا نرسیدیم تا به حال
      یک روز عاقبت  رفقا ! می برندمان
      
      محسن ناصحی
      
      **********************
      
      
      بايد غزل براي دل بي قرار گفت
      از لحظه هاي پر شده از انتظار گفت
      
      از مشرق نگاه تو بر اوج نيزه ها
      از قامتي شکسته ولي استوار گفت
      
      از رويش دوباره ي فصل بهار غم
      يا از شروع حادثه اي ناگوار گفت
      
      از مشک پاره پاره ي افتاده بر زمين
      از رويش دو دست، در اين خاکسار گفت
      
      از شعله اي که در تب آن سوخت خيمه ها
      از زخم پاي دخترکان، درد خار گفت
      
      اي خيمه هاي سوخته طاقت بياوريد
      باید که شعله شعله از این لاله زار گفت
      
      وقتي عطش لبان زمين را ترک زده ست
      بايد ترک ترک غزل گريه دار گفت
      
      بگذار تا گره زنم اين بيت را به عشق
      با عشق مي شود غزلي سوگوار گفت
      
      هفتاد و دو کبوتر خونين ميان شعر
      شاعر بگو کدام؟ خزان يا بهار گفت؟
      
      از گوشه ي حسيني ساز شکسته ات
      يک يا حسين از ته دل يادگار گفت
      
      در پيچ و تاب حادثه ي سرخ کربلا
      يک عمر مي توان سخن از زلف يار گفت
      
      حسین سنگری
      
      ********************
      

      
      ما را نسیم پرچم تو زنده می کند
      زخمی است دل که مرهم تو زنده می کند
      
      خشکیده بود چند صباحی قنات اشک
      این چشمه را ولی غم تو زنده می کند
      
      آه ای قتیل اشک، نفس های مرده را
      شور تو، روضه و دم تو زنده می کند
      
      ای خونبهای عشق، چه خوش گفت پیر ما:
      اسلام را محرم تو زنده می کند
      
      ما با غذای نذریتان رشد کرده ایم
      جان را عطای حاتم تو زنده می کند
      
      آقا جسارت است، ولی داغ شیعه را
      انگشتر تو، خاتم تو زنده می کند
      
      بالای تل هم آتش این قوم خفته را
      آن خواهر مکرم تو زنده می کند
      
      این کشته فتاده به هامون حسین اوست
      خود را به اسم اعظم تو زنده می کند
      
      فردای محشر و غم و طوفان وتشنگی
      ما را امید زمزم تو زنده می کند
      
      عباس احمدی

     
      پیش ازآنی که عزادار محرم باشی
      سعی کن درحرم دوست تو محرم باشی
      
      خاک ازحُرمت شش گوشه او حُرمت یافت
      گرشوی خاک رهش قبله عالم باشی
      
      منزلت نیست تو را بی مدد مهرحسین
      گرچه موسی شوی و عیسی مریم باشی
      
      گرچه نیکوست به اندوه و غمش ناله زدن
      سعی کن زینت این روضه و پرچم باشی
      
      همره زمزم اشکی که تو را بخشیدند
      می توان مُحرم بیت لله اعظم باشی
      
      شادی هردو جهانت بخدا تأمین است
      گردراین ماه عزا همسفر غم باشی
      
      صاحب بزم حسین است، علی وزهرا
      نکند غافل ازاین محفل ماتم باشی
      
      به همان دست و سر و سینه مجروح قسم
      شرط عشق است براین زخم تو مرهم باشی
      
      هاشم وفائی
      
      ********************
      
      
      ما از ازل اسیر تو، بیمار زینبیم
      دیوانه‌ی توأیم و گرفتار زینبیم
       
      بی اذن او که اشک ز دیده نمی‌چکد
      ما ریزه‌خوار چشم گوهربار زینبیم
      
      ما را خدا برای عزای تو خلق کرد
      ما در عزا، شیعه رفتار زینبیم
      
      سوگند بر محبّتی که تو داری به اسم او
      ما در محرّم تو، عزادار زینبیم
      
      وقتی که هست حاجت تو یک دعای او
      ما سائل همیشه‌ی دربار زینبیم
      
      تنها خدا بخاطر او بگذرد ز ما
      ما روسفید رحمت بسیار زینبیم
      
      او صاحب اجازه‌ی رفتن به کربلاست
      ما تا حرم دخیل و گرفتار زینبیم
      
      او هر چه داشت پای امام غریب ریخت
      ما شیعه تداوم ایثار زینبیم
      
      **
      اگر شاعر این شعر را میشناسید لطفاً اطلاع دهید
      
       ********************
      
      
      به زیر بیرقتان تا که جایمان دادند
      به عطر سیب حریمت شفایمان دادند
      
      برای رفتن تا هیئت شما آقا
      زبال هر ملکی دست و پایمان دادند
      
      پراز غبار پر از گرد و خاک ها بودیم
      به اشک روضه ی آقا جلایمان دادند
      
      به عشق گفتن نام حسین زهرا بود
      اگربه ما نفسی یا صدایمان دادند
      
      به دست حضرت آقا همه مسلمانیم
      به دست حضرت آقا خدایمان دادند
      
      برای درک فضای بهشت و جنت حق
      زخاک عرش خدا کربلایمان دادند
      
      موسی علیمرادی
      
      **********************
      
      
      از روز اولی که دو عالم درست شد
      نام تو را که برد خدا ، غم درست شد
      
      جن و ملک تمام برایت گریستند
      حتی به عرش خیمه ماتم درست شد
      
      نام تو را نوشت خدا روی هر دلی
      زآنجا به بعد عشق تو کم کم درست شد
      
      دریا گریست...تا به خود آمد غروب شد
      از غربت تو ماه محرّم درست شد
      
      گندم که خورد رانده شد و بعد سالها
      در مجلس عزای تو آدم درست شد
      
      ای غربت تو اشک مدام پیمبران
      از اشک روضه های تو زمزم درست شد
      
      تو کیستی؟ غریب تر از تو خدا نداشت
      از روز اولی که دو عالم درست شد
      
      هر مشکلی که داشت دلم تا خدای را ....
      .... یکبار من قسم به تو دادم درست شد
      
      نیزه کجا و شانه پیغمبری کجا؟
      تاگفت: «یا اخیّ» روضه ما هم درست شد
      
      مهدی صفی یاری
      
      ********************
      
      
      هرگز گره ام از علمت وا شدني نيست
      غير از تو كسي دردل من جا شدني نيست
      
      بايد تو به من اشك دهي ورنه عزيزم
      اين چشمه خشكيده كه دريا شدني نيست
      
      هر جا كه حسين است همانجاست بهشتم
      پس هيچ كجا غير تو زيبا شدني نيست
      
      مجنونم و از عمر خودم درك نمودم
      يك لحظه بدون غم ليلا شدني نيست
      
      بايد نفسي مر ثيه خوانت شده باشد
      ورنه دم عيسا كه مسيحا شدني نيست
      
      از نوكر بدهم كه بپرسيد بگويد
      ارباب به خوبي تو پيدا شدن نيست
      
      پيراهن مشكي مرا دوخته زهرا
      بادست شكسته كه مداوا شدني نيست
      
      موسی علیمرادی
      
      
      ********************
      
      
      من نوکرم به خدمت ارباب دلخوشم
      نوکر نبوده ای که بدانی چه می کشم
      
      هر کس به عشق هیئت تو کرده خدمتی
      من کفش جفت می کنم و مست و سرخوشم
      
      در قبض و بسط روح ولی مانده ام هنوز
      شرمنده تلاطم این نفس سرکشم
      
      اسم تو هست بر لبم و می کنم گناه
      از روی مهدی تو خجالت نمی کشم
      
      ای تشنه گرچه آب نخوردی خودت ولی
      آبی بریز روز قیامت بر آتشم
      
      با اشک من برات حرم خواهم از شما
      شکر خدا که فاطمه کرده سفارشم
      
      روز عزای اشرف اولاد آدم است
      ما گریه می کنیم بر این شعر محتشم
      
      عباس احمدی
      
      ********************
      
      
      هر دم در آستانه ی عشقت گدا شدم
      از معصیت رها شدم و با خدا شدم
      
      معجون شیر مادر و اشک عزایتان
      بر جان من نشست و به تو مبتلا شدم
      
      آندم که تربت تو به کامم گذاشتند
      دلداده ی تو و غم کرب و بلا شدم
      
      با واژه های بر لب خشکیده ات سلام
      با ماجرای تشنگی ات آشنا شدم
      
      هر دفعه بر در تو زمین خورده آمدم
      در زیر پرچم و علمت باز پا شدم
      
      دیدم که بسته شد در رحمت بر روی من
      وقتی به قدر یک نفس از تو جدا شدم
      
      رویای بیکرانه و شیرین هر شبی
      آقای ذره پرور و سالار زینبی
      
      بر روی برگ برگ غزل جای شبنم است
      اشکت به زخمهای دلم مثل مرهم است
      
      زهرا نگاه کرده به من نوکرت شدم
      جنس دل و تراشه ی این سینه از غم است
      
      دار و ندارتان همگی خرج من شده
      گر جان دهیم پای عزاداریت کم است
      
      اینجا چه خوب باشی و بد راه می دهند
      طرز خرید کردن ارباب در هم است
      
      هر ساله شال و بیرق و پیراهن سیاه
      چشم انتظار دیدن ماه محرم است
      
      نقش است بر کتیبه ی دل شهر محتشم
       (باز این چه شور است که در خلق عالم است)
      
         (مسلم)بگو به فاطمه دل زیردین توست
      این کشته ی فتاده به هامون حسین توست
      
      هاشم طوسی
      
      ********************
      
      
      وقتی خدا به خلقت تو افتخار کرد
      ما را برای نوکری ات اختیار کرد
      
      کشتی هیچ‌کس به دل ما محل نداد
      اما حسین آمد و ما را سوار کرد
      
      تا داغ تو جگر بخراشد به سینه‌ها
      برق نگاه تو دل ما را شکار کرد
      
      گر روضه‌ات نبود که ما دین نداشتیم
      دین را برای ما غم تو استوار کرد
      
      جانم فدای آنکه تمامی عمر خویش
      بر درگه تو خدمت بی‌انتظار کرد
      
      هرگز ز یاد حضرت زهرا نمی‌رود
      یک لحظه کسی که برای تو کار کرد
      
      دنیا و آخرت همه مدیون زینبیم
      ما را صدای ناله او بی‌قرار کرد
      
      گیرم که گریه‌ها شده مرهم به زخم تو
      باید به داغ ساقی لشکر چه کار کرد؟
      
      جواد حیدری
      برگرفته از وبلاگ زیتون
      
      ********************
      
      
      با نور خود سرشت مرا ناب ناب کن
      من را برای نوکری ات انتخاب کن
      
      هر چند بد حساب شدم، بی وفا شدم
      اما مرا ز گریه کنانت حساب کن
      
      من را به حق مادرت ارباب رد مکن
      امشب بیا به خاطر زهرا ثواب کن
      
      اول به دست خالی من یک نگاه ... آه
      درمانده را اگر دلت آمد جواب کن
      
      در فتنه خیز غفلت و آفات و ابتلاء
      قلبم ز دست می رود آخر، شتاب کن
      
      یک گوشه از تجلی خود را نشان بده
      یک شب برای عاشق خود فتح باب کن
      
      در آتش فراق حریم الهی ات
      این قلب بی‌کشیب مرا کم عذاب کن
      
      من را ببر به جنت الاحرار کربلا
      با مسلم و حبیب و وهب ، هم رکاب کن
      
      ما تشنه‌ی بصیرت عباس گونه ایم
      در قلب های سینه زنان انقلاب کن
      
      شیب الخضیب فاطمه ! من کشته‌ی توأم
      این چهره را ز خون گلویم خضاب کن
      
       یوسف رحیمی
      
      ********************
      
      
      از لحظه ای که با تو شدم آشنا حسین
      احساس می کنم که شدم از شما حسین
      
      وقت تولّدم که مؤذّن مرا گرفت
      در گوش من به جای اذان گفت: یا حسین
      
      آسوده خاطرم ز عذاب و فشار قبر
      آنجا حساب آن دو ملک هست با حسین
      
      رغبت نمی کنم که روم جای دیگری
      وقتی که هست نزد تو دارالشّفا حسین
      
      هر کس برای ماتم تو گریه می کند
      باشد به زیر پرچم خیرالنسا حسین
      
      هر کس که خرج کرده خودش را برای تو
      ترسی ندارد از غم روز جزا حسین
      
      دارم امید این که شما بعد مردنم
      خاکم کنید در حرم کربلا حسین
      
      نزدیک یازده شب است آقا گذشته است
      امّا نددیده ام رخ صاحب عزا حسین
      
      امشب بیا دعا بنما منتقم رسد
      تا که شوم ز مهر تو حاجت روا حسین
      
      محمد فردوسی
      
      ********************
      
      
      هنوز نبض زمان درقیام عاشوراست
      هنوز خطبه ی حق در کلام عاشوراست
      
      زمانه معنی این بیت را نمی فهمد
      که ذره ذره ی خاکش به نام عاشوراست
      
      نه حرف تشنگی و نه اسارت و مرگ است
      تلاش زینب و سقا, دوام عاشوراست
      
      حسین تشنه ی لبیک های مردم بود
      همیشه وسعت فکرش امام عاشوراست
      
      صدای خواندن آیات آسمانی را
      به روی نیزه شنیدن ,پیام عاشوراست
      
      طلوع میکند از سمت خیمه اش مردی....
      دلیل آمدنش انتقام عاشوراست
      
      دگر به فهم غزل هم نمیرسد آنروز....
      همیشه واژه ی حسن ختام,عاشوراست
      
      هدیه ارجمند
      
      ********************
      

      
      شکر خدا به بزم عزای تو آمدیم
      یا ایها الغریب برای تو آمدیم
      
      تا می رسیم فاطمه خوشحال می شود
      یا فاطمه برای رضای تو آمدیم
      
      ماانتخاب برای شما شدیم
      ما از ازل به فیض دعای تو آمدیم
      
      با ذکر یا حسین به معراج می رویم
      پیغمبرانه سوی حرای تو آمدیم
      
      میخانه بهشت همین هیئت شماست
      باده به دوش و مست ولای تو آمدیم
      
      ماه محرم آمده لبیک یا حسین
      ما در جواب آه و نوای تو آمدیم
      
      فردای حشر نزد تو جایی نمی رویم
      امروز اگر به صحن و سرای تو آمدیم
      
      سینه سپر کنیم که اربابمان شدی
      ما مفتخر از اینکه گدای تو آمدیم
      
      مانند فُطرسیم محرم که می شود
      بالی بده که سمت هوای تو آمدیم
      
      **
      برگرفته از وب سایت حاج منصور

       
      از تو خدا بهشت مجسم درست کرد
      داغ تو را بهانه آدم درست کرد
      
      آمد تو را به سینه عالم نشاند و بعد
      از آتش ضریح تو مرهم درست کرد
      
      بعدا به پای فجر گلویت که سرخ بود
      با اشک و آه سوره مریم درست کرد
      
      از قطعه قطعه شعر تو آمد قصیده ساخت
      آخر ردیف ناب تو را غم درست کرد
      
      در کوچه های هیئت تو جبریل ماند
      از گریه های گریه کنان دم درست کرد
      
      معمار زخم های تو از ابتدای من
      در عرش چشم خانه ی شبنم درست کرد
      
      رگ رگ رگ بریده شده ، دست خنجری
      از بوسه گاه حضرت خاتم درست کرد
      
      سر شانه های فاطمه لرزید تا به حشر
      وقتی خدا نسیم محرم درست کرد
      
      علیرضا لک

      
      *********************
      

      
      وقتش شده كه هستی خود را فدا كنیم
      تا این كه نذر روضۀ خون خدا كنیم
      
      وقتش شده كه مثل حسینیه های اشك
      دل را به رنگ پرچم ماه عزا كنیم
      
      وقتش شده كه در دلمان با محرمت
      آقا دوباره هیئت گریه بنا كنیم
      
      چشمی بده كه هر شب روضه به پایتان
      در آن هزار خیمۀ ماتم به پا كنیم
      
      اشكی بده كه دیدۀ خود را برایتان
      تا روز حشر چشمۀ آب بقا كنیم
      
      قسمت شده دوباره شب جمعه یا حسین
      با نامتان حسینیه را كربلا كنیم
      
      یك لحظه هم نمی شود آقا دخیل دل
      از پرچم سیاه عزای تو وا كنیم
      
      با یك سلام، می شود از راه دور هم
      دل را دوباره زائر قبر شما كنیم
      
      یوسف رحیمی
      
      *********************
      
      
      من يك كبوترم كه تويي شهپرم حسين
      صد شكر در هواي غمت ميپرم حسين
      
      اربابِ من تويي و به كس نيست مُرتَبط
      در آستان كوي تو گر نوكرم حسين
      
      بي شك بدون لطف تو من غرق ميشدم
      اي كشتي نجات من و ياورم حسين
      
      لطفي كه كرده اي تو به من مادرم نكرد
      اي مهربان تر از پدر و مادرم حسين
      
      من هم ز داغ تو به خدا قول ميدهم
      تا اينكه زنده ام بزنم بر سرم حسين
      
      آخر به جرم چه كفنت نيزه ها شدند؟
      آقاي خوب و از همه كس بهترم حسين
      
      بايد كه مثل پيكر تو زير آفتاب
      بي غسل و بي كفن بشود پيكرم حسين
      
      هاني اميرفرجي

      
      *******************
      
       شب جمعه کنار شش گوشه
      دل من حالت عجیبی داشت
      می شنیدم صدای قلبم را
      چشم من حس بی شکیبی داشت
       **
      حرمش از ملائکه پر بود
      انبیا در طواف شش گوشه
      و ثواب هزار حج را داشت
      به خدا هر طواف شش گوشه
      **
      شب جمعه ضریح اطهر او
      غرق نور حضور فاطمه بود
      به خودم آمدم و فهمیدم
      بر لبم این نوا و زمزمه بود:
      **
      «شب های جمعه فاطمه ، با اضطراب و واهمه
      آید به دشت کربلا ، گردد به دور خیمه ها
      گوید حسین من چه شد ، نور دو عین من چه شد ... »
      **
      سمت پائین پا که می رفتم
      ناگهان چشم‌های من تر شد
      آنقدر اشک ریخت تا آخر
      روضه خوان علی اکبر شد
      **
       یک به یک گفت روضه ها را تا
      پای شش‌گوشه از نفس افتاد
      آه گویا کنار پیکر او
      حضرت عشق ناله سر می‌داد:
      **
      «جوانان بنی هاشم بیایید
      علی را بر در خیمه رسانید ...»
      **
      از نگاه پر از تلاطم من
      زمزم عشق و اشک جاری شد
      آه از خیمه تا کنار فرات
      عطش و داغ مشک جاری شد
      **
      خنکای شریعه هم می‌خواند
      دم به دم از غریبی سقا
      هم نفس با صدای موج فرات
      مادری دم گرفته بود آنجا:
      **
      «سقای دشت کربلا اباالفضل
      دستش شده از تن جدا اباالفضل ... »
      **
      آن طرف تر نگاه می‌کردم
      شکوه و اشک و ناله و گله را
      می شنیدم کنار غربت تلّ
      دم به دم ضجه های سلسله را
      **
      ناگهان در حوالی گودال
      محفل گریه های زینب شد
      زینب آمد کنار شش‌گوشه
      کربلا کربلای زینب شد
      **
      رفت قلبم کنار بالا سر
      آه انگار سر به پیکر نیست
      همه‌ي کائنات می‌لرزند
      گوش کن این صدای خواهر نیست؟
      **
      «این کشته‌ي فتاده به هامون حسین توست
      این صید دست و پا زده در خون حسین توست ... »
       **
      بانگ ندبه مرا به خود آورد
      صبح جمعه رسیده بود از راه
      دل من داشت «العجل» می خواند
      در کنار ضریح ثارالله
      
      یوسف رحیمی
      
      *******************
      
      وقتي حسين آمد و دست مرا گرفت
      حس ميكنم كه دور و برم را خدا گرفت
      
      بانيِّ روضه هايِ تو در عرش فاطمه ست
      در هيئتِ بهشت ، عزايِ تو را گرفت
      
      سينه زنانِ تو همگي عيسَوي دَمَند
      پس ميشود ز نوكران تو هم شفا گرفت
      
      عالم بدون كرب و بلا ارزشي نداشت
      عشق حسين آمد و دنيا بها گرفت
      
      فردا اسير ِ هول قيامت نميشود
      امروز زير پرچمتان هركه جا گرفت
      
      بوي بهشت ميرسد از هيئتِ حسين
      از بس ملك رسيد و سپس ارتقا گرفت
      
      اذن زيارت حرمت دست زينب است
      بايد فقط ز خواهر تو كربلا گرفت
      
      هنگامه ي قيامت دنيا مُحَرم است
      موج الحسين آمد و دل را فرا گرفت
      
      هر ذره بي حسين زمين گير ميشود
      هر دانه اي ز خاك حسين گفت و پا گرفت
      
      آزاده نيست هركه غلام حسين نيست
      واي از دلِ كسي كه به نام حسين نيست
      
      اگر شاعر این شعر را میشناسید لطفا اطلاع دهید
      
      *******************
      
      
      در سینه ای که عشق شما موج می زند
      سر چشمه های نور خدا موج می زند
      
      با یادتان زلالترین قطره های اشک
      در چشمهای عاشق ما موج می زند
      
      وقتی که پرچم حرمت موج می خورد
      در او هزار قبله نما موج می زند
      
      آواز خشک العطش کودکان هنوز
      در خیمه گاه مانده به جا موج می زند
      
      رودی که گفته اند دلش سخت سنگی است
      آرام مانده است و یا موج می زند ؟
      
      از او چقدر خاطره در ذهن کربلاست
      تا جاری است خاطره ها موج می زند
      
      در خیمه آب نیست و گهواره تشنه است
      آن رود رو سیاه کجا موج می زند ؟
      
      وقتی که ساقی حرم از دست رفته است
      دیگر فرات آب چرا موج می زند ؟
      
      می خواهد اشک طفل تو را در بیاورد ؟
      اینگونه با صدای رها موج می زند
      
      اما نه ! جای گریه علی خنده می کند
      خونش اگر چه در همه جا موج می زند
      
      در چشم ذوالفقار که خونخواه کربلاست
      طوفان سرخ خشم خدا موج می زند
      
      سید محمد جواد شرافت
      
      *******************

      
      چرا بكوي محبت نمي بري ما را
      سبب زچيست نگارا نمي خري ما را
      
      كبوتر حرمم ، گوشه قفس مردم
      براي اوج گرفتن بده پري ما را
      
      خدا كند به دلت مهر اين غلام افتد
      به رنگ سرخ شهادت در آوري ما را
      
      براي كشتن من حاجتي به خنجر نيست
      تو قتل نفس نمودي به دلبري ما را
      **
      اگر شاعر این شعر را میشناسید لطفا اطلاع دهید
      
      *******************
      
      در عرش و فرش صحبت زهرا، ثنای توست
      پیداست که لوای دو عالم لوای توست
      
      درمجلست کلیم شدن پخش می کنند
      این جلوه های موسوی در عزای توست
      
      درما تو جلوه می کنی و گریه می کنیم
      این یا حسین گفتن ما هم صدای توست
      
      در این دو ماه دین خدا رشد می کند
      اینها تمام از برکات عزای توست
      
      خونت که ریخت مالک هستی شدی حسین
      پس مکه و زمین نجف هم برای توست
      
      جوینده کمال به شهر تو می رسد
      بالاتر از بهشت خدا کربلای توست
      
      باگریه می شود به فیوضات تو رسید
      پس روضه تو واسطه فیض های توست
      
      صوت الحزین زینب تو شیعه پرور است
      سوز صداش باطن کرب و بلای توست
      **
      اگر شاعر این شعر را میشناسید لطفا اطلاع دهید
      
      *******************
      
      
       درطریقت زحمت بسیارها باید کشید
      تا تقرب منت جام بلا باید کشید
      
      یار ما بدنیست از ما یک ملاقاتی کند
      گه کریمان را به بالین گدا بایدکشید
      
      در مسیر دلبر ما چشم پاکی واجب است
      گرنظرخورد انتقامش را ز مابایدکشید
      
      نیست توجیه قبولی دیدگان خشک را
      ازمیان چاه،گاهی آب را بایدکشید
      
      وقت روضه زودتر از هرچه بایدگریه کرد
      سفره که آماده شد،فورا غذا بایدکشید
      
      الدوا عندالحسین و الشفاعندالحسین
      بهردرمان یافتن دست از دوا بایدکشید
      
      رفته رفته وقت ما دارد به پایان می رسد
      تا که عمري هست ناز یار را بایدکشید
      
      رو به قبله کردن ما بین قبر انصاف نیست
      صورت ما را به سمت کربلا بایدکشید
      
      عاشقان بی کفن ها ،با کفن بیگانه اند
      بعد مردن روي ما یک بوریا بایدکشید
      
       علی اکبر لطیفیان
      
      *******************
      
      
      ما گرفتار علمدار تو هستیم حسین
      از ازل یار علمدار تو هستیم حسین
      
      سمت نوکری ما سمتی دیرینه است
      عبد دربار علمدار تو هستیم حسین
      
      ما اگر مهر تو داریم همه مدیون
      لطف بسیار علمدار تو هستیم حسین
      
      مادرت فاطمه ما را چقدر کرده دعا
      چون که غمخوار علمدار تو هستیم حسین
      
      هم بدهکار تو لطف فراوان توایم
      هم بدهکار عمدار تو هستیم حسین
      
      روز رجعت ز عنایات تو ان شاءالله
      ما علمدار علمدار تو هستیم حسین
      
      شاد از آنیم که در روز قیامت حتّی
      در پی کار علمدار تو هستیم حسین
      
      اشک می بارد از این مشک دو دیده امروز
      ما عزادار علمدار تو هستیم حسین
      
      انتقام غم عظمای تو را می گیریم
      ما ز انصار علمدار تو هستیم حسین
      
      محمد فردوسی
      
      *******************
      
      
      عطری که از حوالی پرچم رسیده است
      ما را به سمت مجلس آقا کشیده است
      
      از صحن این حسینیه تا صحن کربلا
      صد کوچه وا کنید، محرّم رسیده است
      
      دست ازل دو چشم مرا وقف گریه کرد
      اصلاً مرا برای همین آفریده است
      
      آقا ببین برای عزای تو مادرم
      پیراهن سیاه برایم خریده است
      
      نورش نمی دهند و بهشتش نمی برند
      چشمی که روضه های شما را ندیده است
      
      هرچند صد پیاله تو را گریه کرده اند
      امّا هزار قطره ی اشک نچییده است
      
      علی اکبر لطیفیان
      
      *******************
      
      
      این روزها غم تو مرا می‌کشد حسین
      شب های ماتم تو مرا می‌کشد حسین
      
      تا آن دمی که منتقم تو نیامده ست
      سرخی پرچم تو مرا می‌کشد حسین
      
      از لحظه‌ی ورودیه تا آخرین وداع
      هر شب ، محرّم تو مرا می‌کشد حسین
      
      هنگام پر کشیدن یاران یکی یکی
      اشک دمادم تو مرا می‌کشد حسین
      
      داغ علی اصغر و عباس و اکبرت
      غم‌های اعظم تو مرا می‌کشد حسین
      
      از قتلگاه تو چه بگویم؟ حکایتِ
      انگشت و خاتم تو مرا می‌کشد حسین
      
      بر نیزه در مقابل چشمان خواهری
      گیسوی درهم تو مرا می‌کشد حسین
      
      سالار سر بریده‌ی زینب سرم فدات
      هستی فاطمه! پدر و مادرم فدات
      
      یوسف رحیمی
      
      *******************
      
      
      تا تو دردم می‌دهی آن را دوا حس می‌كنم
       عافیت را در میان هر بلا حس می‌كنم
      
       بهترین اوقات عمرم در میان روضه‌هاست
       خویش را در خانه‌ی خیرالنسا حس می‌كنم
      
       بهتر از ماه مبارك در محرم تائبم
       حال استغفار را در روضه‌ها حس می‌كنم
      
       این زمان با آن مكان تأثیرشان عین هم است
       در محرم خویش را در كربلا حس می‌كنم
      
       سینه‌چاك سینه‌ی عریان یار زینبم
       می‌زنم بر سینه چون این درد را حس می‌كنم
      
       بین توحید و تجلی نسبت عینیت است
       پس خودم را پیش تو پیش خدا حس می‌كنم
      
       تو همان روضه شدی و من همان گریه شدم
       تو مرا حس می‌كنی و من تو را حس می‌كنم
      
       قیمت پایین پایت مثل بالای سر است
       عرش بالا را همین پایین پا حس می‌كنم
      **
      اگر شاعر این شعر را میشناسید لطفا اطلاع دهید

      
      *******************
      
      
      بالا نرفت آنکه به پای تو پا نشد
      آقا نشد هر آن که برایت گدا نشد
      
      مقصود از تکلم طور از تو گفتن است
      موسی نشد هر آن که کلیم شما نشد
      
      روز ازل برای گلوی تو هیچ کس
      غیر از خدای عز و جل خون بها نشد
      
      در خلقتش زمین و مکان های محترم
      بسیار آفرید ولی کربلا نشد
      
      گر چه هزار سال برای تو گریه کرده اند
      یک گوشه از حقوق لب تو ادا نشد
      
      ما گندم رسیده شهر ری توایم
      شکر خدا که نان تو از من جدا نشد
      
      یک گوشه می رویم و فقط گریه می کنیم
      حالا که کربلای تو روزی ما نشد
      
      داغ تو اعظم است تحمل نمی شود
      در حیرتم چگونه قد نیزه تا نشد
      
      علی اکبر لطیفیان
      
      *******************
      
      
      چگونه بوده دم آخرت نمیدانم
       چه سان بریده سر از پیکرت نمیدانم
      
      چگونه خورده گره با نگاه مأیوست
       نگاه بی رمق اکبرت نمیدانم
      
      هزار زخم شکوفا به باغ پیکر تو
       چگونه تو را دیده مادرت نمیدانم
      
      کجاست آن تن خسته که نیم جانی داشت
       کجاست جامه و انگشترت نمیدانم
      
      چگونه باورم آید به حلق خونینت
       نشسته بوسه زده خواهرت نمیدانم
      
      به دست و پای ستوران به جای نعل چه بود؟
       که شرحه شرحه شده پیکرت نمیدانم
      
      کدام دست خزان نقش تازیانه زده
       به جسم همچو گل دخترت نمیدانم
      **
      
      *******************
      
      
      بعد از تو آفتاب به دردی نمی خورد
      شبهای ماهتاب به دردی نمی خورد
      
      وقتی تو تشنه ماندی ، از آن روز تا ابد
      دجله ، فرات ، آب به دردی نمی خورد
      
      گاهی به دوش جد و گهی روی نیزه ها
      دنیا به این حساب به دردی نمی خورد
      
      سنگ ات زدند تا که خدا اجرشان دهد
      زآن دم دگر ثواب به دردی نمی خورد
      
      خون را زدم کنار ز پیشانی دلم
      خورشید در نقاب به دردی نمی خورد
      
      آقا بس است غربت تو بی شماره است
      صد بغچه شعرناب به دردی نمی خورد
      
      مهدی صفی یاری
      
      *******************

      
      هنوز شوق تو بارانی از غزل دارد
      نسیم یک سبد آیینه در بغل دارد
      
      خوشا به حال خیالی که در حرم مانده
      و هر چه خاطره دارد از آن محل دارد
      
      به یاد چایی شیرین کربلایی ها
      لبم حلاوت "احلی من العسل" دارد
      
      چه ساختار قشنگی شکسته است خدا
      درون قالب شش گوشه یک غزل دارد
      
      بگو چه شد که من اینقدر دوستت دارم؟
      بگو محبت ما ریشه در ازل دارد
      
      غلامتان به من آموخت در میانه ی خون
      که روسیاهی ما نیز راه حل دارد
      
      سید حمید رضا برقعی
      
      *******************
      
      
      گريه ميكردم ولي با آن وضو ميساختم
      داشتم با آبِ رويم آبرو ميساختم
      
      گريه ام  غسل طهارت بود زير سايه اش
      فطرتم را از گناهان شست و شو ميساختم
      
      بايد اين مِي هاي جاري را گرفت و جمع كرد
      كوزه گر گر ميشدم حتماً سبو ميساختم
      
      ميگرفتم بيشتر زآنچه توقع داشتم
      تا خودم را با كريمان روبه رو ميساختم
      
      پيرهن مشكي تنم كردم ولي با نخ نخش
      ناقصي هاي دله خود را رفو ميساختم
      
      من رسول تُركم و يك روز كلبش ميشوم
      چه سحرها در خيالم آرزو ميساختم
      
      امتحان كردم خودم روزي نميگفتم حسين
      از شبش تا صبح با آهه گلو ميساختم
      
      عمر من طي شد ميان سوختن يا ساختن
      با لبش ميسوختم با زلف او ميساختم
      
      علي اكبر لطيفيان
      
      *******************
      
      
      این اشک نیست، آب زلال و مطّهر است
      این چشم نیست، چشمه ای از حوض کوثر است
      
      ظرفِ نزولِ رحمتِ پروردگار شد
      چشمی که پای مجلس این روضه ها، تر است
      
      چشمی که بیش تر به خودش، گریه دیده است
      فردا کنار فاطمه با آبروتر است
      
      ما خشک می شویم، ولی بار می دهیم
      دنیای گریه، مزرعه ی سبز محشر است
      
      فرموده است حضرت صادق: هر آن کسی
      گریانِ جدّ ما شده، با من برادر است
      
      در حجّ و در عبادت و در سجده های شب
      گریه کن ِحسین، شریک پیمبر است
      
      ما را از این تلاطم دنیا، هراس نیست
      تا کشتی نجات حسینی، شناور است
      
      بر من لباس نوکری ام را کفن کنید
      نوکر بهشت هم برود، باز نوکر است
      
      علي اكبر لطيفيان
      
      *******************
      
      
      انسان هميشه بين مرز خير و شرهاست
      تشخيص اين دو راه محتاج سحرهاست
      
      بايد براي قرب، طي بندگي كرد
      معراج بعد از راه‌ها بعد از گذرهاست
      
      بايد كه از مرز ظواهر آنطرف رفت
      زيرا كه گاهي پشت آيينه خبرهاست
      
      بايد كه قبل از ديگران با نفس جنگيد
      نفس مهذب گشته در حكم سپرهاست
      
      روي درختي كه به پاي ريشه‌هايش
      خون عقيده ريخته، حتما ثمرهاست
      
      بايد به عاشورا نظر كرد و نظر داد
      نوعا بصيرت‌ها همان نوع نظرهاست
      
      فرمود علي‌اكبر چه باكي دارم از مرگ
      تا راه ما حق است، حق در اين گذرهاست
      
      حقاً كه حق است او ولو تنها
      كه گفته است مرز حقيقت بيشتر يا بيشترهاست
      
      اي پير راه ما خيالت جمع باشد
      اي پير راه، فهم جوان‌ها آنقدرهاست
      
      كه با 9 دي فتنه را درهم شكستند
      آري به دنبال بصيرت‌ها، ظفرهاست
      
      مثل پدر ما را نوازش كن، بغل كن
      امشب شب لطف پدرها بر پسرهاست
      
      فرموده‌اند اولادنا اكبادنا، پس
      با اين حساب، امشب شب آه جگرهاست
      
      علی اکبر لطیفیان

       
      املا نمی شدیم و عبارت، خدا نوشت
      از هر هجای ما به ظرافت، خدا نوشت
      
      اوقات او صرف کرامات قوم ماست
      در شأن ما حدیث و روایت، خدا نوشت
      
      هر کس که از قبیله «سلمان» نمیشود
      بر تار و پود شیعه اصالت ، خدا نوشت
      
      در هرم و سوز بندگی اش ذوب گشته ایم
      مثل سپند روی حرارت ، خدا نوشت
      
      خط قلم کشیده کشیده شکسته شد
      با خط هاشمی به صراحت ، خدا نوشت:
      
      عشّاق اهلبیت، مسیحای عالم اند
      از بچه های حیدر و آقای عالم اند
      
      سیدباقرسیدی زاده
      
      *********************
      
      
      من به خون لبت ای دوست گرفتار شدم
      حال سجاد تو را دیدم و بیمار شدم
      
      در حسینیه ی ارباب شبی خوابم برد
      صبح، پشت در یک میکده بیدار شدم
      
      چه شبی بود که از بین دو انگشت شما
      ناگهان باخبر از عالم اسرار شدم
      
      شال خوشبوی تو. سبز و علم دوش تو سبز
      «دام همرنگ زمین بود گرفتار شدم»
      
      بچه بودم که ابالفضل شفا داد مرا
      تا قیامت به علمدار بدهکار شدم
      
      خلق در روضه گرفتند برات عتبات
      من بیچاره ولی دیر خبردار شدم
      
      رشته بر گردنم افکنده ای و در پی تو
      هر شب آواره ی هر کوچه و بازار شدم
      
      کربلا اوج عزا بود ولی چون زینب
      از بلایای پس از شام عزادار شدم
      
      من از آن روز که در بند توأم آزادم
      نوکر فاطمه و حیدر کرّار شدم
      
      عباس احمدی
      
      *********************