آموزش مداحی و اشعار مذهبی

       
      الا ای نغمه های ناله پرداز
      محرم از همین حالا شد آغاز

      مدینه دارد آهنگ جدایی
      حسین فاطمه شد کربلایی

      الا ای اشک های پر ز احساس
      بپاشید آب پشت پای عباس

      غمی از تربت پیغمبر آید
      که نجوای علی اکبر آید

      الهی دشمنت خواری ببیند
      قد و بالای زینب را نبیند

      صدای ناله ای در بین زن ها
      زده شعله به روی جان و تن ها

      الهی می روم با او از این جا
      مبادا بی حسین آیم خدایا

      وصیت های زهرا را گرفتم
      شبانه راه صحرا را گرفتم

      مبادا رهبرم تنها بماند
      میان لشگر غم ها بماند

      الهی با حسینم درد دل هاست
      کمی آهسته تر مادر همین جاست

      مبادا ای دوای زخم سینه
      روی بی خواهر از شهر مدینه

      تو باید سرو من باشی برادر
      مبادا بی کفن باشی برادر

      مبادا شاخه هایم بی گل یاس
      جدا گردد ز تن دستان عباس

      و یا بی قاسم و اکبر بمانم
      عزادار غم معجر بمانم

      روم با قوم نامحرم اسیری
      ببینم در جوانی رنگ پیری

      به نام خارجی از دین و اسلام
      روم با دخترت تا کوفه و شام

      محمود ژولیده

     حسين قافله ات نيّتِ سفر دارد
      تو ميروي و خدا از دلت خبر دارد
      
      براي بدرقه اُمّ البنين هم آمده است
      به جاي مادرتان دست بر كمر دارد
      
      مسيرتان،زياد است و دخترت كوچك
      براي دختر تو اين سفر خطر دارد
      
      براي قاسم از اينجا زره ببر آقا
      براي پيكر او سنگها شرر دارد
      
      ميان قافله ات جا كه هست با زينب
      بگو كه چادر و معجر اضافه بر دارد
      
      بيا حسين عوض كن تو ساربانت را
      گمان كنم كه به انگشترت نظر دارد
      
      بيا براي خودت هم كفن بخر آقا
      ثواب دارد عزيزم كجا ضرر دارد
      
      علی اصغر انصاریان
      
*******************
       
       
      از زبان حضرت ام البنین(س)
       
      قصد کرده است از وطن برود
      پنجمین رکن پنج تن برود
      
      این حسین است که غریب شده
      کاش می شد که با حسن برود
      
      او به هر حال می شود عریان
      چه نیازی ست با کفن برود!
      
      هر چه کردند جان معجر من
      نگذاری که پیرهن برود
      
      قسمت می دهم اجازه نده
      شمر با پا روی بدن برود
      
      نگذاری که نیزه ی کُندی
      جای پهلوش بر دهن برود
      
      نکند بی حسین برگردی
      نکند آبروی من برود
      
      علی اکبر لطیفیان

      
********************
       
       
      وقتی که می رفتند دنیا گریه میکرد
      شهر مدینه مثل زهرا گریه میکرد
      
      وقتی که می رفتند پشت پای آنها
      چشمان جبرائیل حتی گریه میکرد
      
      پائین پای ناقه مریم گریه میکرد
      دورِ سر گهواره عیسی گریه میکرد
      
      این است آن داغ عظیمی که برایش
      حتی میان تشت یحیی گریه میکرد
      
      این است زینب بانویی که زیر پایش
      زانوی لرزه دار سقا گریه میکرد
      
      بوسید اکبر دستهای مادرش را
      در زیر چادر، ام لیلا گریه میکرد
      
      بر روی دامن مادری در گوش طفلش
      آهسته تا میگفت لالا گریه میکرد
      
      یک کاروان گریه شد وقتی رقیه
      با گفتن بابا، بابا گریه میکرد
      
      در زیر پای محمل مستوره عشق
      منزل به منزل ریگ صحرا گریه میکرد
      
      وقتی که میرفتند عالم سینه میزد
      وقتی که میرفتند دنیا گریه میکرد
      
      علی اکبر لطیفیان

      بانگ تکبیر ز امواج فضا می آید
      گوش باشید که آوای خدا می آید
      بوی عطر از نفس باد صبا می آید
      نفس باد صبا روح فزا می آید
      پیک وحی است که در غار حرا می آید
      به محمد ز خداوند ندا می آید

      ای خلایق همه این طرفه ندا را شنوید
      گوش های شنوا حکم خدا را شنوید

      بت و بتخانه همه ذکر خدا می گویند
      سخن از اقرأ و از غار حرا می گویند
      حمد حق، مدح رسول دو سرا می گویند
      خلق عالم همه تبریک به ما می گویند
      حکم توحید به ما و به شما می گویند
      همگی با نفس روح فزا می گویند

      بشریت چه نشستی که مسیحت آمد
      حکم توحید به آوای فصیحت آمد

      این چراغی است که تا شام ابد جلوه گر است
      این یتیمی است که بر عالم خلقت پدر است
      این نجات همه در دامن موج خطر است
      این رسولی است که از کلّ رُسُل خوب تر است
      پیشتر از همه بعد از همه پیغامبر است
      تا صف حشر طرفدار حقوق بشر است

      چشم بد دور ز آیینه ی رخسارش باد
      تک و تنهاست خداوند نگهدارش باد

      آی انسان ها فرمان پیمبر شنوید
      گوش تا از سخن خلق فراتر شنوید
      روح گردید و از آن روح مطهر شنوید
      همه با هم سخن خالق داور شنوید
      بانگ تهلیل شنیدید مکرر شنوید
      همه را با هم در عدل برابر شنوید

      دوره ی کفر و زر و زور به اتمام آمد
      اهل عالم همه آماده که اسلام آمد

      عید آزادی زن های اسیر است امروز
      عید خلق است و خداوند قدیر ایت امروز
      دامن مکه پر از مشک و عبیر است امروز
      بشریت را فرمان خطیر است امروز
      حق بشیر است بشیر است بشیر است امروز
      جاودان باد چراغی که منیر است امروز

      ذکر بت ها همه «لا نعبد الا ایاه»
      همه گویند «ولا قوه الا با ا...»

      تا به کی چهره ی خورشید عدالت مستور
      تا به کی سلطه ی بیدادگران با زر و زور
      با من امروز بخوانید همگی این منشور
      منجی کل جهان آمده با مشعل نور
      عید بعثت شده یا عید جهانگیر ظهور
      تهنیت باد بر آن دخترک زنده به گور

      دور دختر کشی و جهل به پایان آمد
      سر تسلیم بیارید که قرآن آمد

      مکه آهنگ، به گلواژه ی اقرأ بنواز
      کعبه از جا کن و تا غار حرا کن پرواز
      یا محمد سخن خویش ز لا کن آغاز
      خیز از جا به بت و بتگر و بت خانه بتاز
      بشریت را با مکتب توحید بساز
      سر این رشته دراز است دراز است دراز

      خیز تا عرصه ی بیدادگران تنگ کنی
      سینه در حین تبسم سپر سنگ کنی

      ای به راه تو تمامی ملل را دیده
      ای که جبریل امین دور سرت گردیده
      ای به قلب بشر از غار حرا تابیده
      ای خدا پیش تر از پیش تو را بگزیده
      ای سحاب کرمت بر همگان باریده
      خیز از جای خود ای جامه به تن پیچیده

      چشم عالم به ره مکتب روشنگر توست
      منجی کل بشر دین علی پرور توست

      گر چه فوجی پی آزار تن و جان توأند
      فکر بشکستن پیشانی و دندان توأند
      روزی آید که همه خلق مسلمان توأند
      خاک مقداد تو عمار تو، سلمان توأند
      سر فرو برده به تسلیم به فرمان توأند
      پیرو دین تو و عترت و قرآن توأند

      عالم کفر به اسلام تو تبدیل شود
      به تولای علی دین تو تکمیل شود

      تو و آل تو چراغان هدایید همه
      چارده آینه از وجه خدایید همه
      چارده صورت توحید نمایید همه
      چارده قبله ی ارباب دعایید همه
      چارده نوح به طوفان بلایید همه
      چارده مهر عیان در همه جایید همه

      چارده طور به سینای وسیع دلها
      چارده عقده گشا در همه ی مشکل ها

      عزت امت تو در گرو وحدت توست
      وحدت امت تو پیروی از عترت توست
      طاعت عترت تو، طاعت حق، طاعت توست
      در رگ قلب حسین بن علی غیرت توست
      تا خدایی خداوند به پا دولت توست
      شیعه آن است که هر لحظه ی او بعثت توست

      شیعه در حکم تو نور ازلی را دیده
      شیعه در غار حرا با تو علی را دیده

      بعثت شیعه ز آغاز غدیر است و حراست
      بعثت سوم او واقعه ی عاشوراست
      پدر شیعه علی، مادر شیعه زهراست
      شیعه جان و تنش از آب و گل کرببلاست
      به خدایی خدایی که جهان را آراست
      شیعه بودن شرف و عزت و آزادی ماست

      شیعه تا خون به رگش موج زند یار علی است
  «میثما» شیعه همان میثم تمار علی است

     غلامرضا سازگار

      الا محمد «اِقرء و ربُّک الاکرم»
      بخوان به نام خداوندگار لوح و قلم
      بخوان بخوان که تویی منجی همه عالم
      بخوان که پیشتر و برتری تـو از آدم
      بخوان که خوانده خدایت پیمبر اکرم
      بخوان که هر سخن توست آیتی محکم

      بخوان به نام خدایی ‌که آفرید تو را
      بخوان بنام کریمی ‌که برگزید تو را

      الا که سیطرۀ کفر از این خبر شکند
      صف سپاه شب از نیزۀ سحر شکند
      اگر چه کوه بوَد خصم را کمر شکند
      به تیغ عدل تو بازوی زور و زر شکند
      تبر به دست، بتان را به یکدگر شکند
      کمان گرفته ز بوجهلِ فتنه سر شکند

      خبر دهید که دیو غرور و مستی مُرد
      رسید لشکر توحید و بت پرستی مُرد

      محمد ای دو جهان زیر بار منت تو
      مبارک است به خلق و خدا نبوت تو
      خجسته باد به عالم ظهور دولت تو
      تمام نـور بـود از چراغ حکمت تو
      بود حقیقت توحید درس وحدت تو
      درود بر تو و دین و کتاب و عترت تو

      چراغ عترت و قرآن یکی است یااحمد
      به این دو عزت ما متکی است یااحمد

      دو ثقل زندۀ تو اهل بیت و قرآنند
      دو قطعه نور ز یک مشعل فروزانند
      دو سوره‌اند که مانند نور و فرقانند
      دو آفتاب که از یک سپهر تابانند
      دو گوهرند که از یک صدف درخشانند
      دو نخل نور که محصول یک گلستانند

      به اتفاق، دو تصویر از جمال خداست
      هرآنکه گشت جدا ازیکی، ز هردو جداست

      تو آفتاب جهانی، جهان تو را دارد
      امیر قافلـه‌ای، کاروان تـو دارد
      نشسته‌ای به زمین،آسمان تو را دارد
      تو باغبان جنانی،جنان تو را دارد
      زمان به طول تمام زمان تو را دارد
      مکان به وسعت کل مکان تو را دارد

      چه مقبلان که همه مورد قبول تواند
      رسول مایی و پیغمبران رسول تواند

      کسی که در همه جا در کنار توست علی است
      کسی که دست تو و ذوالفقار توست علی است
      کسی که تا ابدالدهر یار توست علی است
      کسی که شیر تو و کردگار توست علی است
      کسی که جان تو و جان نثار توست علی است
      کسی که فاتح پروردگار توست علی است

      کسی که حافظ قرآن و دین توست علی است
      کسی که گفته خدا جانشین توست علی است

      سلام بر تو و قدر و جلال و عنوانت!
      سلام چار کتاب خدا بـه قرآنت!
      سلام بر تو و یاسین و نور و فرقانت!
      سلام بر تو که سلمان بود مسلمانت!
      سلام بر شرف و اقتدار سلمانت
      سلام مکه و غار حرا بـه پیمانت

      سلام بر تو و مولا علی برادر تو
      یگانه فاتح بدر و حنین و خیبر تو

      بشر رسیـد بـه آیین راستین امشب
      خدا نمود برون،دست از آستین امشب
      رسید حلقۀ، توحید را نگین امشب
      طلوع کرد رخ آفتاب دین امشب
      بتان کعبه! بیفتید بر زمین امشب
      خدای را بستایید از همین امشب

      ظهور مکتبِ «خیرالورا» مبارک‌باد
      طلوع نور ز غار حرا مبارک باد

      بشارت ای، همۀ دختران زنده به گور
      محمد آمده، پـایـان گرفته سلطه زور
      به گور گشت نهان، دیو کبر و جهل و غرور
      فروغ دوستی از کوی دوست کرده ظهور
      به شام تیره شبیخون زده است لشکر نور
      محمد آمده، چشم بد از جمالش دور

      رسید مژده که در ظلِّ احمدید همه
      از این بـه بعد،کنـار محمدید همه

      قسم بـه ذات خداوندگار حیِ قدیر
      دو عید ماست یکی، این دو، بعثت است و غدیر
      جهانیان همه دانیـد از صغیر و کبیـر
      فقط علی است پس از مصطفی به خلق، امیر
      به شهریار پیام آوران کسی است وزیر
      که علم دارد و اخلاص دارد و شمشیر

      هزار مرتبه"میثم"اگر روی سر دار
      ز دامن علی و اهل بیت دست مدار

     غلامرضا سازگار

      آن که رخسارۀ او رنگ محبّت دارد
      نور توحید بود آن چه به طلعت دارد

      بی وضو جن و ملک نام نکویش نبرند
      نام او نزد خدا عزّت و حُرمت دارد

      نام او هست صفا بخش دل اهل جهان
      که به اندازۀ فردوس طراوت دارد

      اوست خورشید نبّوت که ز روز خلقت
      مهر او در دل هر ذرّه اقامت دارد

      این همان محیی دین است که از روز ازل
      به روی شانۀ خود مُهر نبّوت دارد

      این همان سرو سرافراز و همیشه سبز است
      که به سر در همه جا ابر کرامت دارد

      این همان واسطۀ مبدأ فیض ازلی است
      که ز انوار خدا نور بصیرت دارد

      این همان سورۀ نور است به قرآن مبین
      که دراین آیه خداوند بشارت دارد

      این همان شاخۀ طوباست که در فردوس است
      این همان عطر نفیس است که جنت دارد

      کرد خورشید نبّوت ز حرا تا که طلوع
      آسمان دید به رخ نور هدایت دارد

      همه ذرّات در آن روز به حیرت دیدند
      که به قدقامت خود شور قیامت دارد

      سند روشن توحید پرستی با اوست
      همرهش مژده ای از صبح سعادت دارد

      در ره عشق سبکبال ترین عاشق اوست
      گرچه بر شانۀ خود کوه رسالت دارد

      تا به معراج خدا سیر وسفر کرد شبی
      آن که جبریل به او عشق و ارادت دارد

      در حرمخانۀ حق محرم اسرار خداست
      با خدا شب همه شب اوست که خلوت دارد

      اوست پیغمبر رحمت که به پای میزان
      برهمه اهل جهان لطف و عنایت دارد

      ای وفائی به گل روی محمّد صلوات
      بُردن نام رسول است که لذّت دارد

     سید هاشم وفایی

*********************

      تا مهر و ولا به سینه ها دمساز است
      تا بـاب عنــایت الهی بـاز است
      از فرش به عرش وز ازل تا به ابـد
      گلبانگ محمّدی طنین انداز است

     سید هاشم وفایی

*********************

      هردل که فروزنده چو مهر و ماه است
      از بعثت پیغمبـــر مــا آگــاه است
      آئینـه ای از نور خـــداونــدی او
      ذکر صلــوات بر رســول الله است

     سید هاشم وفایی

      خوشست در خم این گیسوان اسیر شدن
      به خاکبوسی این شاه سربزیر شدن

      خوشست خادمی این سرای را کردن
      در این مقام گدا بودن و امیر شدن

      خوشست خاک شدن زیر پای حضرتتان
      زِ یُمن گیوه ی پر مهرتان عبیر شدن

      خوشست اینکه زِ طفلی به زیر سایه تان
      گذار عمر نمودن، زِ عشق پیر شدن

      شما کلام خدایید و در نزول منید
      شما محمدمید و شما رسول منید

      به نام عشق، به نام خدا، به نام نبی
      بنوش باده مستانه ای ز جام نبی

      بنوش باده که جبرییل می شود اینبار
      همای اوج سعادت به روی بام نبی

      ببین زِ عرش به سمت حراست در تنزییل
      صدای بال ملائک به احترام نبی

      صدای بال ملک؛ نه صدای الله است
      که آمده برسد محضر مقام نبی

      رسیده است بگوید: بخوان بخوان قرآن
      بخوان به نام خدایت بخوان محمد جان

      زبان خویش گشود و حرا منور شد
      زبان گشود و به اذن خدا پیمبر شد

      زبان گشود و زمان فراق آخر شد
      زبان گشود و لبش از وصال حق تر شد

      زبان گشود به وحی و به خلق رهبر شد
      زبان گشود وَ مکه دمی معطر شد

      زبان گشود به قرآن، عدوش ابتر شد
      چنان که گوش بتان از تلاوتش کر شد

      ندا رسید: به مکه خدا وطن دارد
      بتان مکه، دگر مکه بت شکن دارد

      از این به بعد رسول خداست این آقا
      از این به بعد خدا حرف می زند با ما

      از این به بعد صدای خداست می پیچد
      به گوش خلق خدا از لب اباالزهرا

      از این به بعد خدا یک خداست ای کفّار
      دگر به دور بریزید آن خداها را

      از این به بعد شغالند شیرهای عرب
      کنار یار پیمبر، کنار شیر خدا

      علی کنار نبی و نبی کنار علی
      یگانه حامی وحی است ذوالفقار علی

      بگو رسول که در دل تب خدا داری
      بگو که ابر خدایی و وحی می باری

      بگو اگر به تو خورشید و ماه را بدهند
      ز وحی خواندن خود دست بر نمی داری

      بگو که آمدی و باغبان عشق شدی
      به خاک سینه ی ما بذر عشق می کاری

      تو آمدی که بگویی علی همان زهراست
      تو آمدی که بگویی منم علی، آری

      تو آمدی که علی را به ما نشان بدهی
      امام بعد خودت را نشانمان بدهی

      تو ساغر میِ حقی، شراب ناب، علیست
      به خاک میکده سوگند، بوتراب، علیست

      چه سرنوشت خوشی اینکه در هوای شما
      شوند عالمیان ذرّه، آفتاب علیست

      سوال: بعد شما جانشین تان چه کسی است؟
      هزار بار بپرسند اگر، جواب علیست

      صدای کیست پس از تو که ناله زد: بابا
      کسی که بسته به دستش عدو طناب علیست

      صدای کیست که می گفت: ای امان بردند
      میان کوچه علی را کشان کشان بردند

   امیر عظیمی

عاقبت دست اجل
 مشکلم وا می کند
هر که بیند روی من
 یاد زهرا می کند
کس نداند ای خدا
از چه در تاب و تبم
یاد زندان رفتن
عمّه خود زینبم

******************
زندان به حال زار موسي گريه مي کرد
زنجير و غل بر دست آقا گريه مي کرد

وقتي عزيز فاطمه تشييع مي شد
پاي جنازه داشت زهرا گريه مي کرد

سلطان رأفت زد گريبان چاک از غم
افلاک بر احوال آقا گريه مي کرد

آرايه هاي بي کسيهاي کريمه
تکميل شد از هجر بابا گريه مي کرد

مي گفت شهري با کنايه خارجي رفت!!!
زينب به ياد شام آنجا گريه مي کرد

جسم کفن پوش امير عشق بر دست
ارباب بي غسل و کفنها گريه مي کرد

هر کس که آمد بر حريمش تسليت گفت
معصومه ياد قامتي تا   گريه مي کرد

در کاظمين شور حسيني بود بر پا
صاحب زمان آمد تماشا گريه مي کرد

باب الحوائج شد که ما حاجت بخواهيم
او از فراق دلبر ما گريه مي کرد

شاعر ؟؟؟

ندارد کس در این عالم دل زاری که من دارم
ندارد سینه‏ ای آه شرر باری که من دارم

ندیده هیچ مظلومی چنین ظلمی که من دیدم
ندارد چشم گردون چشم خونباری که من دارم

ندارد هیچ زندانی نگهبانی که من دارم
ندارد کس بعالم خصم خونخواری که من دارم

شب و روزم بود یکسان ز تاریکی این زندان
ندیده دیده گردون پرستاری که من دارم

ندارد محرم رازی بجز این کنده و زنجیر
ندیده دیده گردون شب تاری که من دارم

بگیرم روزه و ذکر خدا هر دم به لب دارم
نباشد روزه داری را چو افطاری که من دارم

از این ظلمی که هارون می ‏کند بر من خدا داند
کسی باور ندارد چشم خونباری که من دارم

*******************

همه روز می‌بری دل، همه‌ جا نهان ز مایی
نه پیـام می‌فـرستی، نه جمـال می‌گشایی

نه شکیب مانده در دل، نه قرار مانده در جان
تو بگـو عزیـز جانـم، چـه کنـم اگر نیایی

همه شب در انتظـارم، همـه دم امیـدوارم
همه جا به خویش گفتم که تو در برم می‌آیی

شب و روز غرق نورم چه کنم هنوز کورم
که تو در برم نشستی و نبینمت کجـایی؟

ز طبیـب کـار نـایــد ز دوا هنـر نخیـزد
تو فقط مرا طبیبـی، تـو فقط مـرا دوایـی

به دو چشم خویش گفتم: تو کجا و پای دلدار؟
مگر از کـرم تو پـا را بـه نگاه من بسایی

قدم از غمـت خمیـده، اجلـم ز ره رسیده
چه شود که تا نمردم تو شبی ز در درآیی؟

چه لیاقتی بـه چشمم کـه رخ تـو را ببیند
کرمت به من همین بس که ندیده دل‌‌ربایی

چه جسارتم که خود را به تو آشنا بخوانم
بگذار تـا بگـویم که تـو بـا مـن آشنـایی

*******************

من در این کنج قفس غوغای محشر میکنم
پیروی از مادرم زهرای اطهرمیکنم

کاخ استبداد را بر فرق هارون دغا
واژگون با نعره الله اکبر میکنم

تا زند سیلی به رویم سندی از راه ستم
یاد سیلی خوردن زهرای اطهر میکنم

گر چه در قید غل و زنجیر می باشم ولی
استقامت در بر دشمن چو حیدر میکنم

گر ز پا و گردن رنجور من خون می چکد
یاد میخ و سینه مجروح مادر میکنم.

شاعر ؟؟؟

  آقا بيا که روضه ی موسي بن جعفر است
      چشمانمان ز داغ مصيباتشان تر است

      جامه سياه بر تن و بر جان شرار آه
      دلها به ياد غصه او پر ز آذر است

      افتاده است بي کس و تنها ، غريب وار
      مردي که با تمامي خلقت برابر است

      مرثيه خوان حضرت کاظم ، خود خداست
      باني روضه ،حضرت زهراي اطهر است

      زندان نگو ، که گرم مناجات با خداست
      غار حراي حضرت موسي بن جعفر است

      مرغي که در قفس ، نفسش تنگ آمده
      از وي به جاي مانده فقط يک بغل پر است

      از تازيانه خوردن حضرت نگو دگر
      ارثيه اي رسيده به ايشان ز مادر است

      باشد هميشه ورد زبانم به هر نفس
      لعنت به آن يهودي بي دين که کافر است

      اي من فداي شال عزاي شما شوم
      آقا بيا که روضه موسي بن جعفر است

      شاعر ؟؟

      واحد
       
      ناله زنان اهل سما ، گریه کنان اهل زمین
      جان داده موسای تو در ، زندان هارون لعین
      یا فاطمه یا فاطمه
      صاحب عزا گردیده ای ، با قامت خمیده ات
      بسته غل و زنحیر کین ، بر پای نور دیده ات
      یا فاطمه یا فاطمه
      از سوز غربت میکشید ، آتش زبانه از دلش
      در کنج زندان بلا ، شد یک یهودی قاتلش
      یا فاطمه یا فاطمه
      بر غصه و مصائبش ، اشک ملک روانه بود
      بر روی جسم لاغرش ، آثار تازیانه بود
      یا فاطمه یا فاطمه
      جسمش کفن شد عاقبت ، ای وای ازین درد و بلا
      دلها بسوزد یاد آن ، مظلوم دشت کربلا
      یا فاطمه یا فاطمه
      آن دلبر دور از وطن ، آن کشته ی صد پاره تن
      مانده به خاک قتلگاه ، غرقه به خون و بی کفن
      یا فاطمه یا فاطمه
       
      ****************
     
      واحد
       
      ای حجت داور ، موسی بن جعفر ، آه موسی بن جعفر
      گل یاس پرپر ، موسی بن جعفر ، آه موسی بن جعفر
      اشکم گره خورد ، با سوز و آهت
      زندان بغداد ، شد قتلگاهت
      باب الحوائج موسی بن جعفر
      ******
      ای حریم عشقت ، قبله حاجات ، آه قبله حاجات
      زندان شد برایت ، طور مناجات ، آه طور مناجات
      بر پیکر دین ، سرّ الحیاتی
      ذکرت چو مادر ، عجّل وفاتی
      باب الحوائج موسی بن جعفر
      ******
      با غم تو داریم ، ناله ی شبگیر ، آه ناله ی شبگیر
      خون گردیده جاری ، از غل و زنجیر ، آه از غل و زنجیر
      روزه بودی و ، دل پرشرر بود
      افطارت هر شب ، خون جگر بود
      باب الحوائج موسی بن جعفر
      ******
      سندی بی حیا ، بر تو جفا کرد ، آه بر تو جفا کرد
      زندان هارون را ، کرببلا کرد ، آه کرببلا کرد
      غم شد آغشته ، با جان و روحت
      آهن کجا و ، پای مجروحت
      باب الحوائج موسی بن جعفر

      ***************
       
      
      نوحه
       
      دیده گریان موسی بن جعفر    حق ثنا خوان موسی بن جعفر
      سر در خانه ی دل نوشته       جان به قربان موسی بن جعفر
      ما سائلانت هستیم    دل بر ولایت بستیم    بر خاک تو بنشستیم
      یا سیدی یا مظلوم
      ******
      لاله ی گلشن هل اتایی           تو به درد دو عالم دوایی
      کنج زندان به دستان بسته       گره از کار خلقت گشایی
      باب المراد مایی      آرامش دلهایی      تو یوسف زهرایی
      یا سیدی یا مظلوم
      ******
      بسکه دشمن نموده جفایت         تا به گردون رسیده نوایت
      بر تو خون گریه کرده دمادم     غل و زنجیر سندی به پایت
      از ظلم او افسردی    چون لاله ای پژمردی    بس تازیانه خوردی
      یا سیدی یا مظلوم
      ******
      گرچه تو سَروَر عالمینی        بر نبی روشنای دو عینی
      گفته ای که تنت را گذارند          در ره زائران حسینی
      با نوحه ی عاشورا     شد ذکر تو یا جدّا     با یاد کرببلا
      یا سیدی یا مظلوم

      **************
       
       زمینه
       
      در این مصائب شد     دل ملائک خون
      امام کاظم شد           زندانی هارون
      به یاد این آقا          ارض و سما گرید
      هم حیدر وزهرا     هم مصطفی گرید
      واویلا واویلا
      ******
      به خیل مشتاقان     قبله ی حاجات است
      زندان برای او              طور مناجات است
      دلها بسوزد از          درد عیان او
      شکنجه ی سندی    قاتل جان او
      واویلا واویلا
      ******
      ای مهر پاکت در      سرشت ما آقا
      ای کاظمین تو         بهشت ما آقا
      اسیر عصیان و       اسیر صد ، دردیم
      ما آرزو داریم        که شیعه ات گردیم
      یا مولا یا مولا
      ******
      بیا و ما را از     کرم هدایت کن
      فدایی راه        سرخ ولایت کن
      بیا و ما را در     رهت فدایی کن
      دل محبان را         کرببلایی کن
      یا مولا یا مولا

      **************** 
       
   زمینه
       
      همه عالم ، شده درهم ، به عزای سبط خاتم
      حضرت امام کاظم ، هفتمین صاحب پرچم
      دل خسته توی زندون     شد شهید زهر هارون
      به یاد روضه ی مادر          پرزده با دلی پرخون
      غریب آقـام
      ******
      کف زندون ، به سجوده ، دست و پاش همه کبوده
      نمی دونم بنی عباس ، جنس زهرشون چی بوده
      ذکر مادر رو لباشه      غم عالم تو نگاشه
      توی لحظه های آخر     آقا تو فکر رضاشه
      غریب آقـام
      ******
      داد و بیداد ، شده آزاد ، مرد زندونی بغداد
      دیگه راحت شده امشب ، از شکنجه های شدّاد
      رنگ و روی ماه پریده       وقت رفتنش رسیده
      عباشو توی سیاهچال    روی صورتش کشیده
      غریب آقـام

      **************

     شور سه ضرب

      میکشی گوشه ی زندون   نفسای آخرت رو
      زنده میکنی دوباره    یاد زهرا مادرت رو
      انقده روزه گرفتی   دیگه چشمات میبینه تار
      اما هربار دم مغرب   سیلی خوردی جای افطار
      توی تموم دنیا   یه عشق رایجی تو
      مثل عموت ابالفضل     باب الحوائجی تو
      
      بار آخر با لگد زد   شما خون بالا آوردی
      آرزو کردی بمیری   بس که تازیانه خوردی
      اشک ما مرحم زخم   پر شاپرک شد امشب
      اونا که دوست نداشتن   دلشون خنک شد امشب
      (( توی تموم دنیا   یه عشق رایجی تو ))
      (( مثل عموت ابالفضل     باب الحوائجی تو ))
       

  واحد جفت ، سنگین ، دودمه

از جفای تو فلک شکوه شد آغاز، مرا
مکن آزار در این مانده نفس باز،‌ مرا

ای فلک این همه جان و تنِ من آزردی
من رضایم ز تو امّا تو رها ساز، مرا

روزهایم همه شب کردی و شب‌ها همه تار
بیش از این در محن و غصه مینداز، مرا

بی وفایی تو بسیار شد آخر بس کن

با غل و سِلسِل و زنجیر مکن ناز، مرا

باز کن بند از این مرغِ زمین افتاده
مددی کن تو در این لحظه‌ی پرواز، مرا

با تنِ زخمی و رنجور چگونه بروم؟
مادر غمزده‌ام می‌کند آواز، مرا

رسم میهمانی زریه‌ی زهرا این است
تن گلگون، دلِ پر خون، لبِ پر راز، مرا

 **********

سوختم از زهرِ جفا ـ وای وای
ز دشمنان بی وفا ـ وای وای
من که غریبم آشنایم بیا
شرح تمامِ عقده‌هایم بیا
سرم به خاک است و به دامن بگیر
غریب‌تر از منی رضایم بیا

سوختم از زهرِ جفا ـ وای وای
ز دشمنان بی وفا ـ وای وای
حلقه‌ی زنجیر تنم خورده است
ساق من از زجرِ غل آزرده است
بیا ببین کُنجِ کویرِ عذاب
گل وجودم که چه پژمرده است
سوختم از زهرِ جفا ـ وای وای
ز دشمنان بی وفا ـ وای وای

وای که دشمن چه به روزم نشاند
زخمِ جنایت به تن و جان کشاند
کینه‌ی بابای غریبم علی
زهرِ عدوات به دلِ من چشاند
سوختم از زهرِ جفا ـ وای وای
ز دشمنان بی وفا ـ وای وای

**********
مردِ غریبی ـ تنهای تنها
سر را نهاده ـ بر خاکِ غمها
گویا که بر لب زمزمه دارد
ذکرِ یا امّی فاطمه دارد
موسی بن جعفر ـ حضرت کاظم(۳) 

او عقده‌هایش ـ فوق زمان است
گریانِ هجرش ـ نه آسمان است
بنگر به زندان گشته زمین‌گیر
جسمِ شهیدِی در غل و زنجیر
موسی بن جعفر ـ حضرت کاظم(۳) 

افتاده از پا ـ مسموم و مسجون
دل از غمش شده ـ همواره مجنون
در کُنجِ زندان نورِ دو عین است
او از تبارِ پاکِ حسین است
موسی بن جعفر ـ حضرت کاظم(۳)

*****

دم پاره:

 مسموم وا اماما ـ ـ شهید وا اماما

مسموم وا اماما ـ ـ غـریـب وا اماما

      اگرچه بسته زنجیر و در اسیری بود
       به دست بسته به دنبال دستگیری بود
      
      نبود باب حوائج اسیر زندان ها
      همیشه پشت درخانه اش فقیری بود
      
      نبود دخترکش تا به او کند تکیه
       اسیر پای شکسته به وقت پیری بود
      
      چقدر لاغر و زخمی شد و ...؛ شکست آخر
       شبیه اینکه گلاب از گلی بگیری بود
      
      به روی تخته تنش را غلام ها بردند
       عجب مراسم تشییع کم نظیری بود
      
      برای بی کفنی گریه می کند کفنت
       همان که سهم تنش کهنه ي حصیری بود
      
      محسن حنيفي

*********************

 
      در گوشه ای شکسته ز آوار بی کسی
      تنها اسیر و خسته و بی آشنا منم
      یلدا ترین شب است شب این سیاه چال
      پیر و نحیف و بی کس و بی همصدا منم

      **
      با خشت های سنگی و با میله های خویش
      زندان به حال و روز دلم گریه می کند
      خون می چکد زِ حلقه و می سوزم از تبم
      زنجیر هم به سوز تبم گریه می کند

      **

      پوسیده پیکرم که در این چهارده بهار
      در تنگنای سرد و نموری افتاده ام
      از بار حلقه های ستم خرد گشته ام
      دور از شعاع کوچک نوری فتاده ام

      **
       چشمم هنوز خیره به در باز مانده است
      خونابه بر لبم پی هر آه آمده
      گویی فرشته است که در باز می کند
      اما نه باز قاتلم از راه آمده

      **
      اينبار هم به ناله من خنده می زند
      دستی به زخم تازه ای زنجیر می كشد
      با هر نفس به کنج لبم خون نشسته است
      با هرتپش تمام تنم تیر می کشد

      **
      چشمم به میله های قفس خو گرفته است
      کی می شود که خنده به روی رضا زنم
      کو دخترم که باز بخندد برابرم
      کو قوتی که شانه به موی رضا زنم

**

      ای بی حیا ترین که مرا زجر می دهی
      در زیر تازیانه چنین ناروا مگو
      خواهی بزن دوباره مرا یا بکش مرا
      اما بیا به مادر من ناسزا مگو
      
      حسن لطفی

چشمهايش همه را ياد خدا مي انداخت
      لرزه بر جان و دل تک تک ما مي انداخت
      
      پا برهنه همه بر بُشر شدن محتاجيم
      نظري کاش که بر ما، گذرا مي انداخت
      
      دست بسته فقط او بود که شد دست به خير
      سکّه نه، ماه به کشکول گدا مي انداخت
      
      آن همه زخم به روي بدنش بود ولي
      زَهر هم بر جگرش چنگ، جدا مي انداخت
      
      چشم خود بست ولي دختر او چشم به راه
      روي شانه پسرش شال عزا مي انداخت
      
      او پر از درد شد امّا به خداوند او را
      روضه ي کوچه و گودال ز پا مي انداخت
      
      پيکرش زخم شد امّا سر او دست نخورد
      شد خراشيده ولي حنجر او دست نخورد
      
      محسن حنیفی

      سـلام خـدا و سـلام پیمبر
      سلام امامان به موسی‌بن‌جعفر

      شهنشـاه مـلک وسیــع الهــی
      که امرش بـود حکم خلاق داور

      ولـی خـدا، هفتمین حجت حـق
      دُر نـاب شش یم، یـم پنج گوهر

      بـه جن و بشر تربتش کعبـۀ دل
      به ارض و سما طلعتش نورگستر

      فـروغ رخـش تــا ابــد عالم‌آرا
      کلام خوشش همچنان روح‌پرور

      خداوند خلـق و خداونـد خصلت
      خداونـد خـوی و خداونـد منظر

      به پایش فشاندند لاهوتیان جان
      به خاکش نهـادند قدوسیان سر

      ملایک گشودنـد از چـار جانب
      بـه خـاک قدم‌هـای زوار او پر

      ببر عرض حاجت سوی کاظمینش
      بگیــر از در او مــراد مکــرر

      اگـر امــر می‌کـرد ذات الهـی
      چو جدش علی در گرفتی ز خیبر

      و یا آن که می‌کرد مه را دو قسمت
      به انگشت سبابه همچون پیمبر

      که اعجـاز او بـُود اعجـاز احمد
      که بازوی او بـُود بـازوی حیدر

      عنایـات او بر ملک بـُود هادی
      اشـارات او بـر فلک بـُود رهبر

      خداوند را گشته زائر هر آن کو
      شــود زائــر آن بتـول مطهـر

      کلامش بشـر را چـراغ هدایت
      مقامش ملک را بُود فـوق باور

      تو او را بـه تاریکـی حبس دیـدی
      دمی بـاز کـن چشم دل را و بنگر

      که مـاه است پروانـۀ شمـع رویش
      که مهر است در بحر نورش شناور

      به حبس عدو پیکـرش آب گـردید
      امامی که جان بود مهرش به پیکر

      سرشکش به هجران معصومه جاری
      خیـال رضـا را گرفتـه اسـت در بر

      به غیـر از خـدا کس ندیـد و نداند
      که بر او چه آمـد ز خصـم ستمگر

      کبــودی انــدامـش از تـازیانــه
      بــود ارث عمــه بــود ارث مـادر

      امامـی کـه یـار همـه خلق بودی
      غریبانـه جـان داد بی‌یـار و یـاور

      خدایا! که دیـده است زیر شکنجه
      همـای ولایـت زنـد در قفس پر؟

      بنـالیــد یــاران! بــرای امــامـی
      که تابــوت او بـود یـک تختۀ در

      بنـالیــد بـــر آن امــام غریبــی
      کـه زهـر جفـا در دلش ریخت آذر

      در آن حبس تاریک دربسته هر شب
      ملاقاتی‌اش بـود زهرای اطهر

      سزد از شـرار غمش خلق، «میثم»!
      بسوزنـد چـون شمع؛ از پای تا سر

      غلامرضا سازگار

      چشم هایش همه را یاد خدا می انداخت
      لرزه بر جان و دل تک تک ما می انداخت

      پا برهنه همه بر بُشر شدن محتاجیم
      نظری کاش که بر ما، گذرا می انداخت

      دست بسته فقط او بود که شد دست به خیر
      سکّه نه، ماه به کشکول گدا می انداخت

      آن همه زخم به روی بدنش بود ولی
      زَهر هم بر جگرش چنگ، جدا می انداخت

      چشم خود بست ولی دختر او چشم به راه
      روی شانه پسرش شال عزا می انداخت

      او پر از درد شد امّا به خداوند او را
      روضه ی کوچه و گودال ز پا می انداخت

      پیکرش زخم شد امّا سر او دست نخورد
      شد خراشیده ولی حنجر او دست نخورد

     محسن حنیفی

********************************      

      
      آرامش محض، روح آشفته‌ی توست
      مبهوت، زمان زِ رنج ناگفته‌ی توست
      تو صابری و صبر، شکیب از تو گرفت
      تو کاظمی و خشم، فرو خفته‌ی توست

     سید مهدی حسینی
      

      طبعش بلند است و ظفرهایش بلند است
      مرد تقرب ، دردسرهایش بلند است
      
      دنبال خلوت می رود زندان به زندان
      رکن عبادت می شود زندان به زندان
      
      جام بلا نوشید و گفت الحمدلله
      خون دلش جوشید و گفت الحمدلله
      
      اصلا چرا باید همه ش آواره باشد
      شمع سحر باید به فکر چاره باشد
      
      پیر مناجاتی شب موسی ابن جعفر
      تنها ملاقاتی شب موسی بن جعفر
      
      موسای آل الله دور از طور مانده
      جانم فدایش از مدینه دور مانده
      
      دلتنگ می شد بی صدا فریاد می کرد
      معصومه را تنگ غروبی یاد می کرد
      
      جوشن کبیری ساخت از کهنه عبایش
      جوشن صغیری خواند با سوز صدایش
      
      حتی نگهبان از دعایش فیض می بُرد
      بدکاره هم از سجده هایش فیض می بُرد
      
      زنجیرها خاکسترش را می کِشیدند 
      غل های سنگین پیکرش را می کِشیدند
      
      باور کنم خورشید را در چاه بردند 
      او را روی ساق شکسته ش راه بردند
      
      اجرا سده توسط حاج منصور ارضی در 30/2/93

      بر روی لبهایت به جز یا ربّنا نیست
      غیر از خدا، غیر از خدا، غیر از خدا نیست
      
      زنجیرها راه گلویت را گرفتند
      در این نفس بالا که می آید صدا نیست
      
      چیزی نمانده از تمام پیکر تو
      انگار که یک پوستی بر استخوان نیست
      
      زخم گلوی تو پذیرفته است اما
      زخم دهانت کار این زنجیرها نیست
      
      این ایستادن با زمین خوردن مساوی است
      از چه تقلا می کنی؟ این پا که پا نیست
      
      اصلاً رها کن این پلید بد دهان را
      از چه توقّع می کنی وقتی حیا نیست
      
      نامرد زندان بان در این زندان تاریک
      اینکه کنارش می زنی با پا عبا نیست
      
      این تخته ی در که شده تابوت حالا
      بهتر نباشد بدتر از آن بوریا نیست
      
      اما تو را با نیزه ها بالا نبردند
      پس هیچ روزی مثل روز کربلا نیست
      
      علی اکبر لطیفیان

*********************
  
      مثل يك تكه عبا روي زمين است تنش
      آن قدر حال ندارد كه نيفتد بدنش
      
      جا به جا گر نشود سلسه بد مي چسبد
      آن چناني كه محال است دگر وا شدنش
      
      نفسش وقت مناجات چه اعجازي داشت
      زن بدكاره به يك باره عوض شد سخنش
      
      آه مانند گليمي چقدر پا خورده
      بي سبب نيست اگر پاره شده پيرهنش
      
      از كليم اللهي حضرت ما كم نشود
      گر چه هر دفعه بيايد بزند بر دهنش
      
      به رگ غيرت اين مرد فقط دست مزن
      بعد از آن هر چه كه خواهي بزني اش، بزنش
      
      بستنش نيز برايش به خدا فايده داشت
      مدد سلسله ها بود نمي ريختنش
      
      با چنين وضع كفن كردن او پس سخت است
      آه آه از پسرش آه به وقت كفنش
      
      علي اكبر لطيفيان

*********************

      هر لحظه ای که آمد و از من خبر گرفت
      حالات سجده های مرا در نظر گرفت
      
      می دید عاشقانه مناجات می کنم
      اغلب سراغی از من عاشق، سحر گرفت
      
      نفرین به ضربه ای که نماز مرا شکست
      رویم ز ضرب دست یهودی اثر گرفت
      
      پاره شده عبا به تنم بسکه با شتاب
      این تازیانه حلقه به دور کمر گرفت
      
      جا خورده دنده ام به گمانم که پهلویم
      چون پهلوی مدینه به تیزی در گرفت
      
      فهمیده بود غیرت ما روی مادر است
      با حرف بد قرار مرا بیشتر گرفت
      
      دانستم از چه کودک جامانده حسین
      وقت فرار دست خودش روی سر گرفت
      
      در شام دختری که خودش ضربه خورده بود
      دامن برای روی کبود پدر گرفت
      
      هر چه شد عاقبت سرم از تن جدا نشد
      تشییع پیکرم به زیر دست پا نشد
      
      تیزی نیزه ای نرسیده به حنجرم
      سیلی نخورده دختر من در برابرم
      
      قاسم نعمتی

      زندان گرفته
      حتی صدای مرد زندان‌بان گرفته
      
      حتی زنی بد
      از ساحتش بوی خوش ایمان گرفته
      
      زنجیر و پابند
      از استخوان‌هایش توان و جان گرفته
      
      مثل مدینه
      مولای ما انگشت بر دندان گرفته
      
      هر تازیانه
      با کینه از پهلوی او تاوان گرفته
      
      از سفره‌ی او
      دشمن سه روزی هست آب و نان گرفته
      
      اما به‌جایش
      هر نیمه‌شب روی سرش قرآن گرفته
      
      ذهنم دوباره
      حال و هوای روضه‌ای عطشان گرفته
      
      آتش کشیدند
      آتش بمیرم معجر و دامان گرفته
      
      شام غریبان
      گوشه به گوشه بارش باران گرفته
      
      رقّاص شامی
      آسایش از یک کاروان مهمان گرفته
      
      عمامه‌ای را
      خاکستری پر شعله و‌ سوزان گرفته
      
      نی غرق نور است
      انگار خولی نیزه‌ای تابان گرفته
      
      بابا کجایی
      با نام بابا یک سه ساله جان گرفته
      
      مجید لشگری

درد عشق از تندرستی خوشترست
ملک درویشی ز هستی خوشترست

عقل بهتر می‌نهد از کاینات
عارفان گویند مستی خوشترست

خود پرستی خییزد از دنیا و جاه
نیستی و حق‌پرستی خوشترست

چون گرانباران به سختی می‌روند
هم سبکباری و چستی خوشترست

سعدیا چون دولت و فرماندهی
می‌نماند، تنگدستی خوشترست

سعدی

****************

ما خنده را به مردم بی غم گذاشتیم
گل را به شوخ چشمی شبنم گذاشتیم

قانع به تلخ و شور شدیم از جهان خاک
چون کعبه دل به چشمه زمزم گذاشتیم

مردم به یادگار اثرها گذاشتند
ما دست رد به سینه ی عالم گذاشتیم

چیزی به روی هم ننهادیم در جهان
جز دست اختیار که بر هم گذاشتیم

دادند اگر عنان دو عالم به دست ما
از بیخودی ز دست همان دم گذاشتیم

الماس، بی نمک شده بود از موافقت
تدبیر زخم و داغ به مرهم گذاشتیم

بی حاصلی نگرکه حضور بهشت را
از بهر یک دو دانه چو آدم گذاشتیم

صائب! فضای چرخ، مقام نشاط نیست
بیهوده پا به حلقه ی ماتم گذاشتیم

صائب تبریزی

دوستان شرح گرفتاري من گوش کنيد
قصه ي عشق و وفاداري من گوش کنيد

در ره دين خدا ياري من گوش کنيد
داستان غم و غمخواري من گوش کنيد

گر چه اين قصه ي جانسوز به گفتن نتوان
نه به گفتن نتوان بلکه شنفتن نتوان

پرورش يافته ي مدرسه ي الهامم
زينت شير خدا شير زن اسلامم

دختر دخت نبي امّ مصائب نامم
کرد لبريز ز غم ساقي گردون جامم

صبر بي صبر شد از صبر و شکيبائي من
ناتوان شد خرد از درک توانائي من

پيش هر حادثه اي آنکه قد افراخت منم
آنکه بر تير بلا سينه سپر ساخت منم

آنکه بر نزد بلا هستي خود باخت منم
وآنکه با آتش غم سوخت ولي ساخت منم

باغبانم من و غارت شده يکجا باغم
ظلم بگذاشته هي داغ به روي داغم

هستي خود به ره حضرت داور دادم
آنچه دادم به ره دوست سراسر دادم

نه ز کف جدّ عزيزي چو پيمبر دادم
پدرو مادر و فرزند و برادر دادم

گر چه يکروز دلي شاد نبوده است مرا
ليک در صبر جهاني بستوده است مرا

چه بگويم چه ستمها به سرم آوردند
طفل بودم که گل خاطر من پژمردند

پيش من در پَسِ در مادر من آزردند
ريسمان بسته به مسجد پدرم را بردند

من هم استاده و اين منظره را مي ديدم
مات و وحشت زده مي ديدم و مي لرزيدم

بعد از اين حادثه دشمن ز سرم افسر برد
وز سر من صدف خاک گران گوهر برد

چرخ پير از بَرِ من تازه جوان مادر برد
نه همين مادر من مادر پيغمبر برد

خفت در خاک و مرا جفت غم و ماتم کرد
مادرم رفت و ز غم قامت بابم خم کرد

مادري ديده ام و پهلوي بشکسته ي او
ناله ي روز و شب و گريه ي پيوسته ي او

کشتن محسن و آن طاير بشکسته ي او
ناتوانيّ و نماز شب بنشسته ي او

مادر از من رخ نيلي شده بر مي گرداند
بيشتر ز آتش غمها دل من مي سوزاند

پدرم داد شريک غم خود را ازدست
دَرِ دل جز به غم فاطمه بر غير ببست

وز همه خلق بريد و به غم او پيوست
زانوي خويش بغل کرده و در خانه نشست

داغ مادر زده آتش به جگر از يکسو
غربت و خانه نشينيّ پدر از يکسو

بود در سينه هنوز آتش داغ مادر
که فلک طرح دگر ريخت مرا سوخت جگر

سحرم داد منادي خبر مرگ پدر
خبر قتل پدر داد قضا بر دختر

ديدم آن تاج سرم را که دو تا گشته سرش
بسته خون سر او هاله به دور قمرش

بعد از آن بود دلم خوش که برادر دارم
به سرم سايه ي دو سرو صنوبر دارم

دو گل سر سبد از باغ پيمبر دارم
دو برادر ز دو عالم همه بهتر دارم

غافل از آنکه کنون درد من آغاز شده
به رُخم تازه دَرِ غصه و غم باز شده

پس از آن رخت عزا بهر حسن پوشيدم
جگر پاره ي او را به لگن خود ديدم

شرح دفنش چو ز عباس جوان بشنيدم
تيرباران شدن جسم حسن بشنيدم

رفت از دست ، حسن ، گشت دلم خوش به حسين
شد مرا روح و روان ، قدرت دل ، نور دو عين

بعد از آن واقعه ي کرببلا پيش آمد
گاه جانبازي در راه خدا پيش آمد

سفر تشنگي و داغ و بلا پيش آمد
چه بگويم که در اين راه چها پيش آمد

اين سفر بود که با هستي من بازي کرد
قامتم خم شد و اسلام سرافرازي کرد

آنکه را بود برادر به سفر من بودم
تير غمهاي ورا گشت سپر من بودم

کرد از هستي خود صرف نظر من بودم
کرد قربان برادر دو پسر من بودم

دست گلچين دو گل احمر من پرپر کرد
ره سپر سوي جنان بدرقه ي اکبر کرد

خواهر اينگونه کجا دهر به خاطر دارد
به رهش بهر برادر دو پسر بسپارد

جسمشان چونکه برادر به حرم مي آرد
مادر از خيمه ي خود پاي برون نگذارد

ديدم ار ديده ي او چهره ي خواهر بيند
شبنم شرم به گلبرگ رخش بنشيند

روز عاشور چگويم به چه روز افتادم
داستاني است که هرگز نرود از يادم

هيجده محرم خود را همه از کف دادم
کوه غم شد دل و چونان که ز پا افتادم

روز طي گشته نگويم که چه بر ما آمد
شب جانکاه و غم افزا و محن زا آمد

آن زمان گو که بگويم چه بديدم آنشب
خارها بود که از پاي کشيدم آنشب

تا سحر از پي اطفال دويدم آنشب
داد روي سيه و موي سپيدم آنشب

آنکه مي سوخت به حال دل ما آتش بود
کاست از عمر من و سرکشي خود افزود

شب من يکطرف و جمع پريشان يکسو
هستي سوخته يکسو دل سوزان يکسو

مادران يک طرف و نعش عزيزان يکسو
کودکي گم شده در دشت و بيابان يکسو

چه بگويم چه شبي را به سحر آوردم
با نماز شب بنشسته ي خود سر کردم

با اسارت پي آزادي قرآن رفتم
با يتيمان و سر پاک شهيدان رفتم

راه ناطي شده در کوفه به زندان رفتم
گنج بودم من و در شام به ويران رفتم

بهر اطفال چو احساس خطر مي کردم
خويش بر کعب ني خصم سپر مي کردم

گر چه هر غم بنوشتند به پيشاني من
عالمي گشته پريشان ز پريشاني من

چشم تاريخ نديده است بخود ثاني من
قدرت روح مرا بين ز سخنراني من

که شهادت ز برادر شده تبليغ از من
و آن بياني که کند کار دو صد تيغ از من

شاميان هلهله ي فتح در اين جنگ زدند
ما عزادار ولي در بر ما چنگ زدند

در دل ريش از آن چنگ زدن چنگ زدند
بر سَرِ بام شده بر سَرِ ما سنگ زدند

طاق شد طاقتم از محنت و بي تاب شدم
شمع سان ز آتش غم سوختم و آب شدم

  در سفر شاهد هجده سر بي تن گشتم
شاهد راه حق و عشق برادر گشتم

قصه کوته ز سفر سوي وطن برگشتم
ليک با همسر خود تا که برابر گشتم

آمد از دور ولي تا نظر انداخت مرا
مات و حيرت زده شد بر من و نشناخت مرا

اين سفر موي من آشفته تر از حالم کرد
همچنان طاير بشکسته پر و بالم کرد

قامت چون الفم ديد و ز غم دالم کرد
حسرت و داغ و غم و درد به دنبالم کرد

گشت پشتم خم و رختم سيه و موي سپيد
جاي من کوه اگر بود ز هم مي پاشيد

کن از اين قصه ي پر غصه گذر انساني
ديگر از ماتم من نام مبر انساني

زدي آتش به دل جن و بشر انساني
چونکه ريزي ز سر خامه شرر انساني

گر چه پر شور سرودي نمک از ما داري
گر چه شيرين شده شعرت کمک از ما داري

******************************

یادش به خیر روز و شبم با حسین بود
ذكر بی اختیار لبم یا حسین بود
پا تا سرِ عقیله سراپا حسین بود
وقتِ اذان اشهدِ من یا حسین بود
ما تار و پودِ رشته یِ پیراهن همیم
یعنی من و حسین، حسین و منِ همیم

دور از تو هست ولی دست از تو بر نداشت
خسته شده ست ولی دست از تو برنداشت
از پا نشست ولی دست از تو برنداشت
زینب شكست ولی دست از تو برنداشت
مانند من كسی به غم و رنج تن نداد
آه و غمی چنین به دلِ پنج تن نداد

یادش به خیر بال و پرش می شدم خودم
سایه به سایه همسفرش می شدم خودم
یك عمر مادر و پدرش می شدم خودم
جایِ همه فدایِ سرش می شدم خودم
نامِ حسین حكمِ قسم را گرفته بود
یك شب ندیدنش نفسم را گرفته بود

یادم می آید آینه رویِ حسین بود
اشكِ دو چشمم آبِ وضویِ حسین بود
هم پنجه هام شانه ی موی حسین بود
هم بوسه های زیرِ گلوی حسین بود
یادم نرفته نیمه شب از خواب می پرید
یادم نرفته تشنه لب از خواب می پرید

ماندند كربلا كس و كاری كه داشتیم
آتش گرفت دار و نداری كه داشتیم
بی سر شدند ایل و تباری كه داشتیم
از ما گرفت كوفه قراری كه داشتیم
یك روز خانه یِ پدرِ من شلوغ بود
یادش به خیر دور و برِ من شلوغ بود

جای سلام سنگ به من پرت كرده اند
از پشت بام سنگ به من پرت كرده اند
زن هایِ شام سنگ به من پرت كرده اند
شاگردهام سنگ به من پرت كرده اند
داغت نشست قلبِ صبور مرا شكست
زخمِ زبانِ شام غرور مرا شكست

حالا فقط به پیرُهنش فكر می كنم
می سوزم و به سوختنش فكر می كنم
دارم به دست و پا زدنش فكر می كنم
بسكه به نیزه و دهنش فكر می كنم ...
با روضه ی برادرم از هوش می روم
با ضجه هایِ مادرم از هوش می روم

از هر كه تازه آمده از راه نیزه خورد
گَهگاه سنگ، گاه لگد، گاه نیزه خورد
شد نوبت سنان، دهنِ شاه نیزه خورد
در كُل هزار و نهصد و پنجاه نیزه خورد
آنقدر سنگ خورد كه آئینه اش شكست
در زیرِ نعل ها قفسِ سینه اش شكست

وای از محاسن تو و انگشت های شمر
وای از لب و دهان تو و جای پای شمر
مثل تن تو خورد به من چكمه های شمر...

حامد خاكی

*******************

مرثیه گودال

دار و ندار زینب، روح بهار زینب
به گلشن نبوّت بنفشه زار زینب
ای که حسین ماند از تو یادگار زینب
زِ سرّ حق تعالی پرده برآر زینب
نیزه شکسته ها را بزن کنار زینب

ای که برادرانت همه مطاف بودند
به دور تو چو کعبه گرم طواف بودند
کنار چادر تو به انعطاف بودند
اُف به سراب دنیا، به روزگار زینب
نیزه شکسته ها را بزن کنار زینب

بیا به قتلگاهم ماهِ منیر بنگر
بیا برادرت را یک دل سیر بنگر
به زیر پای نیزه مرا حصیر بنگر
حصیر را به شن ها وامگذار زینب
نیزه شکسته ها را بزن کنار زینب

کشته شده حسینت چو آفتاب تشنه
به روی خاک اِبنِ ابوتراب تشنه
مثل دو تا علیّ اش رفته بخواب تشنه
بیا به زخم هایم گریه ببار زینب
نیزه شکسته ها را بزن کنار زینب

دور و برم هزاران رنگ پریده نیزه
به جسم من چو باران نیزه چکیده، نیزه
سه شعبه، نه دلم را نیزه دریده، نیزه
چقدر دشمن از من نیزه کشیده، نیزه
دمیده نیزه زار از این تن زار زینب
نیزه شکسته ها را بزن کنار زینب

امیر عظیمی

      دلم گرفته از این انتظار طولانی
      به پشت پرده غیبت چقدر می مانی
      
      سرم فدای قدمهای تو بگو امشب
      کجا برای غم عمه روضه میخوانی؟
      
      فدای شال سیاهت که دور گردن توست
      چقدر مثل دل عمه ات پریشانی
      
      به یاد غربت زینب دو دیده ات خون است
      دلت شکسته ترین شد امامِ بارانی
      
      به گوشه ای ز نگاهت بیا بخر ما را
      به پای درد دل عمه ات ببر ما را
       
      اگر شاعر این شعر را میشناسید لطفا اطلاع دهید

**********************

      يا اين دل شكسته ما را صبور كن
      يا لا أقل به خاطر زينب ظهور كن

     ديگر بتاب از افق مكه ، ماه من!
     اين جاده هاي شب زده را غرق نور كن

     با ذوالفقار حضرت مولا ، بيا و بعد
     دلهاي شيعه را پرِ حسّ غرور كن

     با كوله بار غربت و اندوه خود بيا
     از كوچه هاي سينه زني مان عبور كن

    امشب بيا كه روضه بخواني برايمان
    امشب بساط گريه مان را تو جور كن

   يا چند صفحه مقتل كرب و بلا بخوان
    يا خاطرات عمه تان را مرور كن

      اگر شاعر این شعر را میشناسید لطفا اطلاع دهید

    پیری زمین گیرم… صبوری ناخوش احوال
      یادم نرفته گیر کردی بین گودال….
      
      از کربلایت زخمی و بی بال رفتم
      با چشم هایی تار از گودال رفتم
      
      از حال و روزم بی خبر بودم برادر
      با شمر و خولی همسفر بودم برادر
      
      با دست خالی جنگ آن اغیار رفتم
      با چادر خاکی سر بازار رفتم
      
      زخم زبان از شهر پر نیرنگ خوردم
      در کوفه از شاگردهایم سنگ خوردم
      
      از ازدحام کوچه ها ترسید زینب
      از هم محلی کم محلی دید زینب
      
      همسایه ای داغ دلم را تازه میکرد
      چادر نمازم را سرش اندازه میکرد
      
      خاکستر غم بر سر من ریخت کوفه
      خورشید را از شاخه ای آویخت کوفه
      
      رفتم برای ماندن اسلام رفتم
      با آستینی پاره شهر شام رفتم
      
      از شعله ها خاکسترت را پس گرفتم
      از خیزران آخر سرت را پس گرفتم
      
      از راه های سخت و بی برگشت رفتم
      با دست هایی بسته ...
       
      اگر شاعر این شعر را میشناسید لطفا اطلاع دهید

**********************

      لحظه ها لحظه های آخر بود
      آخرین ناله های خواهر بود
      خواهری که میان بستر بود
      خنجری خشک و دیده ای تر بود
      چقدر سینه اش مکدر بود
      
      دستش رو به قبله تا کرده
      روی خود را به کربلا کرده
      مجلس روضه را بپا کرده
      باز هم یاد درد ها کرده
      یاد باغ گلی که پرپر بود
      
      پلکهایش کمی تکان دارد
      رعشه ای بین بازوان دارد
      پوست نیروی استخوان دارد
      یادگاری ز خیزران دارد
      چشم از صبح خیره بر در بود
      
      تا علی اکبرش اذان ندهد
      سروِ قدش تا نشان ندهد
      تا علمدار سایبان ندهد
      تا حسینش ندیده جان ندهد
      انتظارش چه گریه آور بود
      
      زیر این آفتاب می سوزد
      تنش از التهاب میسوزد
      یاد عباس و آب میسوزد
      مثل روی رباب میسوزد
      یاد لبهای خشک اصغر بود
      
      میزند شعله مرثیه خوانیش
      زنده ماندن شده پشیمانیش
      مانده زخمی به روی پیشانیش
      آه از روز کوچه گردانیش
      چقدر در مدینه بهتر بود
      
      سه برادر گرفته هر سو را
      و علی هم گرفته بازو را
      دور تا دور قد بانو را
      تا نبینند چادر او را
      آه از آن دم که پیش اکبر بود
      
      ناگهان یک سپاه خندیدند
      بر زنی بی پناه خندیدند
      او که شد تکیه گاه خدیدند
      مردمی با نگاه خندیدند
      بعد از آن نوبت برادر بود
      
      آن همه ازدهام یادش هست
      جمع کوفی و شام یادش هست
      چشمهای حرام یادش هست
      حال و روز امام یادش هست
      چشمها روی چند دختر بود
      
      یک طرف دختری که رفته از حال
      یک طرف تل خاک در گودال
      زیر پای جماعتی خوشحال
      یک تن افتاده تا شود پامال
      باز دعوا میان لشکر بود
      
      جان او تا ز صدر زین افتاد
      خیمه ای شعله ور زمین افتاد
      نقش یک ضربه بر جبین افتاد
      گیسویی دست آن و این افتاد
      حرمله هم کمی جلوتر بود 
      
      یک نفر گوئیا سر آورده
      زیر یک شال خنجر آورده
      عرق شمر را در آورده
      وای سر روی دست مادر بود
      
      حسن لطفی

      در چشمهای منتظرم نا نمانده است
      یک چشم هم برای تماشا نمانده است
      
      از بسکه گریه کرده ام و خون گریستم
      اشکی برای دختر زهرا نمانده است
      
      نزدیک ظهر و بستر زینب در آفتاب
      جانی ولی در این تن تنها نمانده است
      
      چیزی برای آنکه فشارم به سینه ام
      جز این لباس کهنه خدایا نمانده است
      
      غارت زده منم که پس از غارت دلم
      زلفی برای شانه زنها نمانده است
      
      ای شاه بی کفن،کفنم کن برادرم
      با دست خود به چادر مشکی مادرم
      
      آه از خیام شعله ور و از شراره ها
      از خنده ها،هلهله ها و اشاره ها
      
      غارتگران پس از تو به ما همله ور شدند
      بستند پیش ما همه ی راه چاره ها
      
      غارت شدند جوشن و پیرآهن و علم
      حتی زخیمه ها همه ی گاهواره ها
      
      در دستها نبود به جز تازیانه ها
      بر پنجه ها نبود به جز گوشواره ها
      
      چیزی نمانده بود که معجر بخوانیش
      بر گیسوان شعله ور از تکه پاره ها
      
      در پیش چشم مادر و خواهر به روی نی
      می خورد تاب سر شیر خواره ها
      
      از بس زدند بال و پر کودکان شکست
      از بس زدند چوب تر خیزران شکست
      
      حسن لطفی
 

**********************

      دارد به دل صلابت کوه شكيب را
      از لحظه اي كه بوسه زده زخم سيب را
      
      با اقتدار فاطمي خود رقم زده
      در کربلا حماسه ي أمن يجيب را
      
      با كاروان نيزه چهل منزل آمده
      اين راه پر فراز بدون نشيب را
      
      كوبيد صبح قافله بر طبل روزگار
      رسوايي اهالي شام فريب را
      
      با خطبه هاي ناله و اشكش غروب ها
      تفسير كرد غربت شيب الخضيب را
      
      شد لاله پوش معجرش از حسرت فراق
      تا ديد روي نيزه نگاه طبيب را
      
      جانش رسيد بر لبش از دست خيزران
      طاقت نداشت طعنه ي تلخ رقيب را
      
      مي ريخت عطر سيب نفس هاي خسته اش
      در جان باغ وعده ي صبحي قريب را
      
      یوسف رحیمی

   در برت تقدیم جان میخواستم اما نشد
      چون کبوتر آشیان میخواستم اما نشد
      
      تا کنم گریه به یک زخم از سراپا زخم تو
      روضه ای فوق زمان میخواستم اما نشد
      
      زخم و خاک و آفتاب و خیمه ی غارت شده
      من برایت سایبان میخواستم اما نشد
      
      تا به جای تو لگد کوب سواران میشدم
      من هزاران جان میخواستم اما نشد
      
      دور تا از محمل زینب کند نامحرمان
      غرش یک پهلوان میخواستم اما نشد
      
      تا که شاید لحظه ی آخر به پایت دق کنم
      مهلتی از ساربان میخواستم اما نشد
      
      غسل و کفن و دفن و تشیع ات بماند آه من
      بر سرت سنگ نشان میخواستم اما نشد
      
      نه عمامه نه عبا خاتم نه در وقت سفر
      از لب لعل لبت اذان میخواستم اما نشد
      
      اگر شاعر این شعر را میشناسید لطفا اطلاع دهید

ای وجودت تمامِ ثارالله
 وی علمدار بام ثارالله
 پایدار همیشۀ توحید
 پاسدار قیام ثارالله
 به تو دین متکی است تا محشر
 از تـو پاینده نام ثارالله
 به قیام حسین‌گونۀ تو
 تا قیامت سلام ثارالله
 هر کلام تو یک حماسۀ خون
 هـر نفس یک پیام ثارالله
 همره و هم‌مـرام و همسنگر
 همدم و هم‌کلام ثارالله
 ذوالفقارِ زبان تـو در کام
 تیغ حق در نیام ثارالله
 نام تو، وصف تو، فضیلت تو
 سخنِ صبح و شام ثارالله
 دل نـورانی تو از آغاز
 بــود بیت‌الحرام ثـارالله
 چون تو خواندی خطابه، خونِ گلو
 گشت شیرین به کام ثارالله
 صحبتت: چشمه‌های علم علی
 حــرمتت: احتــرام ثـارالله
 بی تو دین را بقا نبود، نبود
 کربلا کربلا نبـود، نبود

**

 صبر یک قطره و تـو دریایی
 حلم یک لالـه و تـو صحرایی
 بعد حیدر تو حیدری به سخن
 بعد زهرا فقـط تو زهرایی
 هاجر دو ذبیحِ خفته به خون
 مریم هیجده مسیحایی
 قیمت اشک توست خون حسین
 بلکه خود یک حسینِ تنهایی
 قهرمان، شیرزن تو را خوانم؟
 بـه خدا فوق فوق اینهایی
 علم یک آیه و تویـی قرآن
 علم یک صورت و تو معنایی
 پـدرت زینـتِ تمـام وجـود
 تو که هستیِّ زیب بابایی
 برده دل از حسین، یک نگهت
 بس‌که در چشم او دل‌آرایی
 مادر زهد و عصمت و تقـوا
 دختر قدر و نور و طاهایی
 فاتح کربلا و کوفه و شام
 صاحب خطبه‌هـای غرایـی
 هر بلایی به چشم تو زیباست
 خود به چشم خدا چه زیبایی
 شهدا از تو زنـدگی دارند
 انبیا هم بـه تو بدهکارند

**

 تو ز تجلیل برتری زینب
 تو هماننـد مادری زینب
 تا صدایت به کوفه گشت بلند
 همه گفتند حیدری زینب
 باعث سرفرازی اسلام
 با سرِ شش برادری زینب
 جز امامت که هست خاص حسین
 بـا امـامت برابری زینب
 منجـی چارمیـن ولـیّ خـدا
 در کنـار بـرادری زینب
 به خدا غیر چارده معصوم
 از همه مردها سری زینب
 همچنان از خطابه‌ات پیداست
 که تو زهرای دیگری زینب
 دخت زهرا، ولی کدامین دخت
 دختِ اسلامْ‌پروری زینب
 بلکه همـراه مـادرت زهـرا
 مــادرِ اهل محشری زینب
 تــو بــه نخــل امیــدِ ثــارالله
 ریشه و شاخه و بری زینب
 خلق را سر به سر در آن صحرا
 ذکر یا زینب است و یا زهرا
 لب خود تا به خطبه وا کردی
 بـااللَّه اعجـازِ مرتضـی کردی

**

 کوفـه شـد کربلای دیگر تو
 شام را هم تـو کربلا کردی
 تو به یک خطبه، حقّ و باطل را
 تـا قیـامت ز هـم جـدا کردی
 مثـل مـادر برای یاری دین
 بارهـا خـویش را فــدا کردی
 جان به کف داشته چهل‌منزل
 بـه امــام خــود اقتـدا کردی
 در قنوت نماز شب به حسین
 اشک افشانـدی و دعـا کردی
 دست‌هـای یزید را بستی
 نهضت شام را بپا کـردی
 بـا نگـاه حسیـن از دل طشت
 چشم خود بستی و حیا کردی
 تو بـه گـودال شکرهـا گفتی
 تو کـه تقـدیر از خـدا کردی
 چه کشیدی مگر به بزم یزید
 کـه گریبان خـود قبا کردی
 لب و دندان و چوب و طشت و شراب؟
 از چه رو آسمان نـگشت خراب؟

**

 نفست جـانِ سیدالشهداست
 روح و ریحان سیدالشهداست
 قامتت در ریاض رضوان هم
 سرو بستان سیدالشهداست
 خطبه‌های همیشـه زندۀ تو
 متن قرآن سیـدالشهداست
 از سر نیزه‌ها به زخم سرت
 چشم گریان سیدالشهداست
 عضو عضو تو ای همه توحید
 پر ز ایمـان سیـدالشهداست
 می‌توان در مقام و وصف تو گفت
 آنچه در شأن سیدالشهداست
 در ثنـایت به نیزه در حرکت
 لب عطشـان سیدالشهداست
 نامۀ عاشقانه‌ات بــه خـدا
 جسم عریان سیدالشهداست
 تا زمین و زمان به امر خدا
 تحت فرمان سیدالشهداست-
-نـام تـو، مدح تو، فضائل تو
 ذکر یاران سیدالشهداست
 از خـداوندگار و خلق مدام
 به تو و صبر تو، سلام سلام

**

 سرفرازی که شد خمیده، تویی
 وارث مادر شهیده تویی
 آنکه خورشیدِ خفته در خون را
 شسته با اشک هر دو دیده تویی
 آنکـه بــا تیـغ نطق حیدری‌اش
 پــردۀ خصــم را دریـده تویی
 آنکــه هــر تلخـیِ مصیبت را
 شهد جان کرده و چشیده تویی
 آنکــه بهــر بقــای عـاشورا
 یک جهان شورآفریـده تویـی
 آنکه زخم درون و زخم سـرش
 آسمان را به خون کشیده تویی
 باعبانی کــه لاله‌هایش را
 دست گلچین به تیغ چیده تویی
 زائری کز هـزار و نهصـد زخم
 پاسخ خـویش را شنیـده تویی
 آسمانی که بی‌ستاره شده
 مهر و ماهش به خون طپیده تویی
 آفتابی که گشته چل منزل
 دور هجده سرِ بریده تویـی
 ذکر سرها هماره بود به لب
 السلام علیکِ یا زینب

**

 سال‌ها تـا ابد هِـزارۀ توست
 روزها روز یادوارۀ تــوست
 کوفه و شام بعد عــاشورا
 شاهد نهضـت دوبــارۀ تــوست
 همچنان بغـض در گلــو مانــده
 نفس کوفـه با اشارۀ تـوست
 این تن گوشـوار عرش خداست
 یا تو عرشی و گوشـوارۀ تـوست؟
 سنگ قعـر جهنّمش خــوانند
 دل هر کس که بـی‌شرارۀ توست
 این بوَد حلق چاک چاک حسین
 یا همان قلب پاره‌پـارۀ تـوست؟
 اشــک شب‌هــای آسمانـی‌ها
 خون هفتاد و دو ستارۀ توست
 نظـر لطف تو، بـه گریۀ ماست
 اشک شرمنـده از نظارۀ توست
 همــه بیچاره‌ایم و چــارۀ مـا
 نظر رحمت همارۀ تـوست
 چشم مـا در مصیبت تـو گریست
 گر پسندی تو، بهتر از این چیست؟

**

 به خداوندی خدا سوگند
 به امامـان جدا جدا سوگند
 به محمّد، به فاطمه، بـه علی
 به تمامــیّ انبیــا ســوگند
 به حسینی که تشنه لب، او را
 سـر بریدنـد از قفـا سـوگند
 بـه دو دست بریدۀ عباس
 که جدا شد به کربلا سوگند
 به همان سینۀ شکسته که گشت
 از سـم اسب، توتیـا سـوگند
 به همان طایری که با دمِ تیر
 ذبـح گردیـد در هـوا سوگند
 به یتیمی که چون خیام حسین
 سـوخت دامانش از جفـا سـوگند
 به خروش تو و به خون حسین
 به دو دریای اشک مـا سوگند
 به حسین و بـه ظهـر عاشورا
 به نواهای نینوا سوگند
 به خدایی که بود و باشد و هست
 بـی تو اسـلام رفته بود از دست

 غلامرضا سازگار

می خواستم بلند شوم پا نداشتم
دستی برای خیزش از جا نداشتم

آواز تو می­آمد از آن دورها : « گلی
گم کرده ام... » نه، من گل زیبا نداشتم

پیراهنم که پاره شده، پیکرم کبود
دیگر نشانه های گلت را نداشتم

می­خواستم ببینمت از بین تیغ­ ها
امّا چه سود؟ چشم تماشا نداشتم

آن­قدر دل به چشم تو دادم که از تنم
یک قطعه در هوای تو پیدا نداشتم

در زیر تیغ ­ها و قدم­ ها و سنگ­ ها
دیگر شباهتی ، نه... ، به گل­ ها نداشتم

وقتی که آمدی و رسیدی به پیکرم
می­خواستم بلند شوم... پا نداشتم

مهدی رحیمی

**********************
 
 زينب فرشته بود و پر خويش وا نكرد
اين كار را براى رضاى خدا نكرد

پر مى‏گشود اگر،همه را باد برده بود
سيمرغ بود و جلوه بى انتها نكرد

اين كربلا چه بود كه جز اين مسافرت
او را ز جان عزيزتر خود جدا نكرد ؟

گيسوى آيه‏هاى نجيبى كه مى‏وزيد
با معجر شكسته زينب چه‏ها نكرد

ياد رقيه حرف گلو گير زينب است
حرفى كه تار صوتى او خوب ادا نكرد

آرى غذا نداشت ولى در تمام راه
يكبار هم نماز شبش را قضا نكرد

بيگانه بر غريبى زينب سلام كرد
كارى كه هيچ رهگذر آشنا نكرد

رضا جعفری

**********************

نه تنها تیر و تیغ و سنگ بوده
سر پیراهن تو جنگ بوده
ولی شرمنده زینب دیر فهمید
که انگشتر به دستت تنگ بوده

سیدحمیدر ضا برقعی

**********************

دلی در خون نشسته دوست داری؟
بگو قلبی شکسته دوست داری؟
تورا ای عشق ! بی سر دوست دارم
مرا با دست بسته دوست داری؟

سیدحمیدر ضا برقعی

**********************

مانند یک فرشته ی از پا نشسته بود
غمگین تر از همیشه در آنجا نشسته بود

هشتادو چهار حوریه دور نگاش بود
دور از نگاه مردم دنیا نشسته بود

بر روی دامنش که نسیم مدینه داشت
تنها نماد کوچک زهرا نشسته بود

پائین پای محمل مانند منبرش
موسی نشسته بود مسیحا نشسته بود

می خواست خطبه ای به زبانش بیاورد
بی خود نبود این همه بالا نشسته بود

با یاد خانه پدری اش در آن گذر
اطراف کوفه را به تماشا نشسته بود

در چشمهای رو به خدایش در آن غروب
تصویر یک هلال چه زیبا نشسته بود

دستش نمی رسید اگر شانه ای کند
در چند متری سر آقا نشسته بود

علی اکبر لطیفیان

شرح حال بی بی ...

کوتاه کن کلام... بماند بقیّه اش
مرده است احترام... بماند بقیّه اش

از تیرهای حرمله یک تیر مانده بود
آن هم نشد حرام... بماند بقیّه اش

هر کس که زخمی از علی و ذوالفقار داشت
آمد به انتقام... بماند بقیّه اش

شمشیرها تمام شد و نیزه ها تمام
شد سنگ­ها تمام... بماند بقیّه اش

گویا هنوز باور زینب نمی شود
بر سینه ی امام...؟ بماند بقیّه اش

پیراهنی که فاطمه با گریه دوخته
در بین ازدحام... بماند بقیّه اش

راحت شد از حسین همین که خیالشان
شد نوبت خیام....بماند بقیّه اش

رو کرد در مدینه که یا ایّهاالرّسول
یافاطمه! سلام... بماند بقیّه اش

از قتلگاه آمده شمر و ز دامنش
خون علی الدّوام... بماند بقیّه اش

سر رفت آه، بعد هم انگشت رفت، کاش
از پیکر امام بماند بقیّه اش

بر خاک خفته ای و مرا می­برد عدو
من می­روم به شام... بماند بقیّه اش

دلواپسم برای سرت روی نیزه ها
از سنگ پشت بام... بماند بقیّه اش

دلواپسی برای من و بهر دخترت
در مجلس حرام... بماند بقیّه اش

حالا قرار هست کجاها رود سرش؟
از کوفه تا به شام... بماند بقیّه اش

تنها اشاره ای کنم و رد شوم از آن
از روی پشت بام ... بماند بقیّه اش

قصّه به "سر" رسید و تازه شروع شد
شعرم نشد تمام... بماند بقیّه اش

محمّد رسولي

**********************

همین ‌که روز بر آن دشت، طرحی از شب ریخت
هزار کوه مصیبت به دوش زینب ریخت

نظاره کرد چو «شمس الشّموس» بی‌سر را
به گوش گوش فلک، ناله ناله یا رب ریخت

جهان برای همیشه سیاه شد چون شب
ز چشم‌های ترش هرچه داشت کوکب ریخت

چه بود نیّت ناآشکار ساقی غم؟
که جام زینب غم‌دیده را لبالب ریخت

کشاند کرب و بلا را به شام و بام فلک
هزار فصل طراوت به باغ مذهب ریخت

زبانه‌های کلامش به جان دم‌سردان
شراره‌ها شد و آتش‌نشانی از تب ریخت

اگر همیشه ببارند ابرهای جهان
نمی‌رسند به آن اشک‌ها که زینب ریخت

سعید بیابانکی

آنکه با عشق حسینی گشته همدم زینب است
آنکه بر سّر شهادت بوده مَحرم زینب است

آنکه شور افکنده با شور حسینی بر جهان
از ازل خو کرده با صد محنت و غم زینب است

آنکه نامش زِینِ اَب خوانده رسول کردگار
چون نگویم من صفای اسم اعظم زینب است

آنکه بر خوانَد حدیث اُمّ اَیمَن بر امام
من به جرأت گویم آن زن هم حسین هم زینب است

آنکه کاخ ظلم و استبداد را با یک خطاب
کند و افکند از پی و بن، ریخت بر هم زینب است

دامن شير خدا بين، شير زن مي پرورد
در شهامت برتر از سارا و مريم زينب است

آنکه اندر مجلس گردنکشان قد کرد عَلم
چون حسین بر دشمنان یکدم نشد خم زینب است

با برادر درد دل مي كرد اين سان تا سحر:
آنكه ريزد از فراقت اشك ماتم زينب است

وصف زینب را ز من مشنو بیا در کربلا
خود ببین چون حامی ناموس عالم زینب است

ملجأ اهل حرم تا ظهر اگر عباس بود
شب نگهبان در کنار نهر علقم زینب است

پرچمت گر سرنگون شد من نگه میدارمش
غم مخور بعد از تو پشتیبان پرچم زینب است

منزوي هرگز مزن بیهوده لافِ عاشقی
این حسین تنها یک عاشق دارد آن هم زینب است

رحیم منزوي اردبيلي

**********************

ای که بی تو حقیقت زبان نداشت
خون آبرو، محبّت و ایثار، جان نداشت

بی تو حیا به خاک زمین دفن گشته بود
بی تو شرف ستاره به هفت آسمان نداشت

در باغ وحی بین دو ریحانه رسول
رعناتر از تو فاطمه سرو روان نداشت

تو عاشقی چو یوسف زهرا نداشتی
او چون تو عاشقی به تمام جهان نداشت

بی تو شکوفه های شهادت فسرده بود
 بی تو ریاضِ عشق و وفا باغبان نداشت

آگاه بود عشق، که بی تو غریب بود
اقرار داشت صبر، که بی تو توان نداشت

در پهندشت حادثه، با وسعت زمان
دنیا سراغ چون تو زنی قهرمان نداشت

تاریخ صابران جهان جانگدازتر
از قصّه صبوری تو داستان نداشت

هفتاد داغ بر جگرت بود و باز خصم
تنها نه از سخن، ز سکوتت امان نداشت

گر پای صبر و همّت تو درمیان نبود
اسلام جز به گوشه عزلت مکان نداشت

کاخ ستم به خطبه توگشت زیر و رو
تابی به پیش قلّه آتش فشان نداشت

این غم کجا بَرَم که گل دامن رسول
آبی به غیر اشک غم باغبان نداشت

شبها گرسنه خفت و نماز نشسته خواند
سهم غذاش داد به طفلی که نان نداشت

او دخت مادریست که از جور دشمنان
حتّی کنار خانه خود هم امان نداشت

روزی به زیر سایه پیغمبر خدای
روزی به جز سر شهدا سایه بان نداشت

زینب اگر نبود، شجاعت به گور بود
زینب اگر نبود، شهامت روان نداشت

زینب اگر نبود، وفا سرشکسته بود
زینب اگر نبود، تن عشق جان نداشت

زینب اگر کمر به اسارت نبسته بود
آزادی این چنین، شرف جاودان نداشت

زینب اگر نبود پس از کشتن حسین
گلدسته صفا به صدای اذان نداشت

"میثم" هماره تا که به لب داشت صحبتی
حرفی بجز مناقب این خاندان نداشت

غلامرضا سازگار

**********************

اي پرچم كربلا به دوشت زينب!
قربانِ تو و خَشم و خروشت زينب!
تا مويِ سرت سپيد شد از غم ِ دوست
شد كعبه ي دل سياه پوشت زينب!

علي موسوي گرمارودي

**********************

هرگز کسی ندیده به عالم زن این‌چنین
خون خوردن آن‌چنان و سخن گفتن این‌چنین

در قصر ظالمان به تظلّم که دیده است؟
شیرآفرین زنی که کند شیون این‌چنین

هرگونه‌اش پناه یتیمی دگر شده‌ست
آری بوَد کرامت آن دامن این‌چنین

زندان به عطر نافله خود بهشت کرد
زینب چراغ نامه کند روشن این‌چنین

پیش حسین اشک و به قصر یزید لعن
با دوست آن‌چنان و بَرِ دشمن این‌چنین

در دشت بیند آن تن دور از سر آن‌چنان
بر نیزه خواند آن سر دور از تن این‌چنین

آه، ای سر حسین! چو سر در پی توام
خورشید من! به شام مرو بی من این‌چنین

از خون حجاب صورت خود کرده یا حسین
جز خواهرت که بوده به عفت زن این چنین؟

محمدسعید میرزایی

 نسیمی آشنا از سوی گیسوی تو می آید
نفس هایم گواهی می دهد بوی تو می آید

شکوه تو زمین را با قیامت آشنا کرد
و رقص باد با گیسوی تو محشر به پا کرد

زمین را غرق در خون خدا کردی خبر داری؟
تو اسرار خدا را بر ملا کردی خبر داری.

جهان را زیر و رو کرده است گیسوی پریشانت
از این عالم چه می خواهی همه عالم به قربانت

مرا از فیض رستاخیز چشمانت نکن محروم
جهان را جان بده,پلکی بزن,یا حی یا قیوم

خبر دارم که سر از دیر نصرانی در آوردی
و عیسی را به ایین مسلمانی در آوردی

خبر دارم چه راهی را بر اوج نیزه طی کردی
از ان وقتی که اسب شوق را مردانه هی کردی

تو میرفتی و می دیدم که چشمم تیره شد کم کم
به صحرایی سراسر از تو خالی خیره شد کم کم

تو را تا لحظه ی آخر نگاه من صدا می زد
چراغی شعله شعله زیر باران دست و پا می زد

حدود ساعت سه جان من می رفت آهسته
برای غرق در دریا شدن می رفت آهسته

بخوان آهسته از این جا به بعد ماجرا با من
خیالت جمع ای دریای غیرت خیمه ها بامن

تمام راه بر پا داشتم بزم عزا در خود.
ولی از پا نیفتادم,شکستم بی صدا در خود

شکستم بی صدا در خود که باید بی تو برگردم
قدم خم شد ولیکن خم به ابرویم نیاوردم...

نسیمی آشنا از سوی گیسوی تو می آید
نفس هایم گواهی می دهد بوی تو می آید

سید حمیدرضا برقعی

**********************

 نگاه گریه داری داشت زینب
چه گام استواری داشت زینب
دل با اقتداری داشت زینب
مگر چه اعتباری داشت زینب
چهل منزل حسین منجلی شد
گهی زهرا شد و گاهی علی شد
***
ندیدم زینب کبری تر از این
ندیدم زینت باباتر از این
ندیدم دختر زهرا تر از این
حسینی مذهبی غوغا تر از این
به پیش پای ما راهی گذارید
بنای زینب اللهی گذارید
***
اگر چه غصه دارد آه دارد
به پایش خستگی راه دارد
به گردش آفتاب و ماه دارد
به والله که ایوالله دارد
همینکه با جلالت سر نداده
به دست هیچکس معجر نداده
***
پس از آنکه زمین را زیر و رو کرد
سپاه کوفه را بی آبرو کرد
به سمت کربلا خوشحال رو کرد
کمی از خاک را برداشت بو کرد
رسیدم کربلا ای داد بی داد
حسین سر جدا، ای داد بی داد
***
چهل روز است گریانم حسین جان
چو موی تو پریشانم حسین جان
چهل روز است می خوانم حسین جان
حسین جانم حسین جانم حسین جان
تویی ذکر لبم الحمدلله
حسینی مذهبم الحمدلله
***
همین جا شیرخواره گریه می کرد
رباب بی ستاره گریه می کرد
گهی بر گاهواره گریه می کرد
گهی بر مشک پاره گریه می کرد
خدایا از چه طفلم دیر کرده؟
مرا بیچاره کرده، پیر کرده
***
همین جا دور اکبر را گرفتند
ز ما شبه پیغمبر ما را گرفتند
ولی از من دو دلبر را گرفتند
هم اکبر هم برادر را گرفتند
"به تو گفتم که ای افتاده از پا
ز جا بر خیز ورنه معجرم را..."
***
همین جا بود که سقای ما رفت
به سمت علقمه دریای ما رفت
پناه عصمت کبرای ما رفت
پی او گوشواره های ما رفت
فقط از علقمه یک مشک برگشت
حسین بن علی با اشک برگشت
***
همین جا بود که دلها گرفت و ...
کسی روی تن تو جا گرفت و ...
سرت را یک کمی بالا گرفت و...
همین که بر گلویت خنجر آمد
صدای ناله ی زهرا در آمد
***
همین جا بود الف را دال کردند
تنت را بارها پامال کردند
ته گودال را گودال کردند
تو را با سم مرکب چال کردند
اگر خواندم قلیلت علت این بود
که یک تصویری از تو بر زمین بود
***
تو ماندی و کبوتر رفت کوفه
تو را کشتند و خواهر رفت کوفه
خودم در راه و معجر رفت کوفه
چه بهتر زودتر سر رفت کوفه
وگرنه دردها می کشت مارا
نگاه مردها می کشت ما را
***
بهاری داشتم اما خزان ش
قدی که داشتم بی تو کمان شد
عقیق تو به دست ساربان شد
طلای من نصیب کوفیان شد
خبر داری مرا بازار بردند
میان مجلس اغیار بردند
***
همین جا بود افتادند تن ها
همین جا بود غارت شد تن ها
تمامی کفن ها، پیرهن ها
بدون تو کتک خوردند زن ها
همین جا بود گیسو می کشیدند
 هر سو دخترانت می دویدند
***
همین جا بود تازیانه باب گردید
رخ ما در کبودی قاب گردید
ز خجلت خواهر تو آب گردید
که معجر بعد تو نایاب گردید
سکینه معجر از من خواست اما
خودم هم بودم آنجا مثل آنها...
***
ز جا برخیز غمخواری کن عباس
دوباره خیمه را یاری کن عباس
برای عزتم کاری کن عباس
علم بردار علم داری کن عباس
سکینه می کند زاری ابالفضل
چه قبر کوچکی داری ابالفضل

 علی اکبر لطیفیان

**********************

 دلش دریای صدها کهکشان صبر
غمش طوفان صدها آسمان ابر

دو چشم از گریه همچون ابر خسته
ز دست صبر ِزینب، صبر خسته

صدایش رنگ و بویی آشنا داشت
طنین ِموج آیات خدا داشت

زبانش ذوالفقاری صیقلی بود
صدا، آیینه ی صوت علی بود

چه گوشی می کند باور شنیدن؟
خروشی این چنین مردانه از زن

به این پرسش نخواهد داد پاسخ
مگر اندیشه ی اهل تناسخ :

حلول روح او، درجسم زینب
علی دیگری با اسم زینب

زنی عاشق، زنی اینگونه عاشق
زنی، پیغمبر ِقرآن ناطق

زنی، خون خدایی را پیامبر
زن و پیغمبری ؟ الله اکبر

مرحوم قیصر امین پور

**********************

به نام نامی زینب سلام بر خورشید
به رغم مدعی و شب سلام بر خورشید

به نام نامی زینب ترانه می‌خوانم
غزل و مثنوی عاشقانه می‌خوانم

به نام صبر به نام خدا به نام علی
که بود پیمبر به کائنات ولی

« بریده باد زبانی نگوید این کلمات »
به نام نامی احمد به عشق حق صلوات

بده قلم به ادب یک سلام بر زینب
بکن به اذن خدا احترام بر زینب

زنی که آینه دار حسین زهرا بود
زنی که در غم غربت عجیب تنها بود

زنی زلال، زنی مهربان، زنی بشکوه
زنی که بشکند از هیبتش صلابت کوه

بلند قامت و بالا بلند و دانشمند
دلش سراچة خون بود و لب پر از لبخند

اسیر بود اسارت به چنگ حیدری‌اش
دهان گشود جهان بر شکوه و سروری‌اش

نه اینکه هست فقط سرور زنان زینب
که هست سرور کلّ جهانیان زینب

زنی قیامت کبری زنی بلند اختر
زنی که بود به آزادگی سر و سرور

زنی چو زینب کبری سراغ دارد دهر‌؟
اگر که هست بگو نازنین بیارد دهر

که گفت این زن والا مقام مظلوم است؟
هر آنکه خرد کند این شکوه محکوم است

به اختیار بلا را گرفته در چنگش
غمین شده است به عالم نوای آهنگش

گُراز کی بتواند شکار شیر رود
و یا که شیر به روباه دون اسیر شود‌؟

چگونه می‌شود این نکته را تصور کرد
که سرشکسته شود شیر در مصاف و نبرد

عزیز! قصة زینب حکایت دگر است
که شیر ماده قوی‌تر زهرچه شیر نر است

شده اسارت و ذلت اسیر او یارا
مبین به چنگ اسارت عزیز زهرا را

مخواه گریه بگیری به هر طریق که هست
شعور در همه حالی ز شور کور به است

امیر عاملی

**********************

آه ای صبور قافله ی غم سفر بخیر
راوی روضه های محرم سفر بخیر

خلوت نشین نیمه شب ندبه های اشک
دلگیر بغض های دمادم سفر بخیر

یکسال ونیم غربت و دلتنگی و فراق
یکسال ونیم گریه ی نم نم سفر بخیر

ای شاهد مراثی گودال قتلگاه
ای وارث مصیبت اعظم سفر بخیر

بغض غریب خاطره های کبودِ شام
امن یجیب کوچه ی ماتم سفربخیر

روی کبود ونیلی وآشفته ی فراق
موی سپیدو خاکی و درهم سفربخیر

زلفی بخون نشسته سرِنیزه ها رهاست
بانو به زیر سایه ی پرچم سفر بخیر

***

چه بگویم که به من گشت چه ها دریک روز
هیجده یوسفم افتاد ز پا در یک روز

همرهانم همه گشتند فدا د ر یک روز
هستیم رفت ز دستم بخدا در یک روز

وای ازآن لحظه که از پیکر من جان میرفت
چه غریبانه حسینم سوی میدان میرفت

من عزیز همه بودم که حقیرم کردند
داغها بر جگر سوخته ، پیرم کردند

سِیر دادند به هر شهر و اسیرم کردند
خاک را پرده ی رخسار منیرم کردند

هیجده دسته گلم را به سر نی دیدند
دور محمل همه بر گریه ی من خندیدند

 علیرضا عنصری

یکی از زیباترین شعرهایی که تابحال دیدم

درشب میلادت ای وجه خدا
نور می تابد به جان ماسـوا

ماه امشب چشم دارد بر زمین
تا ببیند روی ماهِ خورشید آفرین

مکه امشب مهبط نور خداست
کعبه امشب قبله نه، قبله نماست

کعبه امشب در طواف روی توست
چشم اشک آلود زمزم سوی توست

حاصل حب و وداد حق تویی
فاش گویم خانه زاد حق تویی

***

مریم آن کاخ عبادت را ریاض
دید چون در خویش آثار مخاض

وحی آمد گرچه هستی محترم
لیک بیرون رو بدین حال از حرم

این مکان غیر از عبادتگاه نیست
مسجد است اینجا ولادتگاه نیست

گرچه فرزندت بود عیسی ولی
فرق ها دارد مسیحا با علی

مرده را گر زنده عیسی می کند
دردها را گر مداوا می کند

این همه از لطف و جود حیدر است
بودِ طفلت از وجود حیدر است

مریم ار چه مام پاکی خوانده شد
این چنین از خانه حق رانده شد

***

لیک بهر مادرت از آسمان
در چنین حالی ندا آمد بمان

فاطمه، بنت اسد ،ام اسد
غم مبادا بر دلت یک دم رسد

آمدی در کوی ما محزون مرو
همچو مریم از حرم بیرون مرو

کشتی دین را تو نوح آورده ای
بهر جسم کعبه روح آورده ای

ای شُکوه محض، معنای وقار
ای عفاف و زهد را آموزگار

باغبانا! بـه از این دادم تورا
غنچه ای گل آفرین دادم تورا

فاطمه ای درّ هستی را صدف
هست طفلت آفرینش را هدف

مژده ای شمس ولایت را فلک
هست او بر سفره هستی، نمک

 گرچه فخرکون و مافیهاست او
فخرش این بس، همسر زهراست او

***

فاطمه از این ندا مسرور شد
درد، شیرین و دلش پرشور شد

همسفر با دل شد و پرواز کرد
چشم خود را سوی کعبه باز کرد

کعبه دست و پای خود گم کرده بود
بر رخش اما تبسم کرده بود

زانکه مهمانی بلند آوازه داشت
از حضورش شور و حالی تازه داشت

کعبه یک در داشت آن هم مشرکان
رفت و آمد می نمودندی از آن

گفت با خود هوش باش او حیدر است
نی سزاوار ورود از این در است

باز کن ای بیت پاک داوری
بهر باب الله باب دیگری

این بگفت و نعره بر افلاک زد
بهر مولا سینه خود چاک زد:

کای به رضوان ساقی کوثر بیا
وی در رحمت ، تو از این در بیا

ای فدای مقدمت حِجر و حَجَر
گشته از هجر تو زمزم دیده تر

ای تو چشم حق، ببین چشم ترم
وی تو دست حق، بنه پا بر سرم

میهمان ای جان تو بر جانانه ای
میهمان نه، بلکه صاحب خانه ای

***

ای بلند آوازه از نامت حرم
حرمتت کرده حرم را محترم

تا زند بوسه به پایت چشمِ خاک
کعبه هم چون گل، بزد بر سینه چاک

خانه ی معبود بر روی زمین
در طوافت بود و می گفتا چنین:

با ولای تو، عبادت کامل است
طوف من، بی حب حیدر باطل است

 مهدی ریاحی