اشعار شهادت امام حسن(ع)

      همرنگ پائيزى ولى فصل بهارى
      سبزينه پوش خطه زرين تبارى

      جود و كرم بيرون منزل صف گرفتند
      در كيسه آيا نان و خرمايى ندارى؟

      جبريل پر وا كرده و با گردنى كج
      شايد ميان كاسه‏اش چيزى گذارى

      وقت عبور از كوچه‏ هاى سنگى شهر
      آقا چرا بر دست خود آئينه دارى؟

      در گرمدشت طعنه ‏ها دل را نياور
      من كه نمى‏بينم در اينجا سايه سارى

      از خاطرات سرد و يخبندان ديروز
      امروز مانده جسم داغ و تب مدارى

      بر زخمهايى كه درون سينه توست
      هر شب سحر با اشك مرهم میگذارى

      يك كربلا روضه به روى شانه خود
      توى گلو هم خيمه‏اى از بغض دارى

      تشتى كه پاى منبر تو سينه زن بود
      حالا چه راه انداخته داد و هوارى

      دستم دخيل آن ضريح خاكى تو
      شايد خبر از گمشده مرقد بيارى

      وقت زيارت شد چرا باران گرفته
      خيس است چشم آسمان انگار، آرى

      من نذر كردم بعد از آنى كه بميرم
      مخفى شود قبرم به رسم يادگارى

      روح الله عیوضی

      ********************


      گل کرده در زمین، کَرَم آسمانی ات
      آغوش باز می رسد از مهربانی ات

      حالا بیا و سفره مینداز سفره دار
      حالت خراب می شود و ناتوانی ات

      دارد مرا شبیه خودت پیر می کند
      جان برده از تمام تنم نیمه جانی ات

      یوسف ترین سلاله ی تنها تر از همه
      سبزی رسیده تا به لب ارغوانی ات

      این گرد پیری از اثر خاک کوچه است
      بر موی تو نشسته ز فصل جوانی ات

      باید که گفت هیئت سیّار مادری
      خرج عزا شدی و خدای تو بانی ات

      زهر از حرارت جگرت آب می شود
      می گرید از شرار غم ناگهانی ات

      زینب به پای تشت تو از دست می رود
      رو می شود جراحت زخم نهانی ات

      آقای زهر خورده چرا تیر می خوری؟
      چیزی نمانده از بدن استخوانی ات

      محمد امین سبکبار

      *******************


      زینب بیاور آخرین رخت کفن را
      تا که کفن پوشم تن سبز حسن را

      خالى است جاى مادرم تا که ببوسد
      لبهاى سرخ یوسف گل پیرهن را

      حیدر بیا فتنه دوباره پا گرفته
      بیرون کن از شهر مدینه بیوه زن را

      قبل از سفر تا کربلا غارت نمودند
      با تیرهاى پر ز کینه هستِ من را

      عباس را گویید تا بیرون بیارد
      آن تیرها که دوخته تابوت و تن را

      بیرون کشیدم تیر از پهلویش اى واى
      کردم زیارت گوییا امّ الحسن را

      پیراهن خود را ز خون او بشویید
      حرفى از این تشییع با زینب نگویید

      جواد حیدرى

      *******************


      سایه ی دستی میان قاب چشمان ترش
      چادرخاکی زهرا بالش زیر سرش

      رنگ خون پاشیده بر آیینه ی احساس او
      لکه های سرخ روی گوشوار مادرش

      این دم آخربه یاد میخ در افتاده است
      خانه را آتش زند با روضه ی پشت درش

      لخته ها را پاک می کرد از لب خشکیده اش
      زینب خونین جگر با گوشه های معجرش

      برخلاف رسم سرخ کشتگان راه عشق
      رفته رفته سبزتر می شد تمام پیکرش

      با نظر بر اشک قاسم گفت:وای از کربلا
      نامه ای را داد با گریه به دست همسرش

      روضه ی لایوم می خواند غریب اهل بیت
      کربلایی ها چه گریانند در دور و برش

      چشم امیدش به قد و قامت عباس بود
      ایستاده با ادب ساقی کنار بسترش

      وحید قاسمی

      *******************


      ای انتهای غربت و غم ابتدای تو
      کمتر بیان شده غزلی در رسای تو

      لب تر نکرده سائل بیچاره بر شما
      گفتی بگیر زندگی من برای تو

      اصلاً قیاس کردن با تو درست نیست
      حاتم که بوده است؟ گدای گدای تو

      قرآن مخوان که راه گذر بند آمده
      ای من فدای قدرت جذب صدای تو

      آقا ببین دو ماه تمام است شهرمان
      تمرین گریه کرده برای عزای تو

      حالا به رنگ گنبد خضرا درآمده
      یا نه عقیق سبز شده دست و پای تو

      از سوز زهر زمین دهن باز کرده است
      دیگر چه آمده سر مجرای نای تو

      با تکه تکه های جگر فاش کرده ای
      رازی که دیده بود فقط چشمهای تو

      روزی که داد می زدی آیا نمی شود
      مادر کبود چهره شوم ‌من به جای تو؟

      دیدی حسین از غم تو گریه می کند
      گفتی که من کجا و غم کربلای تو .........
      **
      اگر شاعر این شعر را میشناسید لطفاً اطلاع دهید

      *******************


      در کرم خانه حق سفره به نام حسن است
      عرش تا فرش خدا رحمت عام حسن است

      بی حرم شد که بدانند همه مادری است
      ور نه در زاویه عرش مقام حسن است

      هرکه آمد به در خانه او آقا شد
      ناز عشاق کشیدن ز مرام حسن است

      حرم و نام و وجودش همه شد وقف حسین
      هر حسینیه که برپاست خیام حسن است

      دست ما نیست اگر سینه زن اربابیم
      این مسلمانی ایران زکلام حسن است

      هرکه خونش حسنی شد ز خودی حرف شنید
      غربت از روز ازل باده جام حسن است

      تا زمانیکه خدائی خدا پابرجاست
      پرچم حسن حسن در همه عالم بالاست

      قاسم نعمتی

      *******************


      مردی که غربت است همه سوگواره اش
      ریزد تمام عمر زدلها شراره اش

      از کوچه ی شب است هر آنچه کشیده است
      سبزی صورت وجگر پاره پاره اش

      تابوت زخمهای تنش را نهان نمود
      دنیا ندید آن بدن پر ستاره اش

      قاسم که مرد عرصه ی جنگاوری شده
      باشد نمایشی ز جهاد هماره اش

      بخشید با کرامت سبزش هر آنچه داشت
      این است راه عشق نباشد کناره اش

      باید که ساخت گنبد او را در آسمان
      باید که کرد دست ملک را مناره اش

      عمری که در مدینه ی غم خانه کرده است
      تنها نسیم بانی بر یادواره اش

      شعری سروده ام به هوای بقیع او…
      شعری که بود غربت وغم استعاره اش

      مهرداد قصری فر

      *******************


      پسر فاطمه ام غصه بود بنیادم
      سند غربت من این حرم آبادم

      خاک فرش حرم و گنبد من تکه سنگ
      صحن من پر شده از غربت مادرزادم

      عزت عالمیان بسته به یک موی من است
      کی مذل عربم کشته این بیدادم

      شاه بی لشگرم و غربت من تابه کجاست...
      زهر با سوز تمام آمده بر امدادم

      هرچه خوردم ز خودی خوردم و از زخم زبان
      تا که جدم زجنان کرد ز غم آزادم

      هم عدو ضربه به من میزد و هم میخندید
      از همان کودکیم بیکس و دشمن شادم

      هر زمین خورده مرا یاری خود می خواند
      چون که در یاری افتاده زپا استادم

      هردم از کوچه گذشتم بدنم درد گرفت
      سجده بر خاک به مظلومه سلامی دادم

      گرچه شد حائل ضربه سه حجاب صورت
      خون دیوار در آورده چنان فریادم

      یک تنه جمع نمودم بدنش از کوچه
      صحنه بردن مادر نرود از یادم

      عایشه تیر به تابوت زد و خنده کنان
      گفت از داغ دل فاطمه دیگر شادم

      قاسم نعمتی

       *******************


      چشمی که در مصیبتتان تر نمی شود
      شایسته شفاعت حیدر نمی شود

      چشم همیشه ابریتان یک دلیل داشت
      هر ماتمی که ماتم مادر نمی شود

      مرهم به زخمهای دل پر شراره ات
      جز خاک چادر و پر معجر نمی شود

      یک عمر خون دل بخورد هم کسی دگر
      والله از تو پاره جگر تر نمی شود

      یک طشت لخته های جگر پاره های دل
      از این که حال و روز تو بهتر نمی شود

      یک چیز خواستی تو از این قوم پر فریب
      گفتند نه کنار پیمبر نمی شود

      گل کرد بر جنازة تو زخم سرخ تیر
      هرگز گلی شبیه تو پرپر نمی شود

      پر شد مدینه از تب داغ غمت ولی
      با کربلا و کوفه برابر نمی شود

      زینب کنار نیزه کشید آه سرد و گفت
      سالار من که یک تن بی سر نمی شود

      دیگر تمام قامت زینب خمیده بود
      از بسکه روی نیزه سر لاله دیده بود

      یوسف رحیمی

       *******************


      بیچاره دستی که گدای مجتبی نیست
      یا آن سری که خاک پای مجتبی نیست

      بر گریه ی زهرا قسم مدیون زهراست
      چشمی که گریان عزای مجتبی نیست

      وقتی سکوتش این همه محشر به پا کرد
      دیگر نیازی به صدای مجتبی نیست

      در کربلا هر چند با دقت بگردی
      چیزی به جز عشق و صفای مجتبی نیست

      کرب وبلا با آن همه داغ مصیبت
      همپایه ی درد و بلای مجتبی نیست

      طوری تمام هستی اش وقف حسین شد
      انگار قاسم هم برای مجتبی نیست

      او جای خود دارد در این دنیا مجالِ
      رزم آوری بچه های مجتبی نیست

      یا اهل العالم ما گدای مجتبائیم
      ما خاک پای خاک پای مجتبائیم

      آیا شده بال و پرت افتاده باشد
      در گوشه ای از بسترت افتاده باشد

      آیا شده مرد جمل باشی و اما
      مانند برگی پیکرت افتاده باشد

      آیا شده در لحظه های آخرینت
      چشمت به چشم خواهرت افتاده باشد

      من شک ندارم که عروس فاطمه نیست
      وقتی به جانت همسرت افتاده باشد

      آیا شده سجاده ات هنگام غارت
      دست سپاه و لشگرت افتاده باشد

      مظلوم و تنها و غریب عالمین است
      گریه کن غم های این بی کس حسین است

      علی اکبر لطیفیان

      *******************


      باید مرا گلیم مسیر نگار کرد
      زیر قدوم فاطمی‌ات خاکسار کرد

      مهر تو را بهشت بخواهد نمی‌دهم
      در ماجرای عشق نباید قمار کرد

      فخر علی و فاطمه بر تو عجیب نیست
      وقتی خدا به داشتنت افتخار کرد

      من که به دست هیچ‌کسی رو نمی‌زنم
      نانت مرا به شغل گدایی دچار کرد

      هر چند آفریده خدا چهارده کریم
      اما یکی از آن همه را سفره‌دار کرد

      ما را پیاده کرد سر سفره شما
      این کشتی حسین که ما را سوار کرد

      باید به بازوی حسنی‌ات دخیل بست
      ورنه نمی‌شود که جمل را مهار کرد

      خشمت نیاز نیست در آنجا که می‌شود
      با قاسم تو قافله را تار و مار کرد

      ارزان تو را فروخت به حرف معاویه
      زهری به کام تشنه تو روزه‌دار کرد

      زهری که می‌شکافت دل سنگ خاره را
      در حیرتم که با جگر تو چه کار کرد

      زهرا شنیده بود تنت تیر می‌خورد
      تابوت را برای همین با جدار کرد

      علی اکبر لطیفیان

      *******************


      پسر فاطمه آنکس که دلم زنده از اوست
      نه فقط ما که دل فاطمه هم زنده از اوست

      بوسه بر لعل لب آنکه چنین گفت رواست
      جان به قربان کریمی که کرم زنده از اوست

      به همان خاک غریبانه قبرش سوگند
      بی حرم هست و لی هرچه حرم زنده از اوست

      سینه زن گر چه ندارد به بقیعش اما
      به خدا زمزمه و نوحه و دم زنده از اوست

      به غم کرببلا زنده نماند شیعه
      در دل شیعه همین غصه و غم زنده از اوست

      از علمدار بپرسید که او خواهد گفت
      هم علمدار حسین و هم علم زنده از اوست

      به همان لحظه که پا بر سر این خاک نهاد
      فاطمه دوستی نسل عجم زنده از اوست

      قطعات جگرش با همگان می گوید
      همه ی دین خداوند قسم زنده از اوست


      جواد حیدری

       ******************


      الا ای که به هر دوران غریبی
      نشان تو بود، جانان غریبی

      معاویه تو را بهتر شناسد
      که تو در لشگر یاران غریبی

      زیارتنامه هم حتی نداری
      قسم بر تربت ویران غریبی

      امام دوم خانه نشینی
      زنامردی نامردان غریبی

      تو کودک بودی و غربت کشیدی
      تو مادر را به خاک کوچه دیدی

      جواد حیدری

      *******************


      تنهایی و غربت همه جا یار دلت بود
      یک عمر فقط درد ، کس و کار دلت بود

      سنگینی دستی که تو را اشک نشین کرد
      چل سال غم و غصه سربار دلت بود

      چون موی زمستانی ات از بین نمی رفت
      آن لکه خونی که به دیوار دلت بود

      پس خوب شد آن زهر به داد دلت آمد
      ورنه که به جز زهر مددکار دلت بود ؟

      با اینکه خودت هر نفست مقتل دردیست
      لایوم . . . ولی روضه خونبار دلت بود

      محمد بیابانی

      ********************


      مست از غم توام غم تو فرق می کند
      محو توام که عالم تو فرق می کند

      با یک نگاه می کشی و زنده می کنی
      مثل مسیح، نه، دم تو فرق می کند

      یک دم نگاه کن که مرا زیر و رو کنی
      باید عوض شد آدم تو فرق می کند

      تنها کمی به من نظر لطف می کنی؟
      آقای مهربان! کم تو فرق می کند

      زخمی است در دلم که علاجی نداشته است
      جز مرحمت که مرهم تو فرق می کند

      اشک غمت برای من احلی من العسل
      گفتم برای من غم تو فرق می کند

      صلح تو روضه است حماسه است غربت است
      ماهی تو و محرم تو فرق می کند

      باید خیال کرد تجسم نمود؛ نه ؟
      نه؛ گنبد تو پرچم تو فرق می کند

      لختی بخند قافیه ام را بهم بریز
      آقای من! تبسم تو فرق می کند

      سید محمد رضا شرافت

      ********************


      اي فقط ناله اي صداي اشك
      اي وجود تو مبتلاي اشك

      گيسوانت سپيد شد آقا
      پيكرت آب شد به پاي اشك

      حرف من نيست فضه ميگويد
      بين خانه تويي خداي اشك

      قتل تو بين كوچه ها رخ داد
      زهر يارت شده دواي اشك

      چقدر گريه ميكني آقا
      روضه ات را بخوان به جاي اشك

      ماجرايي كه زود پيرت كرد
      آنچه از زندگيت سيرت كرد

      چه بگويم از آن گل پرپر
      چه بگويم ز داغ نيلوفر

      چه بگويم سياه شد روزم
      اول كودكي شدم مضطر

      حرف من خاطرات يك لحظه است
      لحظه اي كه نبود از آن بدتر

      ايستادم به پنجه پايم
      تا كنم روبروش سينه سپر

      مثل طوفاني از سرم رد شد
      دست او بود و صورت مادر

      ناگهان ديدمش زمين خوردو
      كاري از دست من نيامد بر

      بعد آن غصه بود و خون جگر
      ديدن روي قاتل مادر

      محمد بیابانی

      ********************


      اذن حق بودکه تو سید و مولاباشی
      تشنگان رمضان را یم و دریا باشی

      میکنی زنده به یک چشم هزاران عیسی
      کم مقامی است بگویم تو مسیحاباشی

      گرنداند کسی و خاک مزارت بیند...
      ...به خیالش نرسد شاهی و آقاباشی

      زخم دشنام شنیدی و بغل واکردی
      تا چه حدی تو دگر اهل مدارا باشی

      مو سفیدی به جوانی به سراغت آمد
      از غم یار تو حق داری اگر تا باشی

      تو فقط آمده ای غصه و غم را بخری
      وسط کوچه ی غم محرم زهرا باشی

      پس بمان و همه جا دور و بر مادرباش
      وسط کوچه اگرشد سپر مادر باش

      مجتبی صمدی شهاب

      *******************


      یک عمر در حوالی غربت مقیم بود
      آن سیدی که سفره ی دستش کریم بود

      خورشید بود و ماه از او نور میگرفت
      تا بود ، آسمان و زمین را رحیم بود

      سر می کشید خانه به خانه محله را
      این کارهای هر سحر این نسیم بود

      آتش زبانه می کشد از دشت سبز او
      چون گلفروش کوچه ی طور کلیم بود

      این چند روزه سایه ی یثرب بلند شد
      چون حال آفتاب مدینه وخیم بود

      حقش نبود تیر به تابوت او زدن
      این کعبه در عبادت مردم سهیم بود

      بی سابقه است حادثه اما جدید نیست
      این خانواده غربتشان از قدیم بود

      آقا ببخش قصد جسارت نداشتم
      پای درازم از برکات گلیم بود

      رضا جعفری