آموزش مداحی و اشعار مذهبی

       
      در وجود تو جود را دیدم
      جلوه های سجود را دیدم
      
      تشنه بودم تو را صدا زدم و
      مهربانی رود را دیدم
      
      در نگاه تو فصل بارانِ...
      ...آسمان کبود را دیدم
      
      تو جواد الائمه ای حتی
      در نبود تو بود را دیدم
      
      دست هایت سخاوت محض است
      با تو الطاف زود را دیدم
      
      با نگاهی به آسمان بلند
      پیش پایت قعود را دیدم
      
      حضرت عشق دست جود خدا
      یا علی اکبر امام رضا
      
      دل شکسته دعا که میخواهد
      گریه ی بیصدا که میخواهد
      
      گریه کردن برای تو خوب است
      ور نه این گریه را که میخواهد؟
      
      هر کرم خانه ای که باز شود
      لا اقل یک گدا که میخواهد؟
      
      حرمت را خدا به عالم داد
      تا ببیند شفا که میخواهد؟
      
      از روی گنبد تو جار زدند
      فیض بی انتها که میخواهد؟
      
      تا زمین، کاظمین را دارد
      جنت کبریا که میخواهد؟
      
      من گدای دخیل تا ابدم
      راه باب الجواد را بلدم
      
      چشم هایت همین که تر میشد
      خون لب هات بیشتر میشد
      
      همسرت هم سرت بلا آورد
      هم برای تو درد سر میشد
      
      کف زدن ها عذاب میدادند
      نفسی را که مختصر میشد
      
      شک ندارم که استخوانت سوخت
      بدنت داشت شعله ور میشد
      
      کاش جای صدای بی اثرت
      زهر جانسوز بی اثر میشد
      
      صورتت روی خاک و در نظرت
      یاد گودال جلوه گر میشد:
      
      در سر بامی و سر تو نرفت
      چکمه ای روی پیکر تو نرفت
      
      آسمانی به خاک و خون که تپید
      رنگ خون شد محاسن خورشید
      
      با ته نیزه پیکرت برگشت
      خواهرت داشت صحنه را می دید
      
      دستی آمد که پیرهن ببرد
      دستی آمد به موش پنجه کشید
      
      خنجری آمد و زبانم لال
      سخنش را چه ظالمانه برید
      
      لاطمات الخدود یک طرف و
      آن طرف شمر داشت میخندید
      
      بعداز آن ضربه ی دوازدهم
      بدنی مثل بید میلرزید
      
      خواهرش ناله زد ولیک چه سود
      خنجر شمر کاش کهنه نبود
      
      مسعود اصلانی
       
      ************************
       
       
      عده ای بی سر و پا دور و برش خندیدند
      پاسخ ناله و سوز و جگرش خندیدند
      
      مادری بود و جوان مرگ شد و آخر کار
      همچنان فاطمه بر چشم ترش خندیدند
      
      همچو بسمل شده ای دور خودش می پیچید
      به پریشان شدن بال و پرش خندیدند
      
      درد پیچیده به پهلویش و از هر دو طرف
      دست میبرد به سوی کمرش،خندیدند
      
      آمده بر سرش اینجا کمی از داغ حسین
      همگی جمع شدند دور سرش خندیدند
      
      یک نفر نیست که از خاک سرش بردارد
      بر نفس های بدون اثرش خندیدند
      
      زهر اثر کرده و رویش به کبودی زده است
      بدنظرها به خسوف قمرش خندیدند
      
      دست و پا می زند و نیست کنارش پدری
      تا ببیند به عزای پسرش خندیدند
      
      کربلا جسم علی پخش به صحرا شده بود
      لشگری دور تن مختصرش خندیدند
      
      هر چه می گفت حسین یاولدی یاولدی..
      عده ای بی سر و پا دور و برش خندیدند
      
      قاسم نعمتی
       
      ************************
       
      ای ز روی تو روی حق پیدا
      آفتاب قدیمی دنیا
      
      ای که دریاست پیش تو قطره
      ای نمی از کرامتت دریا
      
      ای مسلمان چشم تو آدم
      شده روی تو قبله حوا
      
      ای به طفلی فقیه هر مرجع
      ای امام تمام عالم ها
      
      به گمانم که حضرت موسی
      نامتان را نوشته روی عصا
      
      یا که اصلا مسیح وقت شفا
      می برد یا جواد نام تو را
      
      اینهمه جود و فضل و احسان را
      ارث بردی زمادرت زهرا
      
      با گدایی تو بزرگ شدیم
      یا علی اکبر امام رضا
      
      روز اول که یادمان کردند
      ریزه خوار جوادمان کردند
      
      جود و بخشش برای تو هیچ است
      کل عالم ورای تو هیچ است
      
      باغ جنت به آنهمه عظمت
      پیش صحن و سرای تو هیچ است
      
      از روایات عشق فهمیدم
      جان عالم به پای تو هیچ است
      
      معجزات مسیح و کار شفا
      درحضور دعای تو هیچ است
      
      این بلندی خاک تا افلاک
      پیش گلدسته های تو هیچ است
      
      دین ما بندگی ما همه اش
      بخدابی ولای تو هیچ است
      
      کعبه،زمزم،حرم،صفا،مروه
      همه پیش صفای تو هیچ است
      
      بیش ازاین مدح تو نمی دانم
      شعرمن درثنای تو هیچ است
      
      ای امام جوان اهل البیت
      قمر آسمان اهل البیت
      
      دل ما غرق درعنایت توست
      تشنه باده ولایت توست
      
      درهمان کودکی امام شدی
      این خودش برترین لیاقت توست
      
      اینکه زهراست مادرت آقا
      به خدا بهترین سعادت توست
      
      روز محشر تمامی عالم
      دست بردامن شفاعت توست
      
      از درت خلق دست پُر رفتند
      جود و بخشش همیشه عادت توست
      
      هرکه یکبار شدنمک گیرت
      تا ابد بنده کرامت توست
      
      کاش میشد که درحرم بودم
      درشبی که شب شهادت توست
      
      همسرت قاتلت شده آقا
      این خودش راز سخت غربت توست
      
      همسرت پیر و موسفیدت کرد
      در جوانی تو را شهیدت کرد
      
      گوشه حجره بی صدا بودی
      به غم وغصه مبتلا بودی
      
      جگرت سوخت،بالب تشنه
      چون جگر گوشه رضا بودی
      
      چقدر زود پرپرت کردند
      تو امام جوان ما بودی
      
      موقع دست و پازدن قطعاً
      یاد گودال کربلا بودی
      
      یاد غمهای عمه ات زینب
      یاد طفلان بی نوا بودی
      
      یادطفلی که تا پدر را دید
      گفت بابای من کجا بودی؟
      
      از میان تنور آمده ای
      یا که بر روی نیزه ها بودی؟
      
      ای پدرجان ز نیزه افتادی؟
      به نظر زیر دست و پا بودی
      
      دخترت را ببر که پیرشده
      رفتنم مدّتیست دیرشده
      
      مهدی نظری
       
      ************************
       
       
      بر روی خاک حجره ای مردی
      بی رمق، بی شکیب افتاده
      باز تاریخ میشود تکرار
      یک امام غریب افتاده
      **
      جگرش از عطش چه میسوزد
      چون پرستوی پرشکسته شده
      بسکه فریادکرده "واعطشا"
      یاس زهراچقدر خسته شده
      **
      همسر بی وفا و سنگدلش
      به رویش درب حجره میبندد
      میزند دست و پا عزیز رضا
      او به اشک امام میخندد
      **
      به کنیزان خویش میگوید
      پای کوبی کنید و دف بزنید
      دور ابن الرضا همه امشب
      شادمانی کنید و کف بزنید
      **
      بسکه کاری شده است زهر ببین
      نتواند به روی پا خیزد
      در عوض پیش چشم او دشمن
      آب را بر روی زمین ریزد
      **
      من چه گویم که لحظه ی آخر
      دلبر فاطمه چه حالی بود
      لب خشک و دلی پر از خون داشت
      جای شمس الشموس خالی بود
      **
      شکر لله پدر نبود و ندید
      که به روز پسر چه آمده است
      اگر هم بود گریه میکرد و
      چشم خود را به روی هم میبست
      **
      گرچه داغ جواد آل رسول
      غصه ای بر دل پدر بگذاشت
      ولی ای کاش روز عاشورا
      علی اکبری حسین نداشت
      **
      پیش چشمان یک پدر پسری
      غرق در خون و ناله ها میزد
      زیر سم تمام مرکب ها
      چقدر سخت دست وپا میزد
      **
      همه دیدند قامت پسری
      بر روی خاک اربا اربا شد
      همه دیدند داغ جانسوزش
      باعث مرگ زود بابا شد
      محمد جواد غفاریان
       
      ************************
       
       
      دلی نسوخت برایت غریب جان دادی
      ز مهر همسر خود ،بی نصیب جان دادی
      
      درون حجره ی در بسته ای غریبانه
      شکسته بال چنان عندلیب جان دادی
      
      به دست و پا زدنت اعتنا نمیکردند
      میان شادی جمعی عجیب جان دادی
      
      تو پاره پاره دل و دل شکسته و دل خون
      دچار درد و غم و بی طبیب جان دادی
      
      ز بس که خون دلت از دهان تو میریخت
      به یاد روضه ی شیب الخضیب جان دادی
      
      به سینه میزدی و یا حسین میگفتی
      به یاد قتلگه و بوی سیب جان دادی

       
      ************************
       
         
      پاییزی است حال و هوای جوانی ات
      طوفان غم رسیده كه سازد خزانی ات
      
      تاثیر کرده زهر به اعضای پیکرت
      چون لاله ای نموده تو را ارغوانی ات
      
      در هلهله صدای ضعیف تو گم شده
      لبخند می زنند به اختر فشانی ات
      
      هرچه کبود می شوی و داد می زنی
      می رقصد این شریک تو در زندگانی ات
      
      آبت نمی دهد به خدا دست و پا مزن
      رحمی نمی کند به تو و نیمه جانی ات
      
      در لحظه های آخرت ای یاس فاطمه
      بوی مدینه می رسد از روضه خوانی ات
      
      از بس که یاد پهلوی بشکسته بوده ای
      مویت سپید گشته به اوج جوانی ات
      
      مثل حسن اگر چه ندیدی تو گفته اي :
      مادر... فدای صورت رنگین کمانی ات
      
      رضا رسول زاده
       
      ************************
 
       
      تویی اجابت سبز دعای خاکی ها
      جواب جمله یا ربنای خاکی ها
      
      خدا تمام تو را آفرید تا باشی
      وجود جود خدایی برای خاکی ها
      
      تویی تو آینه ی بخشش خداوندی
      امام عرش نشینان، خدای خاکی ها
      
      فدای مرحمتت گرچه آسمان هستی
      ولی رسیده به گوشت صدای خاکی ها
      
      هبوط کردی و مانده پس از هزاران سال
      نشان پای تو بر چشمه های خاکی ها
      
      ستاره زاده ی مدفون کاظمین بگو
      چه شد سفارش کرببلای خاکی ها
      
      بلند مرتبگی تو سر به زیرم کرد
      میان دست کریمانه ات اسیرم کرد
      
      میان حجره در بسته ای ز پا افتاد
      از آتشی که به جان گل رضا افتاد
      
      به پیش خنده دشمن به خویش می پیچید
      نفس به سینه نیامد و از صدا افتاد
      
      همینکه تشنگی او برید امانش را
      به یاد روضه جانسوز کربلا افتاد
      
      کسی میان نفسهای آخرش می سوخت
      و لرزه بر دل ارکان کبریا افتاد
      
      چقدر دور و برش چکمه پوش می آید
      بمیرم آیه تطهیر زیر پا افتاد
      
      رسید ضجه اهل حرم به گوش همه
      همین که سر؛ سر و کارش به نیزه ها افتاد
      
      و دختری که فقط شعله های آهش ماند
      به گـوشواره غارت شـده نگاهش ماند

       
      ************************
       
       
      نشسته خاك سر دل ، هوا گرفته شده
      به عرش مجلس سوگ و عزا گرفته شده
      
      گلی ز گلشن زهرا دوباره پرپر شد
      شبیه حال علی حال ما گرفته شده
      تنی به حجره ی خاکی کبود افتاده
      تنی که تاب از آن با بلا گرفته شده
      
      به گوشه ی جگرش زهر جای خوش کرده
      اگر که طاقت از این دست و پا گرفته شده
      
      توان نمانده كه لب را به روی لب بزند
      که جان ز پیکر ابن الرضا گرفته شده
      
      میان هلهله حتی کنیز ها گریند
      که خنده از لب آقای ما گرفته شده
      
      صدای آه هم از این گلو نمی آید
      از این دهان شکسته نوا گرفته شده
      
      ز زخم های سر و صورتش نمایان است
      سرش به گوشه ی دیوار ها گرفته شده
      
      تنش سه روز و سه شب زیر تابش خورشید
      دوباره روضه ای از کربلا گرفته شده
      
      رضا رسول زاده
       
     ************************
      
       
      گم شد ميان هلهله سوز صدايت
      لبخند آمد در جواب ناله‌هايت
      
      فصل بهارت طعمه‌ي پاييز مي‌شد
      آري اجابت بود پايان دعايت
      
      مظلوميت مثل عمويت حد ندارد
      در خانه هم ياري نداري جز خدايت
      
      در خنده‌هاي زهرآلودش نمي‌ديد
      يك خاندان را مي‌نشاند در عزايت
      
      از بس كرامت داشت چشمت ، قاتلت هم
      سهمي طلب مي‌كرد از ابر عطايت
      
      آبي ندادند و صدايت خشك مي‌شد
      يك حجره‌‌ي در بسته مي‌شد كربلايت
      
      راحت شدي از دست اين دنيا و مادر…
      …از حوض كوثر آب آورده برايت
      
      محمد بختیاری
       
      ************************
      
       
      نيش و كنايه هاست كه از يار مي خورم
      از دست يار زهر شرر بار مي خورم
      
      اصلا به جنگ و نيزه و لشكر نياز نيست
      وقتي ميان خانه ز دلدار مي خورم
      
      دارم ز همسري كه ز من جز صفا نديد
      چوب كدام تندي رفتار مي خورم
      
      شعله شود بلند از اين زخم بر جگر
      تا آب از دو چشم گهر بار مي خورم
      
      از اين صداي هلهله آزار مي كشم
      با جان خسته غصه ي بسيار مي خورم
      
      وقتي كه مي برند مرا روي پشت بام
      با صورتم به گوشه ي ديوار مي خورم
      
      پهلو شكسته مادر كم سن و سال من
      ديگر بيا كه حسرت ديدار مي خورم
      
      رضا رسول زاده
       
      ************************
       
       
      بابا رضا بیا نفس آخر من است
      سوزان میان تب همه ی پیکر من است
      
      تا آه می کشم ز لبم لاله می چکد
      یک باغ سرخ رنگ به دور و بر من است
      
      آیینه ی جوان کبود علی شدم
      چشم انتظار دیدن من مادر من است
      
      خواهر نداشتم که کند گریه در غمم
      قلب کنیزهای حرم مضطر من است
      
      هر مرد درد خویش بگوید به همسرش
      غربت ببین که قاتل من همسر من است
      
      با هلهله عزای مرا گرم می کند
      حالا که روی خاک فتاده سر من است
      
      بر آب آب گفتن من خنده می زند
      خوشحال در برابر چشم تر من است
      
      با یاد کام تشنه ی آقای بی کفن
      خشکیده و ترک ترک این حنجر من است
      
      رضا رسول زاده
       
      ************************
       
       
      پس غریبی در وطن تکرار شد
      شمع بودن سوختن تکرار شد
      
      یک حسین تشنه در هنگام زهر
      بعد از آن صدها حسن تکرار شد
      
      چونکه ام الفضل ام الرّذل گشت
      باز نامردی زن تکرار شد
      
      چون که مثل طوس در بغداد هم
      زهر و انگور و دهن تکرار شد
      
      پس غریب بی کفن در دشت...نه
      پس غریب با کفن تکرار شد
      
      با دهان و با گلو و با جگر
      یک نبرد تن به تن تکرار شد
      
      اربا اربا...نه ولی سرخ و کبود
      ماه زیر پیرهن تکرار شد
      
      مهدی رحیمی
       
      ************************
       
       
      سر را ز خاك حجره اگر بر نداشتي
      تو رو به قبله بودي و خواهر نداشتي
      
      خواهر نداشتي كه اگر بود ميشكست
      وقتي كه بال ميزدي و پر نداشتي
      
      از طوس آمدم كه بگِريَم در اين غمت
      ياري به غير چند كبوتر نداشتي
      
      وقتي كه زهر بر جگرت چنگ ميكشيد
      جز يا حسين ناله ي ديگر نداشتي
      
      ختمي گرفته اند برايت كبوتران
      لبخند ميزدند و تو باور نداشتي
      
      تو تشنه كام و آب زمين ريخت قاتلت
      چشمت به آب بود و از آن بر نداشتي
      
      كف ميزدند دور و برت تا كه جان دهي
      كف ميزدند و تاب به پيكر نداشتي
      
      كف ميزدند وليكن به روي دست
      دست ز تن جداي برادر نداشتي
      
      شكر خدا كه پيرهني بود بر تنت
      يا زير نيزه ها تن بي سر نداشتي
      
      شكر خدا كه لحظه ي از هوش رفتنت
      خواهر نداشتي ، غم معجر نداشتي
      
      حسن لطفي

       
      ************************
       
       
      از دل چاهِ سينه ي بي تاب
      در شب غصه آه مي کشد
      تا که هم رنگ خاکيان بشود
      آسمان هم سياه مي پوشد
      **
      چشم و بغضم دوباره همراهند
      تا مرا سمت آسمان ببرند
      زائرم دست بر دعا دارم
      تا مرا لحظه ي اذان ببرند
      **
      گريه ارثيست مادرانه که هر
      شيعه با آن هميشه مأنوس است
      ولي اين بار گريه ايرانيست
      روضه اش از هوالي طوس است
      **
      دلشان مي تپد کبوترها
      خاک ماتم به بال و پر دارند
      از روي گنبد امام رضا
      عزم يک گنبد دگر دارند
      **
      اي عزادارهاي پر خاکي
      کمي آهسته تر که جا ماندم
      کاظميني کنيد بال مرا
      بشکن اي بغض بي صدا ماندم
      **
      السلام عليک جود خدا
      آشنا هستم اهل ايرانم
      پدرت آبروي کشور ماست
      سائل سفره ي خراسانم
      **
      تو جوان مرگ دوم ايلي
      پدرت پا به پات مي سوزد
      نوکرت هم دوباره با هرم
      آتش روضه هات مي سوزد
      **
      بگو از حجره اي که در بسته ست
      چقدر روي خاک بي تابي
      از همان پيچ و تاب معلوم است
      جگرت پاره ،تشنه ي آبي
      **
      دست و پا مي زني و بيهوده ست
      در حجره به روت مي بندند
      نفست را هدر نده اينها
      پا به پاي عزات مي خندند
      **
      لب تو آب را صدا مي زد
      همسرت آب بر زمين مي ريخت
      به روي خاک خون لبهايت
      بعد هر آه آتشين مي ريخت
      **
      چه بدون ملاحظه بردند
      بر سر بام شد شکسته پرت
      فکر برخورد را نمي کردند
      فکر برخورد پلکان سرت
      **
      گرچه مويت به حجره خاکي شد
      پنجه اي لا به لاش ديده نشد
      تن تو با طمع به پيروهنت
      اينطرف آن طرف کشيده نشد
      
      مسعود اصلانی

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: