آموزش مداحی و اشعار مذهبی

       
      جان و دلم فدای تو ای دلبرم ، حسین
      دیگر رسیده است دم آخرم حسین
      
      من رو به کربلای تو خوابیده ام اخا
      دیدار من بیا ، پسر مادرم حسین
      
      چیزی نماند از تو بجز کهنه پیرهن
      این یادگار توست کنون در برم حسین
      
      یک سال و نیم رفته ز عمر و نمی شود
      درد نبودنت بخدا باورم حسین
      
      یک سال و نیم مثل رباب تو می زدم
      بر صورتم ، ز داغ علی اصغرم حسین
      
      پیچیده است وقت اذان توی گوش من
      " الله اکبر " علی اکبرم حسین
      
      یادم نمی رود که صدای تو قطع شد
      افتاد دلهره به میان حرم حسین
      
      بالای تل دویدم و دیدم که  ، می خوری...
      ...شمشیر و نیزه ، پیش دو چشم ترم حسین
      
      غارت شروع شد همه در خیمه ریختند
      بردند گوشوار من و زیورم حسین
      
      چهره کبود بود شب غارت حرم
      هر دختری که بود به دور و برم حسین
      
      در کربلا زدند به پیشانی تو سنگ
      در شام سنگ خورد همه پیکرم حسین
      
      هر چه گذشت بین محل یهودیان
      با خود به زیر خاک سیه می برم حسین ...
      
      رضا رسول زاده
       
      *******************
 
       
      هنگامه وصال من و دلبرم شده
      این الحسین زمزمه آخرم شده
      
      چشمم به راه مانده کجایی عزیز من
      پیراهن تو گرمی بال و پرم شده
      
      از گریه پینه بسته دگر چشم های من
      عالم سیاه پیش دو چشم ترم شده
      
      موی سپید و قدکمانم چه دیدنیست
      غم های کربلاست چنین یاورم شده
      
      من پیرسالخورده ام و دست های من
      محتاج شانه های علی اکبرم شده
      
      از خاطرم نمی رود آن لحظه فراق
      ناله زدی که وقت وداع از حرم شده
      
      داغی بوسه از لب تو مانده برلبم
      خون گلوی تو نفس حنجرم شده
      
      من بین قتلگاه تو جان دادم ای حسین
      این چند ماهه جان تو درد سرم شده
      
      می خواستم بغل کنمت جان تو نشد
      نیزه شکسته زحمت این پیکرم شده
      
      من پا به پای پیکر تو ضربه خورده ام
      سرتا به پا تمام تنم پر ورم شده
      
      دشمن همینکه پا به روی چادرم گذاشت
      گفتم به خویش ارثیه مادرم شده
      
      جان خودت به زور کشیدند چادرم
      شاهد ببین که پارگی معجرم شده
      
      قاسم نعمتی
       
      *******************
 
       
      یک سال و نیم مانده غمت در گلوی من
      هر  روز وشب تویی همه جا روبه روی من
      
       در زیر آفتابم و تشنه شبیه تو
      دنیا کشیده خنجر غم بر گلوی من
      
      تصویر قتلگاه تو یادم نمی رود
      یک بوسه از تنت شده  بود آرزوی من
      
      از خاطرات آن شب مقتل کنار  تو
      مانده هنوز لاله سرخی به روی من
      
      یک لحظه چوب محمل و پیشانی ام شکست
      تا رفت روی نیزه سرت پیش روی من
      
      قاری روی نیزه شدی تا نگاه ها
      آید به سوی نیزه نیاید به سوی من
      
      سنگین ترین  غمم  غم دفن سه ساله بود
      او رفت و رفت پیش شما آبروی من
      
      بشکن سفال عمر مرا تا نفس کشم
      دیگر بس است باده غم در سبوی من
      
      موسی علیمرادی
       
    *******************

 
       
      زینبم نائبة الزهرایم
      مادرم گفته که بی همتایم
      بشنوید ارض و سما! آوایم
      این حسینی که بُوَد، آقایم ...
      
      ... تا که دیده به روی من وا کرد
      مهر خود را به دل من جا کرد
      
      کوثر حضرت کوثر هستم
      زین اَب هستم و زیور هستم
      زیور فاتح خیبر هستم
      خطبه ام گفت: که حیدر هستم
      
      همه دیدند هنر دارم من
      مثل عباس، جگر دارم من
      
      ذوالفقار سخنم برّان است
      یکی از لشکر من طوفان است
      دشمن از «مردی» من حیران است
      بی سبب نیست که سرگردان است...
      
      ... دیده هر بار، حریف همه ام
      پروش یافته ی فاطمه ام
      
      ای برادر! به دلم غم دارم
      دل سوزان و قدی خم دارم
      دم آخر شده ماتم دارم
      خاطراتی ز محرّم دارم
      
      لرزش دستم اگر جلوه نماست
      همه اش زیر سر کرب و بلاست
      
      همه جا پای به پایت بودم
      دائماً زیر لوایت بودم
      مثل یک کوه برایت بودم
      شاهد کرب و بلایت بودم
      
      من که بازیچه ی تقدیر شدم
      از غم تو به خدا پیر شدم
      
      روضه ی باز شنیدن سخت است
      بار بر دوش کشیدن سخت است
      تلخی آه چشیدن سخت است
      سوی گودال دویدن سخت است
      
      دیدم آن جا که چه غوغا کرده
      بی حیا، کار خودش را کرده
      
      حنجری سوخته شد بعد از آن ...
      جگری سوخته شد بعد از آن ...
      مادری سوخته شد بعد از آن ...
      معجری سوخته شد بعد از آن ...
      
      زیر و رو شد بدنت با نیزه
      تا که شد در تن تو تا نیزه
      
      وای از آن سفر شام، حسین !
      وای از آن ملأ عام، حسین !
      وای از طعنه و دشنام، حسین !
      وای از سنگ لب بام، حسین !
      
      آن دیاری که پر از بیداد است
      شام نه، کشور کُفر آباد است
      
      ذرّه ای رحم در آن ناس نبود
      بینشان عاطفه بشناس نبود
      حرفی از غیرت و احساس نبود
      کاش آن جا سر عبّاس نبود ...
      
      **
      مردم شام به ما سنگ زدند
      همه صف بسته هماهنگ زدند
      در عزایت کف و آهنگ زدند
      به موی دخترکت چنگ زدند
      
      دختر شام به پیش سر تو
      ریخته نان جلوی دختر تو
      
      محمد فردوسی
       
    *******************

      
      زینبم یار آشنای توام
      جای مانده ز کربلای توام
      
      شعله سر می کشد ز ناله ی من
      من عزادار نینوای توام
      
      تشنه لب لحظه های آخر عمر
      یاد سقای با وفای توام
      
      بسترم زیر تابش خورشید
      روضه خوان یاد بوریای توام
      
      یاد گل های پرپر باغ و
      بدن زیر دست و پای توام
      
      وای از آن دم که حنجر تو شکست
      یاد آن آخرین صدای توام
      
      یاد راس تو روی نیزه و آن
      پیکر بر زمین رهای توام
      
      زخم خورده ز وقت وا شدن
      پای دشمن به خیمه های توام
      
      دم آخر بیا به بالینم
      که دوباره رخ تو را بینم
      
      رضا رسول زاده
       
       *******************

       
   
       
      کسی محبت خود يا که برملا نکند
      و یا به طعنه و دشنام اعتنا نکند
      
      تمام شهر ز احوال من خبر دارند
      قرار نیست دلی بشکند صدا نکند
      
      به زنده ماندن شمع و عروج پروانه
      که آشنای کسی ترک آشنا نکند
      
      فراق بعد تو با هیچ عاشقی دیگر
      چنانکه با دل من کرده است تا نکند
      
      به روی شانه هر کس جنازه ای بردند
      نشد که خواهر تو یاد بوریا نکند
      
      قسم به دست امامت که خواهرت آن شب
      محال بود برای تو جان فدا نکند
      
      تو زنده بودی من هر چقدر ناله زدم
      نشد که رأس تو را از بدن جدا نکند
      
      به زیر تابش خورشید بستری دارم
      چگونه یار به محبوب اقتدا نکند
      
      به پشت گرمی پیراهن تو می میرم
      کسی ز سینه ام این هدیه را جدا نکند
      
      حسين رستمي
 
       
      *******************
      

      
      اين مدتي که مي گذرد در عزاي تو
      روزي نبوده اشک نريزم بپاي تو
      
      با ياد آخرين شب پيش تو بودنم
      يک شب نبوده روضه نگيرم براي تو
      
      يکسال و نيم شمع شدم سوختم حسين
      يک سال و نيم آب شدم در ازاي تو
      
      اي کاش لحظه اي که رسد جان من به لب
      بودم کنار قبر تو در کربلاي تو
      
      اي کاش لحظه اي که مي آيي به ديدنم
      از تن سرم بريده شود پيش پاي تو
      
      جان مي دهم به بستر مرگم در آفتاب
      مثل تن به خاک بيابان رهاي تو
      
      بر روي سينه پيرهنت را گرفته ام
      تا اينکه باز زنده شود ماجراي تو
      
      گودال بود و ولوله ي نيزه دارها
      گم بود بين هلهله هاشان صداي تو
      
      گودال بود و پيرهن و نعل اسب ها
      اي کاش بود خواهرت آنجا به جاي تو
      
      چيزي براي ما ز تو باقي نذاشتند
      تقسيم شد عمامه و خود رداي تو
      
      من بودم و نظاره ي تاراج خيمه ها
      در دست باد روسري بچه هاي تو
      
      عباس چون نبود به سيلي سپرده شد
      بوسه زدن به دخترک بينواي تو
      
      جز آن شبي که دور شدم از تو در سفر
      تو روي نيزه بودي و من پا به پاي تو
      
      بر دامنم نيامدي آن شب دگر گذشت
      اما حسين، کنج تنور است جاي تو؟
      
      يادم نرفته سنگ لب پشت بام بود
      پاداش هر کسي که بپا کرد عزاي تو
      
      يادم نرفته وقت تلاوت نمودنت
      شد خنده ها جواب صداي رساي تو
      
      ما را مدام خارجي آنجا صدا زدند
      اي غيرت خدا همه عالم فداي تو
      
      تا رفع اتهام کني از حريم خويش
      با آيه هاي سرخ بر آمد نداي تو
      
      اما يزيد حرف تو را زود قطع کرد
      با خيزران مقابل طشت طلاي تو
      
      علی صالحی
       
         *******************

       
       
      و قبل از اینکه مرا هم از این سرا ببرید
      کمک کنید مرا سمت کربلا ببرید
      
      تمام قامت من را شکسته داغ حسین
      کمک کنید مرا دست بر عصا ببرید
      
      درآن غروب فدایش شدم قبول نکرد
      اگر که قابلم اکنون مرا فدا ببرید
      
      کمی زخون دل عمه رنگ بردارید
      برای موی سفیدم کمی حنا ببرید
      
      به خیمه سوختم اما دوباره می سوزم
      در آفتاب اگر بستر مرا ببرید
      
      کنار بستر من روضه ای بخوانید و
      مرا میان همین اشک و گریه ها ببرید
      
      همان که خون سرم پای نیزه اش می ریخت
      مرا به دیدن خورشید نیزه ها ببرید
      
      همان کسی که سرش زیر دست و پا افتاد
      مرا به شکوه از آن شام پر بلا ببرید
      
      مرا لباس اسیری کفن کنید و سپس
      حسین حسین بگویید و کربلا ببرید
      
      رحمان نوازنی
       
         *******************
       
       
      چشمان تو ادامه ی دریای کربلا
      زینب شدی و زینت بابای کربلا
      
      با خطبه هات مثل علی میشوی ولی
      با گریه هات حضرت زهرای کربلا
      
      ای سر بلند از تو حسین بن فاطمه
      ای سر به زیر پیش تو سقای کربلا
      
      دیروز اگر نبود دم آتشین تو
      بیهوده بود قصه ی فردای کربلا
      
      وقت قنوت نافله های شبانه ات
      شد ملتمس ترینِ تو مولای کربلا
      
      دشمن حریف یک نخی از معجرت نشد
      در چنگ توست پهنه ی صحرای کربلا
      
      بانوی آب و آینه بانوی آسمان
      اصلا خودت برای دلم روضه ای بخوان :
      
      هنگام پر کشیدن و وقت سفر شده
      اشک نگاه آخر من بی ثمر شده
      
      با یاد پاره های تنت گریه میکنم
      با آه سینه ام جگرم شعله ور شده
      
      این بازوی سپر شده ام را شکسته اند
      حالا ببین که خواهر تو بی سپر شده
      
      حتی توان سینه زدن هم نمانده است
      این بازوی شکسته عجب درد سر شده
      
      بعد از گذشت لحظه ی گودال رفتنت
      یک سال و نیم خواهر تو خون جگر شده
      
      با هر نفس که بعد غمت میزدم حسین
      زخمی که داشتم به دلم تازه تر شده
      
      بر حال من نسوخت دل دشمنت حسین
      عمداً مرا زدند کنار تنت حسین
      
      گودال بود و غربت بی انتهای من
      شد خیمه گاه مروه و مقتل صفای من
      
      از بسکه ازدحام در آنجا زیاد بود
      جایی نبود کشته ی بی سر ؛ برای من
      
      یک خنجر شکسته چرا بوسه میزند ؟
      بر روی حنجر تو برادر به جای من
      
      یک نیزه آمد و سخنت را برید و رفت
      یک کعب نی رسید به داد صدای من
      
      پیراهن تن تو پر از رد پا شده است ؟
      یا اشتباه میکند این چشم های من
      
      با تازیانه ها بدنم خوب آشناست
      من را زدند پیش تو ای آشنای من
      
      دیدند بی کسیم به ما طعنه ها زدند
      مانند مادر تو مرا بی هوا زدند
      
      مسعود اصلانی
       
         *******************
              
      به روي دل، غم و داغ تورا گذاشته ام
      به روي شانه ي خود كربلا گذاشته ام
      
      براي آنكه مرا غُصه ي تو پير كند
      به روي كُلِّ جوانيم پا گذاشته ام
      
      براي آنكه بگويم هنوز فكر توام
      ببين كه پيرهنت را كجا گذاشته ام
      
      شكسته تر شده اين دل،دل بدون حسين
      شكسته تر شده هرچه دوا گذاشته ام
      
      اگر بناست ببيني مرا بيا گودال
      گه خويش را لب گودال جا گذاشته ام
      
      هنوز خون گلوي تو رنگ موي من است
      گمان مبر كه به مويم حنا گذاشته ام
      
      نشد اگرچه تنت را كفن كنم اما
      هنوز هم كفنت را سوا گذاشته ام
      
      علي اكبر لطيفيان

       
         *******************

       
       
      آتشفشان زخم منم،داغ دیده ام
      خاکسترم،بهار به آتش کشیده ام
      
      چشم بلا کشیده ی من خون جگر شده است
      از باغ سرخ آینه ها آه چیده ام
      
      ققنوسهای عاطفه را در فراق تو
      از شعله شعله های دلم آفریده ام
      
      از لحظه ای که رفتی و دیگر ندیدمت
      من کشته ی وداع تو هستم، شهیده ام
      
      گودال زخم جان به لبم کرد روی تل
      بیتابم از فراز و نشیبی که دیده ام
      
      لبریز بوسه های لب خارها شدم
      دنبال اسب نیزه پیاده دویده ام
      
      در جست و جوی عطر تنت ماه می شوی؟
      شبها که من نسیم بیابان وزیده ام
      
      "بزمی به پا کنید خوارج رسیده اند"
      از این قبیل زخم زبان ها شنیده ام
      
      کوهم که ایستاده ام و خم نمی شوم
      شمشیر زخم خورده ولی آب دیده ام
      
      با آرزوی صبح نگاهت بهشت من
      هر چه مصیبت است به جانم خریده ام
      
      سید مسيح شاه چراغي
       
       *******************

      یکسال میشود که تو هم پر کشیده‌ای
      من هم به سوگ پر زدن تو نشسته‌ام
      شاید به جا نیاوری‌ام آشنای من
      می‌بینی از فراق تو خیلی شکسته‌ام
      **
      چون آفتاب بر لب بامم که مثل تو
      مانده به زیر صورت خورشید پیکرم
      ای تشنه لب به یاد ترک‌های لعل تو
      لب تشنه مانده‌ام به نفسهای آخرم
      **
      بی تو تمام باغ تو رنگ خزان گرفت
      بی تو پری برای پریدن نمانده بود
      صحرای داغ ، پای برهنه ، لباس خشک
      نایی دگر برای دویدن نمانده بود
      **
      چندی است رفته قوت دیدن ز دیده‌ام
      بنگر به راه رفتن خواهر که دیدنی است
      دارم هنوز بر تنم از آن مسافرت
      یک باغ پر بنفشه برادر که دیدنی است
      **
      دل پاره پاره از همهٴ طعنه‌هایشان
      پایم هنوز آبله دار از شتابها
      جا خوش نموده بر بدنم جای سلسله
      ردی است بر تمام تنم از طنابها
      **
      پیراهنی که خون تو آغشته اش بود
      هرگز نَشُسته‌ام نرود عطر و بوی تو
      دارم هنوز با خودم از کوچه‌های شام
      سنگی که خورد بر سر نیزه به روی تو
      
      محسن عرب خالقی
       
       
         *******************
      

      
      این زن که از برابر طوفان گذشته بود
      عمرش کنار حضرت باران گذشته بود
      
      صبرش امان حوصله ها را بریده بود
      وقتی که از حوالی میدان گذشته بود
      
      باران اشک بود و عطش شعله می کشید
      آب از سر تمام بیابان گذشته بود
      
      آتش، گرفته بود و سر از پا نمی شناخت
      از خیمه های بی سر و سامان گذشته بود...
      
      اما هنوز آتش در را به یاد داشت
      آن روزها چه سخت و پریشان گذشته بود
      
      می دید آیه آیه ی آن زیر دست و پاست
      کار از به نیزه کردن قرآن گذشته بود
      
      یک لحظه از ارادت خود دست برنداشت
      عمرش تمام بر سر پیمان گذشته بود
      
      زینب هزاربار خودش هم شهید شد
      از بس که از کنار شهیدان گذشته بود
      
      بر صفحه های سرخ مقاتل نوشته اند
      این زن هزار مرتبه از جان گذشته بود
      
      احمد علوی

       
         *******************

       
      شکسته بال و پری شوق آسمان دارد
      درون سینه خود زخم بیکران دارد
      
      همان که قامت صبر از صبوریش خم بود
      در اوج قله ماتم شکوه پرچم بود
      
      همان که آینه روشن حقایق بود
      همان که همدم هفتاد و دو  شقایق بود
      
      همان  که از غم هجران شکسته قامت او
      هزار خاطره مانده است از اسارت او
      
      هزار خاطره از شهر و کوچه و از شام
      هزار خاطره از سنگ و بام و از دشنام
      
      هزار خاطره از یاس های سرخ و کبود
       هزار خاطره از کودکی که گم شده بود
      
      به چشم خیس من امشب نگاه کن بانو
       تمام حس مرا پر ز آه کن بانو
      
      چقدر بغض نشسته به روی حنجرتان
       بلا به دور مگر که چه آمده سرتان
      
      شبیه آینه های شکسته میمانید
      چقدر آیه امن یجیب می خوانید
      
      من از هجوم عطش بر لبت خبر دارم
      من از گرسنگی هر شبت خبر دارم
      
      نه سایه ای ز ترحم نه آب آوردند
      برای تشنگیت آفتاب آوردند
      
      تو ای سپیده ی صبح قیام عاشورا
      پیام آور سرخ پیام عاشورا
      
      بخوان سرود پریدن بخوان پری باقیست
      هنوز بین شماها کبوتری باقیست
      
      هنوز در پس این نای زخم خورده ی تان
      صدای غرش الله اکبری باقیست
      
      اگر چه روح علمدار پر کشید اما
      میان دشت علمدار دیگری باقیست
      
      و بین معرکه با صبر خود نشان دادید
      هنوز مرد نبردید تا سری باقیست
      
      روح الله مردان خانی
       
        *******************
      
      دیگر بیا که دیده به راه تو مانده ام
      دیگر بس است دوری من با تو یا حسین
      مانند قتلگاه تو در زیر آفتاب
      جان می دهم به یاد تو ای سر جدا حسین
      **
      جانی که روی پای بمانم نمانده است
      گشتم شبیه دخترک ناز دانه ات
      بی تو نفس کشیدن زینب تمام شد
      یعنی خموش مانده صدای ترانه ات
      **
      پیراهنت دهد هنوز بوی قتلگاه
      آنجا که شمر آمد و بر سینه ات نشست
      دیدم هجوم گله ی گرگان کوفه را
      دیدم که بند بند تن تو ز هم گسست
      **
      ای که به زیر سمّ ستوران شکسته ای
      آیا هنوز سینه ی تو درد می کند؟
      لبهای من به یاد لبت مانده پر ترک
      تا یاد چوب خیزر نامرد می کند
      **
      دیدم که سنگ بوسه، به زخم تو میزند
      من هم زدم به چوبه ی محمل سرم شکست
      مُردم، نشد که زخم تو را مرهمی نهم
      باتو شدم همینکه مقابل سرم شکست
      **
      ای بی کفن تو فکر کفن کن برای من
      هر چند چیزی از تن زینب نمانده است
      یک دسته گل برای مزارم تهیه کن
      دیگر گلی به گلشن زینب نمانده است
      
      جواد حیدری
       
         *******************

      
      حسین بود و تو بودی ، تو خواهری کردی
      حسین فاطمه را گرم، یاوری کردی
      
      غریب تا که نمانَد حسین بی عباس
      به جای خواهری آن جا، برادری کردی
      
      گذشتی از همه چیزت به پای عشق حسین
      چه خواهری تو برادر، که مادری کردی
      
      تو خواهریّ و برادر، تو مادریّ و پدر
      تو راه بودی و رهرو، تو رهبری کردی
      
      پس از حسین، چه بر تو گذشت وارث درد!
      به خون نشستی و در خون، شناوری کردی
      
      پس از حسین، تو بودی که شرح عصمت را
      که روز واقعه، را یاد آوری کردی
      
      به روی نیزه، سر آفتاب را دیدی
      ولی شکست نخوردیّ و سروری کردی
      
      حسینِ دیگری آن جا پس از حسین شکُفت
      تو با حسین پس از او، برابری کردی
      
      چه زخم ها که نزَد خطبه ات به خفّاشان!
      زبان گشودی و روشن، سخنوری کردی
      
      زبان نبود، خودِ ذوالفقارِ مولا بود
      سخن درست بگویم، تو حیدری کردی
      
      تویی مفسّر آن رستخیز ناگاهان
      یگانه قاصد امّت پیمبری کردی
      
      بَدَل به آینه شد، خاک کربلا با تو
      تو کیمیا گری و کیمیا گری کردی
      
      حسین بود و تو بودی، تو خواهری کردی
      حسینِ فاطمه را گرم، یاوری کردی
      
      مرتضی امیری اسفندقه

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: