آموزش مداحی و اشعار مذهبی

بخش دوم

3- عدم بهره‌مندي از آموزش‌هاي لازم
وعاظ محترم در حوزه‌ها درس مي‌خوانند و پس از مرحله آموزش به وعظ مي‌پردازند. همان طوري که منبر، ترکيبي از علم و هنر است، مداحي هم همين طور است، لذا براي مداحي هم آموزش ديدن لازم است. مداحان هم بايد آگاهي و اطلاعات لازم را داشته باشند و هم اين هنر را داشته باشند که چگونه بخوانند. اگر فقط بخش‌هاي مربوط به هنرمندي را ياد بگيرند ولي از جنبه علمي آموزش نبييند، کم مي‌آورند و نمي‌توانند انجام وظيفه کنند. لذا خوب است مراکزي براي آموزش مداحان ايجاد شود و افراد عالم و شايسته آموزش دهند و افرادي که آگاهي لازم از مسايل اسلامي ندارند، وارد اين کار نشوند.
 
4- چراغ سبز گناه به مردم نشان دادن
نبايد در مجالس عزاداري گفته شود که در طول سال هر گناهي که مي‌خواهيد انجام دهيد اما در ايام محرم که عزاداري مي‌کنيد گناهان شسته مي‌شود!امام حسين(عليه السلام) براي مکتب و مذهب شهيد شد لذا در مجالس حسيني بايد مذهب را تقويت کرد. جريان حاجب کاشاني و شعر او که :

"حاجب اگر معامله حشر با علي است     من ضامنم که هر چه خواهي گناه کن"

را مي‌دانيد که حضرت را در خواب ديد که به او فرمود تو مداح خوبي هستي ولي اين شعرت بد بود. وقتي او پرسيد چه بگويم، امام(عليه السلام) فرمود بگو:

"حاجب اگر معامله حشر با علي است     شرم از رخ علي کن و کمتر گناه کن"

ببينيد فرق اين دو مکتب چقدر است؟

5- برهنگي عزاداران
من خواهش مي‌کنم که در مجالس خود عزاداران را به درآوردن پيراهن تشويق نکنيد، چون اگر ناظر نامحرم در مجلس باشد، اين کار قطعاً گناه است و اگر هم اين طور نباشد، مي‌دانيد که ما در زماني زندگي مي‌کنيم که اين صحنه‌ها به راحتي فيلم برداري مي‌شود و به سراسر دنيا فرستاده مي‌شود و دشمنان مي‌گويند اين هم شيعيان امام حسين(عليه السلام)! لذا پيراهن در آوردن عزاداران در عصر و روزگار ما به مصلحت نيست و ضرر دارد.

6- تشويق عزاداران به آسيب رساندن به بدنشان
اين که مسلمان پذيراي آسيب رساندن بر بدن خود باشد، براي ميدان جهاد و شهادت است و ديديم که جوانان ما زير بمب‌هاي دشمن قطعه قطعه شدند.اما با دست خود به بدن آسيب رساندن درست نيست. ما نبايد مردم را به اين کارها تشويق کنيم.

بخش اول
مداحان اهل بيت سرمايه عظيمي در دست دارند که بايد در حفظ آن کوشا باشند. مداحي مي تواند احساسات عاشورايي را بسيج کند و اهداف امام حسين(عليه السلام) را در قالب شعر در دل‌هاي عزاداران به خصوص جوانان جاي دهد. به همين خاطر ائمه(عليهم السلام) فرمودند: "لک بيت بيت في الجنه." اما اين سرمايه ممکن است دچار آفاتي شود که به مواردي از آن‌ها اشاره مي‌کنيم:

 1- خارج بودن اشعار از زبان "قال" يا زبان "حال"
توجه داشته باشيد که اشعاري که مي‌خوانيد از زبان قال يا زبان حال خارج نباشد. زبان قال يعني مطلب مدرک معتبري داشته باشد و زبان حال يعني واقعاً حال امام حسين(عليه السلام) و اصحابش اقتضاي اشعاري که مي‌خوانيد داشته باشد.

بايد شأن و منزلت امام حسين(عليه السلام) در محتواي اشعار حفظ شود. مثلاً وقتي مي‌شنويم مداحي خطاب به امام حسين(عليه السلام) مي‌گويد:" يقين دارم که در دل آرزويي به جز دامادي اکبر نداري"! عاشورا از آن علو مقامش چقدر پايين مي‌آيد؟! اين مداح نه تنها بر خلاف تاريخ حرف زده، چرا که آن حضرت ازدواج کرده بود، بلکه خودش را  جاي امام حسين(عليه السلام) حساب کرده و در واقع فکر و آرزوي خودش را بر زبان مي‌آورد.

و يا مداحي درباره امام زمان(عليه السلام) مي‌گويد: نمي‌دانم تو آواره ي کدام بيابان هستي که من هم در آن آواره شوم. امام زمان(عج) که آواره نيست، آن حضرت در ميان ما است، در ميان محبان و شيعيان است. البته جا دارد از اشعار بعضي از شاعران متعهد معاصر قدرداني کنم که اشعار بلندي سروده اند و مداحان عزيز از اشعار بلند آنها استفاده کنند.

به هر حال الحمدلله مداحاني با فکر بلند داريم که اشعار بسيار زيبايي مي‌خوانند و اهداف مقدس امام حسين(عليه السلام) و مکتب اهل بيت و عشق به امام زمان(عج) را کاملاً پرورش مي‌دهند.

2- بيان مسايل غلوآميز
نبايد مسايلي بر زبان مداحان جاري شود که بوي غلو مي‌دهد. اميرالمؤمنين(عليه السلام) فرمودند: "هلک في رجلان، محب غال و مبغض حال"؛ "دو گروه درباره من هلاک شدند، آنها که غلو مي‌کنند و ما را برتر از مقاممان معرفي مي‌کنند و همچون خداوند مي‌ستايند و دشمناني که العياذبالله به ما لعن مي‌کنند."
 
از اين که اين دو گروه همسنگ هم قرار داده شدند، معنايش اين است که هر دو گروه در اشتباه مي‌باشند. گاهي از گوشه و کنار زمزمه‌هايي مي‌شنويم که خيلي زننده است، "لا اله الا فاطمه الزهرا، يا لا اله الا زينب" کسي که اين سخن را مي گويد اگر بفهمد که چه مي‌گويد استکاني که از آن چاي مي‌خورد را بايد آب کشيد. اين حرف‌ها علاوه بر اين که خلاف تعليمات اسلام است، اگر به گوش دشمنان برسد، که اين روزها راحت منتقل مي‌شود – مي‌گويند اين که ما مي گفتيم شيعيان کافرند، دليلش اين سخنان است.
البته ممکن است اين ذاکرين بي اطلاع باشند که بايد پيش کسوت‌هاي مداحان و وعاظ محترم آنها را راهنمايي کنند.

در نام گذاري هيئت‌ها هم دقت شود. بعضي نام "ديوانگان امام حسين" را بر هيئت خود مي گذارند که وقتي مختصرش مي‌کنند مي‌شود هيئت ديوانگان! به جاي اين اسامي که آثار بدي دارد، نام "عاشقان"، "فدائيان"، "دلدادگان" و "خادمان امام حسين" را انتخاب کنيد.

نبايد در مجالس عزاداري گفته شود که در طول سال هر گناهي که مي‌خواهيد انجام دهيد اما در ايام محرم که عزاداري مي‌کنيد گناهان شسته مي‌شود!

 امشب سراپاي دو عالم عطر باران مي شود
معنا همه الفاظ زيباي بهاران ميشود

هر جا کويري خشک باشد سبزه زاران مي شود
جاري زلال عاطفه از چشمه ساران مي شود

اي اهل عالم در هاي رحمت حق وا بود
امشب که شام ازدواج حضرت زهرا بود

در عالم بالا ملائک شور و غوغا مي کنند
با خنده هاي شوق و شادي جشن بر پا مي کنند

گلهاي جنت را نثار روي زهرا مي کنند
از روي بام عرش مولا را تماشا مي کنند

يکسوي مي رقصد کسي وان ديگري دف مي زند
جبريل بيخود گشته از خود دائما کف مي زند

از شوق پيغمبر سرشک از ديده جاري مي کند
دل در ميان سينه او بيقراري مي کند

قرآن ز بيت وحي کوثر خواستگاري مي کند
در عالم بالا خدا خود خطبه جاري مي کند

عاقد خدا،  تالار جنت ، قدسيان در همهمه
شاهد نبي ،  داماد مولا و، عروسش فاطمه

يزدان دوباغ نور را از لطف بگشايد به هم
پيوند اين دو دسته گل به چه مي آيد به هم

هاجر رجز خوان است و اين دو يار بستايد به هم
مريم کنارش ايستاده قند مي سايد به هم

يوسف گرفته مجمر و اسپند گرداني کند
داود با صوت دل انگيزش غزلخواني کند

عيسي خوش آمدگو کنار خانه درباني کند
امشب خليل آيد ذبيح خويش قرباني کند

مهريه زهرا همه دنيا و مافيها بود
از آتش سوزنده دوزخ نجات ما بود

عرش الهي سفره عقد است و بس زيبا بود
مهتاب امشب شمعدان سفره زهرا بود

زهرا به خانه بخت رفت پيوند دو دلدار شد
زهرا امانت باشد و مولا امانتدار شد

استاد حاج احمد واعظي
 

شعري بسياز زيبا

امشب خدا لطف نهان خود هویدا میکند
امشب تفاخر فرش بس بر عرش أعلا میکند
امشب دو تا را جفت هم ، از صنع یکتا میکند
یعنی علی ماهِ رخ زهرا تماشا میکند
با چشم دل در صورت او سیر معنا میکند

امشب حسد بر خاکیان ، بی حد برند افلاکیان
خندان چمن ؛ رقصان دمن ؛ خوشدل زمین ؛ خرم زمان

در دست اسرافیل بین ، صورش شده ساز و دُهُل
با نور، دعوتنامه بفرستاده هادیّ سُبُل
امضا ، ز ختم المرسلین ؛ گیرندگان ، خیل رُسل
هر کس که آید همرهش نی دسته گل ؛ یک باغ گل

در آمد و شد اولیا، در رفت و آمد انبیا
ای غصّه و ای غم برو ؛ ای شوق و ای شادی بیا

ادامه شعر در ادامه مطلب

 **

 
دیـدگـان مـومنـان بینـا ز آن
نـور حـق کور کرده چشمـان بـــدان

پـاره ی تـن از نبــی گردد جــدا
همـدم و مونــس شـود بـا مرتضــی

اشک شــوق از نرگس طاهـا چکـد
زیـن شعــف پیـراهــن غـم برکنـد

تهنیــت گوینـد ملایک بر رســول
بهــر وصـل شـاه مـردان بـا بتــول

رنگ گرفته یکــدلی از وصل شـان
با نصیــب هر بینـوا از فضــل شـان

هم صـدا و هـم دل و مشتــاق هم
یاور و همــدم به هر شـادی و غـــم

هر دو گل پرورده ی دامان دوســت
بوی عطـر هر گـل و بستـان ز اوسـت

ســاده امّا بس بجـا و پـاک و نـاب
 می رود زهــرا بـه بیــت بـوتــراب

ای اسـدچشمان خلقان بر دراست
روز وصـل فاطمـه باحیـدر اسـت

اسداله تعالی رودی
 

سرتاسر مدينه پر از شوق و شور بود
لبريز از طراوت و غرقِ سرور بود

از آسمان شهر پيمبر در آن پگاه
صد آسمان ملائكه گرم عبور بود

وقت نزولِ سوره‌ي ياسين و هل أتي،
هنگامه‌ي تجلي آيات نور بود

ادامه شعر در ادامه مطلب

 **

یک آینه که حسرت دارالسّلام هاست
یک آینه که قبله ی بیت الحرام هاست

یک آینه که عین حقیقت، مجاز نه!
یک آینه که غرق سکوت و پیام هاست

یک سو جلال حضرت خیرالنّسای خلق
یک سو جمال واضح خیرالأنام هاست

پیوند پاک سوره ی یاسین و کوثر است
آغار انکشاف تمام ظلام هاست

تلفیق نهر کوثر و امواج سلسبیل
هنگام باده نوشی و شرب مدام هاست

«حبل متین» گوشه ی جلباب فاطمه
خورده گره به پیرهن «لاانفصام» هاست

دست علی به دست«فصلِّ لربّک» است
اشراق آسمانی و صبح امام هاست

دیگر نیاز تیغ دو دَم منتفی شده است
زیرا که خطبه خطبه فدک در نیام هاست

تا «لَم یَکُن لَهُ کُفُوًا» نزد مرتضاست
خاری به چشم شور جمیع لئام هاست

باید گدا شویم و یتیم و اسیرشان
وقت نزول مائده های طعام هاست...

بر خانه ای که «تُرفَع» و «یُذکَر» نموده «اسم»،
بر خانه ای که رکن و منا و مقام هاست

مجید لشگری

یک مرد وزن مکمل هم در کنار هم
آیــینه وار هـــردو یشان بیـــقرار هم

مـعنای اصـلی لغـت خـانـواده انـــد
مست نگاه یکدلی و می گسار هم

این زندگی بنا شده بر پایه های عشق
بی اعـتنا به ثــروت و دار ونـدار هم

یک خـــانه محقر و یک قطـعه حصیر
سـرمایه های اصلی شان اعتبار هم

کانون گـرم پروش غنچه های یاس
پیــوندشان وقوع و طــلوع بهار هم

در آسـمان عـاطفه این ماه و آفتاب
چرخیـده اند تا به ابد در مدار هم

عاقد خـدا و مهریه آب و سکوت محض
آری شدند هم نــفس روز گار هم

وحید قاسمی

 
عشق یعنی یکی درون دو تن
عشق یک روح رفته در دو بدن

عشق زهراست روبروی علی
نظر آنهم فقط به سوی علی

عشق راهی بدون خاتمه است
آخر، این راه، راهِ فاطمه است

فاطمه گفتم و دلم پر زد
باز شاعر به سیم آخر زد

زد دوباره دلی به این دریا
حسبنا الله و حسبنا زهرا

فاطمه قاب روبروی علی است
فاطمه غرق در وضوی علی است

فاطمه در کنار حیدر نه
فاطمه دختر پیمبر نه

خلق احمد به نور فاطمه بود
نور حیدر ظهور فاطمه بود

سیر لولاک آخرش زهراست
بی سبب نیست مادر باباست

یازده ماه دور گردن اوست
یازده گل به روی دامن اوست

یازده نور و یازده ساغر
یازده جوی جاری از کوثر

یازده عاشق از تبار علی
یازده عکس یادگار علی

یک دل او دارد و ازآن علی ست
فاطمه زور بازوان علی ست

یا علی بر لبش که جاری شد
برق زد عشق و ذوالفقاری شد

با تو تیغ علی دو دم دارد
با تو حیدر بگو چه کم دارد

دل شد از این حماسه بی پروا
حسبنا الله و حسبنا زهرا

قاسم صرافان

در وجود تو جود را دیدم
جلوه های سجود را دیدم

 تشنه بودم تو را صدا زدم و
مهربانی رود را دیدم

در نگاه تو فصل بارانِ...
...آسمان کبود را دیدم

 ادامه شعر در ادامه مطلب

 **

عده ای بی سر و پا دور و برش خندیدند
پاسخ ناله و سوز و جگرش خندیدند

مادری بود و جوان مرگ شد و آخر کار
همچنان فاطمه بر چشم ترش خندیدند

 همچو بسمل شده ای دور خودش می پیچید
به پریشان شدن بال و پرش خندیدند

 درد پیچیده به پهلویش و از هر دو طرف
دست میبرد به سوی کمرش،خندیدند

 آمده بر سرش اینجا کمی از داغ حسین
همگی جمع شدند دور سرش خندیدند

 یک نفر نیست که از خاک سرش بردارد
بر نفس های بدون اثرش خندیدند

زهر اثر کرده و رویش به کبودی زده است
بدنظرها به خسوف قمرش خندیدند

دست و پا می زند و نیست کنارش پدری
تا ببیند به عزای پسرش خندیدند

کربلا جسم علی پخش به صحرا شده بود
لشگری دور تن مختصرش خندیدند

 هر چه می گفت حسین یاولدی یاولدی..
عده ای بی سر و پا دور و برش خندیدند

قاسم نعمتی

از دل چاهِ سينه ي بي تاب

در شب غصه آه مي کشد

تا که هم رنگ خاکيان بشود

آسمان هم سياه مي پوشد

**

چشم و بغضم دوباره همراهند

تا مرا سمت آسمان ببرند

زائرم دست بر دعا دارم

تا مرا لحظه ي اذان ببرند

 ادامه شعر در ادامه مطلب

 **

سر را ز خاك حجره اگر بر نداشتي

تو رو به قبله بودي و خواهر نداشتي

خواهر نداشتي كه اگر بود ميشكست

وقتي كه بال ميزدي و پر نداشتي

 ادامه شعر در ادامه مطلب

**

پس غریبی در وطن تکرار شد

شمع بودن سوختن تکرار شد

یک حسین تشنه در هنگام زهر

بعد از آن صدها حسن تکرار شد

چونکه ام الفضل ام الرّذل گشت

باز نامردی زن تکرار شد

چون که مثل طوس در بغداد هم

زهر و انگور و دهن تکرار شد

پس غریب بی کفن در دشت...نه

پس غریب با کفن تکرار شد

با دهان و با گلو و با جگر

یک نبرد تن به تن تکرار شد

اربا اربا...نه ولی سرخ و کبود

ماه زیر پیرهن تکرار شد

مهدی رحیمی

بابا رضا بیا نفس آخر من است

سوزان میان تب همه ی پیکر من است

تا آه می کشم ز لبم لاله می چکد

یک باغ سرخ رنگ به دور و بر من است

آیینه ی جوان کبود علی شدم

چشم انتظار دیدن من مادر من است

خواهر نداشتم که کند گریه در غمم

قلب کنیزهای حرم مضطر من است

هر مرد درد خویش بگوید به همسرش

غربت ببین که قاتل من همسر من است

با هلهله عزای مرا گرم می کند

حالا که روی خاک فتاده سر من است

بر آب آب گفتن من خنده می زند

خوشحال در برابر چشم تر من است

با یاد کام تشنه ی آقای بی کفن

خشکیده و ترک ترک این حنجر من است

رضا رسول زاده

نيش و كنايه هاست كه از يار مي خورم

از دست يار زهر شرر بار مي خورم

اصلا به جنگ و نيزه و لشكر نياز نيست

وقتي ميان خانه ز دلدار مي خورم

دارم ز همسري كه ز من جز صفا نديد

چوب كدام تندي رفتار مي خورم

شعله شود بلند از اين زخم بر جگر

تا آب از دو چشم گهر بار مي خورم

از اين صداي هلهله آزار مي كشم

با جان خسته غصه ي بسيار مي خورم

وقتي كه مي برند مرا روي پشت بام

با صورتم به گوشه ي ديوار مي خورم

پهلو شكسته مادر كم سن و سال من

ديگر بيا كه حسرت ديدار مي خورم

رضا رسول زاده

  نشسته خاك سر دل ، هوا گرفته شده  

به عرش مجلس سوگ و عزا گرفته شده

گلی ز گلشن زهرا دوباره پرپر شد

شبیه حال علی حال ما گرفته شده

تنی به حجره ی خاکی کبود افتاده

تنی که تاب از آن با بلا گرفته شده

به گوشه ی جگرش زهر جای خوش کرده

اگر که طاقت از این دست و پا گرفته شده

توان نمانده كه لب را به روی لب بزند

که جان ز پیکر ابن الرضا گرفته شده

میان هلهله حتی کنیز ها گریند

که خنده از لب آقای ما گرفته شده

صدای آه هم از این گلو نمی آید

از این دهان شکسته نوا گرفته  شده

ز زخم های سر و صورتش نمایان است

سرش به گوشه ی دیوار ها گرفته شده

تنش سه روز و سه شب زیر تابش خورشید.

دوباره روضه ای از کربلا گرفته شده

رضا رسول زاده

تویی اجابت سبز دعای خاکی ها

جواب جمله یا ربنای خاکی ها

خدا تمام تو را آفرید تا باشی

وجود جود خدایی برای خاکی ها

تویی تو آینه ی بخشش خداوندی

امام عرش نشینان، خدای خاکی ها

فدای مرحمتت گرچه آسمان هستی

ولی رسیده به گوشت صدای خاکی ها

**

ادامه شعر در ادامه مطلب

پاییزی است حال و هوای جوانی ات
طوفان غم رسیده كه سازد خزانی ات

تاثیر کرده زهر به اعضای پیکرت
چون لاله ای نموده تو را ارغوانی ات

در هلهله صدای ضعیف تو گم شده
لبخند می زنند به اختر فشانی ات

هرچه کبود می شوی و داد می زنی
می رقصد این شریک تو در زندگانی ات

آبت نمی دهد به خدا دست و پا مزن
رحمی نمی کند به تو و نیمه جانی ات

در لحظه های آخرت ای یاس فاطمه
بوی مدینه می رسد از روضه خوانی ات

از بس که یاد پهلوی بشکسته بوده ای
مویت سپید گشته به اوج جوانی ات

مثل حسن اگر چه ندیدی تو گفته اي
مادر... فدای صورت رنگین کمانی ات

رضا رسول زاده

دلی نسوخت برایت غریب جان دادی
ز مهر همسر خود ،بی نصیب جان دادی

درون حجره ی در بسته ای غریبانه
شکسته بال چنان عندلیب جان دادی

 به دست و پا زدنت اعتنا نمیکردند
میان شادی جمعی عجیب جان دادی

تو پاره پاره دل و دل شکسته و دل خون
دچار درد و غم و بی طبیب جان دادی

ز بس که خون دلت از دهان تو میریخت
به یاد روضه ی شیب الخضیب جان دادی

به سینه میزدی و یا حسین میگفتی
به یاد قتلگه و بوی سیب جان دادی

**

شعر اول
نیلی ترین رنگ ها بر پیکرش بود
معلوم بود امروز روز آخرش بود 

معلوم بود آقای ما را زهر دادند
وقتی که می آمد عبایش بر سرش بود...

*********
شعر دوم

من بي دل آمدم که تو دلدار من شوی
غمدیده آمدم که تو غمخوار من شوی 

شادم که در حریم تو افتاده بار من
آیا شود ز لطف خریدار من شوی...

*********

اشعار كامل در ادامه مطلب

 غفلت اگر که دامن ما را رها کند
      دل دائما هوای حریم شما کند
      
      بودن میان روضه ی تو اعتبار ماست
      ما را خدا زروضه مبادا جدا کند
      
      مالم اگر حلال بود خرج روضه است
      تا مادرت به روزی ما اعتنا کند
      
      باشد صله به مادر تو گریه بر غمت
      در بین گریه فاطمه ما را دعا کند
      
      قیمت بده به ما که نداریم ارزشی
      شاید خدا که هستی ما را فدا کند
      
      ما خلق گشته ایم شبیه شما شویم
      چشمان ما به چشم شما اقتدا کند
      
      بی غسل و بی کفن شدنم آرزو بود
      ارباب ما بگو زعنایت خدا کند
      
      باید زچشم حضرت عباس روضه خواند
      شاید خدای قسمت ما کربلا کند
      
      با دیده ای که تیر میانش نشسته است…
      آیا شود که گوشه ی چشمی به ما کند
      
       جواد حیدری

    ای که نام تو شهید الشهداست
      تو حسینی و مرامت زیباست
      
      به همه گفته ام و می گویم
      صاحب بی کفن من آقاست
      
      هرکه در پای غمت می گرید
      سرو کارش به خدا با زهراست
      
      تا کنم خرج و شوم خرج، تو را
      نزد حق دست دعایم به سماست
      
      همه ی حاجتم از حق این است
      که نبینم دلم از روضه جداست
      
      اشک، سرمایه ی هر سینه زن است
      اینکه من گریه کنم کار خداست
      
      جنت بی تو جهنم باشد
      با تو بودن همه ی عزت ماست
      
      گراجازه برسد از زهرا
      یا حسین ذکر لبم روز جزاست
      
      گرچه محبوبترین آرزویم
      آمدن تا حرم کرب وبلاست
      
      چه بیایم چه نیایم حرمت
      همه ی زندگی ام وقف شماست
      
      می رود ماه محرم اما
      همه شب در دل من روضه به پاست
      
      به رباب و علی اصغر سوگند       
      تا ابد بر تو بمانم پابند
      
      جواد حیدری

    ای که نام تو شهید الشهداست
      تو حسینی و مرامت زیباست
      
      به همه گفته ام و می گویم
      صاحب بی کفن من آقاست
      
      هرکه در پای غمت می گرید
      سرو کارش به خدا با زهراست
      
      تا کنم خرج و شوم خرج، تو را
      نزد حق دست دعایم به سماست
      
      همه ی حاجتم از حق این است
      که نبینم دلم از روضه جداست
      
      اشک، سرمایه ی هر سینه زن است
      اینکه من گریه کنم کار خداست
      
      جنت بی تو جهنم باشد
      با تو بودن همه ی عزت ماست
      
      گراجازه برسد از زهرا
      یا حسین ذکر لبم روز جزاست
      
      گرچه محبوبترین آرزویم
      آمدن تا حرم کرب وبلاست
      
      چه بیایم چه نیایم حرمت
      همه ی زندگی ام وقف شماست
      
      می رود ماه محرم اما
      همه شب در دل من روضه به پاست
      
      به رباب و علی اصغر سوگند       
      تا ابد بر تو بمانم پابند
      
      جواد حیدری

    ذکر نزول عطا، یا حسن و یا حسین
      علت لطف خدا، یا حسن و یا حسین
      
      تا که خدایی شوم، کرب و بلایی شوم
      می زنم از دل صدا، یا حسن و یا حسین
      
      بانی اشک دو چشم، رحمت جاری حق
      آبروی چشم ها، یا حسن و یا حسین
      
      قبلة حاجات ما، اوج عبادات ما
      روح مناجات ما، یا حسن و یا حسین
      
      یکی بدون حرم، یکی بدون کفن
      سرم فدای شما، یا حسن و یا حسین
      
      هر دو شهید مادر، هر دو غریب مادر
      کشتة یک ماجرا، یا حسن و یا حسین
      
      حسن امام حسین، حسین اسیر حسن
      هردو به هم مبتلا، یا حسن و یا حسین
      
      تاب و قرار زینب، ذکر فرار زینب
      در وسط شعله ها، یا حسن و یا حسین

      **
       
        علی اکبر لطیفیان

  لحظه گریه چشمها زیباست
      اشکهای تووصلِ بر دریاست
      
      جای شکراست اینکه تا محشر
      علم شاه کربلا برپاست
      
      کاش راهی کربلابشویم
      گریه واقعی ما آنجاست
      
      کعبه هم چون توقبله ای دارد
      قبلۀ کعبه روبه کرببلاست
      
      هرکسی گریه کرد وگفت حسین
      روز محشرشفیع اوطاهاست
      
      این سعادت برای ما کافیست
      بانی روضه زینب کبراست
      
      خضرهم سینه میزنداینجا
      کفشدار دم درش عیساست
      
      همگی گردسفره اش هستیم
      سینه زن بودن افتخار ماست
      
      غصۀ رفتن بهشت نخور
      چونکه محشربهشت مال شماست
      
      خواب دیدم که روز مرگ من
      لحظه های غروب تاسوعاست
      
      خوب شد خرجی ام مشخص شد
      وسط ظهر روز عاشوراست
      
      پادشاهم کفن نداشت ولی
      کفنم دست مادرش زهرآست
      
      مهدی نظری

     وقتش رسيده است،كه سلمان مان كني
       مجذوب چند آيه ي قرآن مان كني
      
       ما بت پرست كعبه ي عشقيم،ياحسين
       قرآن ز ني بخوان كه مسلمان مان كني
      
       ما ذهن مان به درك مقامت نمي رسد
       اي كاش مور ملك سليمان مان كني
      
       قدري ز روي نيزه براي خدا بخند
       تا آشنا به واژه ي عرفان مان كني
      
       با صوت جانگداز لب سنگ خورده ات
       مانند زلف خويش،پريشان مان كني
      
       دنبال نيزه ي تو به هر سو دويده ايم
       چيزي نمانده بي سروسامان مان كني
      
       مجنون تان شديم وبه جاي كوير ودشت
       مي خواستي كه مرد نيستان مان كني
      
       ما تشنه ايم،حضرت آقا نمي شود؟
       مهمان چند قطره ي باران مان كني
      
       ما را گداي خانه ي خود كن،همين بس است
       كي گفته ايم حاجي دكان مان كني!؟
      
      وحید قاسمی

  سوگند می خورم که بمانم گدایتان
      هر صبح جمعه روضه بخوانم برایتان
      
      سوگند می خورم که شب و روز٬ روز و شب
      مانند ابر گریه ٬ ببارم به پایتان
      
      آقا چقدر مثل علی حرف می زنی
      من عاشقم به لهجه و لحن صدایتان
      
      روز ازل که دست خداوند می نوشت
      مارانوشته اند برای عزایتان
      
      بار گناه قامت من را خمیده بود
      اما خمیده تر شده در روضه هایتان
      
      شکر خدا که باز خدا قسمتم نمود
      تا که دوباره رد شوم از کوچه هایتان
      
      یاد رقیه تو مرا پیر کرده است
      از روضه های کعب نی و بچه هایتان ...
      
      حتی اگر جان بدهم باز هم کم است
      از آنهمه کبودی وآن زخم هایتان
      
      این کوفیان تلف شده بودند از عطش
      باران نمی گرفت اگر از دعایتان
      
      آن کودکی که از پدرت رزق می گرفت
      شمشیر و کعب نی زده بر جای جایتان
      
      این پست ها که در پی انگشتر تواند
      خواهند برد پیرهن وهم عبایتان
      
      آقا چقدر درد غریبی کشیده ای
      جانم ٬تنم ٬ سرم ٬همه چیزم فدایتان
      
      آقا تمام حاجت خودراگرفته ام
      بوسه اگر زنم به ضریح طلایتان
      
      با این امید زندگیم در ادامه است
      خاکم کنند در حرم کربلایتان
      
      مهدی نظری

..

پاییز شد فصل بهاری که به من دادند

طی شد تمام روزگاری که به من دادند

خورشید پیشم هست اما من نمی‌بینم

نفرین به این چشمان تاری که به من دادند

یعقوب نابینای راه یوسفم کرده

این گریه‌ی بی اختیاری که به من دادند

 از بس نیامد که زمان رفتنم آمد

اینگونه سرشد انتظاری که به من دادند

پایان کار “من” به وصل “او” نینجامید

آخر چه شد قول و قراری که به من دادند

ای جاده‌ها ای جمعه‌ها ای مردم دنیا

کو وعده آن تکسواری که به من دادند

من آرزوی دیدنش را می برم _ شاید …

… گاهی بیاید تا مزاری که به من دادند

**

 حالا زمستان است و من درگور خوابیدم

خورشید من! این خانه تاریک ِ به من دادند

علی اکبر لطیفیان