اشعار ولادت حضرت رقیه (علیهاسلام)


      باید سخن جاری شود تا ما بخوانیم
      باید خدا روزی کند نوکر بمانیم      
      باید ز بالا گفت و از بالا مدد خواست
      چون نوکر ایل و تبار آسمانیم      
      با دادن گیسو به دست صاحب خویش
      باید اطاعت داشت تا که می توانیم      
      باید سلوک عشق بازی را بپوئیم
      اینگونه در سِلک رقیه جاودانیم      
      باید دمی محیا تر از عیسی رسد تا
      کشتی احساسات مردم را برانیم
       
      عیسی مسیح کوچکِ دنیا رقیه
      هذا مقام المستجیر یا رقیه

       
      زرینه خو سیمینه رو ای گوهر عشق
      دل را به غارت میبری ای دلبر عشق      
      زهرا و زینب میشوی تا اینکه باشی
      هم مادر و هم خواهر و هم دختر عشق      
      چون تاجی از یاقوت و مروارید عوض شد
      جای تو با عمامهء روی سر عشق      
      آهِ تو صد تیغ دو دم دارد درونش
      ای ذوالفقار بی قرار لشگر عشق      
      آغوش بابا منتظر مانده بیا و
      شیرین زبانی کن به روی منبر عشق
       
      من زندگی را وقف نام عشق کردم
      تصمیم دارم تا که دور تو بگردم

       
      با دستهای کوچکت چه دستگیری
      سائل هر آنچه باشد آن را می پذیری      
      دل را روانه کردم از اینجا به کویت
      دارم امید امشب تو دستم را بگیری      
      اسمِ تو را بردم جوابم را خدا داد
      فرقی ندارد تو همان جوشن کبیری      
      چون سنگهایِ بارگاهت رو سپید است
      هر بار زائر می شود آنجا فقیری      
      این گنبدِ کاشی و سنگ اسرار دارد
      یک از هزارش این بود که بی نظیری  
     
      از آن خرابه که در وادی آن حرم شد
      جنگیدن مردانهء تو باورم شد

       
      باید زر اندوده کند بابا تنت را
      باید ز خار و خس بگیرد گلشنت را      
      تکرار کن بابا و عمه دوست دارند
      وقتِ نمازت شکل قامت بستنت را      
      بابا به این امید میبوسد رخت را
      تا بنگرد روزی عروسی کردنت را      
      آغوش عباس است مشتاق تو هر بار
      پیش عمو کج مینمایی گردنت را      
      وقتی سرِ دوش اباالفضلی محال است
      خار بیابانها بگیرد دامنت را
       
      تو تا قیامت تا دم محشر بزرگی
      در کربلا تو وارث مادربزرگی

       
      آتش زبانه می کشد روزی ز جانت
      حق میدهم باشد پدر دل ناگرانت      
      انگشت دشمن بر دهانت مینشیند
      پس روشن است از چیست این لکنت زبانت      
      آنقدر در خار بیابان میدوی تا
      از پیکرت بیرون رود تاب و توانت      
      وای از زمانی که میوفتی از بلندی
      وای از شکاف دنده ات از استخوانت      
      وای از تماشایِ سری بالایِ نیزه
      وای از لباسِ عمه ها و خواهرانت
       
      ای خاک عالم بر سر شاعر چه دیدی
      خوابیده بودی با لگد از جا پریدی 

       
      حسین قربانچه

*********************


     بوی گل در همه ارض و سما پیچیده
      بازهم باغ جنان جامه نو پوشیده
      دست مولاست به این سفره نمک پاشیده
      در کویر دل من باز گلی روئیده
      
      بروی خاک ملائک همه گل می بارند
      همگی بر لبشان سوره کوثر دارند
      
      خبر آمد که شب هجر سحر خواهد شد
      انتظار دل عشاق به سر خواهد شد
      ماه رخساره ای از پرده بِدَر خواهد شد
      باز هم حضرت ارباب پدر خواهد شد
      
      عطر بانوی مدینه همه جا منتشر است
      بیشتر از همه ساقی حرم منتظر است
      
      گریه طفل بگوش آمد وشد غوغایی
      عمه زینب به خودش گفت عجب زهرایی
      عشق باباست عجب نیست شود بابایی!
      گفت عباس که به به چه شب زیبایی
      
      گفته بودند که او جلوه زهرا دارد
      واقعاً بوسه به دستش بزنم جا دارد
      
      در اصالت به نبی رفته به مولارفته
      صورتش هاله نور است به بابا رفته
      در شهامت به خود زینب کبری رفته
      همه تأیید نمودند به زهرا رفته
      
      آنقدر بر سر دستان عمو زیبا بود
      عمه می گفت فقط"بترکد چشم حسود"
      
      چه شبی بود شه علقمه زهرا را دید
      دور گهواره او ام ابیها را دید
      دیده وا کرد رقیه رخ سقا را دید
      لب خندان علی اکبر لیلا را دید
      
      ماه و خورشید و ستاره همه زیبا بودند
      همه شان منتظر خواندن لالا بودند
      
      آمده تا حرمش قبله حاجات شود
      آمده نسل معاویه خرافات شود
      آمده حرمله با گریه مجازات شود
      شک نکن آمده که عمه سادات شود
      
      گرچه ارباب علی داشت پیمبرهم داشت
      شب میلاد رقیه شد و مادر هم داشت
      
      لب اگر باز کند قند و شکر می ریزد
      چادرش باز شود در و گهر می ریزد
      چشم او اشک مناجات سحر می ریزد
      سائلش باش که در دست تو زر می ریزد
      
      هیچ کس اینقدر احساس ندارد دارد؟
      چون رقیه عمو عباس ندارد دارد؟
      
      جای دارد که همه خلق به او رو بزنند
      در برش ماه وستاره همه سوسو بزنند
      تازبان باز کند چنگ به گیسو بزنند
      در حضورش شه و سائل همه زانو بزنند
      
      گاه زهرا و گهی زینب کبری می شد
      تا می آمد عمو عباس ز جا پامی شد
      
      یک تنه او به دو صد شام حریف است حریف
      چه کسی گفته که این طفل ضعیف است ضعیف
      کاش بر خاک نیافتد که ظریف است ظریف
      صورتش مثل گل یاس لطیف است لطیف
      
      کاش ضربه نخورد چون که پرش می شکند
      کاشکی داغ نبیند کمرش می شکند
      
      همه گویند رقیه به پدر حساس است
      یک نفر نیست بگوید که به سر حساس است؟
      کاش از ناقه نیافتد چقدر حساس است
      نوه فاطمه به درد کمر حساس است
      
      خواب بود و پدرش رفت به میدان نبرد
      ماند بیدار شبی و پدرش را آورد
      
      مهدی نظری



موضوعات مرتبط: حضرت رقیه(س) - ولادت،مدح

برچسب‌ها: اشعار ولادت حضرت رقیه (علیهاسلام) مهدی وحیدی
[ 29 / 3 / 1393 ] [ ] [ مهدی وحیدی ]
[ ]

محکومیت تهدید به تخریب حرم حضرت رقیه(س)

اگرچه عشق هنوز از سرم نیفتاده
ولی مسیر من و او به هم نیفتاده

به خواب سخت فرو رفته پای همت من
وگرنه اسم کسی از قلم نیفتاده

به غیر؛ کار ندارم به خویش می گویم
چرا هنوز به ابروت خم نیفتاده

بقیع شاهد زنده، شبیه سامرا
که اتفاق از این دست، کم نیفتاده

بماند اینکه به آن قوم رحم کرده حسین
هنوز سفره ی شاه از کرم نیفتاده

بماند اینکه چه خمپاره ها که آمده است
ولی به حرمت او در حرم نیفتاده

گذار پوست به دباغخانه می افتد
هنوز کار به دست عجم نیفتاده

اگر که پرچم عباس روی گنبد رفت
سه ساله خواست بگوید علم نیفتاده

سه ساله خواست بگوید که دختر علی است
هنوز قیمت تیغ دو دم نیفتاده

برای دختر مولا سپر گذاشته اند
علی اکبر و عباس سر گذاشته اند

مجید تال



موضوعات مرتبط: حضرت رقیه(س) - ولادت،مدح

برچسب‌ها: محکومیت تهدید به تخریب حرم حضرت رقیه(س) مهدی وحیدی
[ 24 / 5 / 1392 ] [ ] [ مهدی وحیدی ]
[ ]

اشعار ولادت حضرت رقیه (س)

[ 11 / 4 / 1392 ] [ ] [ مهدی وحیدی ]
[ ]

اشعار ولادت حضرت رقیه (س)


       
      زنده هستم به عشق دلداري
      به اميد طلوع ديداري
      
      گاه دنبال زندگي هستم
      گاه دنبال چوبه‌ي داري
      
      جرعه‌اي نور ، كاسه‌اي خورشيد
      مرحمت كن به قلب بيماري
      
      با خيال تو دائم‌الذكرم
      موقع خواب و وقت بيداري
      
      ما گرفتار عشق مولائيم
      اي به قربان اين گرفتاري
      
      شعله‌ي عشق خانمان سوز است
      عشق در اصل آتش افروز است
      
      مثل صبح بهار بيدارم
      دور تو در مدار تكرارم
      
      لب به لب ابر و باد و بارانم
      آسمانم ولي نمي‌بارم
      
      در تكاپوي نور سرزده‌ام
      تازه‌ام ميل عاشقي دارم
      
      از همان اول تولد ، نه
      قبل از آن كرده‌اي گرفتارم
      
      چه بهشتي چه دوزخي باشم
      دست از اين عشق برنمي‌دارم
      
      خاك عاشق به گريه گِل شده است
      دل ما با رقيه دل شده است
      
      موجي از شور و همهمه آمد
      دور قنداقه زمزمه آمد
      
      چشم عباس باز روشن شد
      دلبر شاه علقمه آمد
      
      كوري چشم دشمنان علي
      باز هم بوي فاطمه آمد
      
      فاتح ماجراي كوفه و شام
      باعث عزت همه آمد
      
      و براي غرور و غيرت و اشك
      معني و وصف و ترجمه آمد
      
      چه بگويم به وصف اين دختر
      كه هلاكش شده علي‌اكبر
      
      پريِ قصه‌هاي رؤيايي
      چقدر تو شبيه زهرايي
      
      زانوي غم بغل نگير عشقم
      گرچه زخمي ولي مسيحايي
      
      عمه قربان اشك چشمانت
      كه عزادار مشك سقايي
      
      من كه گفتم پدر سفر رفته
      از چه در انتظار بابايي
      
      ناگهان يك طبق رسيد از راه
      با چه شوري و با چه غوغايي...
      
      محمد بختیاری
       
      *********************
       
       
      حورا شده در گرد تو پروانه ترین ها
      تو کعبه ی عشّاقی و جانانه ترین ها
      
      ای لیلی صحرای دل حضرت ارباب
      مجنون شده ی عشق تو دیوانه ترین ها
      
      سوگند که تا روز قیامت همه هستیم
      با منکرتان دشمن و بیگانه ترین ها
      
      کوچک حرمت جنّت ما خانه به دوشان
      جذّاب تر از قصر ملوکانه ترین ها
      
      گندم بده تا پر بزنم ، جلد تو باشم
      محتاج تو ما کفتر بی دانه ترین ها
      
      در بندم و دلداده ی عشقم بنویسید
      کلبِ درِ بانوی دمشقم بنویسید
      
      تا از حرمت عطر خداوند بیاید
      صدها ملکِ عاشقِ در بند بیاید
      
      در مدح صفات تو کمیت کلمه لنگ
      یا این که زبان قلمم بند بیاید
      
      ارباب شود میل نگاهش به تو افزون
      وقتی به لبانت گل لبخند بیاید
      
      هر جا سخن از نام شکربار شما شد
      در زیر زبان ها مزه ی قند بیاید
      
      خوان کرمت جمع نگردیده، چو سائل
      با دست تهی صد دفعه هر چند بیاید
      
      در حقّ من اتمام نما جود و کرم را
      کم کن تو دگر فاصله تا خاک حرم را
      
      بی پله رسیدن به خدا فرض محال است
      بی یاد تو جنت همه اش خواب و خیال است
      
      عقلی نرسیده که بفهمد تو که هستی
      در فهم کمالات شما میوه ی کال است
      
      عمریست که از دست تو یک تذکره خواهم
      تا چند به ره دیده پیِ روز وصال است
      
      یک دفتر پر خاطره در شرح غمت کم
      با این که فقط عمر تو کمتر ز سه سال است
      
      یک دخترِ با پای پُر از آبله...زنجیر...
      سیلی ،رخ نیلی قدِ خم؟ جای سوال است
      
      شد زمزمه ات ((من الّذی اَیتَمَنی)) آه...
      آمد سر و گفتی که تو بابای منی؟ آه...
      
      گفتند چه حاجت به بیان است همین است
      تعطیل بهانه...بله بابای تو این است
      
      سنگ است به جای گل و سیلی است نوازش
      احوال هر آن کس که یتیم است همین است
      
      تا نیزه عروج پدرت بود چه زیبا !
      شمس فلک نی شده و عرش نشین است
      
      از ناقه فتادی همه گفتند که انگار
      زهراست که در کوچه تنش نقش زمین است
      
      این ها همه بغضی است که از فاطمه دارند
      یعنی که شروع ستم از شهر مدینه است
      
      ای کاش دگر منتقم از راه بیاید
      برچیده ز لب های زمان آه بیاید
      
      توحید شالچیان ناظر
       
      *********************
       
       
      سلام ما به حضور مطهّرت خاتون
      درود ، دختر ارباب عشق و زیبائی
      سلام روشنی چشمهای ثارالله
      درود آبی بی انتهای دریائی
      **
      خوش آمدی و قدم رنجه کردی ای خاتون
      و غصّه را ز دل نا امید ما بردی
      تو آمدی و شب سوّمم مجزّا شد
      مرا به مُحرِمی خانه ی خدا بردی
      **
      به روی دست تمامی خانه می چرخی
      تمام خانه پر از شور و غرق احساس است
      به روی دست علی اکبری و می خندی
      چه قدر خنده ی تو دلنشین عبّاس است
      **
      منم که تاج گدائی تو به سر دارم
      توئی که دست ترحّم براین سرم داری
      منم که خسته ام و بال من شکسته شده
      توئی که پیش خودت مرهم پرم داری
      **
      شبیه فاطمه ای و همیشه اهل کرم
      یتیم و سائل و در بند هم گدای شما
      حساب دفتر لطفت ، پر از کرامت هاست
      و باید از تو بخواهم برات کرببلا
      **
      به طبع خسته ی من خرده ای نگیر ای نور
      که بال پر زدنم زخمیِ ِ غروب شماست
      هنوز هم که هنوز است چشم خونباری
      مقیم بارش باران عصر عاشوراست . . .
      
      وحید محمدی
       
      *********************

       
       
      اين كيست كه بهشت شده رو نماي او
      قصري هزار آينه شد سرسراي او
      
      آميخته به عصمت و توحيد و معرفت
      زرّينه خشت محكم اول بناي او
      
      بانوي ماهتاب دميده است تا فقط
      هنگام خواب قصه بگويد براي او
      
      سمت نگاه مشرقي اش صبح دائم است
      خورشيد سالهاست نشسته به پاي او
      
      عطر هزار باغچه گل در ترنّمش
      شهر بهار ساكن سبز هواي او
      
      آئينه تداعي لبخند فاطمه است
      انگار روبرو شده با خنده هاي او
      
      وقتيكه از سپر مدينه طلوع كرد
      خورشيد زندگاني خود را شروع كرد
      
      از شاخه طلايي طوبي كه چيده شد
      در ساق عرش عطر رهايي وزيده شد
      
      در صُلب سيب مهر تبلور نمود و بعد
      در پوشش طهارت محض آفريده شد
      
      شيوا ترين سلام سپيده به آفتاب
      در لحظه تلألوء سبزش شنيده شد
      
      تلفيقي از هدايت و نور است اين شهاب
      خطي كه روي صفحه ظلمت كشيده شد
      
      قبل از شروع خلقت عالم كمال يافت
      آنروز متصّف به صفات حميده شد
      
      اشراق مهر سجده به خاك زمين اوست
      تكوين عشق ، معجزه كمترين اوست
      
      صبح ولادتش همه جا عطر سيب داشت
      گل بانويي كه ايل و تباري نجيب داشت
      
      نيلوفر عفاف به قنداقه اش دخيل
      گلبوسه نسيم زعطرش نصيب داشت
      
      مي آمد از طراوت گلخانه خدا
      بيخود نبود رايحه اي دلفريب داشت
      
      شيرين زبان قافله نازدانه ها
      تن پوشي از حرير پر عندليب داشت
      
      از وقت آفرينش نور مطهرش
      با نام پاك فاطمه اُنسي عجيب داشت
      
      تنها سه ماه آخر عمر سه ساله اش
      اندازه سه قرن فرازو نشيب داشت
      
      مصطفی متولی



موضوعات مرتبط: حضرت رقیه(س) - ولادت،مدح

برچسب‌ها: اشعار ولادت حضرت رقیه (س) مهدی وحیدی
[ 11 / 4 / 1392 ] [ ] [ مهدی وحیدی ]
[ ]
صفحه قبل 1 صفحه بعد