آموزش مداحی و اشعار مذهبی

       
      برهم بساط شادی کاشانه می زنی
      وقتی که حرف رفتن از این خانه می زنی
      
      کم کم که برگ برگ درخت می شودکبود
      رنگ خزان به چهره ی گلخانه می زنی
      
      با هر نفس چو شمع سحر ذوب می شوی
      آتش به بال کوچک پروانه می زنی
      
      تنها زمان دیدن بابا به چهره ات
      دیدم تبسمی که غریبانه می زنی
      
      دیشب که خواب چشم مرا لحظه ای ربود
      دیدم دوباره موی مرا شانه می زنی
      
      حسن لطفی
       
      ********************
       
       
      روزي كه راه كوچه را سد كرده بودند
      انبوه غم بر قلب احمد كرده بودند
      
      اول فدك را غصب كردند ، بعد از آن هم
      كار پليدي كه نبايد كرده بودند
      
      چون ديده بودند پشت در زهرا نمرده
      پس قصد سيلي مجدد كرده بودند
      
      آيا ندانستند از اين كوچه بسيار
      جمع ملائك رفت و آمد كرده بودند
      
      زهرا چنين مي گفت با خود كاش قبل از
      سيلي زدن اين بچه را رد كرده بودند
      
      دور از نگاه مرتضي هر گوشه طفلي
      آرام اما گريه بي حد كرده بودند !
      
      بعد از فراق فاطمه اين خانواده
      زان كوچه آيا رفت و آمد كرده بودند ؟
      
      از كودكي در پاسخ اين يك سوالم
      از چه مسير كوچه را سد كرده بودند ؟
      
      ياسر مسافر
       
    ********************
       
       
      ز بی محلی همسایه های این کوچه
      دلم گرفته شبیه هوای این کوچه
      
      حسن بگو پسرم جای امن می بینی؟
      کجا پناه بگیرم کجای این کوچه؟
      
      بیا عزیز دلم تا به خانه راهی نیست
      خدا کند برسیم انتهای این کوچه
      
      از این مکان و از آن دست می شود فهمید
      کبود می شوم از تنگنای این کوچه
      
      رسید؛ چشم خودت را ببند دلبندم
      که پیر می شوی از ماجرای این کوچه
      
      قباله فدکم را بده به من نامرد
      نزن. بترس کمی از خدای این کوچه
      
      خداکند که علی نشنود چه می گوئی
      که آب می شود از ناسزای این کوچه
      
      مصطفی متولی
       
        ********************
       
       
      چقدر آرد نشسته است روی دامانت
      فدای گردش دستاس آسیا بانت
      
      از آن زمان که تو را از بهشت آوردند
      نشسته اند ملایک سَرِ خیابانت
      
      همیشه فصل بهاری - همیشه سر سبزی
      اگر چه پر شده از برگ زرد گلدانت
      
      ببین که پلک خداهم به هق هق افتاده است
      به گریه های کبودِ بدون پایانت
      
      سرِ مزار تو حتی مدینه محرم نیست
      خدا برای همین است کرده پنهانت
      
      الا مسافر گندم نخورده ی دنیا
      چقدر آرد نشسته است روی دامانت
      
      علی اکبر لطیفیان
       
    ********************
      

      در چشمهای تو خدا را دید مولا
      با تو به خود بر خلق می بالید مولا
      
      در خانه ای که خشت خشتش از بهشت است
      بوی خدا را از تو می بوئید مولا
      
      از چشمه ی فیض شما ای کوثر ناب
      هر روز جام عشق می نوشید مولا
      
      با اشکهایت اشک او می شد سرازیر
      با خنده هایت زود می خندید مولا
      
      آن روز وقتی پشت در رفتی ندیدی
      از غیرتش بر خویش می پیچید مولا
      
      پشت خدا خم شد ز بار غصه وقتی
      از درد بازوی تو می لرزید مولا
      
      جبریل با خیل ملائک روصه خوانت
      وقتی به قبر تو لحد می چید مولا
      
      وقتی که سر می کرد زینب چادرت را
      او را میان گریه می بوسید مولا
      
      امروز بر خاک مزارت اشک مهدی ست
      دیروز بر قبر تو می نالید مولا
      
      محسن عرب خالقی
       
    ********************
       
       
      ای مقدس ترین کلام خدا
      بر تو و عصمتت سلام خدا
      
      کوثر چشمه های نوری تو
      ای زلالین سبوی جام خدا
      
      بر نبی بعد از آن تجرد محض
      تو مطهرترین پیام خدا
      
      مصطفی گفت :دخترم زهرا
      محترم شد به احترام خدا
      
      بسکه اعجاز می کند نامت
      نام تو هم ردیف نام خدا
      
      وحی مُنزل ز لعل تو می ریخت
      خطبه هایت همه کلام خدا
      
      حبّ تو هر دل فراری را
      طرفة العین کرده رام خدا
      
      فخرم این بس ز لطف دلدارم
      در دلم حب فاطمه دارم
      
      ای سراج المنیر، ماه علی
      نور رویت چراغ راه علی
      
      با ولایت مدار تر زهمه
      یک تنه بوده ای سپاه علی
      
      پشت گرمی حیدر کرار
      سوی چشمان تو نگاه علی
      
      برق لبخند پر محبت تو
      نور امید هر پگاه علی
      
      چادرت را تکان بده برخیز
      شانه های تو تکیه گاه علی
      
      صورتت رنگ چادرت گشته
      در خسوفی مگر تو ماه علی
      
      در دیار سلام های غریب
      بستر پاک تو پناه علی
      
      می شود داغ بی کسی را دید
      بین این گریه ها و آه علی
      
      فخرم این بس ز لطف دلدارم
      در دلم حب فاطمه دارم
      
      قاسم نعمتی
       
    ********************
      

      
      بر بانوی مطهرمان گریه می کنیم
      بر آن همیشه بهترمان گریه می کنیم
      
      با این دو زمزمی که خداوند داده است
      بر آیه های کوثرمان گریه می کنیم
      
      بر روی بالهای سپید ملائکه
      بر آن کبود پیکرمان گریه می کنیم
      
      کنجی نشته ایم و کنار پیمبران
      بر دختر پیمبرمان گریه می کنیم
      
      بر لاله های بستر او خیره می شویم
      بر آنچه آمده سرمان گریه می کنیم
      
      دیر آمدیم و حادثه او را ز ما گرفت
      حالا کنار باورمان گریه می کنیم
      
      قبل از حساب ، صبح قیامت که می شود
      اول برای مادرمان گریه می کنیم
      
      علی اکبر لطیفیان
       
    ********************
      

      
      بال و پرم شکسته ولی باز می پرم
      هی می پرم ولی به زمین می خورد سرم
      
      در زیر بارشرشر این تازیانه ها
      باغ بنفشه شد همه اعضای پیکرم
      
      با آیه آیه خون خودم ثبت کرده ام
      من پیش مرگ رهبر و  مولام حیدرم
      
      دلواپس حسین نباشم!خدا گواست
      با نیمه جان مانده خودباز مادرم
      
      این چند ماهه روی لبم خنده گل نکرد
      شرمنده ام من ازگل رخسار دخترم
      
      باناله های من همه جاگریه می کند
      حتی هوای خانه ابری و بسترم
      
      درد ازخجالت و غم حیدر گرفته ام
      دیدم شکست هیبت اودربرابرم
      
      من رازدند و دست یدالله بسته بود
      هی آه می کشیدکه ای وای همسرم
      
      مویم نمانده است اگر ازکسی نپرس
      می سوخت بین آتش این خانه معجرم
      
      این زخمهاکنار،همین قاتل من است
      می سوزم ازغریبی و غمهای شوهرم
      
      مهدی نظری
       
    ********************      

      
      خسته ام ، منتظرم ، لحظه شماری سخت است
      روز و شب از غم تو گریه و زاری سخت است
      
      می روم گاه به صحرا که فقط گریه کنم
      گریه وقتی به سرت سایه نداری سخت است
      
      می روم تا در و همسایه نگویند به تو
      گوش دادن به غم فاطمه کاری سخت است
      
      طاقت آوردن این زخم زبان ها دیگر
      بیش از آن سیلی و آن ضربه ی کاری سخت است
      
      فرض کن پیش تو لیلای تو را آزردند
      بعد از آن سر به بیابان نگذاری سخت است
      
      بال و پر زخم ، قفس تنگ ، در این وضعیت
      زندگی از نظر هر دو قناری سخت است
      
      منتظر باش علی جان پدرم می آید
      تک و تنها دل شب خاکسپاری سخت است
      
      کاظم بهمنی
       
       ********************
       
       
      بی وفا داری تو عاطفه معنا نشود
      بی تو این خانه ی ما روشن و زیبا نشود
      
      هیچ دستی بجز این دست ورم کرده ی تو
      در گره باز نمودن ید طولی نشود
      
      تا قیامت بخدا گردن من حق داری
      هیچ جا شیر زنی مثل تو پیدا نشود
      
      تا نیفتم ز نفس یک نفس تازه بزن
      خنده کن تا گره ی بغض گلو وا نشود
      
      تکیه گاه من زانو زده برخیز ز جا
      تا قد و قامت مردانه ی من تا نشود
      
      چند روزیست در این خانه اجل می بینم
      ترسم آن است که تا رفتن تو پا نشود
      
      جان این دختر سجاده نشین کاری کن
      پای تابوت تو در خانه من وا نشود
      
      بی تو کار شب و روز من و این خانه غم است
      زندگی کردن با مثل تو، نه سال کم است
      
      علی اکبر لطیفیان
       
        ********************
      

      
      همین که دست قلم در دوات می لرزد
      به یاد مهر تو چشم فرات می لرزد
      
      نهفته راز «اذا زلزلت» به چشمانت
      اگر اشاره کنی کائنات می لرزد
      
      «هزار نکتهء باریک تر ز مو اینجاست»
      بدون عشق تو بی شک صراط می لرزد
      
      مگر که خار به چشمان خضر خود دیدی
      که در نگاه تو آب حیات می لرزد
      
      تو را به کوثر و تطهیر و نور گریه مکن
      که آیه آیه تن محکمات می لرزد
      
      کنون نهاده علی سر،به روی شانهء در
      و روی گونه ی او خاطرات می لرزد
      
      غزل تمام نشد،چند کوچه بالاتر
      میان مشک سواری فرات می لرزد
      
      سپس سوار می افتد ،تو می رسی از راه
      که روضه خوان شوی اما صدات می لرزد
      
      و عصر جمعه کنار ضریح روی لبم
      به جای شعر دعای سمات می لرزد ...
      
      سید حمیدرضا برقعی
       
        ********************
      

      
      اين بانوي آئينه و سجاده باشد
      اينك ملك در پيش او استاده باشد
      
      از رد پايش در دل اين كوچه پيداست
      بايد كه اين بانو پيمبر زاده باشد
      
      باور ندارم اين مسير ارغواني
      پيمودنش آنقدرها هم ساده باشد
      
      بايد هواس چادر پشمينه ‌ي او
      هنگام يورش بردن اين جاده باشد
      
      بايد براي ديدن هر احتمالي
      آن چشم هاي عابرش آماده باشد
      
      دست بدي لحن كلامش را تكان داد
      شايد جواب خطبه اش را داده باشد
      
      برگشت از مسجد ولي يك گوشه كز كرد
      انگار كه يك اتفاق افتاده باشد
      
      علی اکبر لطیفیان
       
       ********************

      
      زهرا شان تو والاست ، نه والاتر از اين حرفهاست
      چشم تو درياست، نه دريا تر از اين حرفهاست
      
      ابتدايت انتها و انتهايت ابتداست
      آن سر پيدات ، ناپيداتر از اين حرفهاست
      
      بهر تو انسيه الحورا مثالي بيش نيست
      خلقت انساني ات ، حورا تر از اين حرفهاست
      
      جلوه ات را مصطفي و مرتضي ديدند و بس
      چشم هاي خلق نابيناتر از اين حرفهاست
      
      با همين سن كمت هم نوح هجده ساله اي
      عمر كوتاه تو با معناتر از اين حرفهاست
      
      تو سه شب كه هيچ هر شب شهر را نان ميدهي
      سفره ي افطاري ات ، آقا تر ازاين حرفهاست
      
      جايگاه فاطميه در سه شب محدود نيست
      ليلة القدر علي يلداتر از اين حرفهاست
      
      سايه ها كوچكتر از آنند تاريكت كنند
      فاطمه جان روي تو زهرا تر از اين حرفهاست
      
      دست بردار اي حبيبه ، دست بر معجر مبر
      ارزش نفرين تو بالاتر از حرفهاست
      
      علی اكبر لطيفيان

       
         ********************
      

      
      نگاه سرد مردم بود و آتش
      صدا بین صدا گم بود و آتش
      بجای تسلیت با دسته ی گل
      هجوم قوم هیزم بود و آتش
      ***
      گرفتی از مدینه گفتنت را
      دریغ از من نمودی دیدنت را
      ولی با من بگو ساعت به ساعت
      چرا کردی عوض پیراهنت را
      ***
      کمی از غسل زیر پیرهن ماند
      کمی از خون خشک بر بدن ماند
      کفن را در بغل بگرفت و بو کرد
      همان طفلی که آخر بی کفن ماند
      
      محسن عرب خالقی
       
         ********************
      

      
      حقا که حقی و به نظرها نیاز نیست
      حق را به شاید و به اگرها نیاز نیست
      
      تو کعبه ای ، طواف تو پس گردن من است
      پروانه را به گرد حجرها نیاز نیست
      
      بی بال هم اگر بشوم باز می پرم
      جبریل را به همت پرها نیاز نیست
      
      حرف و حدیث پشت سرت را محل نده
      توحید زاده را به خبرها نیاز نیست
      
      گیرم کسی به یاری ات امروز پا نشد
      تا هست فاطمه به دگرها نیاز نیست
      
      من باشم و نباشم، فرقی نمی کند
      تا آفتاب هست، قمرها نیاز نیست
      
      یا اینکه من فدای تو یا اینکه هیچکس
      وقتی سرم که هست به سرها نیاز نیست
      
      حرف سپر فروختنت را وسط مکش
      دستم که هست حرف سپرها نیاز نیست
      
      محسن که جای خود حسنینم فدای تو
      وقتی تو بی کسی به پسرها نیاز نیست
      
      طاقت بیار ، دست تو را باز می کنم
      گیسو که هست آه جگرها نیاز نیست
      
      دیوار هم برای اذیت شدن بس است
      دیگر فشار دادن درها نیاز نیست
      
      علی اکبر لطیفیان
       
        ********************
      

      
      مرو که کوچه برای پرت خطر دارد
      مرو که رد شدن امروز دردسر دارد
      
      مگر نگفت خداوند خلقتت حتی
      برای صورت تو برگ گل ضرر دارد؟
      
      گمان نمی کنم این مرد بی حیا اینجا
      بدون حادثه دست از سر تو بردارد
      
      ز روی پوشیه زد،تازه این چنین شده ای
      که چشمهات فقط دید مختصر دارد
      
      نوشتند كه پيشاني ات به جايي خورد
      خلاصه ضربه ي بد اينجنين اثر دارد
      
      بزرگ بانوی این شهر باورت می شد
      ز خاک کوچه حسن گوشواره بردارد؟
      
      علي اكبر لطيفيان

       
      ********************      

      
      زهرا اگر نبود خدا مظهری نداشت
      توحید انعکاس نمایان تری نداشت
      
      جز در مقام عالی زهرا فنا شدن
      ملک وجود فلسفه دیگری نداشت
      
      زهرا اگر در اول خلقت ظهور داشت
      دیگر خدا نیاز به پیغمبری نداشت
      
      فرموده اند در برکات وجود او
      زهرا اگر نبود علی همسری نداشت
      
      محشر بدون مهریه همسر علی
      سوگند می خوریم شفاعتگری نداشت
      
      حتی بهشت با همه نهر های خود
      چنگی به دل نمیزد اگر کوثری نداشت
      
      دیروز اگر به فاطمه سیلی نمی زدند
      دنیا ادامه داشت دگر محشری نداشت
      
      علی اکبر لطیفیان
       
    ********************
      

      
      این فاطمیه باز املاء می نویسم
      هی اشک می ریزم و زهرا می نویسم
      
      با اشکهایم برکتیبه های هیئت
      ازخاطرات تلخ مولا می نویسم
      
      ازخاطراتی که علی راپیر کرده
      خیلی دلم می سوزد ؛ اما می نویسم
      
      از صورتی مجروح و دستی روی پهلو
      از مرگ یک بانو معما می نویسم
      
      دیوارهای کوچه هاشرمنده هستند
      وقتی که کابوس حسن را می نویسم
      
      من می نویسم روی سینه وای مادر
      من می نویسم یک مدینه وای مادر
      
      وقتی که چشمان مدینه خواب می شد
      مادر میان زخم بستر آب می شد
      
      هربار با کوچکترین پهلو به پهلو
      بسترپُر از دریایی ازخوناب می شد
      
      هربار چشمش سوی نوزادی می افتاد
      دربین بغضی بی امان بیتاب می شد
      
      هربار که سوی حسینش خیره می شد
      ازاشکهایش گونه ها سیراب می شد
      
      باناله ها یش گندمُ دستاس می سوخت
      این چندماهه داشت کم کم یاس می سوخت
      
      زخمی ترین ریحانه تاریخ اگر شد
      بانو به جرم عشق پشت در سپرشد
      
      هی دست می زد پشت دستُ گریه می کرد
      می گفت حیدر هرچه شد در پشت در شد
      
      شهر مدینه آنقدر فکرخودش بود
      اصلا نمی فهمید شامش کی سحرشد
      
      وقتی عدو بر سینه ی در با لگد زد
      باخنده اش می گفت دیدی بی پسرشد
      
      وقتی صدای ناله ازپشت در آمد
      ضرب فشار سوی آن در بیشترشد
      
      پیراهنش راکه به دست زینبش دید
      می گفت واویلا،خدایا دردسرشد
      
      آن بانویی که مثل دریابی کران بود
      خیلی جوان اما چرا قامت کمان بود؟
      
      مهدی نظری
       
        ********************
      

      
      سنگین تـــــر از همیشه غمــی روی سینه ام
      خـــیلی دلـم برای دو خـــــط روضــــه لَـــک زده
      
      انــــگار وقـــت روضــــــه مـــــادر رســیده بـــــاز
      دردی که زخــــــم هـای دلـــــم را نمـــــک زده
      
      حـــالا رســــیده لحــــظه در هـــــم شکـستن
      بُغضی که در گـــلوی مـن اسـت و تــــرک زده
      
      در روزهــــای سخــت همین فــــاطمیه است
      شاید خــــدا دو چشم مـــرا هـــم محک زده
      
      از آن شبی که سوخت دَرِ خانه ؛ شعله اش
      آتش بـــه فـــرش و عرش و زمین و فلک زده
      
      آتـــش شـــراره های خــــودش را کـــــنار در
      بــر بــــال زخــــم خــــورده آن شاپــــرک زده
      
      بـــــانوی آسمانـــــی این خــــــاک را ؛ عدو
      آخر چرا خدا ؟ به چه جـــــرمی کـتک زده ؟
      
      طــومار  رنـــج نــــامـــــه زهـــــراست از ازل
      داغـــی عجــیب بر دل انـــس و مــــلک زده
      
      سید رضا والا

        
       ********************
      

       
    جایی برای کوثر و زمزم درست کن
      اسماء برای فاطمه مرهم درست کن
      
      تابوت کوچکی که بمیرم درون آن
      با چند تخته چوب برایم درست کن
      
      تا داغ این شقایق زخمی نهان شود
      تابوتی از لطافت شبنم درست کن
      
      مثل شروع زندگی مرتضی و من
      بی زرق و برق و ساده و محکم درست کن
      
      از جنس هیزمی که در خانه سوخت ،نه
      از چند چوب و تخته محرم درست کن
      
      طوری که هیچ خون نچکد از کناره اش
      مثل هلال لاله کمی خم درست کن
      
      رضا جعفری

       
      فقط نه اینکه پدر را غمت ز پا انداخت
      که مجتبای تو را نیز از نوا انداخت
      
      نبودن تو چه بر روز خانه آورده
      که زندگانی ما را هم از صفا انداخت
      
      چه قدر تلخ و عجیب است بازی دنیا
      ز مادری دو سه تا بچه جدا را انداخت
      
      قسم به حُرمت آن چادری که خاکی شد
      و شعله بر جگر زخم مجتبا انداخت
      
      خدای نگذرد از آن حسود کور دلی
      که سنگ جانب آئینۀ خدا انداخت
      
      هنوز گرم سخن بودی و تو را نامرد
      چه بی هوا زد و یکباره از صدا انداخت
      
      تمام دور و برم خاک بود و گرد و غبار
      چه با شتاب تو را بین کوچه ها انداخت
      
      عجب کشیده پُر قدرتی که بر رخ تو
      به مدت نود و پنج روز جا انداخت
      
      تو کوه بودی و سیلی که بر زمین نزدت
      تو را توسط آن ضربه های پا انداخت
      
      چگونه زد که سرت خورد گوشه دیوار
      همینکه پرت شدی گوشواره را انداخت
      
      علی صالحی
       
     ************************
       
       
      باز هم روز دیگری طی شد
      که همه لحظه های آن غم بود
      باز روزی گذشت بی مادر
      خانه، دار العزای عالم بود
      **
      دختری ناردانه و کوچک
      خانه دار پدر شده دیگر
      مادرش رفته و وظیفه او
      بعد از این بیشتر شده دیگر
      **
      هم به اوضاع خانه میرسد و
      هم حواسش مراقب باباست
      شده پروانه ،میپرد دورش
      مثل مادر مواظب باباست
      **
      شب رسیده و موقع خواب است
      چشم ها خسته گرم بی تابی
      بغل بستر حسینش باز
      دخترک برد کاسه ی آبی
      **
      همه را چون که دید خوابیدند
      دلش از غم گرفت این دختر
      یاد لالایی و نوازش خواب
      رفت در بین بستر مادر
      **
      چشم خود را که بست با گریه
      در خیال خودش ستاره شمرد
      آنقدر اشک ریخت تا اینکه
      آخر آرام شد وَ خوابش برد
      **
      لحظاتی گذشت غرق سکوت
      ناگهان دخترک ز خواب پرید
      از دل حجره برادرها
      هق هقی سرد و بیقرار شنید
      **
      رفت و دنبال ناله را که گرفت
      دید که مجتبی شده بیدار
      زیر لب نام مادر خود را
      غرق در اشک میکند تکرار
      **
      گفت ای قوت دل زینب
      چه شده این همه پریشانی
      چه شده نیمه شب تک و تنها
      همه خواب و تو نوحه میخوانی
      **
      باز هم یاد مادر افتادی؟
      اشک بر گونه تو میلغزد
      خواب بد دیده ای دوباره مگر
      که تنت مثل بید میلرزد
      **
      کشتی آخر مرا عزیز دلم
      بگو امشب چرا هراسانی
      از چه چیزی مگر خبر داری
      جان زینب مگر چه میدانی
      **
      آه آتش گرفت قلب حسن
      دست بردار از دلم خواهر
      چه بگویم ز غصه های دلم
      چه بگویم چه دیده دیده تر
      **
      درد من دردی است بی درمان
      راز مخفی به سینه ای تنگ است
      حرف من حرف کوچه ای باریک
      قصه عابران دل سنگ است
      **
      دست در دست هم من و مادر
      هر دو لبخند میزدیم آنروز
      حقمان را گرفته بودیم و
      سمت خانه ما آمدیم آنروز
      **
      باد سردی وزید در کوچه
      گوئیا ناگهان هوا بد شد
      چند گامی به خانه مانده ولی
      وسط راه راهمان سد شد
      **
      یک نفر آمد و غضب آلود
      راه مارا به سوی خانه گرفت
      نیتش مثل روز روشن بود
      بیخودی نامه را بهانه گرفت
      **
      بی مروت به من نگاهی کرد
      دست سنگین خویش بالا برد
      ناگهان کوچه را غبار گرفت
      مادرم بر زمین به سختی خورد
      **
      جای دستی به صورتش بود و
      ردّ خونی به سینه دیوار
      دست بر شانه ام زد و پا شد
      باز افتاد روی خاک این بار
      **
      آه زینب ،فقط در آن لحظه
      غرق خون گوشواره را دیدم
      ولی آن شب که غسل دادیمش
      لاله گوش پاره را دیدم
      
      علی صالحی
       
      ************************
      

      
      ای سنگ تربتت دل غم پرور حسن
      شمع مزار توست دو چشم تر حسن
      
      شب شد دوباره یاد تو کردم دلم گرفت
      آغوش وا کن آمدم ای مادر حسن
      
      وقت زیارت است دعا می کنم که کاش
      امشب به لب رسد نفس آخر حسن
      
      افتاده ام به روی مزار تو ،بی حرم
      تا که شود ضریح تو این پیکر حسن
      
      ای کاش جان دهد پسرت در جوار تو
      بابا به خاک بسپردش در کنار تو
      
      خانه ز بعد زفتن تو بی صفا شده
      دارالشفای فاطمه دارالعزا شده
      
      تنها به حرمت تو سلامش جواب داشت
      حالا پس از تو خانه نشین مرتضی شده
      
      بی تو حسین آب نمی گیرد از کسی
      خانه ز آه زینب تو غمسرا شده
      
      خیز و سراغی از تن لرزان من بگیر
      خیز و ببین چه ها به دل مجتبی شده
      
      خسته شدم ز بسکه فقط لب گزیده ام
      تا کی سکوت؟ جان تو دیگر بریده ام
      
      با که بگویم از دل اندوه پرورم
      با که بگویم از جگر سرخ و پرپرم
      
      با که بگویم از دل سنگ و مسیر تنگ
      از آن بلا که آمده در کوچه بر سرم
      
      سخت است باورش که ببینم به چشم خویش
      افتاده ای به خاک زمین در برابرم
      
      سخت است باورش که ببینم گرفته است
      آثار چکمه چادر خاکی مادرم
      
      وقتی که راه را به روی ما دوتا گرفت
      طوفان گرد و خاک به پا شد هوا گرفت
      
      پوشانده ابر تیره رخ ماهپاره را
      لرزاند غرش تن و جان ستاره را
      
      باریک بود کوچه و تاریک شد هوا
      وقتی رسید بست به ما راه چاره را
      
      یک آن به روی برگ گل تو کشیده زد
      دیدم که پرت کرد زمین گوشواره را
      
      من که نگفته ام به پدر قصه را ولی
      هنگام غسل دید خودش گوش پاره را
      
      آن ضربه ای که مادر من را شهید کرد
      یاد آوریش موی حسن را سپید کرد
      
      علی صالحی
       
************************

      
      فقط نه اینکه پدر را غمت ز پا انداخت
      که مجتبای تو را نیز از نوا انداخت
      
      نبودن تو چه بر روز خانه آورده
      که زندگانی ما را هم از صفا انداخت
      
      چه قدر تلخ و عجیب است بازی دنیا
      ز مادری دو سه تا بچه جدا را انداخت
      
      قسم به حُرمت آن چادری که خاکی شد
      و شعله بر جگر زخم مجتبا انداخت
      
      خدای نگذرد از آن حسود کور دلی
      که سنگ جانب آئینۀ خدا انداخت
      
      هنوز گرم سخن بودی و تو را نامرد
      چه بی هوا زد و یکباره از صدا انداخت
      
      تمام دور و برم خاک بود و گرد و غبار
      چه با شتاب تو را بین کوچه ها انداخت
      
      عجب کشیده پُر قدرتی که بر رخ تو
      به مدت نود و پنج روز جا انداخت
      
      تو کوه بودی و سیلی که بر زمین نزدت
      تو را توسط آن ضربه های پا انداخت
      
      چگونه زد که سرت خورد گوشه دیوار
      همینکه پرت شدی گوشواره را انداخت
      
      علی صالحی
       
     ************************

      

      ای تربت تو کلبۀ احزان مجتبی
      شمع مزار تو دل سوزان مجتبی
      
      خیز و ببین چه بر سرم آمد ز رفتنت
      آتش فتاده بعد تو بر جان مجتبی
      
      بر سنگ تربتی که نداری به جای آب
      میریزد اشکِ دیدۀ گریان مجتبی
      
      گفتم مرا زیارت مادر ببر پدر
      دق میکند وگرنه در این خانه مجتبی
      
      مادر بلند شو؛ و سراغی ز من بگیر
      حالی بپرس از تن لرزان مجتبی
      
      حیف از تو زیر خاک چرا آرمیده ای
      باید که میشد این لحد از آنِ مجتبی
      
      ای کاش دفن میشدم اینجا که هیچ وقت
      افشا نگردد آن غم پنهان مجتبی
      
      خود را میان خانه اگر حبس کرده ام
      بدتر ز کوچه نیست که زندان مجتبی
      
      یادم نرفته صاعقه زد آسمان شهر
      تاریک شد مقابل چشمان مجتبی
      
      دستی گرفت قوت بینائی تو را
      تا که شود عصای تو دستان مجتبی
      
      با ضربه ای که زد به تو دیوار خون گریست
      هم بر تو هم به حال پریشان مجتبی
      
      علی صالحی

       
      سامان من اگر به هم این گونه خورده است
      آرامش مرا غم هجر تو برده است
      
      دیروز تا کنون چقدر خورده ام زمین
      از دخترت بپرس دقیقاً شمرده است
      
      زینب اگر نبود علی نیز مرده بود
      داغت مرا به موج هلاکت سپرده است
      
      از آن شبی که جسم تو را دفن کرده ایم
      طفلک حسین لقمه غذایی نخورده است
      
      دور و بر لب حسنم سرخ و زخمی است
      از بس که بغض کرده و دندان فشرده است
      
      خیره شده به نقطه ای و گریه میکند
      آن روز را هنوز ز خاطر نبرده است
      
      مقداد صبح آمد و میگفت یاعلی
      فهمیدم از چه بود که یار تو مرده است
      
      اینها و نبش قبر تو؟ هیهات فاطمه
      آسوده باش شوهر تو که نمرده است
      
      قنفذ ز مالیات شنیدم معاف شد
      این ها همه ز کشتن تو آب خورده است
      
      علی صالحی
       
      *******************
           
       
      هر گوشه ببين نشانه‌ي دلتنگي ست
      هر لحظه من بهانه‌ي دلتنگي ست
      زنده ست تمام خاطراتت بانو
      اين خانه پس از تو خانه‌ي دلتنگي ست
      **
      این اشک شبانه بوی مادر دارد
      این چادر و شانه بوی مادر دارد
      با این همه، باز جای دلتنگی نیست؟
      سرتاسر خانه بوی مادر دارد
      **
      تو رفتي و بعد از تو چه ها مي بينم
      هر روز بلا پس از بلا مي بينم
      می میرم و زنده می شوم در کوچه
      هر بار که قاتل تو را می بينم
      **
      بی تو گذرم به دشت و صحرا افتاد
      این طعنه‌ي تلخ بر زبان ها افتاد
      با نيش و کنايه هر کسی را دیدم
      می گفت علی هم آخر از پا افتاد
      **
      از رفتن تو تمامشان خُرسندند
      در کشتن من هم، ھمه هم سوگندند
      تنهاي مدينه بي تو تنهاتر شد
      بعد ‌از ‌تو ‌به ‌حا‌ل ‌و روز من می خندند
      **
      من مانده ام و غروب غم ها بی تو
      با قلب علی چه کرده دنیا بی تو!
      بعد از تو دلی اسیر هجران هر شب
      سخت ا‌ست فراق یار اما بی ‌تو ‌... !
      
      یوسف رحیمی
       
    *******************
      

      
      رفتی علی بدون تو بی بال و پر شود؟
      بعد از تو کیست تا که برایم سپر شود؟
      
      الان مغیره آمد ازاینجا عبور کرد
      میخواست تا دوباره حسن خونجگر شود
      
      رنجی کشیده ای که خودم دانم وخودت
      رفتی بدون اینکه کسی با خبر شود
      
      حالا برای نبش مزار تو آمدند
      تا زخم کاری جگرم بیشترشود
      
      زهرا قرار بود بمانی کنارمن
      نه اینکه بی تو شوهر تو دربدر شود
      
      این ذوالفقار بی تو برایم عصاشده
      رفتی که ذوالفقار علی بی اثرشود
      
      مهدی نظری
       
  *******************    
     
       
      از ماجرای بال و پرت حرف می زنند
      از پلک نیمه جان و ترت حرف می زنند
      
      دیوار و در برای دل بی قرار من
      ازناله های پشت درت حرف می زنند
      
      زینب حسن ، برای من از نیمه های شب
      ازدرد های بی خبرت حرف می زنند
      
      دیوارهای خانه که از حال و روز تو...
      ...با من همیشه از کمرت حرف می زنند
      
      هرشب ستاره های سماء با نگاه من
      از رنگ تیره ی قمرت حرف می زنند
      
      گلهای لاله ی لبت تو از برای من
      از گریه های هر سحرت حرف می زنند
      
      زهرا بگو زمحسن من تا که نشنوم
      اسماء و فضه از پسرت حرف می زنند
      
      رفتی و بچه ها همه شب با من علی
      از غربت تو و سفرت حرف می زنند
      
      وقتی تو را شبانه سپردم به آسمان
      دستان خاکی پدرت حرف می زنند
      
      محمد جواد قدرتی
       
 *******************
       
      
       
      بدون یار شدم، رفت آنکه یارم بود
      همان که وقت غم و غصه غمگسارم بود
      
      از این قنوت و از این دست های خالی من
      مشخص است که هم دار و هم ندارم بود
      
      مرا به تیغ نیازی نبود تا او بود
      به ذوالفقار چه حاجت که ذوالفقارم بود
      
      نکشت و کشت مرا ، جان گرفت و هم جان داد
      تبسمش، که تسلای قلب زارم بود
      
      هزار گل پس از او روی بسترش جا ماند
      ولی مدینه نفهمید او بهارم بود
      
      منم پیمبرِ بعد از پیمبر خاتم
      که گریه، وحی من و چاه کوفه، غارم بود
      
      در آن زمان که عدو خواست تا مرا ببرد
      جواب محکم زهرا «نمی گذارم» بود
      
      سکوت کردم و آهی کشیدم آن وقتی
      که در نماز عشا، دومی کنارم بود
      
      پیمان طالبی
       
   *******************
       
 
       
      تو نیستی و باز شدم بی قرار تو
      با پهلوی شكسته شدم سوگوار تو
      
      حتی كسی به دختر تو تسلیت نگفت
      غیر از علی و حضرت پروردگار تو
      
      بی تو از این به بعد فقط گریه می كنم
      تا آن زمان كه باز بیایم كنار تو
      
      شب ها ببین چگونه تنم را كشان كشان
      بر خاك می كشم، برسم تا مزار تو
      
      با بودن تو حُرمت ما برقرار بود
      رفتی و رفت حُرمت ایل و تبار تو
      
      این شهر، شهر توست ولی خوب تا نكرد
      با دختر یتیم تو، با یادگار تو
      
      تو نیستی و بر سر من داد می زنند
      نفرین به روزگار من و روزگار تو
      
      بی احترامی به علی؟! خاك بر سرم
      شرمنده ام كه بسته شده دست یار تو
      
      خِیرت قبول، فضّه برایم به درد خورد
      ممنونم از تو و كرم ماندگار تو
      
      علی اكبر لطیفیان
  
       
      *******************      

      
      رفتي اما صداي تو باقي است
      دختر تو به جاي تو باقي است
      
      دور تا دور بيت الاحزانت
      گريه و هاي هاي تو باقي است
      
      رفتي اما كنار اين خانه
      التماس گداي تو باقي است
      
      بين سجاده‌ي پر از نورت
      ربّناي دعاي تو باقي است
      
      روي تابوت چوبي ات بانو
      آخرين خنده هاي تو باقي است
      
      روي خاكستر در خانه
      تكه اي از صداي تو باقي است
      
      رفتي اما ميان كوچه ي شهر
      سرخي ردّ پاي تو باقي است
      
      ازلي طينت ، آفتاب الست
      تا ابد ماجراي تو باقي است
      
      علی اکبر لطیفیان

       
   *******************
       
       
      خوابش نبرده است که لالایی تو نیست
      آغوش مادرانه ی رویایی تو نیست
      
      حس میکنم که در جگر دخترانه اش
      جایی برای ماتم دریایی تو نیست
      
      گفتم که مادرت همه جا هست باز گفت
      اینکه نشان قبر معمایی تو نیست
      
      می آید این قنوت به چادر نماز تو
      جز او کسی که زینب زهرایی تو نیست
      
      با اینکه خوب شانه به مویش زدم ولی
      دستی شبیه دست مسیحایی تو نیست
      
      زینب به غیر غصه که چیزی نمی خورد
      حالا که سفره های پذیرایی تو نیست
      
      من جای تیغ، دست به دستاس می برم
      این پیر مرد، حیدر مولایی تو نیست
      
      محمد امین سبکبار
       
*******************
       

      
      چه كرد و آه چه بد كرد دست من با من
      تو را سـپـرد بـه آغـوش خاك امـا من
      
      هـنوز هم كه هنوز است توي اين فكرم
      «تويی كه در دل اين خاك خفته ای يا من؟»
      
      تـو را زدند، خـودم اين شكنجه را ديـدم
      و سوختم، چـه كشيدم از آن تمـاشـا مـن
      
      اگر چـه رفـته ای امـا ميان مـا بـانـو
      بدان كه فـاصله اي نيست،مثل من تا من
      
      تـو تـوی خاك وَ اين دستهاي من خاكي
      كــه بود آنكه به خاكت سپرد؟ آيـا من...؟
      
      دلـم گرفت، كلامی بگو، وَ راحت باش
      كسي كـنار مـزار تـو نيست، تـنها مـن...
      
      علی اصغر ذاکری
       
*******************
      

      
      مولای درد با غم زهرا چه می‌کنی؟
      بی‌کس شدی! چه بی‌کس و تنها چه می‌کنی
      
      زهرا شکست دست تو را بسته دید؛ نه؟
      با سنگ‌ها و زخم‌زبان‌ها چه می‌کنی
      
      گفتی که مرگ فاطمه تیری به چشم بود
      با اشک‌های زینب کبرا چه می‌کنی
      
      تسکین‌دهنده‌ی دردهای بی‌کسان
      امروز، دردهای خودت را چه می‌کنی
      
      یک چاه، حرف تو را می‌شنید! چاه!
      با چشم‌های خونی مولا چه می‌کنی؟
      
      علی صفری
       
                                     *******************                        
    
       
      علي چگونه نگريد، دگر توانش رفت
      شکسته‌بال، پرستو از آشيانش رفت
      
      به ناله سر بگذارد به زانوي غربت
      که شاخه ياس کبودي ز بوستانش رفت
      
      درون چاه، پر از آه مي‌کند نجوا
      کنون که جلوه‌ي ماهش از آسمانش رفت
      
      نگاه خسته‌ي مولا شده‌ست ملتمسش
      و هر چه کرد تمنا کمي بمانش، رفت
      
      پس از مصيبت سنگين حضرت زهرا
      امير فاتح خيبر رمق ز جانش رفت
      
      عادل حسین قربان
       
   *******************

      
      قرار بود كه بعد از تو جانشين باشد
      قرار بود ولي ... نه ! نشد چنين باشد
      
      قرار بود كسي مثل تو پس از مرگت
      زمام دار امورات مسلمين باشد
      
      نشد كه حكم خلافت – به حكم روز غدير-
      به نام او كه نمادي ست از يقين ، باشد
      
      همان كه در همه جا اوّلين نفر مي شد
      نشد براي خلافت هم اوّلين باشد
      
      كه ماجراي سقيفه امان نداد به او
      وَ دست توطئه نگذاشت اينچنين باشد
      
      ...وَ اين علي ست كه مي رفت سوي نخلستان
      كه بعد فاطمه با چاه همنشين باشد
      
      مطهره عباسیان
       
*******************    
      
       
      ای کاش خبر داشتی از بی خبری ها
      از بی خبری های من و دربدری ها
      
      ای فاطمه ! تنهاتر از آنم که بگویم...
      بر من چه گذشت از غم بی بال و پری ها
      
      انگار به تاوان گناهی که ندارم
      در آتشی افتاده ام از خیره سری ها
      
      دور از تو ، نفس در نفسِ چاه شدن ها
      دردا ! غم پنهان چنین خون جگری ها
      
      بوی تو هنوز از خَمِ این کوچه می آید
      از کوچه ی تنهایی و بی همسفری ها
      
      مانند یتیمی که سر راه تو باشم...
      در حق دلم ، کرده ای  ای زن ! پدری ها
      
      ای کاش صدایم کنی از حنجره ء چاه
      ای کاش خبر داشتی از بی خبری ها...
      
      ابراهیم قبله آرباطان
       
      *******************
     
       
      رفتی و چشمهای مرا تار کرده ای
      طفلان خویش را هم عزادار کرده ای
      
      خانه نشین ترین همه روزگار را
      در غربت مدینه گرفتار کرده ای
      
      رفتی و ناتوانی این غم کشیده را
      بر ناکسان شهر پدیدار کرده ای
      
      دیگر کسی جواب مرا هم نمی دهد
      یعنی مرا بدون طرفدار کرده ای
      
      من بی تو ؟ تو بدون من ؟ ای وای برعلی
      دیدی مرا چه بی کس و بی یار کرده ای
      
      رفتی و یادگاری آن روز شوم را
      نقاشی روی در و دیوار کرده ای
      
      یادم نمی رود که برای دفاع من
      خود را اسیر پنجه مسمار کرده ای
      
      محمد بیابانی
       
      *******************   
       
      برگرد دردهاي دلم را دوا كني
      حاجت به حاجت جگرم را روا كني
      
      برگرد تا  كه با همه ي مادري خويش
      گندم براي سفره ي ما آسيا كني
      
      بايد تو را  دوباره ببينم .....صدا كنم
      بايد مرا دوباره ببيني ......صدا كني
      
      خيلي دلم گرفته سر چاه ميروم
      برگرد خانه تا كه مرا رو برا كني
      
      برگرد تا كه طبق روال هميشه ات
      قبل از خودت سفارش همسايه را كني
      
      اين بچه ها بدون تو چيزي نمي خورند
      برگرد تا دوباره خودت سفره وا كني
      
      از من مراقبند تو ناراحتم مباش
      بايد كه افتخار به اين بچه ها كني
      
      من هستم و به نيت نبش مزار تو...
      اصلا نياز نيست كمي اعتنا كني
      
      با ذوالفقار بر سر خاكت نشسته ام
      وقتش شده دوباره برايم دعا كني
      **
      توليت حريم بلندت با من است
      با  شرط اينكه تو نجفم را بنا كني
      
      علي اكبر لطيفيان
       
*******************
       
   
       
      زمین ز سیل سرشکم به آه افتاده
      درون اشک روان عکس ماه افتاده
      
      به حال غربت حیدر مدینه خندیده
      صدای ناله ام آخر به چاه افتاده
      
      کنون بیا به تماشای فاتح خیبر
      اسیر موج بلا بی پناه افتاده
      
      شبانه در پی ات آیم ولی ببین زینب
      گرفته دامن من را به راه افتاده
      
      بر آن سرم که بیایم ولی چه سازم باز
      که چشم من به در قتلگاه افتاده
      
      تمام لشگر حیدر تو بودی و محسن
      کنون به خاک نو این بی سپاه افتاده
      
      حسن لطفی
       
      *******************       
    
       
      در یاد داری ، یک زمان من بودم و تو...
      بی حرف و بی شرح و بیان من بودم و تو...
      
      من باعث خلق جهان ، تو باعث من
      آری ، عدم بود و در آن من بودم و تو...
      
      نُه سال نه ، از اول ایجاد هستی
      ایجاد شور عاشقان ، من بودم و تو...
      
      آن روز را در کوچه از یادم نرفته
      تنها میان دشمنان ، من بودم و تو...
      
      من بودم و تو... در میان موج آتش
      در صید دام آنزمان ، من بودم و تو...
      
      حتی سلامم ، بی تو حرفی بی جوابست
      ای پاسخت آرام جان ، من بودم و تو...
      
      در بستر افتادی و از من دیده بستی
      دریای اشک بی کران من بودم و تو...
      
      از دیده رفتی و عیان در روزگاری
      جاری به طول هر زمان ، من بودم و تو...
      
      مجید پوریان منش

       
  *******************
       
      کار من در غم جانسوز تو اشک افشانی ست
      روز و شب، پهنه ی دریای دلم توفانی ست
      
      در دل این شب تاریک، من و بغض و سکوت...
      بانگ یا فاطمه در حنجره ام زندانی ست
      
      آه ! هر روز که از رفتن تو می گذرد
      مثل دردی است که هر لحظه آن طولانی ست
      
      خرمن عمر مرا آتش غم دور زده
      با چنین حال، بدان سوختن من آنی ست
      
      آتش و نعره و شمشیر سپر جان تو بود
      بی گمان معنی این کار بلا گردانی ست
      
      دردهایم نه همین است که اینجا گفتم
      این فقط گوشه ای از آنچه خودت می دانی ست
      
      بی جهت نیست اگر زینب تو می گوید:
      هیچ مردی به غریبی تو ای بابا... نیست
      
      سید محمد بابامیری
       
    *******************
       
     
       
      ز تربت گل او بوي سيب مي آيد
      زقبرفاطمه بوي عجيب مي آيد
      
      صداي هق هق يك ابر خسته و تنها
      صداي بارش امن يجيب مي آيد
      
      صداي كيست كه آهسته اشك مي ريزد؟
      صداي گريه مردي غريب مي آيد
      
      علي ست اين كه رود بر مزار فاطمه اش
      مريض عشق كنار طبيب مي آيد
      
      عجيب نيست كه آتش بگيرد اين دريا
      كه بوي سوختن از يك حبيب مي آيد
      
      رضا جعفری
       
  *******************
       
  
       
      گرد هم آوردند ماتمهای عالم را
      وقتی جدا كردند همدمهای عالم را
      
      از ع‍ِطر یاسم بادهای ساحل غربی
      از یاد می‌بردند مریم‌های عالم را
      
      تا صبح بر گلبرگ زردش گریه خواهم كرد
      شرمنده خواهم كرد شبنم‌های عالم را
      
      انگار یك جا بر سرم آوار می‌كردند
      تیغ تمام ابن‌ملجم‌های عالم را
      
      من پشت پرچین بهشت كوچكم دیدم
      هیزم به دوشان جهنم‌های عالم را
      
      ما‌هم هلالی می‌شد و من در حلولی سرخ
      می‌دیدم آغاز محرمهای عالم را
      
      محمد مهدی سیار
       
    *******************
       
     
       
      با رفتنش تمامی غم ها به من رسید
      درد دو ماه فاطمه یکجا به من رسید
      
      اول قرار  بود که باهم سفر کنیم
      رفتن به او رسید و تمنا به من رسید
      
      بی او شکست خورده ی تاریخ میشدم
      با فاطمه، ولایت عظمی به من رسید
      
      آخر نشد طبیب برایش بیاورم
      حسرت ز درد ام ابیها به من رسید
      
      او رو سپید شد که بلا را به جان خرید
      خجلت ز روی حضرت طاها به من رسید
      
      یادم نمی رود که چگونه تلاش کرد
      در زیر تازیانه ی اعدا به من رسید
      
      در طول زندگانی از خود گذشته اش
      یا به خدا و یا به نبی یا به من رسید
      
      هرچند آستین به دهان ناله می زدند
      اما صدای زینب کبری به من رسید
      
      تقسیم کار خانه به نفع علی نبود
      وای از دلم که شستن زهرا به من رسید
      
      از بس غریب بودم و بی کس به وقت دفن
      تسلیت از خدای تعالی به من رسید
      
      اهل مدینه راحت و آرام خفته اند
      بیداری همیشه ی شبها به من رسید
      
      نه اینکه دست خویش کشیدم به زخم او
      زخمش ز بسکه بود هویدا به من رسید
      
      جواد حیدری
  
    *******************
       
     
       
      بوی آواز یا کریمی نیست
      خانه ؛ آن خانه ی قدیمی نیست
      
      نفس خستگی دستاسی
      خفته بر پاره ی گلیمی نیست
      
      بین این کوچه های دلتنگی
      هیچ کس با علی صمیمی نیست
      
      آفتاب دلش دو نیمه شده است
      نیمه ای ابری است و نیمی نیست
      
      بعد زهرا به جز غم غربت
      در دل کوچه ها نسیمی نیست
      
      .......روز آغاز می شود ، اما
      خبری جزشب یتیمی نیست
      
      عباس محمدی
       
   *******************
       
      
       
      افتادی و ازدست من کاری نمی آمد
      حتی کسی هم درپی یاری نمی آمد       
      
      آنروز اگر توحامی مولا نمی بودی
      بعد ازشما قطعا علمداری نمی آمد      
      
      زهرا اگربودی و من هم در کنارتو
      با نور تو بانو شب تاری نمی آمد          
      
      بعد از تو زانویم دگر طاقت نمی آرد
      بردوش من با بودنت باری نمی آمد      
      
      ای کاش می شدپشت در هرگز نمی رفتی
      تا سوی پهلوی تو مسماری نمی آمد
      
      آنروزاگر دستان من را باز می کردند
      هرگزسراغ تو که بیماری نمی آمد    
      
      سنگینی داغت بروی شانه من گفت
      روی سرت او بود آواری نمی آمد     
      
      زهرا خداحافظ ولی اینجا اگربودی
      هرگزسراغ من گرفتاری نمی آمد      
      
      این ظلم را با تو اگر این سان نمی کردند
      تا آخر دنیا عزاداری نمی آمد
      
      مهدی نظری

      بعد از شهادت حضرت زهرا(س)
      
      سهم گلوی حسین
      
      رفتی میان غصه مرا جا گذاشتی
      ما را در اوج غم تک و تنهاگذاشتی
      
      برداشتی تو بار خودت را ز بستر و
      آن را به روی شانه بابا گذاشتی
      
      یادم نمی رود بخدا لحظه ای که تو
      با یا علی به آتش در پا گذاشتی
      
      مادر لباس محسن خود را نبرده ای
      آن را به زیر بالش خود جا گذاشتی
      
      این یادگاری ات جگرم را کباب کرد
      دربین شانه موی خودت را گذاشتی
      
      گفتم که چار ساله کجا مادری کجا
      این کار را برای اماگذاشتی
      
      آن بوسه ای که سهم گلوی حسین بود
      آخربرای زینب کبری گذاشتی
      
      مهدی نظری
       
      *********************
       
       
      باور نداشت زينب كبري‌ كه مادرش
      رفته است وجاي خالي  او در برابرش
      
      چادر نماز فاطمه لالايي شبش
      دستان پر ز مهر علي بالش سرش
      
      چشمان پرستاره ي زينب به در هنوز
      يادي كند زمادر و محسن برادرش
      
      هرنيمه شب به كنج دلش روضه ميگرفت
      باخاطرات كوچه و سيلي و مادرش
      
      وقتي دلش بهانه ي مادر گرفته است
      چادرنماز مادر خود را كند سرش
      
      مادركبوترانه پريده به آسمان
      بابا دلش گرفته براي كبوترش
      
      محمدجواد قدرتي
       
        *********************
       
             
      آن شب ميان هاله اي از ابر و دود رفت
      روشن ترين ستاره‌ي صبح وجود رفت
      
      آن شب صداي گريه‌ي باران بلند بود
      دريا به روي شانه‌ي زخمي رود رفت
      
      روشن تر از زلالي نور آمد و چه حيف
      با چند يادگاري سرخ و کبود رفت
      
      بال و پري براي پرستو نمانده بود
      آخر چگونه نيمه‌ي شب پر گشود رفت
      
      آتش زده به جان علي با وصيتش
      غمگين ترين چکامه‌ي خود را سرود رفت
      
      رحمي به قبر خاکي او هم نمي کنند
      اين شد که مخفيانه و بي يادبود رفت
      
      مولا خوشي نديده ز دنياي بعد او
      مي گفت بعد فاطمه ام هر چه بود رفت
      
      شبها کنار تربت او ياس کوچکش
      زانو بغل گرفته که مادر چه زود رفت
      
      یوسف رحیمی
       
        *********************
       
      زبانحال امام حسین(ع)
      
      تا چند دسته گل شود امشب نثار تو
      خون گریه میکنم سر خاک مزار تو
      
      برخیز و موج چشم ترم را نگاه کن
      شمعی نداشتم جگرم را نگاه کن
      
      مادر ز جای خیز که مهمانت آمده
      مهمان دلشکسته و گریانت آمده
      
      اینکه نشسته است کنارت حسین توست
      این بی قرار گرم زیارت حسین توست
      
      برخیز و حالی از پسر کوچکت بپرس
      حال بقیه را هم از این کودکت بپرس
      
      رفتی و نیستی که ببینی برادرم
      هر روز آب میشود از غصه در برم
      
      بر سینه اش گرفته حسن چادر تو را
      گوید مدام زیر لب ای وای مادرم
      
      ار لحظه ای که رفتی از این خانه تاکنون
      شانه نخورده است به گیسوی خواهرم
      
      از اینکه بغض کرده و خانه نشین شده
      ترسم که جان دهد پدرم در برابرم
      
      آیا تو بر حسین جوابی نمیدهی؟
      تشنه رسیده کاسه آبی نمیدهی؟
      
      برخیز و با حسین ز بازو سخن بگو
      از دردِ زخم سینه و پهلو سخن بگو
      
      مادر بگو که خوب شده زخم ابرویت؟
      بهبود یافته آن چشم کم سویت؟
      
      یادم نرفته بر در و دیوار خوردنت
      یادم نرفته سیلی بسیار خوردنت
      
      یادم نرفته روی زمین دست و پا زدی
      بابا نبود خادمه ات را صدا زدی
      
      رفتی و ماند خاطره هایت برای من
      زنده شود عزای تو در کربلای من
      
      یعنی که بعدها تو می آیی به دیدنم
      در قتلگاه وقت سر از تن بریدنم
      
      وقتی که رفت بر سر نیزه سرم بیا
      وقت هجوم اسب روی پیکرم بیا
      
      فکر رباب باش که در بین سلسله است
      وقتی می افتد از سر نی اصغرم بیا
      
      نیمه شب است و قافله در دشت می رود
      افتد ز روی ناقه اگر دخترم بیا
      
      علی صالحی
       
         *********************
       
       
            
      دل تنگم هوای مادر کرد
      یاد آن خاطرات غم بارَش
      یاد دارم که مادرم را درد
      چقدر داده بود آزارش
      **
      هرگز از یاد من نخواهد رفت
      آنچه را که به چشم خود دیدم
      مادرم بین شعله گیر افتاد
      چقدر من ز غصه ترسیدم
      **
      در هجوم زبانه آتش
      یاس را زیر پا لگد کردند
      خواستم پیش مادرم بروم
      راه من را به شعله سد کردند
      **
      چه بگویم که بعد پیغمبر
      قرعه غم به نام ما افتاد
      روزگارم به رنج و غم سر شد
      تا که راهم به کربلا افتاد
      **
      عصر روز دهم در آن صحرا
      چون حسینم به قتله گاه افتاد
      شعله ای باز قد عَلَم کرد و
      به حرمهای بی پناه افتاد
      **
      در شرر یاد مادرم کردم
      تازیانه چه آتشی دارد
      شعله ای که حیا نمی فهمد
      چه زبانهای سرکشی دارد
       
  
       
     *********************
       
     زبانحال حضرت رسول(ص)
      
      بعد یک چند غم هجر و بلا دختر من
      آمدی آخر سر دیدن ما دختر من
      
      با خدیجه چقدر لحظه شماری کردیم
      تا بیایی و ببینیم تو را دختر من
      
      دو سه ماه است که ز تو دورم اما انگار
      دو سه قرن است شدم از تو جدا دختر من
      
      هیجده ساله عزیزم که چنین پیر نبود
      از کی این گونه قدت گشته دوتا دختر من
      
      به پدر آنچه نگفتی به علی را تو بگو
      ای فدای تو و این حجب و حیا دختر من
      
      از غم یار بگو از در و دیوار بگو
      بگو از مردم بی مهر و وفا دختر من
      
      من خودم با خبرم بر تو و حیدر چه رسید
      بعد من سخت گذشته به شما دختر من
      
      زیر دین زحمات پدر این شهر نماند
      که مدینه به تو داد اجر مرا دختر من
      
      گفتم این خانه بهشت است و توئی ریحانش
      حقتان شعله نبوده به خدا دختر من
      
      هرکجا بوسه زدم سوخت و یا اینکه شکست
      دست،سینه، سر و پهلو، مژه ها دختر من
      
      شاخه یاس کجا داس کجا ضرب غلاف
      چادر عرش کجا و ردِ پا دختر من
      
      این همه مدت از آن روز گذشته و هنوز
      سیلی اش بر رخت انداخته جا دختر من
      
      جای تو روی زمین نیست عزیزم باید
      مادرت وا کند آغوش بیا دختر من
      
      بنشین پیش من و مادرت امروز و ببین
      سالها بعد رسد کرببلا دختر من
      
      آتشی که ز درِ خانۀ تو بر پا خاست
      می نشیند به لباس اسرا دختر من
      
      نوۀ کوچک تو موقع تاراج حرم
      می شود لحظه ای از عمه جدا دختر من
      
      مثل تو که به پدر زود رسیدی او هم
      می رود زود به جمع شهدا دختر من
      
      موقع غسل تنش عمه صدا خواهد زد
      شده ای آینۀ مادر ما دختر من
      
      علی صالحی
       
    *********************
       
     زبانحال حضرت رسول(ص)
      
      بعد از دو ماه دوری بسیار دخترم
      دلداده ای رسید به دلدار دخترم
      
      دیدی که راست گفتم و ملحق شدی به من
      دیدی رسید وعدۀ دیدار دخترم
      
      طوبای قد کمانی بابا خوش آمدی
      اتمام یافت سختی و آزار دخترم
      
      دلتنگ مادرت شده بودی نگاه کن
      چشمش به راه تو شده خونبار دخترم
      
      ریحانه ای و قلب بهشت است جای تو
      نه زیر دست و پای چهل خار دخترم
      
      ای وای با امانتم آخر چه کرده اند
      نفرین بر این جماعت بی عار دخترم
      
      با آن همه سفارش و توصیه باورش
      سخت است یک عزیز شود خوار دخترم
      
      ماندم چه کینه ای مگر از تو وجود داشت
      تا شهر را کند سرت آوار دخترم
      
      ماندم چگونه شیر خدا دست بسته شد
      جرمش چه بود حیدر کرار دخترم
      
      والله من که اجر رسالت نخواستم
      مزد چه بود ضربه مسمار دخترم
      
      اصلاً مدینه با نوۀ من چه کار داشت
      محسن کجا و آن در و دیوار دخترم
      
      دیگر هر آنچه بود گذشت و تمام شد
      بگذار تا بگویم از اسرار دخترم
      
      بنشین نگاه کن که پس از سال های سال
      این قصه ها شود همه تکرار دخترم
      
      از تو به دختر پسرت ارث میرسد
      چشمی کبود و بی رمق و تار دخترم
      
      آن قدر مثل تو کتکش میزنند تا
      گردد نیازمند پرستار دخترم
      
      بنشین نگاه کن که برای سه ساله هست
      جاماندنِ ز قافله دشوار دخترم
      
      بنشین نگاه کن که رقیه چه میکِشد
      از دست ضجر بعد علمدار دخترم
      
      باران سنگ آید و می گوید عمه اش
      خود را به روی ناقه نگهدار دخترم
      
      علی صالحی
       
      *********************
       
           
      آتش بهانه بود...
      
      آتش بهانه بود که بی مادرم کنند
      هیزم وسیله بود که خاکسترم کنند
      
      از لابه لای پنجره دیدم به چشم خویش
      با آتش آمدند که نیلوفرم کنند
      
      در خاطرات زخمی بابا نوشته بود:
      یک شهر آمدند که بی یاورم کنند
      
      دستش بلند شد، همه عرش روضه خواند
      با دست خویش آمده تا پرپرم کنند
      
      انگار این قبیله ی بد ذات پر فریب
      اصلا بنا نبود مرا باورم کنند
      
      مادر فتاده روی زمین بین کوچه ها
      با تازیانه آمده بی مادرم کنند
      
      غمگین نباش از حرمت ؛روز واقعه
      آنجا به روی خاک بنای حرم کنند
      
      محمد جواد خراشادیزاده
       
         *********************
       
            
      مادر فداي زمزمه ي عاشقانه ات
      جان سوخت از براي غم بي کرانه ات
      
      در حسرت نواي خوشت مانده ام هنوز
      خاموش گشته اي ز چه رو از ترانه ات
      
      اي بلبلي که زخم ز پاييز خورده اي
      آتش گرفته است چرا آشيانه ات؟!
      
      رفتي و غم به خانه ي ما پرسه مي زند
      مادر بيا شبي نظري کن به خانه ات
      
      رفتي و داغ تو به دلم ماندگار ماند
      رفت از دلم قرار و دلم بي قرار ماند
      
      رفتي و غرق آتشم و سوختن هنوز
      چون شمع آتش است  سراپاي من هنوز
      
      پروانه هاي سوخته دل را نظاره کن
      آيينه ي غمند حسين و حسن هنوز
      
      اي آشناي غربت و مظلومي علي
      رفتي و اوست بي تو غريب وطن هنوز
      
      رفتي و خاطرات تو در خانه باقي است
      ياد تو هست پرتو اين انجمن هنوز
      
      بس ناشنيده است که ناگفته مانده است
      بس آتش نهفته که بنهفته مانده است
      
      سيد مهدي حسيني
       
        *********************
       
             
      مادر سلام! می شنوی؟ زینب آمده!
      با یک بغل شکایت و ذهنی پر از سوال
      اول بگو که پیش خدا کی ببینمت؟
      بعد از سه روز؟ چند دهه؟ یا که چند سال؟
      **
      آنجا که خوب می‏گذرد، با خدایتان
      جمعید دور حوض و کسی هم غریبه نیست
      اینجا هم اشک ما و دل تنگ خانه و
      جمع شبانه‏ی پدر و چاه دیدنی است !
      **
      در این سکوت غم زده حتی نمی شود
      با خاطرات دور و برت درد دل کنی
      اما شما هم از در و همسایه راحتی
      هم می شود که با پدرت درد دل کنی
      **
      از ماجرای کوچه نگویی برای او!
      تنها بگو که حال همه خوبِ خوب بود
      یادش بخیر،حال همه خوب بود، حیف!
      دنیا چه زود می گذرد، حیف شد، چه زود...
      **
      می‏بینمت هنوز میان حیاطمان
      مشغول کار پخت و پز و آرد کردنی
      مادر اگر که روسری‏ام را درآورم
      مثل قدیم موی مرا شانه می زنی
      **
      بابا برام گفته پس از فوت مادرت
      می‌گفته‌ای همیشه «پدر! مادرم کجاست؟»
      حالا شده است نوبت من تا بپرسم از
      دیوار و میخ و کوچه و در «مادرم کجاست؟»
      **
      آخر چرا بدون صدا باید اشک ریخت؟
      مادر! گلویمان به خدا درد می کند
      گرچه به حد درد شما نیست... راستی
      پهلوت خوب تر شده یا درد می کند؟!
      **
      مادر! چرا شبانه تو را دفن کرده ایم؟
      اصلا چرا کسی به سراغت نیامده؟
      مردم که گفته اند میاییم، دیر شد!
      پس هیچ کس چرا سر ِ ساعت نیامده؟!
      **
      مادر! سوال‌ها که همه بی جواب ماند
      این بود رسم درددل؟ این بود مرهمت؟
      پس می روم دوباره سر پله ی نخست
      مادر بگو که پیش خدا کی ببینمت؟
      
      ا.سادات هاشمی
       
        *********************
       
            
       نمی دانم چه شد
      
      سرنوشت آن گل پرپر نمی دانم چه شد
      شرح این خون گریه را آخر نمی دانم چه شد
      
      احترامش را پدر خیلی سفارش کرده بود
      آن سفارش های پیغمبر نمی دانم چه شد
      
      روزگاری مرغ عشقی این حوالی خانه داشت
      آشیانش سوخت، بال و پر نمی دانم چه شد
      
      چند نامرد آمدند و هیزمی آماده شد
      در که کلا" سوخت، میخ در نمی دانم چه شد
      
      بعد از آن سیلی که چون طوفان به رخسارش وزید
      حالت گلبرگ نیلوفر نمی دانم چه شد
      
      شد فدک سیراب از سرچشمه پهلوی او
      لاله های رسته بر بستر نمی دانم چه شد
      
      موی مادر را که می دانم شده از غم سپید
      گیسوی بی شانه دختر نمی دانم چه شد
      
      دستهای شوهرش زخمی شد از ردّ طناب
      ریسمان بر گردن حیدر نمی دانم چه شد
      
      ...هیچ کس قبر شریفش را نمی داند کجاست
      آخر این قصه را دیگر نمی دانم چه شد
      
      عباس احمدی
       
       *********************
       
            
      زائر بی مزار
      
      چگونه خانه ی ما بي تو بي بهار نباشد
      چگونه دخترتو ؛بي تو بي قرارنباشد؟
      
      تمام شهركه درفكر نبش قبر تو هستند
      چگونه دست علي سمت ذوالفقارنباشد؟
      
      سه ماه گريه و هرروز بدتر از ديروز
      چگونه چشم من ازفرط گريه تار نباشد؟
      
      كسي نبود بگويد به مردم اين شهر
      لگد به پهلوي مادر كه افتخارنباشد
      
      و يا كه مادري افتاد پيش نامحرم
      دو دست بسته يك مرد خنده دارنباشد
      
      كسي نبود بگويدكه مادرم بايد...
      ...ميان اين در وديوار ؛در فشارنباشد
      
      هزارمرتبه گفتم بمان بمان مادر
      هزارمرتبه گفتم كه رهسپارنباشد
      
      شبي نديدم ازاين سوي خانه دربستر
      سفيدي پراين باغ لاله زارنباشد
      
      مگر كه مي شود اين مرد دلشكسته شبي
      زداغ مادرآن طفل سوگوارنباشد
      
      شبي نبود كه بابا به قبر او نرود
      شبي نبود كه او زائر مزار نباشد
      
      مهدی نظری
       
    *********************
       
           
      مظلومه ی بی حرم
      
      اين روزها پائيز عمر مادرم بود
      باران اين پائيز چشمان ترم بود
      
      از زخم تلخي ؛سينه اش مي سوخت اما
      چادر نمازش سقف بالاي سرم بود
      
      هستي ما غارت شد اما بين خانه
      شمع وجود مادري اش گوهرم بود
      
      زانو بغل كرده حسن يك كنج خانه
      درچاه هاي شهر آه رهبرم بود
      
      چيزي نمانده بعد مادر از وجودم
      اين ذره مانده فقط خاكسترم بود
      
      فضه كنار بستر او بود اما
      زير سرش بالش دراين شبها پرم بود
      
      هرشب بجاي چشم،دستم خواب مي رفت
      بر روي پيشانيش دست ديگرم بود
      
      آنقدر شستم جامه هاي خوني اش را
      تنها اميدم گفتن يك دخترم بود
      
      مأمور بودم كربلا باشم و گرنه
      با مادرم ديروز روز آخرم بود
      
      مي سوختم مي ريختم اشك از دوديده
      بر مادر مظلومه اي كه بي حرم بود
      
      مهدی نظری
       
        *********************
       
            
      دلم گرفت....
      
      با یاد لحظه های سجودی،..دلم گرفت
      حتی بدون کشف شهودی..!دلم گرفت
      
      وقتی خدا هم از سبب خلقت تو(گفت:
      تو علت تمام وجودی) دلم گرفت
      
      از سایه های شوم نفاق سقیفه و
      سیر منافقان صعودی.....دلم گرفت
      
      وقتی که باطلند و به حق رو نمیکنند
      از خطبه بلیغ....چه سودی؟دلم گرفت
      
      آتش برای خلیل خدا سرد شد ولی...
      تو در میان شعله که بودی دلم گرفت
      
      روزی کتاب عمر شما را ورق زدم
      از جای دست و چشم و کبودی...دلم گرفت
      
      دیشب برای عرض عیادت می آمدم....
      در باز بود و تو نبودی دلم گرفت....
      
      علی آمره
       
      *********************
       
          
      احرام فاطمیه
      
      سوی بقیع پر زن از بام فاطمیه
      عطر مدینه دارد ایام فاطمیه
      
      در قبضه ی هدایت با بیرق ولایت
      دل می رود ز دستم بر بام فاطمیه
      
      بر گِرد کعبه دل با قصد قرب زهرا
      حاجی ببند از اشک، احرام فاطمیه
      
      آزاد آسمانها از بی تفاوتی هاست
      مرغ دلی که افتد در دام فاطمیه
      
      دستم تهی ز یک سو چشمم پیاله گردان
      لبربز کوثر اشک از جام فاطمیه
      
      در صفحه قیامت مُهر قبولی ماست
      امضا به دست مولا با نام فاطمیه
      
      تازه نسیم گیرد از علقمه وزیدن
      با روضه ی اباالفضل، اتمام فاطمیه
      
      محسن افشار
       
         *********************
       
            
      مدینه بعد از این رونق ندارد
      که اسلامش دگر بیرق ندارد
      
      مصوب شد به شورا، یار حیدر
      برای زنده ماندن حق ندارد
      ***
      قد خیبر شکن بشکست و تا شد
      نماز صبر خواند و در دعا شد
      به آغوش پدر برگشت زهرا
      که گفته آسمان در خاک جا شد
      ***
      یتیمان جز دو چشم تر ندارند
      به غیر از خاک غم بر سر ندارند
      چو مادر مرده ها باید فغان کرد
      که طفلان علی مادر ندارند
      
      جواد حیدری
       
    *********************
       
             
      مادر باران
      
      مادر من مادر باران بود و ...
      زندگیش معنی قرآن بود و ...
      
      تا که قدم از قدمش بر می داشت
      خانه شبیه یک گلستان بود و ...
      
      قبل دعا برای ما فرزندان
      به فکر همسایه و مهمان بود و ...
      
      موی تو را شانه که می زد شبها
      چهره ی او همیشه خندان بود و ...
      
      تا که شبی بین گلستان دیدم
      آتشی از کینه فروزان بود و ...
      
      بیت جگرگوشه ی خاتم دیگر
      شبیه خانه های ویران بود و ...
      
      کم کم از این روضه گذر کن شاعر
      شاهد ما حضرت یزدان بود و ...
      
      مادر ما رفت و پدر تنها شد
      محرم او چاه و بیابان بود و ...
      
      امید ما بعد فراغ مادر
      همیشه دلداری سلمان بود و ...
      
      صدای اشک بی صدای زینب
      در دل آن شام غریبان بود و ...
      
      شمیم یاس و حس باران آن شب
      شبیه قبر لاله پنهان بود و ...
      
      پس همگی به زیر لب می خواندیم
      مادر ما مادر باران بود و ..
      
      حمیدرضا جوادزاده