اشعار مسیر کوفه تا شام
خورشید،گرمِ دلبری از روی نیزه ها
لبخند میزند سَری از روی نیزه ها
دل برده است از تنِ بی جانِ خواهری
صوت خوشِ برادری از روی نیزه ها
آه ای برادرم چقدر قد کشیده ای
با آسمان برابری از رویِ نیزه ها
نه! آسمان مقابل تو کم میاورد
از آسمان فراتری از روی نیزه ها
گرچه شکسته میشوی و زخم میخوری
از هرچه هست، خوشتری از روی نیزه ها
گیسو رها مکن که دلِ شهر میرود
از یوسفان همه،سَری از روی نیزه ها
تا بوسه ای دهی به نگاهِ یتیمِ خود،
خم شو به سویِ دختری از روی نیزه ها
قرآن بخوان...بگو که مسیرِ نجات چیست؟ً
ای سر! هنوز رهبری از رویِ نیزه ها
عارفه دهقانی
*******************
پر می کشد دلم به تمنای نیزه ات
دنیای دیگری شده دنیای نیزه ات
جانی بده دوباره... به من نه به دخترت
تا جان نیامده به لبش پای نیزه ات
ترسانده است فاطمه کوچک تو را
خون های جاری از قد و بالای نیزه ات
یک بوسه بود سهم من از آن گلوی خشک
باقیش گشته قسمت لبهای نیزه ات
با دست خط نیزه و خون گلوی تو
افتاده است هرقدم امضای نیزه ات
لج کرده است تیزی سرنیزه با سرت
چیزی نمانده از تو و دعوای نیزه ات
چرخیده است دیده ناپاکشان به ما
این قوم پست بعد تماشای نیزه ات
محمد بیابانی
*******************
بس کن رباب نیمه ای از شب گذشته است
دیگر بخواب نیمه ای از شب گذشته است
کم خیره شو به نیزه ، علی را نشان نده
گهواره نیست دست خودت را تکان نده
با دست های بسته مزن چنگ بر رخت
با ناخن شکسته مزن چنگ بر رخت
بس کن رباب حرمله بیدار می شود
سهمت دوباره خنده انظار می شود
ترسم که نیزه دار کمی جابجا شود
از روی نیزه رأس عزیزت رها شود
یک شب ندیده ایم که بی غم نیامده
دیدی هنوز زخم گلو هم نیامده
گرچه امید چشم ترت نا امید شد
بس کن رباب یک شبه مویت سپید شد
پیراهنی که تازه خریدی نشان مده
گهواره نیست دست خودت را تکان مده
با خنده خواب رفته تماشا نمی کند
مادر نگفته است و زبان وا نمی کند
بس کن رباب زخم گلو را نشان مده
قنداقه نیست دست خودت را تکان مده
دیگر ز یادت این غم سنگین نمی رود
آب خوش از گلوی تو پائین نمی رود
بس کن ز گریه حال تو بهتر نمی شود
این گریه ها برای تو اصغر نمی شود
حسن لطفی
*******************
آنشب دلم به شوق رخت پرگرفته بود
جانم زهجر روي تو آذر گرفته بود
در دشت مي وزيد نسيم صداي تو
و باز هم دل من و مادر گرفته بود
من دور از تو بودم و افسوس جاي من
نيزه سر تو را به روي سر گرفته بود
اي كشته ي فتاده به هامون عزيز تو....
....آن شب دوباره ماتم معجر گرفته بود
در اين سفر رباب عجب دلشكسته بود
قنداقه را چه غمزده در بر گرفته بود
در حسرتم هنوز ولي حيف بوسه ها
از پيكر تو نيزه و خنجر گرفته بود
شعري سروده ام به بلنداي نيزه ها
اما چه آتشي دل دفتر گرفته بود
یوسف رحیمی
*******************
روشنگر است ناله پشت شرارها
چون آفتاب در همه ی روزگارها
روشن تر است از همه روزها شبش
شب دیدنی ست جلوه شب زنده دارها
خاك رهش بلند که شد"تربت" ش کنید
فرقی نمی کنند تراب نگارها
این است معجزش که دمی معجزه نکرد
ازهیچ خلق سرنزد اینگونه کارها
این شانه را به هیچ نبی اي نداده اند
که بارها بلند شود زیر بارها
یک ذره ازتلألؤ خورشیدکم نشد
ذره کجا و جلوه پروردگارها
این دشت با اراده زینب اداره شد
در دست جبر اوست همه اختیارها
زینب سواره است اگرچه پیاده است
اینها پیاده اند، همین ها، سوارها
وا کرده است فکرکنم بال خویش را
بیهوده نیست اینهمه گرد و غبارها
آهش تمام لشگریان را مچاله کرد
از او گرفته اند نسب ذوالفقارها
گیسو اگر شتاب کند گیرمی کند
یعنی به نفع نیست همیشه فرارها
علی اکبر لطیفیان
******************
چوب حراج زد به عقيق لب شما
يك ضربه و دو ضربه وباقي ضربه ها....
هرچه گذشت،هيچ كسي مشتري نشد!
بي قيمت است،گوهر گنجينه ي خدا
گوهرشناس واقعي قصر زينب است
تخمين زده است ارزش در كبود را
با ديدن جلال وشكوهت سفير روم
انگشت بر دهان تعجب گرفته تا....
مانده سر دو راهي فرياد يا سكوت!
آيا قدم جلو بگذارد؟ و اينكه يا؟
افتاد ياد خواب شب قبل كه نبي
فرمود بود: اهل بهشتي كنار ما
دل رابه آبهاي خروشان عشق زد
سر رابغل گرفت، و شد راز بر ملا
پيغمبرو مسيح برايش گريستند
وقتي سفير خنده كنان شد سرش جدا
از پله هاي قصر سرش غلت خورد وگفت:
در راه دوست جان چقدر هست بي بها!
پايين پاي حضرت زهرا رسيد وبعد
با خون خود نوشت كه الوعد الوفا
وحيد قاسمي
*******************
غروب می رود و آفتاب می ماند
و همچنان به دلم اضطراب می ماند
چه دیر سرزدی ای ماه من نگفتی که-
چه چشم ها که به شوقت ز خواب می ماند
تنور وضع سرت را به هم زده اما
به موی سوخته عطر و گلاب می ماند
بگو به نیزه ات آهسته تر قدم بردار
که پای دیده ام از این شتاب می ماند
سرم که هست برای ادای حق سرت
چه غصه دستم اگر در طناب می ماند
به لطف خون تو تنها نه ساقه ی نیزه
زمین هم از برکاتت خضاب می ماند
شکوه نیزه تو بهتر است پس غم نیست
کجاوه ای هم اگر بی حجاب می ماند
به التماس دعاهای سنگ های جفا
سر و جبین و لبت مستجاب می ماند
میان این همه سر چشم ها چه مبهوتند
به نیزه ای که نگاه رباب می ماند
لبان خشک تو یا چوب می خورد یا سنگ
و همچنان به لبت داغ آب می ماند
محمد بیابانی
*******************
ای آنکه شکستی کمر فاصله ها را
بگذاشته ای پشت سرت مرحله ها را
از برکت چشمان مسلمان تو داریم
سوگند به سجاده ی تو نافله ها را
ای آنکه کشیده ست بیابان به بیابان
رد قدمت زحمت این آبله ها را
بگذار به جای تو در این قافله باشم
شاید بتوانم بکشم سلسله ها را
یک لرزه بیانداز بر این معجر سبزت
تا اینکه ببینم گذر زلزله ها را
غیر از تو کسی همت اینگونه ندارد
پایان برساند همه غائله ها را
آن روز که پابوس حریم تو بیائیم
احرام ببندیم تن قافله ها را
علی اکبر لطیفیان
*******************
ببین گرفته صدای من از صدا زدنت
مگر به نیزه چه گفتی که بی هوا زدنت
تمام خاطره ام از سفر فقط این است
تمام راه به پیش نگاه ما زدنت
هنوز صدای ناله ی طفلت نرفته از یادم
که گفت با نفس آخرش چرا زدنت
هنوز پیش نگاه من است چون کابوس
به زیر دشنه و سر نیزه دست و پا زدنت
مهدی محمدی
*******************
با تو تمام حادثه تقدیر می شود
بی تو فضای روضه چه دلگیر می شود
زنگارِ قلب خسته ی آلوده ای چو من
با اشک های ناب تو تطهیر می شود
آتش به جان گریه کُنان شعله می کشد
وقتی حدیث محمل و زنجیر می شود
در اوج رنج های اسارت به هر زمان
ذکر مدامتان، همه تکبیر می شود
در شام و کوفه، خطبه ی جانسوز تو عجیب!
بر قلب دشمنان تو شمشیر می شود
امروز رمز زندگی شیعه بی دریغ
با آن توجّهات تو تعبیر می شود
عباس، مشک، دست، عَلَم، کربلا، حسین
با صبر بی نظیر تو تصویر می شود
هر وقت لب به وصف تو بگشود این حقیر
در حیرتم چه زود زمان دیر می شود
مجید لشکری
*******************
اگر که باد مخالف کمی امان بدهد
به نیزه دار بگویم سری تکان بدهد
به نیزه دار بگویم که با تکانی نرم
به ابرهای سر زلف تو دهان بدهد
و ماه آمده تا با هلال انگشتش
نشانه های سرت را به این وآن بدهد
نشانه های سری که اگر نگاهش را
به قدر یک سر سوزن به کهکشان بدهد
ستاره دست به گوش از همیشه بالاتر
به روی مأذنه ی آسمان اذان بدهد
به روی نیزه پریشان نموده ای شب را
چوآن شهاب که گاهی خودی نشان بدهد
روایتی دگر از آفتاب برخیزد
اگر که باد مخالف کمی امان بدهد
مهدی رحیمی
*******************
دل سوزان بود امروز گواه من و تو
کز ازل داشت بلا چشم ، به راه من و تو
من به تو دوخته ام دیده تو برمن، از نی
یک جهان راز، نهفته به نگاه من و تو
اُسرا با من و راس شهدا با تو به حق
چشم تاریخ ندیده ست سپاه من و تو
روی تو ماه من و ماه تو عباس امّا
ابر خون ساخته پنهان رخ ماه من و تو
آیه خواندن ز تو، تفسیر ز من تا دانند
که به جز گفتن حق نیست گناه من و تو
هر دو نستوه چو کوهیم بر سیل امّا
عشق، دلگرم شد، از سردی آه من و تو
مدعی خواست که از بیخ کند ریشه ی ما
بی خبر زآن که غروب ست پگاه من و تو
حاج علی انسانی
*******************
مسیر کوفه تا شام -روضه حضرت علی اصغر(ع)
ای گل چه زود دست خزان کرد پرپرت
رفتی و رفت خنده ز لبهای خواهرت
هرکس که دید روی تو بر اوج نیزه‌ها
آهی کشید و گفت که بیچاره مادرت
تا بیش‌تر به گریه‌ی من خنده سر دهند
آورده‌اند محمل من را برابرت
از دوش نیزه‌دار تو فهمید کاروان
خون می‌چکد هنوز ز رگ‌های حنجرت
یک تیر بوسه‌ات زد و شد روز من سیاه
حالا چه کرد بین سفر نیزه با سرت
هرگز نمی‌رود ز خیال من این سه داغ
رنگ پدر... گلوی تو... لبخند آخرت
حسن لطفی
*******************
بـر نیـزه روی پا ی خــودت ایستاده ای
مردی شدی برای خودت ایستاده ای
مـثـل بـزرگـهای قبـیـله چـه بــا غرور
بـر پـای ادعـای خـودت ایـسـتاده ای
شانه به شانه همه سـرهای قافله
هـمراه مـقـتـدای خودت ایستاده ای
تو پـای به پای اکبر و عباس بر سنان
تنـها بـه اتـکای خـودت ایـستاده ای
ذبـح عـظیـم بـت شـکـن پـیــر کـربلا
در ودای مـنای خـودت ایـستـاده ای
ای خضرتشنه کام دراین گوشه کویر
بر چـشمه بقـای خودت ایستاده ای
ما بـیـن نـاقـه هـای من وعـمه زینبت
در مروه و صفای خودت ایـستاده ای
را ست چگونه بر سر نی بند میشود؟
بی شک توبا دعای خودت ایستاده ای
در آسـمان ابـری سنـگ و کلوخ شهر
بـا سـعـی بالـهای خودت ایستاده ای
پیـش سپـاه ابـرهــهِ عـابـران شــام
مانند کعــبه جـای خـودت ایستاده ای
مـن را دعـا کن از سر نی کودک رباب
در محضـر خـدای خـودت ایستاده ای
وحید قاسمی
*******************
شکسته پشت غم از بار غصه های رباب
از آن زمان که شنیده است ماجرای رباب
به سوز سینه ی گهواره داغ غم زده است
شرار زخم دل خون لای لای رباب
و تار صوتی آتش گرفته می فهمد
که آمده چه بلایی سر صدای رباب
برای کودکش آنقدر آه و ناله نکرد
که چشم مشک پر از اشک شد بجای رباب
به جان گریه ی شش ماهه روی دست حسین
کسی نریخته اشکی مگر به پای رباب
قنوت صبر گرفته برای حلق علی
خدا کند به اجابت رسد دعای رباب
میان هلهله ی چنگ و های و هوی رباب
سه شعبه زخم زد و ناله شد نوای رباب
و ناگهان پر و بال فرشته ها تر شد
به خون کشته ی مظلوم کربلای رباب
"رقیه" آمده از یک فرشته می پرسد
پیام تسلیت آورده ای برای رباب؟
و فکر می کنم آب فرات گل شده است
که ریخته به سرش خاک، در عزای رباب
خدا به داد دل خاطرات او برسد
چه می کشند خیالات انزوای رباب
مصطفی متولی
*******************
شکسته میگذرم از کنار نام شما
شکسته اند مگر حرمت امام شما ؟
هنوز از غمتان بی قرار میسوزم
از آتشی که گرفتست در خیام شما
همین که عطر حضورت گذشت از سر دشت
به پا شدند درختان به احترام شما
سلام حضرت بانو چقدر پیر شده ای !
نداده اند مگر پاسخ سلام شما
چقدر کودکتان تشنه و شما بی تاب
مرا ببخش مگر هاجر است نام شما ؟
چه دیده اید مگر پشت خیمه ها بانو ؟
که تلخ شد همه ی آبها به کام شما
غزل نخواست به اتمام ماحرا برسد
به احترام غزل های نا تمام شما
علیرضا قزوه
*******************
چقدر سرخ و سپید و نجیب می‌خندد
چقدر سرخ و... ولیکن عجیب می‌خندد
زمان گریه دو چشمش دو ابر بارانی
زمان خنده به شکلی غریب می‌خندد
زمان گریه، اناری است دانه دانه زلال
زمان خنده، درختی که سیب می‌خندد
شمال تا به جنوب، از حدود غرب به شرق
دهان گشوده شبیه صلیب می‌خندد
همین که گریه‌ی خود را به خنده می‌افتد
دهان آیه‌ی امّن‌یجیب می‌خندد
به روی پیکر خود، چون سری است سر در خود
به روی نیزه چه‌سان دل‌فریب می‌خندد
به روی خاک چه ردّ‌الطریق مجنون است
به روی نیزه چه «شیب الخضیب» می‌خندد
چو عاشقی که دهان تا چگونه از خنده است
چو عاشقی که به روی حبیب می‌خندد
رسیده است به محبوب خود ولی انگار
هنوز هم به زبانی غریب می‌خندد
مهدی رحیمی
نظرات شما عزیزان:
موضوعات مرتبط: مسیرکوفه تا شام
برچسب‌ها: اشعار مسیر کوفه تا شام مهدی وحیدی
