اشعار شهادت امام جواد(علیه السلام)

      میان حجره غریبانه دست و پا میزد
      همان که روضه اش آتش به جان ما میزد

      میان اشهد خود گاه یا رضا میگفت
      و گاه مادر مظلومه را صدا میزد

      تمام حاجت او انتقام سیلی بود...
      ....از آن که مادرشان را به کوچه ها میزد

      صدای ناله ی او: آه سوختم ،جگرم
      شراره ها به دل حضرت رضا میزد

      صدای هلهله و تشنگی و کاسه آب
      گریز روضه او را به کربلا میزد

      دلش گرفت برای کسی که در گودال
      عدو به پیکر او نیزه بی هوا میزد

      همین که چشم به هم میگذاشت او می دید
      که روی نیزه سر شیر خواره را میزد

      همان که سر شاه را جدا کرده
      سه ساله را طرفی برده و جدا میزد

      برای اینکه نبیند دوباره این ها را
      میان حجره غریبانه دست و پا میزد

      مهدی نظری

      ********************

      لب تشنه بود ، تشنة یك جرعه آب بود
      مردی كه درد های دلش بی حساب بود

      پا می كشید گوشة حجره به روی خاك
      پروانه وار غرق تب و التهاب بود

      از بسكه شعله ور شده بود آتش دلش
      حتی نفس نفس زدنش هم عذاب بود

      در ازدحامِ هلهله های كنیزكان
      فریاد استغاثة او بی جواب بود

      یك جرعه آب نذر امامش كسی نكرد
      رفع عطش اگر چه کمال ثواب بود

      آخر شبیه جد غریبش شهید شد
      آری دعای خسته دلان مستجاب بود

      غربت برای آل علی تازگی نداشت
      در آن دیار كشتن مظلوم باب بود

      تا سایه بان پیكر نورانیش شوند
      بال كبوتران حرم را شتاب بود

      اما فدای بی كفن دشت كربلا
      آلاله ای كه زخم تنش بی حساب بود

      هم تیغ و نیزه خون تنش را مكیده بود
      هم داغدیدة شرر آفتاب بود

      یوسف رحیمی

      ********************

      افتاده ای به گوشه ای از آشیانتان
      گویا به لب رسیده در این بُرهه جانتان

      حتّی میان خانه ی خود هم غریبه ای
      یعنی که بی ستاره بُوَد آسمانتان

      بر روی خاک حجره تنت پیچ می خورد
      آری بُریده زهر جسارت امانتان

      بیهوده با نوای عطش دست و پا مزن
      یک قطره آب هم نرسد بر دهانتان

      اینجا جواب ناله تان سوت و هلهله است
      اینجا کسی محل ندهد بر فغانتان

      در لا به لای در بدنت گیر می کند ...
      وقتی که می دهند کنیزان تکانتان

      از حجره تا به بام،دلم شور می زند
      ترسم ترک ترک بشود استخوانتان

      این هم یکی ز منفعت بام خانه است
      دیگر کسی به نیزه نبیند مکانتان

      شکر خدا ز شدّت مستی کسی نزد
      با چوب خیزران به لب ارغوانتان

      محمد فردوسی

     ********************


      باز هم زهر شده مرهم بی یاور ها
      باز هم زخم زدند بر جگر مادرها

      این چه رسمی ست که یک عده پرستوی غریب
      بنشینند درون قفس همسرها؟!

      جای شکر است ندیده جگرش را در طشت
      بازهم شکر نبوده خبر از خواهر ها

      این همه تشنگی و هلهله ها ارثش بود،
      صحنه ی کرب و بلایی ست به پشت درها

      یحیی نژاد سلامتی

       ********************

      به زمین خوردی و آهت دل ما را سوزاند
      جگرت سوخت و این؛ قلب رضا را سوزاند

      پشت این حجره در بسته چه گفتی تو مگر
      که صدای تو مناجات و دعا را سوزاند

      عمر کوتاه تو پایان غم انگیزی داشت
      جگر تو جگر ثانیه ها را سوزاند

      بی حیا لحظه سختی که به تو آب نداد
      با چنین کار دل عرض و سما را سوزاند

      بس که در فکر رخ حضرت زهرا بودی
      داغ آن صورت مجروح شما را سوزاند

      گرچه مثل پدرت سوختی از زهر ولی
      مجتبائی شدنت آل عبا را سوزاند

      شیشه عمر تو را هلهله ها سنگ زدند
      این جوان بودن تو بود خدا را سوزاند

      طشت ها تا که به هم خورد خودت میدیدی
      خیزران روی لب خشک، حیا را سوزاند

      تا کبوتر به تو و صورت تو سایه فکند
      ماجرایی دل خون شهدا را سوزاند

      بعد غارت شدن جسم غریبی دشمن
      خیمه های حرم کرب و بلا را سوزاند

      مهدی نظری

       ********************

      این پسر محتضری که پدرش نیست
      فرق میان شب تار و سحرش نیست
      بسکه هلهله است زحجره خبرش نیست
      غیر شعله بر تمامی جگرش نیست
      بهر عطش آب بجز چشم ترش نیست

      پا به سن گذاشتنش فلسفه دارد
      سوختن و ساختنش فلسفه دارد
      زود خمیده شدنش فلسفه دارد
      غربت مثل حسنش فلسفه دارد
      سوخته و آب شده بیشترش نیست

      باز آفتاب دل ماه گرفته ست
      باز گریبان بی گناه گرفته ست
      دست روزگار به ناگاه گرفته ست
      پنجه ی بغض از نفسش راه گرفته ست
      حجره ی در بسته دوای جگرش نیست

      درد بی کسیش مداوا شدنی نیست
      ناله دوای تو نه تنها شدنی نیست
      در هجوم هلهله پیداشدنی نیست
      چشم بسته اش دگر واشدنی نیست
      منتظر هیچکسی جز پسرش نیست

      در به روی این غریب خسته نبندید
      آینه ی قلب او شکسته نبندید
      اشک راه دیده او بسته نبندید
      مادر او پشت در نشسته نبندید
      بسکه غریب است کسی دور و بر ش نیست

      حنجرش از ناله ی زیاد گرفته ست
      بسکه هوای دل جواد گرفته ست
      همسر او عشق را به بادگرفته ست
      اینهمه بی رحمی از که یاد گرفته ست؟
      همسر این زندگی همسفرش نیست

      رفت دلش کربلا لحظه ی آخر
      شمرنشست و کشید خنجر و حنجر
      چوبه ی محمل براش شد لبه ی در ....

      صابر خراسانی

       ********************

      کسی خبر نشد از غربت نهانی من
      نیامده به سرم بهر همزبانی من

      فقط غریب مدینه غم مرا فهمد
      که همسرم شده در خانه خصم جانی من

      کجایی ای پدرم؟ حال و روز من بینی
      کمی تو گریه کنی بهر ناتوانی من

      برای مادرم آنقدر گریه کردم تا
      غم جوانی اش آمد سر جوانی من

      بیا و خوب ببین کوچه ی بنی هاشم
      به جلوه آمده در وقت قد کمانی من

      بیا و در رخ من روی مادرت را بین
      کبود گشته چو او روی ارغوانی من

      میان هلهله ها گمشده نوای دلم
      ز بسکه کف زنند وقت روضه خوانی من

      چگونه جسم مرا تا به روی بام کشید
      عیان بود ز مچ پای ریسمانی من

      هزار بال کبوتر نیابتا ز حسین
      رسید تا که کند کار سایه بانی من

      سلام بر بدن بی عزیز خدا
      سلام بر تن عریان سیدالشهدا

      قاسم نعمتی

       ********************


      اینگونه آه مکش جوابت نمی دهند
      حرف از عطش مزن که آبت نمی دهند

      در بین هلهله ها ای عزیز من
      پاسخ به درد و پیچ و تابت نمی دهند

      چشم انتظار لطف کنیزان خود مباش
      مرهم برای قلب کبابت نمی دهند

      دنیا نه جای توست ، به عرش خدا برو
      آنجا ملائکه عذابت نمی دهند

      وقتی کبوتران خدا سایه گسترند
      هرگز به دست آفتابت نمی دهند

      می خواستند مثل حسین خونجگر شوی
      پایان اگر به التهابت نمی دهند

      یک روز هم حسین صدا زد که اصغرم
      حرف از عطش مزن که آبت نمی دهند ....

      یاسر مسافر

       ********************

      دل من را چه مبتلا کرده
      جلوه هايي که دم به دم داري
      حضرت عشق! حضرت باران!
      در دل خسته ام حرم داري
      **
      در هواي زيارت حرمت
      در به در مي شويم مثل نسيم
      السلام عليک يابن رئوف
      السلام عليک يابن کريم
      **
      دل به آفاق جود مي بندد
      هر کسي آمد و اسيرت شد
      در جواني دل شکسته‌ی ما
      سرو قامت خميده پيرت شد
      **
      از نگاهت مراد مي گيرم
      شده قلبم مريد چشمانت
      شاهد لحظه هاي دلتنگي!
      دل تنگم شهيد چشمانت
      **
      جان من! بين خانه‌ی خود هم
      به خدا آنقدر غريبي که
      غربتت را کسي نمي فهمد
      تويي و قلب بي شکيبي که ...
      **
      قفس غربت و دلي مجروح
      پر و بال پرنده مي ريزد
      گريه مي باري و کنارت باز
      ام فضل است خنده مي ريزد
      **
      سر به ديوار بي کسي داري
      در غروب غريب فاصله ها
      گم شده ناله هاي بي رمقت
      در هياهوي شوم هلهله ها
      **
      دگر آقا تو خوب مي داني
      ناله‌ی بي جواب يعني چه
      التماس نگاه لب تشنه
      ندبه‌ی آب آب يعني چه
      **
      به فداي کبوتراني که
      دست در دست آسمان دادند
      بال در بال ، گريه در گريه
      به تني خسته سايه بان دادند
      **
      حجره ات کربلا شده آقا
      گريه هاي من اختياري نيست
      جاي شکرش هنوز هم باقيست
      در کنار تو نيزه داري نيست
      **
      غرق در خاک و خون رها مانده
      بين گودال پيکر خورشيد
      خواهري خسته بوسه مي گيرد
      از گلوي مطهر خورشيد
      **
      سر قرآن که رفت بر نيزه
      آسمان غرق در تلاطم شد
      در هجوم سپاه سر نيزه
      آيه هاي مقطعه گم شد

      یوسف رحیمی

      ********************


      چشمان او طلوع هزاران سپیده بود
      هرگز زمانه دست رد از او ندیده بود

      از این و آن سراغ نشانیش میگرفت
      هر کس که از کرامت آقا شنیده بود

      باب المراد خانه ی او منتهای جود
      او را خدا شبیه خودش آفریده بود

      حیف از جوانیش که جوانمرگ میشود
      یک زن بساط قتل درآن خانه چیده بود

      افتاده بر دلم که دگر رفتنی شده
      از بس که زهر بال و پرش را تکیده بود

      لبهای ملتمس شده از هرم تشنگی
      باهرنفس نفس که بریده بریده بود.....

      آب از کویر می طلبید و به پشت در
      او با کنیزکان حرم کل کشیده بود

      در بین رقص و هلهله بغض نگاه او
      چشم انتظار مادر قامت خمیده بود

      از لا بلای خاطره ها پرکشید و رفت
      پای سری که بر روی نی آرمیده بود

      شد سایه سار او پر و بال کبوتران
      اما به یک بدن سم مرکب رسیده بود

      هاشم طوسی

      ********************


      خواهر نداشتی که به جای تو جان دهد
      یا گرد و خاک پیرهنت را تکان دهد

      از روی خاک حجره سر خاکی تو را
      بر دارد و به گوشه دامن مکان کند

      می خواهی آب آب بگویی نمی شود
      گیرم که شد ولی چه کسی آبتان دهد؟

      چندین کنیز را وسط حجره جمع کرد
      می خواست دست و پا زدنت را نشان دهد

      تا بام می شود سر سالم تری رسید
      با شرط این که این لبه در امان دهد

      بالا نشسته ای و جهان زیر پای توست
      وقتش شده گلوی شهیدت اذان دهد

      علی اکبر لطیفیان

      ********************


      كویر چشم مرا رنگ و بوی بارانی
      تو پاره تن چشم و چراغ ایرانی

      مرا كه بنده احسان دستتان هستم
      ببر به عرش نگاهت شبی به مهمانی

      همیشه اوج گرفتم كنار چشمانت
      چرا كه حرف دلم را نگفته می دانی

      تو بیست و پنج بهار افتخار دادی بر...
      ...هوای بی نفس این جهان حیرانی

      و حال موقع رفتن میان یك حجره
      ترك ترك شدی و با لبان عطشانی

      تو آب می طلبی، آب بر زمین ریزند
      چه سخت می شود این بیت های پایانی

      و عصر واقعه تكرار می شود وقتی
      برای فاطمه این طور روضه می خوانی:

      بلند مرتبه شاهی ز صدر زین افتاد
      اگر غلط نكنم عرش بر زمین افتاد

      حسن کردی

      ********************


      مرهم حریف زخم زبان ها نمی شود
      اصلاً جگر که سوخت مداوا نمی شود

      گریه مکن بهانه به دست کسی مده
      با گریه هات هیچ مدارا نمی شود

      خسته مکن گلوی خودت را برای آب
      با آب گفتن تو کسی پا نمی شود

      این قدر پیش چشم کنیزان به خود مَپیچ
      با دست و پا زدن گره ات وا نمی شود

      گیسو مکش به خاک ؛دلی زیر و رو شود
      در این اتاق عاطفه پیدا نمی شود

      باور کنم به در نگرفته است صورتت؟
      این جای تنگ و این قد و بالا...نمی شود!

      با ضرب دست و پا زدنت طشت می زنند
      جز هلهله جواب مهیا نمی شود

      با غربتی که هست تو غارت نمی شوی
      نیزه به جای جای تنت جا نمی شود

      خوبیِ پشت بام همین است ای غریب
      پای کسی به سینه تو وا نمی شود

      علی اکبر لطیفیان

       ********************


      لب مي زند كه مادر خود را صدا كند
      يا حق واژه ي جگرم را ادا كند

      او ناله مي زند جگرم سوخت؛ هيچ كس....
      ... گويا قرار نيست به او اعتنا كند

      مي خندد ام فضل به همراه عده اي
      تا خون به قلب حضرت ابن الرضا كند

      يك ظرف آب ريخت روي زمين پيش او
      نگذاشت تا كسي به لبش آشنا كند

      در حجره دست و پا زدنش يك بهانه بود
      تا روضه اي براي خودش دست و پا كند

      مي خواست با خيال غم جد بي كفن
      آن حجره ي ستم زده را كربلا كند

      واي از دقايقي كه به گودال يك نفر
      بالاي سر رسيد كه سر را جدا كند

      بايد عقيله بعد برادر در آن ميان
      فكري به حال سوختن بچه ها كند

      حالا غروب يك نفس افتاد به خواهري
      لب مي زند كه مادر خود را صدا كند

      مسعود اصلانی

       ********************

      «تنت به ناز طبیبان نیازمند مباد
      وجود نازکت آزرده گزند مباد»

      شنیده ام که گدا موج می زند به درت
      سرای جود تو خالی ز مستمند مباد

      تو خود مراد منی، پس چه حاجت است به باب
      به جز به سوی تو این ناله ها بلند مباد

      به آفتاب، مبادا که پیکرت افتد
      جمال شمس تو در دست نیش خند مباد

      بساط گریه، فراهم برای مرد غمین
      اگر به گریه ی او خنده می کنند مباد

      لب کبود تو ای وارث حسین عزیز
      ز چوب دستی کفار، بند بند مباد

      محمد سهرابی

      ********************

      از پشت درب بسته کسی آه می کشد
      یوسف دوباره ناله ز یک چاه می کشد

      در زیر پای هلهله ها این صدای کیست؟
      این پای کوب و دست فشانی برای کیست؟

      از ظرفِ آبِ ریخته بر این زمین بپرس
      از یک کنیز یا که از آن یا از این بپرس

      زرد است از چه گندمِ رویِ دلِ رضا
      بر باد رفته است چرا حاصل رضا

      زلف مجعد پسرش را نگاه کن
      آنگاه یاد یوسف غمگین چاه کن

      ای کاش دست کاسهی انگور می شکست
      تا چهره جواد به زردی نمی نشست

      ای کاش زهر قاتل و مسموم خویش بود
      ای کاش کشته اثر شوم خویش بود

      دیدند چند طایفه ای از کبوتران
      با بال روی بام کسی سایه گستران

      رضا جعفری

     ********************


      این ها به جای اینکه برایت دعا کنند
      کف می زنند تا نفست را فدا کنند

      یا جای اینکه آب برایت بیاورند
      همراه نالهی تو چه رقصی به پا کنند

      باید فرشته ها، همه با بالهای خود
      فکری برای چشمِ پر اشک رضا کنند

      هر چند تشنه ای ولی آبت نمی دهند
      تا زودتر تو را ز سر خویش وا کنند

      این قدر پیش چشم همه دست و پا مزن
      اینها قرار نیست به تو اعتنا کنند

      بال فرشته های خدا هست پس چرا؟
      این چند تا کنیز تو را جابجا کنند

      حالا که میبرند تو را روی پشت بام
      آیا نمیشود که کمی هم حیا کنند

      تا بام میبرند که شاید سر تو را
      در بین راه، با لبهای آشنا کنند

      حالا کبوتران پر خود را گشوده اند
      یک سایبان برای تنت دست و پا کنند

      علی اکبر لطیفیان

       ********************

      غربت هیچ کسی مثل تو مولا نشود
      گره بی کسی تو به خدا وا نشود

      نیست یک خواهر غمدیده پرستار شما
      هیچ کس همقدم زینب کبری نشود

      به لب تشنه ی تو آب گوارا نرسید
      مقتلت گر چه به جانسوزی صحرا نشود

      پسر ضامن آهو، تو جوانمرگ شدی
      مثل تو هیچ کسی وارث زهرا نشود

      جگر سوخته از زهر تو را طعنه زدند
      جگر سوخته با خنده مداوا نشود

      قدرت زهر چه بوده که ز پایت انداخت
      گفت با خنده دگر ابن رضا پا نشود

      جان فدای پسرت حضرت هادی که سه روز
      دید تشییع تن خسته مهیا نشود

      جواد حیدری

     ********************


      اگرچه ديده در خون نشسته اش تر بود
      دوچشم بي رمقش نيمه باز بردربود

      ميان حجره به گريه نفس نفس ميزد
      عزيز فاطمه زخمي ترين كبوتربود

      زبسكه بركف اين حجره دستُ پازده بود
      تمام حجره پُرازتكه تكۀ پر بود

      ميان هلهله هابرامام خنديدند
      صداي خنده آنها ز زهربدتربزد

      زتشنگي جگرش بين شعله ها مي سوخت
      فضاي حجره او كربلاي ديگر بود

      كسي نبودبراي غريبي اش گريد
      درآن ميانه كسي كاش جاي خواهربود

      چقدر خواست زجاخيزد او ولي افتاد
      همينكه پشت درافتاد ياد مادر بود

      به ياد مادرو ميخُ شراره آتش
      به ياد حيدرُآن جنگ نا برابر بود

      بياد مادر پهلو شكسته در كوچه
      كه دست بسته كنارش فتاده حيدر بود

      مهدی نظری