اشعار شهادت حضرت زهرا(سلام الله علیها)

      نگاه مبهمی امشب به آسمان داری
      خدا به خیر کند نیتی نهان داری

      چه دیده ای که شدی سیر از من و بابا
      که قصد شعله کشیدن به باغ مان داری

      حسین این طرف و آن طرف حسن انگار
      خدا نکرده سر ترک این و آن داری

      بس است دسته دستاس هم پر از خون شد
      اگر غلط نکنم قصد پخت نان داری

      هزار شکر که دست تو لرزشی دارد
      دلم خوش است عزیزم کمی تکان داری

      نه زخم بسترت این روزها رهایت کرد
      نه از حرارت و از سرفه ها توان داری

      نوازشم مکن از طرز شانه ات پیداست
      میان سینه خود درد بی امان داری

      که چند دنده فقط سالم است باقی نه
      چقدر زخم و ترک روی استخوان داری

      شکست دست تو را قنفذ و نفس میزد
      هنوز نام علی باز بر زبان داری

      مغیره میزد و میگفت خسته ام کردی
      که بعد این همه ضربه هنوز جان داری

      شما چهار بهشتید پس چرا سه کفن
      چقدر حرف نگفته برای مان داری

      وصیتت شده تا از حسین نوحه کنم
      شب است و باز پرستار روضه خوان داری

      نفس بده که بگویم چه گفته ای با من
      غروب میشود و تو نفس زنان داری....

      ....به روی خیمه پر شعله خاک میریزی
      که چند دختر نوپا در آن میان داری

      دو دست دخترکی روی گوش ها میگفت:
      تو هم به روی سرت زخم خیزران داری

      تو دست بر سر او میکشی و میگوئی
      چقدر لخته خون بین گیسوان داری

      رباب در بغلت ضجه میزند بی بی
      به نیزه دار بگو طفل بی زبان داری

      حسن لطفی

      ******************


      چه خوب مي‌شد اگر ما بزرگتر بوديم
      شبيه مادرمان ياور پدر بوديم

      درون خانه نشستيم و رفت مادرمان
      به جاي مادرمان كاش پشت در بوديم

      هنوز خاطرمان هست شب به شب وقتي
      كنار مادرمان زير بال و پر بوديم

      چگونه تاب بياريم كوچه ديدن را
      هميشه گرم عبور از همين گذر بوديم

      فقط به خاطر او با پدر نمي‌گفتيم
      كه از سياهي بازوش با خبر بوديم

      نيامده ، دلمان تنگ محسن است ايكاش
      كه با كبوتر اين خانه همسفر بوديم

      به ذوالفقار پدر هم كه دستمان نرسيد
      نبوده‌ايم مخيّر ولي اگر بوديم...

      خدا كند كه بميريم بعد مادرمان
      كه ديگران ننويسند ما پسر بوديم

      محسن ناصحی

     ******************


      نان پختن روز آخر

      هر چند بر وفاي دل فضه شك نداشت
      بانوي خانه بود و نياز كمك نداشت

      نان پخته بود تا كه نگويند فاطمه
      دستش براي مردم دنيا نمك نداشت

      پيش تنور صورت او سرخ تر كه شد
      ديگر كسي به داغ گل سرخ شك نداشت

      خم شد كه نان را بزند بر دل تنور
      بغضش شكست ؛ صورت گلها كه چك نداشت

      دستش به گريه رفت كه نان را درآورد
      كاش استخوان بازوي خانم ترك نداشت

      ناني براي سائل فرداي خويش پخت
      با اينكه گندمي به حساب فدك نداشت

      رحمان نوازنی

    ******************

      امروز روضه از در و دیوار جاری است
      دنیا شبیه مجلس یک سوگواری است

      نشنیده اش بگیر،ولی بی دلیل نیست
      کار زن جوانی اگر گریه زاری است

      گاهی به دوش بابا،گاهی به پشت در
      گاهی میان کوچه،عجب روزگاری است

      یک تیر و دو نشان ،تو فقط روضه گوش کن
      این خانه حول محور همسر مداری است

      من را ببخش روضه اگر باز می شود
      زیرا که حال مادرمان اضطراری است

      ضربه،فشار،دلهره بر بچه خوب نیست
      پرهیز ماه آخری بارداری است

      ترسم علی زغصه خودش را تلف کند
      می بینم اینکه فاطمه از او فراری است

      گیرم که رو بگیری از این بچه ها، عزیز
      من دیده ام که گوشه ی چشمت اناری است

      از میخ و چوب سوخته تابوت ساخته است
      این روز ها علی در کار نجاری است

      هرکس به گونه ای غم تو را به دوش برد
      سهم من از غم تو ولی بی مزاری است

      نادر حسینی

      ******************

      درتـب لاله ای بــی نشـــانــم
      مرغ دل در تکــاپوی گلــهاست
      طبــع من تاب جوشــش نـدارد
      فصــل پاییز بانوی گلـهاست
      **
      باغ گـل در غــم باغــبان بود
      همـنشین با فراقی دگر شد
      جای مرهـم به زخم شقایق
      داغ آلاله ها تازه تـر شد
      **
      شعله در جستجوی گل سرخ
      تا گلسـتان کشـــیده زبانه
      رفته حتی به چشم ملائک
      دود این غـربت بی کـرانه
      **
      آتش جهل دنـــیا پرســتان
      شــعله ور دامن آســمان کرد
      آه مظلوم چـاه مدیــنه
      شکوه از خلق نامهربان کرد
      **
      با شبیـخون دونان تاریــخ
      خلوت جمع خوبان بهـم خورد
      آمـدند و شکـستند و رفتـند
      برگ خونین دیگر رقم خورد
      **
      با کنـایه چگونه بگویــم
      تا کــه آتش به جان در افتاد
      نالـه ی فضه در خانه پیچید
      پیـش پای پدر مـادر افتاد
      **
      با همان حالـت ناتــوانی
      دست لـرزان خود را عصاکرد
      در ره پیـروی از امامش
      جان شیرین خود را فــداکرد
      **
      فاطمه بود و یـک کوچه نامرد
      تا که دستان مردانه بستند
      با غلافی که گویا تـــبر بود
      شاخه ی یاسمن را شکستند
      **
      آب شد کم کم آن شمع سوزان
      ناله ای در گلویـش نمانـده
      زندگی رفـته در بستر مرگ
      رنـگ مانـدن برویـش نمانـده
      **
      وقـت کوچ پرســتو نبود و
      پر زد از آشـیان ناگـهانی
      یاس حــیدر چــه نـیلوفرانه
      شد خـزان در بهار جوانی
      **
      تربتش هم نشــــانی ندارد
      کاش غربت قلم بر نمی داشت
      یا که مهدی برای تســلا
      بر مزارش گل لاله می کاشت

      راه زهرا ولی بی نشان نیست
      آسمان شــلمچه گواه است

      صابر خراسانی

      ******************

      همیشه نان جو سفره ات تبسم داشت
      و از صفای همین سادگی تکلم داشت

      ولی ملائکه ها هم همیشه می دیدند
      که سائل در این خانه نان گندم داشت

      به روی دست قنوتت چه پرورش دادی
      که این همه کف پایت گل تورم داشت

      همینکه روی گرفتی زمرد نابینا
      چقدر درس نجابت برای مردم داشت

      چهل یهود مسلمان چادر تو شدند
      ببین چه معجزه هایی لباس خانم داشت

      همینکه خون خدا در رگ تو می جوشید
      حسین حسین به روی لبت ترنم داشت

      برای حق فدک ایستادی ای بانو
      اگر چه پهلوی یاست کمی تألم داشت

      رحمان نوازنی

      ******************

      اگرچه سایه ای از دخترت به جا مانده
      رسیده ام که بگویم قرار ما مانده

      رسیده ام سر خاکی که سایه بانش ریخت
      نشسته ام ؟نه قد و قامتم دو تا مانده

      یکی دو روز فقط صبر کن ؛کنار توأم
      که چند نیمه نفس بین ما دوتا مانده

      دلم برای علی شور میزند تنها
      برای او فقط این یار بی صدا مانده

      مسیر خانه مان تا مزار تو سرخ است
      جراحتی ست که در پهلویم به جا مانده

      مدد ز شانه طفلم گرفته می آیم
      به چهره ام اثر دست بی حیا مانده

      هنوز هم همه سرفه های من خونی ست
      هنوز هم به رخم ردّ شعله ها مانده

      تمام روز فقط حرف زینبم این است
      که روی چادر تو چند جای پا مانده

      بس است شکوه ام و داغ های من بگذار
      نمک به زخم زنم داغ کربلا مانده

      نشسته بین خرابه در انتظار پدر
      دو پلک بی رمقش سمت نیزه ها مانده

      زبان گرفته که سربار عمه اش شده است
      از ان شبی که از آن قافله جدا مانده

      صدای عمه خود را دگر نمیشنود
      فقط نه این چقدر زیر دست و پا مانده

      به عمه گفت که عمه بِگرد می یابی
      به قد من به گمانم که بوریا مانده

      حسن لطفی

      ******************

      آه! خورشید محک داشت؟ نداشت
      روز روشن به تو شک داشت ؟ نداشت

      توی این باغ به هم سوخته؛آه
      گل هوای شاپرک داشت ؟ نداشت

      آسمانی که فلک می بخشید
      احتیاجی به فدک داشت؟ نداشت

      غیر دیوار و در و آوارش
      شانه ی وحی کمک داشت ؟ نداشت

      ظاهراً بال فرشته می سوخت
      شعله کاری به ملک داشت ؟ نداشت

      مردم شهر به هم می گفتند :
      در این خانه ترک داشت؟ نداشت

      شب شد و باز دل ماه شکست
      دست این مرد نمک داشت ؟ نداشت

      رحمان نوازنی

      ******************

      نیمه شب است و مانده علی که چه ها کند
      باید بساط غسل کسی را به پا کند

      حیدر بنا نداشت که بی فاطمه شود
      اما بناست خانه قبری به پا کند

      با گریه کار غسل خودش را شروع کرد
      باید که مثل شمع نباید صدا کند

        بعد از سه ماه روز زدن و رو ندیدنش
      وقتش رسیده فاطمه را رو نما کند

      هر عضو شستشوش یکی را ز هوش برد
      مانده علی چه با جگر بچه ها کند

        دستش کجا رسید که دادش بلند شد
      مجبور شد که کار خودش را رها کند

      مانده که گرم شستن زخم تنش شود
      یا فکر جابجا شدن دنده را کند

      زهرا چه راحت است و علی پر جراحت است
      دنیا نخواست با جگرش خوب تا کند

       مسعود اصلانی

     ******************

      امشب خدا هم از محنت گریه می کند
      با مرتضی کنار تنت گریه می کند

      هنگام غسل دادن تو چشم همسرت
      با خون زیر پیرهنت گریه می کند

      گاهی برای غربت و تنهایی خودش
      گاهی برای سوختنت گریه می کند

      امشب بگو چه می گذرد بر دل کفن ؟
      وقتی لباس ، بر بدنت گریه می کند

      از سوز گریه های غریبانۀ علی
      آهسته گوشه ای حسنت گریه می کند

      زینب تمام غصّۀ خود را ز یاد برد
      از بس حسین بی کفنت گریه می کند

      محسن مهدوی

      ******************

      چشم مهتاب گریه می کرد و
      نیمه شب آب گریه می کرد و

      در طواف شکسته پهلویی
      مثل گرداب گریه می کرد و

      غسل می کرد هر چقدر آن شب
      باز خوناب گریه می کرد و

      گریه ها گر چه بی صدا بودند
      دل بی تاب گریه می کرد و

      ماه قدش خمیده بود و با
      آفتاب گریه می کرد و

      مادری پا به پای طفلانش
      باز در خواب گریه می کرد و ...

      هر که با چشم تر زمین می خورد
      کوه هم با کمر زمین می خورد

      داشت سلمان می آمد از خانه
      که سر هر گذر زمین می خورد

      کودکی نیز پشت یک تابوت
      پشت پای پدر زمین می خورد

      که به داد دل علی برسد
      گاه گاهی که بر زمین می خورد

      راه می رفت با عصا اما
      بین دیوار و در زمین می خورد

      رحمان نوازنی

      ******************

      یاسی که شاخه اش به دو ضربه بریده شد
      افتاد بر زمین و دوباره کشیده شد

      آه از نهاد عرش خدا هم بلند شد
      وقتی که غنچه با گل از این باغ چیده شد

      مادر که رفت پشت در خانه ایستاد
      یک مرتبه صدای شکستن شنیده شد

      شعله کشید از درمان آتشی و بعد
      این روضه های کرب و بلا آفریده شد

      از این طرف که دست ید الله بسته شد
      قد چو سرو مادر از آن سو خمیده شد

      هنگام بردن علی از آستان در
      یک قطره خون به روی عبایش چکیده شد

      دستی نوشت فاطمه چندی مریض شد
      اما کسی نگفت که زهرا شهیده شد

      طاقت میاورید بگویم برایتان
      هنگام غسل پهلوی مادر چه دیده شد؟

      بازو کبود سینه کبود و بدن کبود
      از فرط گریه چشم حسین و حسن کبود

      مهدی نظری

     ******************

      عزیز من چه شده دست بر کمر داری
      گذشته نیمه ای از شب هنوز بیداری

      دوباره پیرهنت پر ز خون شده مادر
      برای شستن این جامه درد سر داری

      دعا نکن اجلت زودتر از من برسد
      فقط بگو چه کنم تا که دست برداری

      سه ماه گوشه این خانه بستری هستی
      سه ماه میشود اما هنوز بیماری

      اگرچه زخم تو را شسته ام ولی انگار
      به باغ پیرهنت باز لاله میکاری

      به یاد محسن خود باز میروی از حال
      زیاد فکر نکن مادرم نکن زاری

      تن تو آب شده بی رمق شده اما
      هنوز عین سپاه علی علمداری

      همین که قوت قلب پدر شدی کافیست
      نیاز نیست بگیری به دوش خود باری

      سه ماه میگذرد از اصابت مسمار
      ولی دوباره از این زخم خون شده جاری

   ******************

      تنی که سوخته باشد به آب حساس است
      چنین تنی به رخ آفتاب حساس است

      مریض نیمه شب از سوز درد می نالد
      اگرچه خواب ندارد به خواب حساس است

      کسی که دلخوشی اش کنج بستر افتاده
      سلام اگر بدهد بر جواب حساس است

      تمام چادر مادر به کوچه خاکی شد
      به خاک چادر او بوتراب حساس است

      کسی که پشت در خانه در خطر بوده
      به آتش و به در و اضطراب حساس است

      همیشه پنجه دست شکسته مادر
      به وزن دسته این آسیاب حساس است

      اگرچه سوخت ولی چادرش نیفتاده
      یقین که مادرمان بر حجاب حساس است

      پس از گلی که میان فشار در بوده
      علی همیشه به بوی گلاب حساس است

      وجبرئیل که بیت علی بهشتش بود
      به خانه و به بنای خراب حساس است

      مهدی نظری

    ******************

      چشمان تارم طاقت دیدن ندارد
      جادارد از این صحنه عالم جان سپارد
      مادر میان آتش افتاده خدایا
      کاری کن این لحظه کمی باران ببارد
      **
      بابا مگر که میشود این در نسوزد
      من سعی کردم سوره کوثر نسوزد
      اما دوباره آتش در گر گرفته
      بابای من کاری بکن مادر نسوزد
      **
      مادر بیفتد کنج خانه درد دارد
      این گریه های مخفیانه درد دارد
      میخواست برخیزد ز جایش باز افتاد
      جای غلاف و تازیانه درد دارد
      **
      پدرم بود ولی مادر ما سیلی خورد
      به گمانم که رخ شیر خدا سیلی خورد
      پنج انگشت که به صورت او خورد نوشت
      گوئیا پنج تن آل عبا سیلی خورد

      مهدی نظری

******************




      ای مادری که طعم آتش را چشیدی
      ای مادری که محسن خود را ندیدی

      من زینبم پاسخ بده با این همه زخم
      از خانه تا مسجد چگونه می دویدی

      شرمنده شد حتی غلاف از بازوی تو
      وقتی کمربند علی را میکشیدی

      وقتی پدر را سوی مسجد میکشاندند
      خود را کشاندی بر زمین اما رسیدی

      میخواستی نفرین کنی اما نکردی
      وقتی که بالای سر او تیغ دیدی

      دور علی پروانه سان می گشتی اما
      شکوه نکردی هر قدر طعنع شنیدی

      او از نگاه تو خجالت میکشید و
      تو از نگاه او خجالت میکشیدی

      با این همه گل زخم و با آن چشم تر
      باز تو کوثر جاری قرآن مجیدی

      پهلو به پهلو میشوی و در تن
      سر باز کرده باز هم زخم جدیدی

      تو آنقدر فکر امامت بوده ای که
      آتش گرفتن را به جان خود خریدی

      مهدی نظری

     ******************

      مثل یاسی که به هم می پیچد
      چند روزیست به غم می پیچد

      تا که این در به صدا می آید
      اشک در چشم حرم می پیچد

      گل پیچک شده دستش مادر!
      بسکه از درد وَرَم ؛... می پیچد

      همه یک گوشه زمین گیر شدند
      درد تا پای قدم می پیچد

      راستی فضه کنار بستر
      چه شده با قد خم می پیچد

      زخم مجروح تو را می بندد؟!
      یا به دست تو علم می پیچد

      گوش کن از در و دیوار هنوز
      بانگ "وای مادرم" می پیچد

      پشت در فضه زبان می گیرد
      و سپس نوحه و دم می پیچد

      پشت در مادر ما را کشتند
      یاس نیلوفر ما را کشتند

      رحمان نوازنی

      ******************

      تا سرفه ميكنم بدنم درد ميكند
      زينب مرا نبوس ، تنم درد ميكند

      از من نخواه با تو كنم درد دل علي
      تا حرف ميزنم دهنم درد ميكند

      پا تا سرم شكسته كه وقتي فرشته ها
      بر روي بال ميبرنم درد ميكند

      بهتر كه باز مانده دو چشمم كه ديده ام
      تا پلك روي هم بزنم درد ميكند

      اسما بيا و فاطمه را رو به قبله كن
      اين روز آخري بدنم درد ميكند

      محمد ناصري

  ******************

      مبهوت مانده فلسفه از اين کمال ها
      ازلطف او گرفته زبان ها مجال ها

      يک لحظه مصطفی و همان لحظه مرتضاست
      يک جا ظهورکرده جمال و جلال ها

      از بوسه بوسه های پيمبر به دستهاش
      هردو رسيده اند به اوج کمال ها

      با يک خطابه ، کار نبی گونه کرد وگفت
      تنها علی است مرز حرام و حلال ها

      سکان عرش و رشته خلقت به دست اوست
      ترسی نداشت در دل خود از جدال ها

      ... نفرين اگر نکرد به امر امام بود
      او فاطمه است، مظهر اين امتثال ها

      آن روز اگر بلال اذان شکسته خواند
      امروز روی مأذنه ها ما بلال ها . . .

       . . . با روضه می کشيم وسط پای کوچه را
      بعد از گذشت اين همه از عمر سال ها

      آتش کجا و معجر ريحانه بهشت ...!؟
      ماندند زير بار هزاران سئوال ها

      يک جمله عمق جان مرا واژه واژه سوخت
      آخـر چگـونه پـرزده با اينــکه بال هـا. . . .

      یاسر حوتی