آموزش مداحی و اشعار مذهبی

      آشفتگی گیسوی ما شانه کم داشت
      لبهای خشک ما فقط پیمانه کم داشت
      
      وسع خریدار تو بسیار است امّا
      یوسف به ما دادند ولی بیعانه کم داشت
      
      من اختیاراً  این همه حالم خراب است
      گنجی که پیشم داشتی ویرانه کم داشت
      
      دیشت قنوت تو به یاد من نیفتاد
      تسبیح چل تایی تو یک دانه کم داشت
      
      به لطف دیوار دم در تکیه می داد
      آنکه برای گریه کردن شانه کم داشت
      
      دیشب نبودم پیش ت فهمیدی اصلاً ...
      که بازی شمع و گلت پروانه کم داشت
      
      وقتی رسیدم جور شد بازی طفلان
      سنگ سر کوچه فقط دیوانه کم داشت
      
      چه خوب شد آب دهانت را مکیدم
      این مسجدی که ساختم میخانه کم داشت
      
      گفتم مرا زنجیر این خانه نمایید
      کلب نگهبانِ در این خانه کم داشت
      
      جانها فدای آستان بانویی که
      یک سایبان و چند سقاخانه کم داشت
      
      علی اکبر لطیفیان

***********************
   
      با نور استجابت و ايمان عجين شدي
      وقتي که با ولي خدا همنشين شدي
      
      عطر بهشت در نفست موج مي‌زند
      حالا دگر تو بانوي خلدبرين شدي
      
      زهرا که رفت دلخوشي از خانه رفته بود
      تو آمدي و اين همه شور آفرين شدي
      
      بي شک براي مادري زينب و حسين
      شايسته اي که فاطمه ي دومين شدي
      
      در سيره ات شکوه نجابت چه ديدني ست
      آوازه ي خضوع و خشوعت شنيدني ست
      
      آن روز که خدا به تو هم داد نور عين
      او را طواف داده اي دور سر حسين
      
      يعني حسين فاطمه! جانم فداي توست
      عباس من، فدايي کرب و بلاي توست
      
      با خود دوباره خاطره ها را مرور کن
      از روزهای خوب مدینه عبور کن
      
      این روزها که خاطره ها همدمت شدند
      تنها انیس قلب پر از ماتمت شدند
      
      چندي ست پاره هاي دلت رفته اند آه
      تو مانده ای و نم نم اين اشک گاه گاه
      
      با قلب تو حکايت هجران چه ها نکرد
      یک لحظه هم تو را غم و غربت رها نکرد
      
      تنگ غروب بود و دلت ناگهان گرفت
      مانند چشم ابری تو آسمان گرفت
      
      پر شد ز عطر سیب غریبی هوای شهر
      پیچید بوی پیرهنی در فضای شهر
      
      مثل نسيم کوچه به کوچه خبر وزيد:
      مادر بيا که قافله ي کربلا رسيد
      
      یک شهر چشم منتظر و اشک بي امان
      برگشته است از سفر عشق کاروان
      
      برگشته با تلاطم اشک و خروش آه
      دارد هزار خاطره از دشت و خيمه‌گاه
      
      تو می رسی و روضه هم آغاز می شود
      بغض از گلوي خاطره ها باز مي شود
      
      هر کس نشسته گوشه اي و روضه خوان شده
      اما سکينه با دل تو همزبان شده
      
      همناله با دو چشم ترت، حرف مي زند
      از جاي خالي پسرت حرف مي زند:
      
      يادش بخير لحظه ي شيرين گفتگو
      يادش بخير زمزمه هاي عمو عمو
      
      يادش بخير ديده ي بيدار کربلا
      شب ها صداي پاي علمدار کربلا
      
      يادش بخير مشک و علم در دو دست او
      آرامش تمام حرم در دو دست او
      
      در چشم هاش عشق و نجابت خلاصه بود
      او ترجمان شور و شکوه و حماسه بود
      
      سقاي عشق و آب و ادب بود ماه تو
      نام آور تمام عرب بود ماه تو
      
      داغ تو تازه تر شده با حرف هاي او
      وقتش شده تو روضه بخواني براي او
      
      رو مي کني به او که فدايت سکينه جان
      جانم فداي حُجب و حيايت سکينه جان
      
      شايد نگاه توست به قدّ خميده ام
      يا اينکه شرم مي‌کني از اشک ديده ام
      
      ديگر شکسته قامت ام البنين، بخوان
      از روضه هاي ماه من اي نازنين، بخوان
      
      نام آوران به شوکت او بُرده اند رشک؟
      در علقمه چه شد که به دندان گرفت مشک
      
      از چشم خون گرفته برایم سخن بگو
      از ماجراي تير سه شعبه من بگو
      
      آخر چگونه بر سر ماهم عمود؟ ... آه
      دستي مگر به پيکر سقا نبود؟ ... آه
      
      شرمنده ام ز روی تو و مادرت رباب
      شرمنده ام اگر نرسیده به خیمه آب
      
      قلب مرا ولی تو رها از ملال کن
      آرام جان من! پسرم را حلال کن
      
      یوسف رحیمی

***********************

       آسمان سوخت و از پا افتاد
      زیر بار جگر داغ شما
      و دل سخت زمین برده چهار
      گل ماتم زده از باغ شما
       **
      کرم و لطف خدا می ریزد
      از سر و روی در خانه تان
      شمع تان پای علی می سوزد
      و ملائک همه پروانه ی تان
       **
      روزها می گذرد می آیی
      دیده را با غم دل خیس کنی
      مادرانه وسط خاک بقیع
      روضه ی علقمه تأسیس کنی
       **
      خیمه ی اشک زلالت جاری ست
      می شود چند دهه یا سالی
      جگر گریه ی من درد گرفت
      پاشو از پای مزار خالی
       **
      موج برداشته چشمان تو از
      آینه های ترک خورده ی غم
      هیجده داغ دلت را بانو
      کرده تصویر شکسته، مبهم
       **
      خوب شد چشم شما درک نکرد
      تیر را بر سر مشک عباس
      دست جا مانده و پلکی مجروح
      سرخی حسرت اشک عباس
       **
      خوب شد چشم شما درک نکرد
      که عمود آمد و وضعیت بد
      و امامی که ز لبهاش چکید
      بوسه بر قامت یک قطعه جسد
       **
      خوب شد چشم شما درک نکرد
      سر دریا لب نی زار نشست
      پسر فاطمه غارت شد و بعد
      سینه ی احمد مختار شکست
       **
      خوب شد چشم شما درک نکرد
      خواهری روضه ی گودال گرفت
      جگر بی کفنش از سر نی
      تا درِ عرش خدا بال گرفت
       **
      خوب شد چشم شما درک نکرد
      خیمه گاهی که اسیری می رفت
      دستها طعمه ی زنجیر و یکی
      طفل معصوم به پیری می رفت
       **
      خوب شد چشم شما... اما باز
      غصه ی این همه مهتابت کرد
      پیش عباس و برادرهایش
      بیشتر داغ حسین آبت کرد
      
       روح الله عیوضی

***********************

      قسمت این بود که تو محرم حیدر باشی
      به علی مونس وهم خانه وهمسرباشی
      
      قسمت این بود که در زندگی مشترکت
      به عزیزان دل فاطمه مادر باشی
      
      آفرین برتو  که هنگام ورودت گفتی
      آمدی خادمه خانه کوثرباشی
      
      قسمت این بود که در بین تمامی زنان
      توفقط صاحب یک ماه وسه اخترباشی
      
      قمرت یک نفره لشگر انصارخداست
      پس عجب نیست که تو مادر لشگر باشی
      
      خاک این خانه تو را قبله حاجات کند
      متعجب نشو گر شافع محشرباشی
      
      غم این خانه زیاد است زیاد است زیاد
      سعی کن مرهم زخم دل دخترباشی
      
      این یتیمان همه به واژه در حساس اند
      نکند در بزنند  و تو پس در باشی
      
      چار تا بچه این خانه همه مادری اند
      نکند تب بکنی گوشه بستر باشی
      
      سعی کن بیشتر از زینب و کلثوم وحسن
      فاطمه دور وبر این شه بی سرباشی
      
      سعی کن ثانیه ای تشنه نماند این گل
      یاراین سوخته دل تادم آخرباشی
      
      مهدب نظری

***********************

      اشک می ریزد که شاید عقده هایش واشود
      روضه می خواند دوباره مجلسی برپاشود
      
      این همان بانوی والاییست که روزیش شد
      مادر سلطان عشق و زینب کبری شود
      
      تاکه مولا خواستگاری کرد از او با خویش گفت
      شک ندارم بهترازاین شوهری پیدا شود
      
      بارهاشد نیمه شب ها رفت با زینب بقیع
      خوش بحالش روزی اش شد زائر زهرا شود
      
      با ادب بودن درِ این خانه بی پاسخ نماند
      قسمت این فاطمه شد مادر سقا شود
      
      با اباالفضلش دمادم صحبتش این بود که
      او بزرگش کرده تا که نوکر آقا شود
      
      با همان قدخمیده با همان چشم ضعیف
      هرکجا میخواست پیش پای زینب پا شود
      
      لحظه ای کافیست تا چشمش بیافتد به رباب
      اشک می ریزد به قدری که زمین دریا شود
      
      حرف از شش ماهه و تیر و گلوی او نزن
      قامتی دیگر ندارد تا که از غم تا شود
      
      چارقبری که کشیده چارگوشش پرچم است
      پس بگو شش گوشه ای راهم بکش زیبا شود
      
      کی توانی گفت قبر ماه را کوچک بکش
      وای اگر که راز قد ماه او افشا شود
      
      چشم او افتاده به فرزند عباسش ولی
      فکر این راهم نمی کرده که بی بابا شود
      
      این پسرجای پدر گشته عصای دست او
      وقت مغرب شد دگر از خاک باید پا شود
      
      مهدی نظری

***********************

      دل من خسته ز غم هاست کجایی عباس
      مادرت بی کس و تنهاست کجایی عباس
      
      مثل هر روز در این خانه دوباره پسرم
      روضه شرم تو برپاست کجایی عباس
      
      مثل هر روز منم فاتحه خوانت مادر
      دلم از داغ تو غوغاست کجایی عباس
      
      سائلت آمده تا خرجیِ سالش گیرد
      نا امید از همه دنیاست کجایی عباس
      
      کاش امروز سرم بر روی زانوی تو بود
      مادرت بی کس و تنهاست کجایی عباس
      
      من شنیدم که شده فرق تو هم مثل علی
      چشمم از داغ تو دریاست کجایی عباس
      
      من شنیدم روی تل زینب کبری گفته
      شمر بالا سر آقاست کجایی عباس
      
      واشده روی همه در سرِ این ها فکر
      غارت خیمه ی زن هاست کجایی عباس
      
      محمد حسین رحیمیان

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: